خب دوستان توی این قسمت خاص قرار هست که در باب معنای خدا با هم صحبت کنیم.

 توی دو قسمت گذشته در این ویژه برنامه ما سعی کردیم در باب وجودیت خدا و خدای درون دل ها صحبت بکنیم.

 قاعدتا مفاهیمی رو پیرامون معنای خدا مطرح کردیم اما جسته و گریخته بود.

 حالا سعی میکنیم توی این قسمت خاص بیشتر نزدیک به این معنای خدا بشیم.

 معنای خدایی که به صورت واحد اصلا وجودیت خدا رو تعریف میکنه.

 یعنی معانی ای که باعث میشه اصلا این خدا برای ما تصویر بشه.

 چیزی فراتر از این رو ما نمی تونیم به عنوان خدا بشناسیم.

 در قسمت گذشته هم مطرح کردیم در باب اینکه خدا درون دل انسان ها وجود داره.

 خدا های متفاوت و متناقضی که حالا گاها سعی می کنن به اون نقشی رو بدهند که خودشون آرزوش رو می کنن، آرزو های خودشون رو منتسب به اون.

 خدا بدونن خصوصیاتی که دوست دارند رو منتسب به اون خدا بدونن.

 اما گاها هم متناقض هست با اون تعریف کلی.

 و حالا قرار هست توی این قسمت در باب این معنای مشخص صحبت کنیم.

 خب در اون ابتدا ما صحبت کردیم و گفتیم که این خدای شناخته شده به یک دلیلی به وجود اومد و همون دلایل هست که به نوعی معنای این خدا رو هم می سازه.

 یعنی ما یک خدایی رو داریم که یک معنای مشخصی داره، یک دلیلی وجود داشتنش هم داشته.

 یعنی همون ابتدای امر هم انسان ها به دلیل یک سری موضوعات بوده که این خدا رو اصلا به وجود آوردن که بعد تر از اون ادیان بیان به اون.

 یه ساز و برگ درست و مشخصی بدن یه نظمی رو براش به وجود بیارن.

 یه نظام سیستم مند کامل و کارامدی رو تشکیل بدن به واسطه این خدا.

 یه دلایلی وجود داشته.

 دلایل رو هم با هم دربارش صحبت کردیم.

 گفتیم یکی از بزرگ ترین دلایل ترس انسان ها بوده ناتوانی و نادانی انسان ها بوده و این دلایل بوده که باعث شده ما اصلا دست به دامان وجود این خدا هم داشته باشیم.

 بخوایم این خدا رو اصلا شکل بدیم و به وجود بیاریم.

 و همین دلایل هم به نوعی باعث به وجود اومدن این خدا و معنای این خدا شده.

 اما در باب این معانی در باب یک به یک موضوعاتش سعی می کنیم صحبت کنیم.

 معنایی که ما از خدا میشناسیم یکی از موضوعات بزرگی که با خودش به وجود آورده قاعدتا طبقات هست یعنی ما مفهومی به اسم طبقات رو امروز باهاش رو به رو هستیم.

 قاعدتا در قسمت های آتی وقتی نزدیک بشیم به فرهنگ خدا و فرهنگ ساخته شده بیشتر و بیشتر در باب این موضوع صحبت میکنیم.

 اما توی این قسمت خاص سعی میکنیم در باب این سرفصل ها موجز صحبت کنیم و وقتی در باب طبقات صحبت میکنیم ما جهانی داریم امروز پر از طبقات.

 یعنی شما به عنوان انسان در طبقات مختلفی زندگیتون جای میگیره.

 در هر فرهنگ و جامعه ای که زندگی کنید طبقات بیشماری رو میبینید.

 انسان ها و حیوانات.

 این ها یک طبقه ایست که انسان ها پدید آوردن.

 یعنی شما مواجه میشید با نه جان.

 نه مفهومی به اسم جان که یک طبقه خاص باشه که همه جانداران رو در خودش جای بده.

 بلکه شما مواجه میشید با طبقات بیشمار طبقاتی که یکی از این طبقات رو مثلا تحت عنوان انسان و حیوان میشناسیم.

 انسانی که اشرف مخلوقات می شوند.

 انسانی که با کرامت تر از دیگر جانداران می شود.

 و تعاریف و معانی بیشماری را هم در خودش جای می دهد.

 این آن طبقه ابتدایی است که شکل می گیرد.

 در کنار آن طبقات بی شمار دیگری در دل خود انسان ها هم با آن رو به رو می شویم.

 حالا انسان ها از نظر جنسیت تقسیم می شوند.

 زن و مرد دو جنس متفاوت.

 یک طبقه تازه.

 حالا زنان هستند و مردان هستند.

 حالا زنان گاها مورد ظلم قرار می گیرند.

 حقوقشان پایمال می شود.

 و این طبقه شکل گرفته در موضوعات اقتصادی فقیر و غنی می شویم. فرودست داریم.

 اقشار ضعیف جامعه را داریم.

 فقیر ها را داریم.

 حالا طبقات دارای یک به یک شکل می گیرد.

 یعنی شما مواجه می شوید با این طبقه سازی ای که به وجود آمده.

 اما ریشه ی این طبقات و ساخته شدن این طبقات بر می گردد.

 به کدام معنا؟

 معنایی به اسم خدا.

 ما معنایی به اسم خدا داریم که در دل خودش طبقات رو پدید میاره و باعث به وجود اومدن این طبقات میشه.

 یعنی شما مواجه میشید با این خدا؟

 این خدایی که خودش رو بزرگتر از دیگران میدونه، برتر از دیگران میدونه.

 والاتر از دیگران میدونه.

 یک طبقه ابتدایی شکل گرفت.

 خدا نوک این هرم قرار گرفت.

 حالا به شما مجوزی میده که بتونید طبقات دیگر رو هم بسازید.

 من در باب این موضوع در قسمت های مختلف پادکست به نام جان هم سعی کردم صحبت کنم.

 اینکه شما وقتی یک موضوع اصولی رو به وجود میارید.

 حالا دیگه اجتناب ناپذیر هست که زیرشاخه های بی شماری هم براش شکل بگیره.

 یعنی اگر شما باورمند به اعدام هستید دیگه نمیتونید مشخص کنید که چه کسی رو اعدام بکنند یا نکنند.

 اگر شما باورمند به طبقات شدید، حالا طبقات یک به یک هم شکل میگیره.

 گاها برای شما منطقیست معقوله.

 این طبقات ساخته شده یعنی یک طبقه جنسی به اسم زن و مرد شکل گرفته به اسم انسان و حیوان شکل گرفته.

 شما ازش راضی هستید چرا که شما انسان هستید.

 شما اشرف مخلوقات هستید.

 این طبقه شکل گرفته باعث امتیاز بیشتر به شما شده.

 در بعد جنسی هم به همین شکل هست.

 شما مرد هستید.

 طبقه ای به اسم مرد و زن شکل گرفته و شما حقوق بیشتری براتون تامین میشه به واسطه وجود داشتن در طبقه مردان.

 پس شما از این تقسیم بندی راضی هستید و به این طبقات به نوعی گردن میزارید اما گاها این دیگه از دست شما پیش میره.

 چرا که این اصل وجود داره برای وجود داشتن طبقات شما این طبقات رو شکل دادید حالا میتونه طبقات بیشمار دیگه ای هم شکل بگیره که شما باهاش در تضاد باشید. قبولش نکنید.

 یعنی یک کسی یک نژاد خاصی رو برتر از دیگران معرفی بکنه.

 طبقه خاصی رو تحت عنوان نژاد خودش. خون خودش. قومیت خودش. کشور خودش.

 ملیت خودش شکل بده و این قومیت رو برتر و بالاتر بدونه.

 شما با این طبقه مشکل دارید.

 در برابرش می خواید بایستید اما به وجود طبقات باورمند بودید.

 اما ریشه ی وجود داشتن این طبقات برگرفته از همون معنای خداست.

 خدایی که در اون نقطه ابتدایی، در اون نقطه ابتدایی و نقطه صفر این طبقه رو پدید آورده، خودش رو نوک هرم یکی از این طبقات و بزرگترین و بالاترین این طبقات قرار داده.

 حالا به شما دستاویزی قرار داده تا شما هم طبقات بیشتری رو به وجود بیارید.

 فرای این طبقه ای که در اون نوک هرم با وجود داشتن خودش با معنای خودش پدید آورده.

 خودش هم دست به به وجود آوردن طبقاتی زده.

 یعنی انسان اشرف مخلوقات است.

 یکی از آیات مهم خداوندی است.

 الهی در تمام ادیان هم مطرح شده چه اسلام، چه یهودیت و چه مسیحیت.

 ادیان ابراهیمی که ما میشناسیم.

 خب این یکی از اون طبقات هست که به دست خود اون خدا ساخته شده و یا طبقه ای تحت عنوان زن و مرد و اون حقوقی که برای اونها شناخته شده.

 پس شما مواجه میشید در نقطه ابتدایی با معنای خدا که شروع کننده این طبقات است.

 فقط و فقط به صرف وجود داشتن خدا و فرای اون در دل ادیانی که حالا قرار هست سازمان یافته و نظام مند خدا رو به شما معرفی کنه هم طبقاتی رو میبینید و حالا دست باز میشه که طبقات بیشمار دیگه ای هم ساخته بشه.

 پس یکی از اون معانی که ما رو به خدا نزدیک میکنه همین مفهوم طبقات هست.

 اما فرای طبقات ما موضوع دیگه ای به اسم قدرت رو داریم.

 وقتی نزدیک به مفهوم خدا میشیم، خدا معناش رو گره زده با قدرت.

 قدرتی که ما درباره اش توی قسمت گذشته و در قسمت های دیگه ای از پادکست به نام جان هم منتشر شده صحبت کردیم.

 فرای اینکه نگاه ما نسبت به قدرت چی هست، اینکه تا چه اندازه مضر برای جهانمان می دونیم.

 اینکه این قدرت باید براش ساز و کاری وجود داشته باشه که مهار بشه.

 که تقسیم بشه.

 اما وقتی نزدیک به مفهوم خدا میشیم تمام این ساز و کار ها به کنار گذاشته میشه.

 خدایی رو داریم به عنوان قدرتمند ترین قدرت مندان، به عنوان قدرت واحد و بزرگ.

 قدرتی که همه چیز در اختیار او هست.

 قدرتی که عامل به وجود اومدن دیکتاتوری ها میشه.

 نظام های وحشتناک جهانی میشه باعث به وجود اومدن نابرابری ها میشه و زشتی ها میشه و الی آخر ماجرا.

 و این قدرت در مفهومی که ما به اسم خدا میشناسیم یکی از ارکان مهم و اصلی هست.

 قدرتی که به واسطه ضعف ما شکل میگیره.

 قدرت افسار و ضعف ما نیرو و انرژی میگیره، محتاج به ضعف ما هست و این اون قدرتی است که معنا گر خداست.

 خدایی که قدرت لایزالی داره این هم مشترک هست در معنای خدا، در هر نگاهی، در هر دینی و در بین هر انسانی که باورمند به وجود خداست باید قدرت رو هم به او به نوعی فدیه بده، به او هدیه بده، قبول بکنه، تنفیذ بکنه این قدرت لایزال خدا رو چرا که وجودیت خدا گره خورده با همین قدرت هست.

 بدون این قدرت اون خدا معنایی نداره.

 صحبت کردیم دربارش.

 گفتیم اگر این خدا دخل و تصرفی به زندگی ما نداشته باشه، اگر قدرتی در زندگی ما نداشته باشه، اصلا وجودش چه اهمیتی داره؟

 خیلی از موضوعات دیگه هم میتونن در جهان وجود داشته باشن که ما از اونها اطلاعی نداریم.

 اما وقتی به زندگی ما دخل و تصرفی ندارن، وقتی قدرتی برای زندگی ما ندارن چه اهمیتی داره که دربارشون صحبت بکنیم؟

 پس این خدا و معنای خدا گره خورده با قدرتی و قدرتی که در زندگی انسان ها، در زندگی جانداران و در دنیای پیرامون ما نقش داره اثر بخش است.

 و این قدرت هم شروع گر مصیبت ها و فلاکت های بیشمار است.

 حالا ما در باب تاثیراتش در قسمت مجزایی توی این ویژه برنامه صحبت میکنیم.

 امروز فقط میخوایم در باب معانی صحبت بکنیم.

 اما در همین حد موجز میشه در باب قدرت صحبت کرد که قدرت تا چه اندازه جهان ما رو به پستی و ظلمت کشونده.

 حتی گاها وقتی من در باب خدا صحبت میکنم مفهوم اصلی ای که در باب خدا مطرح میکنم قدرت هست.

 قدرتی که گره خورده با این معنای خداست.

 یعنی خدا و قدرت یک معنا رو دنبال میکنن.

 یعنی شما نگاه بکنید به جهان پیرامون تمام مشکلاتی که باهاش دست به گریبان هستید.

 ایران امروزی ما و شرایط وحشتناکش دیگر جاهای جهان.

 هر جای دنیا هر اتفاقی به واسطه اون قدرت لجام گسیخته است که داره این بدبختی ها رو به وجود میاره.

 این قدرت اگر تقسیم بشه تقسیط بشه کم تر و کم تر بشه.

 تا چه اندازه ما مواجه میشیم با جهان بهتری؟

 تا چه اندازه اگر در برابر این قدرت ساز و کارهایی داشته باشیم که این قدرت رو کمرنگ و کمرنگ بکنیم و در اختیار عموم قرار بدیم، جهان بهتری خواهیم داشت؟

 پس قاعدتا این قدرت لجام گسیخته، این قدرتی که در اختیار یک فرد قرار میگیره برگرفته از وجود و معنای خداست.

 خدایی که با این قدرت معنا شده.

 خدایی که به واسطه همین قدرت شکل گرفته.

 خدایی که به واسطه همین قدرت هست که بزرگی بر دیگران است.

 پس یکی از معانی دیگه هم قدرت هست.

 قدرتی که زندگی ما رو تا این اندازه وحشتناک کرده.

 یه مثال کوچیک میزنم.

 گفتم توی قسمت های آتی من در باب این مصادیق بیشتر و بیشتر سعی میکنم صحبت کنم.

 وقتی به فرهنگ خدا مظالم خدا برسیم بیشتر صحبت میکنم ولی یه مثال عینی رو داشته باشید.

 ما وقتی یک خدای واحدی رو در آسمان ها داریم که قدرت لایزالی داره.

 همون تعریف و تفسیری که باعث به وجود اومدن این خدا شده.

 همون معنایی که ما به خاطرش خدا رو میشناسیم.

 حالا به واسطه اون یک همانندی از خودش هم در جهان تصویر خواهد کرد.

 همون تصویری که ما امروز در بین دیکتاتور های جهان هم می بینیم.

 همه اون ها جا پای همون خدای تصویر شده میزارن.

 یعنی اگر امروز در ایران یک رهبری وجود داره و یا در دیگر نقاط جهان او جا پای همون خدا گذاشته.

 همون قدرتی که برای خدا تعریف شده رو به او نسبت میدن.

 حتی قدرت برای خدا به مراتب از اون هم بالاتر هست.

 اما مجوز برای وجود داشتن این خدای بر زمین همان خدا در آسمان ها بوده.

 اون معنای ابتدایی که خدا در آسمان ها رو به وجود آورده، حالا اجازه داده که بر روی زمین هم خدایی همانند او وجود داشته باشه.

 و شما مواجه میشید با این خدایگان بیشمار بر زمین و همه جا پای او میگذارن.

 همه ردای او رو به تن میکنن و حالا همه ی اون ها خدای تازه ای در جهان میشن.

 تمام مظالمی رو هم که پیش میبرن به واسطه ی اون قدرت نامحدودی است که در اختیار آن ها قرار گرفته و حالا ما با این معنای خدا روبه رو میشیم که قدرت نامحدود رو در اختیار اون خدا میزاره و حالا این قدرت نامحدود در اختیار خدا قرار گرفته، یک اصلی رو به وجود میاره برای تنفیذ قدرت در اختیار یک فرد.

 چرا که این وجودیت داره به شما فرمان به همین کار میده.

 میگه خدایی هست که قدرتمند هست.

 او همه قدرت رو در اختیار داره پس میتونه مابه ازای بر زمین هم داشته باشه.

 و اصولا ما مواجه میشیم با این ساخته شدن دوباره این همزادهای از خدا بر روی زمین.

 اما فرای قدرت.

 مبحث دیگر وحدانیت و توحید هست.

 وحدانیت و توحیدی که با همین معنای گذشته ی قدرت هم به نوعی تلاقی داره به هم نزدیک میشن.

 ما وقتی در باب خدا صحبت میکنیم ناخودآگاه نزدیک به مفهوم توحید میشیم.

 حتی صحبت کردیم، گفتیم، گفتیم اگر در گذشته هم انسان هایی بودند که به خدا باورمند بودند اما در این باور خودشون به چند خدایی باور داشتند، به نوعی نگاه شرک آلودی داشتند.

 در نهایت با یک معنا همه چیز خودشون رو گره میزدن و اون مفهوم خدا بود.

 تمامی این خداهای در کنار هم قرار بود یک خدا رو تصویر میکنه و ما رو به یک سمت و سو و یک معنای مشخص بیاره.

 هر چند که این موضوع اصلی نیست.

 یک موضوع فرعی است.

 یعنی در جهان امروز ما فرهنگ چند خدایی اصلا غالب نیست.

 اصلا وجود نداره.

 به واسطه وجود نگاه ادیان ابراهیمی و این نگاه توحیدی به خدا، الان فرهنگ غالب همون نگاه توحیدی است.

 یعنی وحدانیت یک اصل مهم و بنیادین.

 در این معنای خدا تشکیل داده.

 همه خدا رو ما همین وحدانیت و توحید میشناسیم.

 وحدانیت و توحیدی که حالا قرار است همه چیز رو برای یک نفر داشته باشه.

 حالا خدایی است که تمام قدرت رو در اختیار داره.

 حالا خدایی است که به واسطه این یگانگی بزرگ و بزرگتر میشه این توحید و وحدانیت که ثمره اش همین نگاه امروزی جهان ماست.

 همین نگاه اربابان به جهان هست. است.

 همین نگاه بزرگ پندارانه.

 در جهان ما هست.

 همین نگاهی است که امروز ایران ما را تا این حد در منجلاب برده است.

 این که شما جای می دهید به این قدرت لایزال.

 این وحدانیت که او را یگانه می کند، حالا از این یگانه گان بر جهان هم خواهیم داشت.

 حالا یگانه گانی بر جهان هم قدرت را به دست می گیرند.

 گفتم در باب وحدانیت ما اشاره ی مستقیم به قدرت داریم.

 یعنی در مبحث قدرت، گره خوردن این قدرت با وحدانیت در نهایت ما را به این فلاکتی که امروز هستیم دچار کرده.

 یک مفهوم و یک معنا در دل خدا وجود دارد به اسم وحدانیت.

 گره خوردن این وحدانیت با آن قدرت تسریع شده ی لایزال در کنار هم، یک دیکتاتور بزرگ و غیر قابل کتمان رو به وجود می آورد.

 دیکتاتوری که همه چیز را در اختیار می گیرد اما قاعدتا در همان آسمان همه چیز به اتمام نمی رسه چرا که یک فرامینی بر جهان داره که تاثیر گذار بر زندگی ماست.

 یعنی طبق قوانینی که ما در ادیان مختلف می شناسیم و در زندگی ما تاثیر گذار هستند، فرای اون قوانینی که ما میشناسیم از خودش یک مابه ازای هم در جهان پدید میاره.

 این یگانگی، این وحدانیت و این قدرت در کنار هم، در وجود یک تن فرای خدای در آسمان ها بر زمین هم پدیدار میشه.

 حالا شما مواجه میشید با این دیکتاتور های بزرگ، با این پادشاهان، با این رهبران، با این مستبدان که برگرفته از یک فرهنگ مشخص خداوندی هستش که بال و پر میگیرند.

 این اصل تشکیل شده مجوزی رو خواهد داد تا باز هم بازتولید بشن و دوباره از خودشون خدایان بیشماری هم تصویر بکنند.

 فرای این وحدانیت، موضوع مهم دیگه فرمان هست.

 یعنی شما مواجه هستید حالا با اصلی به اسم فرمان.

 این قدرت در کنار این وحدانیت در نهایت این خدا رو به سمت و سویی میاره که فرمانده باشه، فرمان بده فرامین خودش رو به پیش ببره، فرامینی که بتونه جهان رو به پیش ببره، قوانین رو وضع بکنه، دنیا رو بسازه، دنیا رو به پیش ببره.

 همون اتفاقی که در ادیان مختلف هم افتاده.

 یعنی شما وقتی با الله رو به رو میشید این بزرگترین فرماندهان هست.

 در اون شکل مشخص از نوع و نگاه اجتماعی بزرگ ترین فرمانده فرمان الهی هست.

 فرمان خداوندی هست در باب قانون.

 فرمان، فرمان خداست در باب زندگی ما فرمان، فرمان خداست.

 در باب مجازات، در باب زندگی عادی.

 در باب زندگی روزمره.

 در باب تمام اتفاقاتی که باهاش زندگی میکنیم.

 این فرمانده بودن خدا یکی از اون معانی درگیر کننده با موضوعیت و موجودیت خداست.

 و این فرمانده بودن با خودش تاثیراتی خواهد داشت.

 یک فرمانده در آسمان نیازمند فرمانبرداران است.

 یعنی ما وقتی همان طوری که در باب قدرت هم صحبت کردیم، گفتیم اگر قدرتی وجود دارد به واسطه ضعف ماست.

 وقتی ما ضعیف هستیم، قدرتمندی هم شکل می گیرد.

 وقتی ما فرمانبردار هستیم، فرمانده ای هم شکل می گیرد.

 یعنی این فرمان و این فرمانده گی محتاج فرمانبرداران هست.

 بدون حضور آن فرمانبرداران که فرمانده شکل نخواهد گرفت.

 یعنی شما تصور کنید که در یک ارتش برای جنگ با یک کشور دیگری همان اتفاقی که امروز هم در جهان می افتد در گذشته هم افتاده.

 بارها هم در جهان ما شاهدش بودیم.

 جنایات بیشماری هم در جهان اتفاق افتاده.

 اگر فرمان بردارانی درون ارتش وجود نداشته باشند، حالا آن کسی که در نوک هرم آن ارتش هست فرمان به قتل و کشتار و جنگ بدهد.

 کسی اگر حرف او را به پیش نبرد.

 کار به کجا می رسد؟

 میرسه به هیچ جا.

 پس این فرماندهی و این فرمان دادن نیازمند و محتاج به فرمانبرداران است.

 پس این معنای مشخصی که ما در باب خدا درباره اش صحبت کردیم تحت عنوان فرمان در نهایت ما رو به اون منطقه ای می رسونه که حالا فرمانبرداران بیشماری هم خواهد ساخت.

 همان طور که در باب بقیه مضامین هم صحبت کردیم، موضوع خدا در آسمان به مفهوم کلی اش نیست، هرچند که آن هم در زندگی ما تاثیر دارد.

 مثلا در زندگی ما در ایران فعلی فرامین او هست که زندگی ما را تا این حد دچار اختلال کرده.

 تا این حد بدبختی و مصیبت برای ما به وجود آورده.

 اگر حقوق زنان امروز در ایران لگدمال می شود به واسطه فرامین همان خداست در دل قرآن، در دل احادیث، در زندگی پیامبر این فرامین برگرفته از همان نگاه است اما فرای این فرمان های مستقیم است.

 خدا بازتولید این نگاه فرماندهی است که دنیای ما را تا این حد لگدمال کرده.

 یعنی این خصوصیتی که برای انسان ها پدید آورده که حالا انسان هایی باشند که فرمانبردار باشند، هست که ما را تا این حد لگدمال کرده.

 در جنگ های جهان نگاه بکنید.

 یک بار با خودتان تصور بکنید چگونه ممکن است سربازی بر روی مردمان بی دفاع، بر روی سرباز در برابر خودش در جنگ مستقیم شلیک بزنه، گلوله بزنه؟

 به چه دلیل؟

 به واسطه فرمانبرداری که ریشه در یک معنای مشخص به اسم خدا داشت.

 این نگاه فرمانبرداری.

 این نگاه به فرمان.

 این نگاه به قدرت.

 این نگاه به وحدانیت.

 همه و همه دست به دست هم میده تا در نهایت ما مواجه بشیم با انسان هایی که فرمانبردار هستند.

 پس برای تاثیر مستقیم فرمان های خداوندی بر زندگی ما از طریق ادیان ما این فرهنگ رو هم به سمت و سوی خودمون آوردیم.

 گفتم در این قسمت من فقط می خوام در باب این مصادیق موجز صحبت کنم و در قسمت های آتی سعی میکنم بیشتر هم این موضوعات رو باز کنم.

 اما در همین حد هم ما باید باهاش روبه رو بشیم و بدونیم که این نظام ساخته شده تا چه اندازه تاثیر بر زندگی ما گذاشته.

 اما فرای این فرمان ها ما هجومی داریم از سوی این فرمان ها به زندگی خودمون.

 یعنی این فرمان ها در کنار هم ما رو به این سمت و سویی می برند که حالا هر کاری رو انجام بدیم.

 ما تبدیل به بردگانی میشیم که تابع فرامین بزرگان هستیم.

 همون اتفاقی که در جهان ما داره می افته.

 فرمانی از بالا صادر میشه برای سرکوب.

 مردم فرمان بردارانی هستند که سر به پایین میندازن و فرمان رو به پیش می برند.

 این ها برگرفته از همون نگاه هست.

 این اون نگاه وحشت ناک و خطرناک هست.

 این اون تاثیر وجود خدا بر جهان هست.

 این اون فرهنگ غالبی ست که به وجود آورده و ما امروز باهاش دست به گریبان هستیم.

 اتفاقی که در ارتش های مختلف می افته.

 فرمانی که صادر میشه و فرمان کشتار و بی شماری هم داده میشه.

 اما اون انسانی که قبول میکنه این فرمان رو به پیش ببره.

 او اینگونه زاده شده.

 اینگونه آموزش دیده شده تا فرمانبردار باشه.

 این یکی از اون معانی ست که ما با خدا درگیر میشیم.

 فرای این، ما با موضوعی به نام ترس رو به رو هستیم.

 ترس هم یکی از اون معانی ست که ما گفتیم.

 اگر خدایی از اون ابتدا هم به وجود اومد به واسطه ی ترس انسان ها بود.

 انسان هایی که نسبت به موضوعات پیرامون خودشون پر از ترس و وحشت بودند، به واسطه ی این ترس ها آویزان به یک معنای بزرگ شدند.

 حالا این ترس در حال بازتولید هست.

 حالا این ترس هم بخشی از وجود ما رو برای وجودیت خدا ترسیم کرده.

 خدایی رو داریم که مدام در حال ترساندن دیگران از خودش هست.

 خدایی که داره به کرات میگه شما آیات قرآنی رو مطالعه کنید ببینید چند بار در باب ترس مردم صحبت کرده؟

 چند بار به محمد گفته که مردم رو بترسونه از وجود من بترسونه از آینده خودشون و.

 این ترس ریشه دار هستش که مدام در حال بازتولید هست در بین مردم.

 مردم برای انجام دادن کارهای حتی مثبت و درست خودشون هم با ترس رو به رو هستند.

 و این بازتولید ترس هم یکی از امان خدا درگیر میشه.

 پس ترس هم یکی دیگه از این مصادیق هست.

 فرای اون نادانی و ناتوانی، من سعی میکنم چکیده تر صحبت کنم که این موضوع زودتر پیش بره.

 ما وقتی نزدیک میشیم به همون مفهوم و معنای وجودیت خدا در ابتدا صحبت کردیم و گفتیم انسان ها به دلایل این خدا رو به وجود آوردند.

 نادانی، ناتوانی، ترس ها و دیگر عوامل دو موضوع یعنی نادانی و ناتوانی هم در این معنای خدا وجود داره.

 گفتیم دلایل به وجود آورنده ی خدا همون معنای تشکیل دهنده خدا رو هم به وجود آوردن.

 حالا این نادانی و ناتوانی تبدیل به بخشی از زندگی بشری میشه.

 یعنی انسان ها به واسطه ی وجود داشتن این خدا بیشتر و بیشتر خودشون رو وارد وادی نادانی و ناتوانی می کنن.

 میشه دربارش مثال زد.

 شما تصور کنید در مبحث نادانی انسان هایی که باورمند به این خدای در آسمان ها هستند تا چه اندازه خودشون رو دانا می دونن.

 دانا هایی که در حقیقت نادان هستن.

 دانا هایی که خودشون رو به یک همه چیز دان وصل می دونن.

 حالا خدایی هست که همه چیز رو می دونه.

 نیازی نیست که شما چیزی بدانید.

 اگر صحبت در باب علوم مختلف جهان می‌شود، این باورمندان نیازی ندارند که چیزی بدانند.

 خدا تمام علوم را می داند.

 او نسبت به تمام این علوم علم کامل را دارد.

 حتی با این ها اگر لازم بداند هم مطرح می کند.

 پس حالا ما مواجه می شویم با این ترویج نادانی در بین مردم.

 انسان های باورمند به این خدا، به این خدای مشخص بیشتر و بیشتر در این وادی نادانی هم به پیش می روند.

 پس یکی از المان های این معنای خدا نادانی است.

 در باب تأثیراتش بیشتر صحبت می کنیم.

 مثال عینی اش همینی بود که زدیم.

 در بین جوامعی که وابسته به این نگاه های خداپرستانه هستند، ما بیشتر و بیشتر دور شدن از دانستن را می بینیم.

 بیشتر و بیشتر نزدیک شدن به مفاهیم نادانی را می دانیم.

 آنها کمتر دوست دارند بدانند، کمتر دوست دارند تحقیق بکنند، کمتر اکتشاف کنن اختراع کنن چرا که احساس میکنن یک دانای کلی هست.

 که همه چیز رو میدونه و اونها رو به این سمت و سو کشونده و یا در باب ناتوانی اونها خودشون رو ناتوان می‌دونن.

 در همون ابتدا و دلیلی که این خدا رو هم به وجود آوردند به واسطه ناتوانی های خودشون بوده.

 حالا باز هم بیشتر و بیشتر خود رو ناتوان می دونن.

 بیشتر در این ناتوانی هم به پیش میرن و این هم یک بخش عمده ای از اون فرهنگ خداوندی بر جهان میشه که حالا انسان هایی هستند که در این ناتوانی بیشتر و بیشتر به پیش میرن.

 دست به آسمان بلند میکنن تا خدا برای اونها کاری رو به پیش ببره.

 دیگه نیازی بر این نمی‌بینند که به توانایی خودشون اتکا بکنند.

 نکته ابتدایی و نقطه ابتدایی وجود داشتن همین ناتوانی ها، همین نادانی ها و همین ترس ها بوده.

 اما در ادامه بال و پر گرفتن معنای خدا که گره خورده با این نادانی و ناتوانی و ترس های بشری بوده تبدیل شده به یک اصلی برای وجود داشتنش.

 حالا انسان های وابسته به معنای خدا باید نادان باشن، باید ناتوان باشن و باید پر از ترس و وحشت باشند.

 و این فرهنگ عامه ای است که دارد توسط این نگاه خداوندی بیشتر و بیشتر هم ساخته می شود.

 عوامل دیگری هم در این معنای خدا نقش دارند.

 یکی از عوامل دیگر هم این هست که شما با یک خدایی روبه رو هستید که تمامی صفات را هم به خودش نسبت می دهد.

 تمامی صفات شناخته شده ی بشری را ما نسبت می دهیم با خدایی که در دل خودمان ساختیم، حالا چه خدایی که در دل ها ساخته شده و چه خدایی که در دل ادیان به وجود آمده.

 ما تمام صفات خوب را هم منتسب به این خدا می دانیم.

 حتی صفات متناقض با هم.

 یعنی گاها یک صفتی را به این خدا نسبت می دهند که صفت نقض آن هم در وجودش هست.

 و این آن نکاتی است که ما رو به اون مبحث نهایت نادانی هم سوق میده.

 یعنی یکی از اون معانی که در بابش صحبت کردیم و گفتیم نادانی دقیقا اون پنجره ایست که رو به خدا برای ما باز میکنه.

 شما وقتی وارد وادی خدا و خداوندی و این مباحث الهی میشید دریچه ی نادانی و حماقت رو هم به روی خودتون باز میکنید.

 این دریچه پر از حماقت برای شما باز میشه تا هر صفتی رو به خدا نسبت بدید.

 صفتی که تا چندی پیش صفت متناقض اون رو مطرح کرده بودید در باب خدا.

 حالا این دو صفت متناقض در وجود یک شخص جمع میشه چرا که شما نادان هستید.

 باور به نادانی دارید.

 تصویر این خدا در باب همین موضوع هست که شما پر از نادانی ها هستید و خدای همه چیز دان همه چیز رو برای شما خواهد گفت.

 پس شما محتاج به نادانی و ناتوانی و ترس خواهید بود.

 در باب این مساله خیلی بیشتر از این ها میشه صحبت کرد اما من سعی میکنم که این برنامه رو موجز و کوتاه جمع کنم.

 در قسمت های آتی سعی میکنیم بیشتر و بیشتر در باب خدا صحبت کنیم و از منظر های دیگر هم نزدیک به این معنا باشیم.

 ممنون که همراه من بودید.

 من نیما شهسواری و این برنامه به نام جان بود.

 در پناه آزادی.