در خیابان راه می‌رفت و به راهی پیش بود

از جهان دور خود ناگاه او در خویش بود

تازگی دعوای سختی با پدر کرد است او

جان او پر خشم ذهنش در دل تن خویش بود

چارچوب هیکل افرا او در خویش داشت

سینه‌ای ستبر جسمی همچو سنگ و بیش داشت

روز خوبی در دلش این روز این جان راه نیست

ذهن او مخدوش و جانش در پی این کار نیست

می‌رود سلانه سلانه به پیش و راه رفت

فکر و آشوبی به جانش در پی آن کار رفت

می‌رود در پیش و فکرش در جهان پیش نیست

در پی فریادهای روز پیشین دیر نیست

آن قدر پر خشم بودا کز یکی فریاد او

می‌تواند آتشی و خرمنی را سوخت زود

با همه فکر پر از خشمش به روی پیش رفت

او رسیدا کوچه‌ای در عمق آن بر زیر رفت

رفت و بر دنیای پیرامون نگاهی کرد زود

از همه صورت گرفت و او به سرعت پیش رفت

یکه تنهایی نشته بود او در گوشه‌ای

صورت گلگون سبیل کوچکی و گونه‌ای

از همان دور او نگاهش بر نگاه او است داشت

بیند او را بر نگاهش چشم دوزد روی خواست

گفت او من را چرا این‌گونه بیند کیست او

در پی پوچی به چی او دیده را او نیست روی

زیر لب آن تن نشسته حرف‌هایی یاد کرد

چشم بر چشم همو او ناگهان فریاد کرد

با همه اعصاب مخدوش و جهانش خشم بود

داد زد فریاد زد ای هرزه ای تن زشت روی

صورتش شاد است و بر خنده لبانش پیش برد

آن قدر خشمش به پیش آمد که دنیا نیش خورد

ضربتی کوبد به صورت آن لبان را هیچ دید

او زمین افتاده و آتش به جانش پیش زید

با سرش خورد است بر سنگی و خون در پیش بود

بیند او را آتش جانش دگر در بیش نور

زل زده بر چشم‌های بسته بر آن تن مرد زیر

خون به دورش حلقه بسته روح از جانش پرید

جان و تن پر بیم از خشمش نمانده هیچ رو

جای آن ترس است و ضربانی به دل داد است او

دور آن را حلقه‌ای از آدمان بگرفت زود

گفت کشتی او که جانی در تنش او نیست نور

پر تنش با هر تپش قلبش به آتش می‌کشید

گفت من جان کشته‌ام کابوس این تصویر بود

گفته جمعی تو نکشتی آدمی را هیچ‌گاه

جان بیماری ربود مُرد او در پیشگاه

او زِ دنیا هیچ در جانش همو دیوانه بود

طفلکی آرام و گاهی او مقصر چانه بود

این خبر را پیش بردندا به سوی آن پدر

او شنیده مرده طفلش وای او دیوانه بود

جان و دل ریزد زمین و آه فریادی کشید

از برای مرگ جانش او همه تن ناله دید

هر چه صحبت روی او هر تن به رویش پیش برد

او به تکرار آمد و تکرار آن را چاره بود

یاد آن روزان پیشین روی او در پیش بود

کودکی از روز اول اینچنین نالانه بود

در همه روزی که او در پیش بود و پیشگام

ناله‌هایش بر فلک بر جان دنیا خانه بود

قلب کوچک داشت در جانش به فکر حیل نود

او همه پاکی و بر دنیا زشتیِ جهان دیوانه بود

دست در دستان پدر می‌داشت او می‌رفت زود

گر زمانی دور ماندا او همه جانش بسوخت

لحظه‌ای از هم به دوری و در آن جان تاب نیست

بایدا هر ثانیه با هم دگر بی‌تاب نیست

آن پدر عمرش به سامان همان جان داد او

بی‌مهابا در پی جان و همو زان زاد او

هر چه در روز و به پیش آمد از او جان ساخت او

با تلاشش خانه‌ای از مهر و از آن عشق بود

طفل او بیمار و لیکن قلب او دنیای راد

آن پدر از دیدنش هر گاه او را هست شاد

هر زمانی تن به رعشه در زمین و لرز بود

آن پدر گریان به طفلش گیرد و در زجر بود

آن پسر با این پدر با هم یکی و مست بر

بر هم از دوری ندارد هیچ تابی هیچ سر

روزگارانی که او بیرون و اینسان پیش بود

بازی و شادی بکردا شاد از آن بیش بود

یاد آن روزان دیرین اشک آمد چشم زود

بر اتاق او نظاره کرد و آتش خشت سوخت

هر کلامی را بر او گفتند او را می‌شنید

باز تکرار و به کرار این تلاوت می‌گزید

آن پدر گاهی شنیدا این که او را زشت گفت

گاهی از خشم و به خنده سیر را در پیش برد

آمده در آن اتاقی او نشیده دیر دور

خاطرات آن پدر در پیش او را بیش بود

من تو را اینگونه در دار جهان آورده‌ام

این تنم تنهای جانت را بدینسان رانده‌ام

من به تنهایی از آن دورم که دیگر یار نیست

نا رفیقا من به تنهایی و جان اجبار زیست

دست‌ها بسته به روی و او بدینسان پیش بود

پای در زنجیر و اینان در دل تکبیر بود

مادرش فریاد می‌کردا پسر ای مست رو

مرگ من مادر نبینم اینچنین بر حصر خو

آن پدر آغوش می‌دارد پسر را اشک ریز

این چه فرجامی که دنیا را بدینسان رشک دید

آمده در پیش مردی کز دلش آن مهر نیست

جان او آتش همه خشم است قرمز چشم دید

روی پایش ضجه‌ای فریادها را او ساز کرد

بر منا بخشا که طفلت طفل من پرواز کرد

آن نگاه خشم‌دار و آن نگاه ترس دار

آن یکی نالان و آن دیگر به فکرش هست دار

زیر آغوشش گرفته مادری را نیست زور

هی زمین افتاد و هی برخاست هی افتاد او

پر تنش پر خشم پر ترس است آری آن پسر

مادرم آرام باشی هیچ حرفی نیست او

یک به یک در پیشگاه آن عدالت خانه دور

عادلی کز مرگ او جان همه را داده بود

آی ای عادل همه جان مرا اینسان ربود

او سر بیمار فرزند مرا در خون به رود

او چنین کشتای فرزندی که او بر هیچ کس

هیچ آزاری نداد و او که بیمار است بس

او دگر در جام دنیا هیچ وقتی نیست بود

او اشد آن مجازاتا به قاتل خواست زود

مادرش فریاد کرد ضجه‌سرایی داد کرد

آتش آن التماسی که جهان بیداد کرد

آن پدر آتش به جانش سوخت تن فریاد زد

پاسخ هر احمقی جوخه زِ دار از داد کرد

هر یکی فریادهایی و همه عادل شنید

این عدالت گریه کرد و نام خود را او درید

ناگهان عادل سخن گفتا بگو آخر کلام

جام جم در پیش و این چرخ فلک گوش است خوان

با تن لرزان و پاهای نزار او راست نیست

لیک بر پای ایستاد و نغمه از آغاز چیست

من نمی‌دانستم آن تن ضعف و او بیماری است

شب سحر خوابم همه کابوس و آن بیداری است

رو به سوی مرد کرد و چشم در آن چشم دوخت

گفت من بد کردم و بد با منا ناکرد خوب

من همه عمرم غلام کوچکی باشم به پا

تو پدر باشی و من اینسان ببخشا پیشگاه

مرد با فریاد و با کینه به جنگش رفت زود

او اشد آن مجازاتان به قاتل خواست زود

قاضیِ عادل همه عدل خداوندان زور

گفتنی اعدام بر چوب است بر آن دار کوب

آتش آن انتقام و کینه در وجدان او

سر کشیده شعله‌هایش جان انسان‌های سوخت

در دل زندان و هر شامی که او برد است روز

التهاب چوبه‌ی دار و به مرگ آورد زود

فکر بر دار و به دار آویختن او را که کشت

از همه جانش چه چیزی ماند او تنهای خفت

باز هم فریادهای او در این شاهی که خفت

باز هم چشمان بیماری که بر او داد گفت

مرد تنها در اتاقی ساکت و آرام بود

چشم بر عکس و رخ فرزند خود آرام بود

گفت ای جانم کجایی عاشقت بیمار زید

تو در این دنیا نباشی ما نتان او رای دید

یادت آید با هم از زشتی پلشتی دور بود

عشق من تاوان این عاشق کشی را اوی زود

می‌دهد جانش بگیرانم همه جانش پلید

بعد آن آرام باشم در صدا جانش تپید

رفت در پشت در و در را به سویش باز نا

ناله‌های مادری اشکان به جاری هست راه

من تو را دارم قسم بر اهل‌بیت و بر خدا

جان فرزندم ببخشا بر من خونین نگاه

تو پر از دردی و می‌تانی مرا درمان شوی

دیگری را چون خودت بر دردها مهمان شوی

آمده یکبار و صدبار و به تکرار است راه

هیچ باری او جوابی نارد از آن دورها

او فراخوان دارد و رفت است تا در پیشگاه

انتقام خویشتن خالی نشاند خویش خواه

دست‌ها از پشت بسته روی آن پای است او

حلقه‌ای از ریسمان بر دور گردن بست اوی

مادرش بر پای او افتاد و هی فریاد کرد

من کنیزت جان من بخشا و هی اصرار کرد

مرد اما سرد و یخ از او نگاهش کرد دور

آمده بالین آن تا انتقاما بست زود

چشم‌هایش خون گرفته آتش آن انتقام

جان او را سوخت در دام فغان و دردخان

اشک‌های آن پسر با عجز او فریاد کرد

جان من بخشا خدایا توبه را آغاز کرد

گو همه جانم پر از صدها غلط بود است راه

تو ببخشا جان من را و دگر پرواز کرد

چشم‌ها در چشم و با هر قدرتی او ضرب بود

پایه‌ای افتاد و مرگی در جهانی درد بود

ضجه‌های مادر و آن چرخ خوردن روی دار

دیدن این‌ها و آن آتش به خاموشی فتاد

لحظه‌ای آرام گشتا از همه کین انتقام

آتشی را کز درونش جان او آتش گشاد

رفت او سرمست از این کشتن و از انتقام

شعله‌ها خاموش شد خاکستری بر جای ماند

روزهایی اینچنین او شاد بود از کار خویش

از چنین تاوان که قاتل کیست آرام است بیش

حال کم‌کم فکر آن فرزند آمد پیش دار

روزگارانی که دیگر نیست او در هیچ کار

دید حالا باز هم جایش به پیشش خالی است

نیست در آغوش او جانش زِ دنیا شاکی است

نیست دیگر قاتلی کز بهر آن بیدار بود

کشتنش آن آرزو دیگر برایش نال بود

نادم و نالان و بی‌کس او نشسته پیش راه

صورتک‌هایی به رویش آید و او هیچگاه

کیست اینان این چنین کابوس او فریاد کرد

کودک است و زن بود اینسان چرا بیداد کرد

این همه تصویر بر رویش شناسان ترس کیست

این همه فریاد از بهر چه آورد است زیست

آن همه چشمان پر اشک و تمام ضجه‌ها

مادری فریاد کرده آن همه در گوش‌ها

روی داری چرخ خورد و صورتی از پشت رو

دید فرزند خودش بر روی آن دار است او

ضجه‌هایش پای او را دست از دستان کشید

اشک ریزد پای او را خون به زانویش رسید

داشت او یک تن به دستانش گلویش را فشرد

چشم در چشمان او چشمان پسر بود است مُرد

پر جنون و هزل گو چون یار خود دیوانه بود

آن قدر کابوس دیدا هر دمی در خانه بود

روی تختش او نشسته چشم را بر آسمان

زیر لب نجوا کند تا گوش دارد ساربان

ای خدا من خشم و پر کینه دلم ظلمانه بود

من بکشتم آدمی را قتل و قاتل بانه بود

تو مثال من پر از خشم‌ات نوشتی کیش را

این همه قانون برای خشم آورد است شاه

ای خدا من بد بُدم ای کاش این قانون نبود

تا به کشتن قاتلی از قاتل دیگر مرور