خب دوستان در این ابتدای برنامه بهتر هست که یک صحبتی پیرامون این ویژه برنامه بکنیم.

 نکته اول این هستش که این برنامه سعی میشه که به صورت روزانه منتشر بشه.

 پیش تر از این هم ما سعی کردیم که توی پادکست به نام جان و اصولا برنامه های صوتی که منتشر میشد با توجه به شرایطی که در ایران وجود داره از اون برنامه گذشته کمی فاصله بگیریم.

 یعنی اون برنامه روتینی که کتاب های صوتی منتشر میشد هفته ای یک قسمت و در عین حال ویژه برنامه هایی به نام جام و خود برنامه معمول به نام جان منتشر میشد و حالا شعر های صوتی سعی کردیم فاصله بگیریم و بیشتر اشعار صوتی که مرتبط با این حال و روز این روزهای به نوعی ایران هست منتشر کنیم و حالا هم که حالا یک موقعیتی پیش اومده و زمانی هست که بتونیم درباره اتفاقات ایران صحبت کنیم.

 در این ویژه برنامه سعی میکنیم که اختصاصا در باب این موضوعات صحبت کنیم و این برنامه هم به صورت روزانه منتشر بشه و دیگه اون برنامه های سابق منتشر نشن.

 هر چند که اون برنامه ها هم قاعدتا همه و همه در راه آزادی و برای رسیدن به این تغییرات بوده.

 تمامی آثار من، کتاب ها، اشعار همه و همه پیرامون همین تغییر و انقلاب و در راستای آزادی بوده.

 هیچ اثری از من وجود نداره که فارغ از این افکار باشه.

 با توجه به باورها، آرمان ها و ایمان های خودم.

 و حالا سعی می کنم توی این ویژه برنامه هم با توجه به آرمان و ایمان خودمون پیرامون انقلاب ایران صحبت بکنیم.

 خب قاعدتا توی این برنامه هم مطابق معمول ما سعی میشه که در باب موضوعات و مفاهیم اصلی صحبت بشه.

 در باب اتفاقات صحبت نمی کنیم و اون مفاهیم اصلی و معانی رو بیشتر دربارش صحبت می کنیم.

 همون طوری که تا الان هم در برنامه هایی به نام جان سعی شده در باب همین مباحث صحبت بشه.

 در این ویژه برنامه هم مطابق سابق همین رویه رو ما پیش می ریم و در باب انقلاب ایران صحبت میکنیم.

 اما فرای این بهتر هستش که یه بحث کلی رو پیرامون این انقلاب ایران و این ویژه برنامه که اسمش هم انقلاب ایران هست داشته باشیم.

 اینکه چرا اسم این ویژه برنامه انقلاب ایران هست، موضوعی که قاعدتا خیلی دربارش صحبت شده، کم و بیش من شنیده ام که حالا خیلی ها در باب این صحبت میکنن که حرکتی که امروز در ایران داره اتفاق می افته انقلاب نیست.

 بعضی ها یه همچین موضوعی رو مطرح میکنه.

 اگر نگاه و هدفشون معطوف به این باشه که اون اتفاقی که در نهایت می افته رو تعبیر و تفسیر به انقلاب بکنن، حق با اون ها هست.

 اینکه شما پیروزی یک انقلاب رو تنها و تنها مفهومی برای انقلاب بدونید میتونید در این به نوعی مجادله پیروز میدان باشید.

 اما طی طریقتی که اتفاق می افته تا مردم یک کشور به یک انقلابی برسند رو هم قاعدتا اسمش انقلاب هست.

 یعنی شما اگر ذره ای هم پیرامون مسائل جامعه شناسی.

 دانایی داشته باشید می توانید به این مفهوم برسید.

 اینکه اتفاقی که در نهایت می افتد و یک انقلاب به یک پیروزی می رسد.

 مبنای ما برای نامگذاری انقلاب نیست.

 حالا خیزش و جنبشی که در نهایت یک هدف انقلابی رو دنبال کنه، اون مسیری رو که دنبال میکنه رو هم قاعدتا باید اون رو اسمش رو انقلاب گذاشت.

 یعنی شما وقتی به تاریخ کشور های مختلف، انقلاب هایی که اتفاق افتاده از انقلاب فرانسه در نظر بگیرید تا روسیه یا حتی خود ایران خودمون، انقلاب مشروطه و یا همین انقلاب 57 نگاه بکنید، اینها همشون یک طیف طریقتی داشتند.

 این اتفاقات در مرور سال ها اتفاق افتاده.

 به یکباره انقلابی شکل نگرفته و این طی طریقتی که داره در ایران اتفاق می افته.

 از همون ابتدای امر هم سمت و سوی به نوعی انقلابی داشته.

 حالا بیشتر میشه در باب این مفاهیم هم صحبت کرد و من سعی میکنم تو همین قسمت اولیه و در این پیشدرآمد به نوعی در باب این موضوع بیشتر و بیشتر هم صحبت بکنم.

 شما وقتی به شرایط ایران نگاه میکنید از همون ابتدای امر، از همون زمانی که سال 57 اتفاق افتاد و حزب جمهوری اسلامی قدرت رو به نوعی قبضه کرد و در اختیار گرفت، از همون ابتدا هم شما رو به رو میشد با افکار انقلابی که هدف خودش رو گره زده بود.

 با اینکه جمهوری اسلامی نباید باشه و به نوعی باید یک انقلابی در برابر جمهوری اسلامی اتفاق بیفته.

 شما مصادیق بیشماری رو از همون ابتدا هم باهاش روبرو بودید که نگاه بکنید به همون کسانی که به عنوان سلطنت طلب میشناسیم و از همون ابتدا هم اونها گروهی بودند که به نوعی قدرت رو از دست دادن.

 پس قاعدتا از همون اول هم باید به دنبال انقلابی در برابر این انقلاب بودند که بتونن قدرت رو دوباره قبضه کنن.

 به نوعی یک ضد انقلاب در برابر انقلاب اتفاق بیفته که حالا قدرت رو به دست بگیرند.

 فرای اون ها کم کم ما مواجه میشیم با افکار مختلفی که در برابر جمهوری اسلامی می ایسته.

 گروه های مختلفی که از همون ابتدا هم حتی دست به اسلحه میبرند و جنگ مسلحانه حتی میخوان با جمهوری اسلامی بکنن.

 پس این ریشه فکری انقلابی از همون ابتدا هم وجود داشته.

 اما این که تا چه اندازه پیش رفته و در نهایت چه زمانی به این فکر عمومی رسیده و تبدیل به یک پویش عمومی و اجتماعی شده است که موضوع قابل بحثی است.

 اما قاعدتا هر کسی که عقل سلیمی داشته باشه از همون ابتدا زمانی که انقلاب ایران اتفاق افتاد و حزب جمهوری اسلامی قدرت را قبضه کرد، اگر نگاه می کرد به شرایط می دونست که جمهوری اسلامی محکوم به یک انقلاب است.

 یعنی جمهوری اسلامی در نهایت دوباره با یک انقلابی از بین خواهد رفت.

 هر کسی به این موضوع نگاه می کرد با یک تحلیل ساده ای هم به این معنا می‌رسیم چرا که ما داریم در باب یک جهان متمدن و مدرنی صحبت می‌کنیم که یک جمهوری اسلامی در برابرش وجود دارد.

 یک وصله ناجوری در برابر این جهان مدرن و پیشرفته که امروز شاهدش هستیم و این یک برهه تاریکی در تاریخ را می‌توانست رقم بزند که زد.

 اما قاعدتا در نهایت محکوم به یک انقلاب دیگری بود برای از بین رفتن.

 چرا که ما داریم در باب یک جامعه متکثر صحبت می‌کنیم.

 جامعه‌ای مثل ایران که ما مواجه هستیم با طیف های مختلف فکری.

 طیف هایی که هیچ سر سازشی با جمهوری اسلامی از همان ابتدا هم نداشتند.

 در باب مسئله انقلاب هم من بارها صحبت کردم چه تو کتاب های مختلف چه در همین برنامه های به نام جان.

 در باب اینکه وقتی ما داریم در باب یک ساختار حکومتی و سیاسی صحبت می کنیم، وقتی مشکل ما در اصول باشه نهایتا فقط یک راهکار در برابر داریم و اون هم انقلاب هست.

 شما اگر مشکلتون در فروع باشه با اصلاحات میتونید این مشکلات رو مرتفع بکنید.

 همونجوری که در سرتاسر جهان مواجه می شیم با حکومت هایی که در جهان وجود داشتند بر پایه دموکراسی به عنوان مثال همین حکومت های غربی که داریم میبینیم.

 خب این ها رفورم هایی رو در خودشون مدام به وجود آوردن.

 قوانین عرفی حکمفرما بوده و قوانین قابل تغییر بوده.

 اما وقتی ما در اصول با هم مشکل داریم، اینجاست که تنها راه حل در برابر ما یک انقلاب، یک دگرگونی کلی هست که حالا قرار هست است تمامی ارزش ها تغییر کند.

 ارزش های پیشتر تبدیل به ضد ارزش شوند و ارزش های تازه ای سر برون بیاورند که دقیقا ضد ارزش تلقی می شدند.

 از طرف حکومت پیشین، از طرف فرهنگ غالب قدیم.

 و این دگرگونی و انقلاب است و ما داریم در باب یک حکومتی صحبت می کنیم که پایه ها و مبنای فکری خودش را از دین اسلام گرفته، یک اصولی را پدید آورده که حالا این اصول غیر قابل عدول است.

 شما نمی توانید این اصول را تغییر بدهید، نمی توانید درش اصلاحات و رفورم به وجود بیاورید.

 قاعدتا تنها راه در برابرتان انقلاب است.

 یعنی شما وقتی مواجه می شوید با نیمی از جمعیت ایران که زنان تشکیلش دادند و حالا مواجه می شوید با قوانین نابرابری که وجود دارد.

 همه این قوانین برگرفته از آن تفکر اسلامی است.

 اینها غیر قابل تغییر هستند.

 درشون نمی شه هیچ تغییری به وجود آورد.

 نمیشه قانون ارث رو تغییر داد.

 نمیشه قانون حضانت رو تغییر داد.

 نمیشه قوانین دیه رو تغییر داد.

 چرا که اینها اعتقاد و باور دارند که اینها قوانین الهی و غیر قابل تغییر هست.

 شما وقتی به عنوان یک شخصیت، یک فعال مدنی در پی منع اعدام هستید.

 منع این رفتار وحشیانه و این مجازات وحشیانه هستید.

 حالا در برابرتان یک حکومت اسلامی وجود داره که این رو شرعی و قانون الهی میدونه.

 هیچ وقت حاضر نیست که این قانون رو تغییر بده.

 اما در یک حکومت دمکرات شما میتونید با به وجود آوردن یک کمپین قدرتمند مدنی با به وجود آوردن یک قدرت سیاسی، یک حزب سیاسی.

 در نهایت موفق بشید که قوانین رو تغییر بدید.

 میتونید یک رفورم رو به وجود بیارید چرا که اینها باورمند هستند که قوانین، قوانین عرفی است و قابل تغییر است.

 همان طور که در سرتاسر جهان هم در کشورهایی که پایبند به قوانین دموکراتیک بودند این اتفاقات افتاده.

 گروه های مختلفی شکل گرفتند.

 یک جامعه مدنی را تشکیل دادند.

 یک حرکت رو به پیشرفتی را آغاز کردند و در نهایت هم موفق شدند این قوانین را تغییر بدهند.

 در کشورهای مختلف شما مواجه می‌شوید با جنبش های مختلفی که به عنوان مثال جنبش های ضدنژادپرستی که در آمریکا هم شکل گرفت.

 اما وقتی شما مواجه می‌شوید با حکومت آپارتاید، دیگر آنجا شما نمی‌توانید با اصلاحات کار را پیش ببرید، چرا که آن‌ها به یک اصولی باورمند هستند که این اصول باورمند به این تبعیض نژادی هست.

 حالا این اصول تنها راه در برابر یک انقلاب هست که می تونه این نگرش مسموم رو تغییر بده و ارزش ها رو جایگزین بکنه، این ارزش ها رو دگرگون بکنه.

 و اینجاست که ما میگیم در اصول وقتی تفاوت وجود داره راهگشا نیست.

 چیزی به جز انقلاب و اصلاح طلبی هیچ راهگشا نخواهد بود و هر کسی که از اون دور هم به ایران نگاه می کرد از همون دوران ابتدایی هم مطمئنا مواجه می شد.

 با این معنا که جمهوری اسلامی در نهایت محکوم به یک انقلاب دیگه هست.

 شرط لازمی که در برابر جمهوری اسلامی وجود داشت یک انقلاب دیگری بود.

 از همون ابتدا هم شما مواجه میشید حتی با کودتایی که درون حکومتی می خواست اتفاق بیفته.

 حتی با گروه هایی که از همون ابتدا هم در برابرش بودند.

 حتی دست به اسلحه هم بردند و بعد رفتارهایی که جمهوری اسلامی طی مرور بودن خودش و به واسطه استمرارش به وجود آورد هم این دامنه را گسترده و گسترده تر کرد.

 یعنی شما وقتی مثلا مواجه می‌شوید با اتفاقات وحشتناکی که در تابستان شصت و هفت در ایران افتاد و آن قتل عام بزرگ زندانیان سیاسی، خب وقتی مواجه می‌شوید با یک کسی مثل منتظری که حالا نایب خمینی است و او هم به صدا می‌آید و حتی حاضر است پشت پا بزند به این جایگاهی که در برابرش هست.

 قاعدتا این نمایانگر این است که یک بخشی از بدنه اجتماعی هم در برابر این تفکر ایستادگی خواهند کرد.

 قاعدتا یک بخشی هم اضافه خواهند شد به آن جماعتی که حالا باورمند به انقلاب هست.

 پس این رفتارهای وحشیانه جمهوری اسلامی هم مدام اضافه کرده به آن طیفی که حالا باور به انقلاب داشت.

 اتفاقات ریز و درشتی که در تاریخ وجودیت جمهوری اسلامی به وقوع پیوسته.

 یعنی شما وقتی به عنوان مثال با کشتار های وحشیانه و قتل های زنجیره ای روبرو میشوید، حالا شما مواجه هستید با حکومتی که به عنوان مثال دست به کشتن و قتل عام قلم داران یک کشور میزند، فرهنگیان کشور میزند، اقلیت های مذهبی رو میکشه.

 حالا شما مواجه میشید با مخالفت همون اقلیت های مذهبی.

 حالا از دل همون اقلیت های مذهبی و باورمندان به اون باور مذهبی هم مخالفانی برای شما به وجود میاد که باور به یک انقلاب دارند که باید با یک انقلاب جمهوری اسلامی از بین بره.

 حالا از دل همون نویسندگان و شاعران هم شما مواجه میشید با طیفی که باور به یک انقلاب دارن.

 در اتفاقات مختلف در سال هفتاد و هشت، هشتاد و هشت و.

 تا امروز وقتی شما مواجه میشوید با یک حکومتی که حالا هواپیمای مسافربری رو با موشک از بین میبره و میکشه.

 حالا شما مواجه هستید با اینکه این نگاه بیشتر و بیشتر در آحاد ملت ظهور می کنه.

 این باور به انقلاب.

 این باور به تغییر و دگرگونی.

 وقتی اتفاقاتی از این دست رخ می ده، وقتی شما مواجه میشید با یک قتل عام وحشیانه، با کشتار های بی حد و حصر، با رفتارهای سرکوبگرانه ای که جمهوری اسلامی در طول بودن خودش انجام داده، اتفاقاتی که در سال هفتاد و هشت در کوی دانشگاه رقم زد در 88 با اون فجایعی که توی کهریزک و زندان ها کرد، با اعدام هایی که انجام داد، با کشتن بیگناهان بیشمار شمار با کشته شدن کسی که تنها و تنها نقد داشت نسبت به این حکومت.

 وقتی شما مواجه میشید با این رفتارهای وحشیانه بیشتر و بیشتر در دل مردم معمولی اون جامعه هم در بین آحاد مختلف این مخالفت رو بوجود میارید.

 وقتی کارگران رو تا این حد عاصی میکنید.

 وقتی تا این حد زندگی اقتصادی مردم رو دچار خدشه میکنید باز هم مواجه میشید با بیشماران دیگری که حالا به واسطه شرایط اقتصادی راه حل رو در انقلاب میبینن و مدام در حال بازتولید بیشتری است از تعداد بی شماری که وارد این قطار انقلاب میشن.

 یعنی شما اگر در نظر بگیرید از ابتدایی که این اتفاق افتاده و جمهوری اسلامی به عنوان یک حزب قدرت سیاسی رو به دست گرفته، و انقلاب مردمی را از آن خود کرد.

 هر چند که قاعدتا پایگاه اجتماعیش در آن دوران از بقیه بیشتر بوده اما به مرور زمان این پایگاه را هر روز کم و کمتر دیده و قاعدتا هر روز هم کمتر خواهد شد.

 یعنی روزی که این جماعت شادمان بودند از داشتن شهدایی که رفتند و جونشون رو در جنگ با عراق دادند، حالا امروز مواجه میشن با فرزندان همون شهدایی که حاضر نیستند به نوعی در این قتل و وحشیگری و خونخواری جمهوری اسلامی سهیم بشن، از نام پدرانشون سوءاستفاده بشه توسط جمهوری اسلامی.

 این نوید این رو میده که هر روز داریم ما مواجه میشیم با یک طیف بیشتری که در برابر جمهوری اسلامی ایستادگی میکنند.

 این قطاری که از همون ابتدا هم شکل گرفته از همون ابتدا گروه های بیشماری اضافه شدند.

 هر روز تعداد بیشتری رو در خودش جای میده.

 هر روز تعداد بیشتری از اون بدنه اجتماعی که جمهوری اسلامی داشته کم میشن و اضافه میشن به جماعتی که حالا تنها راه حل در برابرشون رو انقلاب میدونن.

 حتی بازی اصلاحاتی که جمهوری اسلامی هم به وجود آورد راه گشا نبود و در طول بودن این اصلاح طلبان به مردم ثابت شد که این ها کارایی و قابلیتی رو ندارن برای اینکه بتونن تغییراتی به وجود بیارن.

 حتی تغییرات در فروع.

 یعنی شما وقتی مواجه میشید با اصلاح طلبان و دار و دسته اصلاح طلبان خب اینها در اصول که نمیخواستن تغییری به وجود بیارن.

 به عنوان مثال قرار نبود که ولی فقیه رو ساقط کنن.

 قدرت لجام گسیخته ای که در اختیار یک فرد هست رو از بین ببرن.

 این پادشاه و سلطان و خلیفه رو کم رمق و بی جان بکنن.

 قرار بود که مطیع این فرمانده در برابر خدا در آسمان های خودشان باشند، یوغ بردگی را به گردنشان بیندازند.

 قرار نبود که تغییری به سود زنان مثلا این مملکت به وجود بیاورند.

 قرار نبود که تغییر در منع اعدام به وجود بیاورند.

 قرار نبود ارزش ها رو عوض بکنه.

 قرار نبود اصول رو تغییر بدهند.

 پایبند به همان اصول.

 قرار بود فروع جزئی را در این مملکت تغییر بدهند.

 به عنوان مثال همین گشت ارشادی که با وحشی گری جمهوری اسلامی مدام در حال از بین بردن بیشتر تعداد بیشتری از مردم این کشور هست.

 داغدار کردن مردم بیشتری در این کشور هست.

 حتی برنتابید که آنها هم بخواهند تغییر جزئی را در این فروع خودشان به وجود بیاورند.

 این سرسپردگی و این شهوت به قدرت که در سران جمهوری اسلامی وجود دارد، مدام باعث شد که حتی خودی های درونی خودشان را هم ببلعند.

 حتی مخالفین به نوعی منتقدین هم حتی شاید نمیشد اسمشون رو گذاشت حتی منتقدین درونی خودشون رو هم تاب نیارن از منتقدین درونی خودشون هم مخالف سرسخت به وجود بیارن که انقلابی باشه و این میل به قدرت و این سرسپردگی به قدرت در جمهوری اسلامی مدام تعداد بیشتری رو به این قطار انقلاب اضافه و اضافه کرد و هر روز هم در حال اضافه تر شدن هم هست.

 پس وقتی ما داریم در باب انقلاب ایران صحبت میکنیم مفهومش این نیست که انقلاب ایران شکل گرفته.

 ما داریم در باب یک پروسه ای صحبت میکنیم که از نظر من از همون ابتدایی که جمهوری اسلامی قدرت را قبضه کرد وجود داشت.

 طیف کمی وارد اون بودن اما به مرور زمان بیشتر و بیشتر جنبه عمومی پیدا کرد.

 تعداد بیشتری وارد این چرخه شدن.

 اما این چرخه از همون ابتدا وجود داشت و تنها راه حل در برابر جمهوری اسلامی هم قاعدتا انقلاب بود.

 ما داریم درباب اصولی صحبت می‌کنیم که از قرآن اخذ می‌شود.

 شما وقتی روبه‌رو می‌شوید با قانون اساسی جمهوری اسلامی، حتی عناوین تبصره ها و ماده هایی که در این قانون وجود دارد که شاید کسی را قلقلک بدهد.

 به عنوان مثال در راستای رسیدن به آزادی به عنوان مثال آزادی بیان، بلافاصله شما مواجه می‌شوید با تتمه ای که در این صحبت پیرامون این مطرح می‌شود که باید در برابر موازین اسلامی نباشد.

 یعنی شما آزادی بیان دارید تا جایی که در باب اسلام صحبت نکنید.

 خب این دارد به شما نوید این را می‌دهد که یک اصولی در برابر شماست که غیر قابل عدول و تغییر هست، غیر قابل رفورم هست، اصلاح است.

 این اصول تنها و تنها با از بین رفتن است که قابلیت این را دارد که شما به چیزی که می‌خواهید به آرزویی که دارید دست پیدا بکنید.

 به عنوان مثال، شما با حجاب اجباری روبه‌رو هستید.

 که ریشه ی این فکر از قرآن گرفته شده.

 آیاتی که در قرآن پیرامون این موضوع وجود داره.

 من چندین بار هم اشاره کردم که ذهن ما زباله دانی نیست.

 برای اینکه بخوایم این عناوین رو به ذهن بسپاریم و بگیم آیه 21 سوره ی فلان.

 اما مضمونی که ازش خاطرم هست این هست که زنان باید حجاب خودشون رو رعایت کنن و اون حجابی هم که اونجا داره مطرح میشه یک پارچه ی مشکی بلندی است که حتی روی سینه های اونها رو هم بگیره روی گردن و سینه ها رو بگیره.

 این یک مرکز اسلامی داره، یک ریشه ی قرآنی داره و حکومتی که بر پایه ی این دین و بر پایه این کتاب و بر پایه این شریعت بوجود اومده، غیر قابل تغییر و اصلاح هست و تنها راه حلی که برای مردم به وجود میاد تنها و تنها انقلاب هست.

 دگرگونی و تغییر بنیادی است که بشه تمام این مظالم رو از بین برد.

 یک فعال مدنی که در پی منع اعدام هست هیچ راهکار دیگری به جز انقلاب نداره.

 هیچ راه حلی در برابرش نیست.

 کسی که در پی اعدام نشدن کودکان زیر هجده سال هست، جرایمی که به اونها منتسب می دونن و در نهایت اونها رو به جوخه های دار می سپارند.

 کسی که داره در این راستا حرکت می کنه تنها راه در برابرش انقلاب هست.

 هیچ راه دیگه ای در برابر نداره.

 در هر حوزه ای که فعالیت می کنه تنها راه در برابرش همون انقلاب هست و عوامل مختلفی در طول زمان باعث میشه که جنبه عمومی بیشتری به خودش بگیره.

 اون پایگاه اجتماعی که جمهوری اسلامی داشته از ابتدای انقلاب مدام در حال ریزش هست.

 مدام داره تعداد بیشتری ازش کم میشه.

 در ابتدا شاید به اصلاح طلب ها اضافه می شد و در نهایت از اصلاح طلب ها هم جدا می شد و به سیل بی شمار کسانی که دل در گرو انقلاب دارند اضافه می شد.

 یک تصویر از همان دوردست ها هم قابل دیدن و رویت بود.

 یعنی همواره هر کسی ذره ای اگر فکرش را درگیر می کرد می دانست و این تصویر را می توانست در برابر خود ببیند که در نهایت جمهوری اسلامی روزی در برابر این انقلاب اتفاق خواهد افتاد و وقتی ما داریم در باب انقلاب صحبت می کنیم، منظور این طی طریقتی است که دارد اتفاق می افتد.

 از همان ابتدا هم اتفاق افتاده، از شصت و هفت، از قتل های زنجیره ای، از سال هفتاد و هشت. 11.

 یعنی شما وقتی مواجه می شوید با اتفاقاتی که در سال هشتاد و هشت اتفاق افتاد.

 به عنوان مثال جماعتی که به دنبال رای خودشان بودند، در دل آن جماعتی که دنبال رای خودشان بودند، خیلی ها هم بودند که دنبال انقلاب و سرنگونی جمهوری اسلامی بودند.

 من خودم هم یکی از همان ها بودم.

 یعنی سال هشتاد و هشتی که در ایران شلوغی شد.

 من هم توی خیابون بودم.

 من برای رای هم که به خیابون نرفته بودم من رای نداده بودم.

 من توی زندگیم تا به حال به جمهوری اسلامی رای ندادم.

 اما در خیابان بودم.

 برای این که انقلاب بکنم.

 اما قاعدتا اون زمان مردم، عموم مردم، عامه مردم در پی این راه نبودند.

 در بینشون تعداد بی شماری هم بودند که تنها رای شون سرنگونی جمهوری اسلامی بود.

 اما در بینشون کسانی هم بودند که شاید به دنبال آراء شون بودند.

 اما در نهایت این چرخه در حال تغییر هست.

 مدام داره به این قطار ضد انقلابی که قرار است با یک انقلاب جمهوری اسلامی رو از بین ببره اضافه میشه.

 مدام داره از اون بدنه اجتماعی که جمهوری اسلامی در اختیار داشته کم میشه با رفتارهای وحشیانه، احمقانه، ظالمانه ای که انجام می دهد.

 و هر کسی که در پی تغییری در جمهوری اسلامی بگرده تنها راهش انقلاب هست.

 هیچ راه دیگه ای در برابر نداره.

 ما در باب یک حکومت دموکراتیک صحبت نمی کنیم که قرار باشه با آرامش اون، با به وجود آوردن یک حزبی با رفتارهای مدنی که از خودمون شکل میدیم، با به وجود آوردن یک صنفی خواسته هامون رو پیش ببریم.

 ما همچین قدرتی در اختیار نداریم که بتونیم قوانین رو عوض کنیم.

 ما داریم در باب حکومتی صحبت میکنیم که اگر به عنوان مثال شما نماینده یک مجلسی بشید و از شورای نگهبان رد بشید و صلاحیت تون هم قبول بشه و بعد بخواید اونجا ایده ای رو مطرح کنید با عنوان منع اعدام شما مواجه هستید با یک شورای نگهبانی که قرار هست قوانینی که توسط مجلس شورای اسلامی.

 مصوب قرار هست که بشه رو بهش یک نظارتی داشته باشه که با قوانین اسلامی در تضاد و تناقض نباشه.

 پس یعنی شما هیچ راهی ندارید که این هرم رو از بین ببرید؟

 در صورت نبودن این هرم هست که شما آزادی عمل دارید.

 برای اینکه اهداف و آرزوها و آرمان های خودتون رو پیش ببرید و این حکومت از همون دوردست با هر نگاهی که ذره ای درش عقل و ادراک بود، تحقیق و تفحص درستی بود و در نهایت هر کسی با نگاه بهش می تونست به این نتیجه برسه که در نهایت به یک انقلابی ختم میشه و جمهوری اسلامی محکوم به سرنگونی هست.

 و وقتی در باب این انقلاب صحبت میکنیم این دریچه ای هست که از همون ابتدا هم باز شده و امروز هم ادامه پیدا میکنه.

 اینکه این جنبش امروزی چه سرانجامی داشته باشه موضوع مهمی نیست.

 موضوع مهم این هست که این دریچه در نهایت به یک انقلاب ختم میشه.

 جمهوری اسلامی هیچ راه حلی در برابر خودش نداره به جز انقلاب.

 تنها راه حل در برابر جمهوری اسلامی انقلاب هست.

 وقتی ما به انقلاب ایران در بابش صحبت میکنیم یک حتمی است که غیر قابل عدول و تغییر است.

 اما موضوع مهمی که در این انقلاب وجود داره این هست که ما باید در باب راهکارها و برنامه ها شناخت و آگاهی بیشتر و بیشتر در باب اون ها صحبت بکنیم.

 به راه حل هایی برسیم که زمان رسیدن به پیروزی رو کمتر بکنیم و هزینه هایی که قرار هست داده بشه کمتر و کمتر بشه و در نهایت اون تصویری که قرار هست در آینده داشته باشیم رو از قبل بدونیم و بشناسیم و به اون سمت و سو حرکت بکنیم.

 پس اگر قرار هست پیرامون انقلاب ایران صحبت بشه در باب وجودیت کسی نمی تونه صحبتی بکنه چرا که از همون ابتدا هم وجود داشته.

 جمهوری اسلامی مترادف با یک انقلاب دیگه بود.

 حتی یک بار نزدیک شدن به یک معنی ساده ای مثل اینکه شما وقتی در جمهوری اسلامی روبرو میشید با دادگاه انقلاب بعد از 30 سال شما 30 سال هست قدرت را قبضه کردید، همه ارکان در اختیار شماست.

 آموزش و پرورش، دادگستری، قوه قانونگذاری، قوه اجرائیه، نیروهای مسلح همه و همه در اختیار شما هست اما هنوز شما به خودتون لقب انقلابی میدید.

 دلیل این هست که خود جمهوری اسلامی میدونه که انقلابی در برابرش وجود داره.

 تمام عمر از همون بدو حیاتش هم می دونسته که یک انقلابی در برابرش وجود داره و محکوم به یک انقلاب هست.

 چرا که در جهان مدرن چنین حکومتی قدرت به وجود اومدن رو نداره در نقطه ابتدایی.

 اما با توجه به اینکه حتی به وجود بیاد به واسطه اشکالات مهم تاریخی و فرهنگی که در ایران وجود داشته هیچوقت قدرت بقا نخواهد داشت.

 به همون عیان بودن خورشید که در برابر همه ما هست.

 این موضوع عیان و در برابر دیدگان هستش که جمهوری اسلامی محکوم به یک انقلاب هست.

 و این سرسپردگی جمهوری اسلامی به واژه انقلاب و این حجم از انقلابیگری که در خودش داره بعد از چهل و سه سال نوید این رو میده که حتی خود جمهوری اسلامی و عوامل و انصار جمهوری اسلامی از همون ابتدا هم میدونستن محکوم به یک انقلاب دیگه هستن.

 پایگاه اجتماعی رو که از ابتدا به واسطه تحمیق مردم، به واسطه فریب مردم، به واسطه اشتباهات تاریخی ای که حاکمان پیشین کردند، به واسطه خلا فرهنگی که از همان ابتدا هم وجود داشته به واسطه نبودن کتاب های موثر، شخصیت های موثر و این حجم از گنگ بودن مفاهیم اسلامی در ایران وجود داشته.

 این ها تونستن سوار بشن، یک بدنه ای رو برای خودشون به وجود بیارن و این بدنه در طول زمانی که از وجودش گذشته مدام در حال متلاشی شدن است.

 مدام در حال کم شدن است.

 با آگاهی رساندن.

 با توجه به رفتارهای احمقانه ای که خودش در طول این بودن کرده.

 این رفتارهای ظالمانه ای که انجام داده هر روز و هر روز هم از تعداد این بدنه کم تر شده.

 به تعداد آن بدنه ای که به دنبال انقلاب هست بیشتر و بیشتر شده.

 قاعدتا ایران در نهایت به یک انقلابی خواهد رسید.

 اما اینکه ما باید این زمان را کوتاه تر بکنیم خب قاعدتا باید این زمان کوتاه تر بشه تا تعداد کمتری در این حکومت وحشیانه جمهوری اسلامی و این نگاه وحشیانه اسلامی از بین بروند، شکنجه بشوند.

 ما باید این زمان را کوتاه تر بکنیم.

 ما باید هزینه ها را پائین تر بیاوریم.

 هزینه کمتری بدهیم.

 جوانان کمتری در برابر گلوله قرار بگیرند.

 کشته بشوند، شکنجه بشوند.

 به زندان بیفتند.

 مردم کمتری از بین بروند.

 و در نهایت باید یک افق روشنی را در برابر داشته باشیم تا با میل به آن، با امید به آن، با آرزو داشتن در برابر آن تلاش بکنیم و به پیش برویم.

 و قرار است که در این ویژه برنامه انقلاب ایران هم بیشتر در باب این مسائل صحبت بشود.

 در باب مفاهیمی از این دست.

 در این قسمت می خواستم در باب این جنبشی هم که اتفاق افتاده بیشتر صحبت بکنم اما در قسمت های آتی سعی میکنیم بیشتر و بیشتر درباره‌ش صحبت کنیم چرا که سعی میکنم این برنامه به نام جان این ویژه برنامه قسمت هاش بین 40 تا 60 دقیقه خلاصه بشه و چکیده و مختصر باشه و سعی میکنیم در قسمت آتی هم بیشتر در باب این تحولات از همون ابتدا تا همین جنبش امروزمون بیشتر و بیشتر هم صحبت بکنیم.