صادق هدایت
مقدمه
قدرت ادبی صادق هدایت، نویسنده و روشنفکر برجسته ایرانی، از موضوعات جامعه‌شناختی گرفته تا انتقاد از مسائل اجتماعی، او را به یکی از پیشگامان داستان‌نویسی نوین ایران تبدیل کرده است. با زندگی شخصی پرفراز و نشیب و کارهایی که به زبان‌های مختلف ترجمه شده‌اند، هدایت جزو اندیشمندانی است که تأثیر قابل توجهی بر ادبیات داستانی ایران داشته‌اند.
آثار هدایت از جمله “بوف کور” به‌عنوان یکی از مهم‌ترین آثار ادبیات داستانی معاصر ایران شناخته شده است. همچنین، ترجمه او از متون کلاسیک و مدرن از جمله اثرهای بزرگی همچون “زند و هومن” یسن و “متحول” فرانتس کافکا، نشان از تنوع و عمق دانش ادبی او دارد.
همچنین، تأثیر هدایت بر جریان روشنفکری ایران نیز نمی‌تواند نادیده گرفته شود. تعدادی از اندیشمندان و نویسندگان ایرانی نسل‌های بعدی، از کار و زندگی او الهام گرفته‌اند و در اثر تأثیرات او، او را به عنوان یکی از شخصیت‌های مهم در تاریخ ادبیات ایران می‌شناسند.
در پایان، مرگ ناگهانی و خودکشی هدایت در پاریس، جایزه ادبی صادق هدایت که به نام او تأسیس شده و همچنین جایگاه وی در ذهنیت ادبی و اجتماعی ایران، نشان از تأثیر بی‌نظیر او بر فرهنگ ایرانی دارد.
به هر چیزی که صادق هدایت لمس می‌کرد، اثر عمیق خود را می‌گذاشت. از جوانی تا دوران تحصیل، هدایت نشانه‌های قابل توجهی از استعداد و علاقه خود به دنیای ادبیات و علوم خفیه از خود نشان داد. همچنین، تحقیقاتش در مورد متافیزیک و علوم غریبه نیز می‌توانست به مخاطبان جدیدی در زمینه‌های ناآشنا و مرموز معرفی کند.
او از زودی‌های سال‌های تحصیلی خود در جامعه‌ی مدرن تهران، به خصوص در مدارس فرانسوی، به دنبال ادراک عمیق از ادبیات جهانی بود. علاقه‌مندی‌اش به موضوعاتی مانند مهربانی نسبت به حیوانات و فواید گیاهخواری نشانه‌ای از حساسیت و بینش او به مسائل اخلاقی و انسانی است.
به‌طور کلی، او با مهارت و استعداد خود در ادبیات فارسی و ترجمه‌هایش از ادبیات جهانی، میراثی غنی و گسترده را برای ادبیات فارسی بوجود آورد. این میراث، تا به امروز، از تأثیرات او در حوزه‌های فرهنگی و ادبی بر ایران نشان می‌دهد.
صادق هدایت، از جمله شخصیت‌های مؤثر در تاریخ ادبیات و فرهنگ ایران، با دیدگاه‌ها و اندیشه‌های پیشروانه‌اش در بحث گیاهخواری و اخلاقیات انسانی، از موضوعات بسیار حساس و ژرفی سخن گفت. به‌نظر او، گوشت‌خواری باعث درندگی و بی‌احساسی می‌شود و از این رو باید انسان‌ها در جهت توسعه اخلاقی و صلح عمومی، ابتدا دست از کشتن و خوردن حیوانات بردارند.
در کتاب خود، او به صورت واضح از دیدگاه خود نسبت به اهمیت گیاهخواری بیان می‌کند و تأکید می‌کند که برای پیشرفت اخلاقی انسان‌ها، باید خوراک‌های خونین را کنار گذاشته و به سمت گیاهخواری حرکت کرد. او همچنین به برتری حقیقی که از دل قلب می‌آید اشاره کرده و تأکید می‌کند که دست از گوشت‌خواری برداشتن هیچ‌گاه دشوار نیست و هر کس می‌تواند این اقدام اخلاقی را انجام دهد. به نظر او، نیازمندی‌های نادانی، خرافات و ترس، مانعی بر سر راه پیشرفت اخلاقی انسان‌هاست.
این موضوعات نشان از آگاهی و حساسیت او نسبت به مسائل اخلاقی و انسانی دارد و می‌تواند به عنوان یکی از نمادهای تفکر پیشرو در جامعه‌شناسی ایران معاصر در نگاه به رفتارهای انسانی در جامعه مورد بررسی قرار گیرد.
در سال ۱۳۰۳، پس از فارغ‌التحصیلی از مدرسهٔ سن لویی، صادق هدایت با تقی رضوی آشنا شد. این آشنایی سرآغاز تحولات مهم در زندگی او بود. در سال ۱۳۰۵، به همراه اولین گروه دانش‌آموزان ایرانی که به خارج اعزام شده بودند، به بلژیک رفت و در رشتهٔ ریاضیات محض درس خواند. همین سال، او داستان “مرگ” را در مجلهٔ ایرانشهر منتشر کرد و مقاله‌ای با عنوان “جادوگری در ایران” را در مجلهٔ له‌ویل دلیس به زبان فرانسوی منتشر کرد. اما هدایت با وضعیت تحصیلی و رشتهٔ خود در بلژیک راضی نبود و به دنبال تحصیل در پاریس، مرکز تمدن غربی آن زمان، بود. در نهایت، در اسفند ۱۳۰۵، پس از تغییر رشته و تجربهٔ فراوانی از دوندگی، به پاریس مهاجرت کرد. همچنین در همین سال، نسخهٔ کامل‌تری از کتاب “انسان و حیوان” و کتاب “فواید گیاهخواری” با مقدمهٔ حسین کاظم‌زادهٔ ایرانشهر در برلین، آلمان به چاپ رسید.
در سال ۱۳۰۷، صادق هدایت تلاش برای خودکشی در رودخانهٔ مَرن در فرانسه را آغاز کرد؛ اما سرنشینان یک قایق به او کمک کردند و جان او را نجات دادند. در آن دوران، او در پاریس با دختری به نام ترز دوست بود. دربارهٔ خودکشی خود، او به برادرش محمود می‌نویسد: «یک دیوانگی کردم به خیر گذشت.» اگرچه ادعا شده‌است که هدایت دربارهٔ خودکشی اول خود توضیحی به هیچ‌کس نداده‌است، اما سال‌ها بعد، فرزانه از زبان هدایت نقل می‌کند که علت اصلی این اقدام مربوط به مسائل عاطفی بوده‌است.
در همان دوران، او نخستین نمونه‌های داستان‌های کوتاه خود را ارائه داد. او نمایشنامهٔ “پروین دختر ساسان”، “زنده‌به‌گور”، و داستان کوتاه “مادلن” را در آن زمان نگارش کرد.
در سال ۱۳۰۹، صادق هدایت بدون اتمام تحصیلات خود به تهران بازگشت و در بخش محاسباتی و دفتر ارسال مرسلات بانک ملی مشغول به کار شد. با این حال، او از شرایط شغلی خود راضی نبود و در یک نامه به دوست خود تقی رضوی که در پاریس زندگی می‌کرد، از مشکلات خود شکایت کرد. دوستی صمیمی با حسن قائمیان را نیز در این دوران شکل گرفت و پس از مرگ هدایت، قائمیان خود را به ادامه دادن اهداف هدایت متعهد کرد. در همین سال، هدایت دو اثر به نامهای “زنده‌به‌گور” و “پروین دختر ساسان” را در تهران منتشر کرد. او در این سال با مسعود فرزاد، بزرگ علوی و مجتبی مینوی آشنا شد و گروهی با نام “ربعه” تشکیل دادند.
در دههٔ ۱۳۱۰، گروهی از نویسندگان برجسته به نام ادبای سبعه به وجود آمدند. این گروه که از هفت نفر بیشتر بودند، شامل ادبیات بزرگی چون محمدتقی بهار، عباس اقبال آشتیانی، رشید یاسمی، سعید نفیسی، بدیع‌الزمان فروزانفر، محمد قزوینی و صادق هدایت بود. گروه ربعه نامی است که به دلیل دهان‌کجی و انتقادات آن‌ها به افراد قدیمی‌فکر تشکیل شد. گفت‌وگوها و دیدارهای گروه ربعه اغلب در رستوران‌ها و کافه‌های تهران، از جمله کافه قنادی رز نوار، که به پاتوق صادق هدایت و دوستانش تبدیل شده بود، برگزار می‌شد.
در سال‌های ۱۳۱۰ تا ۱۳۱۴، هدایت تلاش زیادی در انتشار آثار تحقیقی و داستانی داشت. او در این دوره چندین اثر مانند مجموعهٔ انیران، مجموعهٔ داستان‌های کوتاه سایه‌روشن، نمایشنامهٔ مازیار، و کتاب مستطاب وغ‌وغ ساهاب را منتشر کرد. اثری همچون کتاب مستطاب وغ‌وغ ساهاب به دلیل محتوایش به دستور وزیر معارف آن دوران ممنوع‌القلم شد و هدایت به نظمیهٔ تهران احضار شد. همچنین، مجموعهٔ داستان‌های کوتاه سه قطره خون و دیگر داستان‌های کوتاهی مانند “گرداب”، “دون ژوان کرج”، “مردی که نفسش را کشت”، “صورتکها”، “چنگال”، “لاله”، “آفرینگان”، “طلب آمرزش”، “محلل”، “مرده‌خورها”، “عروسک پشت پرده”، و “علویه خانم” نیز در این دوره به چاپ رسید. از جمله دیگر آثار او در این دوره می‌توان به سفرنامهٔ “اصفهان نصف جهان” اشاره کرد.
در سال ۱۳۱۵، هدایت به همراه شین پرتو به هند سفر کردند و در آپارتمان او اقامت گزید. هدف او از این سفر، فراگیری زبان پهلوی نزد دانشمند پارسی به نام بهرام گور انکلساریا بود. در هند، هدایت کارنامهٔ اردشیر بابکان را از پهلوی به فارسی ترجمه کرد.
در طول اقامت خود در بمبئی، هدایت داستان مشهور خود “بوف کور” را نوشت. او این داستان را با دست خود بر روی کاغذ استنسیل نوشته و پنجاه نسخه از آن را منتشر کرد. چند نسخه از این داستان را برای دوستان خود نیز ارسال کرد. او همچنین دو داستان دیگر به زبان فرانسوی با عناوین “Lunatique” و “Sampingue” در هند منتشر کرد.
هدایت پس از بازگشت به ایران از وضعیت مالی نامساعدی رنج می‌برد و از کمک مالی شین پرتو برای تامین هزینه‌های زندگی‌اش استفاده می‌کند. این وضعیت مالی مشکل باعث می‌شود که هدایت به فعالیت طنزنویسی بپردازد و طنز تلخ او بر زخم‌های درونی وی اطلاعات بیشتری ارائه دهد.
در سال ۱۳۱۶، هدایت به ایران بازگشت و مجدداً در بانک ملی مشغول به کار شد. سال بعد از بانک ملی استعفا داد و در وزارت فرهنگ استخدام شد. او تا سال ۱۳۲۰ که متفقین ایران را اشغال کردند، به فعالیت‌های ادبی ادامه داد و چندین داستان و مقاله منتشر کرد. همچنین کارنامهٔ اردشیر بابکان را در یک مجلهٔ موسیقی و گجسته به نام ابالیش (که ترجمه از متن پهلوی بود) جداگانه چاپ کرد. با این حال، کتاب “بوف کور” هنوز در ایران منتشر نشده بود.
در سال ۱۳۲۱، هدایت مجموعهٔ “سگ ولگرد” را منتشر کرد و ترجمه‌هایی از شهرستان‌های ایران، “گزارش گمان‌شکن” و “یادگار جاماسپ” را از پهلوی به فارسی ارائه داد. در این دوره، انتقادهای اجتماعی بر ساده‌سازی هدایت تشدید شد. داستان بلند “حاجی‌آقا”، داستان کوتاه “آب زندگی” و مجموعهٔ “ولنگاری”، که همگی دارای موضوعات اجتماعی بودند، منتشر شدند. به علاوه، هدایت به نگارش مقالات نقد ادبی و ترجمهٔ آثاری از کافکا پرداخت و آن‌ها را در نشریات مختلف منتشر کرد. همچنین، چند اثر دیگر از زبان پهلوی را نیز ترجمه کرد. در سال ۱۳۲۴، هدایت به تاشکند سفر کرد و در انجمن فرهنگی ایران و شوروی به او تقدیر شد.
در این دوره، بسیاری از دوستان هدایت از جمله علوی و عبدالحسین نوشین به حزب توده پیوسته بودند و حضور او در نشست‌ها و جلسات با توده‌ها افزایش یافت. حتی مقالاتی با نام مستعار در روزنامهٔ مردم که ارگان حزب توده بود، منتشر کرد. اگرچه سردمداران حزب به او فشار می‌آوردند، اما او هرگز به حزب توده ملحق نشد.
بعد از پایان جنگ و بروز مسائل کردستان و آذربایجان، هدایت از محیط توده‌ها خسته شد و به شرایط بدبینانه‌ای در نامه‌هایی که به جمال‌زاده و شهید نورایی نوشته بود، اشاره کرد. به گفته پیام یزدانجو، هدایت در این دوره، امید به نوزایی ایران و اشتیاق به عظمت یابی ایرانیان را از دست داده بود و احساس خشم و ناامیدی بیشتری به خود گرفته بود.
در سال ۱۳۲۶، هدایت به نگارش کتاب “توپ مرواری” پرداخت، اما این اثر تا پس از درگذشت وی به چاپ نرسید. نام مستعار معروف او که تحت عنوان “هادی صداقت” منتشر شد، بسیار شناخته شده بود. در سال ۱۳۲۷، مقاله‌ای با عنوان “پیام کافکا” در مقدمهٔ کتاب گروه محکومین اثر کافکا نوشته و ترجمهٔ حسن قائمیان را انتشار داد. همچنین در سال ۱۳۲۹، با همکاری حسن قائمیان، داستان “مسخ” اثر کافکا را ترجمه کرد و در مجلهٔ “سخن” منتشر کرد.
در تاریخ ۱۲ آذر ۱۳۲۹، با دریافت گواهی پزشکی برای اخذ روادید و فروش کتب به فرانسه سفر کرد. در حین اقامت در فرانسه، سفری به هامبورگ داشت و تلاش کرد به لندن سفر کند که موفقیتی به دست نیاورد. در نهایت در تاریخ ۱۹ فروردین ۱۳۳۰، در آپارتمان اجاره‌ای خود در خیابان شامپیونه پاریس، با گاز خودکشی کرد.
صادق هدایت اولین نویسنده و ادیب ایرانی است که به خودکشی روی آورد. قبل از اینکه اقدام به خودکشی کند، او بسیاری از داستان‌های خود را که هنوز منتشر نشده بودند، نابود کرد. پیکر هدایت در قبرستان پرلاشز پاریس به خاک سپرده شد و مراسم خاکسپاری‌اش با حضور تعداد کمی از ایرانیان و فرانسوی‌ها برگزار شد. طراح سنگ قبر او، علی سردارافخمی، معمار ایرانی بود.
متن زندگی‌نامه صادق هدایت از زبان خودش
من همان قدر از شرح حال خودم رَم می‌کنم که در مقابل تبلیغات آمریکایی‌مآبانه. آیا دانستن تاریخ تولّدم به درد کسی می‌خورد؟ اگر برای استخراج زایچه‌ام است، این مطلب فقط باید طرف توجّه خودم باشد. گرچه از شما چه پنهان، بارها با منجّمین مشورت کرده‌ام، اما پیش‌بینی آن‌ها هیچ‌وقت حقیقت نداشته. اگر برای علاقهٔ خوانندگان است؛ باید اول مراجعه به آراء عمومی آن‌ها کرد چون اگر خودم پیش‌دستی بکنم مثل این است که برای جزئیات احمقانهٔ زندگیم قدر و قیمتی قائل شده باشم. به‌علاوه، خیلی از جزئیات است که همیشه انسان سعی می‌کند از دریچهٔ چشم دیگران خودش را قضاوت بکند و ازین جهت مراجعه به عقیدهٔ خود آن‌ها مناسب‌تر خواهد بود مثلاً اندازهٔ اندامم را خیاطی که برایم لباس دوخته بهتر می‌داند و پینه‌دوز سر گذر هم بهتر می‌داند که کفش من از کدام طرف ساییده می‌شود. این توضیحات همیشه مرا به یاد بازار چارپایان می‌اندازد که یابوی پیری را در معرض فروش می‌گذارند و برای جلب مشتری به صدای بلند جزئیاتی از سن و خصایل و عیوبش نقل می‌کنند. از این گذشته، شرح حال من هیچ نکتهٔ برجسته‌ای در برندارد نه پیش آمد قابل‌توجهی در آن رخ داده، نه عنوانی داشته‌ام، نه دیپلم مهمی در دست دارم و نه در مدرسه شاگرد درخشانی بوده‌ام بلکه برعکس همیشه با عدم موفقیت روبه‌رو شده‌ام. در اداراتی که کار کرده‌ام همیشه عضو مبهم و گمنامی بوده‌ام و رؤسایم از من دل خونی داشته‌اند به‌طوری‌که هر وقت استعفا داده‌ام با شادی هذیان‌آوری پذیرفته شده‌است. روی‌هم‌رفته موجود وازدهٔ بی‌مصرف قضاوت محیط دربارهٔ من می‌باشد و شاید هم حقیقت در همین باشد.
فعالیت‌ها
در آثار صادق هدایت، بیگانه‌ستیزی و به‌ویژه عرب‌ستیزی و نژادپرستی به‌عنوان یکی از جنبه‌های مهم مشاهده می‌شوند. او با انتقاد و ردی از اسلام به‌عنوان یک دین غیرایرانی و همچنین با بیان عشق و علاقه به پیروی از دین و فرهنگ ایران باستان و دوران ساسانی، در آثار خود این موضوعات را بیان می‌کند.
ناسیونالیسم ایرانی نیز یکی از مبناهای اصلی نوشته‌های هدایت بوده است و تأثیر آن روی دیدگاه‌های وی نسبت به وضع اجتماعی و سیاسی ایران در زمان خود قابل مشاهده است. او در رسالهٔ طنزآمیز “کاروان اسلام” (البعثة الاسلامیة الی البلاد الافرنجیة) به این مسائل اشاره می‌کند.
با این حال، صادق هدایت در دوران میانهٔ زندگی خود، به نوشته‌هایی مانند “۸۲ نامه به حسن شهید نورایی” که در آن از وضعیت اجتماعی و فرهنگی ایران انتقاد می‌کند، پرداخت. او حتی از دستاوردهای نهضت آذربایجان دفاع کرده و این انتقادها به نحوی می‌رسید که به مرحلهٔ نفرت از جامعه ایرانی و تمسخر میهن‌پرستی می‌رسید. به عنوان مثال، در برخی از نامه‌های او آمده است: “همهٔ دزدها و قاچاقچی‌ها میهن‌پرست هستند” و “ایرانی‌ها خودشان را فرانسوی شرق می‌دانند و گمان می‌کنند خیلی باهوشند اما ملتی به حماقت اینها کمتر دیده شده‌است”.
ساختار آثار
صادق هدایت، یکی از نویسندگان برجستهٔ ادبیات ایران، از ویژگی‌های ساختاری و محتوایی آثار خود به چشمگیری بهره می‌گرفت. می‌توان این ویژگی‌ها را به شرح زیر برشمرد:
- آثار هدایت بیشتر دربرگیرندهٔ مرگ‌اندیشی، انتقاد از جامعهٔ تحت استبداد و نفی خرافه‌پرستی هستند.
- او از تصویرها و شخصیت‌هایی با رنگ ملی در داستان‌های خود استفاده می‌کند. نثر ساده و بی‌پیرایه و عاری از دشوارنویسی، سبب زیبایی و سهولت در خوانش داستان‌هایش می‌شود.
- هدایت به خوبی از زبان و فرهنگ مردم بهره می‌برد و این موضوع باعث غنای داستان‌هایش می‌شود. توصیفات او رئالیستی، دقیق و واقع‌بینانه است.
- او به جنبه‌های روانی و درونی شخصیت‌ها نیز توجه دارد و همچنین از وصف ظاهر آن‌ها خودداری نمی‌کند.
- داستان‌های هدایت بیشتر از انعکاس مسائل روحی و روانی نویسنده برخوردار هستند.
- طنز قوی و مؤثر و انتقادیِ هدایت در سرتاسر آثار داستانی و تحقیقی‌اش مشهود است. این ویژگی حتی در رفتارهای اجتماعی او نیز دیده می‌شود.
صادق هدایت به دلیل این مشخصه‌ها و توانایی‌های خود، بعد از فوتش، تأثیر ژرفی بر نویسندگان پس از او گذاشت و به عنوان یکی از نویسندگان برجستهٔ ایران شناخته می‌شود.
نقدها بر صادق هدایت
صادق هدایت، همواره به دلیل کم‌توجهی به متن اصلی و عدم وفاداری به ترجمه‌ها، انتقاداتی را متحمل شده است. این موضوع به ویژه در مورد ترجمهٔ آثار فرانتس کافکا مشهود است. همچنین در مقالات خود، او علاوه بر ارائهٔ واقعیات، نظر شخصی خود را نیز مطرح می‌کرد و گاهی واقعیت‌ها را در جایگاه دوم قرار می‌داد.
نفرت عجیب هدایت نسبت به اعراب و اسلام نیز یکی از انتقادات مطرح شده بود. برخی از نویسندگان مانند داریوش آشوری و احمدرضا احمدی این انتقاد را در آثار و نوشته‌هایش مورد بررسی قرار داده‌اند. آشوری دربارهٔ هدایت نوشته که او تحت تأثیر ناسیونالیسم ساختگی قرار گرفته بود و باور داشت که عقب‌ماندگی ملت ایران ناشی از حملهٔ اعراب به ایران است.
در نامهای که هدایت به مجتبی مینوی نوشته بود، او نظر خود را دربارهٔ ناسیونالیسم آلمانی مطرح کرده بود و بیان کرده بود که باید از تملق و افراط در مورد فردیناند گابل و آدولف هیتلر دوری شود.
علاوه بر این، در آثار هدایت، نشانه‌هایی از یهودی‌ستیزی نیز دیده شده است. این موضوع نیز مورد توجه و بررسی برخی محققان و نویسندگان قرار گرفته است.
خانه صادق هدایت
خانه صادق هدایت در تهران، در خیابان شهید تقوی (خیابان هدایت) واقع شده و ساختار آن به سبک اواخر دوران قاجار می‌باشد. در دههٔ ۱۳۵۰ خورشیدی، دفتر فرح پهلوی خانهٔ پدری صادق هدایت را خرید و اشیاء شخصی و اثری از او را جمع‌آوری کرده بود تا آن را به یک موزه صادق هدایت تبدیل کند. با انقلاب ۱۳۵۷، این خانه توسط حکومت جدید ملک مصادره شد و به دانشگاه علوم پزشکی تهران واگذار شد.
در سال‌های بعد، خانه ابتدا به عنوان مهدکودک کارکنان بازنشسته مورد بهره‌برداری قرار گرفت و سپس تبدیل به کتابخانه شد. با اعتراض اعضای خانواده و عمومی، تلاش‌ها برای تبدیل این مکان به موزه صادق هدایت همچنان ادامه دارد. در سال ۱۳۹۲، حیاط و محوطهٔ خانهٔ صادق هدایت به انبار ضایعات بیمارستان تبدیل شده بود. این موضوع نشان از عدم توجه به ارزش تاریخی این مکان دارد که همچنان نیاز به حفظ و حراست دارد.
جمع‌بندی
صادق هدایت، نویسنده و فعال سیاسی ایرانی بود که در دوران خود از طریق آثار ادبی و مقالات فعالیت‌های فراوانی داشت. او تلاش‌های زیادی برای ترجمه آثار ادبیات جهان، از جمله آثار فرانتس کافکا، انجام داد و به انتشار آثار متعددی نیز پرداخت. هدایت در آثار خود به مسائل اجتماعی، سیاسی، و فرهنگی ایران پرداخت و موضوعاتی همچون ناسیونالیسم، بیگانه‌ستیزی، و نقد جامعه را مورد بررسی قرار داد.
او در زمینهٔ ادبیات با نثر ساده و دقیقی کار می‌کرد و توانست با طنز قوی و انتقادات بی‌پیرایه‌اش مخاطبان زیادی را به سوی آثار خود جذب کند. همچنین، انتقادات او از جوامع ایرانی و نظام‌های سیاسی و اجتماعی موجب شد که در برخی موارد او به عنوان یک شخصیت مورد توجه و اهمیت قرار گیرد. اما برخی از انتقادات موجه او به‌خصوص دربارهٔ کم‌توجهی به متن اصلی و عدم وفاداری به ترجمه، همواره بحث و جدل‌هایی را به دنبال داشته است.
خانهٔ صادق هدایت که اکنون به‌عنوان یک کتابخانه مورد استفاده قرار می‌گیرد، به موزهٔ صادق هدایت تبدیل نشده است و همچنان موضوع اعتراضات و گفت‌وگوهایی بین اعضای خانواده و عمومی است. این موضوع نشان از اهمیت حفظ و حراست از میراث فرهنگی و ادبی ایرانی دارد.