خب دوستان توی این قسمت چهارم از ویژه برنامه آینده ایران قرار هست که ما در باب ایمان با هم صحبت بکنیم.

 ایمانی که قوه محرکه تمام انقلاب ها در جهان بوده.

 ما در این قسمت های گذشته در باب مشکلات ایران صحبت کردیم.

 تصویر کردیم از مشکلات ریز و درشتی که مردم ایران باهاش دست به گریبان هستن.

 شرایط اسفناکی که جمهوری اسلامی به واسطه حضورش برای ما رقم زده به واسطه باورهاش ایمانش و اون ریشه اصلی ای که در اسلام و باور به خدا وجود داره فرای این مشکلات ما صحبت کردیم که حالا برای رویارویی با این مشکلات عدیده ای که وجود دارد یا باید اصلاحات را پیش ببریم یعنی روشی که برای حل این مشکل داریم اصلاحات است و یا انقلاب.

 با توجه به تصویر و ساختاری که جمهوری اسلامی دارد و ساختاری که ما با آن مواجه هستیم، راهی به جز انقلاب در برابر ما نیست.

 ما در باب این موضوع صحبت کردیم و دلایلش را هم برشمردیم.

 ما وقتی در باب اصلاح صحبت کردیم، گفتیم که نمی توانیم به اصول نزدیک بشیم و اصول رو بخوایم تغییر بدیم و تحت عنوان اصلاح و رفورم بهش نگاه بکنیم.

 ما همواره در دل اصلاحات می تونیم فروع رو تغییر بدیم.

 هیچ وقت به این اصول نمی تونیم نزدیک بشیم و وقتی اصول مستحکمی مثل جمهوری اسلامی، مثل اسلام، مثل خدا، مثل باورهایی تا این حد ریشه دار در ایران وجود داره، تنها راه ما انقلاب و دگرگونی کلیت این موضوع است.

 یعنی اصل باید تغییر بکنه.

 اصولی که در برابر ما ریشه دارند.

 اصولی مثل این نابرابری هایی که وجود داره از نظر قانونی، از نظر مدنی.

 از نظر اجتماعی یعنی شما وقتی مواجه میشید با تک تک این موضوعات و مشکلاتی که دربارش صحبت کردیم به این نتیجه میرسید که برای اینکه به عنوان مثال حقوق زنان تا این حد پایمال نشه ما با یک قاعده کلی به اسم اسلام روبه رو هستیم.

 فرمان های خدا روبه رو هستیم و جمهوری اسلامی که داره این فرامین رو، این دستور ها رو و این نظام رو به پیش میبره.

 حال برای تغییر دادن این نابرابری و رسیدن به برابری ها در حقوق، در قوانین، در شرایط اجتماعی ما نیاز داریم که این کلیت رو از بین ببریم، این کلیت رو تغییر بدیم و به این انقلاب میگیم دگرگونی ای که کلیت رو تغییر میده.

 اصول رو تغییر میدیم.

 با توجه به این تعاریف رسیدیم به مفهومی به اسم انقلاب که حالا برای از بین بردن مشکلات عدیده یک راه حل در ایران وجود داره و اون هم انقلاب هست.

 اما وقتی نزدیک به مفهوم انقلاب میشیم حالا مواجه میشیم با یک قوه محرکه ای که میتونه انقلاب رو به پیش ببره و اون چیزی نیست به جز ایمان.

 شما وقتی نزدیک به مفهوم انقلاب میشید به انقلاب های سراسر دنیا نگاه کنید.

 کشور هایی که در جهان انقلاب کردند.

 انقلاب کبیر فرانسه، انقلاب روسیه، انقلاب مشروطه خودمون و یا انقلاب های دیگه ای که در جهان اتفاق افتاده.

 تمام این ها یک قوه محرکه ای به اسم ایمان داشتن.

 اگر مردم فرانسه تن دادن تا یک انقلابی رو به پا بکنند به واسطه ایمانی بود که براشون ترسیم شده بود آزادی، برابری و برادری.

 این شعار محوری و کلیدی اون ها بود.

 فرای اون اون ها باور داشتن به حقوق بشر.

 حقوقی که قرار بود برای انسان ها یک حق و حقوقی رو متصور بشه.

 این یک ایمان جمعی رو درون اون ها شکل داد تا اون ها به این سمت و سو حرکت بکنند.

 حتی اینقدر ریشه دار بود که بعد از پیروزی خواستن این عقاید رو این باورها رو منتشر کنن به دیگر جاهای دنیا هم بسط بدن.

 اگر نزدیک به انقلاب روسیه میشیم هم همین شکلی هست.

 حالا اونها با یک رویه دیگری اونها باور و ایمانشون رو خلاصه کردن در کمونیست، در مارکسیست.

 حالا با نگاه های چپ گرایانه به دنبال رسیدن به آرزو ها و آرمان ها و ایمان خودشون بودن.

 حالا برای رسیدن به این ایمان جمعی بود که تلاش میکرد.

 پس ما وقتی به صحن انقلاب در جهان نگاه میکنیم مواجه میشیم با نقطه ای به اسم ایمان.

 ایمانی که قوه محرکه این انقلاب هست.

 قاعدتا فرای این انقلاب هایی که در جهان اتفاق افتاده، ما شاهد انقلاب های دیگری هم هستیم.

 یکی رو تحت عنوان انقلاب گرسنگان میشناسیم.

 یعنی شما مواجه میشید با جماعتی و جمعیتی در کشوری که به واسطه فقر سرشار، به واسطه مشکلات عدیده اقتصادی حالا به یک مرحله ای میرسن که دیگه نمیتونن تحمل کنن، دیگه شورش و طغیان میکنن که اون سیستم رو از بین ببرن.

 اون سیستم حاکم رو نابود کنن.

 این هم محتمل هست.

 قاعدتا در برخی از نقاط دنیا هم اتفاق افتاده و ما تحت عنوان انقلاب گرسنگان میشناسیم.

 اما پشتوانه این انقلاب گرسنگان هیچ ایمان واحدی وجود نداره.

 یعنی قرار نیست اینها یک تغییری رو به وجود بیارن.

 قرار نیست چیز تازه ای رو ایجاد کنند.

 قرار نیست ساختارها رو دگرگون کنند.

 یک سیستم حاکمی بر قدرت بوده.

 مشکلات عدیده ای داشته.

 مثلا جمهوری اسلامی مشکل سیاسی داشته.

 ما در باب ساختار سیاسی جمهوری اسلامی و این نظام استبدادی صحبت کردیم.

 مشکل قانونی داشته، در دل قانون تبعیض های سرشار، خشونت های فراوانی رو بر مردم تحمیل کرده.

 اما وقتی این انقلاب گرسنگان اتفاق می افته تنها نوک پیکان مشکلات اقتصادی است.

 حالا اگر دگرگونی شکل میگیره در راستای همین مشکلات اقتصادی شکل میگیره اما میتونه ساختار سیاسی همون ساختار گذشته باشه یا حتی بدتر از اون یا حتی ذره ای بهتر و اصلاح شده و در بعد قانونی هم به همین شکل میتونن قوانین همون قوانین گذشته ذره ای متفاوت و یا حتی بدتر از اون باشن.

 چرا که ایمانی در راستای این تغییر کلی در باب این مشکلات متفاوت اتفاق نیفتاده.

 تنها معضل رو به رو همون مبحث اقتصادی بوده.

 حالا حتی اگر این انقلاب شکل گرفته در راستای رسیدن به یک روش و منش جدید اقتصادی هم نبوده و ایمان اقتصادی تازه ای رو پدید نیاورده بوده.

 تنها میخواسته به نوعی زیر این میز در برابر بزنه.

 چیزی که داشته بهش ظلم می کرده رو از میان ببره.

 این قاعدتا اجتناب ناپذیر هست.

 در همه جای دنیا هم میتونه اتفاق بیفته.

 وقتی از یک حدی فقر بالاتر بره.

 هر جامعه ای میتونه این شرایط رو در خودش ببینه.

 شما وقتی در حدی مردم رو در فقر نگه دارید که دیگه حتی برای نان شب خودشون هم محتاج باشن دیگه راهی ندارن به جز اینکه آشوب بکنن.

 راهی ندارن به جز اینکه این میز رو بر هم بزنند.

 این شرایط رو دگرگون کنه.

 اما قاعدتا هیچ کس به دنبال همچین انقلابی نخواهد بود. نباید باشه.

 یعنی ما نباید به دنبال انقلابی باشیم که به واسطه این انقلاب گرسنگان شکل بگیره؟

 که هیچ هدف و ایمان خاصی رو هم دنبال نکنه.

 اما یکی از اون شرایط هست.

 قاعدتا بعضی از رفتارهای کشورهایی که با ایران به نوعی مشکل دارن و این تحریم های سرشار داره، ایران رو به این سمت و سو بعضی اوقات می کشونه.

 یعنی وقتی شما نگاه می کنید می بینید این تحریم ها اگر قرار باشه همینجوری ادامه پیدا بکنه و بدتر بشه، بیشتر بشه، در نهایت مردم رو به یک حدی از این فقر خواهد رسوند که ما شاهد انقلاب گرسنگان باشیم.

 حتی شاید هدف اصلی اون کشور ها هم همین موضوع باشه.

 که بیان با استفاده از این موضوع اقتصاد ایران رو در یک تنگنایی قرار بدن که مردم راهی به جز انقلاب کردن نداشته باشن.

 اما قاعدتا آزاده ای که به دنبال تغییر در ایران هست به دنبال همچین راه احمقانه ای نیست که ما باز دوباره در جا بزنیم.

 قاعدتا رویه ی دیگری رو در راستای رسیدن به یک آینده روشن و آرزوهای درستی دنبال خواهد کرد.

 فرای این انقلاب گرسنگان ما انقلاب دیگه ای رو تحت عنوان انقلاب کینه و خشم هم میتونیم تصویر کنیم.

 انقلابی که به واسطه کینه ایست که مردم نسبت به ظلم های حکومت حاکم دارن.

 یعنی شما تصور کنید جمهوری اسلامیست که حالا پر از ظلم و جنایت نسبت به مردم هست.

 ظلم های بیکرانی که همه ما دربارش میدونیم.

 کشتار هایی که در سال 57 اتفاق افتاد.

 اون قتل عام های ابتدایی که در پیروزی انقلاب اتفاق افتاد.

 فرای اون اتفاقات ریز و درشتی که در طول این سالیان افتاده، از اتفاقاتی که از زندانی شدن انسان هایی که خبرنگار بودند تا هر اتفاق دیگه ای، قتل های زنجیره ای و هزار و یک اتفاق دیگه که جمهوری اسلامی رقم زده.

 حالا میتونه جماعتی که به نوعی از این ظلم های بیکران لطمه دیده، جزو اون دسته و نیرویی قرار میگیره که پر از کینه و انتقام در دلش فقط و فقط در راستای نابود کردن جمهوری اسلامی قدم برداره.

 اما نکته اصلی اینجاست که قاعدتا جمهوری اسلامی هیچ وقت و یا هیچ حکومت دیگه ای خودش رو با تمام مردم اون مملکت سرشاخ نمیکنه.

 یعنی ما با یک حکومتی رو به رو هستیم که با هشتاد و خورده ای میلیون جمعیت روبروست.

 قاعدتا میزانی که آزار و ظلم به مردم رسونده در حد فراگیر و همه مردم نیست و برای وارد شدن به این انقلاب کینه و خشم مردم باید به صورت مستقیم رنج دیده و ظلم دیده از اون حکومت باشه.

 یعنی اگر یک انسانیست اما مستقیما مستقیم به مفهومی که خودش و یا اطرافیانش و عزیزانش این رنج رو ندیده باشند وارد این وادی انقلاب کینه و خشم نمیشه.

 پس قاعدتا یک دایره کوچکی رو همواره در تمام کشور ها شکل میده.

 افرادی که خشم و نفرتی که نسبت به حکومت حاکم دارند میخوان که انقلاب اما قاعدتا این ها تعداد کمی دارند و در نهایت هم شاید به صورت مسلحانه بتوانند با حکومت بجنگند و باز هم ما را به سمت و سویی نمی برد که قرار باشد یک انقلاب جمعی و همه گیر و فراگیر اتفاق بیفتد.

 پس اینجاست که ما از این دو موضوع مختلف پیرامون انقلاب یعنی انقلاب گرسنگان و انقلاب خشم و کینه گذر می کنیم و وارد انقلابی می شویم که در مفهوم کلی انقلابی اش در راستای تغییر معنا ها و ارزش ها.

 انقلابی که به واسطه وجود ایمان تازه ای شکل می گیرد.

 چیزی که ما نیازمند آن هستیم برای ایران ایران پر از مشکلات عدیده که نیازمند ایمان تازه ای است، نگاه تازه و ارزش های تازه ای است که یک ایران دوباره ای را بسازد.

 ایرانی که تا این حد سر در گرو این مشکلات عدیده ندارد.

 این که شما بخواهید خودتان را باز کنید و بگویید ایران با تاریخی کهن، با مردمانی فلان و ما را به جایی نمی برد چرا که ما مشکلات عدیده رو میبینیم گاها حتی فرای حکومت یعنی در دل خود مردم مشکلات بیشمار میبینید.

 مشکلات فرهنگی اجتماعی که حتی مستقیما به جمهوری اسلامی هم ربطی نداره یا داره به واسطه تعالیمی است که داده شده و حالا اگر ما قرار است انقلابی بکنیم باید انقلابی در راستای این تغییر بنیادی در دل مردم بکنیم.

 پس قاعدتا نیازمند ایمان هستیم که همه چیز دگرگون بشه تا نگاه ما تغییر بکنه، نگاه تازه ای حاکم بشه، ارزش های بیکرانی که در دل مردم وجود داره، این ارزش ها باید تغییر کنن.

 یعنی شما وقتی مواجه میشید با مردمی در ایران که تحت عنوان فرمانبرداری بالغ شده اند، زندگی کرده اند، آموزش دیده اند و تعلیم دیده اند.

 اینها جماعتی هستند که فرمانبردار هستند.

 حالا فرمان یک بار از سوی شاه است، یک بار از سوی رییس جمهور است، یک بار از سوی رهبر هست و یک بار از سوی معلم هست.

 تفاوتی نمی کند.

 آن ها روحیه ای در راستای فرمانبرداری دارند و اگر ما قرار است انقلابی را شکل دهیم در راستای تغییر این نظام حاکم باید انجام دهیم.

 نظام ارزشی حاکمی که به شما ارزش خوب بودن را در فرمانبرداری میده.

 حالا قرار هست این رویه تغییر کنه.

 حالا قرار هست به جای فرمانبرداری، یاغی گری و طغیان بنشینه.

 قرار هست ارزش انسان ها یاغی گری شون باشه، ایستادگی شون باشه، مقاومت شون باشه، دفاع از خویشتن شون باشه.

 اگر کسی به اون ها حرف زوری می زنه، اگر به اون ها فرمان نامعقولی میده.

 ارزش اون کسی داره که در برابر اون ایستادگی میکنه؟

 آیا شرایطی که در ایران وجود داره بیانگر این موضوع هست؟

 در نگاه عوام یعنی وقتی ما به صورت کلی نگاه میکنیم اکثریت جامعه را نگاه میکنیم.

 حالا این یک موضوع خاص بود در باب تمام موضوعات.

 در باب حقوق زنان آیا در بین تمام مردم و یا بیشتر مردم و اکثریت مردم این نگاه برابری خواهانه وجود دارد در باب تمامی مسائل.

 و وقتی ما نزدیک به مفهوم انقلاب می شویم باید این ایمان تازه را شکل دهیم و این تغییر را از لایه های پایین جامعه در بین افراد در بین اشخاص شکل بدهیم تا اینها هر کدام مولد تازه گانی از خودشان باشند.

 انسان های تازه ای را پدید بیاورند.

 انسان های تغییر یافته ای که در نهایت به واسطه ی ایمانی که دارند در برابر حکومت حاکم هم می ایستند.

 پس قاعدتا داشتن ایمان جمعی بزرگترین قوه محرکه برای انقلاب است.

 حال این انسان ها قرار است به چه واسطه ای تغییر کنند؟

 به واسطه داشتن یک ایمان مشخص.

 ایمانی که برای آنها یک تصویر مشخصی را مطرح می کند.

 این انسان ها چگونه تغییر می کنند؟

 وقتی این ایمان درون دلهایشان قدرتمند تر و محکم تر بشود و استوار تر بشود.

 هر چقدر این ایمان قدرت بیشتری داشته باشه، قاعدتا انسان های بیشتری رو هم به سمت و سوی خودش خواهد کشوند و ما مواجه میشیم با این تغییر ها.

 حالا ایمان تازه هست که ارزش های تازه رو تصویر میکنه.

 حالا تمام ارزش های گذشتگان مبدل به ضد ارزش خواهند شد.

 اگر تا دیروز ارزشی تحت عنوان فرمانبرداری وجود داشته، حالا تبدیل به یک ضد ارزش خواهد شد.

 حالا در این جامعه تازه ایمان کسی قبول نمیکنه که کسی فرمانبردار باشه.

 قاعدتا این رفتار او رفتاری دور از ارزش خواهد دونست.

 رفتاری ضد ارزشی خواهد پنداشت و ما مواجه میشیم با این تغییر.

 پس قاعدتا ارزش وجود ایمان، ارزش همتای وجودیت انقلاب، شکل گیری انقلاب یعنی این انقلاب قوه محرکه ی اون این ایمان هست.

 حتی دلیل وجود داشتنش هم همین ایمان هست.

 اما فرای اون ما باید یه مقداری هم نزدیک بشیم به این مفهوم ایمان.

 حالا وقتی ما داریم در باب ایمان صحبت میکنیم به چه معناست؟

 به مفهوم تجمیع آرزوهاست.

 یعنی شما ایمان را مترادف با آرزوهای خودتان می‌دانید.

 آرزویی که برای آینده دارید، آرزویی که برای دنیا دارید، برای کشورتون دارید، برای زندگی‌تون دارید.

 تجمیع این آرزوها در کنار هم یک ایمان مشترک رو می‌تونه بسازه.

 یعنی شما آرزو دارید که در کشورتان کودک کار نداشته باشید.

 آرزو دارید که این نابرابری ها و این فقر سرشار رو نبینید.

 آرزو دارید که به زنان توهین رو نبینید.

 نابرابری در برابر اون ها رو نبینید.

 آرزو دارید که در کشورتان اعدام رو نبینید.

 در ملاء عام شلاق زدن رو نبینید.

 شما آرزو دارید در کشوری زندگی کنید که به حقوق همه جانداران احترام گذاشته میشه.

 حیوان آزاری نبینید، قربانی کردن نبینید، گوشتخواری و خونخواری نبینید و الی آخر.

 این آرزوها تبدیل به یک ایمان میشه.

 حالا قرار هست نظام مند و مستدل با ادله و مشخص تبدیل به یک شکل مشخصی از یک معنای تازه بشه و اسم اون رو ما ایمان میذاریم.

 حالا قرار هست این آرزوهای در کنار هم ارزش های تازه ای رو بسازه.

 ارزش هایی که اگر تا دیروز قربانی کردن به عنوان مثال ارزش بود، امروز مبدل به یک ضد ارزش بشه.

 اگر حیوان‌آزاری موضوعی معمول در کشور بود، حالا مبدل به یک ضد ارزش بشه.

 اگر از بین بردن حقوق زنان یک ارزش بود، پایمال کردن حقوق اونها یک ارزش اسلامی بود.

 حالا قرار هست که برابری حقوق زن و مرد مبدل به ارزش بشه.

 حالا قرار هست این ایمان تازه برای ما راهبر باشه.

 و مجموع این آرزوها، تغییر این ارزش ها و چارچوب های اخلاقی وقتی به صورت نظام مند و هدفمند قرار بگیرد، یک ایمانی را شکل می‌دهد.

 یعنی شما وقتی مواجه می‌شوید با چیزی به عنوان حقوق بشر که تبدیل به یک ایمانی شده بود در دل مردمانی که برایش انقلاب حتی می خواستند بکنند.

 این هدفمند شدن نگاه آنها به همین موضوع حقوق انسان ها بود.

 حالا وقتی آرزوهای آنها مبدل به یک نظام تازه خواهد شد، ارزش های تازه ای را پدید خواهد آورد.

 مبدل به آن ایمان جمعی هم خواهد شد.

 پس وقتی ما نزدیک به مفهوم ایمان می شویم، ایمان چیزی پیچیده و غیر قابل دسترس هم نیست.

 ما مواجه هستیم با هجوم دو سویه ای که چه از طرف خداباوران و چه از طرف نظام مدرن نسبت به این مفهوم ایمان می شود.

 یعنی شما مواجه هستید با آن نگاه سنتی و عقب مانده مذهبی و خداپرستانه که مدام مصادره به مطلوب می کند و ایمان را برای خودش در اختیار خودش قرار می دهد.

 اصلا ایمان یک موضوعی است که فقط انگار برای او ساخته شده.

 از سمت دیگری مواجه هستیم با جهان مدرنی که همواره در پی از بین بردن ایمان است.

 ایمان را مترادف با عقب ماندگی و تحجر می داند و سعی می کند انسان ها را به سمت و سوی بی ایمانی ببرد.

 انسان هایی که ایمان خاصی ندارند و منفعل هستند و آرزویی ندارند، آینده ای را نمی خواهند و قرار است فقط زندگی خودشان را گذر کنند.

 حالا معانی و ارزش های ساخته شده از سوی جوامع غربی مواجه می شویم با آن که این ایمان ریشه اش را از بین می برد.

 حالا مدام داره اون رو تعریف به یک ضد ارزش می کنه.

 مترادف با تحجر می دونه.

 در باب این مساله در ویژه برنامه های آتی که پیرامون جهان غرب و مدرنیته هست حتما صحبت خواهم کرد.

 اما همین حد کوچکش را شما در اختیار داشته باشید که تا چه حد این ایمان مورد هجوم همگان هست.

 چه جوامع غربی و پیشرفته، چه جوامع سنتی و عقب مانده بخشی اون رو دارن مصادره می کنن و بخشی هم دارن از ریشه از بین می برن.

 اما تنها قوه ای که می تونه مارو به نوعی پیش ببره به سمت انقلاب و رسیدن به انقلاب همین ایمان هست.

 ایمانی که اون تجمیع آرزوهاست.

 ایمانی که موضوع پیچیده و عجیبی نیست.

 در کنار هم قرار گرفتن این آرزو ها ساختن یک چارچوب اخلاقی و ارزش های تازه معنی ایمان هست.

 وقتی نظام مند و هدفمند بشه حالا تعداد بیشتری رو به خودش جذب می کنه.

 حتی شما شاید ایمان خاصی برای خودتون داشته باشید اما به واسطه اینکه شما فردی رو به اون ایمان دارید، خب یک جنبه فردی داره.

 اما اگر این نظام مند باشه، هدفمند باشه و مطرح بشه با دیگران، حالا می تونه جنبه عمومی پیدا بکنه.

 شما یک چارچوب اخلاقی دارید در دل این چارچوب اخلاقی فلان رفتار رو می کنید و نمی کنید.

 فلان پرهیزکاری ها رو انجام میدید.

 این چارچوب اخلاقی شما، این ارزش های خوانده شده توسط شما و این آرزوهای شما برای رسیدن در آینده بهش ایمان شما رو نقش داده.

 حالا اگر جنبه عمومی پیدا بکنه.

 کنه میشه اون ایمان جنگ.

 میشه اون قوه محرکه؟

 تا چه اندازه آرزوهای دیگران رو در خودش نقش داده؟

 تا چه اندازه این آرزوها، آرزوهای جمعی و همه گیر هست؟

 و شما مواجه میشید با این مساله مشخص.

 پس قاعدتا بودن ایمان و اهمیت داشتن این ایمان برای ما روشن هست.

 مقابله ها و مخالفت هاش رو هم میشناسیم.

 اما این ایمان برای ما چه کارهای دیگری خواهد کرد؟

 یکی از بزرگترین کارهایی که داشتن این ایمان به ما خواهد رسوند این هست که امید رو در دل ما بیدار خواهد کرد.

 شما به واسطه ایمانی که دارید، تصویری که نسبت به فردا دارید، حالا تلاش میکنید.

 حالا آرزویی دارید که برای رسیدن به اون تلاش می کنید.

 حالا یک هدف مشخص از رسیدن به اون ایمان مشخص هست.

 حالا دل شما پر از امیدی است برای رسیدن.

 من در قسمت هایی که تحت عنوان ویژه برنامه انقلاب ایران بود.

 من بارها صحبت کردم در باب این مساله مشخص.

 شما برای کوچکترین رفتارهای روزمره خودتان نیاز به هدفگذاری دارید.

 حتی وقتی می خواهید آب بخورید.

 یعنی شما برای خوردن آب هم یک هدف مشخص به عنوان رفع تشنگی رو در نظر می گیرید.

 حالا بلند میشید و میرید و این رفتار رو انجام میدید.

 برای رسیدن به انقلاب هم قاعدتا به یک هدف مشخصی ما نیاز داریم.

 اون هدف همون ایمان درون دل های ماست، همون آینده و آرزویی که ما تصویر می کنیم.

 حالا ما یک آینده مشخصی برای ایران تصویر کردیم که اون ایمان فردای ما رو خواهد ساخت.

 حالا با چشم به امید به اون فردا است که ما تلاش می کنیم.

 ما به میدان میایم.

 حالا نگاه ما برای رسیدن به اون آرزوی مشخص است.

 پس تا این اندازه است قدرت اون ایمان در دل مردم.

 مردمی که به واسطه اون ایمان از جان خودشون میگذرن به میدان می آیند.

 تلاش می کنند.

 به تک تک ایمان هایی که در جهان شکل گرفته.

 ما کاری با اینکه این ایمان ها چه کاری را به پیش بردند؟

 آیا سرانجام خوبی داشتند یا بدی داشتند؟ کاری نداریم.

 در این قسمت خاص کاری نداریم.

 یعنی شما مواجه می شوید با ایمانی که تحت عنوان مثلا مارکسیسم اتفاق افتاده؟

 قدرت بسیج گری که داشته تا کجا بوده؟

 این که چه رفتارهای غیر قابل فهم و وحشیانه ای انجام داده موضوع امروز این برنامه نیست.

 اسلام قدرت ایمانی که اسلام داشته تا چه اندازه قدرت بسیج گری داشته، تا کجا به پیش رفته، به واسطه وجود آن ایمانی بوده که ساخته شده.

 هیچ چیزی همتای ایمان نمی تواند انسان ها را به فعالیت وادار کند، آنها را پر از امید بکند.

 برای فردا آنها تصویری از آرزوهای خودشان را در آن ایمان می بینند.

 حالا برای رسیدن به آرزوهای خودشان هست که تلاش می کنند.

 حالا یک هدف مشخصی در برابر دارند و وقتی ما نزدیک به معنای انقلاب برای ایران می شویم، همه این ها مستلزم رسیدن به این آرزوهای مشخص و ایمان مشخص برای فرداست.

 حالا قرار است جماعتی باشند که امید داشته باشند به فردا آرزوهای خودشان را در آن فردا ببینند.

 ایمانی که برای آنها تصویر شده بیانگر آرزوهای آنها در آینده باشد.

 حالا با توجه به این هدف در برابر است که تلاش می‌کنند.

 حالا با امید رسیدن به این آرزوها است که تلاش می‌کنند به میدان بیایند.

 هیچ چیزی فرای این نمی‌تواند این قدرت را داشته باشد، مگر اینکه شما بخواهید چشم امید داشته باشید به انقلاب گرسنگان.

 چشم امید داشته باشید به انقلاب خشم و کینه که جمهوری اسلامی بیشتر و بیشتر از مردم بکشد تا مردم بیشتری وارد این کینه و نفرت و انتقام نسبت به جمهوری اسلامی بشوند تا در نهایت بروند و انقلاب بکنند و یا اینکه کشورهای غربی بیشتر و بیشتر فشار اقتصادی به مردم ایران بیاورند تا مردم بیشتر در گرسنگی فرو بروند تا در نهایت بیایند و انقلاب بکنند یک انقلاب گرسنگان را و یک شورش کور را شکل بدهند و این حکومت را ساقط کنن یا شما چشم امید به یک همچین انقلاب هایی دارید یا به دنبال انقلاب ریشه ای هستید که ایمان تازه ای رو تسخیر کنه که ارزش های تازه ای رو پدید بیاره که یک جامعه دگرگون شده رو تسخیر کنه.

 اگر هدف شما برای رسیدن به انقلاب رسیدن به این معنا و ارزش های تازه هست، باید برای اون تلاش کنید.

 برای ساختن این ایمان تلاش کنید.

 یعنی هر کسی که خودش رو در پوزیشن یک شخصیت انقلابی تصویر میکنه باید معنای تازه ای رو با مردم در میون بزاره.

 باید آرزوهای خودش رو به مردم بفروشه.

 باید ایمان خودش رو با مردم مطرح کنه.

 حالا به نوعی در این بازار پهن شده از آرزوهای متفاوت و ایمان های متفاوت انسان هایی باشند که بیان و ایمان خودشون رو برگزینند، فردای خودشون رو تصویر کنند.

 حالا هدف خواهند داشت برای رسیدن به اون ایمان در برابر، برای رسیدن به اون آرزوهایی که در دل اون ایمان تصویر شده.

 حالا اونها پر از امید هستن.

 پر از تلاش هستن برای رسیدن به اون هدف.

 اما فرای داشتن این ایمان، فرای داشتن این آرزو ها به کجا خواهیم رسید؟

 چه رویه ای رو به پیش خواهیم برد؟

 قاعدتا شخصی که با ایمان باشه از جان خودش هم خواهد گذشت.

 در راستای رسیدن به این ایمان، در راستای رسیدن به این هدف، هر کاری رو هم به پیش خواهد برد.

 قاعدتا اگر انقلابی که ما قرار هست انجام بدیم بر پایه ایمان نباشه، من درباره اش صحبت کردم و گفتم اگر بر پایه ی انقلاب گرسنگان و فقر سرشار باشه تنها و تنها به اون موضوع مشخص اقتصادی نگاه خواهد داشت.

 حتی بدون داشتن یک برنامه و یک هدف و یک ایمان مشخص پیرامون همون مسئله اقتصادی.

 یعنی قرار نیست که مثلا به عنوان مثال این نظام به سمت و سوی نظام سرمایه داری بره.

 از نظر اقتصادی مثلا قرار هست که بازار آزاد اتفاق بیوفته در دلش.

 و یا قرار هست که در دلش یک نظام سوسیالیستی را پدید بیاورید.

 نه، قرار است فقط این چهار چوب را از بین ببرید.

 این میز در برابر را برعکس کنید.

 اگر ایمانی در میان نباشد، این انقلاب به هر سمت و سویی هم خواهد رفت.

 هر آینده ای را هم خواهد داشت و هر کسی هم می تواند این انقلاب را صاحب بشود.

 وقتی ما در باب انقلاب صحبت می کنیم به دو جنبه آن می رسیم.

 انقلابی که بر پایه سلب باشد و یا بر پایه ایجاب.

 حالا قرار باشد موضوعاتی را به کنار بگذارد و یا موضوعاتی را پدید بیاورد.

 یعنی شما وقتی مواجه می شوید به عنوان مثال به انقلاب سال 57 در ایران که در نهایت حزب جمهوری اسلامی پیروز این میدان شد، شما مواجه شدید با یک نگاه کلی که بر پایه ایجاد و یا ایجاب موضوع تازه ای نبود.

 این نگاه جمعی نبود.

 قاعدتا خرد خرد این نگرش ها دارای یک نگاهی بودند.

 یعنی قاعدتا چپ ها و کمونیست ها می خواستند یک حکومت کمونیستی تشکیل بدهند.

 قاعدتا مسلمان ها و اسلامی ها می خواستند یک حکومت اسلامی تشکیل بدهند اما قاعدتا این ها در کنار هم یک ایمان جمعی را نساخته بودند.

 هر کس ساز خودش را می زد.

 هدف مشترک برای تمام این تفکر ها از بین بردن حکومت پهلوی بود.

 یعنی تنها هدف مشترک، تنها ایمان مشترک بین آن ها از میان بردن آن حکومت وقت بود.

 یعنی یک انقلاب کاملا سلبی هیچ آرزویی را دنبال نمی کردند به صورت جمعی.

 قاعدتا هر کدام از این تفکرها به دنبال آرزوها و ایمان خودشان بودند، اما این جنبه ی عمومی پیدا نکرده بود.

 این اتحاد بر پایه ی آن ایمان جمعی شکل نگرفته بود و این رویه اشتباه و غلط بود.

 همان نقطه ای که داریم صحبت می کنیم.

 اگر قرار باشد انقلابی در نهایت اتفاق بیفتد، بدون داشتن یک ایمان جمعی، در نهایت ما را به سمت و سویی می برد که اگر کسی قدرت بیشتری داشته باشد، چه از نظر اکثریت و کثرت چه از نظر نظامی، قاعدتا آن انقلاب را می تواند صاحب بشود.

 اما وقتی یک آرزوی جمعی، یک ایمان جمعی وجود داشته باشه که یک تصویر مشخص داشته باشه همه به همون سمت و سو حرکت میکنن و این نقطه تفاوت داشتن ایمان و نداشتن ایمان هست.

 حال فرای اینکه این انقلاب میتونه توسط انقلاب گرسنگان اتفاق بیفته، انقلاب کینه و خشم اتفاق بیوفته و یا در نهایت یک انقلاب جمعی اتفاق بیوفته ولی به واسطه نداشتن اون ایمان جمعی که از نظر من اتفاق افتادنش خیلی درصد پائینی داره و خیلی شانس کمی داره ما رو به جایی هم نمیرسونه.

 چرا که اون تعدادی که کثرت بیشتری دارن جمعیت بیشتری دنبالشون میکنن و یا اینکه قدرت نظامی دارن یک گروه نظامی رو تشکیل دادن، تمام قدرت و قبضه میکنن و تمام آرزوی دیگران رو هم خواهند بلعید.

 همون طوری که در جمهوری اسلامی و در انقلاب سال 57 هم اتفاق افتاد.

 پس قاعدتا ما یک المان مشخص داریم به اسم ایمان.

 برای اینکه بخوایم در راستای این انقلاب حرکت بکنیم ما تنها به واسطه داشتن یک ایمان هست که هر کاری رو انجام میدی.

 ما برای رفتارهای ساده ی زندگی خودمون و رفتارهای روزمره مون نیاز به هدف داریم.

 حال شما تصور کنید برای سرنگون کردن یک حکومت با نمیدونم سه تا نیروی مسلح و دو تا نیروی اطلاعاتی آیا ما نیاز داریم هدفی داشته باشیم یا نه؟

 قاعدتا نیاز داریم اسم اون رو یک ایمان میزاریم.

 این ایمان هست که نقطه ایست برای حرکت کردن ما حتی به صورت فردی.

 حالا اگر قرار است این انقلاب به صورت جمعی اتفاق بیفته، این ایمان هم باید به صورت جمعی باشه.

 روزی که ما موفق بشیم یک ایمان جمعی همه گیر رو شکل بدیم که آرزوی هر دسته از این مردم در دل اون ایمان جمعی وجود داشته باشه.

 هر کس آیینه ای در برابر از آرزوهای خودش رو در اون ایمان ببینه قاعدتا مواجه میشیم با این حرکت رو به جلو.

 حالا مردمی هستن که هدف دارن، حالا مردمی هستند که امید دارند، حالا مردمی هستند که با دیدن آرزوهای خودشون در آینده حتی از جان خودشون هم خواهند گذشت.

 پس قاعدتا ما نیاز به ساختن این ایمان داریم.

 قاعدتا در قسمت های آتی سعی میکنیم بیشتر در باب این ایمان و در نهایت این ایمان جمعی هم صحبت کنیم.

 ممنون که همراه من بودید.

 من نیما شهسواری و این برنامه به نام جان بود.

 در پناه آزادی.