تو بخش اول برنامه بهتره که درباره تقابل شرک با ایمان و تقابل شرک با وحدانیت و خدا صحبت کنیم که موضوع بیشتر برامون باز بشه و یه تعریف مشخصی داشته باشیم.

 خب قاعدتا همه شما این تقابل ذاتی ای که بین شک و ایمان هست رو باهاش روبه رو بودید؟

 یعنی در بین ادیان ابراهیمی و اون منش خداوندی همیشه و همیشه این شک رو لعنت کردند.

 شک رو راه ندادند چون می دونستند که یک تقابلی داره در برابر ایمان و می تونه به ایمان خدشه وارد بکنه.

 اما موضوع مهم اینه که شک برگرفته از تفکر و تعقل هست.

 یعنی شما در باب یک موضوعی وقتی تعقل می کنید که شک بهتون وارد میشه، در باب اون موضوع شک می کنید.

 اگر در بازه های عقل و خرد و فکر و.

 رو خودتون ببندید قاعدتا به هر موضوعی می تونید ایمان بیارید و این تقابلی که بین ایمان و شک هست در همین جا شکل می گیره و خب راه رو به بیراهه می بره.

 توی ادیان ابراهیمی و اون فرهنگ غالب جهان پیرامون ما در دهه ها و سده های پیشین همیشه این موضوع وجود داشته یعنی همیشه ادیانی بودند که قدرت غالب رو داشتند و همیشه شکر و نکوهش می کردند و اجازه شک کردن نمی دادند و ایمان را بزرگ می دانستند و این بین تمام ابنای بشر در جای جای جهان جاری و ساری بود.

 حالا در باب اینکه در آینده چه اتفاقی افتاده و امروز جهان ما چه شکلی هست یک مقداری بعدتر درباره اش صحبت می کنیم ولی فعلا ما نقطه اصلیمون رو می ذاریم در این تقابل.

 تقابلی که مانع از تفکر میشه.

 تقابلی که باعث می شه ما در باب موضوعات فکر نکنیم و در تفکر و روی ما می بند.

 این یکی از ویژگی های مهم ادیان ابراهیمی است.

 این در برابر تفکر بودند.

 شما وقتی می خواهید در باب خدا و موضوعات پیرامون خدا صحبت بکنید، بلافاصله در باب این صحبت می کنند که شک نکن.

 حتی شک را دریچه و راهی برای رسیدن به کفر می دانند.

 چون خوب قاعدتا این شک کردن شروع کننده است و شروع کننده ی بحث بلندیست.

 یعنی شما در باب یک موضوعی وقتی فکر می کنی به نظرتون اون موضوع واقعی و حقیقی یا درست به نظر نمی رسه، شروع می کنید دربارش تحقیق و تفحص کردن.

 و در این راستا می تونید با شکی که به دلتون راه پیدا کرده اون ایمان قلبی که داشتید رو از بین ببرید.

 این ایمان به نوعی چشم و گوش بستنه دیگه.

 یعنی شما به یه چیزی ایمان پیدا می کنید بدون اینکه در بابش تعقلی بکنید.

 تفکری بکنید پیشاپیش اون رو قبول کردید و اصولا هم بیشتر رفتارهای انسانی از همین دست است.

 شما وقتی نگاه می کنید انسان ها قبل از اینکه وارد یه بحثی بشن، پیشاپیش یه تصمیمی گرفته اند.

 حتی خیلی ها وقتی می خواهند در باب یک موضوعی تحقیق هم بکنند، پیش از اینکه وارد اون عرصه ی تحقیقی بشن یه تصمیمی گرفتند.

 حالا دنبال بهانه هایی هستند که اون تصمیم خودشون رو بقبولانند.

 حتی برای خودشون یا برای دیگران هم تفاوتی نمی کنه و این یه جورایی ملکه ی ذهن همه ی ماها شده.

 اما شک قاعدتا یکی از بزرگ ترین راه های پیشرفت بشری بوده.

 یعنی شما در باب تمام موضوعاتی که پیرامون خودتون داشتید، اگر قرار بود با همون نگاه به ایمان و اون ایمان قلبی پیش بریم، امروز هیچ کدوم از این پیشرفت ها رو شاهد نبودیم.

 اگر انسان قرار بود که ایمان خودش رو همیشه مد نظر قرار بده و به هیچ کدام از حرف هایی که گفته میشه شک نکنه.

 امروز ما هیچ پیشرفتی نداشتیم.

 شک کردن به صاف بودن زمین باعث شد بیشتر در بابش تحقیق کنم، تفحص کنم و به نتایج دیگه ای برسم.

 اون در بازه های تفکر و تعقل رو باز گذاشتن.

 شک کردن یعنی اینکه ما بتونیم فکر بکنیم در باب همه موضوعات.

 هیچ موضوعی برامون مقدس نباشه.

 همه موضوعات قابل فکر کردن باشن.

 قابل صحبت کردن باشن.

 بشه براشون دلیل آورد.

 دلیل منطقی آورد.

 دلیل عقلی آورد بشه قبولش کرد و به دیگران قبولاند نه از پیش تعیین شده با یک ایمان قلبی.

 و حالا رفتن و دنبال استدلال ها براش گشتن بلکه با یه فکر باز بتونی دربارش تحقیق بکنی و بعد از نتایج همون تحقیق مشخص به نتیجه غایی خود برسید.

 پس بدون تردید شک یک عامل بزرگ و مهم و محرک در زندگی بشری است و قاعدتا برای ما هم خیلی باارزشه.

 یعنی ما با شک کردن به موضوعات مختلف باعث شده که باورهای تازه ای رو بخواهیم به وجود بیاریم و بهش فکر بکنیم.

 هر چیزی که باهامون مطرح میشه رو میتونیم به اون سنجش و شک خودمون بکشیم، بهش فکر بکنیم، دربارش صحبت بکنیم و بعد قبولش بکنیم.

 چشم بسته و با ایمان چیزی رو قبول نکنیم و این تقابل ذاتی که بین این دوتاست همواره همدیگه رو نفی می کنند.

 یعنی کسی که با ایمانه شک به دلش راه نمیده و کسی که شک می کنه ایمانی رو قبول نمی کنه و مومن نمیشه به هیچ چیزی ما.

 حالا ما باید توی این مبحث شک حالا در یکم بعد تر که درباره اش صحبت می کنیم باید یک نوع وفاقی به وجود بیاریم و آشتی بدیم بین این دو.

 که به یک راه‌هایی برسیم و در باب تقابل شرک با وحدانیت.

 این هم خب مشخصه دیگه.

 ما چیزی به اسم شرک رو در برابر خدا و وحدانیت داریم.

 نگاه های ادیان ابراهیمی به ویژه این وحدانیت رو در جهان سنگ بنا قرار داده و امروز بیشتر جوامع بشری هم تحت سیطره ی همین نظام فکری وجود دارند و دارن زندگی می کنند.

 اگر به پیش ترها نگاه بکنید انسان ها در ابتدا این نگاه شرک آلود رو داشتند. مشرک بودند.

 چون باب هست همه می دونن در باب اینکه همه اقوام مشرک بودند و مثلا یه بخشی به این می نازند که ایرانی ها از اول مشرک نبودند و از اول یکتاپرست بودند که حالا واقعیتش هم همین هستش که زرتشتیت یک دین و از همون ابتدای امر هم به وحدانیت خدا اعتقاد داشته و قدرت خیر.

 حالا به تفاوت هاش با اسلام و بقیه ادیان کار نداریم.

 موضوع بحث اون نیست.

 موضوع این هستش که در ابتدا انسان به شرک اعتقاد داشت.

 یعنی حتی به خدا اعتقاد داشته اما نه یک خدای واحد و قدرتمند.

 قدرت لایزالی که همه چیز در اختیار او باشه.

 یعنی شما به ادیان و باورهای مثلا یونان باستان نگاه میکنید و اصولا تمام کشور های باستانی خدایگان بیشمار داشتند و خدایان بیشمار داشتند که این قدرت بینشون تقسیم و تقسیط میشده.

 قدرتی که در اختیار یک موجود ماورایی و قدرتمند نبوده.

 ما این رو به عنوان شرک میشناسیم و به عنوان تشریع میشناسیم.

 و این در تقابل با خدا و وحدانیت است.

 در بین تمام ادیان ابراهیمی مشخصه اصلی این ادیان اون اعتقاد به توحید هست یعنی یکی از اصول و پایه های این ادیان توحید هست و اینکه به وحدانیت خدا اعتقاد داشته باشند و هر نوع نگاه شرک آلود و شرک آمیزی که حالا قرار بر این باشه که ما اون قدرت رو تقسیم بکنیم مساوی میشه با بیخدایی، شرک، کفر و الی آخر.

 پس این تقابل هم ذاتی است.

 این تقابل بین شرک و توحید هم یک تقابل ذاتی و درونی است و یک نوع این دو باور نمی تونن در کنار هم قرار بگیرن.

 مثل همون شک و ایمان و.

 موضوع اصلی این برنامه هم پیرامون این دو موضوع مختلف هست.

 خب حالا تا اینجا که ما با این تقابل های ذاتی بین این دو نگرش آشنا شدیم، می ریم بحث رو می بریم سمت تک تک این موضوعات یعنی ایمان و شرک و شک و وحدانیت که باز بیشتر درباره‌اش صحبت می‌کنیم.

 قاعدتا در باب شک و شرک موضوع خیلی پیچیده ای نیست و همتون باهاش در ارتباط بودید و دیگه نیازی به بیشتر صحبت کردن دربارش نیست.

 اما حالا اینکه آیا ایمان خوب هست یا نه؟

 اصلا باید ایمان داشت یا نه؟

 یکم بیشتر در باب این مسئله ایمان و نگاه انسان ها در اعصار گذشته صحبت کردم اما در باب فعلیت جهان صحبت نکردیم و قرار شد که در آینده صحبت کنیم و اینجا دقیقا اون نقطه ایست که ما باید یه توضیحی پیرامون این موضوع بدیم.

 یعنی انسان ها در گذشته از زمان پیدایش تا حالا دین و مذهب یه نگاه توامان با ایمان همیشه داشتند شک به چیزی نداشتند و ایمان رو گرامی میداشتند.

 اما خب خوب طی مرور زمان برای پیشرفت انسان ها کم کم شک می کنند و کم کم ایمان کمرنگ میشه.

 حالا من در باب کلیت جهان داریم صحبت می کنیم، در باب یک کشور خاص صحبت نمی کنیم.

 خود ایران ما هم از این قاعده مستثنی نیست.

 امروز ملاک قطعی ایران نیست.

 هر چند که امروز هم دولت ایران مقیاس و ملاک نیست.

 مردم ایران مقیاس و ملاک هستند.

 در اعصار گذشته ما این ایمان رو به صورت قدرتمند بین مردم داشتیم اما کم کم کمرنگ شده، برای پیشرفت نیاز به شک داشتند و ایمان رو کمرنگ کردند.

 خوب همتون می شناسید دیگه.

 شخصیت هایی که تاثیر گذار در جهان بودند و با قدرت شک تونستند که تغییراتی به وجود بیارن.

 در باب عصر روشنگری اروپا رنسانس.

 گالیله و الی آخر.

 نیازی به توضیح پیرامون اینها نمی بینم چون موضوعات عینی است.

 موضوعاتی که همه باهاش در ارتباط بودن.

 این شک و این بزرگداشت شک بین انسان ها و کمرنگ شدن ایمان ما رو کم کم پیش برده و به امروز جهان ما رسونده.

 امروزی که جهان دیگه به هیچ عنوان طالب ایمان نیست.

 یعنی ایمان رو دیگه اصلا قبول نمی کنه.

 یعنی شما با نگرش های جدید جهان وقتی آشنا میشید دیگه کلا در برابر ایمان قرار میگیره.

 یعنی ایمان رو به هر شکلی نفی میکنه خصوصا بعد از شکست نگاه کمونیستی در جهان.

 یعنی شما اگر نگاه بکنید به جهان پیرامونتان بعد از شکست حالا به ویژه اتحاد جماهیر شوروی و اینکه جواب نگرفت اون نگاه که اون هم یک نگاه با ایمان بود یعنی مردمی حقیقتا مومن به باور کمونیست بودن بعد از اون شکست دیگه الان شما مواجه میشید با اینکه همه ایدئولوژی رو رد میکنن.

 یعنی هیچ نوع ایدئولوژی ملاک نمیتونه باشه.

 پیشروترین باورهای امروزی انسانی نفی ایمان رو در خودش جای داده.

 به هیچ نوع ایمانی اعتقاد نداشتند.

 اصلا یک نوع روشنفکری است.

 یک پوزیشن بالاست.

 یک نگاه از بالا به پایینه.

 یعنی شما امروز با بیشتر انسان ها که روبرو میشید اولین پوزیشنی که به خودشون میگیرن اینه که من به هیچ چیزی ایمان ندارم.

 من جزو هیچ حزب سیاسی نیستم.

 من هیچ نگرش سیاسی یا اقتصادی مشخصی نداره.

 من پابند به هیچ نوع نگاهی نیستم.

 من آلوده به هیچ ایدئولوژی نیستم و اینکه در نفی ایدئولوژی بسیار میشنویم.

 یعنی اگر ما بخوایم تاریخ رو خیلی چکیده و کوتاه بکنیم با این رو به رو می شیم که یک عصر، عصر ایمان بوده.

 انسان هایی که با ایمان زندگی می کردند شک راه نمی دادند.

 کم کم این ایمان کمرنگ، شک قدرتمند تر شده.

 حتی پیش از قدرتگیری کمونیست و این انقلاب ها باز هم نوعی عصر ایمان بوده.

 حالا ایمان هایی که جنبه های زمینی بیشتر داشتند دیگه جنبه های الهی و خدایی نداشتند.

 ولی همون تفکره.

 حالا تو عامه به عنوان خدایی و الهی ما اونها رو میشناسیم.

 یعنی عامه مردم به اونها میگن به این میگن زمینی.

 اما در حقیقت با اون تعاریفی که من در قسمت خدا بهتون دادم و اون صحبت هایی که کردم تفاوتی نیست.

 یعنی فکر همون فکر خداییست.

 یعنی باز قراره کسی در اون بالا بشینه، در نوک هرم بشینه و با توجه به این یک عصر کوتاهی هم داشته.

 انسان که به ایمان روی آورده یک سری ایدئولوژی ها و ایمان های جدیدی رو که جنبه های حالا زمینی داشته پیش اومدن.

 یک یه سری رهرو و پیشرو هم درش به وجود اومده.

 یک سری مومن، یک سری مرید و مراد و بعد از شکست این در عصر حاضر ما مواجه شدیم با نفی ایمان به هر شکل نفی ایدئولوژی به هر شکل این عصر حاضر ماست.

 همتون هم باهاش روبه رو بودید دیگه پیشروترین تفکر داره این رو میگه.

 اما آیا واقعا ایمان چیز خوبی است یا بدی است؟

 قاعدتا چیز خوبی است.

 یعنی اصلا بدون ایمان انسان قادر به هیچ کاری نیست.

 شما هر نوع از تغییرات جهان هستی رو ببینید به واسطه قدرت ایمان چیزی فراتر از اون نیست.

 امروز توی جوامع مختلف ما این فقدان ایمان رو می بینیم.

 هیچ ایمانی وجود نداره.

 به چیزی مردم اعتقاد ندارن که بخوان به خاطرش تغییری به وجود بیارم.

 این فقدان ایمان باعث این سکون و سکوت شده در همه جا در باب ایران خودمون.

 در باب ایران خودمون نبود و فقدان این ایمانه که ما هیچ چیزی نداریم.

 هیچ حرفی نداریم.

 هیچ راهی نداریم.

 این مردمی که به هیچ چیز ایمان ندارند، در این وادی بی ایمانی اسیر شده اند و قاعدتا ایمان چیز خوبی است.

 ایمان تنها محرکه و قدرتی است که میتونه تغییرات رو بوجود بیاره.

 شما به تمام انقلاب های جهان نگاه کنید.

 در بین تمام تغییرات جهان سر بکشید.

 ما کجا داشتیم بین انسان ها که بدون قوه محرکه ی ایمان بتونند کاری انجام بدند؟

 اولین و قدرتمندترین نیروی محرک و تحریک کننده مردم برای تغییر همیشه ایمان بوده.

 حالا این ایمان میتونه اعتقاد به کمونیست باشه، میتونه اعتقاد به خداوند باشه، میتونه اعتقاد به دمکراسی باشه.

 اما در نهایت یک نوع ایمان هست.

 ایمانی که شک بهش وارد نمیشه.

 ایمانی است که نقطه ای سفید است.

 در برابرش یک نقطه سیاه وجود داره.

 انسان ها میخوان که خودشون رو از اون سیاهی به اون سپیدی برسونن و با اون ایمانی که دارند اون قله رو ترسیم می کنند و خودشون رو به اون جا می رسانند.

 و این فقدان ایمان باعث این درماندگی و در خود ماندگی کشور خودمون و بقیه ی مردم جهان شده.

 امروز در عصر بی ایمانی زندگی می کنیم و این بی ایمانی بزرگترین شادی رو برای اون قدرتمندان و ستمگران به وجود آورده که می بینند هیچ قوه ای دیگه نیست که در برابرشون بایسته.

 به شدت نفی میشه.

 هر نوع نگرش و هر نوع ایدئولوژی در نطفه خفه میشه چرا که اصل رو به عنوان بدی و زشتی انسان ها انتخاب کردن.

 به این تفکر رسیدن که اصلا وجود این ایدئولوژی بد است.

 وجود این اعتقاد بد هست و این خیلی سکون رو به وجود آورده.

 پس قاعدتا ایمان چیز خوبی است.

 ایمان چیزیست که ما رو میتونه به تغییر راه بده.

 این که چه ایمانی است، چه کسی چه ایمانی رو برمی‌گزیند، موضوعات شخصی است.

 اما این که انسان ها دوری مدام در حال دوری گزیدن از این هستن که بخوان ایمان داشته باشند و بخوان اعتقاد داشته باشند.

 این که بخواد باب بشه شما از هر کسی بپرسید شما به چه نوع نگرش سیاسی اعتقاد داری؟

 و در جواب بگه من باورمند به هیچ نوع نگرش سیاسی نیستم.

 شما به چه؟

 چه نوع حکومتی رو برای آینده ایران در نظر می‌گیرید؟

 در جواب بگه که مشخص نیست همه حکومت ها.

 این اصلا جایی نداره برای صحبت کردن.

 ولی باید شما اول یه خواسته ای داشته باشید که بخواید برای اون خواسته حرکتی بکنید.

 بدون خواسته مگه میشه کسی حرکت بکنه؟

 بدون ایمان و اعتقاد مگه میتونه آدم کاری بکنه؟

 شما به انقلاب مشروطه ایران نگاه بکنید.

 مردم ایمان داشتند، به آزادی ایمان داشتند، به تقسیم قدرت ایمان داشتند و براش تلاش کردن.

 بدون اون ایمان چجوری میخواستند انقلاب بکنند تو ایران؟

 چه جوری میخواستن شرایط رو تغییر بدن؟

 یعنی مدام درخودماندگی داشتند مثل امروز ما اگر این ایمان رو ازشون میگرفتیم پس ایمان چیز به شدت خوبی است.

 ایمان نیاز هست برای هر نوع تغییری.

 ما اگر نیاز به تغییر داریم، اگر از شرایط پیرامونمون ناراضی هستیم باید ایمان داشته باشیم به وجود اومدن اون نقطه ی ایمان بین مردم قاعدتا ما رو به تغییر نزدیک و نزدیک تر میکنه.

 اما مفهوم یک نگاه دگم و یک ایمان بسته نیست که کسی بخواد یه ایمانی داشته باشه که همه چیز رو نفی بکنه.

 قاعدتا ما در کنار این ایمان پاس داشتی هم باید از شک بکنیم.

 یعنی شک رو هم باید مد نظر خودمون قرار بدیم.

 این نقطه صفر و صدی که بین انسان ها وجود داره، بین غالب انسان ها اگر دقت بکنید وقتی از یک موضوعی براشون غیرقابل تحمل میشه دیگه میرن در نقطه مقابلش قرار میگیرن.

 خیلی مثال زیاده بهش نگاه بکنید.

 یعنی مثلا اگر اون هژمونی خدا ادیان بهشون فشار میاره میرن در برابرش قرار میگیرن و هر چیزی که اون گفته رو نفی میکنن.

 هر چیزی که گفته رو برعکسشو انجام میدن.

 این مشکل زاست.

 در باب ایمان هم همین شکلی است.

 یعنی اگر ایمانی وجود داشت و شکی وجود داشت که ایمان رو به طور کلی نفی میکند، در برابر ایمان قرار میگیره و این نقطه، نقطه ایه که ضربه میزنه.

 یعنی مثلا به عنوان مثال عده ای رو میبینید که در برابر باورهای اسلامی قرار گرفت.

 خب درسته اما موضوع اینه که اینها در برابر تمام عناوین اسلامی قرار گرفتند.

 اسلام هم گفته که خوردن مشروب بده.

 اما می بینید مثلا در حالت بی بند و باری در حال خوردن مشروب اند. چرا؟

 به خاطر اینکه در برابر اسلام قرار بگیرند.

 این نقطه مشکل زاست.

 این نقطه ای است که قرار نیست ما بر عکس اون عمل کنیم تا نشون بدیم که با اون باور مشکل داریم.

 در باب ایمان هم به همین شکل است.

 قرار نیست که در برابر ایمان بایستیم و هر چیزی که مرتبط با ایمانه رو از بین ببریم.

 چون ایمان برای ما سودهای بسیاری داشته، باعث تغییر شده، قوه محرکه بوده، تنها چیزی بوده که انسان ها رو به میدان آورده برای مبارزه، برای حق خواهی بدون ایمان.

 چه کسی حاضره از جون خودش بگذره؟

 چه کسی حاضره بجنگه؟

 بدون قدرت ایمان؟

 یعنی به خاطر فقر، به خاطر فقری که بهش فشار میاره حاضره بجنگه.

 حاضره از جون خودش بگذره؟

 خب قاعدتا نه.

 اگر این فقر یک درمان کوتاه مدتی داشته باشه، اگر با دادن ماهی یک میلیون تومان مشکلاتش حل بشه خب ساکت میشه و کنار خونه اش میشینه.

 چون این نقطه ای که نداره نقطه ی قله ای نداره.

 قرار نیست به یک جای مشخصی برسه.

 از یک سیاهی به سپیدی که نمی خواد خودشو برسونه.

 پس قاعدتا ایمان خیلی راهگشاست.

 لزوم ایمان در راه تغییر یک لزوم قطعی است.

 بدون ایمان اصلا تغییری به وجود نمیاد اما باید در کنارش شک رو هم قرار بدیم.

 اینکه قرار نباشه که چشم بسته همه چیز رو قبول بکنیم.

 قرار هست که شک بکنیم به ایمان خودمون هم شک بکنیم.

 اگر اعتقاد داریم در راهی.

 مثلا ما در باب آزادی صحبت کردیم، در باب احترام به دیگران جان ها صحبت کردیم و گفتیم این مهم ترین موضوع در آزادیست.

 برای پاسداشت از آزادی و تضمین آزادی و وجود آزادی ما باید به دیگر جان ها احترام بگذاریم.

 جان هایی که شامل انسان و حیوان و گیاهان می شود همه حق زیست داشته باشند.

 اما نباید این ایمان را به چالش بکشیم، درباره اش فکر بکنیم، بهش شک بکنیم، دلیل بیاریم، استدلال بیاریم.

 قرار نیست که دگم باشیم و چشم هامون رو ببندیم در باب اون ایمانی که در راه مثلا تغییر هم می خوایم انجام بدیم همین شکلی هست.

 وقتی به یه چیزی اعتقاد داریم که قراره توی اون راه توی اون هدفمون باشیم، قرار نیست که چشم بسته باشیم و بعد فرای اون وقتی ما به اون چهارچوب اصلی که همین الان درباره اش صحبت کردیم به اسم آزادی و اون احترام به دیگران و آزار نرساندن به دیگران صحبت کردیم.

 ایمان ما نمی تونه نفی کننده دیگران باشه.

 نمی تونه از بین برنده دیگران باشه.

 پس در خودش شری نداره که بخواد دامن گیر دیگران باشه که ما بخواییم ایمان رو نفی بکنیم یعنی با اعتقاد به اون چارچوب اصلی قرار نیست که ایمان ما مخرب باشه برای کسی مشکل به وجود بیاره.

 پس قاعدتا با رعایت اون چارچوب اصلی ایمان کارگشا و راهگشا است و ترسی ازش نیست.

 اگر امروز در جهان هستی بین تمام کشورها این نیروی محرکه قوی وجود داره برای نفی ایمان به واسطه این هستش که کسی طالب تغییر نیست.

 منظور از کسی هم قدرتمندان جهان هستند.

 کسانی که همه چیز در اختیارشون هست و چیزی که ما بیشتر می شنویم بیشتر مدام برامون تکرار میشه.

 از جانب اون هاست خوراکی است که اون ها به ما میدند و اون ها مسلما در برابر ایمان می ایستند که کسی ایمان نداشته باشه تا تغییری شکل نگیره.

 در باب ایمان و اینکه ما باید در کنارش شک رو داشته باشیم هم صحبت کردیم و جای صحبت بسیار دارد.

 و باز هم تکرار می کنم که من توی این برنامه های ابتدایی قراره که سرفصل ها رو باهاتون مطرح کنم که باید در آینده بدونید که یک چهارچوب اصلی هست و من با به نوعی برگشت به اونها دوباره موضوعات تازه تر و ریزتری رو دربارش صحبت بکنم.

 سرفصل های کلی رو الان داریم میگیم.

 در کنار این موضوعی که امروز مطرح کردیم باید بریم و به شرک برسیم.

 شرک در برابر اون وحدانیت.

 این موضوع خیلی بزرگ و پیچیده ایست که مطمئنا در آینده دربارش صحبت می کنم ولی امروز به صورت یک کلیت اگر بخوام باهاتون مطرحش بکنم این هستش که این شرک مساوی است با برابری.

 یعنی شما شرک رو در برابر وحدانیت بذارید.

 تفکر وحدانیت و تفکر به خدا به شما چی میده؟

 قاعدتا یک قدرتمندی که نوک پیکان و نوک هرم قرار گرفته و قرار داره که بقیه ای باشند که اون رو بزرگ داشته باشند.

 بزرگی اون فرد تامین نمیشه مگر به کوچکی ما.

 مایی که کوچیک شدیم قاعدتا به دنبال کسانی میگردیم که بزرگی ما رو تامین بکنند.

 پس باز باید یکسری کوچکتر از خودمون رو به وجود بیاریم و اون کسی که باز از ما کوچکتر شده همین کار رو انجام میده و این دومینو شکل میگیره.

 هرمی داره که نوک اون هرم خداییست و به پشتوانه اون خدا خدایگان دیگری هستند و اینها مرحله به مرحله به هم احترام میذارن و این نظام حاکم رو به وجود میارن که درش هیچ نوع برابری وجود نداره.

 اما اون شرکی که در ابتدا وجود داشته و حالا ما داریم دربارش صحبت میکنیم به مفهوم اون تشریع کردن و تقسیم کردن قدرت است.

 یعنی شما در باب شرکی صحبت می کنی که در برابر وحدانیت قرار می گیرد.

 حالا یک بار این تصویر را با هم مرور کنیم.

 اگر قرار به قدرت داشتن هست که ما برای پیش بردن یک نظام اجتماعی نیاز به یک قدرتی داریم. درسته؟

 ما میگیم برای اینکه بخواهیم جامعه ای داشته باشیم که به درستی اداره بشه و شرایطش پیش بره نیاز به یک قدرت واحدی داریم.

 اون قدرت واحد قرار بر این باشه که تشکیل بشه از تعداد بی شماری اون تعداد بی شمار تصویرش.

 میشه همون شرک.

 میشه اون تصویری که ما به جای یک خدا در آسمان صد خدا در آسمان میذاریم.

 هزار خدا در آسمان میذاریم، صدهزار خدا در آسمان میذاریم.

 این قدرت کمتر و کمتر و کمتر میشه و با کم تر شدنش لایه هایی که در زیر خودش هم به وجود میاره به همین شکل هست و بعد اگر در پیشرفت ما هر بار بخوایم اون رو علمی تر، منطقی تر و با استدلال بیشتر پیش ببریم، اون دریچه ای میشه برای اداره کردن نه برای فرماندهی.

 خیلی موضوعات در خودش داره.

 اولا این شرکی که ما داریم دربارش صحبت می کنیم باعث میشه که راحت تر تصمیم گرفته بشه.

 شما انسان رو نگاه بکنید.

 یک انسان قدرت تصمیم گیری بهتری داره یا صد انسان شور بین صد انسان یا هزار انسان بهتره یا اینکه یک انسان به جای بقیه بخواد تصمیم بگیره.

 پس این مبحث شرک و این بزرگداشت شرک باعث میشه که ما به برابری نزدیک تر بشیم، کارهامون رو عقلانی تر پیش ببریم.

 در برابر طبقه طبقه شدن ها بایستیم در برابر اون تشکیلات، اون هرم و اون دومینویی که در کنارش به وجود می آید به ایستیم.

 این شعر به مفهوم از همون ریشه در برابر اون قدرت واحد ایستادن.

 شما به نظام فکری انسانی و پیشرفت انسانی نگاه کنید.

 در طول تاریخ آن نگاه دگم ابتدایی که از همان نگاه خداوندی می آید و سرچشمه می گیرد، امپراطور به جهان می ده، پادشاه به جهان می ده، سلطان به جهان می ده، به انسان می آید.

 کم کم فکر می کند که باید این قدرت لجام گسیخته که همه چیز رو در اختیار داره و به جای همه فکر می کنه و تصمیم میگیره رو کم تر بکنه.

 یعنی مثلا بیایید با ایران خودمون به ایران خودمون فکر بکنیم.

 ایران رو ما سالیان سال در اختیار پادشاهان بود.

 پادشاهان قدرتمندی که همه چیز رو در اختیار داشتند.

 حالا به جز نهاد مذهب هم که همیشه تقریبا پررنگ در کنار پادشاه قدرت داشته اما صحبت اول و آخر را یک پادشاه، یک فرد انسانی می‌داند.

 تا دوران قاجار و وقتی ایرانی‌ها به این نتیجه می‌رسند که برای بهتر زندگی کردن نیاز دارند که این قدرت را تقسیم بکنند که ما با انقلاب مشروطه روبه‌رو می‌شویم.

 نه اینکه ایرانی‌ها ابداع کننده این تفکر باشند.

 در همه جهان نگاه کنید انقلاب کبیر فرانسه، انقلاب روسیه، انقلاب‌های جهان در چه راستایی شکل می‌گیرد؟

 در راستای اینکه قدرت را تقسیم بکنند و این نقطه ای است که انسان بهش رسیده در راه پیشرفت، در راه تکامل، در راه زندگی بهتر.

 برای تغییر و برای بهتر زیستن باید قدرت تقسیم بشه و این شرک به مفهوم اون تقسیم قدرت از اون نقطه ابتدایی است که فرهنگی رو تغییر بده، فرهنگ زیستن رو تغییر بده، فرهنگ غالبی که ما از خدا و باور به خدا در طول هزاران سال داشتیم رو تغییر بده.

 مبحث شرک و شک موضوع پیچیده ایست و درازی است و تو این برنامه فقط قرار بود که ما یه سرفصل هایی رو دربارش صحبت بکنیم که در آینده در باب مسائل ریزتر وقتی صحبت میکنیم بدونیم که از چی داریم صحبت میکنیم.

 در آینده سعی میکنیم که برنامه ها کم کم وقتی از این موضوعات اصلی گذشت به موضوعات ریزتر و قابل لمس تر هم برسه.

 قرار ما تو این برنامه در باب مسائل مهم جهان و دغدغه هامون به زبون ساده صحبت بکنیم فرای لفاظی.

 و این در آینده پیش میره و موضوعات کوچکتر هم میشن.

 موضوعات قابل لمس تر هم میشن.

 حالا ابتدائا داریم در باب موضوعات مهم و بنیادین صحبت میکنیم که بیشتر دربارشون بدونیم و یه موضع مشخصی هم درباره اش داشته باشیم.

 موضوعاتی که من درباره اش توی این برنامه صحبت می کنم و اصولا تمامی باورها و اعتقادات شخصی خودم در قالب شعر و کتاب پیشتر نوشته شده.

 من اینها رو به صورت شعر و کتاب در آوردم.

 چیزهایی که بهشون اعتقاد دارم.

 دغدغه های زیستنم، جهان هستی و موضوعاتی که باهاش همیشه دست به گریبان بودم در قالب های متفاوتی مثل شعر، داستان، تحقیق و.

 نوشته ام که شما دوستان می تونید اونها رو هم دریافت کنید.

 وب سایت جهان آرمانی تمامی این آثار رو به صورت رایگان در اختیار شما گذاشته.

 وب سایت جهان آرمانی که وب سایت شخصی خود من هست.

 در شبکه های اجتماعی رسمی خودم هم می تونید این آثار رو دنبال کنید.

 اگر این برنامه رو دوست داشتید به دیگران هم پیشنهاد بدید و مسلما بزرگترین همراهی شما اطلاع رسوندن به دیگران هست.

 ممنون که همراهم بودید.

 من نیما شهسواری.

 و این برنامه به نام جان در پناه آزادی.