خب دوستان توی این قسمت مشخص ما میخوایم بیشتر در باب این مسئله ای صحبت بکنیم که به کررات باهاش روبرو شدید.

 به ویژه یکی از اون پایه های فکری نوین در جهان مدرن هست.

 در باب اینکه جهان خاکستری است و جهان رو نباید اینگونه سیاه و سفید دید.

 حالا سعی میکنیم توی این قسمت پیرامون این مسئله و حواشی ای که درش وجود داره و اصولا خلط مبحث هایی که در دل این معنای مشخص وجود داره صحبت بکنیم.

 خب قاعدتا ما از دیرباز جهانی رو تصویر تصویرشده دیدیم که همواره پیرامون این سپیدی و سیاهی تصویرهایی را به ما ارائه داده.

 یعنی شما وقتی نزدیک می‌شوید به هر فرهنگی، به هر تمدنی، به هر نگاه مذهبی و دینی و اصولا هر فلسفه انسانی مواجه می‌شویم با این نگاهی که یک طرف سپیدی مطلق است و یک طرف سیاهی و زشتی.

 یعنی بیایید با هم یک دوره کوتاهی بکنیم.

 شما اگر به زرتشتیت، به اسلام، به مسیحیت، به یهودیت نزدیک بشوید به ویژه در دل مثلا زرتشتیت که حالا به نوعی خیلی پیشتر از این ادیان به خصوص مسیحیت و اسلام وجود داشته.

 خب شما مواجه می‌شوید با یک جهان دو قطبی و یک جهان سپیدی و سیاهی.

 یک جهانی که یک طرفش را اهورامزدا گرفته و یک طرفش را هم اهریمن و ابلیس که حالا قرار است که این دو نیروی خیر و شر و تقابل این دو نیرو هست که جهان را به پیش می برد و در عین حال قرار است که شما جهان را به این سمت.

 سپید و سیاه ببینید.

 قرار هست که شما در این وادی میان این دو معنای زشتی و زیبایی یکی از این دو معنا را انتخاب کنید.

 و اصولا در دل این نوع نگاه ها خیلی همه چیز ساده و سطحی است.

 یعنی شما بلافاصله می توانید هر زشتی رو نسبت بدید به اون سمت و به زشتی و پلیدی و شر در دنیا و این طرف هر چه زیباییست رو نسبت بدید به خدا و اهورامزدا و دیگر معانی.

 ما اصولا از ابتدا هم با تمامی معانی که رو به رو می شدیم جهان رو به همین سمت به پیش برد.

 خب ما بارها در قسمت های مختلفی که در این برنامه به نام جان داشتیم اشاراتی رو به رنسانس و عصر روشنگری داشتیم که اصولا ذهنیت انسانی حالا فرای اون نگاه هایی که از دیرباز در دل یونانیان بوده و به نوعی وراثت اون نگاه ها رسیده به عصر روشنگری و پیش از رنسانس.

 شما مواجه می شوید که تفکرات انسانی از آنجاست که حالا دچار یک سری تحولات می شود.

 حالا قرار است که جهان را به نوع دیگری ببیند و بارها و بارها هم پیرامون این مسئله صحبت کردیم که گاها ما مواجه شدیم با آن فرهنگ ضدیت فرهنگی به مفهوم این که هر چیزی که در برابرتان تصویر شده را باید کنار بزنید.

 یعنی اگر شما به عنوان یک آتئیست پا به میدان می گذارید، حالا قرار هست که به عنوان آتئیست هر چیزی که از خدا تعریف شده معنا شده را به کنار بگذارید.

 اگر شما خودتان را یک ضد مسیحی یا یک ضد مسلمان می دانید و اصولا باورهای خودتان را بر پایه ی این ضدیت تصویر کردید، خب قاعدتا تمامی افکار و مبانی فکری شما هم بر پایه همین ضدیت نقش بسته.

 حالا قرار هست که هر چیزی از آن فرهنگ را وارونه تصویر بکنید و اصولا ارزش های اون ها رو ضد ارزش بدونید و حتی ضد ارزش های اون ها رو ارزش تلقی کنید.

 این همون فرهنگ ضدیتی هست که من بارها و بارها دربارش در بخش های مختلف برنامه های به نام ویژه برنامه ها صحبت کردم.

 خب اصولا وقتی میرسیم به اون نقطه ابتدایی که قرار بر این تغییر افکار بوده باز هم مواجه میشیم با این نوع از افکاری که ما تحت عنوان اون فرهنگ ضدیت میشناسیم.

 یعنی حالا مواجه میشیم با افرادی که اگر در دوران کهن و در بین مردم و اصولا باورهای متنوع فرهنگی و مذهبی صحبت پیرامون سپیدی و سیاهی به میان گذاشته شده، حالا جماعتی هستند که این سپیدی و سیاهی رو میخوان که از میان ببرن.

 حالا میخوان یک فرهنگی بر ضد این تصویر بکنن و ما مواجه میشیم با اون نگاهی که تحت عنوان جهان خاکستری میشناسیم که حالا قرار هست که ما جهان رو اینگونه سپید و سیاه نبینیم.

 قرار هست که ما یک جهان خاکستری رو در برابر خودمون تصویر کنیم که حالا در دل این جهان خاکستری دیگه این سپیدی و سیاهی معنایی نخواهد داشت.

 فارغ از اون نگاه های باستانی و سنتی که پیرامون این سپیدی و سیاهی وجود داشته، ما در جهان مدرن هم باز مواجه میشیم با این نگاه هایی که توامان گره خورده به تصاویر سیاه و سپید بوده.

 یعنی شما مواجه میشید با یک فکری مثل فکر مثلا کمونیست.

 خب کمونیست ها هم سعی کردن که همون نگاه سپید و سیاه رو تصویر کنن.

 حالا تمامی سپیدی ها و زیبایی ها و بهشت برین و جهان زیبا رو در دل همون افکار کمونیستی و عدالت جویانه خودشون تصویر میکنن.

 با تمام تناقضات و اشتباهات و زشتی هایی که در دل خودش داره پیرامون.

 به عنوان مثال پیرامون نگاه سیاسی که در خودش رنگ داده و تصویر کرده.

 اون استبداد و دیکتاتوری که در دل خودش رویانده و بزرگ کرده، تا این حد سر خم کردن در برابر این نگاه مستبدانه اما تمام زیبایی را در دل همین افکار خودش می‌جوید و حالا یک نقطه سیاهی را در برابرش تصویر می‌دهد که آن نقطه سیاه هم می‌شود نظام سرمایه‌داری و حالا هر اتفاقی که در دل این نظام سرمایه داری بیفتد از نظرش پست و زننده است.

 یعنی این نگاه سپید و سیاه است که جاری و ساری نه تنها در افکار باستانی ما که حتی در افکار مدرن ما که خب نگاه های علمی هم به حساب می آید.

 یعنی شما وقتی با سوسیالیست و کمونیست روبرو می‌شوید، یک بخش سوسیالیست علمی دارید که صحبت را در دل افکار متوهمانه ای که در گذشته بوده تفسیر نمی‌کند.

 برای تمامی صحبت هایی که می‌کند ادله علمی میاره اما باز هم این نگاه برمی‌گرده به همون نگاه سپید و سیاهی که از دل باستان با خودش به نوعی همراه کرد.

 خب ما مواجه می شیم با این نگاه.

 حالا سعی می کنیم که در باب این مساله بیشتر و بیشتر صحبت کنیم.

 نکته ابتدا این هست که آیا جهان بعدی به صورت خالص وجود دارد؟

 یعنی ما یک جهان زشتی و پلیدی و بدی رو در برابر مون داریم و در برابر اون یک جهانی پر از زیبایی ها داریم؟

 خب قاعدتا این خیلی فکر احمقانه و پوچی خواهد بود.

 اینکه شما بخواید تصور کنید که یک جهان سراسر زشتی در برابر یک جهان سراسر زیبایی تصویر شده.

 خب قاعدتا ما مواجه می شیم دیگه با جهانی که می تونه در دل خودش زیبایی هایی هم داشته باشه و زشتی هایی رو هم تعریف کنه.

 در دل باورها هم با همین مضامین رو به رو می شیم.

 یعنی وقتی شما می رسید به مثلا نگاه کمونیستی، حالا اون کمونیست متعصبی که به نوعی دین دار هست.

 دینی داره، پیامبری داره، خدایی داره، کتاب مقدسی داره که حتما همه باهاش رو به رو هستید.

 یعنی اگر شما مارکس رو بزارید به عنوان خدای این دین حالا میتونید پیامبر هم براش تصویر بکنید.

 حالا میتونید لنین رو بزارید به عنوان پیامبرش.

 انگلس رو بزارید به عنوان پیامبرش.

 حالا میتونید کتاب آسمانیش رو هم تعریف کنید و بگید کتاب سرمایه.

 مثلا مارکس اون کتاب مقدس و قدسی هست.

 حالا این نگاه متعصبانه تمام زیبایی رو در دل خودش میبینه و هیچ نقدی رو هم به این نگاه وارد نمیکنه.

 اما این خیلی دور از واقعیت هست.

 حالا شما وقتی نزدیک میشید به اون اشلی که این ها تعریف میکنند برای حکومت داری میبینی که تا چه اندازه سرسپرده به همون نگاه های استبدادی هست.

 چیزی که نه تنها در سخن که در عمل هم باهاش روبرو شدید دیگه.

 یعنی شما وقتی به جهان کمونیستی نگاه میکنید، به کشور هایی که تحت عنوان.

 این نوع نگاه فلسفی سیاسی اقتصادی در جهان می شناسیم حالا مواجه می شویم با ثمراتی که در جهان داشت.

 یعنی شما نگاه بکنید از حکومت هایی که در شوروی اتفاق افتاد و آن انقلاب روسیه تا کشور هایی که در بلوک شرق به نوعی مستعمره این نگاه شدند و الی آخر.

 کوبا و دیگر کشورهایی که در آن سمت جهان وجود داشتند.

 در تمام اینها شما می بینید که حالا داره اون زشتی ها و اون سیاهی ها باز هم رنگ بر می گیرد.

 اما باز هم شما مواجه می شوید که در برابرش یک نگاه کاملی وجود دارد که حالا میگه نه، کلیت این کمونیسم هستش که سیاه و بد و غیر قابل تحمل است.

 برای اینکه بخواهیم نگاه بکنیم به تئوری هایی که مثلا مارکس پیرامون ارزش کار.

 مطرح می کند چگونه کار کارگر را دارای ارزش می داند؟

 چگونه می خواهد که انسان را در زمینه اقتصادی به سمت برابری ببرد؟

 حالا فارغ از این نگاه به این مبحث که می تواند در دل این نگاه اقتصادی تا چه اندازه ما رویه های سپیدی و رسیدن به آن پیشرفت ها را ببینیم و کلیت آن را سیاه قلمداد می کند.

 این چیزی است که ما در سراسر جهان تقریبا باز هم با آن روبه رو هستیم و باز قدرت نگاه به جهان خاکستری را کم رنگ می کند.

 اما اصولا در دل این مباحث ما روبه رو می شویم با دو طیفی که در آن رادیکالیسم دارند پیش می روند.

 دو طیفی که نگاه به شدت دگم دارند به مسائل.

 یعنی از یک سمت کسانی که جهان را سیاه و سپید می بینند، چه خود کمونیست هایی که می خواهند مبارزه کنند که به شدت رادیکال دارند جهان را نگاه می کنند و تمام اتفاقاتی که در دل سرمایه داری و لیبرالیسم اتفاق افتاده را نفی می کنند و سیاهی می بینند.

 فارغ از این که ببینند تا چه اندازه سعی شده در راستای پیشرفت در دل آن لیبرالیسم اتفاقات مثبت بیفتد و از آن سمت هم به همین شکل اینقدر غرق در این نگاه های سرمایه داری هستند که هر اتفاقی را از دل به عنوان مثال کمونیسم زشتی و بدی و سیاهی و پلیدی می دانند.

 حالا از آن طرف در دل کسانی که نگاهی به این تفسیر خاکستری بودن دنیا هم دارند، باز هم شما شاهد این نگاه رادیکال و دگم هستید.

 یعنی حالا آنها هم هستند که حتی سیاهی هایی که قابل لمس هست در بین اتفاقات و باورهای مختلف را نفی می کنند.

 یعنی حالا اینقدر در این نگاه خودشان متعصبانه به پیش می روند که حتی حاضر نیستند واقعیاتی که سراسر سیاهی هست را هم قبول کنند. بکنه.

 حالا حتی سعی میکنن در دل اون هم یک تفسیر و تعبیری داشته باشند نسبت به این موضوع مشخص.

 باز هم با این مطرح کردن این موضوع به نوعی ما به یک سمت مشخص می رویم که رادیکالیسم در هر نوع نگاهی می تواند زننده باشد.

 شما در هر نگاهی نزدیک شدن به این مفهوم های دگم و رادیکال و متعصبانه می تواند ما را چندین کیلومتر به عقب برگرداند و چندین سال ما را به اعماق تاریخ فرو ببرد.

 یعنی اصولا اگر نگاه، نگاه معتدلی به مسائل نباشد، دوباره ما دچار آن پاییز و خزان می شویم.

 دوباره ما قرار است که در جهت عکس تاریخ قدم برداریم.

 پس قاعدتا اگر جهان را بخواهیم نگاه کنیم نمی توانیم جهان را بدی خالص و یا جهان را خوبی خالص ببینیم.

 در هر نوع فکری، در هر نقطه ای از جهان، در هر باور مشخصی.

 پس این قاعدتا داره به ما پیامی رو پیرامون این خاکستری بودن جهان میده.

 اما یکی از نکات خیلی مهمی که در این نگاه هایی که تحت عنوان خاکستری بودن جهان مطرح میشه یک مبحث خیلی مهمی هست که حالا من در ویژه برنامه ای که پیرامون جهان مدرن دارم در باب این معانی و این مبانی مشخصی که جهان مدرن رو ساخته و امروز ما رو تا این اندازه دارای خدشه کرده و در برابر پیشرفت ها ایستادگی کرده هم صحبت می کنم.

 اما تو این قسمت سعی میکنیم موجز در باب این مسئله صحبت کنیم که وقتی ما داریم در باب این جهان خاکستری صحبت میکنیم و دستاویز کردن این نگاه جهان خاکستری توسط حکومت های مختلف توسط باورهای مختلف برای خنثی کردن ما رو به کجا کشونده؟

 حالا شما روبرو هستید با یک جهانی که پی خاکستری انگاری ما رو به یک سمتی از بی ایمانی کشونده.

 حالا شاید مسئله قابل لمسی برای شما نزدیکی این دو معنی نباشه اما خیلی ساده براتون مطرحه.

 اینکه شما وقتی به جهان نگاه میکنید به انقلاب ها، دگرگونی ها و فضاهای فکری که انسان رو رو به این تحولات بزرگ کشونده.

 خارج از اینکه ما بخوایم در پی اصلاح اتفاقات در جامعه خودمون باشیم، همواره انسان ها نیازمند انقلاب و دگرگونی بزرگ بوده اند.

 یعنی همواره خواسته اند که با یک دگرگونی بزرگ ارزش های بنیادین رو تغییر بدن.

 همانگونه که در ثمره تمام اون نگاه هایی که برگرفته از رنسانس و دوران روشنگری بود، ما در نهایت با یک اروپایی که انقلاب کرد روبه رو شدیم.

 با یک فرانسه ای که در اون انقلاب سعی کرد تمام ارزش ها رو تغییر بده یا در دل همون روسیه با افکاری که توسط مارکسیست ها مطرح شد.

 یا حتی نزدیک تر بیاییم وقتی نزدیک می شویم به انقلابی که در ایران اتفاق افتاد.

 انقلاب جمهوری اسلامی.

 حالا شما مواجه شدید با یک کنش فکری که در نهایت ما را به سمت انقلابی کشانده تا تمام ارزش ها تغییر کند تا چیزی باقی نگذارد در پی اصلاح نبوده، در پی تغییر بنیادین بوده.

 حالا وقتی ریز می شوید به این انقلاب ها در جهان مواجه می شوید با این نگاه سیاه و سپید انگاری.

 یعنی شما نمی توانید فارغ از این نگاه دل در گرو انقلاب داشته باشید.

 تمامی انقلاب ها در سراسر جهان تعریف شده اند برای ساختن ایمان و تصویر گری از یک جهان سپید و سیاه با عرضه آن جهان سپید بوده که توانسته اند جماعتی را همسو و همراه خودشان بکنند و جماعتی را همسو و همراه خود بکنند برای از جان گذشتن، برای همراه شدن تا آخرین قطره خون، برای تغییر بنیادین.

 حالا اینجا ما نمی تونیم یک جهان خاکستری تصویر کنیم.

 حالا نمی تونیم دشمن خودمون رو تا حدی محق تصویر کنیم.

 اینجا اون نقطه ای ست که ما نیازمند تصویر گری برای جهان سپید و سیاه هستیم.

 اصولا اون عامل محرکه هست که با تصویر گری از سیاهی های جامعه در حال حاضر و تصویر گری از یک رویایی در اون سپیدی اعظم، تصویر کردن اون بهشت و اون مدینه فاضله.

 حالا می تونیم جماعتی رو همراه خودمون بکنیم.

 پس لزومی مستحکم برای انقلاب و دگرگونی های بزرگ قاعدتا ساختاری ست.

 با همین تعریف جهان سپید و سیاه.

 شما فارغ از این در هیچ جای جهان انقلابی رو نخواهید دید.

 هیچ وقت، در هیچ جا، در هیچ جای از تاریخ هر نقطه ای در تاریخ انقلاب بزرگی اتفاق افتاده.

 ما مواجه شدیم با این تصویر.

 تصویرگری سپیدی و سیاهی.

 سیاست شما به جمهوری اسلامی و اون عقبه نگاه بکنید.

 به زمان پهلوی نگاه بکنید.

 گروهی که در پی تصویر گری پیرامون این سپیدی و سیاهی بود در میدان موند.

 یعنی شما وقتی به نگاه های اسلامی اون دوران نگاه می کنید، هر نگاهی که جنبه اصلاحی داشت، هر نگاهی که در پی خاکستری جلوه دادن دوران پهلوی بود، نتونست قدرتمند در میدان بمونه.

 نمونه بارز اون هم شما مواجه میشید با جبهه ملی، با بازماندگان مصدق، با بازماندگان اون طیف فکری.

 اون طیف فکری که تا این حد رادیکال نبوده تا این حد وارد میدان برای سپید و سیاه کردن نبوده.

 با همون تز ها و فکر های خاکستری به نوعی پا به میدان گذاشته.

 عناصری که در دل اون این جنبه ها رو قبول کردن وارد اون چرخه انقلابی شدن.

 اون عناصری که قبول کردن جهان رو اینگونه سپید و سیاه ببینن.

 اونهایی که قبول کردن در این رادیکالیسم سهیم بشن.

 یا به عنوان مثال چپی ها و چپی هایی که حالا یک عده وسیعی شون به واسطه قدرتی که دیدن در اختیار مذهبیون هست حتی فرقه هایی رو بوجود آوردن که همداستان با اون مذهب باشه.

 یعنی برگرفته به نوعی از اعتقادات خودشون باشه اما همداستان با اون نگاه مذهبی که میداندار بوده باشه.

 پس تمام این ها داره به ما یک پیام رو میده که برای دگرگونی و انقلاب نیازمند این هستیم که جهان رو سپید و سیاه ببینیم.

 نیازمند این هستیم که جهان زشتی که در اون غرق شدیم رو سیاهی مطلق تصویر کنیم.

 و حال با توجه به رویاها، باورها و ایمان خودمون یک تصویر روشن و سپیدی از اون آینده ای در دوردست ها برای انسان ها مبدل به رویا بکنیم و این رویا رو به اون ها بفروشیم.

 این رویا کم کم تبدیل به آرزو بشه.

 و حالا با داشتن این آرزو مردم تلاش بکنن و با امید به رسیدن به اون هدف غایی در برابر یک انقلاب و دگرگونی رو بوجود بیارن.

 این چرخه سالم و قابل بحث و قابل شناخت در سراسر جهان پیرامون انقلاب ها هست.

 حالا نقطه کلیدی قضیه دستاویز قرار دادن این جهان خاکستری توسط حکومت ها، توسط نظام هایی که در جهان وجود داره، نظام های فکری رسانه ها و الی آخر که حالا سعی میکنن با تصویرگری از این جهان خاکستری انسان ها رو در اون واماندگی قرار بدن، انسان ها رو به سکون و سکوت وادار کنند.

 این نقطه کلیدی برای تغییر که می دونن با تصویرگری در این داستان هست و اصولا انقلاب نیازمند به نوعی رادیکالیسم هست.

 یعنی شما نمی تونید که انقلاب بدون رادیکال بودن بکنید.

 شما نمی تونید روحیه خودتون رو بیدار نکنید.

 برای ایستادگی تا آخرین قطره خون و توقع انقلاب داشته باشید.

 انسان هایی که به دنبال اصلاح هستند قاعدتا تا پای جان که حاضر نیستند وارد این وادی بشوند و حالا شما وقتی مواجه میشوید با جهان خاکستری، این جهان خاکستری به شما فرمان به اصلاح میدهد.

 یعنی میگوید جهان جهانی نیست که سپید و سیاه باشد.

 شما از این سیاهی مطلق به سپیدی نخواهید رسید.

 اصلا این سیاهی که تعریف می شود واقعی نیست، واقعیت ندارد.

 شما دارید یک سیاهی را در برابرتان میبینید که در حقیقت خاکستریه.

 در حقیقت ادغامی از سپیدی و سیاهی است.

 حالا شما برای اینکه بخواهید این سیاهی را از بین ببرید اصلا دارید در برابر یک عدم وجود ایستادگی میکنید.

 حالا شما باید این نگاه را داشته باشید که جهان به عنوان مثال حکومتی که در برابر ما قدرتمند است یک حکومت خاکستری است.

 حالا شما باید با اضافه کردن المان های CSS به این حکومت از اون رنگ خاکستری و آلوده کمتر و کمتر بکنید.

 این یعنی فرمان به همون سمت و سویی که قرار هست ما به سمتی کشانده بشیم که در پی اصلاحات باشیم.

 پس وقتی ما داریم در باب این نگاه صحبت می کنیم، این نگاهی که جهان خاکستری است، نوک پیکان انتقاد ما پیرامون این نگاه مشخص در این داستان هست که انسان ها به واسطه این نگاه ها و به واسطه سوءاستفاده حکومت ها و رسانه ها، بالخص از این تصویرگری معنایی ما به سمت و سوی سکون و سکوت کشیده شدیم.

 انسان ها دیگه اون فاعلیت رو در خودشون ندارن.

 اصولا ما مواجه هستیم در سراسر اتفاقاتی که به عنوان مثال در ایران افتاده که حالا باز هم سعی می کنیم در برنامه های آتی و ویژه برنامه های پیرامونش داشته باشیم.

 اصولا به عنوان مثال مردم ایران مردمی نیستند که عملی داشته باشن.

 مردمی هستن که عکس العمل از خودشون نشون میدن.

 در ویژه برنامه های دیگه ای که من داشتم هم دربارش صحبت کردم.

 ولی ما هنوز نرسیدیم به فعلیت اجتماعی.

 ما در خودمون عملی رو از خودمون بروز نمیدیم.

 به واسطه تمام اتفاقاتی که بر ما رخ میده حالا سعی میکنیم عکس العملی نشون بدیم.

 حالا اگر مهسا امینی به وحشیانه ترین شکل کشته میشه حالا مردمی هستن که از خودشون عکس العملی نشون میدن نه عملی که خودشون شروع کننده اش باشن نه عملی که بخوان در راستای اون آرزوها و آرمان ها و رویاها و ایمان جمعی شون تغییری به وجود بیارن.

 قرار بر این هستش که در برابر ظلمی که داره بهشون میشه حالا یه عکس العملی از خودشون نشون بدن.

 حتی این رو ما در کشور های دیگه میبینیم که وجود هم نداره.

 یعنی ما مواجه میشیم با کشور هایی که در شرایط سنگین و بد اقتصادی شادی زندگی می کنند.

 اما حتی این عکس العمل هم نشون نمی دن.

 این منظور در راستای تحقیر مردم نیست.

 این بیان کردن این صحبت در این راستا هستش که ما به اون فعلیت نرسیدیم.

 یکی از این دلایل نرسیدن به فعلیت هم همین نگاه ها به جهان خاکستری ست.

 همین تصویرگری پیرامون این خاکستری بودن جهان هست.

 همین از میان بردن و عقیم کردن نگاه هایی ست که برگرفته از این سپیدی و سیاهی ها هست.

 حالا انسانی که ایمان به سپیدی در پیش داشته باشه برای آرزوهای خودش به میدان هست.

 حالا کسی که سیاهی محض این حکومت رو درک کرده باشه حاضر نیست هیچ وقت وارد میدان برای اصلاح این حکومت بشه.

 تمام هم و غم خودش رو می ذاره تا اون سپیدی بزرگی که آرزوش رو داره رو به میدان بیاره.

 پس قاعدتا وقتی ما داریم در باب این مساله مشخص صحبت می کنیم.

 نوک پیکان تمامی نقدهای ما در باب همین مساله مشخص است.

 این که جهان خاکستری ما را به سمت و سویی برای سکون و سکوت می شود.

 خب قاعدتا این نگاه صفر و صدی سپیدی و سیاهی دیدن ها ضرر هایی را در جهان برای ما پدید آورده.

 قاعدتا به وجود آوردن انسان هایی که خیلی دگم و رادیکال به جهان نگاه می کنند، باور مندانی که به شدت رادیکال شده دارن به جهان نگاه میکنن.

 از بعد روانشناسی روانشناسانی هستند که پیرامون این مبحث نگاه خاکستری صحبت های بی حد و حصری دارند.

 قاعدتا انسان در فردیت خودش هم می تونه دچار اشکال هایی بشه.

 به واسطه این سیاه و سفید نگاه کردن به جهان.

 حتی در ارتباطات بینابینی بین انسان ها می تواند این نگاه سپید و سیاه ضرر هایی را به وجود بیاورد و اصولا نگاه به واقعیت جهان ما را به این سمت و سو می برد که باید به سمتی کشانده شویم که جهان را تا این حد سیاه و سفید نبینیم.

 اما وقتی داریم در باب یک نگاه گسترده اجتماعی صحبت می کنیم هست که ضربه مهلک و بزرگش را این نگاه خاکستری به حرکات عمده انسان ها می زند.

 انسان ها را از فعل به نوعی دور می کند.

 انسان ها را در خود مانده و عقیم به جا می گذارد.

 انسان ها را به سکون و سکوت و خفقان می کشونه.

 حالا ما باید یک میزان و یک سنگ میزانی را در برابر داشته باشیم تا بخواهیم به یک نتیجه درست برسیم که در این میدان باید چه راهکاری را انتخاب کرد.

 در این میدان تصویر شده برای انسان ها در بین غرق شدن و خواب ماندن در جهان خاکستری و یا دگم و دیوانه وار و رادیکال در دیدن جهان به سپیدی و سیاهی.

 برای تغییر باید کدام را انتخاب کند؟

 اصلا تغییر از کدام داستان وارد میدان می شود؟

 اینکه انسان هایی باشند که فقط و فقط خودشان را عاجز برای عکس العمل در برابر عمل های وحشیانه بدانند و یا خودشان عاملیت را به دست بگیرند برای تغییر های بنیادین و بزرگ.

 ما باید به واقعیت جهان بیشتر و بیشتر نگاه کنیم و اصولا با تصویر گری از جهان واقعی حال به سمت و سویی باشیم برای تعلیم درست.

 بارها در باب این مساله صحبت کردیم.

 تنها راه کار برای ما رسیدن به آن تعالیم هست.

 ما باید تعالیم درستی داشته باشیم تا بتوانیم انسان های درستی را هم از این میدان کشت بکنیم.

 این توهم خاکستری بودن جهان برای دور شدن از زشتی ها هست.

 که شما از یک سمت دیگه به جهانی نگاه میکنید که زشتی های بی حد و حصری در اون وجود داره.

 ما جهانی رو در بین انسان ها داریم تصویر میکنیم که جمیع انسان ها به واسطه تعالیمی که دیده شدن، سرخم کردن در برابر زشتی که مستدام در بینشون وجود داره.

 همتای همون اشتباهات مصطلحی که در بین مردم جاری هست و همه قبول کردن و دارن تکرارش میکنن.

 یعنی بیایید با هم دوره کنیم.

 ما داریم در جهانی زندگی میکنیم که انسان ها به واسطه خوردن و خوراک خودشون حیوانات رو زجر میدن و آزار میده.

 این مبدل به یک خشونت جمعی شده که حالا نه جنبه های خشونت بلکه تبدیل به یک روتین زندگی شده.

 ما در جهانی زندگی میکنیم که نابرابری بیداد میکنه.

 مردمی هستن که ساعت های متمادی کار میکنن، زحمت میکشن اما هزینه زندگی معمول خودشون رو هم ندارن و از پس هزینه های روتین زندگی خودشون هم بر نمیان.

 در برابر اون انسان های بی حد و بی شماری رو داریم که به واسطه ارثی که گرفته اند، دزدی که کرده اند، حتی کار درستی که انجام دادن اما باز هم در کفه میزان در برابر جمعیت بیشماری که همواره دارن کار میکنن.

 کار بسیاری نکردن اما ثروت ماورایی دارن.

 اما ثروت صدها انسان، هزاران انسان و گاها میلیون ها انسان رو به دست گرفته.

 منابعی که برای میلیون ها انسان میتونه باشه رو در اختیار یک تن قرار دادیم.

 چرا که مثلا فلان چیز رو به وجود آورد.

 اصلا شما بپرسید از کلیت جهان که آیا وجود داشتن اون چیزی که مثلا اون آدم به وجود آورده چه ارزشی داره براشون در زندگی فردی اون ها چه ارزشی داره؟

 شما نگاه کنید به اتفاقات ریز و درشتی که داره میوفته و انسان هایی که این زشتی های بی حد و حصر رو دیدند و قبول کردند، وارد وادی شدند که جهان رو خاکستری ببینن و از کنار همه موضوعات بگذرند.

 به نوعی اون اختگی ای که در دل همه به وجود اومده اون عقیم ماندنی که باعث این درخودماندگی ها شده سکون و سکوت ها شده.

 انسان هایی که دیگه براشون هیچ چیزی موضوعیت نداره.

 از کنار همه چیز به سادگی میگذرن.

 از کنار کتک خوردن دیگران، ظلم دیدن دیگران، اعدام کردن دیگران، قلع و قمع کردن دیگران به سادگی میگذرن.

 زندگی عادی خودشون رو میکنن. برگرفته از.

 تمامی این افکاری که ما رو به این سمت از سکون میکشونه.

 ما وقتی داریم صحبت میکنیم در باب این جهان خاکستری داریم در باب تاثیرات غیر مستقیمش صحبت میکنیم.

 فرای تاثیرات مستقیم که میتونه در این سکون و سکوت داشته باشه، میتونه این روحیه بیدار برای فریاد رو از مردم بگیره.

 مردمی که جهان رو خاکستری میبینن هیچ نقطه سیاهی در برابرشون نیست.

 حکومت حاکم بر جهان یک حکومت خاکستری است که میتونن با یک سری اصلاحات اون رو به سمتی ببرند که دیگه تا این حد مجرمانه عمل نکنه.

 اما دیگه اون نقطه سیاه در برابر نیست.

 اما دیگه اون آرزوها و رویای سپید در آینده ای روشن براشون تصویر نشده.

 حالا اونها همه و همه در آرزو و تمنای به نوعی یک آینده ای روشن از همین جهان خاکستری خودشون هستند.

 فرای اون شما مواجه میشید با جهانی که پر از زشتی هاست.

 حالا عده ای دارن قلمداد میکنن و تصویر میکنن که بله انسان ها در همه موارد سعی میکنن بهترین عمل خودشون رو بکنن.

 کجای جهان انسان ها دارن عمل خوب رو انجام میدن؟

 این همه انسان که داره از کنار ظلم های بیکران میگذره تن در داده در برابر کشتار حیوانات به عنوان مثال کشتار حیوانات که تبدیل به یک روتین عادی در زندگی عموم مردم شده، مردمی که در صف های طویل در فروشگاه ها به دنبال گوشت تن کودکان و حیوانات میگردند دارند به سر و کول هم میزنن تا این گوشت رو بدست بیارن و این مبدل شده به یک زندگی روتین و معمول.

 حالا کی میتونه تصویر بده از انسان هایی که خاکستری هستند و کارهای بدی نمی کنند؟

 اینا دارن زندگیشون رو می کنن.

 زندگی ای که توامان با ظلمت به دیگران شده.

 حالا مردمی هستن که به سادگی دارن میگذرن.

 از توی خیابونی که یک گردن کلفت داره یک کودک رو کتک می زنه، یک مامور داره، یک زن رو کتک می زنه.

 در اون کشور دیوانه خانه دارن، یک زنی رو شلاق می زنن و هیچ کس براش مهم نیست.

 به سادگی زندگی روتین و معمول خودشون رو انجام میدن.

 تا زمانی که خودشون درگیر این مسائل بشن.

 یعنی شما به کرات با این صحنه ها روبرو شدید؟

 ما حالا روبرو می‌شویم با ایرانی که به عنوان مثال کسانی که ضربه خوردند و درد دیدند و دردمند هستند و به نوعی به صورت مستقیم با این حکومت وحشی و وحشی خوی درگیری داشتند، وارد این چرخه و میدان اعتراض میشن.

 نه کسانی که دور بودند.

 اینها منتظرند تا شاید روزی.

 حالا ما که فعلا در این اتفاقات ضربه ای نخوردیم زندگی خودمون رو به پیش میبره.

 به صورت غیر مستقیم این نگاه ها تاثیر گذار هست.

 جهان حقیقی و واقعی ما رو به این سمت و سو می کشونه که ما باید با استفاده و اتکا از تعلیمات این نگاه ها رو تغییر بدیم.

 ما باید به اون نقطه ای برسیم که بله اون فرهنگ ضدیت میدان دار نباشه.

 ما باید به نقطه ای برسیم که همه چیز رو سیاه و سفید نبینیم.

 اما برای شروع، برای تغییر نیاز داریم به این نگاه های سیاه و سفید.

 نیاز داریم تا بیدارگری در دل مردم زنده شود تا انسان ها مبدل به فریاد شوند تا مشت های گره کرده برای حقوق خود و دیگران به نوعی در میدان باشند.

 پس ما نیاز داریم تا از این چرخه ها استفاده کنیم برای فردای بهتر و حال در دنیای آزاد می توانیم با استفاده از تعالیم، انسان ها را به نقطه ای برسانیم که جهان را تا این حد سیاه نبینند اما سیاهی های جهان را ببینند.

 اما این معنی ما را به سمت و سویی نبره که چشم رو بر سیاهی ها ببندند همانگونه که امروز بستند.

 همانگونه که امروز می بینید به سادگی از کنار ظلمت ها می گذرند و همه زشتی و ظلمت و خشونت و وحشیگری را مبدل به زندگی روزمره خودشان کردند.

 قاعدتا میشه بیشتر و بیشتر در باب این مساله صحبت کرد.

 در آتی هم قاعدتا درباره اش صحبت می کنیم.

 در ویژه برنامه ای که در آینده پیرامون جهان مدرن داریم، بیشتر در باب معانی ای که جهان مدرن به ما فشار آورده و ما رو به این سکون و سکوت برده.

 صحبت خواهیم کرد.

 در این انتهای برنامه هم دوست دارم باهاتون مطرح بکنم که اگر دوست دارید این صدا شنیده بشه این راه تغییر شکل بگیره.

 میتونید آثار من رو با دیگران به اشتراک بگذارید.

 منظور از آثار هم خلاصه برنامه ای به نام جان نمیشه.

 من بیشتر از اینکه بخوام برنامه ای به نام جان رو ضبط و منتشر کنم آرا، افکار، عقاید و باورهام رو تحت عناوین و کتاب هایی به رشته ی تحریر درآوردم.

 تمامی این آثار به صورت رایگان در وبسایت جهان آرمانی در اختیار شما دوستان هست.

 میتونید با مراجعه به این وبسایت این آثار رو به صورت رایگان دریافت کنید و اگر دوست داشتید این صدا شنیده بشه اون رو با دیگران هم به اشتراک بگذارید.

 ممنون که همراه من بودید.

 من نیما شهسواری و این برنامه به نام جان بود.

 در پناه آزادی.