خب دوستان تا اینجای این ویژه برنامه انقلاب ایران ما در باب موضوعات مختلف و معانی مختلفی صحبت کردیم.

 در مجموع اگر بخوایم بهش نگاه بکنیم ما در نهایت به یک شکل مشخصی رسیدیم که حالا برای رسیدن به پیروزی در انقلاب، راهکار و مسیری که ما انتخاب میکنیم قاعدتا یک حرکت مدنی به دور از خشونت و مسالمت آمیز است.

 حالا توی این قسمت می خواهیم در باب این بازوانی که می تونه ما رو به پیروزی در این راه برسونه صحبت بکنیم.

 بیشتر این رو مورد کنکاش قرار بدیم و به یک معنای مشخصی در این موضوع برسیم.

 پیش تر از اون میشه درباره یک سری موضوعاتی که تا اینجا مطرح شده به صورت تیتروار اشاره کرد که یک مفهوم کلی رو در نظر داشته باشیم تا این ها بیشتر برامون معنی دار بشه.

 صحبتی که امروز می خوایم بکنیم بیشتر معنی دار باشه.

 ما در باب این صحبت کردیم که در نهایت فرای موضوعاتی که مطرح شد مثل ساختن یک ایمان جمعی که با داشتن اون ایمان مشخص جمعی هست که نیروها بیدار میشن، تغییرات رو شکل میدن، تغییرات در دل افراد شکل میگیره و اون انقلاب ابتدایی در دل مردم هست که شکل میگیره.

 حالا ارزش ها تغییر کرده، ارزش های جمعی تغییر کرده، ارزش های گذشته تبدیل به ضد ارزش و حالا یک سری ارزش های تازه هستش که میداندار هست.

 یک ایمان مشخصی فردای روشنی را نوید می دهد که مدام با تزریق این امید مردم بیشتر و بیشتر وارد این میدان تغییر می شوند تا در نهایت با این تغییری که در بین مردم شکل گرفته، ما به نوعی شاهد این تغییر سیاسی هم باشیم.

 انقلابی که در بین مردم، در بین فرهنگ مردم، در بین نوع زیستن مردم شکل گرفته، یک نمود سیاسی هم پیدا خواهد کرد.

 ما اینها را درباره اش صحبت کردیم و در نهایت به این مرحله رسیدیم که حالا برای پیروز شدن در این انقلاب چند استراتژی در برابر ما هست.

 راه هایی هست برای اینکه عوامل بیگانه و به نوعی عواملی خارج از حیطه قدرت مردم بخواهد تاثیرگذار باشد.

 مثل اینکه کودتایی شکل بگیرد و فروپاشی درونی درون حکومت شکل بگیرد و یا نیروهای متخاصم خارجی بخواهند حمله بکنند و با جنگ این قدرت را از بین ببرند.

 برای اینکه شما بخواهید به پیروزی برسید و آن قدرت حاکم و آن قدرت مستبد را از بین ببرید.

 دو راه مردمی وجود دارد.

 بیشتر از این دو راه را هم کسی نمی شناسد.

 یکیش این است که شما بخواهید جنگ مسلحانه بکنید و دومی این است که شما بخواهید از طریق یک حرکت مدنی به دور از خشونت پیروز شوید و پیروز این میدان بشوید.

 خب ما در وهله ی اول صحبت کردیم که با توجه به ایمان و باوری که ما به آن معتقد هستیم، قاعدتا تنها راه رسیدن به پیروزی همین حرکت مردمی و مدنی به دور از خشونت است.

 چرا که باورهای ما دارد به ما منع ظلم و آزار دیگران را نوید می دهد چرا که ما باور داریم که مسیر و هدف همتا و یکسان هستند.

 هر رفتاری که از ما نشان داده می شود بیانگر همان ایمان و هدف راستین ما هست.

 اما فرای اینکه وابسته به باورها، ما به این مسیر رسیده ایم و مسیر مشخصی برای رسیدن به پیروزی حرکات مدنی دور از خشونت هست، از نظر عقلانی و منطقی هم درباره اش صحبت کردیم و گفتیم تحقیقاتی که به عرصه ظهور رسیده شامل این هستش که حرکات مدنی بیشتر مواقع به پیروزی رسیده اند تا حرکاتی که بخواد مسلحانه باشه و خشونت طلب باشه.

 یعنی در یک نگاه کلی شما میتونید به این معنا برسید اما فرای اون برای این جنگ مسلحانه و این حرکت مسلحانه جمعی نیاز به یک سری پیش زمینه هایی هست.

 یعنی نیاز دارید که شما یک گروهی رو آموزش بدید.

 یک گروه قسم خورده ای که تحت یک فرماندهی مشخص با یک ایمان مشخص در کنار هم هستند.

 حالا باید این نیروهایی که هدف مشخص رو دارند، ایمان دارند، عضو یک گروه هستند، فرمانبرداری لازم رو برای پیشبرد اهداف دارند آموزش ببینند.

 بعد از آموزش نظامی دیدن برای اینکه بتونن جنگ های پارتیزانی و جنگ های خیابانی بکنند، حالا این ها نیاز دارن که ادوات هم داشته باشن، تفنگ داشته باشند و اسلحه داشته باشند برای اینکه بتوانند با آن حاکمیت مبارزه بکنند و فرای آن در نهایت هم باید برنامه ریزی مشخص و درستی داشته باشند.

 یک فرماندهی واحدی داشته باشند که حالا به آنها فرمان های مختلفی را بدهد برای پیروز شدن بدانند که باید چه عملیاتی انجام بدهند.

 عملیات نباید کور باشد، نباید به ضررشان باشد، باید در راستای رسیدن به پیروزی باشد.

 و ما می بینیم که در سپهر سیاسی ایران همچین شرایطی اصلا وجود ندارد.

 و بیشتر در این راستا حرکت می کنند که حرکت مسالمت آمیز مردمی را مصادره به مطلوب برای خود بکنند و مبدل به یک تصویر از جنگ های مسلحانه بکنند.

 مدام در پی تزریق این نگاه های دور از واقع هستند.

 یعنی شما واقعیت در برابر را می بینید.

 می بینید که مردمی که در خیابان هستند که چریک نیستند، آموزش که ندیدند نمی توانند که در یک همچین میادینی شرکت بکنند.

 ادوات لازم برای این کار را ندارند اما مدام دارند به اینها به نوعی آویزان می شوند که افکار خودشون رو نشر بدن در صورتی که حاضر نیستن برای این طریقت و این منشی که مطرح میکنن یه راهکاری داشته باشن، حرکتی بکنن، آموزشی بدن گروهی تشکیل بدن و بعد هدفمند و برنامه ریزی شده به نوعی این رفتارها رو پیش ببرن که در نهایت ما رو به پیروزی برسونه.

 در نهایت ما قرار نیست که یک تخلیه هیجانات داشته باشیم با هزینه های سنگین.

 هزینه سنگینی که یک جوونی داره میده که هیچ شناخت درستی هم نسبت به موضوعات نداره.

 و ما باید در نهایت به این نقطه فکر بکنیم که هزینه ها رو پایین بیاریم، مسیر پیروزی رو هموار تر بکنیم، زمان رسیدن به اون رو سریع تر بکنیم.

 یک هدف روشنی رو مطرح بکنیم که با امید به اون حرکت رو به پیش ببریم.

 ما در کنار این مطرح کردیم گفتیم که حالا یه حکومتی مثل جمهوری اسلامی بزرگترین آرزوش رسیدن مردم به سلاح است.

 مسلح شدن مردم از جنگ های مسلحانه است چرا که نیروهای آموزش دیده ای دارد با تعداد بیشتری.

 سالها هزینه کرده برای آموزش آنها حالا این نیروها را می تواند به میدان بیاورد و بدتر آنها را سرکوب کند، نیروهای مبارز را بدتر و بدتر بکشد و از بین ببرد.

 حکم های اعدام بیشتری بده.

 به سرعت در پی سرکوب این ها بربیاید.

 حالا آن نیروهای سرکوبگر با دیدن این سرنوشتی که برایشان ساخته می شود خیلی دیر تر حاضرند از بدن جدا بشوند.

 وقتی دارند به چشم می بینند که محکوم به مرگ هستند در همین دوران.

 فردایی که قدرت در اختیار گروه مقابل باشد که آینده بدتری را برای خودشان تصور می کنند.

 و این هی دارد ضربه می زند به آن بدنه حرکت و اون حرکت رو به عقب میندازه. یعنی چه؟

 از بعد باوری در باب این مساله صحبت می کنیم چه از بعد عقلانی و نتیجه ای که حاصل خواهد کرد.

 به این نتیجه می رسیم که تنها راه پیروزی همین حرکت مدنی و دسته جمعی است.

 همین حرکت به دور از خشونت است، همین بیداری عمومی است، همین بیدار کردن یک ایمان جمعی است.

 تنها راه پیروزی این است.

 حالا توی این قسمت خاص می خوایم در باب بازوانی که وجود داره برای رسیدن به پیروزی از این روش خاص صحبت کنیم.

 در ابتدا تیتروار در باب عناوینش صحبت می کنیم و بعد در باب هر کدوم از این ها بیشتر موضوع رو می شکافیم و صحبتمون رو به پیش می بریم.

 خب قاعدتا چند بازو در این حرکات مدنی وجود داره.

 شاید کم و بیش همه درباره اش شنیده باشیم اما سعی می کنیم بیشتر نزدیک به این مفاهیم بشیم و بدونیم با چه روش هایی میشه.

 با چه بازوانی میشه به این پیروزی رسید.

 یکی از این عوامل قاعدتا اعتراضات است.

 یعنی راهپیمایی هست، تظاهرات خیابانی هست، تظاهرات خیابانی قاعدتا یکی از روش های پیروزی مسالمت آمیز هست.

 یعنی شما مواجه می شید با یک جمعیتی با تعداد بالا که اصلا وجود این جمعیت با تعداد بالا باعث کمتر شدن خشونت می شود.

 یعنی یکی از عواملی که صحنه های اعتراضی را به خشونت می کشاند کم بودن تعداد معترضین است.

 هر چقدر از تعداد معترضین کمتر باشد شما شاهد حرکات خشونت آمیز بیشتر می شود چرا که این خشونت را قاعدتا حکومت و نیروی سرکوبگر حکومت آغاز می کند.

 وقتی این نیروی در خیابان کم هستند، حالا اینها متوسل به خشونت می شوند تا آنها را پراکنده بکنند.

 وقتی که جمعیت هزار نفری دوهزار نفری توی خیابان هست، حالا این نیروی سرکوبگر دویست نفری هم وقتی در برابر اینها قرار بگیرد، حالا شروع می کند به قلع و قمع کردن آنها.

 به آنها حمله می کند تا آنها را وارد خشونت بکند و بعد نیروی خودش هم با خشونت بیشتری آنها را متفرق بکند و از میدان به در بکند.

 اما وقتی ما به یک تعداد بالایی برسیم این قدرت در اختیار نیروهای سرکوبگر نیست.

 نه به واسطه اینکه همسوی با مردم باشند که حتی قاعدتا می توانند باشند.

 از دیدن این موج خروشان می توانند به این سمت بیایند و راه خودشان را عوض بکنند.

 وقتی ببینند این تعداد داره بیشتر میشه، خب قاعدتا سعی می کنند اونها هم وارد همین کشتی ساخته شده بشوند تا از این امواج و طوفان ها در امان بمانند.

 اما فرای این موضوع حالا اونها یک وحشتی دارن از این سیل خروشان، از این تعداد بی شمار که میدونن اگر با اونها بخوان به خشونت رفتار بکنن محکوم به نابود شدن هستند.

 حالا اگر یک جمعیت یک میلیونی توی خیابون باشه کدوم نیروی سرکوبگر میتونه به سمت اونها هجوم بیاره؟

 قاعدتا فردای خوشی رو برای خودش نمیبینه و حتی به واسطه ترس و وحشت هم که شده سعی میکنه که دور وایسته و وارد این تجمع نشه.

 پس وقتی ما در باب تظاهرات صحبت می‌کنیم.

 این تظاهرات وابسته به یک تعداد بی شماری هست.

 نیازمند داشتن این تعداد بی شمار هست که حالا بیشتر سعی می‌کنیم در آینده درباره‌اش صحبت بکنیم.

 تو همین قسمت مشخص.

 فرای اون شما با یک موضوع دیگه ای روبرو میشید در این اتفاقات به اسم تحصن.

 حالا تحصن هم یکی از بازوان قدرتمندی است که می تونه ما رو در این مسیر کمک بکنه.

 اینکه شما وقتی مواجه میشید با اتفاقاتی که در کشور های مختلف در طول پیروزی های انقلابشون افتاده با این تصویر از تحصن روبرو میشید.

 یعنی اتفاقی که توی مصر به عنوان مثال افتاد.

 تحصن های بی شماری که گاندی در طول حیات خودش و مبارزه سیاسی خودش انجام داد.

 اینها اون تصویر از تحصن هست که ما رو به سمت و سوی پیروزی سوق میده و این قدرت تحصن هم باز هم به تعداد و بی شمار بودن مردم بستگی داره و بعد می تونه ما رو به خواسته هامون برسونه.

 چه خواسته های کوتاه مدت و میان مدت و چه بلند مدت که در نهایت سرنگونی جمهوری اسلامی باشد اما قاعدتا باید هدفمند انجام شود.

 حالا پیش تر که برویم در باب هرکدام صحبت بکنیم می رسیم به این مفهوم تحصن که قرار است ما با هدف مشخص تک تک این کارها را انجام بدهیم.

 هر کدام از این اتفاقات باید به پشتوانه یک هدف مشخص انجام بشود که می تواند آن هدف رسیدن به یک خواسته کوتاه مدت ما باشد و یا بلند مدت و در نهایت سرنگونی.

 اما باید این هدف در نهایت پشتوانه این حرکت ها باشد.

 فرای تحصن ما به یک موضوعی به اسم نافرمانی مدنی می رسیم نافرمانی مدنی که در جای جای جهان در طول این اتفاقات و تغییرها و دگرگونی ها همواره کمک حال تمام معترضین و انقلابیون بوده.

 نافرمانی که گاها می تواند جنبه نمادین داشته باشد برای بیدار کردن عموم برای به میدان کشیدن اقشار خاکستری، قدرتمند تر کردن گروه هایی که مخالف هستند و جزو انقلابیون به حساب می آیند به نوعی یک نوع تبلیغات می تواند باشد به صورت میدانی برای جماعت انقلابی و فرای آن می تواند ضربه زننده باشد به حکومت حاکم.

 حالا می تواند با توجه به این نافرمانی مدنی شما ضربه هم بزنید چه از بعد اقتصادی، چه از بعد ارزشی و باوری و یا موضوعات دیگری.

 پس نافرمانی مدنی هم یکی از بازوان قدرتمند است که حالا باید هم درباره اش صحبت بکنیم و این هدفمند بودنش را بیشتر مورد بحث قرار دهیم و در نهایت هم یکی از قدرتمندترین بازوان برای پیروز شدن در انقلاب موضوع اعتصابات است که آن هم قاعدتا همه درباره اش شنیدیم اما باید در باب این اعتصابات بیشتر صحبت بشود.

 اصلا این مفهوم اعتصاب را باید ما بیشتر درباره اش صحبت بکنیم تا به یک نتیجه و یک شناخت درستی نسبت به اعتصابات برسیم.

 حالا سعی می کنم درباره اش بیشتر هم صحبت کنم.

 پس ما این چهار بازوی قدرتمند در حرکات مدنی را شناختیم.

 از تظاهرات میلیونی، تحصن، اعتصاب و نافرمانی مدنی.

 اما در باب هر کدام از این چهار تا باید صحبت شود تا یک شناخت بهتری را نسبت به موضوعات داشته باشیم.

 وقتی شما در باب راهپیمایی و تظاهرات صحبت می کنید، باید این تظاهرات را اصولا هدفمند بکنید.

 همان طوری که من بارها در باب این موضوع صحبت کردم و گفتم اصولا انسان ها برای انجام هر کاری نیاز به یک هدف مشخص دارند.

 شما به عنوان یک انسان وقتی می خواهید آب بخورید تشنه تان هست.

 یک هدفی را مشخص می کنید که بخواهید آب بخورید.

 وقتی این هدف برای شما مشخص است، حالا شما بلند می شوید.

 کارهایی که نیاز هست برای رسیدن به این رفع عطش انجام می دهید.

 یعنی شما یک هدفی دارید که اون رفع عطش تون هست.

 حالا پس تصمیم می گیرید، باید حرکت بکنید، بلند شید برید دم یخچال، آب رو بردارید و بخورید تا در نهایت به پیروزی برسید.

 اون حرکت رو انجام بدید.

 پس ما نیازمند این هدف و هدف گذاری هستیم.

 در تمام موضوعات چه انقلاب به مفهوم کلی و کامل اون که گفتیم باید هدفی وجود داشته باشه که این هدف تبدیل به یک ایمان جمعی بشه تا قوه محرکه ای برای بیداری عمومی باشه.

 حالا چه خود تظاهرات و خود تظاهرات هم باید هدفمند باشه.

 تو این مدتی که به صحنه های داخل ایران نگاه میکنه یک سری موضوعات تازه رو ما باهاش روبرو میشیم که اینها باید مورد بررسی قرار بگیره.

 وقتی ما صحبت از این تظاهرات محله محور میکنیم که امروز هم خیلی دربارش صحبت میشه، این که نباید زمان و مکان مشخصی داشته باشه.

 این یک شکل از تظاهرات هست که سعی میکنه نیروهای سرکوبگر رو به نوعی خسته بکنه و به نوعی نامتمرکز بکنه.

 به دلیل تکثر زیادی که این تظاهرات داره، اونها نتونند یک سمت و سو رو را سرکوب کنند، بلافاصله از یک محله به یک محله دیگر باشد و این نیروها مدام در حال جابجایی و تحلیل رفتن باشند.

 اما هدف کلی که این تظاهرات به این شکل در بر دارد یک نوع اعتراض است.

 یعنی در نهایت شما فقط به یک شکل از اعتراض می‌رسید.

 حالا در یک محله یک تعدادی بیرون می آیند، شعار می دهند و بعد بلافاصله خودشان هم جمع میشن و میرن خونه هاشون.

 دوباره یک بخش دیگه.

 حالا چه سودی به حال این حرکت داره؟

 چه ضرری به حال ما داره؟

 سودش بیان همون اعتراض است که حالا بدونن که در محلات مختلف، در جاهای مختلف عده ای هستند که در برابر این رژیم حضور دارن اما ضرری که می رسونه خب این نیروهای سرکوبگر میایند و اینها رو قلع و قمع می کنن یا اینکه به سادگی اینها بعد از یک ساعتی، نیم ساعتی، دو ساعتی بعد از یک زمان مشخصی جمع میشن و به خونه هاشون میرن.

 یعنی ما یک هدف مشخصی را دنبال نکردیم به یک معنای کلی در نهایت نرسیدیم.

 این تظاهرات به یکباره شروع و به یکباره هم به پایان می رسد بدون اینکه یک ضربه مشخصی را به سیستم وارد کند و بعد مدام این تکرار می شود که این تخم لق شکسته شده و مدام داره بهش اصرار میشه که تظاهرات در نهایت نباید هیچ جای مشخص و هیچ زمان مشخصی داشته باشه.

 یعنی ما بیشتر و بیشتر از این هدف اصلی دور میشیم.

 یعنی باز هم هیچ هدفی مشخص نیست.

 تنها یک چهره نمادین از یک اعتراض هست که حالا میتونه به واسطه کم بودن تعداد بلافاصله باعث بشه که یک جماعتی را دستگیر کنن و به زندان بندازن و یا نیروهای سرکوبگر به واسطه اینکه نیروی در برابرشون کم هست به این تجمعات حمله بکنند و اینها را قلع و قمع بکنند و سرکوب بکنند و ما شاهد این رفتارهای وحشیانه و دهشت انگیز هم باشیم و این خشونت افسارگسیخته را ببینیم.

 حالا این خشونت به واسطه اینکه تعداد کم هست ما در موردش صحبت کردیم.

 گفتیم راهپیمایی هر چه هرچقدر تعداد بیشتری داشته باشه کمتر به خشونت کشیده میشه.

 جنبه ی منطقی و عقلانی هم داره.

 هر چه قدر این تعداد کمتر باشه بیشتر دچاره خشونت میشه.

 حالا نیروی سرکوبگر نیرویی در اختیار داره برای سرکوب کردن اون ترس و واهمه ای هم نداره.

 از تعداد بی شمار اونها هم نمی ترسه و بلافاصله نزدیک میشه برای سرکوب کردن.

 حالا قاعدتا بر پایه ی دفاع هر کسی از خودش دفاع می کنه و این خشونت بیشتر و بیشتر هم بسط پیدا می کنه.

 حالا با به نوعی انتشار تصاویر خشونت بار باعث میشه که بیشتر و بیشتر قشر خاکستری داخل برن تو لاک خودشون فرو برن حتی از بدنه ی انقلابی ها هم کمتر بشه چرا که دارن این صحنه رو پر از خشونت میبینن و این یک ذات انسانی است.

 یعنی اصلا ترس یک مفهومی است که انسان باهاش زاده میشه، باهاش زندگی می کنه و اصولا هر چه قدر این ترس و رعب و وحشت بیشتر تصویرگر بشه، بیشتر در میدان باب بشه، صحبت کردن دربارش و یا دیدنش باز.

 فرو رفتن درون خودش میشه و بیشتر باعث میشه که شما دورتر و دورتر از این صحنه ها قرار بگیرید.

 در صورتی که هرچقدر این قدرت به نمایش گذاشته بشه این تعداد زیاد به نمایش گذاشته بشه حالا جذب بیشتری هم خواهد داشت.

 جذب حداکثری هم خواهد داشت.

 مفهوم از این قدرت هم نمایش این قدرت در تعداد هست نه به مفهوم این که حالا شما بیایید صحنه های خشونت باری که مردم رقم زدن در دفاع از خودشون رو نشر بدید.

 در باب این موضوع اما صحبت کردیم.

 گفتیم این لطمه بزرگ رو به اون حرکت مدنی مردم میزنه. لطمه ای.

 شما وقتی یک صحنه ای رو باهاش مواجه میشید، یک حرکت خشونت باری که از سوی مردم اتفاق افتاده، این یک تصویر تخطئه شده و بریده شده است از اون اصل اتفاق.

 اصل ماجرا رو کسی به شما نمیگه که اون نیروی سرکوبگر چه کار وحشیانه ای انجام داده که حالا این جماعت تا این حد خشمگین شدند.

 شما مواجه میشید با همون تصویر خشونت باری که مردم رقم زدن.

 حالا باید ببینید برآیند این تصویر چه نتیجه ای می دهد.

 این چه برآیندی را خواهد ساخت برای نیروهای معترض و انقلابی؟

 آیا از همان دل جماعت انقلابیون به تعدادشون کمتر میشه یا بیشتر میشه؟

 حتی دیدن اون صحنه.

 چرا که ما قدرت رو وقتی به اشتباه با خشونت توامان معنی کنیم، شجاعت رو با خشونت معنی کنیم و انقلابی گری رو با خشونت معنا بکنیم، دچار این استیصال هم میشیم.

 هیچ نزدیکی معنایی بین انقلابی بودن، یاغی بودن، طغیانگری مفاهیمی از این دست، شجاعت هیچ کدوم از اینها هیچ سنخیت و نزدیکی با مفهوم خشونت ندارند.

 اما شما مواجه میشید با اینکه برای اینکه بخوان یک تصویر انقلابی رو ترسیم کنند، بلافاصله دستاویز شون همین خشونت مردمی ست.

 حالا دیدن این خشونت جماعتی هست که حضور داره، انقلابی هست، با تمام وجود باور به اینکه نباید این حکومت وجود داشته باشه اما با تمام وجود هم در برابر خشونت است.

 اصلا باوری که به وجود آمده و به نوعی در برابر جمهوری اسلامی ایستاده، به واسطه همین خشونت است.

 خشونتی که جمهوری اسلامی در طول این سالیان نسبت به مردم قائل شده است که باعث شده او به خیابان بیاید و در برابرش اعتراض کند.

 حالا با دیدن این چهره خشونت‌بار آیا حاضر است دوباره به میدان بیاید؟

 آیا خط مشی فکری خودش را جدا نمی‌کند؟

 حالا در باب قشر خاکستری صحبت می‌کنیم که آیا با دیدن این تصاویر بیشتر به لاک خودش فرو می‌رود یا نمی‌رود؟

 حالا وقتی ما با این تصویر بریده شده از اصل ماجرا روبه‌رو هستیم که هیچ قبل و بعدی ندارد تا ما بدانیم که چه اتفاقی افتاده که منجر به این صحنه شده و یک حرکت به نوعی اجتناب ناپذیر را شکل داده.

 وقتی شما این را مدام دارید تکرار می‌کنید، از این بدنه دارید هی کمتر می‌کنید.

 شما دارید آب را به آسیاب جمهوری اسلامی می‌ریزید.

 برای اینکه آن حرکت به صورت واقعی و حقیقی این اتفاق نیفتاد.

 در صورتی که بازنشر یک تصویر با تعداد بالا، شکوهمند، دور از خشونت با رفتارهای درست تا چه اندازه می تواند بدنه جامعه را بیشتر نزدیک و همپوشان کند؟

 با این حرکت انقلابی تا چه اندازه تصویر گری از جماعتی که حالا در کنار هم یک فریاد مغرورانه ای را می زنند که یک حرکت جمعی را به پیش می برند؟

 به دور از خشونت در راستای رسیدن به یک اهدافی دور از خشونت، تصویر یک جهانی به دور از خشونت تا چه اندازه می تواند قشر خاکستری را بیدار کند؟

 تا چه اندازه می تواند انقلابیون را مصمم تر، مغرور تر در جای خودشان قرار دهد؟

 اما خارج از بحث اصلی نشویم.

 گفتیم این بازوانی که وجود دارد برای پیروز شدن یک تظاهرات است.

 اما این تظاهرات باید هدفمند باشد.

 یعنی شما باید هدف مشخصی را مبنا قرار دهید.

 یک جای مشخصی را در یک ساعت مشخص به عنوان مبنای آن تظاهرات قرار دهید.

 اینکه شما بخواهید مدام در باب این صحبت کنید که نیروهای سرکوبگری وجود دارند که نمی‌گذارند این اتفاقات بیفتد.

 همه جای دنیا این نیروهای سرکوبگر وجود دارند.

 همه انقلاب‌ها در برابر یک حکومت مستبد و ظالمی که به شدت سرکوبگرانه عمل کرده، اتفاق افتاده است.

 یعنی ما مواجه با هیچ حکومتی در جهان نیستیم که در برابر معترضین خودش بخواهد مماشات بکند و سکوت بکند.

 بگذار آنها حرکت خودشان را انجام بدهند.

 مخصوصا وقتی هدف کلیت آن نظام هست و سرنگونی آن نظام هست.

 وقتی ما به مفهومی به نام انقلاب رسیدیم، دیگر داریم در باب به نوعی اصلاحات و تغییر و اعتراض صحبت نمی‌کنیم.

 داریم در باب انقلاب صحبت می‌کنیم.

 پس هر حکومتی قاعدتا تا دندان مسلح در برابر این حرکت خواهد ایستاد.

 اما مهم این است که این حرکات هدفمند پیش برود.

 یعنی شما وقتی دارید در باب یک تظاهرات صحبت می‌کنید.

 ما وقتی به آن مرحله برسیم که این بر پایه اتفاقات نباشه و اتفاقات رو ما رقم بزنیم یعنی وارد اون پروسه اصلی انقلابی شدیم.

 یعنی حالا رسیدیم به اون مرحله ای که ما میتونیم به سمت و سوی پیروزی در انقلاب قدم برداریم.

 قرار نیست که یک اتفاقی که اون ها رقم زدن حادثه ما رو به وجود بیاره.

 قرار هست که ما این حادثه رو رقم بزنیم.

 قرار نیست در انتظار چهلم کسی بنشینیم.

 قرار هست که گروه ها و احزاب و تشکل هایی وجود داشته باشند که قدرت بسیج گری داشته باشند.

 توی قسمت های مختلف در بابش صحبت کردیم، در باب احزاب صحبت کردیم، گفتیم ما نیازمند داشتن این احزاب هستیم برای قدرت بسیج گری، برای قدرت جمعی.

 پس ما به یک سری پیش ساخت هایی نیاز داریم.

 باید اینها رو بسازیم.

 عوض تکرار کردن حرف های دیگران به صورت طوطی وار باید حرکات عملی رو انجام بدیم.

 باید وارد اون مرحله ای بشیم که حالا به صورت عملی راه رو به پیش ببریم.

 حالا ما نیاز به اون رسانه داریم.

 به عنوان مثال رسانه ای که قرار باشه حرف ما رو بزنه حالا باید حرکاتی به وجود بیاد برای ساختن این رسانه های مستقل.

 امروز از فضای مجازی میشه به همون اندازه استفاده کرد حتی به مراتب بیشتر از فضایی که در اختیار ماهواره ها و شبکه ها وجود داره.

 همین امروز میشه به اون مرحله ای رسید که شما این ساختار رو داشته باشید.

 هر چند که حتی این رسانه ها هم دارن.

 در همین راستا حتی رسانه هایی که خیلی هم بهشون نقد وارد هست به واسطه رفتارها و کارها و منشی که دارند.

 اما گاها میبینید که مواجه میشید که حالا سعی میکنن این فراخوان ها رو منتشر بکنند و یه همچین فضایی برای ما وجود داره و ما باید حداکثر استفاده رو از این فضای موجود ببریم و در عین حال باید خودمون این فضاها رو به وجود بیاریم.

 وقتی به اون مرحله ای برسیم که از این جنبه عکس العملی به حالت عمل برسه یعنی ما وارد اون مرحله انقلابی شدیم.

 حالا قرار نیست که منتظر بمونیم تا اتفاقی رو رقم بزنن.

 خودمون این اتفاق رو به نوعی رقم میزنیم.

 حالا نیاز هست که هدفمندانه این تظاهرات اتفاق بیفته.

 محل محور می تونه باشه اما این محله ها باید هدف مشخصی رو در برابر دیدگان خودشون داشته باشن.

 حالا اگر قرار هست ما یک تظاهرات مشخصی در یک ساعت معینی به عنوان مثال در میدان آزادی می خواهیم یک تظاهراتی داشته باشیم، خب همه مردم که در میدان آزادی یهویی به وجود نمی آیند.

 تمام این ها قرار هست از محلات خودشون برن.

 حالا همه این محلات باید تظاهراتی رو شروع کنن اما با داشتن یک هدف مشخص از نقطه ای که قرار هست که برسند به نقطه ای.

 حالا این تظاهرات محله محور با یک هدف مشخص باعث می شه که این تظاهرات رنگ و بوی حقیقی به خودش بگیره که در نهایت ما یک دریایی رو در برابر اون داشته باشیم، یک رودخانه ای رو داشته باشیم، یک اقیانوسی رو داشته باشیم.

 شما با یک سری رودهای متنوعی روبه رو هستید از محلات مختلف که حالا قرار هست همه اینها سرازیر بشن توی یک محل مشخص.

 حالا همه این ها هدفی رو در برابر دارن.

 اصلا این شلوغ کردن، این بیرون آمدن قرار است هدفمند باشد.

 یعنی شما از محلات مختلف بیرون می آیید.

 حالا حرکت می کنید به سمت اینکه برسید خودتان را به مثلا میدان آزادی.

 حالا تمام نکات مثبتی که در آن تظاهرات محله محور بدون زمان، بدون فراخوان مشخص، بدون مکان مشخص شکل می گیرد، تمام آن المان های مثبتش را در این تظاهرات هم شما شاهدش هستید.

 یعنی شما شاهد این هستید که نیروی سرکوبگر دست و پایش را گم می کند، نمی داند دقیقا به کجا حمله بکند، با کی ها روبرو شود.

 همان تصویر ارائه می شود اما با این تفاوت که اینها یک هدف مشخصی دارند.

 شاید نیروی سرکوبگر بتونه یک بخشی از این تظاهرات را از بین ببره، یک محله ای را سرکوب بکنه.

 اما وقتی ما صحبت از یک حرکت جمعی و کلی می می‌کنیم.

 حالا قرار است از تمام محلات مختلف این حرکت شکل بگیرد و همه خودشان را به نقطه مشخصی برسانند.

 حتی می‌شود برای بخش‌های مختلفی فراخوان متفاوتی داد.

 یعنی به عنوان مثال در یک شهر بزرگی مثل تهران می‌شود مکان‌هایی را در شمال، در جنوب، در غرب و شرق تهران چهار نقطه را انتخاب کرد.

 یا در دیگر شهرها اما یک مکان های مشخصی برای رسیدن.

 حالا محلاتی که در آن حواشی وجود دارند هر کدام یک تعدادی را پانصد نفر، هزار نفر جمع می‌کنند به سمت آن محل مشخص حرکت می‌کنند.

 این آن نقطه ابتدایی است که شما یک هدف مشخصی در برابر دارید.

 یعنی آن قوه عملی حقیقی به شما می‌دهد.

 شما یک محله مشخصی دارید.

 اصلا هدفی دارید برای این تجمع مشخص.

 پس وقتی ما داریم در باب این تظاهرات صحبت می‌کنیم، به عنوان یکی از بازوان قدرتمند در حرکت مدنی و مسالمت‌آمیز باید برایش هدف مشخصی رو تعریف بکنیم.

 حالا این راه پیمایی ها میتونه برای رسیدن به یک نقطه مشخص باشه اما محله محور باشه یعنی محلات مختلف.

 حالا همه با هم برای رسیدن به یک هدف مشخص که مثلا یک نقطه ای هستش در تهران به عنوان مثال یا دیگر شهر ها.

 حالا حرکت رو به این سمت میبرن.

 تمام نکات مثبتی که در اون تظاهرات محله محور هست رو اینجا شما دارید اما با یک هدف مشخصی که قرار هست یک دریایی از مردم رو شکل بده.

 یک تظاهرات چند صدهزار نفری یا میلیون نفری رو شکل بده که حالا این محلات مختلف همه سرازیر میشن به نقاط مشخص.

 حالا قدرت در اختیار مردم قرار میگیره.

 حالا اگر ما صحبت مشخصی داریم در باب اینکه نیروهای سرکوبگر اگر مکان مشخص رو بدونن شروع به سرکوب میکنن، خب در محلات مختلف وقتی این اتفاق می افته اینها نمی دانند باید چی کار بکنن و به کجا بروند.

 همون اتفاق توی این اتفاق مشخصی هم که ما داریم درباره‌اش صحبت می‌کنیم می‌افتد اما با این تفاوت که حالا قرار است همه به یک نقطه سرازیر بشوند.

 همه قرار است یک نقطه را نشان‌دهنده آن قدرت مردمی بکنند و این تصویر مشخص روزی که شکل بگیرد، قاعدتا قشر خاکستری را بیشتر به میدان می‌آورد.

 حالا وقتی ببینند که یک جماعت چند صدهزار نفری در خیابان هستند، قاعدتا پر نیرو می‌شوند برای پیوستن به آنها.

 تمام اتفاقاتی که من بارها هم توی این قسمت های مختلف ویژه برنامه انقلاب ایران صحبت کردم، تمام آرزوهایی که مدام دارد مطرح می‌شود در هر زمینه ای از زمینه این که حالا کشورهای خارجی بیایند موضع بگیرند نسبت به جمهوری اسلامی.

 نمی‌دانم سفارت ها را ببندند یا هر خواسته دیگر و هر آرزوی دیگری که دارد مطرح می‌شود.

 با شکل گیری چند تظاهرات چند صد هزار نفری و یا میلیون نفری در ایران.

 تمام آن آرزوها در برابر دیدگان است و در نهایت خیلی بزرگتر و محکم تر و آرزومندانه تر یعنی پیروز شدن.

 در آن انقلاب هم به واسطه همین اتفاقات رخ خواهد داد.

 این تخم لقی که مدام شکسته شده در باب یک موضوع مشخص مثل تظاهرات محله محور بدون زمان و بدون مکان هیچ کمکی به این انقلاب و پیروز شدن در این انقلاب نمی کند.

 یعنی شما مدام روبه رو میشوید با یک جماعتی که بیرون می آیند حالا نیروی سرکوبگر بهشون حمله میکنه، خشونت اعمال میکنه، این خشونت ها ادامه پیدا می کنه.

 با توجه به دفاعی که مردم می کنند در برابر اون خشونت ایستادگی می کنند.

 تصاویری هم در کنارش منتشر میشه.

 در نهایت یه تعدادی از اینها دستگیر میشه و یک تعدادی هم بر می گردند به خونه خودشون.

 حالا از تعداد این نیروها کم شده.

 دیدن این خشونت باعث شده که بیشتر به لاک خود فرو بروند. برن.

 ترویج صحنه هایی که به نوعی انتشار اون صحنه هایی که اتفاق افتاده باعث شده بیشتر قشر خاکستری به درون بره، به درون لاک خودش بره و در مجموع باعث شده که این تظاهرات از اون شکل خودش دور بمونه و در نهایت هر روز ما شاهد زایش این اتفاق نباشیم و هر روز ما شاهد نباشیم که به تعداد آن ها زیاد میشه.

 هرچند که داریم میبینیم که کم تر داره میشه.

 پس این یعنی یک جای کار ما اشکال داره یا ما قرار هست که همه عمرمون بیاییم و شروع بکنیم به تعریف و تمجید کردن از خودمون، از اون اتفاقی که داره می افته.

 یا قرار هست که واقع بینانه به موضوعات نگاه بکنیم و وقتی واقع بینانه نگاه کردیم نقد مشخص و درستی داشته باشیم و بر پایه اون نقد در نهایت ما به یک راه حل برسیم.

 یعنی با مطرح کردن دردها به یک درمان مشخص برسیم.

 وقتی داریم در باب این مساله صحبت میکنیم میگیم یک موضوع مشخص مثل محل محور بودن تظاهرات نقطه عطفی است.

 نقطه ای است که میشه بهش تکیه کرد اما با داشتن یک هدف مشخص حالا تمام این به نوعی محلات مختلف یک نقطه مشخص و یک هدف مشخصی را داشته باشند برای رسیدن به آن نقطه.

 حالا همه حرکت بکنند در طول مسیر تعداد بیشتری بهشون اضافه خواهد شد و مدام اینها در حال زایش هستند و این رودخانه ها در نهایت به یک دریایی خواهند رسید.

 اگر نیروهای سرکوبگر قرار باشه اون منطقه رو ببندند، خب نیروها و نیروهای انقلابی دارن از نقاط مختلف خودشون رو میرسونن.

 مجبورند که این نیروهای سرکوب به این محلات برن.

 وقتی این تعداد محلات بیشتر باشه خب قاعدتا اینها بیشتر پخش میشن و قدرتشون هی کمتر میشه.

 شاید یک محله یا دو محله یا سه محله رو با تمرکز روش بتونن سرکوب بکنند اما محلات دیگر حالا دارند پیشروی میکنند به اون نقطه مشخص میرسند.

 حالا وقتی این اتفاق به صورت سراسری باشه، در شهرهای مختلف باشه، حالا این نیروها هی دارن پخش و پخش تر میشن حالا هی داره از قدرتشون کمتر و کمتر میشه و یک جرقه برای شکل گیری یکی از این تجمعات می تونه ما رو به اون نقطه ای برسونه که حالا قدرت خودمون رو نشون بدیم.

 اما این ها گفتن نقطه ابتدایی اش مستلزم این هست که یک ایمان جمعی شکل بگیره.

 بعد از شکل گیری حالا مردمی باشن که می خوان این هدف رو به پیش ببرن.

 حالا باید با برنامه ریزی حرکت بکنن.

 با هدف گیری باید به نوعی شرکت بکنن.

 حالا قرار هست این تظاهرات یک ریل مشخصی رو برای ما تصویر بکنه.

 در واقع این راهپیمایی ها مهم ترین بخش همین هدفمند بودنش هست.

 اتفاقا تعیین نقطه مشخص هست.

 اما با توجه به این موضوع که باید محل محور باشه حالا محله های مختلف خودشون رو به اون نقطه نهایی برسونن.

 اما ما نیاز داریم که یک بیداری عمومی رو به وجود بیاریم.

 یک هدف و ایمان مشخص و واحدی رو تصویر بکنیم.

 اون آینده روشن موتور محرکه ای است برای بیرون آمدن، برای همه گیر شدن، برای فراگیری عمومی در بین همه مردم.

 حالا اگر این المان ها را در کنار هم داشته باشیم از این بازو می توانیم به راحتی و نهایت استفاده را ببریم.

 اما فارغ از این قضیه، تظاهرات که ما را باید در نهایت برساند به آن تظاهرات میلیونی و آن تظاهرات با تعداد زیاد که هم باعث ساقط کردن جمهوری اسلامی بشود هم باعث بیدارتر شدن مردم بشود.

 قشر خاکستری بیشتر به خیابان بیایند، قدرت نشان داده بشه.

 حالا تمام خواسته ها و آرزوها و فردایی که تصور میکنیم در نهایت بهش برسیم.

 فرای ما باید نگاهی هم به تحصن ها داشته باشیم.

 تحصن هایی که همتای همین تظاهرات گفتم.

 نقطه ابتداش این هست که ما به آن مرحله ای برسیم که از حالت عکس العمل به عمل رسیدیم.

 یعنی حالا دیگه قرار نیست یک اتفاقی را جمهوری اسلامی رقم زده باشه تا ما بریم بهش اعتراض کنیم.

 حالا قرار هست که ما اتفاق رو رقم بزنیم.

 اما گفتم اینها نیاز به اون بازو ها داره.

 بازو هایی که تو قسمت های مختلف دربارش صحبت کردن نیاز به گروه ها داره، تشکل ها داره، احزاب داره که ما باید شکل بدیم.

 یعنی منتظر این نباشیم که اینها همینجوری در آسمان شکل بگیرن.

 منتظر مدام پیروی از هیجانات خودمون نباشیم و برنامه ریزی مشخص داشته باشیم برای رسیدن به این موضوعات.

 حالا قرار هست که عمل رو ما شکل بدیم در انتظار عمل اونها و عکس العمل نباشیم.

 اتفاق رو ما داریم شکل میدیم.

 حالا فکرش رو بکنید که این تحصن میتونه تا چه اندازه به ما کمک بکنه.

 شکل گیری یکی از همین تظاهراتی که دربارش صحبت کردیم گفتیم اگر نقطه مشخصی داشته باشه و سرازیری از محلات مختلف در نهایت ما رو برسونه به یک نقطه مشخصی.

 حالا تصور کنید که اون جمعیتی که به یک تعدادی رسیده با تحصن میتونه چگونه آتش این انقلاب رو قدرتمند تر و مستحکم تر بکنه.

 حالا تصور کنید که اگر صد هزار نفر، دویست هزار نفر در یک نقطه ای هستند، اینها بخواهند تحصن بکنند. چه جوری؟

 مدام ما شاهد اضافه تر شدن مردم به این جماعت هستیم؟

 حالا این تحصن میتونه چه قدرتی داشته باشه؟

 یعنی ما باید یک دومینویی رو تصویر بکنیم تا در نهایت به اون پیروزیه مد نظرمون برسیم و یا فرای اون تحصن خودش به نوبه خودش تا چه اندازه میتونه برای ما قدرت بخش باشه؟

 تا چه اندازه میتونه به ما جسارت بیشتر و غرور بیشتر و هموار شدن این مسیر پیروزی رو هماهنگ برامون به نوعی بکنه.

 شما در نظر بگیرید که این تحصن ها تا چه اندازه قدرتمند هستند.

 خب گاها ما روبرو با این میشیم که اگر کسی خواسته مشخصی را مطرح بکنه در این راه انقلاب بلافاصله محکوم به این میشه که حالا رفتار اون به نوعی سازش با حکومت است.

 یعنی اگر جماعتی باشند که خواستار آزادی یک شخص باشند هم باز عده ای هستند که بیایند صحبت بکنند و این ما را از مسیر دور می کند.

 یا اگر کسی استاد یا استاد دانشگاه خواستار این بشود که دانشجویان زندانی را آزاد کنید، حالا اینها باید متهم بشوند به اینکه از مسیر انقلاب دور می شوند؟ نه.

 خیلی ساده است.

 شما وقتی با یک کشور متخاصم هم در جنگ هستید، حتی با آن کشور هم وارد مذاکره می شوید، با آن قرارداد و معاهده امضا می کنید چرا که گاها می بینید این معاهده و قرارداد به نفع مردم شماست.

 مثلا مسئله ای سر آب وجود دارد که آب آشامیدنی به مردم نمی رسد.

 حالا شما حاضرید با آن دشمن مذاکره بکنید حتی امتیازاتی را بدهید تا آب به روی مردم شما باز بشود.

 حالا شما مواجه هستید با یک حکومتی که در پی اعدام جوانان شماست، در پی آزار و اذیت بیشتر و زندانی کردن بیشتر مردم هست.

 زندان های بزرگ سیاسی ای را به وجود آورده که بیشتر افرادی که در آن دوران حبسشان را سپری می‌کنند، زندانی سیاسی هستند، جزو معترضین و انقلابیون هستند.

 حالا اگر شما تحصنی را برپا بکنید با یک هدف مشخص و آزاد کردن این زندانی ها هیچ نوع سازشی با جمهوری اسلامی نیست.

 هیچ معنایی ندارد.

 مترادف با این که شما از ریل به نوعی سرنگونی دور شدید.

 اگر جمهوری اسلامی در قبال این تحصن سر خم بکند، ضربه محکمی به خودش زده، بیشتر و بیشتر به خودش ضربه زده و این پوشالی بودن قدرتش بیشتر هم به نمایش گذاشته می‌شود.

 حالا مردم بیشتر امیدوار می‌شوند برای به دست آوردن پیروزی ها.

 رسیدن به این پیروزی مشخص هر چند که مقطعی و کوتاه مدت باشد باز هم به ما نیروی بیشتری میده، قوای مقابل را ضعیفتر نشون میده و به نوعی نیروی آنها را کمتر می‌کند.

 اگر آنها بخواهند با دندان به نوعی تا دندان مسلح در برابر خواسته شما بایستند، خب قاعدتا باز هم میتونه باعث بیداری بیشتر بشه.

 حالا جماعت بیشتری هم به اون تعداد بپیوندند، در کنار اونها باشن و مدام میشه هی به این تعداد اضافه بشه و هی نیروی کمر شکن تری رو برای جمهوری اسلامی در برابر خودش ظاهر کنه.

 من درباره این موضوع صحبت کردم که جمهوری اسلامی امروز به یک نقطه ای رسیده که هر کاری که بکنه به ضررش تموم خواهد شد.

 اگر با معترضین کنار بیاد و مصالحه باهاشون بکنه.

 حاضر باشه اصلاحاتی رو هر چند کوچک یا بزرگ شکل بده و زندانیان رو آزاد کنه به خودش ضربه میخوره.

 اگر بخواد در برابرشون ایستادگی بکنه و باز هم با خشونت استعفا بده، به نوعی روش خودش رو پیش ببره، باز هم به ضررش تمام خواهد شد.

 تمام حکومت ها، حکومت های استبدادی که در نهایت به انقلاب ختم میشن به یک نقطه ای میرسن که هر رفتاری ازشون منجر به سرزنش شون میشه.

 گاها نیروهای انقلابی خودشون رو از دست میدن به واسطه یک نرمش قهرمانانه ای که میکنن و گاها هم به واسطه طی این نرمش امید بیشتری به معترضین و مخالفین میدن.

 این حرکت باعث میشه که نیروی در برابرشون قدرتمند تر جلوه کنه و به خودش امیدوار تر بشه.

 یک مسیری از این پیروزی رو بیشتر طی بکنه و یا اگر بخواد از طریق خشونت و اعمال خشونت دست به سرکوب بزنه حالا باعث میشه که جماعت بیشتری وارد این وادی بشن که بفهمند حتی این جمهوری اسلامی حاضر نیست کوچکترین امتیازی رو هم بده کوچکترین کوتاهی هم بیاد.

 یعنی هر رفتار اونها به ضررشون هست.

 اما ما باید این رو مد نظر داشته باشیم که تمام این اتفاقات باید هدفمند باشه.

 باید یک هدف مشخصی رو مطرح کنه.

 این هدف ها میتونن هدف های کوتاه مدت باشن.

 یعنی به عنوان مثال اینکه شما خواستار آزاد شدن دانشجویان زندانی باشید و یا زندانیان سیاسی باشه.

 این یک خواست کوتاه مدته ولی میشه براش تحصن با تعداد بالا کرد.

 تحصن میلیونی کرد.

 به راحتی جمهوری اسلامی باید سر خم کنه در برابر خواسته شون.

 خواسته ای که وقتی شما بهش به نوعی به پیروزی برسید حالا یک قوای مستحکمی برای شما خواهد شد که شما چشم امیدتون به آینده بیشتر و بیشتر باشه.

 شما وقتی به یکی از خواسته هاتون رسیدید حالا می دونید که می تونید هر خواسته ای رو هم به پیش ببرید و این به هیچ عنوان به مفهوم مماشات با جمهوری اسلامی و دور شدن از فضای انقلابی و سرنگونی نیست.

 این یک حرکتی است برای رسیدن به یک خواسته کوتاه مدت.

 یک هدف کوتاه مدت.

 هدف بلند مدت قاعدتا از بین بردن جمهوری اسلامی است.

 حالا وقتی شما یک تمرین در این زمینه بکنید و به پیروزی برسید، حالا این یک تمرین ابتدایی است برای رسیدن به اون پیروزی بزرگتر.

 هر چقدر در این وادی بیشتر تلاش کنید و بیشتر تجربه کسب کنید، بیشتر به اون معنای پیروزی نهایی هم نزدیک تر میشید.

 حالا می تونید مدام این حرکت رو ادامه بدید. دهیم.

 پس وقتی ما در باب این محسنات صحبت می کنیم این محسنات به شدت گره گشا هستند.

 حکومت های مستبد و قدرتمندی با استفاده از همین تحصن ها از کار کنار رفتند و قدرت در اختیار مردم قرار گرفته.

 قدرت بزرگی مثل بریتانیا در برابر این تحصن های یکپارچه ای که اتفاق افتاد در هندوستان کمرش شکست و فلج شد و نتوانست در برابرشان ایستادگی کند.

 پس ما نباید این قدرت تحصن ها را دست کم بگیریم.

 اما موضوع مهم همواره در تمام حرکات باید هدف مشخص باشد.

 هدف هایی که نه تنها یک هدف بلند مدت را تصویر می کند، یک ایمان مشخص برای فردای آزادی را تصویر می کند که لاجرم مجبور است برای رسیدن به آن آزادی ها، جمهوری اسلامی را کنار بزند.

 فرای این موضوع باید هدف های کوتاه مدتی را هم مشخص کند.

 مثل آن تظاهراتی که در نهایت قرار است محل محور ما را به یک نقطه مشخص برساند.

 یعنی هدف مشخص رسیدن به فلان مکان است.

 حالا دو بار تمرین کردن این کار می‌شود هدف را ضربه زدن بیشتر به جمهوری اسلامی مد نظر قرار داد.

 اما در نهایت با این نشانه گیری ها است که ما هی نزدیک تر و نزدیک تر به پیروزی نهایی خواهیم شد.

 در باب تحصن ها هم می تواند یک تحصن با هدف بزرگ سرنگونی جمهوری اسلامی در نهایت شکل بگیرد اما در این مسیر می تواند تحصن های بیشماری برای هدف های کوتاه مدت هم اتفاق بیفتد.

 شما وقتی خواستار یک زندانی مشخص هستید، اگر با یک تحصن چند صد هزار نفری در برابر زندان و یا مکان هایی که حالا نیرو در اختیار جمهوری اسلامی هست می توانید به آن خواسته ی مشخص برسید و تمرین کردن و دو بار پیروز شدن در این میادین ما را هی غرور مند تر و راغب تر در این حرکت می کند.

 یکی دیگه از این بازوان قدرتمند هم نافرمانی های مدنی هست.

 نافرمانی های مدنی هم که قاعدتا باید از دو سمت به سویش نگاه کرد.

 یا باید این نافرمانی های مدنی در جهت بیدار سازی و آگاهی رساندن به مردم باشه، در جهت تبلیغ باورهای خودمون باشه، در جهت ساختن ایمان باشه.

 این نافرمانی های مدنی یعنی نمونه های مشخصی که ما شاهدش هستیم.

 اینکه زنان ایران با این نافرمانی مدنی روسری از سر بر میدارن و حاضر نیستند که این فرمان تبعیض آلود و منع کننده آزادی رو دنباله روی کنن، با این نافرمانی مدنی به نوعی تبلیغ می کنند.

 این حرکت رو به نوعی بیداری رو می سازند برای جماعتی.

 پس می تونیم به این دو تصویر نگاه بکنیم.

 یک بخشی از این نافرمانی های مدنی می تونه جنبه ی آگاهی رسانی داشته باشه.

 جنبه تبلیغاتی داشته باشد که در اشکال مختلف اما با هدف مشخصی باید به پیش برود.

 همان طور که تمام این اتفاقات ما از تحصن تا تظاهرات درباره اش صحبت کردیم که باید هدفمند باشد، پس باید یک هدف مشخصی را پیش ببرد و در عین حال می تواند ضربه زننده باشد.

 این نافرمانی های مدنی یک اتفاق خیلی بزرگ و باشکوهی اتفاق می افتد.

 همین تحریم کردن کالاهای میهن است که خب همه درباره اش شنیدیم.

 این یک نافرمانی مدنی شکوهمندی است که دقیقا دارد این قدرت را نشان می دهد.

 حالا می تواند به نیروهایی که در این بدنه حرکت انقلابی هستند یک امید مضاعفی بدهد.

 هزینه بر به هیچ عنوان نیست.

 تمام نافرمانی های مدنی باید به همین سمت و سو باشد که هزینه ای نداشته باشد تا بتواند اکثریت را درگیر خودش کند و این قدرت اکثریت مدام به ما برساند که قدرت در اختیار ما هست.

 کثرت در اختیار ما هست، ما هست که همه چیز را در میدان داریم.

 اینها امید بخش هستند برای فرا اینکه میتوانند ضربه بزنند به جمهوری اسلامی.

 اقتصاد جمهوری اسلامی.

 هر کدام از این نافرمانی های مدنی به اشکال مختلف که می شود در باب مصادیقش ساعت ها هم صحبت کرد و مدام برایش مثال آورد.

 اما چیزهایی که ما امروز داریم می بینیم همین دو نمونه دو وجه متفاوت دارد.

 اما باید مدام در حال جریان باشد.

 برای رسیدن به این نافرمانی ها برای به نوعی باب کردنی باید از تمام ابزار استفاده کرد.

 نقطه ابتدایی گفتیم در بابش این هست که ما گروه های مختلف، تشکل های مختلف، احزاب مختلفی را شکل بدهیم که اینها قدرت داشته باشند، قدرت بسیج گری داشته باشند صحبتشان.

 یک جماعتی هم قسم داشته باشد که این کارها را انجام بدهند و بعد حالا شما می توانید شاهد این تحریم های متفاوت باشید.

 این نافرمانی های مدنی به اشکال مختلف باشد.

 هر چقدر این بازو قدرتمند تر بشود، امید را بیشتر در جریان خواهد گذاشت و مردم بیشتری را وارد این وادی خواهد کرد.

 مردم بیشتر به خودشان مصمم خواهند شد و غرور بیشتری در دلشان بیدار خواهد شد و ما باید از این نافرمانی مدنی چه برای ضربه زدن به جمهوری اسلامی و چه برای بالا بردن روحیه خودمان و شناخت بهتر استفاده کنیم.

 حتی فردای ما باید برای شناخت بهتر نیروی خودمان هم از این پتانسیل استفاده کنیم.

 باید بدانیم که دقیقا در این میدان ما چه نیرویی داریم؟

 چه تعدادی هستند؟

 حالا با شناخت این تعداد می‌توانیم در راستای بیدار کردنشان، در راستای چیدن راه هایی راه حل هایی برای رسیدن به یک برنامه مشخص حرکت کنیم.

 حالا باید مدام با توجه به اینکه تعداد را می شناسیم برنامه هایی بریزیم که تعداد بیشتری در این اقدامات وارد شوند.

 باید هر چه قدر که می دانیم از هیجانات و احساسات این حرکت را دور کنیم.

 بیشتر و بیشتر به سمت منطق و استدلال حرکات را بکشانیم.

 یعنی با ایجاد هدف برنامه ریزی در نهایت به آن پیروزی فقط می توانیم برسیم.

 پس نافرمانی های مدنی هم می تواند از دو جنبه به ما کمک کند ضربه بزند و یا تبلیغ کند.

 برای ما و اهدافمان نیروی بیشتری به ما بده و باید به شدت هم تلاش کرد، برایش برنامه ریزی کرد، نیروها را بیدار کرد.

 اما همه اینها باز هم بر می گردد به همان ساختن یک هدف جمعی و در کنار ان.

 اما مبحث اعتصابات و اعتصابات هم به شدت ما در باره اش داریم صحبت می کنیم و شنیدیم و جائی هم در باب این اعتصابات صحبت کردیم.

 نکته اول شناخت این اعتصابات است.

 ما وقتی در باب اعتصابات صحبت می کنیم باید بدانیم که منظور و مفهوم از این اعتصاب دقیقا چه نقطه ای هست.

 همتای نافرمانی مدنی این هم می تواند دو جنبه داشته باشد.

 اما قوای اصلی اعتصابات در ضربه زدن به نظام حاکم هست که استفاده میشه.

 یعنی شما یک جایی به صورت نمادین میتونید از کسبه و بازاریان توقع اعتصاب داشته باشید.

 اما بردی که این اعتصاب داره فقط و فقط به عنوان همون تبلیغ منش و روش هست فقط و فقط به عنوان.

 دادن نیرو و امید به نیروهای در میدان هست.

 در نهایت این هستش که اون بازاری ها هم قرار هست که به نیرویی در میدان تبدیل بشن و به میدان بیایند.

 اما اعتصاب یک هدف مشخص دیگه ای رو دنبال میکنه.

 هدف مشخص اون ضربه زدن به نیروی حاکم هست.

 اینکه بازاریان قرار باشه اعتصاب بکنند چه سودی به حرکت انقلابی خواهد داشت؟

 چه ضرری متوجه جمهوری اسلامی میشه؟

 فکر کنید یک سال هم کسبه مثلا همه اعتصاب کنند.

 خب جمهوری اسلامی چه ضربه ای میبینه؟

 هیچ ضربه ای نمیبینه.

 اون مالیاتش رو هم خواهد گرفت.

 داراییش رو هم خواهد گرفت و سود خودش رو را خواهد برد.

 هیچ نوع ضربه اقتصادی را نخواهد دید.

 وقتی در باب اعتصابات صحبت می کنیم، اعتصاب یعنی ارکان دولتی، بانک ها، پالایشگاه ها، صنعت نفت.

 اینها وارد چرخه اعتصاب بشوند.

 اعتصاب کسبه هیچ وقت نمی تونه کمک بکنه در تمام حرکات انقلابی.

 ما باید از نیروی کسبه به عنوان کمک کننده به این خانواده ها و کسانی که وارد اعتصابات ضربه زننده و فلج کننده جمهوری اسلامی و یا هر حکومتی شده اند استفاده بکنیم.

 یعنی کسبه باید جنبه مالیشون کمک کننده باشه برای یک حرکت انقلابی نه اعتصابشان.

 اعتصاب شون ضربه ای نخواهد زد.

 شاید یک بار اعتصاب کلی اونها به نوعی این هم پیمانی و هم کنار و کنار هم بودن و این اتحاد رو نشون بده و یک نیرویی به ما بده امیدی رو در دل ما زنده بکنه.

 اما قاعدتا اعتصاب برای فلج کردن اقتصاد یک حکومت ظالم است.

 شما تصور کنید وقتی در یک کارخانه ای جماعتی کارگر حالا دارند کار می کنند، وقتی اعتراضی دارند، وقتی این ساختار را میخواهند تغییر بدهند، وقتی اعتصاب بکنند کارخانه فلج می شود.

 وقتی این اعتصابات به صورت سراسری باشه، دیگه اون کارخانه وجود خارجی نخواهد داشت.

 حالا در باب جمهوری اسلامی هم به همین شکل است.

 ارکانی که در اختیار جمهوری اسلامی هست، ارکانی که کمک کننده به جمهوری اسلامی هست.

 هر وقتی وارد این اعتصابات بشود، ما داریم در باب اعتصابات صحبت می کنیم.

 هدف اصلی فقط و فقط معطوف به همین اعتصاب در این راستا بشود.

 یعنی وقتی ما داریم در باب احزاب صحبت می کنیم که باید حزب وجود داشته باشد، تشکل وجود داشته باشد، گروه هایی وجود داشته باشد که امروز ساختنش اصلا سخت نیست.

 اگر فکر ما رسیدن به پیروزی در انقلاب هست باید المان های لازم براش را بسازیم.

 قرار نیست که تا عمر عمر داریم فقط و فقط در باب همین انقلاب صحبت بکنیم و به نوعی با حلوا حلوا کردن در انتظار شیرین شدن دهنمون بشینیم.

 ما باید به سمت و سوی این حرکت به پیش بریم.

 باید این تشکل ها ساخته بشه.

 باید اون گروه ها ساخته بشه.

 که حالا از بدنه نیروهایی است که در ارکان مختلف دولتی دارن کار میکنن.

 این تشکل ها روزی که ساخته بشه حالا با یک بیانیه مشخص.

 کسانی که بهش باورمند هستند همه دست از کار خواهند کشید.

 پس ما باید این شبکه سازی ها رو بکنیم.

 این گروه ها باید ساخته بشه.

 حالا یه حزبی تشکیل میشه گفتیم دربارش در اون قسمت مشخص.

 این حزب یک خط مشی فکری مشخص داره و یک مانیفست مشخصی رو نشسته، یک آینده مشخصی رو تصویر کرده.

 یک راهی هم برای رسیدن مشخص کرده.

 حالا تعداد بیشماری وارد این حزب میشن.

 هم قسم با این حزب میشن و قدرت جمعی خودشون رو به عرصه ظهور میزارن.

 حالا تعدادی از همون کارکنان ارکان های دولتی و پتروشیمی و صنعت نفت و دیگر مراکز قدرت اقتصادی جمهوری اسلامی هم در این احزاب حضور دارند.

 حالا وقتی این حزب فرمان به اعتصاب می دهد، بیشماران هستند در هر جایگاهی وارد این چرخه می شوند.

 پس ما نیاز به این زیرساخت ها داریم.

 باید این زیرساخت ها ساخته بشود برای پیروز شدن.

 انقلاب بر پایه برنامه ریزی های مشخص باید شکل بگیرد و ما باید در راستای ساختن این برنامه ها به پیش برویم.

 هر کس در هر جایگاهی هست باید در راستای این بیداری، این آگاهی رسانی و این برنامه ریزی حرکت بکند.

 مدام بیان کردن احساسات هیچ کار و به نوعی به هیچ جایی نخواهد برد.

 وقتی ما در باب اعتصاب صحبت می کنیم باید در باب اعتصابات هدفمند صحبت بکنیم.

 اعتصابی که ضربه می زند و آن حکومت را فلج می کند.

 یک اعتصابات یکپارچه در ایران تصورش رو شما داشته باشی که تا چه اندازه می تونه این حکومت رو به زانو دربیاره.

 اقتصادی که دیگه قابلیت چرخش نداشته باشه.

 اما وقتی ما بخواهیم در باب این اعتصابات صحبت بکنیم که تمام ارگان های دولتی دارند کار خودشون رو انجام میدن.

 پالایشگاه ها صنعت نفت داره با قدرت کار خودش رو به پیش میبره.

 اون ثروت رو داره میرسونه به جمهوری اسلامی.

 اون ابزار رو داره بهش میرسونه.

 این اقتصاد هم چرخش داره و حد اقل برای جمهوری اسلامی میچرخه.

 و تنها کسانی که ضربه میخورند مردم عادی هستند.

 و حالا شما انتظار داشته باشید که کسبه بخوان بیان اعتصاب کن.

 خب این اعتصاب کسبه در چه راستایی چه هدفی رو دنبال میکنه؟

 و این اون نقطه ای است که ما باید این ها رو بشناسیم و در باب این موضوعات درست صحبت بکنیم و برنامه ریزی داشته باشیم.

 ما باید اعتصابات رو فقط به همون سمتی بکشانیم که فلج میکنه جمهوری اسلامی رو.

 و اون در راستای درستی قرار میگیره و ما میتونیم به اون هدف خودمون نزدیک تر بشیم.

 با توجه به موضوعاتی که تا اینجا توی این ویژه‌برنامه انقلاب ایران مطرح شد، ما باید به این نتیجه گیری کلی برسیم که نیازمند یک ایمان جمعی هستیم.

 ایمان جمعی که نقاط روشن و فردای روشن رو برای ما بیان میکنه.

 ما نیاز داریم که بیدار بکنیم عموم مردم رو.

 این بیداری عمومی با توجه به آگاهی رسانی اتفاق خواهد افتاد.

 آگاهی که بر پایه بیان درد و درمان باشه یعنی توامان در کنار هم باشه نقطه سیاه.

 جمهوری اسلامی باید یک نقطه روشن در برابر داشته باشه که حالا بتونه جماعت رو به میدان بکشونه.

 بعد از اینکه ما به این مرحله رسیدیم و این تحولات رو درون مردم دیدیم که حالا میخواد به نوعی جلوه سیاسی داشته باشه و حالا اون قدرت سیاسی رو از بین ببره، حالا ما از طریق و از اون دریچه مسیر مسالمت آمیز و حرکت مدنی قرار هست که بهش برسیم.

 حالا این بازوان رو میشناسیم.

 اعتراضات و تظاهرات میلیونی رو میشناسیم.

 تحصن رو میشناسیم.

 نافرمانی مدنی و اعتصابات رو میشناسیم.

 اما تمام این ها، این بازوان باید به صورت هدفمند و برنامه ریزی شده ازشون استفاده بشه.

 اگر ما در باب نافرمانی مدنی صحبت میکنیم باید از این نافرمانی مدنی استفاده بکنیم.

 یک بخشی برای اینکه آگاهی بدیم، بیداری به وجود بیاریم، تبلیغ بکنیم، نیروی خودمون رو بیشتر به رخ بکشیم.

 احساس غرور در ما زنده بشه و فراوان بتونیم به جمهوری اسلامی و اون حکومت ظالم هم ضربه بزنیم.

 وقتی داریم در باب اعتصاب صحبت میکنیم باید کفه ترازوی ما روی ضربه زدن و فلج کردن جمهوری اسلامی معطوف بشه.

 حالا ما باید فقط و فقط این اعتصابات رو به سمت و سویی ببریم که ارگان های دولتی وارد این اعتصاب بشن.

 حالا ما باید با استفاده از گروه هایی که تشکیل دادیم، احزابی که به وجود آوردیم و تشکل هایی که قدرتمند کردیم، این نیروی بسیج گری رو داشته باشیم که این اعتصابات جنبه سراسری بگیره.

 حالا از هر تریبونی باید استفاده بکنیم برای این اعتصاباتی که هدفمند باشه.

 هدف مشخصش از بین بردن بازوان قدرتمند جمهوری اسلامی در زمینه اقتصادی باشه.

 حالا لطمه رو ما اونجا بهش می زنیم.

 یعنی همون طوری که از نافرمانی مدنی باید بیشتر برای قدرت گیری و نشون دادن قدرتمون استفاده بکنیم، به همون اندازه باید بیشتر از اعتصابات برای ضربه زدن به جمهوری اسلامی استفاده بکنیم.

 با تحریم ها می تونیم وارد این وادی بشیم که جمهوری اسلامی رو بیشتر و بیشتر فلج بکنیم و قدرت خودمون رو بیشتر به نمایش بزاریم.

 احساس امید رو در خودمون بیشتر زنده بکنیم.

 با تحصن های میلیونی می تونیم به خواسته های مشخص مون که حتی کوتاه مدت هم باشد برسیم برای آزادی فلان زندانی مشخص.

 ما نیاز به یک تحصن چند صد هزار نفری داریم.

 حالا این خواسته کوتاه مدت مشخص با وجود یک تحصن کنندگانی که حالا تعدادشان به یک تعداد قابل قبولی میرسد، جمهوری اسلامی هیچ کاری ندارد به جز عقب نشینی و این به معنای این نیست که شما عدول کردید از سرنگونی، بلکه جمهوری اسلامی با قبول خواست شما قبول کرده که قدرت دست کم تر را دارد.

 امید را در شما بیشتر و بیشتر زنده خواهد کرد.

 شما بیشتر به مرحله پیروزی نزدیک خواهید شد.

 پس باید این تحصن ها چه هدف کوتاه مدت و چه هدف بلند مدت داشته باشد.

 یعنی در نهایت ما میتوانیم با یک تحصن میلیونی جمهوری اسلامی را از بین ببریم.

 همان طور که شاهدش بودیم در سراسر جهان همانطوری که توی مصر مردم با تحصن کردن تا چه اندازه توانستند این حکومت را از بین ببرند و قدرتش را لگدمال بکنند، وقتی در باب تظاهرات صحبت می‌کنیم.

 این تظاهرات باید هدفمند باشد.

 باید از یک نقطه به یک نقطه دیگر ختم شود.

 شما باید این نقطه را داشته باشید.

 محل محور باشید که نیروهای سرکوبگر نتوانند شما را با آن مقابله کنند و نتوانند همه را به نوعی سرکوب کنند.

 اما در عین حال باید به یک نقطه مشخصی ما را ختم کند که یک تبدیل به یک حرکت قدرتمند در برابر جمهوری اسلامی بشود، بتواند ضربه بزند.

 یعنی شما در نهایت به دنبال این هستید که این حکومت را ساقط کنید.

 پس باید از برنامه هایی استفاده کنید که این قدرت خودتان را نشان بدهید.

 قدرت را در اختیار خود بگیرید.

 حالا قرار است که این محله های مختلف در نهایت ختم شود به یک مکان مشخص در یک زمان مشخص.

 حالا هر کسی که به خیابان می آید.

 حالا هر کسی که در محله خودش یک جماعتی را به وجود می آورد داره میره تا برسه به اون نقطه مشخص.

 این رودخانه ها به هم بپیوندند و یک اقیانوس عظیمی رو به وجود بیارن که حالا قدرت اجرایی خواهند داشت.

 حالا می تونن با یک تحصن بعد از اون تظاهرات حالا خواستار یک خواسته ی مشخصی بشن.

 حالا مدام به تعدادشون اضافه بشه.

 حالا بیشتر و بیشتر تبلیغ بکنن از وجودیت خودشون.

 حالا بیشتر فریادشان رو برسونن.

 تمام آرزوهایی که دنبال میکنن به واسطه همین رفتارها محقق خواهد شد و در نهایت به پیروزی هم خواهیم رسید.

 پس ما این بازوان رو باید بشناسیم و باید ازشون به صورت هدفمند استفاده بکنیم و براشون برنامه ریزی بکنیم.

 اما همه اینها مستلزم این هست که اون ایمان جمعی شکل بگیره و تحول درون مردم اتفاق بیفته تا این ساختار سیاسی رو هم از بین ببرن.

 باز هم میشه ساعت ها در باب این موضوعات صحبت کرد.

 شاید در آتی هم بازهم دربارشون صحبت بکنیم و در نهایت به این مرحله برسیم که حالا بخواهیم در باب مصادیق هم بیشتر و بیشتر و نمونه ها هم بیشتر صحبت بکنیم.

 اما تا همین جا به نظرم این بازوان قدرتمند حرکت مدنی رو شناختیم اما شناخت کافی هم برای ما کافی نخواهد بود.

 ما باید هر چقدر می‌توانیم به سمت هدفمند شدن این حرکات به پیش برویم تا در نهایت به پیروزی نهایی برسیم.

 باید برنامه داشته باشیم برای رسیدن به این پیروزی.

 در این استفاده از این بازوان قدرتمند باید برنامه ریزی های مشخصی را مدام مطرح کنیم.