چرا انسان هنوز به رویا نیاز دارد؟
در جهانی که واقعیت با سرعت و صدا بر ذهن انسان هجوم می‌آورد، رویا شاید آخرین پناهگاه آزادی باشد. رویا نه فرار از واقعیت، بلکه بازآفرینی آن است—جایی که انسان می‌تواند دوباره خود را تصور کند، بدون محدودیت‌های تحمیل‌شده.
رویا به‌مثابه مقاومت درونی
وقتی همه‌چیز به ما می‌گوید که «همین است که هست»، رویا می‌گوید «می‌تواند چیز دیگری باشد». این مقاومت، نه در خیابان، بلکه در ذهن اتفاق می‌افتد. رویا، امتناعی‌ست از پذیرش واقعیتی که با ما بیگانه است.
تخیل؛ زبان آزادی
تخیل، ابزار ساختن جهانی‌ست که هنوز وجود ندارد. انسان با تخیل، از مرزهای زمان و مکان عبور می‌کند، و در این عبور، خود را بازتعریف می‌کند. رویا، تمرین تخیل است—تمرین آزادی.
رویا و معنا
در لحظاتی که معنا از زندگی رخت برمی‌بندد، رویا می‌تواند آن را بازگرداند. نه با منطق، بلکه با تصویر. نه با استدلال، بلکه با حس. رویا، زبان پنهان معناست.
مسیرهایی برای بازاندیشی
اگر رویا را جدی بگیریم، شاید بتوانیم دوباره به زندگی نگاه کنیم—نه از بیرون، بلکه از درون. برای تأمل بیشتر در این زمینه، این مسیر خیال‌انگیز می‌تواند نقطهٔ آغاز باشد.