خب دوستان در ابتدای برنامه دوست دارم که یه چند موردی رو با شما در میون بزارم.

 یکی اینکه این برنامه قرار نیست که یک برنامه تاریخی باشه به مفهوم اینکه از فکت های مهم تاریخی استفاده کنیم.

 از کتاب ها ارجاع بیاوریم تا به مبحث تاریخی رو با هم در میون بزاریم.

 قرار هست که یک برنامه ای باشه تا ما به زبان ساده و بداهه در باب تاریخ صد ساله ایران صحبت بکنیم تا یک چراغی رو روشن بکنه تا دوستان بیشتر علاقه مند به خوندن اون برهه از تاریخ ایران بشن تا چراغ هایی رو روشن بکنه برای ساختن ایران فردای بهتر.

 نکته دوم این هستش که ما داریم در باب یک ایرانی از پیش از انقلاب مشروطه صحبت می کنیم تا همین امروز و حال حاضر مون و نکات مهم تاریخی رو توی اون اذعان می کنیم و قرار هست که همین چند برهه تاریخی رو از نظر بگذرونیم.

 خب قاعدتا به یک زمان زیادی این برنامه نیاز داره و ما سعی می کنیم این ویژه برنامه رو در چند قسمت مختلف که هر کدام به یک بخشی از این برهه تاریخی مربوط است درباره‌اش صحبت کنید.

 حالا قسمت ها در آینده منتشر می‌شود و من سعی می‌کنم که هر قسمت پیرامون یک موضوع مهم در این برهه های تاریخی باشد.

 و نکته آخر و انتهایی هم این است که قاعدتا دوستان باید به کتاب های مرجع رجوع بکنند برای شناخت بهتر این تاریخ.

 و ما قرار نیست که کار عجیبی توی این برنامه بکنیم و به نوعی یک نوع سند تاریخی رو گرد بیاریم.

 ما قرار هست که با زبان راحت و ساده در باب این مسائل صحبت بکنیم چرا که اصولا صحبت کردن در باب این مسائل گره گشا هست و به نوعی یک تصویر درستی به ما میده.

 از این شرایط فعلیمون و به نوعی باید ریشه کاوی بکنیم که چرا امروز شرایط ایران ما اینگونه است.

 بدون توضیحات بیشتر میریم سراغ این ویژه برنامه که ایران صد ساله رو قراره تحت پوشش قرار بده.

 قسمت اولی که امروز ما می‌خوایم دربارش صحبت کنیم از تاریخ مشروطه ایران هست که به نوعی جرقه و شروع کننده این اتفاقات پیش رو بوده و مرکز تمام این اتفاقات هم به نوعی از همون ریشه بر میاد.

 خب پیشتر از اینکه مشروطه در ایران اتفاق بیفته، همه آگاهی داریم که یک حکومت فاسدی به اسم حکومت قاجاریان بر ایران سلطنت می‌کرد.

 پادشاهانی که سال‌های بسیاری بر این کشور حکومت کردند، هر کدوم پادشاهی های طویل مدتی داشتند، پادشاهان فاسدی بودند، پادشاهانی بودند که به واسطه همان سنت پادشاهی که در ایران ریشه داشت، به واسطه خون و نژاد خود این حکومت را به ارث می‌بردند بدون داشتن هیچ نوع تخصص خاصی.

 و یک کشور ضعیفی را به وجود آورده بودند.

 یک کشوری که از تمامی مضامینی که در آن وجود داشت، چه از نظر اقتصادی، چه از نظر سیاسی، چه از نظر فرهنگی در فقر کامل به سر می‌برد.

 پادشاهان شیاد عیاش نابخرد که ایران را تاراج می‌کردند همه با این تاریخ به نوعی آشنایی داریم.

 چگونه بخش هایی از ایران تاراج شد؟

 در این برهه از تاریخ چگونه ما ارتش ذلیلی داشتیم و به راحتی در برابر دشمن های خارجی آنان را از دست می دادیم، کشور را تاراج می کردند.

 به واسطه این عیاشی های پادشاهان مون چگونه ایران رو تکه تکه می دیدیم؟

 بخش هایی به دست روسیه می افتاد و ایران چگونه در این وانفسا داشت زندگی می کرد.

 هیچ نوع رفاه اجتماعی مردم نداشتند.

 کشورهای دیگه در حال پیشرفت بودند اما ایران در حال پسرفت بود.

 به واسطه فساد سرشاری که در حکومت جریان داشت و ایران در اون دوره از تاریخ در شرایط بدی و نابسامانی به سر می برد.

 تاریخ قاجار یک تاریخ مشخصی هست که همه باهاش آشنایی داریم که چگونه پادشاهانی بر سر کار بودند و چه سرنوشتی رو برای ایرانی ها ساخته بودند.

 پیش از مشروطه ما درگیر دوران قاجارها بودیم و کم و کاستی هایی که در اون دوران وجود داشت. اتفاقات.

 رو به پیشرفتی هم اگر قرار بود در ایران اتفاق بیفتد مثل ظهور امیرکبیر، باز هم با این نابخردی پادشاهان قاجاری رو به رو می شد و سرنوشت امیرکبیر هم برای همه روشن و مشخص است.

 اینکه اگر یک مصلح اجتماعی هم قرار بود در ایران ظهور بکند و کارهای مثمر ثمری را انجام بده با تیغ این پادشاهان عیاش روبه رو بود.

 که کمر بسته بودند که ایران را از بین ببرند.

 حالا نه اینکه بخوان هدفی را در این راه داشته باشند اما به واسطه نداشتن تخصص و فساد سرشاری که به واسطه این ادامه پیدا کردن پادشاهی در میون خانوادشون در جریان بود و این اتفاق رو رقم می‌زدند.

 همه می‌دونیم ما از همه لحاظ در اون دوران در تنگنا بودیم.

 از نظر فرهنگی.

 فرهنگ غالب در ایران جاری و ساری نبود.

 مگر همون فرهنگ اسلامی که با کژی ها و کاستی های بسیاری توامان بود.

 از نظر اقتصادی ایران یک کشور ذلیلی بود.

 قدرت خاصی نداشت.

 از نظر قوای نظامی ایران یه کشور دست چندمی بود که به راحتی با هجوم قوای دشمن تسلیم میشد و خاک رو تقدیم به دشمن میکرد.

 از هر لحاظی که به این دوران نگاه بکنیم از نظر سیاسی اگر بخوایم دوران رو زیر نظر بگیریم یک پادشاهان فاسدی سر کار بودند که قدرت را قبضه کرده بودند، همه چیز در اختیار آنها بود.

 به عنوان سایه خدا خداوندگار زمین به حساب می آمدند و همه چیز را در اختیار داشتند.

 و خفقان هم در حداکثر ترین شرایط خودش بود.

 خفقان سیاسی و فقدان آزادی هم بیداد می کرد.

 در آن دوران.

 ما در این دوران تاریک تاریخمان به سر می بردیم.

 زندگی را گذران می کردیم که بخشی از مردم ایران با دنیای پیرامون خودشون آشنا میشن، با دنیایی که فراتر از دنیای ایران آن روزگاران بود آشنا می شوند.

 یک عده ای که برای تحصیل به خارج از کشور می روند، عده ای که می توانند با جهان پیرامون خودشان در ارتباط باشند.

 وقتی ما داریم از دوران قاجار صحبت می کنیم، خب مطمئنا می دانیم که این دوران مثل دوران امروز ما نیست که با این انفجار اطلاعات و این جهانی که حال حاضر درش زندگی میکنیم هیچ سنخیتی نداشته اون دوران.

 اینگونه مردم جهان از هم آشنا نبودند و از زندگی هم خبر نداشتند.

 دوران، دوران بی خبری بوده و مردم همون اطراف خودشون رو به عنوان جهان حقیقی و واقعیت جهان میدونستند.

 اما این کار و این نوع نگاه یک جایی به پایان میرسه در دوران قاجار و اون زمانیست که یک عده ای از مردم ایران این فضای بیرون از جامعه ایرانی رو میبینند.

 این تنها هم مختص به ایران و ایرانی ها نبوده.

 کشورهایی که شبیه به ایران روزگارانی رو سپری میکردن با دیدن زندگی ای که در اروپا جریان داشت به تکاپو می افتادند.

 اینکه حالا کشورهایی در جهان وجود دارند که از همه لحاظ پیشرفته تر از جوامع اسلامی حالا به اون معنای کلاسیک خودش هستن.

 یک سری جوامع اسلامی هستند که در فقر زندگی میکنند.

 فرهنگشون دائما در حال درجا زدن هست.

 هیچ پیشرفتی از نظر علمی کسب نمی کنند.

 هیچ اختراعی رو به دنیا نمی دهند.

 زندگی روتین و گذرا شون هم در بدترین شرایط است.

 در فقدان آزادی زندگی می کنند.

 در خفقان سیاسی زندگی می کنند و شرایط براشون دهشتناک است.

 اما دیدن این جهان آزاد پیرامون و این تغییراتی که اروپایی ها در زندگی خودشون اتخاذ کردند، اون بخش روشنفکر جامعه رو به تکاپو انداخت و به نوعی اون روشنفکری هم در ایران ما شکل گرفت که حالا باید یک عده ای بروند و این جهان پیرامون خودشان را ببینند، تغییرات را ببینند، ریشه کاوی بکنند و به یک نتیجه برسند که چرا ما باید اینقدر درجا بزنیم؟

 چرا باید روزگار ایرانی ها اینقدر تیره و تار باشد؟

 این اتفاق به پیش می رود تا یک جماعتی تشکیل می شود از مردمی که حالا به فکر تغییر هستند.

 می خواهند که مردم این کشور را به تکاپو بیاورند تا یک تغییری در این ساختار شکل بگیرد.

 به نوعی جرقه های انقلاب مشروطه در ایران از همین دیدن جهان غرب آغاز می شود.

 اینکه حالا یک کشورهایی در جهان هستند که به واسطه تغییر و تحولاتی که در ساختار فرهنگی خودشان داده اند، جهانشان از این دوران ظلمت دور شده.

 حالا دیگه اونها در تمامی مبانی در حال پیشرفت هستند.

 هر روز جامعه شون رو به پیشرفت هست.

 فرهنگ متعالی دارن پیدا می کنند.

 اقتصادشون دائما در حال پیشرفت هست.

 با اون انقلاب صنعتی و پیشرفت زندگی انسانها.

 و اتفاقات ریز و درشتی داره زندگیشون رو تغییر میده.

 ریشه کاوی هم اونها رو برمیگردونه به دوران رنسانس و این تغییری که در اروپا از قرون وسطی اونها رو به یکباره پرت میکنه.

 در یک دنیای مدرن و امروزی دیدن این اتفاقات و ریشه کاوی این اتفاقات، این بخش روشنفکر ایرانی رو به این فکر وا می داره که ما هم باید این تغییرات رو در جامعه خودمون شکل بدیم و از اون نگاه سنتی و در پستو مانده رهایی پیدا بکنیم و این کشور دردمند راه ترقی رو به پیش بره.

 چاره همون تغییر بنیادین هست.

 ما نیاز داریم که نگاهمون رو عوض بکنیم.

 از اینجا این ریشه ها شکل میگیره و ما در طول این تاریخ شاهد تبلور افکار نوی هستیم.

 در بین ایرانیان و افراد مختلفی هستند که صحبت دارند، فکر دارند، ایده دارند و نظرهای مختلفی رو درمیون میذارن.

 حالا قرار هست که از سنت دور بشوند و به سمت تجدد راه پیدا بکنند.

 قرار هست که ایده هاشون رو تغییر بدهند.

 قرار هست که این افکار اسلامی رو دورتر بزارند.

 قرار هست که با نگاه به اون کشورهای متمدن آزادی سیاسی رو برای مردم به ارمغان بیاورند.

 قرار هست که در برابر این فقر کمر شکن راه چاره ای بدهند. بدن.

 و اینجوریه که ما جرقه‌های این انقلابی و انقلابی‌گری رو در ایران خودمون هم می بینیم.

 لازم به ذکره در همین جایی که دارم در باب این مشروطه صحبت میکنم و سعی میکنیم که این تاریخ رو کم کم و در کنار هم به زبون ساده و صریح و راحت پیش ببریم، یه اشارتی هم بکنم که کتاب های تاریخی فراوانی با نگاه های مختلف سیاسی در باب این وقایع دوران قاجار و انقلاب مشروطه نگاشته شده.

 با مراجعه به این کتاب ها میشه این تاریخ رو راحت تر درک کرد و میشه از هر سویی که با هر نگاهی که انسان ها داشتن به این انقلاب این کتاب ها رو زیر و رو کرد و بعد به یک برداشت کلی نسبت به این وقایع رسید.

 قاعدتا در باب تمام مسائل تاریخی همین شکلی هست.

 یعنی ما باید نگاه های مختلفی که در باب یک مساله نوشته شده رو مورد مطالعه قرار بدیم تا یک برداشت بهتری رو نسبت به اون موضوع داشته باشیم.

 یک اتفاق ساده ای در تاریخ هر کشوری هم که می افته عده ای هستند که موضع دارند.

 یعنی اصولا هر کسی که دست به قلم میشه، تاریخ می نویسه و یا هر موضوع دیگه ای رو به رشته ی تحریر در میاره، قاعدتا خودش موضعی رو داره و این بی موضع بودن و بی طرف بودن گزافی بیش نیست دیگه هر کسی یک موضعی رو نسبت به موضوعات داره و ما برای درک بهتر بهتر هست که از نگاه های مختلف به موضوع رو بخونیم تا یک برداشت کلی رو داشته باشیم.

 تاریخ مشروطه ای که به عنوان مثال احمد کسروی نوشته خیلی کتاب کامل و دقیق و درستی است در این زمینه.

 خب قاعدتا اون هم یک نگاه و یک موضعی رو نسبت به این موضوعات داشته.

 اما با توجه به کتاب های مختلفی که من خودم در باب این تاریخ مطالعه کردم.

 این کتاب خیلی موشکافانه تر، ریز بینانه تر و کامل تر در باب این موضوعات صحبت کرده.

 نگاه این تاریخ نگار در دل پادشاهان و قدرتمندان نیست.

 به نوعی از دل مردم بر میاد.

 یعنی شما با اون قشری که در پی تغییر هستند بیشتر روبه رو میشید و این نوع نگاه و این نوع تاریخ نگاری خیلی کم هستش در بین ما.

 خوب قاعدتا کتاب های گوناگون فراوانی پیرامون تاریخ مشروطه ایران و دوران قاجار نوشته شده که دوستان میتونن با مراجعه به اون یک بینش بهتری رو نسبت به این موضوع داشته باشن و ما قرار نیست که خیلی به قلب تاریخ نزدیک بشیم و قرار هست که مباحث رو به صورت کلی بیان بکنیم.

 پس ما با یک تاریخ دوران قاجاری به نوعی روبه رو بودیم که شرایط، شرایط اسفناکی بود.

 حالا جماعتی هستند که می‌روند و این جهان پیرامون و جهان غرب را می‌بینند.

 می‌بینند که چگونه آنها پیشرفت کردند.

 در موارد مختلف پیشرفت‌هایی کردند.

 قاعدتا ایده آل کسی نبودند اما پیشرفت های قابل توجهی هم کردند و این پیشرفت ها و تکامل بشری قاعدتا پله پله هست.

 یعنی شما به یکباره تمام اتفاقات را در یک کشور نمی بینید.

 اگر برده داری لغو می‌شود، طی مرور سال‌های متمادی لغو می‌شود.

 اگر به عنوان مثال حق رای دادن زنان به رسمیت شناخته می‌شود، طی مرور سال های متمادی این اتفاق می افتد.

 این به این معنا نیست که به تمام عناوین مهمی که بشریت دست پیدا کرده به یک بار اتفاق افتاده و این تکامل اصولا پله پله هست.

 با توجه به شرایطی که اون انسان ها در ایران خودشون می دیدند، این پیشرفت رو در اون جوامع قاعدتا درک می کردند و لمس می کردند و حالا پر بار از این اندوخته هایی که داشتند به جامعه خودشون نگاه می کردند.

 یکی از دلایل عمده این عقب ماندگی رو قاعدتا دین و مذهب می دونستند.

 یکی این خفقان سیاسی می دونستند، یکی در ارتباط نبودن با جهان پیرامون خودشون می دونستند و موضوعاتی از این دست رو به نوعی نوک سیبل خودشون قرار میدند تا با برطرف کردن این مشکلات ایران هم به یک پیشرفت و تکامل و تعالی برسه.

 جرقه انقلاب مشروطه این شکلی بین مردم زده میشه که حالا انسان هایی هستند که صاحب فکرند، صاحب ایده هستن و دوست دارن شرایط رو تغییر بدن.

 طی مرور زمان و تلاش این انسان ها با استفاده از هر ابزاری که در اختیار داشته اند با وقایع نگاری، روزنامه نگاری، کتاب نویسی، مقاله نویسی و هر موضوعی از این دست سعی کردند مردم رو آگاه و روشن کنند و جرقه ای رو در دل افکار عمومی به وجود بیارن که ثمرش انقلابی به وسعت انقلاب مشروطه در ایران باشه.

 خب قاعدتا زمان می بره و انسان ها رو درگیر کردن در این مباحث زمانبر هست.

 اما خب این آینه در برابر این پیشرفت های جامعه غربی قوه محرکه ای می شده بین مردم و این روشنفکران که در راستای رسیدن به این هدف تعالی تلاش می کنن و ما رو به یک اتحادی میرسونه و یک صدایی میرسونه که فرجامش یک انقلاب مشروطه است.

 یعنی شما وقتی در اون تاریخ از ایران در اون برهه از تاریخ ایران قدم برمیدارید و حرف ها رو میشنوید، قاعدتا به ذوق و شوق میاد که مردمی در بیش از صد سال گذشته بیش از صد و بیست سال گذشته چگونه افکارشون تا این حد پیش رونده بوده، چگونه مشکلات رو می شناختند؟

 چگونه می دونستند که اسلام تا چه حد باعث پسرفت دنیاشون شده؟

 چگونه می دونستند که باید قدرت نوک هرم تقسیم بشه تشریک بشه؟

 باید شرطی بشه و آزادی سیاسی بین مردم بیاد؟

 چجوری برای برابری تلاش میکردند چه جوری برای آزادی هدفمند در خیابان‌ها بودند؟

 وقتی با شعارهای مردم در اون روزگار رو به رو میشید به این وسعت تفکر می‌رسید که ما چه راهی رو در پیش گرفته بودیم و چگونه این راه متعالی به بیراهه بدل شد و ما را از اون اصالت خودش دور کرد.

 انقلابی که مشروطه بود قرار بود که شرط بذاره بر پادشاهی.

 قرار بود که پادشاهی رو، قدرتش رو کوچیکتر بکنه.

 قرار بود که نظارتی بر اون پادشاه قرار بده.

 قرار بود که مجلسی از دلش بیرون بیاد که نمایندگان مردم در وضع قانون شریک باشند.

 انقلابی که برای قانون بود.

 قرار بود که قانون حکم فرما در اون باشه.

 قرار بود قوانین رو نمایندگان مردم بنویسند و همه را مجاب به رعایت این قانون بکنند.

 انقلابی که اهداف زیبایی را در خودش داشت.

 اهدافی که برای ریشه کن کردن فقر بود و برای آزادی های سیاسی بود.

 برای دور کردن نهاد دین از قدرت و سیاست بود.

 قرار بود در برابر مشروعه باشه.

 قرار بود که مشروطه باشه.

 قرار بود که پادشاهی رو ضعیف تر بکنه.

 و قرار بود یک پلی بشه برای رسیدن ما به اون دمکراسی که امروز در جهان می شناسیم.

 انقلاب مشروطه ایران به همت این دوستان و روشنفکرانی که رفتند و جهان رو دیدند شروع شد و به همت مردم قدرت گرفت و به نهایت بهارستان از دل آن متولد شد.

 مجلسی از دلش متولد شد که مجلس اولش پر بود از آزادگانی که اومده بودند تا جهان پیرامون خودشون رو تغییر بدن.

 اومده بودند تا ایران رو به یک سکویی برای پرتاب و تغییر برسانند.

 با مطالعه‌ی تاریخ آن دوران شما می‌توانید ببینید.

 یعنی اگر چندین کتاب در این زمینه هم منتشر شده، حتی در همان کتاب انقلاب مشروطه، احمد کسروی هم یک نقل هایی از آن مجلس اول شده و در دیگر کتاب ها هم به این موضوع اشاره شده و شما میتوانید ببینید که روحیات این نمایندگان مجلس در مجلس اول بهارستان آن مجلس شورای ملی تا چه حد پیش رونده بوده، تا چه حد در پی تغییر بوده.

 میتوانید ببینید که تا چه حد قلبشون برای مردم می چپیده دیده و چقدر شور انقلابی در وجودشون بوده.

 این انقلابی که از دل مردم اومده بود و مردمی که افکارشون در اون دوران با سال پنجاه و هفت قابل قیاس نبود.

 یعنی مردمی که در صد سال پیش و بیش از صد سال گذشته به دنبال این بودند که آزادی رو نوید بدهند به مردم، آزادی سیاسی رو برای مردم بیاورند.

 قرار بر این بود که اون قدرت مطلقه رو زمین گیر بکنند، جوابگو بکنند، نظارتی درش بیارند.

 در پنجاه و هفت به یک جایگاهی میرسند که حالا تمام قدرت رو در اختیار یک فرد می ذارن.

 نظام فکری ای که قرار بود دین رو ضعیف تر بکنه قرار بود قانون عرفی رو بر کشور حاکم بکنه.

 به یک جایگاهی رسید که به یک انقلاب مشروعه رسید و به نوعی شرع رو حکمفرما بر مردم کرد.

 حالا این سیر تحولات در سال های آتی اتفاق می افته و ما سعی میکنیم در قسمت های آتی هم دربارش صحبت بکنیم و این روند رو پیش بگیریم تا برسیم.

 به این معنی که چرا ما باید در سال 57 به یک همچین انقلابی می رسیدیم.

 با اینکه بیش از صد سال گذشته مردم در پی معانی دیگری بودند.

 شعارهای اونها وقتی خونده می شه می فهمید که تا چه حد به دنبال این تغییر و این قانونمداری بودند، تا چه حد تشنه ی قانون بودند.

 قانونی که خودشون تصویب بکنند و خودشون بهش پایبند باشند.

 قانونی که قرار بر این بود که بر پایه ی عرف اجتماع شکل بگیره و نه شرعیات و نه اسلام.

 این پیش رفت و پیش روندگی با جنون قدرتمندان به نوعی قرار بر در نطفه خفه کردنش بود.

 همان جرقه های ابتدایی این جنون قدرتمندان در همان دوران قاجار شکل گرفت.

 همه در باب این همدستی پادشاه فاسد قاجاری و روس ها می دانیم.

 همه می دانیم که چگونه حاضر به توپ بستن مجلس شدند و چگونه بهارستان را با خاک یکسان کردند.

 چگونه آرزوهای یک ملت را به خاک سپردند، تلاش های یک مردم را از بین بردند و چگونه با حماسه ی مردم تبریز.

 مردم به پاسداشت این تلاش خودشان از جانشان هم گذشتند.

 مردم ایران یک بار انقلاب نکردند.

 یک بار انقلاب مشروطه رو به کرسی نشوندن و یک بار با جوانمردی با پایمردی.

 حالا مفهوم این مردی در همان واژگان هست.

 این مفهوم مبحث یک مقداری از راه اصلیش دور شد اما یک اشارتی به آن هم خالی از لطف نیست.

 این که وقتی ما جوانمردی یا پایمردی را استفاده می کنیم در باب همین واژگان استفاده می کنیم.

 مفهوم این تمایز قرار دادن بین زن و مرد نیست چون اصولا زبان قرار است که راه ارتباطی بین ما باشد.

 وقتی یک سری از واژگان حتی به اشتباه و به ونوعی به اشتباه مصطلح در بین مردم جا افتاده میشه ازش استفاده کرد چون اون معنا رو بهتر درک می کنه و زبان هم وسیله ایست برای اینکه شما بتونید معانی در ذهنتون رو با دیگران به اشتراک بذارید.

 پس مفهوم از این پایمردی و جوانمردی به نوعی قیاس بین مرد و زن نیست.

 حالا خارج از این مبحثی که صحبت کردیم، برگردیم به مبحث اصلی که مردم حقیقتا با رشادت و دلیری دو بار انقلاب کردند.

 یک بار انقلاب مشروطه رو به ثمر نشوندن و یک بار در دفاع از این انقلاب از جان گذشتند و در برابر قدرت پرستان و دیو رویان که پادشاه فاسد قاجاری و چه قدرت بیگانه ای که روسیه باشد از جانشان هم گذشتند و به نوعی این انقلاب رو پایدار کردند توی این سرزمین.

 هر چند که همواره قدرت پرستان در پی نابود کردن این افکار بودند، در پی نابود کردن این بنیان تازه تاسیس بودند.

 این مجلسی که قرار بود قانون را تصویب کند.

 شما وقتی به ریشه های این انقلاب مشروطه بر می گردید نهایت این پیشرفت رو در بین مردم می بینید که مردمی بودند که آرزوهای بزرگی در سر داشتند.

 مردمی بودند که دوست داشتند قانون رو فصل الخطاب در کشورشون قرار بدن.

 مردمی بودند که دوست داشتند قوه قضاییه کشورشون رو مستقل از نهاد پادشاهی قدرتمند قرار بدن تا بتونه بر تمام امور رسیدگی بکنه.

 مردمی بودند که دوست داشتند عرف اجتماعی رو قانون کشورشون بکنند و نه شرع اسلامی رو.

 در بین این مردم و در راه این تغییر اتفاقات ریز و درشت بسیاری افتاد که کسانی که در پی آرزوهای بزرگی بودند و قرار بود که با این آرزوهای بزرگ ایران رو به یک نهایت بزرگی هم برسونند که حال در پیش و در آینده اتفاقات ریز و درشت بزرگی مدام باعث تضعیف این نگاه ملی شد.

 ما توی این قسمت از برنامه در باب انقلاب مشروطه در همین حدی که لازم بود صحبت کردیم تا بریم پیش تر و به موضوعات بعدی برسیم و در نهایت به این جمهوری اسلامی و امروزمون برسیم و به نوعی ریشه کاوی بکنیم با همدیگه و ببینیم که چگونه از اون روزگار به این روزگار رسید.

 در بسط و تعریف از این انقلاب مشروطه ما باید به همین المان های مختلف رو در نظر داشته باشیم که یک حکومت فاسدی بر سر کار بود.

 ایران در تنگنا بود، در ظلمت بود، در بیچارگی و بدبختی بود.

 در تمامی اشکال زندگی از زندگی روزمره، مباحث اقتصادی سیاسی در خفقان به سر می برد.

 جماعتی با دیدن این پیشرفت های جوامع غربی به این فکر افتادند که این ایده رو همگانی بکنن و بعد از همگانی کردن این ایده بود که ریشه های این انقلاب شکل گرفت و به بار نشست و بعد از اون با زورمندی زورمندان با دست و همدست شدن با بیگانگان تونستن این قدرت رو از بین ببرند.

 اما ریشه ی افکار همون ریشه ی افکار بود.

 تفکراتی در راستای مشروطه کردن پادشاهی بود.

 ساختن یک پادشاهی پارلمانی بود.

 دور کردن نهاد مذهب از دولت و قدرت بود.

 مستقل کردن قوه ی قضائیه بود.

 قانون عرفی رو حکمفرما کردن بود.

 دمکراسی رو وارد زندگی و چرخه ی زندگی ایرانیان کردن بود.

 تحصیلات رو به نوعی در اختیار مردم قرار دادن بود.

 علم و دانش را در اختیار مردم قرار دادن بود و آرزوهای بزرگ و زیبایی در سر این مردم وجود داشت.

 مشروطه تبلور تغییر مردم در ایران بود.

 تغییری که قرار بود از پایین به بالا اعمال شود.

 یعنی آن تغییر اصولی و درستی که در همه جای دنیا اتفاق افتاده.

 یعنی اگر انقلابی در فرانسه شکل می‌گیرد و در طول تاریخ در تکامل خودش را به این حکومت فعلی و این ساختارهای حکومت فعلی میرسونه، از توده‌های اجتماع بوده و به قدرت در پیش رو، به قدرتی که در بالا قرار داشت یعنی همواره از پایین به بالا این قدرت این تغییرات اعمال می‌شد و در ایران ما هم در زمان مشروطه موضوع از همین دست بوده و مردمی که در این توده ها قرار داشتند قرار داشتند که حکومتشون رو تغییر بدن و این اصلاح رو از پایین به بالا اعمال بکنند.

 اما چرخه روزگار همه چیز رو عوض کرد.

 در قسمت بعد ما سعی میکنیم که بیشتر در باب این موضوعات صحبت بکنیم.

 اما تا اینجا و این قسمت ما در همین حد باید پیرامون مشروطه بدونیم که این مردم چه خواست ها و چه ایده هایی رو داشتند.

 این مردم آرزوی داشتن دانشگاه داشتند.

 این مردم آرزوی داشتن یک رفاه اجتماعی رو داشتند.

 پیشرفت در اقتصاد رو داشتند.

 به کنار گذاشتن مذهب رو داشتند.

 آزادانه زندگی کردن رو داشتند.

 قاعدتا دوست داشتند که تحصیلات رو رایگان به اختیار همه مردم بذارند.

 و مضامینی از این دست آرزوهای بزرگ مشروطه خواهان بود.

 مشروطه خواهان و آزادیخواهانی که بعد از هتک حرمتی که از سوی قدرتمندان و دشمنان خارجی اتفاق افتاد تا پای جان از این آرمان خود دفاع کردند.

 اما بعدها تاریخ به نوع دیگری پیش رفت و جهان ایرانیان هم تغییر کرد.