خب دوستان تا این قسمت از برنامه قسمت سوم برنامه حکومت ما در باب دلایل وجودی حکومت برآیند این حکومت ها و انواع حکومت ها صحبت کردیم.

 توی این قسمت قرار هست ما در باب تفاوت ها و تمایزهای این حکومت ها بهترین نوع حکومت و مسائلی از این دست صحبت میکنند.

 تا اینجا من براتون توضیح دادم که ما پادشاهی، پادشاهی پارلمانی و جمهوریت رو در قالب نوع سیاسی حکومت و حکومتداری تعریف کردیم و نگرش اقتصادی رو در سرمایه داری و کمونیسم تعریف کردیم و گفتیم یک بنیان سومی هم در کنار این مسائل وجود داره و اون هم ریشه های اعتقادی و ایدئولوژیک به وجود آورنده ی این حکومت ها هستند.

 در باب تفاوت ها خب مسلم هست اگر نگرش اقتصادی و به نوعی ایدئولوژی رو کنار بذاریم که خب مشخص و مبرهن هست برای همه که سرمایه داری چه تفاوت هایی با کمونیسم داره و خب نگرش های نظام های فکری و ایدئولوژیک هم که خب هر کدوم تعاریف خاصشون رو داره و ما تمایزی نمی تونیم بین اون ها الان مشخص بکنیم تا یک نمونه مشخصی نداشته باشیم.

 در باب تفاوت ها و تمایز های نظام سیاسی در حکومتداری هم خب تفاوت های بزرگشون در همون شکل گیری و فرمان دادن ها هست.

 یعنی شما یک پادشاهی رو دارید که قرار هست همه چیز در اختیار یک فرد باشه و یک فرد همه امور را در دست بگیره.

 ریشه پیدایش این موضوع رو هم من باهاتون مطرح کردم که همون نگرش یکتا پرستانه ادیان هست.

 ادیانی که یک تصویر مشخصی رو میدن که یک خدای قدرتمندی در آسمان ها هست و وقتی در زمین قرار باشه که حالا این نمونه رو پیاده سازی بکنن، قاعدتا یک سلطان و پادشاه و خلیفه ای رو روی زمین قرار میدن که جایگاه اون خدا رو پیش ببره و به نوعی نماینده اش باشه.

 پادشاهی پارلمانی حالا سعی میکنه در این سیر تحولات به این نتیجه منطقی برسه انسان که یک فرد خطای بسیار دارد.

 یک فرد در خودش و با داشتن قدرت در فساد بیشتری غرق میشه.

 خب قاعدتا این یک نفر وقتی همه چیز رو در اختیارش بذاری شانس اینکه زندگی خوبی رو برای مردم بسازه خیلی پایین هست.

 از هر لحاظی که بهش فکر کنی، از لحاظ عقلی و فکری و ذهنی.

 خب قاعدتا یک نفر قدرت کمتری داره تا اینکه شما همه چیز رو در اختیار یک شورای بزرگ بذارید.

 یک جماعتی باشند که فکر بکنند خب قاعدتا تصمیم بهتری رو از یک نفر میتونند بگیرند.

 این استدلال ساده و مبرهن و روشنی است.

 هر کسی در زندگیش میتونه بفهمه اگر یک موضوع مشخصی رو با یک نفر مطرح کنید، برای حل کردنش راه حل بهتری رو به دست میارید.

 یا اگر این رو حالا با یک جماعت.

 حالا اگر در نظر بگیرید متخصص ها قاعدتا راه حل بهتری بهتون میدم.

 یک بیماری رو در نظر بگیرید که برای تشخیص بیماری و یا درمان بیماریش نزد یک پزشک رفته.

 حالا در نظر بگیرید که قرار باشه یک شورای پونزده نفره از پزشکان در باب اون بیماری که تخصص اون بیماری رو دارند نظر بدن.

 خب قاعدتا این پونزده نفر با هم و همفکری با هم میتونن یک راه حل بهتری رو بدن در تشخیص در کنار هم راه های بهتری رو برن و اصولا مثال ساده اش دیگه اینکه چند فکر بهتر از یک فکر مطمئنا کار میکنه.

 این دیگه از اون بدیهیات و عینیات هست که نیاز به تکرار و صحبت کردن در باره اش نیست.

 پس انسان ها در مرور زمان به این نتیجه رسیدند که پادشاهی و این قدرت مطلقه فساد زاست، راهگشا نیست و تنها دریچه رسیدن به یک آینده روشن این هستش که اون پادشاه یک پادشاه صالح باشه، یک دیکتاتور صالح صالحی باشد که در راستای پیروزی مردم گام برداره که احتمالش خیلی پائین هست.

 در تواریخ کشورها هم این ثابت شده.

 در بین صدها پادشاه ایران شاید سه پادشاه رو بشه نام برد که برای ایران کارهای مثبتی کرده باشن.

 شاید پنج پادشاه رو بشه نام برد.

 اما در طول این تاریخ صدها پادشاه روی کار اومدن که خیلی هاشون هم در فساد غرق شدن و کارهای وحشتناکی هم انجام دادن.

 پس انسان به مرور زمان به این نتیجه میرسه که باید این پادشاهی و این جایگاه پادشاه تضعیف بشه.

 نقطه تمایز بین این حکومت ها هم در همین اصل قدرت هست که قدرت رو تا چه اندازه در اختیار چه فردی قرار.

 یعنی شما با جمهوریتی حالا روبرو میشید که حالا قرار داره که اگر یک نفر قدرت را به دست گیرد این نهاد توسط رای عمومی مردم انتخاب بشه و یک زمان مشخصی رو برای قدرت مندی اش در نظر بگیره.

 یعنی نقطه ی تکاملی انسان در همین جاست.

 به یک مرحله ای از تکامل می رسه که نتیجه گیری می کنه قدرت فسادآور، قدرت وحشتناک از قدرت در اختیار یک فرد موجبات تباهی و نابودی رو برای یک جامعه شکل می ده.

 در مرحله ی اول میاد این پادشاهی رو پارلمانی می کنه تا اون قدرت واحد که اتفاقا قدرت غیرانتخابی است و قدرت موروثی است و قدرتی است که از پدر به پسر، از پسر به دختر مثلا.

 ادامه پیدا می کنه و اون فرد به واسطه ی هیچ نقطه قوتی در خودش این جایگاه رو به دست نیاورده مگر به خونش.

 سعی میکنه بر اون یک نظارتی بزاره و قدرت اون رو کمتر کنه.

 اما بعد از گذشت این تفکر و به نوعی تکمیل و فراپیش بردن این فرآیند به این نتیجه میرسه که حالا باید این قدرت اولا به واسطه یک سری چیزهایی که در خودش داره به رای عمومی گذاشته بشه و مردم بهش رأی بدن.

 و در ثانی قرار بر این هستش که حالا این قدرتی که همه چیز رو به دست گرفته مادام العمر بر سر اون جایگاه نشینه که فساد به بار بیاره که از قدرتش سوءاستفاده بکنه که تباهی به بار بیاره.

 حالا قرار هستش که این قدرت در یک زمان مشخصی قدرت را به دست بگیره.

 این فرد و بعد از گذشت اون زمان جایگاه خودش رو به یک فرد دیگه ای بده که باز هم با آرای مردم سر کار اومد.

 پس تفاوت و تمایز این انواع حکومت در قرار دادن قدرت به دست انسان ها است که تا چه حد و به چه شکلی این قدرت رو در اختیار.

 فرماندهان به نوعی این حکومت قرار می‌دهد.

 حالا در این انواع حکومت ما با المان های مختلفی روبه‌رو هستیم.

 ما داریم در باب یک کلیاتی در این حکومت‌داری و این نگرش سیاسی حکومت صحبت می‌کنیم.

 شما با کشورهای مختلفی مواجه می‌شوید که مثلا یک کشور می‌تواند مجلس سنا داشته باشد، مجلس قانون‌گذاری داشته باشد، مجلس نظارتی داشته باشد و الی آخر.

 یعنی دست برای گذاشتن ارکان مختلف باز است اما در اصول اصلی تفاوت و تمایزشان در همین است.

 یعنی حکومتی که مطلق است همه قدرت را در اختیار یک فرد می‌گذارد که آن جایگاه را به صورت موروثی به دست گرفته و همه چیز از قانون‌گذاری تا اجرای امور در اختیار او یک فرد است، یک حکومت استبدادی را به وجود می‌آورد و ما اسمش را پادشاهی می‌گذاریم زاریم که این پادشاهی می تونه اقسام مختلفی داشته باشه و فقط به عنوان پادشاه شناخته نشه.

 یعنی می تونه رهبری باشه که همون پادشاه سلطانی باشه که همون پادشاه امپراطوری باشه که همان پادشاه هست.

 رفیقی باشه که همون پادشاه است.

 تفاوتی نمی کنه.

 فرای اون یک نوع دیگه ای داریم که باز هم موروثی.

 کسی قدرتی رو می گیره اما این قدرت او مهار شده هست.

 در بعضی از امور جایگاه داره کم کم به جایگاهی می رسه که تبدیل به یک ریش‌سفید مردم میشه.

 تنها یک نماد هست برای مردم اون کشور.

 اما قدرت اجرایی در اختیار یک بخش دیگه ای هست که می تونه نخست‌وزیر باشه.

 می تونه رییس جمهور باشه، می تونه هر چیز دیگه ای باشه.

 قوه اجرایی در اختیار اون نهاد هست.

 قوه قانونگذاری در اختیار یک مجلسی است که در اختیار هر کسی است فرقی نمی کند اما قدرت کامل در اختیار آن فرد مشخص قرار نمی گیرد و بعد در نهایت ما باز داریم در باب یک حکومتی صحبت می کنیم که حالا آن قدرت اول مملکت را با رای مستقیم مردم سر کار می آورد.

 یعنی دیگه اون جنبه موروثی بودن از بین می رود.

 حالا مردمند که تاثیرگذارند در این انتخاب.

 و بعد این شخصی که قرار است این قدرت را بگیرد مادام العمر سر کار نمی آید و به مرور زمان می شود جایگاهش را تضعیف کرد و از بین برد و کس دیگری را جایگزینش گذاشت.

 یعنی نقطه تمایز در همان قدرت است.

 قدرت که به چه شکل تقسیم می شود.

 شما چند اصل در این قدرت دارید برای حکومت دارید؟

 یک قدرت اجرایی، دو قدرت قانونگذاری، سه قدرت قضایی هست.

 در این ارکان مختلفی که ما درباره‌اش صحبت کردیم، نقطه تمایز در دادن این قدرت هاست.

 یعنی شما در پادشاهی تمامی این سه رکن را در اختیار پادشاه دارید.

 پادشاه قاضی کشور هم هست.

 حکمش حکم اول و آخر هم هست.

 همه امور در اختیار خودش.

 یعنی مثلا با ایرانی مواجه می‌شوی که حالا رئیس قوه قضاییه اش و رهبر این کشور که اتفاقا یک جایگاهی است که غیرانتخابی است، مشخص می‌کند.

 یعنی قوه قضائیه در حقیقت در اختیار همان پادشاه و سلطان است.

 نقطه تمایز و تفاوت این انواع حکومت ها در همین تقسیم قدرت است که این قوه های مختلف در اختیار چه کسی قرار می گیرند.

 قوه اجراییه در یک حکومت استبدادی پادشاهی در اختیار پادشاه و سلطان است.

 همه چیز تحت امر آن ها پیش می رود.

 از کوچکترین تا بزرگترین موضوعات یک کشور در اختیار آن فرد است.

 حالا در پادشاهی پارلمانی به عنوانی میان این را تضعیف می کنند و این قدرت را پخش می کنند تا قوه اجرائیه در اختیار یک فرد باشد.

 قوه قضائیه در اختیار یک گروه باشد و قوه قانونگذاری هم در اختیار گروه دیگری.

 به عنوان مثال در جمهوری هایی که به نوعی جمهوری های پیشرفته تری هستند و در کشور های متمدن دیگری وجود دارند، میان نهاد قضایی را کلا از حکومت جدا می کنند که بتوانند به نوعی نقش نظارتی را هم بر اعمال حکومت داشته باش.

 یک رکن قدرتمندی در کنار حکومت باشد.

 اما شما این را در پادشاهی یا پادشاهی پارلمانی.

 حالا پادشاهی پارلمانی هم بسته به اینکه در چه کشوری به چه نوعی دارد شکل می گیرد کم و بیش می بینید.

 اما در پادشاهی هایی که ما ازش صحبت کردیم و گفتم منظور پادشاهی نیست، منظور حکومت استبدادی است.

 در اینها قوه قضاییه در اختیار اون نهاد قدرتمند و اون فرد قدرتمند است.

 یعنی به نوعی خدمتگزار آن فرد است.

 پادشاه آن کشور، قاضی القضات، آن خدمتگذار به خودش است و به نوعی شکایت بردن به آن نهاد آب در هاون کوبیدن است.

 یعنی شما در نظر بگیرید که قرار است شما بروید از.

 درک مثلا جمهوری اسلامی ایران از نهاد رهبری به نوعی شکایت بکنید.

 حالا شکایتتون رو باید ببرید پیش رییس قوه قضاییه ای که خود اون رهبر انتخاب کرده.

 خب این چه جور جمع و تفریق شدن هست که جمع و تفریق با هم داره؟

 پس تفاوت و تمایز در اون.

 به نوعی استثمار قدرت هست که تا چه حد در این حکومت ها در اختیار اون فرد قرار میگیره و اون نهاد قرار میگیره.

 اما ما تا امروز جهان انواع حکومت ها رو دیدیم.

 نوع ها و اشل ها و نمونه هایی در سرتاسر جهان وجود دارند که این انواع حکومت حتی به نوعی یک نوع پیدایش بیرونی هم داشته، تبلوری هم در جهان از خودش به جا گذاشت.

 با توجه به تمام این موضوعات، ما اگر بخواهیم عقلانی و منطقی و با استدلال فکر بکنیم چه نوع حکومتی بهترین حکومت شناخته شده تا امروز جهان است.

 ما باید یک مقداری در باب این موضوع صحبت می کنیم و بعد یک سری دلایلی را هم بشماریم که چرا این نوع حکومت بهترین است.

 ببینید بیش از هر کدوم از این مبانی که دربارش صحبت کردیم از نوع نگرش سیاسی، نگرش اقتصادی، ایدئولوژی و حتی تمایزهایی که در بین این نوع ها هست یک ترکیبی را بوجود آورد که ترکیب ایده آلی بود.

 اما ما قرار است در باب همین حکومت های امروزی جهانی صحبت بکنیم که به نوعی یک نمونه ای را داشته باشیم.

 یعنی قرار نیست که یک گلچینی را تحویل بدهیم که یک نوع نگاه خیالی و دور از واقع باشد.

 خب قاعدتا بهترین نوع ماه حکومت جمهوریت است.

 در حال حاضر در جهان بهترین نوع حکومت جمهوریت است.

 دلیل هم مشخصه به نوعی سری که درد نمی کنه رو که آدم دستمال نمیبنده.

 یعنی شما یک قوه ای در باب قیاس جمهوریت رو با پادشاهی پارلمانی مقایسه کردی؟

 یعنی شما پادشاهی رو که قاعدتا کسی مبنا قرار نمیده که امروز بخواد به پادشاهی مطلق فکر بکنه.

 خوب مطمئنا انسان از این دوره عبور کرده یعنی وقیح ترین کشور های جهان که جمهوری اسلامی یکی از اونها باشه هم امروز در باب یک پادشاهی مطلقه صحبت نمی کنه.

 یک چیزی رو علم می کنه در کنار اون که به نوعی بیانگر اون دموکراسی و جمهوریت هم باشه.

 یعنی امروز کسی نمی تونه از این افکار دفاع بکنه.

 امروز کسی نمی تونه بیاد در باب یک امپراطوری قدرتمند صحبت بکنه چون خریداری نداره چون انسان از اون دوره گذر کرده.

 مثل این هستش که امروز کسی در باب برده داری صحبت بکنه.

 مسلما صحبت هاش خریدار برای کسی نداره.

 چون انسان از یک مرحله ای گذر کرده.

 مثل این هستش که ما داریم قد می کشیم.

 ما وقتی از یک متر و پنجاه گذشتیم یک سال دیگه دوباره بر نمی گردیم به یک متر و پنجاه گذشتیم از یک متر و پنجاه سانتی متر از کلاس اول.

 وقتی گذر کردیم دیگه دوباره کلاس دوم دبیرستان برامون نمی گردونن.

 کلاس اول ابتدایی بشیم دوباره بخونیم.

 در اموری هم که انسان به یک تکامل فکری رسیده، دوباره برگشت به عقب نداره.

 پس ما پادشاهی مطلق رو که امروز نمی تونیم به عنوان یک اشل و نمونه داشته باشیم.

 اشل و نمونه ای که با هم قابل قیاس هستند پادشاهی پارلمانی و جمهوریت است.

 اما نکته ی ساده این هستش که چرا ما باید یک علم یزیدی رو دوباره بالا داشته باشیم که فردایی در برابر اون دست و پا بزنیم؟

 چرا باید همچین چیزی رو داشته باشیم؟

 به چه عنوان؟

 به چه دلیل؟

 قرار هست که اون چه کار مهمی انجام بده که خود جمهوریت قادر به انجام دادن آن نیست؟

 یعنی شما از این صحبت بکنید که بله این قرار است که قومیت های مختلف را زیر یک پرچم نگه دارید.

 یعنی یک فرد توانایی این را دارد که قومیت های مختلف زیر یک پرچم قرار بگیرند.

 به خاطر دوست داشتن آن فرد به چه واسطه ای قرار است که زیر یک پرچم اگر قرار به جدا شدن باشه خب جدا میشن حالا چه اون فرد باشه چه نباشه موضوعاتی که اون انسان ها رو زیر اون پرچم نگه میداره مطمئنا آرامش و آسایشی است که برآیند حکومت است.

 یعنی ما تعریف کردیم و گفتیم حکومت یک برآیندی داره.

 آسایش و آرامش مطلوب انسان هایی دارن به صورت اجتماعی با هم زندگی می کنند و برای پیش بردن این زندگی اجتماعی به این نتیجه رسیدن که یک حکومتی اون بالا وجود داشته باشه که به اینها آسایش بده.

 اگر پیر شدن یک مرکزی وجود داشته باشه که از اینها نگهداری کنه و وقتی به سن بازنشستگی رسیدند یک دولتی وجود داشته باشه که به اینها حقوق بازنشستگی بده.

 وقتی بیمار شدند بیمارستانی وجود داشته باشه که تمام عصاره جان و زندگیشون رو نگیره و بتونن بعد از این مریضی هم زندگی بکنند و الی آخر.

 نمونه هایی از این دست.

 ما حکومتی رو پدید بیاریم به واسطه اینکه امنیت داشته باشیم در برابر قدرت خارجی، در برابر اینکه کسی به ما نتونه با ما وارد جنگ بشه و ما رو از بین ببره و الی آخر.

 ما داریم از دلایلی که می تونه این قومیت ها رو در کنار هم نگه داره برآیند.

 اون حکومت به عنوان آرامش و آسایش و زندگی درست کردن هست نه یک فرد که به عنوان یک نماد.

 یعنی قرار هست بره اون بالا بشینه بگه خب قومیت ها با هم خوب باشید پس بمونید زیر یک پرچم بعد اونها هم بگن مرسی ما هم می مونیم.

 اگر قرار باشه اون چیزی رو که توقع دارن بهشون رسیده نشه.

 چه یک فرد چه صد فرد در اون بالا باشه و مدام این حرفا رو بزنه.

 مثلا هر روز لباس های قومیت های مختلف رو بپوشه و بیاد ازشون خوب بگم تفاوتی نمی کنه و قومیت ها جدا میشن.

 پس این نکته که نکته ی اول هست و بعد ما داریم در باب یک قوه ای صحبت می کنیم که دو فردای دیگه دوباره می تونه برای ما مشکل بوجود بیاره.

 پس قاعدتا پادشاهی پارلمانی قابل قیاس با جمهوریت نیست چون جمهوریت یک رشته ی تکاملی انسان هست که ما رو به یک نقطه ای پیشتر و بهتر رسونده.

 از یک نقطه ی گذشته ای به این نقطه ی آینده ای رسیدیم.

 از یک نقطه ای که بارها ازش ضربه خوردیم به یک نقطه دیگه رسیدیم.

 ایران خود ما در انقلاب مشروطه پادشاهی رو تبدیل به پادشاهی پارلمانی می کنه.

 اما چه ثمره ای برداشت؟

 چرا که وجود اون قدرته.

 اون قدرت یکتای فاسد مطمئنا فساد را به بار می‌آورد.

 مطمئنا بیچارگی و بدبختی را به وجود می‌آورد.

 چون این قدرت فساد بخش است.

 یعنی شما به دنیا نگاه کنید.

 قدرت در اختیار هر فردی فساد را به همراه می‌آورد.

 شما تنها باید آرزومند یک پادشاه صالح باشید که دور از واقعیت است.

 دور از دنیای واقعی ماست.

 پس جمهوریت مطمئنا رشته تکاملی نهایی انسان است تا امروز جهان بشریت که حد اقل آن قدرت با رای مردم و برای زمان محدود.

 مهم ترین مبحث جمهوریت همین موضوع زمان هست.

 یعنی شما دموکراسی هایی که در جهان می بینید نقطه اعتلا و بزرگیشون در همین نقطه قرار میگیره که یک رییس جمهور اگر بهترین انسان کره زمین هم باشه بیشتر از مثلا هشت سال، ده سال دیگه نمیتونه توی اون کشور فرمانروایی کنه.

 چرا که انسان طی مرور زمان و با تمام دستاوردهای فکری خودش به این جایگاه رسیده که قدرت مادام العمر فساد و تباهی کامل رو به دنبال داره.

 حال این که جماعتی بشینن بگن این با این رییس جمهور ما بهترین رییس جمهور از بهترین کارها و خدمات باشن.

 انسان که تموم نشده و قطع نشده و میتونه جایگزینی براش به وجود بیاد.

 این مباحثی که من تا اینجا دارم صحبت میکنم درباره اش درباره این هستش که بهترین نوع حکومتی که تا کنون بین انسان ها وجود داره چی هست و اینها رو با هم به نوعی قیاس بکنم.

 این درباره این نیستش که بهترین نوع حکومتی که من بهش باور دارم و من قصد ترویج و به نوعی اشاعه دادنش رو دارم حکومت جمهوری هست.

 در باب واقعیاتی که امروز در جهان وجود دارد داریم صحبت می‌کنیم و اینها را با هم قیاس می‌کنیم.

 پس ما می‌توانیم به این نتیجه برسیم که جمهوریت قاعدتا خیلی بهتر از اون نمونه‌های گذشته خودش است با پادشاهی مطلقه که اصلا قابل قیاس نیست و وقتی ما اون رو با پادشاهی پارلمانی مقایسه می‌کنیم مثل این است که ما یک کار عبثی رو داریم شروع می‌کنیم که احتمال احتمالات زیانش خیلی بیشتر از احتمال نیکی و بهتر کردن زندگی ما رو داره.

 یعنی شما هیچ نمونه‌ای که ندارید مثلا بگید این پادشاهی که در پادشاهی پارلمانی قرار است قدرتمند باشه قراره چه کاری بکنه؟

 قرار هست اقوام رو در کنار هم نگه داره.

 قرار هست ریش‌سفیدی بکنه.

 خب اینها معنا و مفهوم درست و مشخصی ندارند و می‌تونه به راحتی اون قوه‌ای که قرار هست بدون رای مردم انتخاب بشه و مادام العمر باشه در خودش فساد به وجود بیاره و دوباره برای ما بدبختی و بیچارگی بوجود بیاره.

 پس مطمئنا نوع سیاسی حکومت اون جمهوری هستش که با دموکراسی و با رای مردم شکل بگیره.

 در باب نگرش اقتصادی هم مسلما اون نگرش اقتصادی که نزدیک به کمونیسم هست اما نگرش اقتصادی کمونیسم رو به نوعی تلطیف کرده و به نوعی یک نوع نگاه سوسیالیستی رو به وجود آورده.

 بهترین نوع نگرش اقتصادی هست.

 یعنی شما وقتی بخواید یک حکومت ایده آل رو در جهان امروزی خودتون برای خودتون نمونه بیارید حکومت دمکراتی است که اتفاقا سوسیالیست هم هست.

 یعنی حکومت های سوسیال دموکرات بهترین نوع حکومت جهان امروزی ما هستند.

 نمونه هاش هم قابل درک و لمس هست.

 کشورهایی که بالاترین میزان از شادی و رفاه رو دارند زندگی اجتماعی خوبی دارند دارن و از خیلی از مسائل دور هستند.

 از مسائل دهشتناک و وحشتناک جزو همین رسته قرار می‌گیرند.

 کشورهای اروپایی که بیشتر در این جایگاه قرار دارند و زندگی مردمشان، زندگی با آرامش و آسایشی هست.

 همان هدف اصلی از وجود حکومت.

 حالا در این نمونه ها شاید نمونه های پادشاهی پارلمانی هم وجود داشته باشه.

 یعنی در این نمونه ها مثلا کشورهای حوزه اسکاندیناوی پادشاهی پارلمانی هم دارند.

 اما این نمونه قابل قیاس با ایران ما نیست چرا که به عنوان مثال ایران ما این پادشاهی پارلمانی رو به نوعی پشت سر گذاشت.

 یعنی از این مرحله گذشته اونها در اصلاح اون پادشاهی پارلمانی پیش رفتند ولی ایرانی ها نتونستند اون پادشاهی پارلمانی رو اصلاح بکنند و وقتی از اون مرحله گذر میکنند دیگه راه بازگشتی براشون وجود نداره.

 مثال همون مثالی است که انسانی که از کلاس اول ابتدایی رد میشه دوباره برنمیگرده سر اون کلاس بشینه.

 چون ما نتونستیم اون حکومت رو اصلاح بکنیم.

 این حکومت هایی که در حوضه اسکاندیناوی وجود دارن و اتفاقا حکومت هایی هستن که دموکراسی درشون نقش داره و حکومت های سوسیال دموکرات هستن که حالا بعضیاشون پادشاهی پارلمانی رو هم به عنوان نمونه سیاسی در دست گرفتن.

 این ها طی مرور زمان در اصلاح خودشون هی قدرتمند و قدرتمند تر شدن و پادشاه کشور اون ها کاملا جنبه نمادین و به نوعی بی معنا داره.

 هیچ نوع دخالت سیاسی در هیچ نوع امور نداره.

 یعنی نه در قوه اجرائیه نقشی بازی میکنه، نه در قوه قضاییه و نه در قوه قانونگذاری.

 در هیچ کدوم از این مبانی هیچ نوع دخالتی نمیکنه و واقعا تبدیل به یک سمبل نمادین برای کشورشون شده.

 حالا این که اون ها تا چه حد از این موضوع خوشحال و یا ناراحت هستن.

 من نه در اون کشورها زندگی کردم و نه تحقیقات درستی در باب اون کشور ها داشتم که بتونم دربارش نظر بدم.

 اما چیزی که از دور مشخص میشه این هست که حقوق اونها یه جنبه نمادین دارن و اصلاح شدن طی مرور زمان تونستن این نوع حکومت رو اصلاح کنن.

 پس بهترین نوع حکومتی که ما میتونیم دربارش صحبت بکنیم دقیقا همین شکل از حکومت هست که دموکرات و در عین حال سوسیال باشه و نگاه اقتصادیش نوعی تلطیف شده ی نگاه کمونیستی باشه.

 اما ما تمام این صحبت ها رو کردیم و این برآیند رو در این سه قسمت از برنامه ی ویژه برنامه ی حکومت در به نام جان ضبط کردیم که به یک پیش درآمدی برای تعریف ما نسبت به حکومت برسیم و اینکه ما قرار هست که در برابر این نوع نگرش هایی که وجود داره چه حکومتی رو ترسیم بکنیم.

 در این چند دقیقه زمان باقی مانده.

 در این قسمت از برنامه حکومت من سعی می‌کنم یک پیش‌درآمدی بدم و یک توضیحات مختصری بدم که از این قسمت به بعد قرار است که تمام برنامه ها پیرامون این نگاه ما به حکومت و حکومت داری شکل بگیرد.

 چرا ما با این اقسام مختلف حکومت در تضاد است؟

 خب ما یک تعریفی داریم انواع حکومت را صحبت کردیم، دلایل و برآیند ها و تمامی موضوعات را صحبت کردیم.

 به سه قسم رسیدیم که حالا از این سه قسم ما یکی را به عنوان اشل و نمونه قرار دادیم و گفتیم بهترین نوع حکومت تاکنون همان جمهوری است که دمکرات و سوسیالیسم باشد.

 حالا ما چرا با این بهترین نوع هم در تضاد هستیم؟

 دلیل اصلی و مستحکم این تضاد ما که قرار است ما در برنامه‌های آتی اون اشل حکومتی خودمون رو بیان بکنیم این هستش که این نگاه هم برگرفته از همون نگاه سنتی گذشتگان هست.

 بزرگترین دلیل همین هست.

 ما از پادشاه به پادشاه پارلمانی، از پادشاه پارلمانی به رییس جمهور می رسیم.

 مطمئنا نکات مثبت زیادی داره که دربارش صحبت کردیم.

 گفتیم که این نکته ی مثبت این هستش که این قدرت رو مادام العمر در اختیار یک فرد نمی ذاره.

 نکته ی مثبت دوم این هستش که حالا با رای مردم این آدم انتخاب میشه نه به واسطه خون برتر خودش نه به واسطه ی نژاد و الی آخر ماجرا.

 اما نکته ی منفی این هستش که دوباره ریشه یکسان هست.

 دوباره با همون تفکر یکتا پرستانه خداوندی یک فرد رو صاحب بر دیگران قرار داده.

 یک نفر هست که به جای دیگران حرف اول و آخر را می‌زند، قدرت را در اختیار دارد و نقطه ی تضاد ما با این نوع از حکومت هم در همین نقطه ی کلیدی است.

 یعنی ما اعتقاد داریم که این یکتا پرستی عامل بدبختی و ویرانی انسان هاست.

 بزرگ ترین معضلات بشری را این یکتا پرستی پدید آورده و این نوع حکومتداری هم به نوعی اصلاح شده ی این نگاه وحشتناک است.

 اما تمام نشده.

 این تکامل باید ادامه پیدا کند.

 این تکامل نباید ایستا باشد.

 باید به مرحله ی بعد تر از خودش هم برسد.

 پس دلیل اینکه ما با تمام.

 خب مسلما با حکومت پادشاهی یا پادشاهی پارلمانی که در تضاد کامل هستیم.

 اما با این جمهوریت که اعتقاد داریم قاعدتا بهترین نمونه حال حاضر جهان هست که میشه در جهان بهش نگاه کرد و دید که حکومت های جمهوری که اتفاقا نگرش اقتصادیه تلطیف شده ای از کمونیسم هم دارند، یک حکومت های موفقی هستند و زندگی در شرایط آرامش و آسایش نسبی هم به مردمان کشور خودشون هدیه دادند.

 اما این هم نباید انتهای کار باشه.

 ما باید ریشه این نگاه وحشتناک رو از بین ببریم.

 این نگاه که فردگرا هست، این نگاهی که یکتا پرستانه هست.

 نگاهی که قدرت رو در اختیار یک فرد قرار میده.

 این نگاه باید از بین بره.

 و جمهوریت تلطیف شده همون نگاه هست.

 یعنی باز هم یک پادشاه در نوک اون هرم هست که اسمش رییس جمهوره که حالا قدرت رو همیشه در اختیارش نزاشتن ولی قدرت رو برای چهار سال یا هشت سال در اختیارش گذاشتن.

 یعنی اومدن اون زهر و سم اون رو گرفتند ولی باز هم وجود داره.

 باز هم وجود داره و تضاد ما با این اقسام حکومت در وجودیت این نگاه مسموم هست.

 پس ما در برنامه های آتی که احتمالا برنامه های بلند مدتی خواهد شد تایمینگ همین حول و حوش 90 دقیقه برنامه ها رو سعی میکنم یه برنامه رو تموم کنم و جمع کنم اما قسمت های بیشتری خواهد داشت.

 اما در باب این نگاه خودمون نسبت به حکومت صحبت خواهیم کرد و این پیش‌درآمدی شد برای آشنایی دوستان با حکومت و حکومت‌داری که در نهایت ما رو برسونه به اون ایده آل خودمون.

 حالا چرا باید در باب این مساله صحبت کرد؟

 قاعدتا اگر ما نیازمند به انقلاب باشیم یعنی اعتقاد داشته باشیم که ما به عنوان مثال در ایران خودمون نیاز داریم که انقلاب. است.

 انقلاب ما نیاز به تعریف ساختار حکومت داره.

 یعنی هیچ انقلابی در جهان شکل نخواهد گرفت مگر اینکه یک ساختار مشخصی نسبت به حکومت داشته باشند.

 یعنی اگر دوستانی وجود دارند که به جمهوری، به جمهوریت یا به پادشاهی پارلمانی معتقد هستند و نسخه ی ایران فردا رو در پادشاهی به عنوان مثال پارلمانی می‌بینند، وظیفه دارند پادشاهی پارلمانی رو تمام و کمال در اختیار مردم بزارن، دربارش صحبت بکنن در انواع و اقسام اشکال، از شعر تا کتاب، از داستان تا فیلم، از نقاشی تا هر هنر دیگری تا زبان ساده تا صحبت کردن باید با مردم در میون بذارن تا این تبدیل به یک آرزو و خواسته برای آحاد ملت بشه تا مردم در پی اون خواسته خودشون انقلاب بکنند.

 انقلاب بدون داشتن خواسته بی معنی اصلا شکل گرفتنی است.

 شما چجوری می خواین؟

 در چه راهی می خواین حرکت بکنین که به چه چیز مشخصی برسین؟

 پس شما باید یک تعریف مشخصی داشته باشید.

 یک آرزویی رو برای مردم بسازید تا مردم برای رسیدن به اون آرزو حاضر باشن هزینه بکنن.

 حالا جان، زندگی و یا هر چیز دیگه ای خودشون تا به اون آرزوی مشترک برسن.

 وقتی شما هیچ آرزویی رو تعریف نکردید، قاعدتا هم نمی تونید از مردم توقع چیزی رو داشته باشید.

 پس ما باید اون ساختاری رو که بهش باورمند هستیم، اون آرزویی که بهش معترف هستیم رو برای دیگران درمیون بذاریم تا شاید اونها هم نسبت به اون نوع نگرش ما واکنشی نشون بدن و به نوعی همفکر و همراه ما در رسیدن به این آرزو بشن.

 عکس انقلابی نیاز به ایمان داره، نیاز به آرزو داره.

 نیاز به خواسته داره.

 قاعدتا نخواستن پیشرو در انقلاب نیست.

 فقط با اینی که ما به عنوان مثال جمهوری اسلامی رو نمی خوایم نمی تونیم به جایی برسیم.

 یعنی صبح تا شب ما تمام آرزو و هدفمون این باشه که جمهوری اسلامی رو نمی خوایم.

 خوب این قاعدتا نمی تونه از مردم یه مردمی بسازه که در راه این هدف حاضر باشن از جون خودشون بگذرن.

 یعنی از جون خودشون میگذرن که فقط اونها نباشن.

 یعنی هر موقع من به این موضوع فکر می کنم و کسی باهام مطرحش می کنه جوابم سادست.

 فقدان آرزو و ایمان باعث این در خود ماندن مردم.

 و اینو مردم ایران قاعدتا جماعت کثیری شون هستن که از این شرایط بیزارن و به ستوه آمدن و ما شانس بزرگ رو جمهوری اسلامی از این میاره که هیچ ایمانی در بین مردم وجود ندارد.

 هیچ آرزویی بین مردم وجود نداره.

 روزی که جرقه آرزو کردن در بین مردم شکل بگیرد، روزی که ایمانی بین مردم شکل بگیرد، آن روز پایان جمهوری اسلامی و تمام جمهوری های اسلامی در جهان است.

 نه فقط جمهوری اسلامی. منظورم نیست.

 منظورم اصلا مشخص اسلامیش هم نیست.

 منظور تمام حکومت های ظالمی که در جهان وجود دارند.

 با داشتن آرزو و ایمان به درک واصل میشن و از بین میرن.

 هیچ چیزی ازشون باقی نمیمونه و برای شکل دادن این آرزو ها باید در باب آرزو هامون صحبت بکنیم.

 به عنوان مثال یک جماعت بزرگی رو شما دارید که مخالف با جمهوری اسلامی هستند اما توانایی و قدرت ابراز این رو هم ندارن که به چه نوع حکومتی اصلا پایبند هستند.

 شما خودتون آرزوی مشخصی ندارید که بگید من آرزوم رسیدن به یک حکومت جمهوری لائیک است.

 به عنوان مثال.

 من دوست دارم یک حکومت جمهوری داشته باشیم که اتفاقا سرمایه داری از نگرش اقتصادی و به نوعی لائیک هست و به عنوان مثال به حقوق بشر ایمان داریم و به عنوان مثال ایدئولوژی ما از نگرش های حقوق بشری شکل بگیرد.

 شما حتی این را با صراحت و قدرتمند نمی گویید و اگر بگویید کجا در باب این مسائل صحبت کردید و کجا این آرزو را برای مردم ساختید؟

 پس ما نیاز داریم برای رسیدن به آن مرحله تحول و تغییر.

 در ابتدا هم در باب این موضوعات صحبت بکنیم.

 انسان ها را آشنا به این موضوعات بکنیم تا آن ها آرزویی داشته باشند.

 کسی که در پی عکس های انقلابی است، در پی همفکری و همراهی است.

 برای یک انقلاب باید بدون شک در این راستا قدم بردارد.

 خب دوستان من در آینده بخش های آتی رو که بعد از این ویژه‌برنامه حکومت پخش خواهم کرد پیرامون این آرزو هست.

 این قلمروی آرمانی است که من به آن ایمان دارم و دوست دارم در کشوری زندگی کنم که حکومت من این نوع حکومت باشه تا آسایش و آرامش برای مردم عملی و جاودان بشه.

 قسمت های آتی رو در باب ایده آل ما از حکومت خواهید داشت و در انتهای برنامه هم طبق معمول باهاتون در میون میذارم که قاعدتا بزرگترین کمکی که شما به من میتونید بکنید به اشتراک گذاشتن این صدا با دیگران هست.

 حالا چه برنامه ای به نام جان و چه آثار من اعم از کتب و اشعار، مقالات و کتاب های گردآوری شده و کلی آثاری که از من موجود هست.

 با اشتراک گذاشتن این آثار با دیگران میتونید این صدا رو به دیگران برسونید تا اگر قرار به اتفاقی هست و در کنار هم بودن هست شکل بگیرید.

 ممنون دوستان که همراه من بودید.

 من نیما شهسواری هستم و این برنامه به نام جان

در پناه آزادی.