مقدمه
دنیل خارمز، با نام اصلی دنیل ایوانوویچ یوواچف، در ۳۰ دسامبر ۱۹۰۵ در سن پترزبورگ، امپراتوری روسیه به دنیا آمد. او به عنوان شاعر، نویسنده و نمایشنامه‌نویس آوانگارد شناخته می‌شود و به خاطر مشارکت‌هایش در جنبش اوبریو (اتحادیه هنر واقعی) و آثار ابسوردش معروف است.
دوران کودکی و تحصیلات
خارمز در خانواده‌ای با پیشینه انقلابی به دنیا آمد؛ پدرش، ایوان یوواچف، عضو گروه انقلابی “اراده مردم” بود. خارمز در مدرسه سنت پیتر در سن پترزبورگ تحصیل کرد و در آنجا شروع به استفاده از نام‌های مستعار مختلف کرد و در نهایت نام “خارمز” را برگزید.
فعالیت‌های ادبی
آثار خارمز به خاطر ابسوردیت، طنز و سوررئالیسم شناخته می‌شوند. او داستان‌های کوتاه، شعرها، اپیگرام‌ها، نمایشنامه‌ها و کتاب‌های کودکان نوشت. نمایشنامه “الیزاوتا بام” (۱۹۲۸) او به عنوان پیش‌درآمدی بر تئاتر ابسورد محسوب می‌شود. با وجود سبک نوآورانه‌اش، خارمز با آزار و اذیت‌های زیادی از سوی مقامات شوروی مواجه شد.
آزار سیاسی و مرگ
خارمز چندین بار به دلیل آثار زیرزمینی‌اش دستگیر شد. در سال ۱۹۳۱ به مدت یک سال در کورسک زندانی شد. او دوباره در سال ۱۹۳۸ دستگیر و مدتی را در بیمارستان روانی گذراند. در طول جنگ جهانی دوم، او به دلیل اعتراض به سربازگیری دستگیر شد و در فوریه ۱۹۴۲ در یک آسایشگاه روانی از گرسنگی درگذشت.
میراث
آثار خارمز در زمان حیاتش عمدتاً منتشر نشدند، اما اهمیت او در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ به رسمیت شناخته شد. او اکنون به عنوان یکی از بنیان‌گذاران ابسوردیسم روسی در کنار هم‌عصرانی مانند ساموئل بکت و اوژن یونسکو شناخته می‌شود.