سخنی با شما

به نام آزادی یگانه منجی جانداران

بر خود وظیفه می­دانم تا در سرآغاز کتاب‌هایم چنین نگاشته­ای به چشم بخورد و همگان را از این درخواست باخبر سازم.

نیما شهسواری، دست به نگاشتن کتبی زد تا به‌واسطه آن برخی را به خود بخواند، قشری را به آزادگی دعوت کند، موجبات آگاهی برخی گردد و این‌چنین افکارش را نشر دهد.

بر خود، ننگ دانست تا به‌واسطه رزمش تجارتی برپا دارد و این رزم پاک را به ثروت مادی آلوده سازد.

هدف و آرمان، من از کسی پوشیده نیست و برای دانستن آن نیاز به تحقیق گسترده نباشد، زیرا که هماره سخن را ساده و روشن‌بیان داشتم و اگر کسی از آن مطلع نیست حال دگربار بازگو شود.

بپا خواستم تا برابر ظلم‌های بیکران خداوند، الله، یهوه، عیسی، انسان و یا هر نام دیگری که غایت و هدف را هماره باقدرت تلاقی داده است، فریاد برآورم و آزادی همه جانداران را فراهم‌سازم. رهایی جاودانی که دارای یک قانون است و آن احترام و آزار نرساندن به دیگر جانداران، گیاهان، حیوانات و انسان‌ها است.

بر خود ننگ می­دانم که در راستای رسیدن به این هدف والا که همانا آزادی است قانون رهایی را نقض و باعث آزار دگر جانداران شوم.

با مدد از علم و فناوری امروزی، می­توان راه گذشتگان را در پیش نگرفت و دگر چون گذشته برای نشر کتب از کاغذ استفاده نکرد، زیرا که این کاغذ از تن والای درختان زیبا غارت شود و موجبات مرگ این جاندار و تخریب طبیعت را حادث گردد.

من خود هیچ‌گاه نگاشته­هایم را بر کاغذ، جان درخت نشر ندادم و تنها خواسته­ام از ناشران کتب نشر ندادن این نگاشته­ها بر کاغذ است. حال چه از روی سودجویی و چه برای ترویج و اطلاع‌رسانی.

امروز می­توان با بهره­گیری از فناوری در برابر مرگ و تخریب درختان این جانداران والا ایستادگی کرد، پس اگر شما خود را مبلغ افکار آزادگی می­دانید که بی­شک بی­مدد از این نگاشته نیز هیچ‌گاه به قتل طبیعت دست نخواهید زد. اگر هم تنها هدفتان سودجویی است و بر این پیشه پا فشارید بی­بهره از کشتار و قتل‌عام درختان می­توانید از فناوری بهره گیرید تا کردارتان از دید من و دیگر آزاد اندیشان به‌حق و قابل‌تکریم گردد.

به امید آزادی و رهایی همه جانداران

یاغی

آزمون الهی

روح پرواز

این چه دشوار است دنیا را ندیدن

یا که دیدن با دل و وجدان شنیدن

این چه سخت است تو جنگل را نبینی

آن ستاره بیشه‌ها دریا نبینی

این چه دنیا گر تو حیوان را نبینی

گرگ و سگ جاندار و طغیان را نبینی

این چه فخرا گر تو رؤیا را نبینی

در دل روز و به تاریکی همه شب‌ها ببینی

اینکه وهما گر تو درد جان نبینی

آن همه ظلم و به زشتی راه ایشان را نبینی

این همان جسمی که در خود چالشی داشت

دل به پرواز و به روحش در فراز عاشقی داشت

او که ذهنش بی‌پر و بال آسمان بود

او که چشمش نور تاریکی جهان بود

او همه محدود را با حد خود در پیش جان داد

این جهان را او فراتر از جهان و این زمان داد

تو ندیدی و ندیدن او همه دیدن نشان داد

او همه عرفان خود را بر تجسم در زمان داد

روح او پرواز و دستش پیش جان بود

او به جانش این جهان را از رهایی‌ها نشان بود

دست هرکس را بگیرد با خودش پرواز تا جان

جان به تکریم و همه آزادگی‌های جهان بود

صاحب پروردگار

رهایی ایران

رود رهایی

تو سپیدی و تو زیبا تویی آن گوهر والا

تویی آن مهد تماشا تویی آن جنگل افرا

تویی آن سردی و سرما تویی آن شاد و گوارا

تو همان اول و من ما و تو آخر به دل راه

تو همان آب گوارا تویی آن رود و شبانگاه

تو عظیمی و تو کرا و تو جاوید و تو مانا

تو ببین دل شده امید ز سراییدن جانا

نفس از خواندن تو رود شده خوشبو و گوارا

تو دلت مدفن غم‌ها و تو دوری ز تمنا

تو بمان تارک و تارا و تو نوری و هویدا

تو بخوان با من از این جاه و چنین چامه خوانا

که تو عشقی و تو جانا نفسم رود تو آن ماه

عبد حقیر

آزادی و دیگر هیچ

خداوند غضب

ایران رها

قله‌ی البرز پیر ای استوار این سرزمین

آبی دریای مازند و به رویش این زمین

آفتاب گرم تابان خرم آبادان به شهر

برف و سوز و هم تو سرما ما دلیر آذر به دهر

کرد و کوه و هم شجاعت آه ای ایران‌سرا

پهلوانانِ وطن هم زال و هم رستم رها

آن خلیج نامدار آن نامی و آن آب پارس

آن سرای چامه و شعر و سخن آن یار ماست

آن سرای بیستون‌ها آن همه نقش و نگار

آن کویر و این همه پروازها در آن دیار

آن بیابان‌ها و آن غرش از آن بادانِ داغ

آن حیات سبز و خرم گیل و مازندان باغ

سبز رنگا این شمالش خرم است و جاودان

این همان رنگ نخست از بیرق ایرانمان

این سپیدان مرکز ایران و به ریگ و رنگ خاک

صلح و شعر و عاشقی مهد خرد این خاک پاک

سرخ و آتش گرم و سوزان این جنوب خاکمان

رنگ خون ما دلیران پرچم ایرانمان

این سرا کم دارد آن ایمان همان راهم رها

جرعه‌ای از آن بنوشان بر نسان‌ها بر خدا

ما که شعری هم سرودیم بهر این خاک و سرا

جانمان از آن راهت ای رهایی ای رها

محترم آزادی

روز آزادی جاندار از این رسوایی

کندن ریشه کشتار ز جان دنیایی

و رسیدن به همه عرش و غرور رهایی

سیراب ز آرامش و صلح باقی

تو بگو راندن تحمیل ز دنیا باشد

حال با رویه‌ی دین یا که به عرفان باشد

تحت تأثیر علوم فلسفه انسان باشد

و به تحمیل و چنین فکر خدایان باشد

امر باید و نباید به نسان جاندار است

آنجا که به کشتار مخالف نفسی در کار است

شمشیر زبان و خرد انسان غار است

سخن قدرت و با هرچه لباسی هار است

حرف هر کس به جهان حق و از او افکاراست

حق چو آن ماه عیان و به تو آن اظهار است

من و تو باورمان پاک رها افکار است

و ببین فخر و غرور و به جهانی کار است

جای دیگر نفران سجده به آلت بردند

اوج عرفان تو ببین در دل شهوت جستند

هر دومان حق و جهان از بر ما گهوار است

تا بدان جا که اطاعت به رها اجبار است

حال خواهی که بدانی زِ رها معنا چیست

این قضا طاعت آزاد، واجب بر کیست

تو رهایی و رها باد جمهور افکار

همه دنیای رها باد ز شمایان کردار

و چنین محترم آزاد، به خود بر دگران

خشت اول تو بگو محترم آن یار گران

یار آزار ندادن تو بگو کس جاندار

حال گل باشد و حیوان و نسان و هر کار

خداوند انسان

دلگشا

کلیم ‌الله

خلقت شهوت

بوی خون آید و اجساد و به دل خاکستر

ضجه و ناله‌ی انسان به دل تیر و تبر

دیدن و جان دادن در بر و در روی خودت

آن صدایی که به آواز و به اشک و فکرت

جستن مرگ به جای این همه رنج و عذاب

میخ داغی به تنت آن نفست غرق طناب

هر کجا چشم رود میله شده دیوار است

دست و پا بسته و زنجیر همه تن بیمار است

صبح و بار دگر آتش همه از لطف الله

ضجه‌ی تن نفسی آید از آن ظلم خدا

خنده و قهقهه بیمار خدا از آن عرش

دختر باکره در زیر تجاوز از مکر

قبل کشتن همه پاکی تنش را ذبح است

بعد کشتن به تن و بر جسدش در فکر است

فکر بیمار و مریضی که پرا از شهوت

و خدا غرق به صیغه به جماع بر عشرت

سیل انسان به زمین سجده گر این حکمت

و خدا ملعبه و او که رضا از خلقت

غم

به غم آلوده کند جسم و تن و این جان را

نفس از بهر همین غم بکشد ایمان را

غم شده تیغ و بر این تن بدرد این جان را

شده هر روز همان روز نخستین خان را

ز درون خون بچکد از غم و هر طوفان را

بدر این جامه‌ی غم را که کند ویران ماه

شده همدم غم و بیند لب خندان خداوندان را

تو هدف بین و به خود آر، من و طغیان را

که غم آری بُکند هر نفری را چو اسیران جان را

بدر آری و تو برخیز ز هدف ایمان را

ارزش پول

آمده آن جسم زرد و آمده دنیای خفت

این‌چنین زینت به انسان و نفس‌ها تنگ مفت

این‌چنین فقدان زردی او نباشد در میان

این‌چنین والاتر ارزش جان و هم جانانمان

این‌چنین سهل و به آسانی ببین بر مردمان

او بهایش بیش از آن خون همه جاندارگان

از مدد از رشد از تکمیل اینسان آدمان

بین به والاتر نشینی بر فرو دون مایگان

ارزش زر بر جهان و جام دنیا چیره گشت

آن همه قانون کشتار بر جهان زرینه گشت

گر کسی صاحب به زر بود و جهان از خویش بود

سیل انسان در برش بر خاک و او در پیش بود

از مدد با زر به تخت آن خدا بنشسته بود

او به خون و جان جانداران خدایی می‌نمود

آن طرف یک من زر و جام طلایی بود خان

این طرف سرها بریده از نسان حیوان و جان

ارزش انسان بگو ارش و بها مهریه بود

جان جانداران به درد و تخت او زرینه بود

این ببین زر این ببین پول و ببین ارزش به شاه

خون جانداران به هیچ و آن نسان دیوانه بود

از برای ما ببین جان و همه جانان خوش است

آن نشان برتری قلب رهایی دل‌خوش است

درخت والا

عشق پاک

شهوتا

شهوتا میراث یزدان بر جهان و آدمان

آن حصاری از تجاوز بر تن و روح و جهان

او که می‌سازد مریدی خفته در عیش خدا

بین تو دژخیم پلشتی از تجاوز خالقا

این چه حاصل بر جهان و این همه عیش خدا

شهوت بیمار و کنکاش تجاوز آدما

فکر بیمار، روح پر درد و ببین خفت خدا

آن نکاح و متعه و آن برده‌داری از خدا

پاکی آری آن فراغت از اسارت از خدا

احترامی بر دل و جان و به روح عاشقا

آن بدل می‌دارد از هر تن نفر آزاده را

بین تو لشگر کفر و طغیان و به ظلم آن خدا

پاکیا فخر و غرور و عاشقی‌ها در جهان

بین تو او سازد جهان آزاد ما را جاودان

پاکی آری آن فراغت از دل شهوت نیاز

بین تو پیروزی به دنیا از دل پاکی فراز

شعار

این شعر شعور است و بگو جان شعار است

طغیان رهایی به خدایان قهار است

این شورش بر طاعت و آری به مهار است

عصیان به حقارت دل بیدار بهار است

این شعر صدای همه لالان دیار است

فریاد غرور از لب غلمان نهار است

این شعر همه رزم تحجر به تو غار است

بنشاندن افراط و به تفریط مهار است

این شعر ندای دل جاندار و عیار است

بر چیدن تحمیل و خدایان و غبار است

این شعر به پا خواستن آری چو چنار است

آوردن انبوه نسان خواب و کنار است

این شعر بگو رزم به الله تو هار است

سیل همه زشتی به کناری و فرار است

این شعر به بیداری من ما و عیار است

که بود و شده صد و ببین حال هزار است

باران سرد

آن زمانی که جهان بر روی من ویرانه گشت

سوختم در خود نفس در جان من دیوانه گشت

آن زمانی که خلاء وسعت جهان بیمار بود

آن خدا از خون و شهوت جان او مکار بود

آن زمانی که عدم مبنای فکران غار بود

هر کسی در فکر کشتار و تنان بردار بود

آن زمانی که جهان در جنگ و در کشتار بود

بچه‌ها در انتحار دست خدا در کار بود

آن زمانی که قیامت آتش و آزار بود

آن خداوند کریمان قاتل و بیمار بود

آن زمان باران سردی بر سرم بارید تا

روح را آرام گیرد شوید از ما هر بلا

باد سردی آید و قطران باران بر سرا

فکر را او می‌رباید با توانش بارها

اشک سرد آسمان از خیل این رنج و عذاب

می‌ترواد از تن از خون و خیال و از تو خواب

مستی و آرامش و باران سرما ما بتاب

فکر و تن برخیزد از ما از درون آن نقاب

بار دیگر بارش سردی بر انسان آسمان

این زمین را بس بشوی از آن خدایان از فغان

باده‌ی شهوت

آن مشک پر از باده‌ی شهوت زِ خدا است

نوشا تو نسان این همه عیش تو خدا است

جاما بزن و برهم و نوشا به تو شهوت

زین پس تویی عامل زِ خداوند زِ قدرت

حالا که به تن کرده زره جامه‌ی کشتار

او مسخ و شدی حصر ز تن بود و از افکار

نام تو شده زر به هک و شد همه فردوس

حالا تو رسولی و شدی صاحب آن حوض

وحی از دل عرش و مدد آن باده‌ی شهوت

آن زهره‌ی کشتار بنوشان تو به ملت

این باده‌ی شهوت که همه نام خدا است

سرمستی حاصل تو بگو مال خدا است

نوشیدن این زهر بگو زجر و کشنده است

اما به حقارت تو خدا تخت نشاندست

نوشیدی و گشتی و تو که فرزند خداوند

حالا تو بکش مستی آن مال خدا است

سرمست نگاهش تو ببین بر دل دنیاست

او بیند و دوزخ به زمین از تو هویداست

این باده‌ی شهوت که همه نطف خدا است

حالا شده ذاتی ز نسان‌ها و بلا است

جمع همه انسان شده مستا دل شهوت

کشتار و تجاوز تو بگو هدیه به ملت

بشکن تو چنین جام و به آتش بزن آن می

آزاد تو گشتی و ببین خلق و خدا قی

برده‌داری

وارثان

گر بماند ارثی از نجوای من در این جهان

آن بخوان آزادگی پاکی و فخر ارزش به جان

ارث من جنگ من و راه من و خون من است

آن همین آزادی جان و همه آزاد جان

وارثان گوش کنا از من و نجوای رها

با همه جان تو بدار ارزش آزاد قضا

پاک من مرهم جان‌ها و رها باش قضا

با همه جان تو بساز خانه‌ی حیوان به رها

وارثم خون حیوان تو ننوشا جانان

بر خودت شرم بدان خوردن حیوان گران

بر تنت جامه‌ی آزادگی و شور عیان

به شجاعت ز تو فریاد، بیدار نسان

از نفس جان و جهان جنگل زیبا تو بخوان

به دفاع بودن و با نشر، از ما به جهان

وارثم خواندی و با من تو ز ما پیوستی

وارد ارتش آزادگی و پاک هستی

این شده شوق ز چامه و چه بسیار از آن

جنگ ما راه رهایی جهان بر جانان

مشتِ فریاد و به هم با هم و این رزم ز ما

این منا ما شده دنیا به ابد باد رها

رنج

شمشیر و به خون اشک زخم و به دلا رنج

آن آتش و خاکستر و خونابه و دل‌سنگ

ویرانی دنیا و دل خون یه دل‌تنگ

رگ‌ها به نمایانی و پایان دلِ تنگ

بو از دل اجساد و همه ظلم یه دل‌سنگ

فریاد و به یزدان و بگو عامل این ننگ

از کام نفس رفت و همه کام گلو تنگ

تیغی و به رگ آمده فرجام نفس تنگ

شعری که علیل است، از گفتن این رنج

فکری که حریم است به دانستن این گنج

فرزند خدایی که از آن دامن الله

خونابه مکید است و از آن دست خدا شاه

دستان به غل بسته و فریاد سلاح است

گوشان خدا کر پر از آن شهوت و آه است

یزدان به دل عرش و به شادی و به دل تخت

فرزند در این خاک و ولی‌نعمت آن بخت

فکری که پر از حوری و در حصر تو شهوت

تفسیر همه پاکی او پرده و عصمت

فکری که شده پاک، جسمت همه را پاک

رزم همه جان‌ها به شجاعت دل بی‌باک

این دون و مریدان خداوند زمینی

مرگت همه زبیا که بر آن تخت نشینی

با جسم و دل پاک به دنیای در این خاک

با شور شود جام جهان یکدل و دل‌پاک

اشک طغیان

شده لب بخندد دلت باشدا ضجه زار

شده اشک خجل باشد از ریختن در مزار

شده نغمه‌ای سر بدی از گلویی به دار

شده بی‌هوا حس کنی درد شلاق و خار

شده مرگ خوانی و آن باشد آری به کار

شده از تو امید مثال همان مرد باشد به دار

شده بر تو دنیا مثال همان هیچ باشد و خار

شده مرگ را تو دمادم بخوانی به کار

شده شعر را پوچ پنداری و تشنه آن کارزار

شده فکر و فریاد خود را ببینی حصار

شده چند ساعت نزن پلک بر چوبه دار

شده بهترین شادی‌ات باشد آن اشک زار

ندانم برایت شده این‌چنین روزگار

ندانم تو دیدی همه ظلم یزدان هار

اگر دیدی و شد چنین باورت روزگار

خوشامد به تو گویم آری بیا در چنین کارزار

به پا خیز و طغیان به شورش به یزدان به دار

دگرگون کن آری جهان را همه روزگار

که دیگر کسی را نبینی در این کارزار

جهان از تو آزاد، آزاد بادا همه روزگار

نامه‌ای به خدا

یکی گفت بر آن خدایان تو نامی نویس

و شعری بگو و نکن با خدایان ستیز

بگو مدح یزدان خدا خالق این جهان

مثال همه آدمان و به دین و ز دین باوران

منم گفتما من ندارم نگویم سخن

ولیکن ببین شور این شعر بگفتا بگم

خداوند و الله تو یزدان اهورا

نتانم بگویم درودی اسیرا

که هرگاه نگاهم به یادت گرفت

شنیدم صدایت دلم را همه خون گرفت

تو قادر تو صاحب تو بیننده‌ی

تو خالق به کردار و آری تو آن بنده‌ای

تو بینی همان کودکی را نشسته کلیسا

تو خون را بدیدی که شد جام عیسی

تو فریاد کودک شنیدی خدایا

تجاوز تو دیدی تو فریاد ما را

خداوند رحمان چه گویم بگویم سخن

بگویم ز محراب و قربان شدن ذبح تن

بگفتن تو جسمی نداری تو الله و یاری

چه حسی تو از سر زِ تن‌ها جدایا تو داری

ببین روزگاری و زن‌ها ببین غرق خون

دو دستان به خاک و تنان پر ز سنگ جنون

و زن زیر دریای خاک و صدا کن خدا

مدد کن مرا و امان دار از آن درد و آه

بگویم کلامی از آن مرد و حلقی به دار

به هق‌هق بگفتا هزاری خدایا خدایا خدا

بگویم از آن زن و سرباز و دخمه تجاوز خدا

بگویم چه گفتا نفس آخرین ای خدا ای خدا ای خدا

بگویم ز مردی شکنجه شبانگاه و صبح

بگویم که جان داد و هردم بگفتا خدایا تو لطف

بگویم ز شلاق دهن پاره شد از تو طفل

به هر ضجه گفتا خدایا خدایا به دادم برس

بگویم از آن مادر و کودکی را گرسنه غذا

که تن را فروشد و با گریه گوید خدایا خدایا خدا

بگویم پسر انتحاری شدا ای خدا

نفس آخرین زیر لب گوید آری خدایا خدایا خد ا

اگر خواهی آری برایت بگویم هزاری دراز

از آن سیل جاندار و ظلم و صدایان به کوهان فراز

خدایا تو یا کور و کر، خدایا تو آن مرده‌ای

و یا آن خداوند بیمار و جبار و بیننده‌ای

اگر مرده یا از غمِ این جهان انتحاری شدی

مثال هم و درد هم از هم آری شدی

و گرنه خدایا تو از من تو این را بدان

بدان خلق بیمار و این را هماره به گوشت بخوان

به سودای آن در جهان بود و خواهم که مرد

ببین تخت قدرت ز تو گشته نابود و خرد

جنگ مقدس

دو ارتش صف‌آرایی و صدهزاران سوار

یکی لشگری را کماندار و تیران به زهر وصال

ببین صدهزاران نفر نیزه‌دار و به شمشیر زن

و فرمانده الله جلاد و بین آن‌که شیپور زن

ببین منجنیقی که با سنگ آتش به پرواز شد

دو صد مرد خونین و آنان که آتش به تن پار شد

کماندار و فریاد و آتش به آواز تیر

هزاری نفر تیر در سرزمین پیر میر

دو صدها سواره به اسبان و بین روبرو

و شمشیر بر سر یکی پای اسبان زمین را درو

دو لشگر از آن نیزه‌داران صف‌آرای هم

ببین سینه‌ها را درید و دریدا همه جسم و تن

و دیوار قصر و همه جمله سرباز‌ها روی آن

و معجون داغی و گرییدنِ ما به تن‌هایشان

هزاران اسیر و اسیرانِ پر درد جنگ

و فرمان بیامد ببر آن سران را به ننگ

ببین رود جاری زِ خون و تو مردان جنگ

و سیلاب خون و کُند بر تو تاریخ ننگ

پس از جنگ نوبت به پیر و زن و کودکان

کنیز و غلام و به تاراج سرها بریده فغان

دلیل چنین جنگ نحسا چه بودا خدا

زمین مقدس و نشر تو دین، اورشلیم کربلا

ای انسان

خلق زن

ناله‌ی کودک

به هق‌هق دل کودکی را ببین در اتاق

طلب می‌کند دست کوچک کمک از خدا

پدر تسمه‌دار و سگک روی صورت پسر

و گیس تو دختر بچیند همانا پدر

چکی روی صورت بیامد دو مشت و لگد

نفس تنگ و دستان کوچک طلب کن مدد

ببین آن تو نوزاد و خون و پدرها خمار

و اشک تو کودک خداوند بیمار و هار

معلم تویی و بگو مرگ ضرب و جنون

و کودک دهن را که پر شد از آن باده خون

یکی عقده‌تن داغ‌دار و به سیمی که داغ

پدر رعشه کرد و دگر او نباشد خمار

و کودک شدا کینه پر درد و جسمش بزن

ولی‌دم بزن خون بریز و همه تن بزن

تن کودکان لمس شد از دل ترکه‌ها

ببندا فلک بر دو پای تو کودک خدا

یکی طفل و با زور و درد و تجاوز به تن

تنی پر زِ خون و ببین اشک‌ها را زِ غم

پدرها و مادر چه بود، آه مستان خدا

ببین کودکی دست آن اجنبان مرگ ماه

به هق‌هق دل کودکی را ببین در اتاق

طلب می‌کند دست کوچک کمک از خدا

اراده

شنیدی صدا ضجه‌ها را عیان از پدر

پدر آب شد استخوان و نه دیگر نماندست بر

تو دیدی برادر زِ دردش به خود پیچ خورد

همو ناله کرد، گریه سر داد و هی قرص خورد

تو مادر بدیدی زنی را که جسم و تنش را فروخت

خماری و درد و جنون ذره‌ای را به جان او که دوخت

ندیدی، شنو زیر پل‌ها تو آن بوی خون

سرنگ و دوا  گرد و لاشه هزاران جنون

ندیدی تو آن کودک و دود تریاک خورد

جوانی سر طفل و مادر برید و خودش داد مرد

ندیدی حقارت زِ مردی برای گرفتن دوا

و آن دودمان را که خود سوخت و سوخته جان درا

ندیدی تو سرهای پایین و خفت ندیدی تو خفت

ندیدی تو انسان فروشنده شد جان و ناموس مفت

ندیدی که در دود بود و ندیدی تو هذیان به خواب

توهم ندیدی تو در مرگ بود و به جانی عذاب

ندیدی طرف عمر خود را به افیون بداد

برای رهایی دو صد جان و مردار زاد

ندیدی که بار کژی‌ها نرفت و نماند

ندیدی که خار کرد و کشت و به تو مرگ داد

تو دیدی و رفتی کشیدی شدی این‌چنین

به پاخیز و طغیان اراده خود احیا ببین

که این دام آنان برای تو خفتن به زیر

به پا خیز و برکن لباس حقارت دلیر

کبوتر

کبوتر رها و به پرواز در آسمان

نگاهی به مغرور و بر این جهان آدمان

دو بال و پریدن به روی کمال و نفس‌های طاق

و در آسمان رهایی و چنگال داغ

بر انسان زمین و نگاهی به حصر رها

بشر داغ بر تن از آن بردگی‌ها خدا

کبوتر نگاهی ببین بر تو انسان زمین

بر آن غوط بی‌زحمت و وسوسه‌های بین

پریدن به سوی قضا و غذا و قدر

قدر آن خدا و قضا از تو انسان بشر

اسارت و پرهای چیده ببین مرگ بال

ببین شیون و زار را ای کبوتر بخواب

بخواب و نبین آن پرنده، به پرواز بین

نبین این‌چنین مرگ پرواز انسان نبین

کبوتر به حصر و نخوردا که دیگر غذا

نخورد و ندید و بگو درد دارد قضا

تو انسان به رحم و تویی آن خدایان رحیم

کبوتر به صحن اسارت خدایان کریم

کبوتر زِ خود اشک دارد زِ بیداد داد

و پرواز دیگر شده وهم فریاد هات

بدین‌سان اسارت شد عادت به تن‌های ما

کبوتر به پا خیز و بشکن تو انسان خدا

کبوتر تو پرواز و آزاد و تو جاش ما

به جانت همه تن اسیر خدا بود و آن پادشاه

پرسش

چرا جنگ داری به سر نام و دنیا چرا

تو سالار جنگی و خود را بخواندی به جنگی کرا

چرا پس دمادم زِ شورش سخن داریا

چرا پس تو طغیان مقابل نهادی به ما

چرا پس سخن را تو تحمیل داری و راه

چرا این‌چنین پر زِ نفرت تویی از خدا

تو انسان گریزی تو گفتار داری زِ مهر

تو تنها غروری، سرت باد دارد زِ کبر

تو شیطان رجیمی و تو دشمن انسان خدا

و ما را به تو ره نباشد نیا سوی ما

بخوان نام من را چنین جنگسالار پاک

همان جنگ را کز دگرگونیِ فکر و انسان و خاک

نبین جنگ ما را چو انسان خداوند آه

قلم جان‌فشان است به راه رهایی من ما شما

و گویم که من شورشم بس به ضد خدا

خدایی به معنای قدرت و شهوت و ظلمی به راه

و دنیا ندارد قضا جز هم آزادگی

تو تحمیل آن را ندان و رها باش از بردگی

من انسان گریزم گریزان زِ انسان خدا

ولیکن امیدم به بیداریِ حال و انسان شما

غرورم دو صد احترام است به خود تن شما

و دنیا چنین پر زِ مهر و بگو دور بادا خدا

و آخر به چامه بگویم به تو من سخن

بدان تو مرامم سپس سال‌ها دم بزن

دگربار گفتن

پاک گفتند این همه شهوت‌پرستان را ببین

این‌چنین سخره گرفتند پاکی جانم نبین

از تو پاکی دم زند آن حرص و آز و هرزه‌گو

آن نفر با صد کنیز و غلم و آن مستانه گو

پاک انگارد چنین انسان عاجز آبرو

برده از معنای پاکی واژه را از نو بگو

پاک و طاهر کس نباشد خالق شهوت و آز

آنکه شهوت را پرستد خلق دونی از خدا

پاک پنداران که یاغی بر نیاز و احتیاج

این‌چنین کردار پاکان شور ما دنیا علاج

چند هزاری واژه بر دستان اینان بی‌بها

ما زِ نو تفسیر آنان هوش‌دار انسان خدا

محکوم خدا

هجوه و افترا

جهل دین

شک‌گو

حصار خدا

جنگ خدایان

رؤیای آزادی

جنگل عظیم

ریشه‌ها در خاک و سر چون سرو بر طاق آسمان

نور خورشید او نتاند بر زمین او ناتوان

باد و برگ و شاخه را با جان خود داد او تکان

نغمه و آهنگ و الهام و زِ تاریکی جهان

این سرا آن‌قدر تاریک و بگو روزش گم است

صبح و ظهر و عصر  هر دم قلب آن شب بر خم است

در میانش رود و برکه آب و سرما جاری است

در میان رود سیمایی زِ طغیان ساری است

این سرا دارای کوه و سربلندی و غرور

این سرا مهدِ رسیدن بر رهایی بر شکوه

در دلش جاندارگان جان‌ها به جانش زیستند

مرگ می‌بارد خدایان این نسان‌ها کیست‌اند

در میانش روح و تن افسون و سرگردان شود

با خیالش معرفت افزون و هر تن جان شود

چشم تو بینا شود بر دل همه اسرار و راز

فکر تو پر می‌کشد بر آسمان پرواز باز

شب تویی و او و دنیایی و طغیان بر فراز

می‌گریزی از تنت از ظلم از صدها نیاز

هر نفس را کام گیری تو دلا در این سرا

از خود آری تو برون بر آسمان و تارها

خلسه‌گاه پاک ما قلب و سرای راندگان

ارتشی بر ضد یزدان ظلم و شهوت ما بخوان

نور چشم خدا

چیستی انسان بیمار چیستی حاشا بشر

سیل انسان دیدبان بر سر بریدن با تبر

تاب خوردن دار و بین این آدمان را خنده رو

این چه فرجامی چه ماند است بر من و تو آبرو

صدهزاران آدم و فرمان آتش ای خدا

بین نسان مغرور باشد از چنان کردار آه

آن خدا گوید سخن ترویج کشتار و تو خون

نام دیگر بر شما فرزند بیمار جنون

دست بسته زیر خاک است آن نفر سنگی بزن

ای خدا انسان بیمار از محبت دم بزن

شغل داری بر دل خون و تو قصابی پسر

اشک حیوان را نبینی ماتما تن‌ها بدر

نور چشم آن خدایی و تویی فرزند آه

با تجاوز شکر کردی نعمت از ظلم خدا

نام داری اشرف و ما را بگو حیوان صفت

بر تنت دیبای ظلمت ای خدایان را سِمت

بین مرا با کوششم انسان جهان افسون کنم

نام و کردار خدا را از نسان مدفون کنم

عهد دارم با نفس من این‌چنین تا زنده‌ام

گر امیدی را نبود من را ببین من مرده‌ام

یار زیبایم امیدم جان من دینم رها

بر من و بر جان و بر دنیایمان چهره نما

سرانجام

پور مرگ

جامه‌ی خدا

از برای پوچی و هیچی به دنیا راه داد

زاده گشتا از دل خاک و به خاکی جاه داد

آن خدا وحی و به جبریل و به دنیا خاک داد

هر چه آزادی به دنیا مدفن آن خاک باد

جام جم را او فرو در قلب زشتی داد راه

ننگ شد نام تو انسان قاتلان را راه داد

با مدد از وحی و هم ظلمت به ذاتت داد راه

این زمین بیچاره گشتا قلب خاکی باک داد

آن چنین حیوان که غوطش بود از قلب نبات

حال بین قاتل به جان و سینه را او چاک داد

سر زمین و گردن جاندار را او هی برید

او به لطف آن خدا اشرف شد و بر خون رسید

آن‌قدر دنیا اسارت بر جهان و خون کشید

عاجز آری این قلم از شرح انسان این پلید

این خدا انسان یکی همزاد و از همراه بود

این جهان را زشت کرد و این جهان بیمار بود

او نشستا بر دل تخت خدایان او شنید

او شده یزدان دنیا و خدایان روی دید

ای نسان برکن چنین رختی تو جامه از خدا

بار دیگر آن بنا کن دور جامه ظلم‌ها

ای نسان برکن همه قدرت بزن بر زیر جام

این جهان آزادی و تدبیر خواهد ای نسان

شایدا یک بود از روز نخستین ذات راد

لیک باید برکنی این جامه‌ی بد ذات را

پوچی پیشین به راه این هدف آذین نمود

جامه‌ی آزادگی بر تن به راهش جان فرود

خداوند پدر

پاک جاودان

یه کودک

مدهوش الله

بگو زن بگو طفل گشنه خیابان تشنه بگو مادران

بگو زن بگو شب به حجله بکارت یه پرده غم باکران

بگومردبگوحصرشهوت‌بگوتاج‌وغفلت‌به‌یک تار مو

بگو مرد و غیرت بگو خشم و شهوت قِتالان او

بگو زن بگو وضع حمل و بگو حیض این مادران

بگو زن خیانت بگو سنگ و رجم همه عاشقان

بگو مرد و می شُرب خمر و به شلاق حد

بگو مرد و فقر بگو سرقت و قطع ید

بگو زن جماع و بگو طفل آنان حرام

بگو زن و خودسوزی آتش بگو از مرام

بگو مرد و جنگ و جهاد و بگو از خدا

بگو امر دارد به ما قتل و کشتار ماه

بگو زن بگو تیغ و ختنه و فریاد و داد

بگو درد خود را تو ای دخترا باد داد

بگو مرد و ترسیم آنان به یک خلق پست

بگو غرق شهوت بگو هرزگان راد  مست

بگو زن به فحشا بگو از تجارت بگو هرزگی

بگو زن کنیز نوین گشته این بردگی

بگو مرد و فقدان جوانمردی و گو چنین هرزگی

بگو مرد و زن را که مدهوش زاده خدا بندگی

ملت و دولت

هدف‌ها بسوزد

شرم

این آب زِ ما رفته به رو باز می‌آید

ده‌ها به دل سال و هزاران و نشاید

با نشر رهایی و سخن از لب و آیت

بر گرده و بر جان و جهان بر رخ ماهت

این جبر که در آن من و تو حصر و اسیریم

با ناله و اشک و تو بدان آه نمیریم

ما کز نفس خویش رها باده تنانیم

از خاک و سرا از دل انسان برهانیم

لیکن به رهایی و به جان و به تو سوگند

این رو خجل از نام خدایان به تو سوگند

ای شرم تو را خوردن و آبی که گواراست

این آب زِ روی است همین واژه خواناست

ای رو خجل از جان تو حیوان خجل الله

این سیل نسان است همین شرم که با ماست

ای شرم تو را خوردن و آبی که گواراست

این آب ز روی است و همین واژه خواناست

وجدانِ تو بیدار، نامت چه شده شرم

ای ننگ بر این هیچ‌نگاران به تو ای شرم

این آب زِ رو رفته و این شرم که با ماست

این روخجلان ارتش آزادی من ماست

ما یک‌تنه فریاد خجالت زِ تو انسان

برخیز جهان دگری ساز تو حیوان

امیدیم

شرمی

بگو

افیون خدا

ایرانی آزاد

میهنی دارم بگو خاک کهن ایران سرا است

آن سرای ما دلیران و اسیران خدا است

این سرا خاکی که خون را بر خود آری گریه کرد

ملتی را بین که با وهمش خودش آواره کرد

خاک اشغالی ما این خاک و آن ایران سرا است

او که در بند مسلمانان اسیران خدا است

نخبگان را بین به زندانند و بند

سیلی از ما را ببین در کام دنیا بی سراست

آن اوین و هر چه زندان را سرا آزادگان

خیل از آزادگان را بر جهانی بی سرا است

ای تو چامه اشک ریزا همچو باران حال ما

این سرا اشغال گشتا ای جهان ایران ما

بغض داری گریه کن ایران سرا ای جان ما

لانه دارد آن خدا بر جان ما ایران ما

چامه‌ای را من سرودم هم‌وطن تقدیم باد

بر تو ای ایرانی عاشق بر آزادی و راد

گر نباشی هم‌وطن ایرانمان بر جا مباد

بین که ایران چشم در راه تو ای آزاد باد

دست در دست و به پا خیزان تو ای آزادگان

عزم ما بر دل رهایی را دمیدا و جهان

صرف کن با من دمادم راه و جان آزادگی

شد رها ایران رهایی مرگ بر آن بندگی

مدد

قطره‌ای در بیکران دریای بودن

این‌چنین عاجز به یاری دادن و جان را ربودن

دیدن آن یار زیبا و نیاز و مرگ بر ما

این‌چنین حالی که ما داریم و یزدان باد الله

دست عاجز را گرفتیم این یکی از بیشماران

آن خدا بر تخت ظلمت فدیه‌ای بر ماندگاران

اشک و خون جاری و کَه دیدن خودت را

سیل حیوان و نسان مسکین و آتش آخرت را

در برابر آن نسان فریاد بر ظلم

ریشه از اینان خدا فریاد من کفر

دست و یک بر دست فریادم هزاران

خلق جانداری دگر رؤیای من آن نوبهاران

نشر دنیایی دگر با جان و هم جاندار دیگر

قطره شد دریا و انسان هم مدد بر جان دیگر

خدا چیست

بهای آزادی

دروغ

بگفتند سلام و دروغی که آغاز شد

هر آنچه شنیدی تو خشتی از آن ساز شد

ببین خدعه‌ای از همینان به میدان جنگ

و یا تقیه‌ای را از اینان پر از درد و ننگ

دروغ و صلاح، مصلحت باشد از کام دین

و راستی که شد وهمی از آن خداوند کین

گلو پاره شد از همینان بگو راست راد

و پنهان کنند دین خود را به دریای خواب

شنو هر چه گویند ریا بودِ و هیچ بس

بیندیش و بر خوان نکن اعتمادی به کس

هر آنچه شنیدیم نبود جز دروغ و ریا

همه راستی باب میل تو یا آن خدا

ندانند اینان به معنای راستی که آمد زِ راد

بگو ای خدا تو دروغت ببندا به ریش عذاب

تفاوت شده آرزو بر تو راد از دروغ

و راستی ببین و همینان خدا در فروغ

چه زیبا و بی‌انتهایی تو مسلک تو راهم رها

همین بس برای بشر دور آن برده‌داران خدا

ببین راستی بار دیگر شد آری بنا از رها

بخوان از قضای رهایی به من بر شما بر خدا

دگربار معنا شود راستی از دروغ و ریا

ببین راستی را به قله و در آن فروغ است ماه

                                                            تو

مرگ

تن نشسته بر زمینی خون و خونین یادگار

خاک آن سرخ است و دارد آن نشان روزگار

بین تو خون را رود گشته استوار

این‌چنین مرگ آفرید و آن جهان کارزار

سر به دستش دارد آری آن تنش را سر بدار

بین دو پایش را به دستت جان شیرین سر بدار

چرت ما را می‌درد اجنب که انسان بود هار

می‌کشد آن یار زیبا و رهایی ماندگار

این صدا طالب به مردن می‌کند نی را نگار

می‌درد جسم نحیفش را همان انسان هار

می‌چکد از آسمان آتش به روی کارزار

می‌کشد برنای ما خود را ببین این‌ها چه کار

سرخ رویی دیدم آن طفلی همان خونین سوار

سر به خون دارد چکد خون از دلش آن یادگار

زن به زاری می‌کشد آواز جنگ و کارزار

بین زمین را اشک ریزد بر من و ما این دیار

جان نوازش می‌کند مردن به از این روزگار

پرسشی دارم که بودن داد آن پروردگار

خدایی

نشسته تنی حلقه به گوش از تو به فرمان

آن تن تو خدایی و خودت بنده‌ی یزدان

از او به تو امری و ولی‌امر شد انسان

هم امری و عامر به خداوند و خدایان

شک پرسش از این قادر مطلق شده عصیان

بی‌عقل و خرد مؤمن و ایمان به تو یزدان

شست او زِ تو عقل و نفس و مهر هم احساس

حالا تو مریدی و مراد رهبر و مولا است

چون آن نفر الله و به تخت و تو به فرمان

یزدان که ولی‌امر شد و بنده که انسان

تو مسخ به ملا و همو مسخ به یزدان

این باده حصر و طلب دین و خدایان

تو کور و کر آلوده جنون و تو خدایی

فاقد زِ نفس بودن و احساس رهایی

تو حلقه به گوش اشرفِ یزدان و خدایی

بین خود که تو سرباز به کشتار و بلایی

تو عبد و غلام و تو ببین خود که خدایی

کشتند زِ تو عقل تو دشمن زِ رهایی

بنشته تنی حلقه به گوش از تو به فرمان

این آینه خود بینی و بین اینکه خدایی

یار زیبا

ایران نوین

مادرم در حصر و زندان است

و جرم او دفاع از حق طفلان است

برادر کنج این خانه شده پرپر

به افیون می‌درد جانش همه از سر

پدر مدفن در آن گوری که بی‌نام است

سرای خاوران جانش به قربان است

ببین خواهر که در حصر است و در هجوه

تجاوز کشت ما را انتحارم خلف آن وعده

همه یاران به شلاق و به روی دار

به طغیان و همه آنان همه بی‌بال و آنان غار

آن نفر با سرفرازی او بگومغرور

بوسه بر آن چوبه‌ی دار و او رها مسرور

از پسر چیزی نپرسا سرنوشتش را نمی‌دانم

او اوین بود و به کهریزک بگو جایش نمی‌دانم

زنده یا مردست از او من سرشتی را نمی‌خوانم

لیک گفتا تا تنی هستی همه آزادگی مانم

سیل آن آزادگان در بند را باید به دادی راد

تخت شاهی خدایان را زِ بن از ریشه می‌دارم

ببین بر آسمان طوفان و بر قلب زمین آتش

که رخت قدرت از شاهان نمی‌ماند و می‌دانم

بخوان این چامه را با من بکن فریاد

به بطنش آن رهایی و خروشیدا همه از داد

شکستم آن بت اعظم خداوند و شهنشاها

بتاب بر ما رهایی و بگو ایران نوین برپا

رها

برده‌داران

ازدحام

خلق پست

فریاد هنر

طغیان پاکی

ای خاک به پاک خیز وقت هوار است

آن لحظه دیدار آن لحظه همان است

آن لحظه که طغیان بر این خاک نشیده

دنیا به رهایی و به آزاد رسیده

آن لحظه که دنیای به فریاد دمیده

آن لحظه دیدار رهایی رمیده

همان لحظه‌ی دیدار همان راه رهایی

این لحظه همان است آزاد به باقی

ای خاک بپاخیز وقت هوار است

این لحظه همان است آزاد به راه است

این لحظه همان است همان لحظه‌ی دیدار

قلبم نگران است از کین تو بیمار

ای یار بپاخیز این لحظه همان است

طغیان و رهایی به خدایان و فغان است

این لحظه همان است همان لحظه‌ی دیدار

آزاد جهان جان زِ خداوند تو بیمار

این لحظه همان است همان لحظه‌ی دیدار

انسان به رهایی و همه جان به تو بیدار

این لحظه همان است بیداری انسان

آزاد جهان از همه کوش من و ایمان

نجوا

در میان دل و تاریکیِ شب

به درون مَه و مِه آه به زیبایی و تب

در دل پاکی مطلق و سیاهیِ عظیم

شب الهام و به زیبایی و ادراک علیم

و به نجوای زِ دل خون به هواست

غم فریاد رهایی از ظلم و جفاست

شب ما نور زِ شمع جان است

این شب الهام رهایی آن است

شب آرام شب‌هنگام سکوتش فریاد

شب آرامش روح و به تو پرواز آزاد

شب و پرواز و سپهر و همه جا را تاریک

شب الهام و رهایی و به نزدیک از نیک

زوزه‌ی گرگ و همه ماه و به تاریکی شب

شب الهام ندای همه طغیان و به تب

غم و تاریکی و امید، خلسه‌گاه پاکان

و به نجوا و ندا از دل پاکی طغیان

شب‌چامه

من و شب بودن و در تاریکی

و به پرواز تنهایی و در نزدیکی

من و آتش قلم و ماه نورم زیبا

و چنین خیره و مدهوش تو شمعم دیبا

من و آن نعره و فریاد سکوتم گیرا

و چنین مست شراب شب و ماهم زیبا

من و این خلسه و این فکر چنین تنهایی

و چنین غرق به دنیای رها از باقی

من و روحی که جدا از تن و هم تن که رها

و رسیدن به تو آزادگی و بسط رها

من و فقدان اسارت و به دور آن تو خدا

همه دنیای به فکر و من از من که رها

من و این چامه که شب خواند همی در گوشم

و تو بین واژه که نالان شده است از او کوشم

و به خلوت من و آن شب و صدایی از دور

و دوباره من و آن زجر خدا هم از پور

تو ببین شب که من و درد زِ هم زاده شدیم

ترک آن ترک من از خود و تو دیوانه شدیم

من و شب خلق جدایی من و از دنیا درد

من و بین درد که از شب به تو آمد از مکر

شب و این چامه و اوهام به جان سرمستی

و تو بین من که خودم دل به رها دل بستی

جانان

به جهان هیچ نبود و همه از وصف به هیچ

نه زمین و نه زمان و تو بگو از این هیچ

به زمین جان و جهان جان تو ببین از پی هیچ

ذره شد جان و جهان جان تو بگو از آن هیچ

تو ببین جان که هویداست به انبات حیوان

و همین جان شده بودن همه ارزش در آن

همه آزاد به فقدان خرد جبر و به کار

و نخواهد چو هم امروز رها در پیکار

شده حیوان به خرد نام دگر چون انسان

و بیاید به سعادت برود دنیامان

نشده لیک که قربان خرد بر پا خان

و ببین حال که کشتار شد اشرف انسان

آن یکی مست شده دیگرِ انسان مسخ است

این همه ترس به خود دارد و آن در پی دنیا قصر است

تن صدها و هزاران گذر سال به سال

آن نفر گفت و دگر مرد شجاعت بی‌بال

این همه راه به سوی تو و انسان قصر است

و لذا بین که همه جان و رهایی حصر است

همه جان باز به بیدار و خرد از انسان

و ببین جان شده ارزش و رها جان‌هامان

شده حیوان به خرد نام دگر گو جانان

و جهان باد رها و همه جانان در آن

رگ غیرت

شنیدم که مردی بگفتا خلیج عرب

رگ غیرت ایرانیان شد قلمبه همه تک به تک

سرودن دو صد شعر خلیجم ابد فارس فارس

ولیکن نداند که نام از تو ایران بود پارس پارس

ببین قشری آمد بگفتا خزر نام دریای زند

نبود غیرتی و ندارد کسی را گزند

و آری شنیدا زِ دختر از ایران سرا

که ناموسمان در تجاوز سپس جوخه دار

ولیکن نبود او که همشیره ما

نبود همسر و مادر آری نبودا خدا

سپس دیدگان دیده فرزند ایران زمین

ببین شیشه در مقعد و بین به ذبح جوین

نداری تو غیرت بر این جان و بر خلق کین

و ناموس و ملت شده بر فدای تو دین

همه سر به سر شد غلامان محمد امین

و گو ابلها مرگ بر آن عرب تازیان را ببین

و بین عاشقان را به زادان امام

به اسلام دور آن عرب‌ها ملخ‌خوار خام

ببین غرقِ خون و پرستیدن ایرانیان

همه عاشقِ این وطن عشق تن خاریان

همه خلقِ دنیا کَه و کهتر اوغانیان

و ایران که مالک به جان همه بردگان عاشقان

به وهم و به باد و به پیش و بخوان

بدین کهتر از کهتران از فغان

تو ما را بدور از پرستش زمین و به خاک

من عاشق به آزادی جان و جاندار پاک

آزادگی

خون است و همه جام جهان در دل خون بود

جنگ است و به بیداد خدایان به جنون بود

بر خاک جلوسیده نسان جمله به درگیر

جامانده به دنیا نفران پای همه میر

خون‌ها به زمین رود و همه جاری و دریا

اجساد نسان کوه شده وای خدایا

ابداع خدایان شده مرگ است تباهی

انسان و ببین جاه تو اشرف تو خدایی

خونین همه دنیا و نظر اشک به فردا

فریاد زند رو به تو آری ره ما راه

فرجام جهان را تو به اینان و تو مسپار

موعود خدا کشتن عام است به تکرار

مقصود و همه جان جهان آن ره شیرین

عشق است و هم ایمان و رهایی رخ دیرین

برپا به جهان لایق هر جان و همه خویش

آزادگی آن راه و به عشق و به تو جان کیش

بازغم

عدن

آزاد از بردگی

الفبای آزادی

اورشلیم سرزمین خدا

سرزمین خون و خشم و شهوت است

این سرای مرگ و درد و نفرت است

اورشلیما خانه و قربانگه بیداد باد

این سرای مرگ و جنگ و آن خدای زار زاد

اورشلیما این هزاران سال را در جنگ بود

قتل‌عامی به یهودی و مسلمان درد بود

اورشلیم است و بگو قتل عوام از کافران

کارزار و آتش و قتل همه تن عاشقان

اورشلیم است و سرا خون و به تن قربانیان

آن نفس محکوم در دنیای مرگ و مردگان

اورشلیما ذبح هر جانی به جانی جاودان

خاک خون‌بار خدا اشک تو حیوان و فغان

اورشلیما حکم تو جنگ است و این محکوم بود

جنگ خواند آن خدا و نام او بر بوم بود

شهر ویران است و خون و حصر و ویران است دین

این سرای جنگ و عیسی و خداوند است کین

از هزاران سال اینگونه همه کشتار کرد

حال در جنگ و قیامت آخرت بیدار کرد

یل جنگ

کودکی بودا میان خانوار مذهبی

آن پدر عبد و عبید آن خدای زندگی

درد دل شب مادر آمد بر تو بالین پسر

گفت او از آن علی و از جهاد و آن پدر

گفت از جنگ حسین و گفت محشر کربلا

بین که لالای همین طفلا شده جنگ خدا

آن پسر یل شد رشید و او ستبر

بین تو شهرش کارزار و بین تو خونین ابر پر

او شد آن صف نخستین از برای آن جهاد

او شده سرباز یزدان در دل جنگ و معاد

شور اول بر دلش بهر همان تیر و تفنگ

بین که کشتار نسان شد بر همو آری قشنگ

این زمان‌ها در گذر او شد همان خان مغول

او شدا دژخیم و خون ریز او شدا از کینه پر

در همین ایام پستی در چنین افسردگی

او بدیدا صد جوان با عقل‌ها در بردگی

دید میدانی به مین و صد هزاران‌ها جوان

پای کس بر روی مین فریاد لرزه آسمان

آمدا ناگه صدایی و دگر فکری نماند

ضجه صدها زن به عریان و تجاوزهای ماند

از همانا او گذشت و مرد آری خیره گشت

دید او صدها جنازه مرگ بر او چیره گشت

ضجه‌ای آمد صدای کودکان بر او رسید

آتش از آن آسمان آمد و آن کودک درید

سیل انسان‌ها اسیران را بدیدا در حصار

دادگاهی قلب صحرا بین تو صدها جوخه دار

پر سؤال و فکر بیمار و ببین در گوشه‌ای

مرگ آمد در تو خانه رنج صدها رازقی

لشگری از کودکان دید و همه ماشین زِ جنگ

سر زِ تن‌ها شد جدا و مرگ دارد بر تو ننگ

خاکریزی و پدرها پشت این خاکریزها

جنگ و معلول گشته اینان و ببین آن دست و پا

ناگهان یل عاشق جهد و خدایان از جهاد

بس فرو ریخت بر نگاهش هم خداوند و معاد

شد همو بی‌جان و بی‌روح و همه اجسام سنگ

صبح و شب خیره به کردار خداوندان ننگ

او قلم را دست شکلی از جهان او می‌کشید

نقش آن انسان و در بند خدایان می‌دمید

او قلم را خرد و نقشان را همه او پاره کرد

چهره‌ی آزادی جان را به حیوان تازه کرد

نقش آن ماهی کشید و تنگ‌ها را او شکست

نقش انسان‌ها کشید و بر دلش حیوان نشست

مرگان

به وقت هر اذان شلاق بر جان زنان

آن صدا ضجه به ناله مرگ دارد این اذان

مردم تن زخمی و با تاول و چرک و دمل

سجده آورده خدایان درد مرگ و در اجل

بچه شیری یکه تنها بی‌پدر او در به در

جان خود را هدیه داد او بر حریف و بر قدر

آن جنین‌هایی که جان را هیچ گه در خود ندید

یا که دید و در دل کودک شدن جانش درید

بین تو آن قربانیان سیلی زِ ما جاندارگان

آن خدا سیراب از خون همه قربانیان

خیل مردم زیر آوار و نفس را برده‌اند

بین تو سیل آب را جانان به جان را مرده‌اند

بی‌نهایت جان ببین از سیل ما جاندارگان

بر دل بی‌آبی و فقدان غوط و هیچ‌بان

عده‌ای در جنگ و در قحطی اسارت در فغان

جان به جان تسلیم از ظلم و قساوت از تو خان

مرگ اینان را نگو پایان کار و طول عمر

مرگ یعنی قتل و کشتار خداوندان خان

مرگ را او آفرید یزدان بیمار و عیان

از برای جستن لذت زِ کشتار جهان

مرگ گه زیباتر از این زندگی و بردگی

شاد بادا ساربان ای قاتل جاندارگان

سرباز جان

مو به تن سیخ و نگاهی خیره گشت

قلب ما از عشق جانان چیره گشت

جان بدیدم او نسان بود و مددجویی به جان

او مدد آورده بر جانم نفس حیوان جان

آن تن حیوان به دل مرگا که او جانش بداد

آن تن پر مهر از جان و جهانا او فتاد

ذهن ما دیدار او را در فراز لحظه‌ای

جان و تن تیمار پرواز دلم در خلسه‌ای

دیدم آن انسان والا جان آن آزاد تن

تو همه طغیان پاکان تو مجاهد همچو من

تو پر از مهری پر از قلبی پر از آزادگی

تو همه سرباز جانی تو دلی در تارکی

تو شدی وارث به میراث همه جنگار پاک

تو دلت عارف به عرفان و تویی طغیان پاک

تو شدی رهبر زِ ما آزادیِ جاندارگان

تو همه ساز جهانی از برا آزاد جان

ای تو آزاده تو دلپاک و تو با من این بخوان

تو بگو از خویشتن با من شنو آزاد جان

این بساز و بر مدد بر جان حیوان جانمان

این جهان را ما دگرگون با دل و عزم تو جان

به خواندن

لشگر خدا

این ملیجک‌ها چه خواهند از تو دنیا

به جز کشتار بودن فخر مانا

به جز مرگ رهایی بسط بیداد

به جز حصر و اسارت داد و آزاد

به جز در غل کشیدن شور و طغیان

به جز آری زِ استبداد غلیان

به جز مرگ هر آن‌کس راد و آزاد

به جز تبلیغ استبداد و بیداد

به جز مرگ نفس‌ها از رهایی

به جز نشر تباهی ره خدایی

به جز آتش زدن آن حس پاکان

همان فخر و غرور و راه تابان

ثنا گوید مجیز از هر چه پستی

صله گیرد بنوش خون‌ها که مستی

چه خواهد از تو دنیا این اسیرا

ببین دون لشگر خود را خدایا

بسط رهایی

این‌چنین آتش قلم از گفتن آری از سرود

این‌چنین فریاد از گفتن ز بودن از غرور

این‌چنین صدها خیال و ذهن فریاد است نیک

تاب بودن را بیاور کز رهایی درس گیر

این‌چنین فریاد رزم و هم قیام و کارزار

پر کشیدن جنگ بر قدرت ستم پروردگار

این‌چنین طالب فراتر از چنین‌ها روزها

رزم ما پایان ندارد این شروع بر کوش‌ها

این‌چنین گفتن بیاراید همان ارتش زِ ما

جملگی آزادگان باشد هدف بسط رها

سکوت

این سکوت تلخ است و فریادم سکوت

تاب گفتن را ندارد نثر و حتی هم سرود

حجم فریادم شده بغض عظیمی در گلو

ای قلم یاری رسان بر من تو از یاران بگو

چشم ما بیننده باشد از عدم تا هر عبور

فکرمان فریاد و عاجز گشته گفتن از مرور

روزگارانی که درد و درد درمان بایدش

این سکوت مرگ است و فریادم به درمان آمدش

بهر گفتن ساکت و فریاد عزلت سایدش

فکرمان صدها سرود بنوشت و از ما تابدش

سخت گفتن هر چه داری از تو ایمان خواندنش

کُن محال ایمان خود را و به گفتن آیدش

این‌چنین ایام خاموشی و فریادم سکوت

تاب گفتن را ندارد نثر و حتی هم سرود

دست ما را بسته این دنیا ببین ای یار ما

من شکستم هر سکوتی را ببین ای رهنما

امید مدد

به برون آمدن و بار دگر ظلم خدا

نفس از غم بتراود و چنین اشک زِ ما

سیل مظلوم تو دیدی و جهان غرق به ظلم

و به خون غوطه خورد یار و نفس بی هر جرم

اشک کودک و چنین رعشه به تن دارد غم

و تو بین آن نفری را که زِ غم دارد کم

ناله‌ها می‌شنوی از عدم غوط و غذا

و به رویت تو که دیدی شده آن جان و بلا

دشنه دارد و بین ابر که خون بارد هم

به سبع می‌بُرد آن گردن نازت از من

چشم در چشم صدا می‌زند از عجز و طلب

ظلم بی‌حد زِ خدا و من و این دست مدد

مدد از ما به هر آن‌کس و تو بین سیل زِ ما

رزم امید به ظلمت و چنین یأس خدا

فرد کَه بود و مدد آمده این لشگر ما

به جهان آورد امید هزاران من و ما

انسان ‌گریزی

قتل نفس

بر نفس عمل نیست از اینان به خطا

تو ببین روز پس و پیش و اعمال خدا

مثلی گویم و تو خود به قضاوت بنشین

که همین تاری از آن خرمن موهای جوین

چه عمل پست‌تر از قتل و قساوت مجنون

که سبع نطفه از اینان و خداشان از خون

سر حیوان که بریدند قربان به خدا

و چنین رود زِ خون آمده شد غوط و غذا

کشتن کافر و زندیق که واجب بود است

خون از گردن مرتد فوران چون رود است

سیل جاندار از کافر و حیوان و نبات

کشتن و مرگ از اینان شده فرمان افلاک

سخن از سیل نسان گو و از آن دین‌داران

سخن از سوگل‌الله آن عبد عبید مکاران

به زمین چال شده سنگ به رو می‌بارد

و ببین تیغ به گردن به دلش می‌کارد

صدهزاری نفران کشته و فرمان خدا

این خدا مؤمن و مجرم شده است غرق گناه

آن نفر قتل بکرد و شده قاتل نامش

و خدا کشته و رحمان و رحیم القابش

قصص قاتل و آن ضربه به سرها بردار

قتل نفس است تو بدان این زِ من ای یزدان هار

خود خدا

خدایی پرست و پرستش بکن تو خدای

و ما را رهایی بس و تو خدایی پرستانه رای

ببین ما کجاییم و یزدان به آیین تو

و ما تشنه لب بر رهایی و تو برده‌داریِ نو

نباشد تفاوت میان خدایی به عرش

خدایی دگر هست بین بر زمین و به فرش

خدایی و خود خود پرستی تو آری خدا

خدا چیست جز قدرت و سلطه آن‌کس که شاه

خدایی و نیم سبیل و ببین دست راست

خدا و دو من ریش گو این‌که ایران کجاست

خداوند با ارتشی زین به خاورمیان

خدا و فراعن ببین دردها را جهان

خداوند و سرمایه‌ها را ببین ضرب و زور

خدا چپ‌گرایی و تو کارگر ای بهانم بسوز

خدا و بشر هر دو آمد یکی را نصب

یکی خالق و دیگری غرق درد و غضب

تو ما را بخوان طفل و جانا زِ آزادگی

و مادر که طغیان و شور و بگو راه دلدادگی

جز این عشق ما را نخوانا دگر بار یار

نفس‌ها گرو راه آزادگی بسط داد است راد

سهل

یکی گفت گویی تو هر دم از آزادگی

ولیکن تو منکر به دین و بدین سادگی

بگفتم رهایی نباشد همه حصر دین

تو بر دین خود ما رهایی به رؤیت ببین

بگفتا چه گویی دوباره بگو بر کلام

بگو سهل و آسان و برهان و معنا  تمام

بگفتم که قانون آزادگی بوده ره احترام

به جاندارگان و به جان‌ها و جانان مقام

به تکرار گفتم هزاران و هر چه توانم کلام

به سهلم بگویم دمادم نفس از برون تا به کام

هر آنچه به ذهنت تو داری به دنیا بدار

چنین رأی از تو رها این جهان بر تو کار

به هر دین و آیین تو باور بخواهی بدار

حکومت بنا باشد از تو بر آن پیش‌دار

ولیکن بگو از مرام خود از خویشتن از قضا

بگو از حکومت و آیین خود از بنا

نه با حیل و نیرنگ و تقیه نه بازی کلام

بگو سهل و ساده زِ باور زِ خود خویشتن از مرام

هر آن‌کس تو را خواست، دل با تو همراه بود

همان ملت و خلق و امت و جانانه بود

ولیکن به تکرار رها باد از دل به دل احترام

به جاندارگان و همه جان جانان بگو در مقام

مجانین و حیوان و انبات و کودک مصون

و انسان مدد از خرد راست گاما فزون

سگ

اشک تبر

تکرار برزخ

نشود چون گذر عمر به کرا بردن

و به تکرار و به تکرار و به تکرار گفتن

نشود همچو نیازی زِ تو انسان خفتن

و چو دیگر همه جاندار به عادت خوردن

نشود همچو هر آن فن به نیازی کردن

و چون آن سیل نسان‌ها به تلف جان بردن

که شد آری تو ببین ظلم به من هم به شما

که چنین درد کشیدیم و تو بین لطف خدا

نشود چون گذر روز شرحی زِ تو درد

که نشد چاره و درمان نه به سیلی و نه فرد

نشکند تنگ بلورین و همان قبح سخن

زِ سراییدن و گفتن و به تکرار قلم

که اگر گفت به چامه نه فقط شرح تو درد

و سخن دارد و درمان زِ رهایی این درد

به لبان مُهر و قلم را که شکستند زِ ما

باری از زخمِ تو دژخیم دگر بار خدا

این‌چنین کار از اینان و چنین رزم زِ ما

جنگ و پیروزی و طغیان به تو هم ظلم خدا

تو و آن لشگر دون، مکر و هم حربه خدا

من و فریاد به پا خاست جاندار رها

سوگ بر علم

سوگ بر علم گر بخواهد جان حیوانی بگیرد

سوگ بر علم گر بخواهد راه کشتاری بسازد

سوگ بر علم گر بخواهد جان جانداران بگیرد

سوگ بر علم گر بخواهد بمب و آتش را بسازد

سوگ بر علم گر بخواهد او محبت را بگیرد

سوگ بر علم گر بخواهد راه موهومی بسازد

سوگ بر علم گر بخواهد منطق از انسان بگیرد

سوگ بر علم گر بخواهد بندگی‌ها را بسازد

علم امروزی که با کشتار انسان

فزون عمر بر انسان نشاند است

علم امروزی که جنگ افزار نو را

مرگ را بر جان جانداران نشاند است

علم امروزی که بمب هسته‌ای را

مرگ در ذلت به جانداران نشاند است

علم امروزی که انسان را اسیر و

برده در ویرانگری‌ها او نشانداست

علم امروزی که جانان را مرید

قتل و کشتار و اسارت‌ها نشاند است

این دگر آن علم نیست و نام آن را گو رذالت

این دگر آن علم نیست و نام او را گو جهالت

اسب نجیب

ایران نه همین خان

تو چه زیبایی و تو خاک و تو اجداد منا

این جهان در دل تو هم تو جهان را برپا

ذره‌ای کوچک و زیبا به جهان در دنیا

همچو فریاد و به طغیان و منو بین ما را

تو دلت سبز ببین جنگل ما را دریا

و چنین گرم و کویری تو ببین صحرا را

استوار تپه ببین کوه و فخر مانا

و چنین سرد به آبی که شده گرما را

این قلم کَه زِ سراییدن تو ای جانا

تو وطن همچو طبیعت نفسی ای مانا

لیکن سخن مام و وطن جز این است

زِ سراییدن خاک او عبث و غمگین است

ایران نه همین خاک که ایران جان است

از دیدن این صحن به خون گریان است

ایران به مساوی تو جانم جاندار

تو بگو تشنه رهایی و قضا قانون کار

من که گفتم و بگویم به هزاران تکرار

با من آن را تو بخوان پاسخ ما ایمان‌دار

ایمان به تو ای جانِ من و آیینم

ایمان به رهایی طلب جان و همان آذینم

ایران نه همین خاک دنیا آن است

این تشنه و آن تشنه به دنیا جان است

طعمه‌ی خدا

میهن جهان

از وطن بر ما نماندست یادگار آن سرا

لطف یزدان این‌چنین خارا کند ایران ما

بر دل بیرق نوشتن از زبان اجنبان

این‌چنین یزدان بمیراند همه ایرانیان

از جهالت‌ها نگو از آبروها غرق باد

این چه صحنی از تو ایران کو کجا انسان راد

نام ایران را ربودند این خدایان پس چرا

سیل مردم خواب بود افسون آن یزدان آه

نظم از چامه دگرگون نظم از دنیای ما

خیز از خواب و به طغیان راه ما باشد رها

فرق بین این سرا و جای دیگر در جهان

نام آن باشد هدف یکسان و در شور و رها

در سرابرگ همه تاریخ و دنیا در وطن

این‌چنین مفقود گشتی ای رهایی جان من

این بدان میهن دو چشمش باز مانده روبرو

جام و دنیا را ببین او تشنه بودا راه کوه

یار من برخیز و بشکن نظم اینان را خدای

بر جهان برتاب ای یارم رهایی ماه رای

گاوبازی

رجم پاکی

دخترش را ذبح کرده آن پدر در راه تو

آلتش پر خون کند در راه و بر ارضای تو

فکر و کردار پدر پر گشته از کردار تو

او حریص دختر شش‌ساله از اطفار تو

آه یزدان این چه دنیای مریضی ساختی

ای خدا من را تو مجنون بر جهانت ساختی

تیغ و خون و خودزنی خونابه و درد و عذاب

من دگر مجنون شدم در راه رحمت ای خدا

تو خودت شهوت نهادی آن نیازی را به جان

بعد از آن قانون نهادی ترک عادت بازخوان

تا ببینی آن جماع آزار جنسی کودکان

ای خدا بیمار خون ای صد تجاوزگر نسان

فکر بیمارت کجاها می‌رود غرقابه خون

عده‌ای بیمار و خون پاشد به دیوار از جنون

آه یزدان این چه دنیای مریضی ساختی

ای خدا من را تو مجنون بر جهانت ساختی

تیغ و خون و خودزنی خونابه و درد و عذاب

من دگر مجنون شدم در راه رحمت ای خدا

مرد رزمت پور فقدان و اسیران از عطش

او گلوی کودکان را پاره کرده آلتش

جان دیگر کودکی از روی لطفا وای مَرد

می‌کشد هم‌سن خود در آتش شهوت و درد

مردکی از روی سنت عرف هم از جهل و مرگ

می‌درد جسم نحیف آن پسر بین ای تو درد

آن خدا بیمار و سرباز تو از شهوت عدن

می‌درد جسم نحیف دختری آزاده تن

آه یزدان این چه دنیای مریضی ساختی

ای خدا من را تو مجنون بر جهانت ساختی

تیغ و خون و خودزنی خونابه و درد و عذاب

من دگر مجنون شدم در راه رحمت ای خدا

جز هزاران راه بی‌پایان و شهوت در جهان

حکم و فتوا می‌دهی راه جماع با کودکان

این زبان و فکر و ایمان هر چه در من مرده است

بارالها تو نمردی از نظر بر خلق پست

فکر بر این کارها جان و جهانم خشک کرد

کشت روحم جان زخمی مرا دیوانه کرد

آن خداوندی که با شهوت همه فکر و تنش

این جهان و رجم پاکی و خداوندان مشق

آه یزدان این چه دنیای مریضی ساختی

ای خدا من را تو مجنون بر جهانت ساختی

تیغ و خون و خودزنی خونابه و درد و عذاب

من دگر مجنون شدم در راه رحمت ای خدا

حقارت

دو دستان کوچک ببین عجز و آن التماس

بناز ای مسلمان به دار و ندارت بناز

چه گفتم مسلمان نه تنهایی و داری همزاد خان

که انسان همین از حقارت خدایان نسان

ببین برف و سرما و آن صورت سرخ را

که گرم از چک آن پدر صورتش سوخت شاه

بیالای کودک به پاکی آن شیشه‌ها

نتانی خدا پاک کردن نتانی تو ماه

چه شد دخترم هرزه بیند تو را هرزگان

نرنجی تو زیبا از این هرزه پندارگان عیان

پسر دارد آن بار سنگین‌تر از خویش دوش

به شلاق ارباب و چک روی صورت بخور دست نوش

یکی لقمه نان و به منت به تحقیر کوش

بشر این‌چنین جامه از بردگی‌ها بپوش

تو یزدان مرا از چنین خوش‌خیالی ببخش

کجا آید آن خلق تو درد آن دوره‌گرد

نینداز بادی به غب‌غب تو انسان نشو آن غرور

غروری که یزدان به تو بخشدا آن حقارت به زور

نبود آن صدا را شنیدی نبود التماس

از آن کودک ای عبد یزدان و ای خوش تقاص

تقاص از شمایان بگو آن حقارت زِ خویش

حقارت زِ یزدان خداوند و دین و به کیش

طبیعت

هر جا که نگاهی ببری بر دل دنیا

بینی که طبیعت همه مظلوم هویدا

بینی که نسان بر دل زیبایی مطلق

رحم و شعف و شور ببین آه به ندرت

بینی که طبیعت به دل خون به اسارت

وای این دل زیبای چرا رفت حقارت

برپا و تو از بودن خود فخر و غروری

خود جان دگر جان زِ تو آرام و صبوری

اینان نه به خود رحم نه رحمی که ندیدند

خونابه خداوند ببین پور دریدند

زیبا تو بمان یار و تو جانم تو نفس‌دار

بر سیل نسان‌ها تو بپا رحمت دادار

ای وای طبیعت پدر و مادر من یار

برپا تو زمین دار و منم خلق دگربار

من جان و نفس از دل پاکت به سوگند

آرام تو من دار و من آرام تو دل‌تنگ

جانا تو شدی خلوت ما محرم دل ما

محرم تویی و جان و نفس قلب و دل ما

برپا تو زمین داشته‌ای منت و بی‌آه

آن‌کس شده خون‌خوار خدا و تو نسان آه

بین ما که زِ ره آمد و از یار بمانیم

با کوش جهان را به دگر راه بخوانیم

ای وای طبیعت پدر و مادر من یار

برپا تو زمین دار و منم خلق دگربار

ملی‌خواه

خداوندگاری پر از کین و قدرت بگو بر فراز

بشورید بر آن یهودا جهان باشد این کارزار

در این جنگ و کشتار و مرگ و ببین خون و دار

خدا طعمه خود کرد یهودان در این کارزار

جهنم زمین شد ببین کوره آتش در آن آدمان

نژاد یهودان بسوزد در این کین و قدرت گران

هزاری ببین ظلم و بیداد به قوم یهود

ببین تازیان را شکسته صلیب از جهود

گذر سالیان و یهودان که آرام بود

گذر در فراموشی و جان آن‌ها که در خواب بود

به هر جا سخن بود از آنان وزان نازیان

ببین احترام سجده بر ظلم این ظالمان

خداوند و پیغمبر آنان بشد نازیان

حرم‌ها بنا شد مقدس شمردن همان قاتلان

زِ هرجا که سرباز و فرمانده مرد از دل نازیان

ببین بارگاها بسازد شفا خواهد از قاتلان

در این جنگ شوم و در این خون و این کارزار

هزاران زن آمد اسیر تجاوز ببین باردار

گذر سالیان و بگو نسل‌ها نسل بعد

ببین نازیان سرور و آن یهودان همه دوره گرد

یهودی ببین نامشان و یهوه آن خدا

همه سجده بر پای آن نازیان پس چرا

یهودان ببین آنکه از قوم خود خسته بود

به دنبال نازی و تعظیم و دل‌بسته بود

به خود لعن می‌داد و حاشا به تاریخ خود

پرستش بکن نازی الله و دینی که شد

یهودا برفتا به عزم تو بر این سرا

بگرد و در آن خانه از نازیان و خدا

هزاری ببین کار دیگر از آن نازیان

سرآخر یهودان ببین جمع این کافران

هر آنچه سرودی بگو وهم و نا این‌چنین

که این نقل ما و یهودا نباشد چنین

ولیکن چه آشنا چنین قصه بر گوش ما

ندانم کجا خوانده یا دیده آن درد و آه

و شاید که این قصه باشد از آن ارمنان

میان همانان و حمله زِ عثمانیان

و شاید تو چون من چنین قصه را دیده‌ای

شنیدی و بر ریش خود خنده خندیده‌ای

شکستا بت اعظم و نام یزدان خدا

رهایی جهان جان و جانان و انسان رها

بار غائب

بدتر از هیچ

این فعل پرستیدن هم خون و نژاد

زِ کجا آمده با من تو بگو شاه عذاب

نه همان است که جز خون بنی‌اسرائیل

نشده مؤمن الله و یهوه اسماعیل

نه همان است که اسلام و خدا هم قرآن

شده برتر عرب از هر چه عجم هم انسان

نه همان است که آن لشگر دژخیم خدا

قلع و قمع کرد و بسوزاند همه سرخ و سیاه

نه همان است هزاری تو ببین از اینان

که چنین فعل شده دین و به دنیا ایمان

و بدان فعل پرستیدن هم خون و نژاد

مشتقی بود ز برتر و به یکتایی و داد

آن زمانی که سپیدان شده برتر زِ سیاه

تو بخوان ما زِ سیاهان و جهان باشد ما

آن زمانی که سر سرخ نشان بر تیغ است

تو بخوان سرخ منم جان من آن نزدیک است

آن زمانی که بدیدند به کَه آن زردان

تو بخوان زرد غرور است تو بمان با ایمان

آن زمانی که شده اشرف جاندار انسان

تو و من جان به جهان و شده انبات حیوان

ره و ایمان من و ما شده آن زیبایی

تو بخوان با من از این فعل و نفس، رهایی

سنگسار

از برای کینه و عیش خدا

سیل سنگ است که می‌بارد

زن بیچاره پر درد زِ آه

با تنش عیش خدا می‌سازد

رود جاری و ببین خون تو خدا

این نه آب است که خون می‌بارد

سنگ چون سیل بر دختر ما وای خدا

انتحاری شده این تن و خدا می‌خواند

فکر بر آن چه تو خلقی و خدا

و چنین خلق و خدا مرگ دگر می‌بارد

بار دیگر تو بخوان رحم رحیمی و خدا

و جهان خون و به خونبازی خود می‌نازد

عدل تو زجر تو ارباب شدی شاهنشاه

بین تو حیوان که جهان بار دگر می‌سازد

از برای کینه و عیش خدا

سیل سنگ است که می‌بارد

زن بیچاره پر درد زِ آه

با تنش عیش خدا می‌سازد

به جهانی که در آن زشت خدا

خون دنیای بنوشید و جهان می‌کارد

از برای همه فریاد رها

یک تن انسان نوین جام جهان می‌سازد

و به فرجام تو و مسئله‌ها

همه دنیای به خون اشک رها می‌بارد