خب دوستان توی این قسمت خاص ما قرار هست که پیرامون انتقام با هم صحبت بکنیم و خب مطمئنا به نظرم یکی از موضوعات مهمی که همیشه در کنار انتقام مطرح میشه دفاع هست.

 پس من ترجیح میدم که توی این قسمت اول یه تعریف مشخصی نسبت به دفاع بدم، بعد یه تعریف مشخصی پیرامون انتقام و بعد یک قیاس با این دو داشته باشم و بعد ادامه ی بحث رو پیش بریم تا به یک معنی کلی برسیم و ما بدونیم که ما در باب انتقام چه نظری داریم.

 و وقتی در باب باور به جان و آزادی صحبت می کنیم، برآیند این باور به جان پیرامون انتقام به چه شکل است؟

 همیشه این دو تا مبحث در کنار هم میاد.

 حالا شاید به صورت مستقیم کسی صحبت نکنه و دفاع و انتقام رو با هم همپوشانی نده.

 اما همیشه یک خلط مبحثی بین این دو موضوع پیش میاد.

 یعنی هر کسی که داره در باب انتقام و یا دفاع صحبت میکنه این دو رو با هم ترکیب میکنه.

 حالا وقتی یکم پیش تر بریم سعی میکنم اگر خاطرم مونده مثال هایی در این زمینه بیارم که بیشتر باهاش آشنا بشید و بفهمید که من دقیقا دارم درباره چی صحبت میکنم.

 ببینید ما باید اول یک تعریفی از دفاع داشته باشیم.

 دفاع موضوعی هستش که تقریبا حالا با توجه به چیزهایی که من خوندم خب قاعدتا هیچ کسی که در جهان هستی وجود نداره که ادعای این رو داشته باشه که همه باورهای جهان رو خونده.

 ما داریم در باب هزاران دین صحبت می کنیم، در باب هزاران مکتب فکری صحبت می کنیم، در باب هزاران فلسفه فکری صحبت می کنیم، مرام های مختلف، مرام های سیاسی و الی آخر.

 پس ما هیچ دانش کاملی نسبت به همه نداریم اما منظور اون غالب هست.

 یعنی همیشه ما وقتی در باب یک مساله مثالی میاریم که میگیم اکثریت اون اکثریت رو داریم مد نظر قرار میدیم.

 در اکثریت اعتقادات و جهان دفاع رو تکریم کردند.

 به نوعی به دفاع حق دادن و دفاع رو حق هر موجودی دونستن.

 تعریف ما از دفاع این هست که شما مورد هجومی قرار بگیرید.

 حالا در هر جایگاهی در هر پوزیشنی که هستید در مورد یک هجومی قرار بگیرید.

 یک هجومی از دیگری به شما وارد بشه.

 حالا اون دیگری می تونه یک کشور متخاصم باشه.

 می تونه یک انسان دیگه باشه، می تونه یک حیوانی باشه.

 می تونه هر موجود دیگه ای باشه که به شما یک حمله ای رو وارد میکنه و بعد شما در قبال این حمله از خودتون یک ری اکشنی نشون میدید، یک واکنشی نشون میدید، یک کنشی به سمت شما شکل گرفته تا حالا شمارو به یک واکنشی وادار کرده؟

 یک تعریف مشخصی نسبت به دفاع هست.

 با مثال هم سادست.

 یعنی شما داری توی خیابون حرکت میکنی.

 به عنوان مثال اومدید اعتراض میکنید به دنبال حقوق از دست رفته ی خودتون در خیابان ها هستید.

 دارید شعار میدید به صورت مسالمت آمیز بدون اینکه کسی را مورد ضرب و شتم قرار بدید.

 کسی رو آزار بدید و فقط دارید حق خودتون رو بیان می کنید.

 چیزی خواسته خودتون رو مطرح کنید و اعتراض خودتون رو نشون میدید.

 حالا یک مامور دولتی و حکومتی سرکوبگر میاد و به شما ضربه میزنه.

 شما رو با باتوم مورد اصابت قرار میده.

 شوک الکتریکی به شما میزنه و یا هر کار دیگه ای از این دست انجام میده و به نوعی به شما هجوم میاره.

 حمله میکنه به سمت شما.

 حالا شما میتونید از خودتان دفاع کنید.

 میتونید در دفاع مشروع از خودتون با اون آدم گلاویز بشید.

 به اون ضربه بزنید چرا که اون ضربه رو شروع کننده ضربه بوده و حالا قرار بوده که شما رو از بین ببره و یا به شما آسیب برسونه.

 خب پس یک تعریفی از دفاع از با مثالی که دربارش صحبت کردم.

 اما در کنار این تعریفی که ما از دفاع دادیم، یک انتقامی وجود داره.

 حالا اما مبحث انتقام چیزی فراتر از دفاع است.

 یعنی هیچ سنخیتی با دفاع نداره.

 حالا شما می تونید مورد ظلمی قرار گرفته باشید که نه در زمان دفاع مشروع خودتون و نه در زمانی که به شما ضربه ای زدند.

 بلکه در زمانی در پیش به واسطه اون هجومی که به شما شده.

 حالا قرار هست که یک واکنش نشون بدید.

 یک کنشی در باب شما انجام شده.

 شما در زمان دفاع یا از خودتون دفاع کردید و یا نکردید.

 یا شما مورد اون ظلم و جنایت قرار نگرفتید.

 یکی از عزیزانتون، یکی از دوستانتون مورد اون ظلم قرار گرفته و مثلا شما نبودید توی اون موقعیت و حالا قرار هست که بعد از اون واقعه شما یک واکنشی نشون بدید.

 ما این رو اسمش رو میزاریم انتقام.

 یعنی نقطه تمایز این دو دفاع و انتقام در همین نقطه کلیدی است.

 به نوعی واکنشی نسبت به آن حمله و هجوم در آن لحظه اتفاق نیست.

 یک واکنش بعد از واقعه است.

 پس ما باید یک تمایزی بین این دفاع و انتقام قرار بدهیم که نقطه تمایز هم در همین جمله ساده است.

 دفاع واکنشی است در برابر هجوم دشمن در همان لحظه.

 انتقام واکنشی است بعد از هجوم دشمن بعد از اتفاق افتادن آن واقعه.

 حالا چرا ما این دو تا را در نقطه اول تعریف نسبت بهشون دادیم و چرا این دو رو با هم قیاس کردیم؟

 بواسطه اینکه خلط مبحث بسیار در این موضوع اتفاق می افته و در باب انتقام.

 شاید یک مثالی هم بزنم راهگشا باشه.

 بعد برسم به قیاس این دو.

 در باب انتقام هم مثال های بیشماری میشه زد.

 میشه این مثال رو زد که مثلا شما برادر خودتون رو در خیابان ها به واسطه اعتراض از دست دادید.

 یک مامور سرکوبگری به عنوان مثال با اسلحه به سمت برادر شما شلیک کرده یا به سمت خود شما شلیک کرده، خود شما مجروح شدید، برادرتون رو از دست دادید و بعد شما به انتقام از این اتفاق حالا بر می آیید که اون آدم رو از بین ببرید.

 اون کسی که این جنایت رو انجام داده رو از بین ببرید.

 این اون مثال انتقام هست.

 شما به واسطه آن واقعه ای که اتفاق افتاده بعد از اون واقعه و نه در دفاع از اون واقعه، قرار هست که جواب اون کنش رو بعد از مدت ها بدید و واکنشی نسبت بهش انجام بدید.

 مثالی بود که برای انتقام می شد آورد که بیشتر راهگشا باشد.

 اما نکته اول این است که چرا من این دو تا رو با هم قیاس می دم؟

 چرا این دو تا رو در برابر هم قرار دادم؟

 دفاع و انتقام رو در برابر هم قرار دادیم.

 چون قاعدتا هر کسی که در باب انتقام صحبت می کنه و به نوعی این انتقام رو نفی می کنه، با یک جماعت بی شماری رو به رو می شه که بلافاصله مبحث دفاع رو در برابرش بیان می کنند.

 بلافاصله صحبت از این می کنند که اگر کسی به شما حمله بکنه، شما باید در برابر او از خودتون واکنش نشون بدید.

 باید شما نمی تونید به عنوان مثال به خیابون های ایران برید برای اعتراض به جمهوری اسلامی و بعد اونجا از خودتون واکنشی نشون ندید.

 شما نمی تونید در برابر ماموران سرکوبگر جمهوری اسلامی با گل مثلا در برابرشون بایستید.

 اگر اونها شما را مورد ضرب و شتم قرار می دهند، شما.

 واکنشی از خودتون نشون ندی.

 این خلط مبحث به شدت اتفاق می افته.

 یعنی انتقام و دفاع رو با هم مخلوط میکنن برای اینکه به اون منظور خودشون برسن.

 شما در نکته اول باید بدونید که ما در باب دفاع نظر مشخصی داریم.

 ما داریم میگیم که دفاع مطمئنا حق است.

 حق هر انسانی است که در برابر مهاجم از خودش دفاع کنه.

 یک تعریف کلاسیک و ساده ای هستش که مسیحیت داره در باب این مسئله میده که اگر کسی در گوش تو زد اون آیه ی انجیل هست که از زبان مسیح داره نقل میشه و اگر کسی در گوش تو زد شما روت و اونور بکن تا اون طرفت رو هم بزنه.

 این یک تعریفی است که حالا مسیحیت داره میده هرچند که با واقعیت مسیحیت در طول تاریخ هیچگونه همپوشانی نداره.

 حالا نمی خوام وارد این بحث بشم و اون بحث را باز کنم چون مبحث پیچیده و طولانی است و به این موضوع کاری ندارم.

 فقط مثالی را زدم که این یعنی نفی آن دفاع.

 یعنی این مثال مشخص یعنی نفی آن دفاع.

 یعنی اگر کسی شما را مورد ضرب و شتم قرار داد، شما در برابرش هیچ کاری نکن و صورتت رو اونور بکن تا اون بره.

 تو هم بزن.

 یک نمونه هایی از این رو در گاندی هم سراغ داشتیم.

 یعنی گاندی هم یک نوع نگاه مسیح وارانه ای در بعضی از مسائل داشته و به نوعی دفاع را هم محکوم کرده.

 اما ما صحبت از این نمی‌کنیم که دفاع محکوم می‌شود به هیچ عنوان.

 قاعدتا اگر کسی قرار باشه به من هجوم بیاره و قرار باشه به من حمله بکنه، من هم در برابرش از خودم واکنش نشون میدم.

 این یک حق شناخته شده هست.

 در تمام مکاتب فکری و برای من هم به شدت قابل لمس و قابل درک و قابل فهم.

 و قابل اتکا هست.

 حتی حالا خاطرم نیست که در کدام قسمت در باب این مثال هم صحبت کردم.

 من خودم هم که در خیابان های ایران در باب اعتراض به خیابون می رفتم، اگر مامور سرکوبگری قرار بود به سمت من هجوم بیاره و به من ضربه بزنه، من از خودم دفاع می کردم.

 یه چیز خیلی ساده و روشنی هست.

 اصلا انسان به همین دفاع و طغیانگری زنده هست.

 اگر قرار باشه ظالمی به شما ظلم بکنه و شما در برابر ظلم او سکوت بکنید.

 هیچ همپوشانی فکری با طغیانگری و یاغی گری نداریم.

 قرار هست که در برابر ظلم در برابر خودتون فریاد بزنید.

 قرار هست که این ظلم رو به زیر سئوال ببرید.

 قرار هست که در برابرش صف آرایی بکنید.

 پس قاعدتا اگر کسی قرار باشه به حقوق من تجاوز کنه.

 من از خودم دفاع می کنم.

 در اون واقعه از خودم دفاع می کنم.

 اگر قرار باشه به من مشت بزنه جواب مشتش رو خواهد خورد.

 اصلا در این شکی نیست.

 اما این دفاع مقدس هم می دونه دفاع یک دفاع شریفی هستش که شما میتونید ازش استفاده بکنید.

 اما موضوع می ره توی انتقام قرار می گیره.

 یعنی یک موضوعی فراتر از این دفاع هست و این مغلطه اونجا شکل میگیره.

 اینکه حالا یک انسانی دفاع و انتقام رو با هم و هم راستا معنا بکنه و به نوعی هم پوشانی به هم بده برای اثبات انتقام.

 برای اینکه به انتقام بال و پر بده و انتقام رو هم شریف بدونه.

 اینجا اون نقطه ای است که هیچ معنایی رو در خودش همراه نداره.

 انتقام و دفاع دو معقوله جدا از هم هستند. گفتم دفاع.

 میشه در برابر اون حمله در همون لحظه از خودتون واکنش نشون بدین.

 اما انتقام یعنی اینکه از اون زمان بگذره و شما در پی واکنش نشون دادن به اون اتفاق گذشته باشید.

 تمایز اینجاست و این دو تا با هم همپوشانی ندارن و بیشتر دوستانی که سعی در تطهیر انتقام دارند به دفاع رجوع می کنند برای تطهیر انتقام.

 یعنی به عنوان مثال میان مثالی می آورند که جمهوری اسلامی جوانان ما را کشته، فرزندان ما را از بین برده، حالا ما باید از اون ها بکشیم.

 این اسمش انتقامه.

 این اسمش دفاع نیست.

 شما می تونید توی خیابون بیاید.

 رو به رو بشید با مشتی سرکوبگر وحشی و از خودتان دفاع کنید.

 اما اگر به معنای انتقام قرار باشه که برید و اون جماعت رو از بین ببرید و بکشید اینجا وارد وادی انتقام شوید و این مغلطه هستش که شما دارید از این اشتباه رایج و به نوعی مصطلح و ادغام، دفاع و انتقام معنایی را برای خودتان می سازید که انتقام را تطهیر کنید.

 این غیر قابل وصول است.

 پس قیاس این دو موضوع اول باید یک راهگشایی باشد برای اینکه ما یک تمایزی بین این دو موضوع بگذاریم، دفاع و انتقام را از هم متمایز بدانیم و بعد از شناخت این دو مبحث، حالا موضع خودمان را نسبت به هر دو موضوع داشته باشیم که موضع من مشخص است، دفاع شریف است، بخشی از طغیانگری هست، بخشی از یاغی بودن هست.

 این کاری که امروز ما داریم از خود و خود من دارم انجام می دهم و در طول این سالیان دراز انجام دادن به نوعی دفاع بوده.

 یعنی من در برابر اسلامی دارم فریاد بر می آورم که ظلم کرده که به من و دیگران اطراف من به تمام جان هایی که من در کنار خودم دیدم ظلم کرده.

 پس قاعدتا من در باب این مسئله مهم از خودم ری اکشنی نشان دادم و این نوعی دفاع بود.

 اما حالا می تواند این تبدیل به یک انتقام بشود.

 و موضوع ما در باب این انتقام است که این انتقام وحشتناک است.

 این انتقام شروع گر دیوانگی و جنون هست.

 شروع گر وحشی گری هست.

 ادامه دهنده یک سیکل بیمار هست.

 دوباره در جا زدن هست.

 به دور خود چرخیدن هست.

 این انتقام دهشتناک.

 این انتقام قراره ما رو در جا نگه داره.

 قراره نذاره تا پیش بریم.

 قرار هست که ما به اون دریچه های آزادی نرسیم.

 قرار است که هر روز با هر قدمی که برمی داریم دورتر و دورتر بشویم از مقصد نهایی خودمان و هیچ وقت بهش نرسیم.

 یک دور باطلی را مدام تکرار بکنیم.

 پس موضع نسبت به انتقام مشخص است.

 موضعی که نسبت به انتقام داریم وحشتناک و دهشتناک بودنش است.

 شروع گر وحشیگری است.

 سرانجام این انتقام قرار است که چه اتفاقی بیفتد؟

 یعنی شما اگر در نظر بگیرید که ما.

 در باب انتقام از جمهوری اسلامی به عنوان مثال یا هر نگاه دیگری قرار است که ما انتقام بگیریم، چه اتفاقی قرار است بیفتد؟

 قرار است که ما یک ماموری که به ما گلوله زده را بکشیم.

 چرا که برادر ما را کشته.

 چرا که من و مجروح کرده.

 قرار است که ما در انتقام بریم و اون آدم رو بکشیم.

 فردای دیگه قرار هست که یکی از اقوام و دوستان او و همراهان و همرزمان او بیان و ما را بکشند.

 دوباره قرار هست یکی از دوستان و همراهان و همرزمان و آشنایان ما بره و اون آدم رو بکشه و دوباره همین اتفاق بیفته و این سیکل بیمار ادامه پیدا بکنه.

 این گردش در خود ادامه پیدا بکنه و این طریقت خونبار ادامه پیدا بکنه.

 یعنی همون مثال ساده ای که اگر قرار باشه در جواب کور کردن چشمی چشم دیگری کور شود، ما در برابرمان جهانی از کوه ها رو خواهیم داشت.

 جواب این کور کردن در نهایت کور شدن همه انسان هاست.

 این سیکل قراره ادامه پیدا بکنه و این ارتباط پینگ پونگ واری که بین این دو اتفاق می افته و این انتقامی که در جریان هست در نهایت حمامی از خون رو به راه میندازه که درش یا همه مرده اند و یا همه کورند.

 اگر قرار باشد به انتقام چشم کور خودمان چشم دیگری را کور کنیم این سیکل ادامه پیدا می کند و نهایت جهانی از کور ها را خواهیم داشت.

 پس سرانجام دیگری انتقام نخواهد داشت و این که مدام ما در پی این باشیم که دفاع و انتقام را با هم یک کاسه بکنیم تا به آن معنای مورد نظر خودمان برسیم هم به نوعی جنون وار هست.

 اینکه شما مدام مثال هایی از دفاع میارید اما انتقام رو تطهیر می کند معنایی نداره.

 این دو موضوع از هم جدا هستند و دو تا موضوع مختلفند.

 شما یا باید موضعی نسبت به دفاع داشته باشید یا موضعی نسبت به انتقام داشته باشید.

 نمی توانید با استفاده از معنای دفاع انتقام را معنی بکنید و بعد انتقام را تطهیر بکنید.

 دفاع مشخص است.

 کسی به سمت شما هجوم می آورد و شما از خودتان دفاع می کنید.

 این معنای طغیانگری و قیام و یاغی بودن است.

 اینکه شما در برابر ظلم سکوت نمی کنید.

 اینکه اگر کسی در خیابان حق شما را می خورد، شما از حق خودتان دفاع کنید.

 اگر کسی در خیابان شما را مورد هتاکی قرار می دهد، شما از خودتان دفاع می کنید.

 شما جواب اون آدم رو میدی؟

 اگر کسی مشت تو دهن شما میزنه شما با مشت جواب او رو میدی.

 این اسمش انتقام نیست.

 این اسمش دفاع هست.

 اما اونجایی که اون آدم اون کار رو کرده و از روش گذشته و زمانی گذشته، حالا شما میایید که اون رو جبران بکنید.

 این به مفهوم اون انتقام هست و این دو تا همپوشانی با هم ندارند.

 سرانجام انتقام هم قاعدتا نشر این دیوانگی و جنون هست.

 قاعدتا قرار هست که در نهایت این سیکل بیمار ما یک جهان بیمار رو داشته باشیم.

 مثال های تاریخی بیشماری هم در باب این انتقام وجود دارد.

 شما به سراسر جهان نگاه کن.

 هر جایی که این دایره انتقام و وحشتناک شروع شده پایان وحشتناکی داشته.

 مثال بارز جمهوری اسلامی ایران.

 سراسر کینه و انتقام.

 شما اگر آثار من رو مورد مطالعه قرار بدید، پیشوای این دوستان مبارز اسلامی جمهوری اسلامی رو من به مولای کین میشناسم.

 چون به نظر من این مولا پر از کینه بوده.

 پر از انتقام بوده.

 پر از کینه است.

 به عنوان مثال رضا شاه بوده.

 پر از کینه.

 از محمد رضا شاه بوده.

 یک کینه ی درونی نسبت به این نظام فکری داشته و این سلطنت داشته.

 و تمام پایه های حکومت خودش رو بر پایه ی این انتقام استوار کرده و بر پایه ی این کینه استوار کرده و سرانجام و برداشت این حکومت امروز ایران است.

 سرانجام حکومتی که از مدرسه رفاه و آن بالا پشت بوم خونین می‌گذرد.

 همین حکومتی است که امروز داریم می‌بینیم.

 همین شرایطی است که امروز داریم نگاه می‌کنیم.

 زمانی که شما نخست وزیری که سیزده سال سر کار بوده را در راهرو دادگاه ها از پا در میاری، می‌کشی.

 روزی که شما وزیر فرهنگ یک کشور را که فقط وزیر فرهنگ یک کشور بوده را تیربار می‌کنید و می‌کشی، یک زن وزیر کشور را شما تیربار می‌کنی و می‌کشی.

 روزی که شما از صغیر و کبیر هر کسی که در برابرتان بوده را به کینه از بین می‌برید، دارید ترویج دهنده یک دیوانگی و جنون می‌شوید.

 یک سیکل بیماری را آغاز می‌کنید که در نهایت به جز خون چیز دیگری رو معنا گر براش نیست و مدام در حال این خونریزی و دیوانگی و جنون هست.

 سر تا سر جهان به همین شکل هیچ تفاوتی نمی کنه.

 در همه جای جهان این جنون چیزی به جز جنون در خودش نداشته.

 شما به لیبی نگاه کنید و معمر قذافی.

 روزی که من مواجه شدم با اون صحنه ای که انقلابیون لیبی داشتن، معمر قذافی رو از توی مخفیگاهش بیرون می کشیدند و اون رفتار وحشتناک و جنون آمیز و منزجر کننده رو با اون آدم داشتند.

 من مطمئن بودم که از لیبی هیچ چیزی در نمیاد.

 من مطمئن بودم که لیبی یک کشور جنون زده ای خواهد شد که امروز هم داریم می بینیم که چه شرایطی داره و مردمش تا چه حد در فلاکت و بدبختی زندگی کن.

 چرا که این شروع کننده ی این طریقت و این راه یک جنون آنی بوده.

 یک انتقام وحشیانه بوده.

 چه چیزی فراتر از این می تونید برداشت بکنید؟

 شما هدفتون از انقلاب چیه؟

 رسیدن به یک جایگاهی بهتر.

 هدفی که دارید این هستش که شما به یک نقطه مثبتی برسید.

 دیگه قرار هست که یک تغییری رو ایجاد کنید.

 در راه بهبود قرار هست از یک نقطه سیاه به یک نقطه سپید برسید.

 چیزی که فراتر از این نیست.

 چه جوری ممکنه که در راه رسیدن به اون نقطه نورانی و روشن و اون آینده درخشان از خون گذر بکنید؟

 چطور این دو تا موضوع با هم قابل جمع شدن هست؟

 چطور ممکنه که شما به یک آینده روشن و یک خواسته های مشخصی رو بیارید و بخواید به اون مرحله برسید و درش دیگران رو مورد آزار قرار بدید.

 چطور ممکنه که شما بخواید به آزادی برسید که دیگران رو در حصر و اسارت قرار بدید؟

 چه جور ممکنه که شما قرار باشه قتل و کشتار رو ریشه کن بکنید اما دیگران رو مورد قتل و کشتار قرار بدید؟

 اینها با هم جمع شدنی نیست و سرنوشت تاریخی کشور های بیشمار هم در این انتقام و انتقام گیری مشخص بوده.

 نکته جالب موضوع ها این هستش که بیشتر این انقلاب ها بر پایه خواسته ها شکل نگرفته و بر پایه کینه ها و انتقام ها شکل گرفته.

 یعنی مردم لیبی انقلاب نکردند که به یک نقطه مشخص و روشنی برسند.

 خواسته هاشون خواسته های سلبی بوده.

 هیچ ایجابی درش نبوده.

 هیچ ایجادی درش نبوده.

 نمی خواستم به یک نقطه روشنی برسم.

 فکر مشخصی نداشتند که به عنوان مثال ما قرار است به نقطه ای برسیم که حکومتی داشته باشیم لائیک، دمکراتیک، سوسیالیسم مثلا یا هر ایده دیگری.

 ما قرار نداشتیم که یک قانون عرفی بنویسیم که به عنوان مثال درش قتل عام و کشتار وجود نداشته باشد، زندانی سیاسی وجود نداشته باشد.

 زندانی عقیدتی وجود نداشته باشد، اعدام وجود نداشته باشد.

 یک همچین نقاط روشنی را برای خودشان به وجود نیاوردند.

 ما فقط یک اصل را دنبال می کردند که معمر قذافی وجود نداشته باشد.

 خب قاعدتا بر پایه این کینه و انتقام پیش رفتند و همین راه را هم پیش بردند و در نهایت هم به همین خواسته رسیدند.

 خواسته ای که بر پایه کینه و انتقام بوده و نهایتش هم همان خواسته را برآورده کرده اما این کینه و انتقام در نهایت آنها را به یک پله بالاتری نرسانده.

 حالا امروز هم وقتی ما داریم در باب انتقام صحبت میکنیم منظورمان این هست.

 ما قرار هست که یک چشم روشنی نسبت به آینده داشته باشیم.

 یک تصویر رویایی را بدهیم و در راه رسیدن به آن تصویر رویایی گام برداریم.

 اگر جمهوری اسلامی مشخص را از سر کار برمی‌داریم، نه در راه کینه و انتقام، بلکه در راه رسیدن به آن هدف والا.

 یک سدی در برابرمان هست به اسم جمهوری اسلامی.

 یعنی وقتی من در باب اسلام نقد می‌کنم، در باب کینه شخصی خودم نسبت به اسلام نقد نمی‌کنم.

 من یک باوری را در پی گسترشش هستم که یک مفهومی به اسم جان را در حال بیان کردن هست.

 یک آزادی را با یک تعریف خاصی که آزار نرساندن به دیگر جانداران هست را مطرح می‌کنم.

 اگر در برابر اسلام موضع نشان می‌دهم به واسطه این هست که من را در راه رسیدن به اون هدف سد می کنه در برابرم می ایسته.

 پس من باید این موضوع رو از برابر کنار بزنم.

 اما بیل به دست نگرفتم برای اینکه اسلام رو ریشه کن بکنه.

 هدف من از بین بردن اسلام نیست.

 اسلام هم باید وجود داشته باشه و باید پیروان خودش رو داشته باشه.

 اما باید اون پیروان خاص اسلامی به دیگران آزار نرسانند.

 برای خود زندگی بکنند و در دنیای خود زندگی کنند.

 آزار دهنده به دیگران نباشند.

 و وقتی ما داریم در باب این مسائل صحبت می کنیم منظور این هستش که هدف و غایت نگاه ما به آزادی اگر انتقام و کینه ورزی باشه مثل همون کاری که جمهوری اسلامی در ابتدای امر کرد، مثل همون کاری که لیبی انجام داد.

 و مثال های بیشمار دیگه.

 و قاعدتا ما به همون کینه و انتقام خواهیم رسید و چیزی فراتر از اون نصیبمون نخواهد شد.

 قاعدتا وقتی ما آرزوی خاص و روشنی نداریم به اون آرزو دست پیدا نمی کنیم. ساده هست.

 الان یه طیف گسترده ای هستن که بیش تر از اینکه به دنبال خواسته ها و آرزوهای خودشون بگردن در پی انتقام و کینه های خودشون هستن.

 میخوان سرپوشی بر این انتقام و کینه بذارن.

 من چندین بار دارم اذعان میکنم.

 ما باید یک هدف روشن، یک آرزوی مشخص، یک ایده آل بزرگ، یک آرمان همگانی با دیگران مطرح بکنیم و در راه رسیدن به اون گام برداریم.

 اگر سرشاخ با جمهوری اسلامی میشیم به واسطه این هست که در برابر آرزوهای ما سدی قرار داده.

 به واسطه این هست که وجودیت این جمهوری اسلامی سدی در برابر رسیدن ما به آرزوها است.

 اما اگر قرار باشد ریشه ی فکری ما مدام در پی انتقام از این حکومت باشد و مدام بر پایه کینه باشد، ما در نهایت چیزی را هم که اگر بر پایه اتحاد و تلاش های خودمان به دست بیاوریم، انتقام و کینه ای هست که از این حکومت گرفته.

 جمهوری اسلامی هم این کار را کرد.

 هرچند جمهوری اسلامی در کنار این که باوری هم داشت، یک آرزو و آرمانی هم داشت که قرار بود به اون برسه، اما موضوع این هست که آن آرزو و آرمان هم بر پایه کینه و انتقام است.

 یعنی آن ریشه های فکری هم کینه و انتقام است.

 نابود کردن و از بین بردن دیگران است.

 یک نگاه دگمی است که دیگران را کافر و حربی می بیند.

 مشرک می بیند، در پی از بین بردن دیگران هست.

 یعنی ریشه ی این تفکر هم ریشه ای است که بر پایه کینه و انتقام شکل گرفته و یک برداشتی فراتر از این نخواهد داشت.

 با انتقام ما راه به هیچ جایی نخواهیم برد.

 قاعدتا غرق در همان جنون خواهیم شد و این سیکل بیمار را ادامه خواهیم داد.

 آزادی تنها و تنها به دور از انتقام معنا خواهد شد.

 ما برای آزادی تعریف مشخصی دادیم.

 گفتیم آزادی یعنی آزار نرساندن به دیگران.

 دیگرانی که همه جان‌ها را در بر می‌گیرند.

 انسان، حیوان و گیاهان.

 این تعریف مشخص ما نسبت به آزادی بود.

 تضمین کننده این آزادی وجود این قانون بود.

 حالا چطور ممکن است که ما به یک تصویری برسیم؟

 در راه رسیدن به این آزادی که از در بازه های خونین انتقام گذر کند؟

 قرار باشد که ما دیگران را سلاخی کنیم.

 کسانی که کینه ازشون داریم رو سلاخی کنیم تا به این آزادی برسیم.

 این هیچ منافاتی با دفاع نداره.

 یعنی منظور این نیست که ما نباید در برابر دشمن از خودمان دفاع کنیم.

 قاعدتا باید دفاع کنیم اما این را به کینه نمی‌توانیم بدل بکنیم.

 یعنی آن روزی که یک جماعتی قرار باشد با تفنگ به خیابان بیایند و در برابر جمهوری اسلامی صف آرایی بکنند، این‌ها به انتقام آمدند.

 این‌ها برای دفاع از خودشان نیامدند.

 این‌ها به انتقام.

 خیلی واضح و مشخص است.

 نه حکومت جمهوری اسلامی که هر حکومتی در جهان اگر جماعتی را در برابر خودش متحد، مستحکم و قدرتمند با اکثریت غالب ببیند، هیچ وقت نمی‌تواند دست به اسلحه بشود.

 هیچ وقت نمی تواند در برابر آن‌ها تیر بکشد، تفنگ بکشد، تانک بیاره. این‌ها غیرممکنه.

 اون افسری که وایساده پشت تفنگ و ماشه تفنگ در اختیارش هست.

 اگر جماعت بی شماری رو ببینه قدرت این رو نداره که شلیک بکنه.

 چون میدونه که دفاع اون جماعت در برابر که حتی بدون اسلحه بیرون اومده نابود شدن خودش هست.

 اینها عینیات و واقعیات جهان هست.

 قابل انکار نیست.

 پس ما داریم در باب آزادی صحبت می کنیم که هیچ همپوشانی با انتقام نخواهد داشت.

 انتقام با اون تعریف مشخص که ما رو به سمت کینه ورزی می بره و فقط و فقط در پی سلب موضوعات هست.

 هیچ موضوع مشخص و هیچ آرزوی مشخصی رو برای دیگران رقم نمی زنه.

 مبحث انتقام مبحث پیچیده و بزرگی است.

 خیلی درباره اش صحبت کرد.

 من در آثار خودم در باب انتقام به کرات صحبت کردم اما یک کتاب مشخصی رو که می تونم به شما معرفی می‌کنیم.

 در این راستا کتاب تهمینه است تهمینه و چکیده‌ی باورهای من پیرامون انتقام که اتفاقا به نوعی گره خورده با شرایط ایران هست رو در بر می گیره.

 دوستانی که دوست دارن پیرامون این مبحث بیشتر بدونن و بخونن می تونن به کتاب تهمینه مراجعه کنن.

 کتاب تهمینه هم مثل دیگر آثار من به صورت رایگان در وبسایت جهان آرمانی در دسترس هست.

 شما دوستان می تونید با مراجعه این کتاب رو دریافت کنید و مطالعه کنید.

 دیگر آثار من رو هم دریافت کنید و مطالعه کنید.

 کتاب هایی که در قالب داستان، شعر، مقاله، آثار تحقیقی گردآوری شده.

 و در اختیار شما هست.

 انتقام هم مبحث پیچیده ایه.

 خیلی درباره اش میشه صحبت کرد و من خیلی هم صحبت دارم.

 مطمئنا در باب مباحث دیگه هم همیشه به این انتقام ما به نوعی رفرنس میدیم.

 و دوست داشتم که تو این قسمت مشخص شما موضع و موضع ما رو در باب اعتقاد به جان و آزادی پیرامون انتقام بدونید که اگر ما جایی به این موضوع بر گشتیم و خواستیم دربارش صحبت بکنیم بدونید که یک کلیاتی رو ما دربارش با شما صحبت کردیم.

 موضوعی هستش که همواره باهاش دست به گریبان هست و موضوع دنباله دار هست.

 ممنون دوستان که همراهم بودید.

 اگر به نظرتون این صدا باید شنیده بشه و به نوعی در بر گیرنده افکار و باورهای شما هست و دوست دارید که این طریقت تازه در بین مردم شکل بگیره و مردم هم این رو بشنوند و دوست دارید که به من در این راه کمک بکنید.

 قاعدتا با به اشتراک گذاشتن صدای من با دیگران در این راستا در کنار من خواهید بود.

 چه برنامه به نام جان و چه آثار من از قبیل کتاب و اشعار با به اشتراک گذاشتن آنها بزرگترین کمک رو به من میتونید بکنید.

 من نیما شهسواری و این برنامه به نام جان بود.

 خوشحالم که با شما همراه بودم.

 در پناه آزادی.