خب دوستان توی این ویژه برنامه مشخص قرار هست که ما در باب حکومت و حکومت استبدادی با هم صحبت بکنیم و توی این قسمت ابتدایی هم قرار بر این هست که یک مقدمه ای رو داشته باشیم نسبت به این موضوعات.

 در ابتدای این بحث بهتر هست که یک توضیح مختصری پیرامون حکومت داشته باشیم.

 هر چند که در یک ویژه برنامه مجزایی سعی میشه بیشتر در باب حکومت صحبت بکنیم که یک پیش درآمدی بشه به برنامه هایی که پیرامون قلمروی آرمانی ساخته خواهد شد.

 اما فرای اون یک توضیحاتی.

 یک ویژه‌برنامه پیرامون این حکومت استبدادی قاعدتا برای ما خیلی راهگشا خواهد بود چرا که زندگی‌مان به نوعی درگیر شده با این حکومت استبدادی حکومتی که در ایران وجود دارد و اصولا حکومت هایی که در طول تاریخ بر ایران حاکم بوده اند و ما یک مملکت استبداد زده را در طول تمام این تاریخ‌مان داشتیم.

 یعنی ما هیچ وقت نتوانستیم به آن مرحله ای که تحت عنوان دموکراسی و به نوعی مردم سالاری می‌شناسیم در سراسر جهان و بلوغ سیاسی انسان ها بوده برسیم.

 پس قاعدتا ما بیشتر از هر جای دنیا شاید با این مبحث حکومت استبدادی درگیر بودیم که به اشکال مختلف در طول تاریخ بر زندگی ما به نوعی سیطره داشت.

 حالا توی این پیش‌گفتار و این ابتدای بحث و این ویژه‌برنامه بیشتر سعی می‌کنیم در باب خود حکومت صحبت بکنیم.

 اینکه انسان ها قاعدتا برای این زندگی جمعی و اجتماعیشون تصمیم گرفتن که حکومت تشکیل بدن.

 یعنی پیش از این زندگی انسان ها به دور از داشتن حکومت ها.

 اون چیزی که ما امروز تحت عنوان آنارشیسم میشناسیم که حتی تبدیل به یک ایده و آرمان هم شده، در بین برخی از مردم که باورمند به نوعی زندگی انسان ها بدون حکومت هستند، زندگی هاشون اداره میشده و زندگی جمعی.

 اما به مرور زمان انسان ها تلاش کردن برای اینکه به زندگیشون به نوعی قاعده و قانونی بدن و حکومت هایی رو تشکیل بدن و این در طول تاریخ هم ادامه پیدا کرده تا رسیدیم به امروز که حالا اشکال مختلفی از این حکومت ها رو میشناسیم.

 اشکالی که میشه به نوع های مختلفی تقسیم بندی کرد از اون تقسیم ابتدایی که توسط افلاطون و ارسطو و سقراط اتفاق افتاده تا حتی تقسیم بندی هایی که امروز هم اتفاق می افته.

 افتد اما شاید بشود یک تقسیم بندی ساده و موجزی نسبت به این موضوع حکومت داشت، آن هم همین حکومت استبدادی و حکومت های مردم سالاری یا دمکراسی تقسیم بندی کرده.

 اما تعریف اصلی و نقطه ابتدایی در باب وجودیت این حکومت هاست که چرا انسان ها خواسته اند که حکومت تشکیل بدهند.

 خب زندگی انسان ها به واسطه این جمعی بودنش و اجتماعی بودنش نیازمند یک سری قواعد و قوانین بوده.

 یک کارهایی را در جامعه باید توسط یک قدرت بالاتری اتفاق می افتاد.

 یعنی ما برای داشتن امنیت، برای داشتن آرامش، برای داشتن آزادی، برای داشتن رفاه قاعدتا نیازمند بودیم که یک قدرت بالادستی ای را پدید بیاوریم که ما را در این کارها کمک بکند.

 این زندگی جمعی ما را کمک بکند.

 پس قاعدتا هدف اصلی از تشکیل حکومت رسیدن به این آمال ها و نیاز ها بوده.

 یعنی اینکه اگر فردی در اجتماع داره زندگی میکنه حالا دچار مشکلی میشه، مصائبی به زندگیش هجوم میاره.

 دچار پیری میشه.

 از کار افتادگی میشه.

 حالا یه قدرتی باشه که به اون بتونه کمک بکنه.

 یا اینکه در برابر قوای بیگانه خارجیان وقتی حمله ای صورت میگیره حالا یه قدرتی باشه که بتونه از مردم دفاع بکنه.

 یا در باب مسائل دیگه اینکه اصلا زندگی جمعی ما نیازمند قانون هست.

 یعنی باید قوانینی نگاشته بشه تا بتونن انسان ها اون نظم رو حاصل بکنن، عدالت رو به وجود بیارن.

 پس قاعدتا باید قانونی وجود داشته باشه.

 اما نوشتن قانون به تنهایی نمیتونه راهگشا باشه.

 یعنی شما اگر به قوانینی پایبند باشید، قوانینی را وضع بکنید.

 اگر قدرت اجرایی برای پرداخت اون نداشته باشید، اون قوانین هیچ ارزش و اعتباری نداره.

 همونطور که امروز هم در جهان مثلا شاهد یه سازمانی مثل سازمان ملل هستیم که به واسطه نداشتن قدرت اجرایی، قوانین و قطعنامه هایی هم که صادر میکنه هیچ بار معنایی نداره.

 به نوعی یک نوع صحبتی ست که میتونه یک انسانی هم در گوشه ای بزنه.

 یعنی هر کسی میتونه در خونه خودش هم بیاد قطعنامه ای صادر بکنه، صحبتی بکنه، قانونی وضع بکنه اما بدون داشتن قدرت اجرایی مسلما راه به جایی نخواهد داشت.

 اما وقتی حکومت تشکیل میشه حالا حکومت قوه اجرائیه داره، قوه قضائیه داره، قوه مقننه داره این قانون رو وضع میکنه.

 حالا یک نهادی میاد این قانون رو اجرایی میکنه، یک قانونی هم در باب عدالت، این قانون و پیشبرد این قانون هم تلاش میکنه که قوه قضاییه، قوه مقننه و قوه اجرائیه.

 پس حکومت تشکیل میشه تا بشه این قوانین اجتماعی سر و سامان بگیره به واسطه اون قدرت اجرایی که داره.

 حالا این قوانین حکمفرما بشه برجام فرای آن در مسائل اقتصادی، در مسائل فرهنگی، برای آرامش مردم، برای تامین آزادی دیگران.

 این حکومت بتونه کاری رو به پیش ببره و از همون ابتدا هم انسان ها در راستای بوجود آوردن این حکومت تلاش کردند و حکومت رو تشکیل دادند.

 اما وقتی نگاهی به این سیر تاریخی حکومت می کنیم مواجه میشیم با حکومت هایی که در طول تاریخ شکل گرفته اند و تقریبا همه جای دنیا یکسان و برابر بوده.

 حکومت های استبدادی که امروز هم در جهان حکمفرماست.

 حکومت هایی که برگرفته از دو نگرش هستند.

 یعنی هم شما مواجه میشید با اون خوی انسانی.

 حالا شما تعریفش رو به ذات می کنید که مواجه هستید با انسان هایی که در پی کسب قدرت هستند، برای خودخواهی، برای خودپرستی تلاش می‌کنند و در کنار آن هم داستان‌مان معنایی را به اسم خدا به وجود می‌آورد.

 حالا این معنای خدا هم کمک کننده هست.

 در این داستان، در داستان این یکتا یک نگاه یکتا پرستانه، نگاهی که قرار باشد یک تن والاتر از دیگران تصمیم گیرنده برای زندگی دیگران باشد.

 این نوع نگرش انسانی از همان ابتدا در کنار این فلسفه و این معنای خدا، هم‌داستان با هم به وجود آوردن این نگاه استبدادی و این حکومت‌های استبدادی را که در طول تاریخ هم شما در همه جای جهان می‌توانید شکل و انواع مختلفش را ببینید.

 در ایران خودمان، در مصر باستان، در چین، حتی حالا فرهنگ‌هایی که متمایز و متفاوت با فرهنگ مثلا ایرانی ها بوده.

 خب شما اشکال مختلف از این حکومت های استبدادی را می‌توانستید ببینید.

 حالا به شکل امپراتوری، به شکل پادشاهی.

 اما فرای اون مواجه میشید با یک برهه ای از تاریخ به عنوان تاریخی که ما تحت عنوان یونان می‌شناسیم.

 حالا یونان به واسطه فراغت بیشتری که داشته و اینکه مردم می‌توانستند بیشتر فکر کنند، اینکه ارزش‌هایشان متفاوت بوده، اینکه ارزش دادن به فکر کردن، اندیشیدن.

 حالا شما مواجه می‌شوید که در این شکل حکومت سعی می‌کردند که تغییراتی بوجود بیاورند، اشکال مختلفی را پدید بیاورند و حالا مثلا در آنجا مواجه می‌شوید با معنایی تحت عنوان دموکراسی تحت عنوان حکومت مردم بر مردم.

 و این آن نقطه عطفی است که وقتی شما مواجه می‌شوید با رنسانس در اروپا، با رنسانسی که به مفهوم رستاخیز هست، یعنی دوباره برخاستن هست.

 حالا می‌بینید که همان اروپائیان دوباره برمی گردم به ریشه های یونانی خود که بیشتر در باب این مسائل فکر می کنند و حالا مواجه می شوند با این افکاری که در گذشته وجود داشته اون رو دوباره رستاخیز می کنن، دوباره بیدار می کنن و سعی می کنن در اون هم پویایی هایی رو به وجود بیارن.

 هرچند که در همون دوران هم مخالفت های پیرامون این حکومت مردم سالار وجود داشته.

 یعنی خود افلاطون به عنوان مثال که نوعی از این حکومت مردم سالاری رو برابر با آنارشیسم می دونسته و حکومت نادانان می دونسته اینکه قرار باشه حکومت در اختیار مردم باشه رو راهگشا نمی دونست.

 اون اعتقادی داشته به اینکه باید اون اشخاصی که به نوعی یک نوع نخبه گرایی که حالا یک نوع نگرشی از.

 حکومتداری هم هست که در آتی هم بال و پر گرفته و شکل های متنوعی رو هم به خودش گرفته.

 اما فارغ از این جدل هایی که همواره در اندیشیدن بین انسان ها وجود داره اما ما مواجه میشیم با این شکل مشخص که ریشه هاش هم بر میگرده به همون یونان باستان و بعد در اروپا تحت عنوان رنسانس و بعد هم دوران روشنگری بیشتر و قدرتمند تر میشه و در جهان هم تا حدی جاری و ساری میشه.

 اما بیشتر تاریخ بشری قاعدتا مواجه بوده با این حکومت های دیکتاتوری در سراسر جهان.

 حکومت های استبدادی که همه جای دنیا رو گرفته از ایران خودمون تا مصر باستان که یک جا ما مواجه میشیم با سایه خدا بر زمین.

 یک جا خود خدا بر زمین و اشکال و مفاهیمی از این دست که در نهایت ما رو به سمت و سویی میبره که یک نفر حاکم بر جهان و زندگی و قانون و رفاه و آرامش و آسایش و همه چیز انسان ها باشه.

 یک نفر قانون رو وضع میکنه، یک نفر قانون رو اجرایی بکنه، یک نفر در راستای اون عدالت پیرامون این قانون قدم برداره و همه چیز در اختیار یک فرد باشه.

 گفتم این ریشه هاش حالا در قسمت های آتی قاعدتا پیرامون این مسائل هم صحبت می‌کنیم.

 این ویژه برنامه قسمت های مختلفی داره که حالا ما سعی می‌کنیم در باب هر کدوم صحبت بکنیم.

 اما در این پیشگفتار سعی میکنیم اشارت هایی رو داشته باشیم که بدونیم در این ویژه برنامه به چه موضوعاتی قراره اشاره بشه.

 اما وقتی به این موضوع نگاه می‌کنیم می‌تونید ریشه هاش رو به سادگی دریابید که وقتی شما با یک معنای یکتا پرستانه و خداوندی مواجه میشید، حالا یک مابه ازایی هم در جهان پیرامون خودمون باید داشته باشه.

 این نگاه خداوندی، این نگاه به یک قدرت یکتا مطلق که همه چیز برای اوست، قاعدتا ما به ازاش در جهان پیرامون ما هم میشه همین حکومت های استبدادی، پادشاهان، امپراطور ها، رهبر ها و حتی شکل تعدیل شده و تخفیف یافته اش هم که به عنوان مثلا دموکراسی هم می‌شناسیم، در نهایت باز هم همون سمت و سو همون نگاه رو داره اما تلطیف شده، تضعیف شده و منطقی تر شده.

 بیشتر بهش فکر شده اما باز هم شما مواجه میشید مثلا با یک حکومت جمهوری ریاستی که حالا باز یک رییس جمهوری است که حالا شاید برایش موانعی در نظر گرفته شده باشه.

 یعنی شاید اون قرار هست که به انتخاب مردم انتخاب بشه.

 شاید قرار هست که دوره ای مثلا چهار سال حکومت بکنه و بعد از چهار سال این حکومت بشه از اون گرفته بشه.

 یا اینکه حتی بیشتر از هشت سال و دو دوره یا ده سال.

 هر بستگی به دوره ها در کشور های مختلف دیگه نتونه حکومت خودش رو ادامه بده.

 اما اینها باز هم در راستای همون تضعیف کردنش نه در راستای از بین بردنش هست چرا که نگاه ها باز هم به همون نگاه یکتا پرستانه برمیگرده.

 اون چیزی که به نوعی تبدیل به ذات و جوهره بشری شده یعنی این نگاه مشخصه.

 اما فارغ از این مبحث ها که قاعدتا در قسمت های آتی بیشتر درباره اش صحبت میکنیم، ما با یک نگاه اجمالی به تاریخ بشریت مواجه میشیم.

 با حکومت های استبدادی که این استبداد همیشگی و همواره در بین جوامع مختلف کشورهای مختلف در اقصی نقاط دنیا جاری و ساری بوده یعنی به طور مثال وقتی در باب ایران صحبت می‌کنیم خب ایران یک تاریخ مدون را از دوران هخامنشیان در نظر بگیر یا بری تا هفت هزار سال قبل و تاریخی که حتی نگاشته هم نشده اما برخی به آن باور دارند.

 در هر نوع نگاهی به این تاریخ ایران شما مواجه می‌شوید با یک تاریخی که سراسر حکومت های استبدادی سر کارند.

 خب قاعدتا ما نقاط عطف داشتیم در این تاریخ خیلی ها هم به آن می‌بالند و به آن اشاره می‌کنند و درباره‌اش صحبت می‌کنند.

 اما این‌ها هم نوعی از حکومت‌های استبدادی بوده.

 اما استبداد صالحان یعنی یک شخص مستبدی بر سر کار بوده که انسان صالحی بوده، کارهای خوبی می‌کرده، به نوعی مصلح اجتماعی بوده، در پی این بوده که زندگی مردم بهتر باشد، قوانین بهتری را وضع کند.

 در اجرایی کردن این قوانین بیشتر تلاش بکند، کمتر دزدی بکنه، کمتر فساد بکنه، کمتر حق دیگران رو بخوره و یا در راستای مثلا عدالت و قوه قضائیه سعی میکرد عدالت بیشتری رو از خودش نشون بده.

 سعی کرده یکپارچه به همه نگاه بکنه.

 قوانین رو برای همه برابر بدونه.

 اما اینها همه بر می گشته به اون شخص و اون شخص هم در تاریخ به ندرت اتفاق می افته.

 یعنی شما وقتی تاریخ ایران رو ورق می زنید مواجه میشید با پادشاهان بیشماری که همه و همه مستبدان بودن که شرور بودن، مستبدان شروری بودن که هیچ، خیرخواهی هم برای مردم نداشتند و همه چیز رو برای آمال و آرزوهای خودشون می خواستند یا در جای جای جهان حالا مختص به ایران هم نمیشه.

 هر جای جهان نگاه کنید چرا که سیستم قرار نبوده کاری بکنه.

 نظام قرار نبوده کاری بکنه.

 قرار بوده ما همه آرزوها و آمال مون رو در اون شخص ببینیم.

 اون شخص قرار باشه که برای ما کاری انجام بده، او صالح باشه، مصلح اجتماعی باشه، نگاه ما به بخشش و بزرگواری او باشه نه سیستمی که قرار باشه به عدالت رفتار بکنه و این تاریخ یک تاریخ همیشگی و یک استبداد همواره بوده که ما باهاش در جای جای جهان هم رو به رو میشیم.

 میشه براش مثال های بیشمار زد و ساعت ها دربارش صحبت کرد.

 مثال های تاریخی را آورد که در ایران خودمان هم در این تاریخ طول و درازی که میشناسیم و درباره اش صحبت شده از زمان مثلا مادها یا هخامنشیان.

 شما مواجه شدید با این پادشاهان مستبد و قدرتمندی که همه قدرت رو احاطه کردند و یک حکومت استبدادی سر کار بود.

 شاید در بینشون مصلحان هم وجود داشتند.

 حالا یک دیکتاتور صالح و خوبی که کارهای مثبتی هم برای این مردم کرده یا در جاهای دیگه ی جهان.

 اما در مجموع این سیستم و این نظام یک نظام استبدادی و قدرتمند بوده، یک نظام تمامیت خواه بوده.

 اما فارغ از این گفتیم یک نقطه ای نقطه ی تعالی و ترقی در تاریخ انسانی هست.

 که برمیگرده به همون ریشه های تفکر در یونان باستان که حالا انسان ها فارغ از این دنیایی که غرق در روزمرگی ها شده اند، غرق در در جا ماندن ها شده اند.

 حالا فرصتی داشتن برای اندیشیدن، برای فکر کردن، برای صحبت کردن، برای بحث و جدل کردن.

 برای اینکه به یک نتایج تازه ای برسن، برای اینکه پویا باشن، برای اینکه آینده رو به پیش ببرن.

 جهان بهتر و مترقی تری رو بسازن.

 ما با این نوع از نگاه در یونان مواجه میشیم.

 حالا اینکه آیا در ایران هم همچین نگاه هایی وجود داشت یا نه به واسطه ی اسناد تاریخی ما مواجه نمیشیم.

 اما خب ایران هم بسیار مورد لطمه در طول این تاریخ قرار گرفته.

 خب نوشته های درست و مشخصی از افرادی که همتای مثلا افلاطون و ارسطو و سقراط باشن ما در ایران پیدا نمی کنیم حداقل در اون تاریخ که اصلا پیدا نمیکنیم.

 فارغ از این مباحثی که درگیر میکنه ما رو در تاریخ و نگاه تکنیکی به تاریخ.

 اما چیزی که در دست داریم مواجه میشیم با این نگاه مترقی ای که در یونان شکل میگیره.

 خب ما حتی مواجه هستیم با نوعی از دموکراسی.

 حتی دموکراسی مستقیم که امروز هم در خیلی از نقاط جهان یا بیشتر و غالب نقاط جهان باهاش روبه رو نیستیم اما در یونان باهاش روبه رو بودیم اما میبینیم در اونجا هم شما باز مواجه میشید باز با یک حکومت استبدادی خودمحور تمامیت خواه مثل زمان قدرتگیری اسکندر مقدونی که حالا اون اسکندر میاد تمام اون قدرت رو قبضه میکنه و تمام اون ساختارهایی که شکل گرفته برای اینکه یک حکومت مردم سالار و یک حکومتی دور از استبداد شکل بگیره رو در هم میشکنه و دوباره همون پایه های وحشتناک و وحشیانه هم پایه ریزی میشه.

 اما وقتی به گذشته اش نگاه میکنیم گاها مواجه میشیم با یک دموکراسی حتی مستقیم.

 حتی دموکراسی که امروز هم در جهان به اون صورت دیده نمیشه.

 اما این باعث ترقی و نگاه ترقی خواهانه بشریت میشه.

 اینکه حالا انسان ها بخواهند پویایی داشته باشند، پیشرفتی بکنند، اون نگاه دگم گذشتگان رو تغییر بدن، اون نگاهی که ما رو در این منجلاب استبداد غرق کرده رو تغییر بدن.

 صحبت کردیم گفتیم این ترقی های انسانی از اون ابتدائا در یونان شکل میگیره و بعدا در رنسانس و در جنبش روشنگری سعی میکنه بال و پر بگیره و قدرتمند تر بشه.

 حالا سیستم های متفاوتی رو به وجود بیاره.

 قاعدتا در این بحث و جدل ها شما مواجه میشید با نگاه هایی که گاها ما رو به سمت استبداد میبره، گاها ما رو نزدیک به پیشرفت و حالا این نگاه مردم سالارانه و دموکراسی میبره.

 در مجموع این جدل ها همواره اتفاق افتاده اما در دل همین جدل ها هست که به یک فکر تازه، به یک فکری در راستای پویایی می رسیم و این اتفاق هم می افتد و حالا ما مواجه می شویم در تاریخی از بشر که این ترقی را در خودش دیده.

 حالا این ترقی را در خودش دیده که برای زندگی بهتر جمعی ما که قرار هست حکومتی تشکیل بشود تا قانونی را پایه ریزی بکند، این قانون قرار هست که یک قانون پویا باشد.

 یعنی شما مواجه می شوید با قانونی که حالا باید از دل این انسان ها به وجود بیاید، به واسطه روابط آن ها شکل بگیرد.

 قانونی که همواره در جریان هست مثل یک آب راکد نیست که شما مثل صحبت هایی که در ادیان مختلف می شود یعنی یک موسی یا چهار هزار سال پیش ده فرمان را بده که چندین.

 چند صد یا حتی هزاران فکر کنم قانون را در دل تورات بنا کرده و این قوانین را بگذارید روی قوانین مادام العمری که برای انسان ها وجود دارند.

 در صورتی که انسان ها، روابط انسان ها، شرایطی که در اون زندگی میکنن، فرهنگ هاشون، ارزششون و همه چیزش در حال تغییر هست.

 حالا این قوانین درجا باشه و برای تمام عمر بشریت حاکم باشد.

 حالا شما با این ترقی و پویایی رو به رو می شوید که نه انسان ها قرار است فکر بکنند، اندیشه بکنند برای روزگار فعلیشان.

 قرار است این قوانین به واسطه ی روابط بین انسان ها درونشان کشف بشود، پیدا بشود دوباره و از نو بنا گذاشته بشود.

 حالا شما با این ترقی ها رو به رو میشوید یا اینکه این حکومتی که قرار است رفاه جمعی ما را بسازد؟

 خب قاعدتا باید از همین نگاه جمعی ما سرچشمه بگیرد.

 قاعدتا جمع انسان ها در آن شعور خودشان بهتر و بهتر میتوانند قوانین وضع بکنند، حامی آن قوانین باشند، عدالت را به وجود بیاورند.

 این فکر جمعی و در کنار هم این شعور جمعی، قاعدتا از یک فکر بهتر و بیشتر کار میکند، حتی اگر آن یک تن با دانش ترین آدم ها باشه که نمیشه پیدا کرد.

 همچین چیزی دور از ذهن و واقعیت است.

 اما حتی اگر ما فرض محال خودمون رو هم بر این بذاریم که انسانی هست که با دانش تر از دیگران، با جسارت تر از دیگران فهیم تر از دیگران هست، باز هم این فکر، فکر یک نفر هست.

 در کنار این فکر جمعی نمی تونه حرفی برای گفتن داشته باشه و ما می بینیم که پله های ترقی در جهان شکل میگیره.

 بعد از رنسانس، بعد از دوران روشنگری و مدام در حال پویا تر شدن هست.

 قوانین سعی میکنه از اون جنبه های خشک و ایستای خودش از اون نگاه های دگم خودش فاصله بگیره.

 قرار هست که از اون نگاه خدا پرستانه ای که وابسته به ادیان و مذهب هست و در زندان مذهب دفن شده به سمت عرفی بودن بره.

 قرار هست که این قوانین دیگه کشف بشه.

 قرار هستش که حالا قوانین هر روز پویا تر بشه، قوانین تغییر بکنه، خود انسان ها برای خودشون قوانین رو وضع کنند نه خدای در آسمان ها.

 نه دو هزار سال پیش نه فکر چهار هزار سال پیش.

 حالا ما مواجه میشیم با این ترقی.

 قرار هستش که اون نوک هرمی که سایه خدا روزی خود خدا تصویر میشده و حاکم بر مردم بوده بر کسی پاسخگو نبوده و همه قدرت را قبضه میکرده و هر کاری که دوست داشته رو انجام میداده.

 حالا قرار هست که نسبت به مردم پاسخگو باشه حالا قرار هست که بازخواست بشه برای کاری که کرده و کاری که قرار هست بکنه، قوانینی که به درستی انجام داده یا نه و اصلا قانونی وجود داشته باشه برای اینکه بتونه به کار اون هم نظارت بکنه، اون رو مجازات بکنه، عزل بکنه.

 قرار هست که او نه به واسطه خون برتری که نسبت به دیگران داره، نه به واسطه دودمان و خاندانش، نه به واسطه اینکه جد پدریش مثلا در فلان جنگ تونسته قشون خارجی رو از کشور خارج بکنه کند و حالا بعد از گذشت ده نسل به واسطه آن قرابت و نزدیکی با خان فاتح، حالا پسر او پادشاه و خدای بر زمین شده.

 حالا قرار هست که یک نفر به واسطه.

 دانشی که دارد به واسطه شخصیتی که دارد، به واسطه کارهایی که خودش کرده.

 به وسیله مردم انتخاب شود.

 حالا ما مواجه هستیم با این ترقی ها و تعالی که در تاریخ انسانی شکل گرفته و ما باید گام به گام رو به پیش گام برداریم.

 یعنی قرار است هیچ جایی انسان ایستا نباشد و در جا نمونه همواره در پی تلاش باشد برای تغییر و دگرگونی بهتر، چرا که انسان در طول زمان در حال پیشرفت است، فکرش بازتر می‌شود، نگاهش گسترده تر می‌شود، جهان را بهتر می‌بیند و به فراخور این اتفاقات قرار است که در همه زمینه ها هم پیشرفت کند و هیچ جا ساکن و مسکوت نباشد.

 یعنی شما وقتی مواجه می‌شوید با ادیان مختلف در جهان، بزرگترین مشکلی که این ادیان دارند فارغ از تمام وحشیگری ها، وحشی خویی ها، رفتارهای دهشتناکی که کرده اند.

 این نگاه عیسی و در جای اونها هست.

 یعنی شاید شما مواجه بشوید با فلان قانونی که یکی از این ادیان در طول زمانی که حیات داشته پیامبر گذاشته و اتفاقا قانون مترقی ای بوده، پیشرفته ای بوده.

 اما این درجا زدن هست که یعنی هزار و چهارصد سال گذشته هم مثلا قرار بوده دست دزد را ببرید و حالا در این هزار و چهارصد سال آینده ای که این همه جهان ترقی کرده، اتفاقات متفاوت افتاده، باز هم همان رفتار رو بکنید.

 و دقیقا نگاه انسانی فارغ از نگاه ادیان و الهیات و خدا همین نقطه قدرت را دارد که هر روز می تواند پویاتر و پویاتر باشد و هر روز ما را به سمت و سوی تعالی و ترقی پیش ببرد.

 اما امروز در جهان باز هم روبه رو هستیم با استبداد های بیکرانی که در جهان وجود دارد.

 یعنی شما مواجه هستید هنوز با حکومت هایی مثل حکومت خودمان، مثل جمهوری اسلامی هنوز یک خدا رو بر اون نوک هرم گذاشته.

 خدایی که جا پای اون خدا گذاشته و جا پای پیغمبر گذاشته با همون قواعد و قوانین 1400 سال پیش حاکم بر یک کشور هست.

 قانون اساسی که باز میشه تمامی قوانین و تبصره هایی که مواد قانونی که در اون وجود داره در این قانون اساسی وجود داره، رنگ و بوی اسلامی داره.

 هر چیز خوبی هم که حتی در این قانون مطرح میشه باز یک تبصره ای در کنارش در راستای همسانی و هم و نزدیکی و همسویی با قوانین اسلامی به خودش جا داده که به معنای هیچ بودن اون قوانین هست.

 حالا شما مواجه هستید با همین حکومتی که 1400 سال پیش، 1400 سال پیش هم بر مردم حکومت میکرد.

 خدایی که جا پای خدا گذاشته و بر زمین نشسته قوانین را وضع میکنه، خودش اجرا می کنه، خودش عدالت رو به وجود میاره و در برابر کسی پاسخگو نیست.

 جایگاه و پایگاهی که داره مادام العمر هست و حکومت هایی از این دست فقط هم به ایران خلاصه نمیشه.

 در جاهای دیگه جهان هم وجود داره.

 اما مواجه میشیم با این نظام های بیمار و استبدادی که نه فقط در ایران در کشورهای مختلف هم وجود داره.

 حالا در این ویژه برنامه مشخص ما قرار هست که در باب این نظام های استبدادی و اشکال مختلفش فرهنگی که باعث به وجود اومدن این استبداد شده، در باب اشکال این نظام ها مثل شاهنشاهی، مثل امپراطوری لایه های مختلفی که باعث این فرمانبرداری ها و این بردگی ها در انسان شده صحبت بکنیم، در باب جمهوریت و دموکراسی صحبت بکنیم، در باب تناقضاتی که بین لائیسیته و جمهوریت وجود داره با واقعیت.

 قرار هست که در باب در آرزوی دیکتاتور خوب بودن صحبت بکنیم.

 قرار هست در باب تغییر باورمون برای میل به آزادی صحبت بکنیم.

 قرار است در باب یک سیستم سالم و گذر کردن از این استبداد صحبت بکنیم.

 قرار است در این ویژه برنامه در باب ابعاد مختلف این نظام استبدادی و در نهایت رسیدن به آن آرزو و آرمانی که ما تحت عنوان قلمروی آرمانی می‌شناسیم، صحبت بکنیم.

 قاعدتا صحبت هایی که پیرامون مباحث سیاسی میشود ما را در نهایت قرار است برساند به قلمروی آرمانی و اهداف و نظر خودمان پیرامون سیاست که آن هم در برنامه های آتی قاعدتا صحبت میشود.

 اما در این ویژه برنامه مشخص قرار است بیشتر پیرامون این حکومت استبدادی و در نهایت برون رفت از این حکومت استبدادی صحبت بکنیم.

 در باب چرایی اش صحبت بکنیم.

 چرایی وجودش، چگونگی وجودش و در نهایت درمان و گذر از این نظام های وحشتناک و وحشیانه نظام های بیماری که امروز در سراسر جهان وجود دارد، زندگی همگان را به نوعی به استثمار خود درآورده و زندگی را از همه دریغ کرده، همه رو به مرگ سوق می دهد.

 بردگی همگان را برای آزادی جماعتی پدید می آورد.

 یعنی شما مثلا مواجه می شوید با ایران و جمهوری اسلامی که حالا یک حکومتی است برای یک قبیله ای، یک قبیله ای که حاکم است، نهایت آزادی ها، نهایت ثروت و نهایت رفاه برای این قبیله وجود دارد.

 یعنی شما از کسانی که شیعه اثناعشری و معتقد و معترف به حکومت ولایت فقیه هستند در ایران زندگی می کنند که بیشتر آزادی در جهان ندارید.

 اینها نهایت آزادی را دارند.

 حتی آزادی ای که به واسطه به اسارت کشیدن دیگران هست.

 یعنی اگر مثلا مواجه می شوند با یک مسئله ای مثل حجاب، حالا قرار بر این هست که شما همه در اسارت بمانید که ما قرار است در آزادی باشیم.

 معنی آزادی که من بارها درباره اش صحبت کردم و گفتم بدون برابری، آزادی اصلا معنایی ندارد.

 اصلا آزادی و برابری دو معنای همسو و همرنگ هستند. همتا هستند.

 این دو در کنار هم معنا میشوند چرا که آزادی به دور از برابری مفهوم قدرت است.

 کسی که قدرت بیشتری دارد، کثرت بیشتری دارد.

 آزادی هم برای او هست.

 حالا شما مواجه میشوید در ایران خودمان با جماعتی که در قدرت هستند.

 این قشون و قبیله ای که قدرت را به دست گرفتند و نهایت آزادی را هم در اختیار دارند اما آزادی حقیقی وجود ندارد.

 حالا اشکال این در سراسر جهان هم وجود دارد.

 شبیه به این جمهوری اسلامی در جای جای جهان هم وجود دارد، حالا کمتر یا بیشتر.

 و باز هم شما مواجه میشوید با اسارت دیگران برای آزادی.

 جمعی که در قدرت هستند، کثرت را دارند، قدرت را دارند، قدرت نظامی را دارند.

 و این نظام ها را به وجود آورده اند.

 در تمام عمر شما مواجه می شوید با این مقابله ای که اینها با دیگران دارند ولی همه چیز را برای خود می خواهند.

 یک خودخواهی و خود پسندی و به نوعی خودخواهی برای خودشان.

 که همه دنیا برای این ها باید به چرخش در بیاید.

 همه چیز برای این هاست.

 زندگی دیگران هم برای این ها هست.

 یعنی به شما مرگ را هدیه می دهند تا خودشان زندگی کنند.

 همان اتفاقی که در طول تاریخ در این حکومت های استبدادی همواره افتاده.

 یعنی شما پادشاهانی را می بینید که زندگی و مرگ دیگران از آن آن هاست.

 شما خدایی را می بینید که تصویر می شود و دارد به شما میگه شما زنده اید برای من، برای سپاسگزاری از خلقت من.

 برای اینکه در این آزمون من شرکت کنم.

 یعنی زندگی شما از آن.

 این قدرت ماورایی است.

 و این همان برداشتی است که اینها از این نگاه کرده اند.

 حالا ما به ازایی از آن نگاه در آسمانها را به زمین آورده اند که حالا همه چیز برای این یکتای قدرتمندی است که همه قدرت را قبضه کرده.

 قدرت مطلقه یک کشور هست تحت عنوان رهبر تحت عنوان پادشاه.

 امپراطور همه قدرت را از آن خودش می کند و همه چیز را برای خودش می داند.

 حالا تمام هدف او استفاده و سوءاستفاده از دیگران است برای تعالی خودش.

 حالا یک قشونی در جمهوری اسلامی، یک قبیله ای که به قدرت رسیده اند از همه استفاده و سوءاستفاده می کنند تا این تفکر خودشان را، این تفکر بیمار خودشان را پیش ببرند.

 همه جای جهان را قربانی خودشان می کنند.

 مثلا هر کشوری در کنارشان باشد، در نزدیکی باشد، همه مردم آن کشورها را، مردم کشور خودشان را حتی مردمی که تحت سیطره خودشون هم دارن زندگی میکنن رو به نابودی و فنا میبرن تا به اهداف خودشون برسن و اصولا هر کسی که در قدرت قرار بگیره هم به همین شکل هست.

 حالا در قسمت های آتی بیشتر پیرامون این در آرزوی دیکتاتور خوب بودن هم صحبت میکنیم که یک بخش فرهنگی چه در بین مردم ایران و چه در جای جای جهان هم هست و خیلی ها هم در طول تاریخ به دنبال و جست و جوی این بودن و حتی امروز هم گهگاه ما صداش رو میشنویم.

 حتی صدایی که با آه و ناله و به زیبایی برای شما صحبت میکنه.

 از دیکتاتوری که بیاد و همه چیز رو درست کنه و سر و سامان بده.

 به دور از اینکه حتی نگاهی داشته باشیم.

 کور سویی داشته باشیم به ساختن سیستم سالمی که قرار هست این سیستم این کارها رو انجام بده.

 قرار هست سیستمی برای قانون گذاری وجود داشته باشه که قوانین درست رو پیاده بکنه.

 قرار هست یک قوه اجرائیه قدرتمند و نظام نظام‌مندی داشته باشیم که فارغ از فساد، فارغ از خودخواهی و فارغ از خودپسندی، فارغ از قبضه کردن قدرت، حالا بتواند کار را به پیش ببرد.

 حالا قرار هست عدالتخانه ای وجود داشته باشد که فارغ از قدرت دیگران، تحت تاثیر از دیگران، تحت تاثیر از قدرتمندان، زورمندان، زورمندان، زورگویان، تزویر گران.

 فارغ از اینها بتواند عدالت را در بین همگان به برابری به پیش ببرد و عدالت را میداندار کند.

 شما مواجه هستید با حکومت هایی که امروز در جهان وجود دارد، از دیرباز هم وجود داشته اند و در این دیوانگی و جنون و استبداد همه چیز را دارند از میان برمیدارند.

 ما در این ویژه برنامه سعی می کنیم در باب حکومت استبدادی و اصولا این استبداد حاکم بر جهان بیشتر و بیشتر با هم صحبت بکنیم.

 در این پیشگفتار سعی شد یک اشارت کلی به موضوع بشود تا قسمت های آتی که در باب هر کدام به جز بیشتر صحبت کنیم.