خب دوستان وقتی در باب این رشد و تغییر و پویایی صحبت میکنیم در ابتدای امر همه ی نگاه ما به طبیعت بر میگرده.

 اینکه این رشد و تغییر و این پویایی گره خورده با طبیعت انسانی هست، با طبیعتی است که ما در جهان میشناسیم.

 تمامی پدیده هایی که در جهان هستن در شرف همین رشد دارن.

 حرکت میکنن میکنم و اصولا با همین رشد و حرکت هست که به معنایی می رسند.

 تمام موجودات و تمام جانداران با همین رشدشون هست که دنیا رو به پیش می برن و اصولا دنیایی رو ما باهاش روبه رو هستیم که دائم در حال تغییر و پویایی است و این طبیعت انسانی است که به نوعی گره خورده با این موضوع خاص.

 اینکه شما وقتی به گیاهان نگاه میکنید در همین رشد هست که معنا میشه اون گیاهانی که رشد می کنن تا معنا گر بشن معنایی پیدا می کنن.

 انسان هم به همین شکل هست.

 انسان هم موجودی است که با این رشد خودش هست که معنی پیدا می کنه و به نوعی معنی این زیست ما گره خورده با همین رشد هست.

 حالا این که این رشد رو ما تعبیر و تفسیر به چه بکنیم موضوع مهمیه.

 این که مثلا امروز جهان ما این رشد تعبیر شده به یک انسان و یک موجود ابزارسازی که حالا قرار هست در این ابزارسازی خود پیشی بگیرد و رشد کند.

 اما باز هم قاعده رشد یک معنای مشخصی دارد اینکه برای اینکه ما بخواهیم زندگی خودمان را به پیش ببریم باید دائما در همین رشد و تغییر زندگی‌مون رو جلو ببریم تا زندگیمون معنا پیدا کند و اصولا زندگی انسانی برای آن زندگی که در طبیعت جریان دارد با همین رشد و تغییر است که معنا میشود.

 فرای او معنای دیگری نداریم.

 در جهان هستی خودمان موجودات به واسطه این رشدی که میکنند میتوانند بقا پیدا بکنند، زندگی را به جریان بیندازند.

 گیاهان اگر هنوز که هنوزه در جهان وجود دارند به واسطه همین رشدشون معنا شدن با این رشد است که دنیا را به پیش میبرند.

 انسانها هم به همین شکل.

 اگر انسان ها در جهان توانستند این زندگی را بسازند، جهان را به نوعی برای خود بکنند.

 با همین رشد و پویایی شان بوده که به این درجات رسیده اند.

 پس رشد در جهان برابر است با پیشرفت و اصولا همین پیشرفت است که در نهایت قرار است یک معنایی به زندگی جانداران بدهد.

 با این رشد و پویایی است که ما میتوانیم به یک درجاتی برسیم که زندگی را راحت تر بکنیم و زندگی بهتری را به پیش ببریم.

 رفاه بیشتری را پدید بیاوریم و اصولا زندگی ما گره خورده با همین رشد است.

 در برابر این معنای مشخصی که ما داریم صحبت میکنیم از رشد، خب قاعدتا یک تضادی هم در برابر خودش دارد.

 نقطه تضاد هم همان ایستا ماندن است که برابر با فساد و تباهی میشود.

 یعنی شما وقتی به طبیعت نگاه میکنید، وقتی با یک آبی هم رو به رو میشوید، این آب اگر در جریان باشد تبدیل به رود و دریا و اقیانوس و در نهایت به پیشرفت می رسد.

 حالا همین آب را اگر در نظر بگیرید که ایستا بماند، در نهایت قرار است که تبدیل به یک مردابی بشود، به یک لجنزاری بشود و این یک معنای ذاتی است که در دل طبیعت هم رقم خورده یعنی دو معنای متفاوتی را نقش داده یک طرف رشد است، یک طرف ایستا ماندن است، درجا ماندن هست، درجا زدن هست و هر کدام هم در نهایت قرار هست که یک معنایی را به ما با ما در میون بزارن.

 یک سرانجامی رو برای ما به وجود بیاره.

 از یک سو اون رشد هست که ما رو به پیشرفت میرسونه و از یک سو هم این ایستا ماندن هست که در نهایت قرار هست ما رو به فساد و تباهی برسونه.

 این دو معنای متفاوت در کنار هم جمع شدنی نیستند.

 مثل خیلی از مفاهیم دیگه ای که درباره اش صحبت کردیم و گفتیم برتری و برابری با هم جمع نمیشن.

 هر جایی که مفهومی به نام برتری وجود داشته باشه، برابری اونجا نمیتونه نقش ببنده.

 به واسطه اینکه این رقابت هایی که ساخته میشه در راستای برتری و برتری طلبی هیچ معنایی از برابری رو به جای نمی ذاره و عینا شبیه به اون.

 در باب رشد هم میشه همین نگاه رو داشت که هر جایی که رشد وجود داشته باشه، این ایستا ماندن و در جا ماندن هم معنایی پیدا نمی کنه.

 پیشرفت و تباهی با هم همسو و هم معنا نیستن.

 به نوعی هر کدوم با حضورش دیگری رو از میان بر خواهد داشت.

 همون طوری که این نگاه به برتری طلبی هم برابری رو از میان برمیداره و یا نگاه برابر هر گونه برتری طلبی رو از میان بر خواهد داشت.

 به فراخور او این رشد هم به همین معنا هست.

 این رشد و ایستا ماندن در برابر هم قرار دارن.

 رشد در نهایت قرار هست که ما رو به پیشرفت برسونه و ایستا ماندن هم قرار هست که ما رو در نهایت به فساد برسونه.

 اما نگاه هایی که در جهان وجود داره، نگاه های مختلفی که ارزش های انسانی رو ساخته، به ویژه افکاری که مذهبی هست ما رو داره به یک سکویی میرسونه که حالا ایستا باشیم، درجا باشیم.

 یعنی افکار مختلفی که در برابر این رشد ایستادگی کردن، در برابر این پویایی و پیشرفت ایستادگی کرد.

 وقتی شما مواجه میشید با افکار مختلفی که حالا یکتا پرستانه هستند، به ویژه مثلا اسلامی که ما باهاش درگیری بیشتری داریم به واسطه زیستمون در ایران شما مواجه میشید با این که دائما در حال گسترش این نگاه در خود ماندن هستند.

 این که وقتی در باب تعالیم و تعاریف و معارف شون دارن صحبت میکنن، دارن به شما یک تصویری از این در خود ماندن و ایستا ماندن میدن.

 این که اگر قوانینی رو مطرح میکنند قوانین دائمی هست که مخالف با طبیعت انسانی هست.

 یعنی طبیعت انسانی که داره به شما نوید این رشد و پویایی رو میده تا در نهایت به پیشرفت برسید، زندگیتون رو تغییر بدید و اصولا این رشد و تغییر معنا گر طبیعت است و در برابرش افکاری که به وجود آمده به ویژه مثلا در اسلام که حالا قرار است به واسطه نگاه یکتا پرستانه شما را در خود نگه دارد و در برابر رشد شما بایستد.

 هر رشدی رو مترادف با کفر بدونه.

 شما در نظر بگیرید همین مثالی که داریم درباره‌اش صحبت می‌کنیم را بیایید و مصادیقی برایش در دل اسلام هم پیدا بکنید.

 اینکه اگر قوانینی برای کنترل اجتماع نوشته شده یک قوانین همیشگی و دائمی است در برابر رشد و تغییر.

 اگر صحبت از بریده شدن دست دزدان می کند، قرار است که تا زمانی که انسان و بشریت در جهان وجود داشته باشند به این قانون پایبند باشند.

 قانون بلاعزل که خدا فرموده در قرآن گفته و حالا قرار است که انسان ها تا روزی که زندگی می کنند هر دزدی را به واسطه دزدی اش دست بزنند دست ببرم و این دیوانگی و جنون رو به پیش ببرن.

 اینکه از همون ابتدا تا چه اندازه دیوانه وار خشونت بار و.

 مخالف با طبیعت انسانی بوده هم موضوعی که میشه دربارش صحبت کرد.

 اما نگاه محکمی که در باب این موضوع مشخصه ما تو این قسمت داریم دربارش صحبت می کنیم داره اینه که حالا شما مواجه هستید با این ایستایی و در خود ماندنی که قرار هست هیچ تغییری در این نگاه به وجود نیارید.

 اگر شرایط هم تغییر کرد شما باز هم پایبند به همون نگاه ابتدایی باشید.

 از همون ابتدا صحبت از این موضوع به میان اومده که شما باید دست دزدان رو ببرید.

 حالا تا زمانی که انسان ها بر روی کره زمین زندگی بکنند هم قرار هست که همین نگاه رو به پیش ببرید و این مخالف با طبیعت هست.

 طبیعتی که حالا داره هر روز به ما این رشد و این حرکت رو و این تغییر و این پویایی رو نشون میده و در نهایت قرار هست که ما رو به اون پیشرفت ها برسونه.

 ایستا ماندنی که ما دربارش نمونه و مثال بسیار داریم.

 آبی که یک جا راکد می ماند بعد از یک مدتی تبدیل به مرداب و لجنزار میشه.

 حالا این قانونی که قرار هست تغییر نکنه در نهایت قرار هست به یک لجن زاری تبدیل بشه.

 قرار هست به فساد و تباهی مارو بکشونه همون طور که کشونده.

 در جوامع مختلف هم با این روبرو هستیم.

 حالا جایی که سعی کردن در برابر طبیعت ایستادگی نکنند و این تغییر و این رشد رو ادامه بدن، در دل قوانین هم شما مواجه با این پویایی و پیشرفت میشید.

 حالا اگر در روزگارانی جزای دزد بریده شدن دست بوده، امروز به واسطه رشدی که ما میکنیم مواجه میشیم با این که حالا این چه تاثیرات منفی ای میتونه داشته باشه در زندگی اجتماعی انسان ها تا چه اندازه ضرر به ما خواهد زد؟

 اگر جهان ما در حال پیشرفت است و در کنار این پیشرفت ها شما مواجه میشید با نوع های نگرش تازه، حالا قرار هست هر نوع نگرش تازه ای در دل اسلام بسته بشه در برابرش ایستادگی بشه.

 شما وقتی مواجه میشید با یک معنایی به اسم بدعت.

 بدعت همون مترادف با ابداع هست.

 یعنی شما قرار هست که راه های تازه ای رو به وجود بیارید و افکار تازه ای رو به وجود بیارید.

 اما به سادگی بدعت مترادف با کفر میشه.

 جزایی همتای کفر خواهد داشت.

 این که دیگه شما قرار نیست که در این راستا پیشرفت بکنید، قوانین رو تغییر بدید، نوع نگاه رو عوض بکنید.

 قرار هست که با همون نگاه ساکن و ساکت به پیش برید.

 این فقط و فقط هم مختص به نگاه های اسلامی نیست.

 در نگاه های یهودی هم به همین شکل.

 در نگاه های مسیحیت هم به همین شکل.

 و شما مواجه میشید با این که تا چه اندازه تا دندان مسلح در برابر هر تغییری ایستادگی کردم.

 اگر قرار بوده در دل مسیحیت یک نگاه تازه ای به وجود بیاد.

 تا چه اندازه از این ها قلع و قمع کردن و با تمام توان در برابر این تغییرات ایستادگی کردن تا همون نگاه ایستای گذشته شون رو به پیش ببرن.

 و این مخالفت با طبیعت است.

 طبیعتی که حالا داره به ما راه و چاه نشان می دهد که برای پیشرفت، برای زندگی بهتر، برای رفاه باید تغییر کنید.

 باید رشد بکنید، باید حرکت داشته باشید.

 این حرکت و رشد را شما از دل همین گیاهان هم می توانید ببینید.

 برای زیست بهتر برای اینکه بتوانند راحت تر زندگی کنند، رشد می کنند، حرکت می کنند، تغییر می کنند تا در نهایت به این پیشرفت ها برسند.

 اما بی حرکت ماندن آنها قاعدتا آنها را به فساد و تباهی خواهد رساند.

 هر موجود زنده ای که قرار باشد درجا بزند و در جای خودش ایستا زندگی اش را به پیش ببرد، در نهایت محکوم به این نابودی و تباهی خواهد بود و در نهایت از بین خواهد رفت و در نهایت زندگی بهتری را برای خود و دیگران نخواهد ساخت.

 بلکه قرار است در همان نابودی و تباهی زندگی اش را به پیش ببرد.

 و ما مواجه می شویم با این افکار مختلفی که حالا مطرح شده و ما را سوق می‌دهد به این ایستا ماندن و در خود ماندن.

 نمونه هایش در دل ادیان مختلف باور به یکتا پرستی شکل می‌گیرد که بنیان اصلیش هم بر پایه همین ایستا ماندن است.

 در برابر هر گونه تغییری صف آرایی خواهد کرد.

 ما برای این تغییرات برای این رشد نیاز به فکر کردن داریم.

 نیاز به اندیشه کردن داریم، نیاز به جدل داریم، بحث داریم، صحبت داریم تا بتوانیم یک راهی را پیش ببریم.

 و شما مواجه می‌شوید با این افکار که در برابر ایستادگی کردن، در برابر فکر کردن، در برابر صحبت کردن، در برابر بحث کردن.

 به عنوان مثال وقتی با اسلام روبه‌رو می‌شوید، فکر کردن در باب موضوعات مهم دنیوی را مترادف با دیوانگی در نهایت و یا کفر می‌داند.

 این که اگر شما قرار باشد در باب موضوعات مهم در باب وجودیت خدا، در باب افکار خداوندی فکر بکنید، در نهایت قرار است که تبدیل به یک کافر و مشرک بشوید و هر دروازه ای را رو به این تغییر و رشد می بندد تا از خودش یک مردابی تا به این حد وحشتناک رو بسازه.

 امروز بعد از گذشت هزار و چهارصد سال باز هم رو به رو هستید با همان افکاری که در هزار و چهارصد سال پیش مطرح شده.

 باز هم گروه های مختلف در کشور های مختلف در همین جمهوری اسلامی در پی همان افکار پوسیده ی گذشتگان هستند.

 افکاری که قاعدتا تباهی و نابودی را چه در آن دوران و چه در دوران های آتی برای جهانیان به ارمغان آورده.

 هنوز هم به دنبال همان نگاه است.

 همون نگاهی که بدعت گران رو کافر بدونه.

 کسانی که در پی تغییر و پویایی باشند رو مشرک قلمداد بکنه.

 در برابر هر گونه فکری بایسته در برابر هر گونه تغییری بایسته.

 قرار باشه یک موضوع، یک عنوانی رو مطرح بکنه تا زمانی که جهان هست هم در همین راستا ادامه پیدا بکنه.

 وقتی به یک مبحثی مثل خاتم و رسولی میرسید این نگاه ایستای خداوندی به نهایت خودش می رسه.

 یعنی اگر در یهودیت، در مسیحیت در این باب صحبت شد اما در اسلام دیگه به وحشتناک ترین شکلش صحبت دیگه داره میشه در باب اینکه حالا این نگاه حتی خداوندی که قرار بوده یک تغییری رشدی در خود داشته باشه و با توجه به شرایط تغییر بکنه، حالا قرار است تمام این دروازه ها هم بسته بشه.

 آخرین پیامبر به زمین پا بگذاره و آخرین صحبت ها و آخرین فرامین رو هم بده.

 آخرین فرامین در دل قرآن گفته میشه و قرار هست تا آخرین روزی که بشریت زندگی می کنه همین راه رو به پیش بره.

 در صورتی که وقتی ما مواجه می شیم با جامعه ی مدرنی که در جهان وجود داره می بینیم که نگاه های اون ها دائم در حال تغییر هست.

 در باب قوانین به همین شکل هست.

 شما وقتی مواجه میشید با این نگاه های عرفی که حالا قصد داره تغییر در خودش ایجاد بکنه، شاید روزی این اعدام کردن رو راهکار می دونسته دانسته ام و روزی هم به این درک رسید که این کار، کار اشتباهی است.

 این ترویج گر این خشونت و دیوانگی است.

 ترویج گر این انتقام جویی و کینه خواهی و کینه طلبی است.

 جواب عکس بین مردم خواهد داد.

 اگر روزی به این نگاه می کردند که برای سرکوب انسان ها این مجازات های وحشتناک و وحشیانه را در بین مردم و به صورت علنی اجرا کنند.

 روزی با پیشرفت و پویایی خودشان به این نتیجه رسیدند که حالا این می تواند جواب عکس بده و می تواند انسان ها را وحشی خوی تر بکند.

 می تواند از آنها دیوانگانی را بسازد.

 می تواند آن ها را افسرده و ملول بکند.

 می تواند هزاران اثر منفی داشته باشد که آن اثر مثبت را بی معنا خواهد کرد.

 در نهایت قرار است آن ها را به یک ترس و وحشتی بیندازد.

 تا آن جرم را نکنند و این که تا چه اندازه این ترویج ترس و خشونت و وحشت و دیوانگی لطمه خواهد زد به این زندگی اجتماعی.

 و این را با فکر کردن بیشتر، با بحث کردن در باب موضوعات و در نهایت با تغییر و پویایی به این پیشرفت ها رسیدند.

 اما شما مواجه میشوید با نگاه هایی که حالا قرار دارد مدام در همان نگاه اولیه خودش درجا بزند.

 اما برای اینکه بخواهیم به این پیشرفت ها برسیم باید این راه رشد را به پیش ببریم.

 در این راه رشد حرکت کنیم و فراتر از آن باید این نگاه را گسترش دهیم.

 باید این نگاه را تبدیل به یک ارزش بکنیم.

 این اعتقاد به رشد و پویایی را باید تبدیل به یک ارزش همگانی و اجتماعی بکنیم.

 اینکه همه در پی این تغییر باشند.

 اینکه این نگاه نقادانه را به وجود بیاوریم.

 اینکه در قبال موضوعات مختلف ما صحبت بکنیم، حرف بزنیم، نکات منفی و مثبتش را مطرح بکنیم.

 در نهایت بتوانیم با صحبت کردن، با این بحث کردن، با این جدل کردن به یک معنای تازه ای برسیم.

 معانی گذشته رو مورد سوال قرار بدیم.

 چیزی که شما باهاش هیچوقت رو به رو نمیشید.

 در دل ادیان قرار نیست که در باب موضوعاتی که خدا مطرح کرده صحبت بشه.

 هر گونه صحبتی در برابر خدا قاعدتا محکوم به کفر و مجازات های سنگین هست.

 اصلا یک مفهومی مثل ارتداد.

 اینکه شما قرار نیست فکر بکنید قرار نیست که در باب اون طریقتی که درش زاده شدید یک نگاه تازه ای داشته باشید و اون رو مورد کنکاش قرار بدید تا در نهایت با انتخاب خودتون یک راه رو برگزینید.

 شما اگه قرار باشه این راه را تغییر بدید مواجه می شید با حکم ارتداد که حکم تون هم مرگ و قتل هست.

 شما محکوم به دنیا می آید و در یک مرداب ایستا.

 قرار هست که در همون جا جون بدید و جونتون رو از دست بدید.

 قرار نیست که در پی این تغییرات باشید.

 هر نگاهی که منجر به فکر و خرد بشه محکوم هست.

 هر نگاهی که قرار باشه.

 برای تغییر قدم بردارد، محکوم به مرگ و نابودی و نیستی است.

 در برابر آن طبیعتی است که طبیعت جهان پیرامون ماست.

 مدام با همین تغییرات و رشد هاست که دارد جهان را به پیش می برد.

 اصولا این ذات انسانی، ذات جهان پیرامون ما ذات طبیعت داره.

 مدام در برابر ما این تصویر را می دهد که اگر پیشرفتی حاصل شده به واسطه همین رشد بوده، به واسطه همین تغییرات بوده.

 اگر ما با جهانی روبه رو می شویم که حالا پیشرفت هایی هم کرده، انسان و یا فراتر از آن طبیعت پیشرفتی کرده، به واسطه این رشد و تغییرات بوده تا در نهایت ما را به پیشرفت رسانده و مواجه می شویم با یک نگاهی که دگم در برابر آن ایستادگی کرده و به رادیکال ترین شکل ممکن در برابر هر تغییری ایستادگی می کند و حالا ما باید این راه را تغییر دهیم.

 این نگاه رو، این ارزش رو تغییر بدیم.

 که پویایی و پیشرفت خودمون رو در همین حرکت کردن، در جریان بودن، تفکر کردن، تغییر طلبی و انتقاد ببینیم.

 این رو تبدیل به یک ارزش مستحکمی در جهان پیرامون خودمون بکنیم.

 اینکه با هر موضوعی اگه قرار باشه مواجه بشیم باید دربارش فکر بکنیم، تامل بکنیم، با منطق خودمون، با عقل و خرد خودمون به استقبال اون موضوع بریم.

 حالا این موضوع رو هر کسی مطرح کرده باشه خدا در آسمان ها کرده باشه یا فلان خدای بر زمین تفاوتی نمی کنه.

 هر کسی این موضوع رو مطرح کرده باشه ما بتونیم در قبالش صحبت بکنیم، ما بتونیم حالا اون رو رشد بدیم.

 حالا بتونیم تغییر در دلش به وجود بیاریم و به واسطه همین رشد و تغییر باشه که در نهایت به یک پیشرفتی برسیم و رفاه بیشتری رو برای خود یا دیگران رقم بزنیم و این اون چیزیه که ما باید به عنوان ارزش در جهانمان پدید بیاوریم.

 در باب تمام موضوعات با همین نگاه نقادانه روبه رو شویم.

 هر موضوع در برابر را به سادگی قبول نکنیم.

 به دلمون شک رو پررنگ و قدرتمند کنیم.

 شکی که در دل ادیان مترادف با بی ایمانی است در نهایت در برابر ایمان هست.

 اینکه قرار نیست ما ایمان رو بکشیم و از بین ببریم.

 اینکه قرار هست در دل همون ایمان هم شک کنیم.

 قرار هست که نگاه نقادانه خودمون رو قدرتمند تر بکنیم.

 نگاه پرسشگرانه آینه خودمون رو قدرتمند تر بکنیم.

 قرار هست که در این مسیر رشد حرکت بکنیم، در جا نمونیم، نایستیم، چیزی رو به سادگی قبول نکنیم و درباره اش بحث و جدل و صحبت داشته باشیم.

 نه تنها در موضوعات فکری که در زندگی اجتماعی مون، در زندگی فردی مون، در مسائل سیاسی مون، در مسائل اقتصادی مون، در همه جا و همه جا این روحیه ی پرسشگر نقادانه رو داشته باشیم.

 این شک رو دائما با خودمون پرورش بدیم.

 همه جا به همراه خودمون ببریم.

 این تمایل به رشد رو در خودمون به وجود بیاریم.

 در باب مسائل سیاسی ایستا نباشیم، درجا نمونیم، در حرکت و در جریان باشیم.

 در برابر هر اتفاقی که می افته صحبتی برای گفتن داشته باشیم.

 نقدی برای انجام داشته باشیم و این اون راهکاری ست که در نهایت ما رو به پیشرفت خواهد رسوند.

 حالا در هر نگاهی که شکل میگیره اگر یک باور تازه ای در برابر ما نقش میبنده، قرار هست که ما در بابش تفکر بکنیم.

 قرار نیست که چشم بسته اون رو قبول بکنیم.

 اگر در باب جان صحبت می کنیم، در باب آزادی و قانونش صحبت می کنیم.

 باید در باره اش فکر بکنیم، صحبت بکنیم.

 باید نگاه نقادانه مون رو نسبت به تمام موضوعات داشته باشیم.

 در باب هر باوری داشته باشیم و اصولا با همین شک زندگی مون رو به پیش ببریم تا در نهایت با این شک به یقین درستی برسیم.

 یقینی که بر پایه خرد هست، بر پایه فکر کردن هست، بر پایه صحبت کردن هست، بر پایه بحث کردن هست.

 یقینی که به واسطه این شک پدید اومده.

 نه یقینی که به واسطه یک ایمان کورکورانه شکل گرفته.

 به واسطه اون ایستا موندن و در خود ماندن هست که در نهایت ما رو به فساد و تباهی خواهد کشاند و اون نگاهی است که ما باید در رشدش کوشا باشیم که در زندگی های فردی مون، در شرایط اجتماعی مون، در شرایط سیاسی مون با هر مقوله ای که روبرو میشیم در پی این حرکت و رشد باشیم. درجا نمونیم.

 این حرکت داشتن هست که در نهایت قرار هست ما رو به یک سر و سامانی برسونه.

 در نظر بگیرید همین امروز و شرایطی که در ایران ما وجود داره، این نگاه بیمارگونه ای که نسبت به این ایستا موندن و در خود ماندن در بین مردم در طول این سالیان مدید اتفاق افتاده باعث شده که اینقدر راحت از کنار موضوعات بگذرند، در خود بمانند و در این تباهی هم زندگی را به پیش ببرند.

 حالا شما تصور کنید که اگر ارزشهای انسانی بر پایه این رشد و تغییر و شکوفایی و پیشرفت بود، امروز ایرانی ها در قبال این اتفاقات چه نگاهی داشتند؟

 تا چه اندازه با نگاه نقادانه نسبت به هر کدام از این موضوعات روبه رو می شدند؟

 چه کسی می توانست به سادگی در باب موضوعاتی صحبت بکند و کسی را در برابر نداشته باشد که از او سئوال بکند و نسبت به موضوع آن شک بکند و نسبت به موضوع او پرسش داشته باشد و با نگاه نقادانه به او نزدیک شود؟

 حالا تا چه اندازه اینها راحت تر و ساده تر هر موضوعی را قبول می کنند؟

 مردم ایران ما تا چه اندازه در قبال این موضوعات منفعل هستند؟ درخودمانده هستند؟

 تا چه اندازه این ها به واسطه تعالیمی است که مدام برای آنها تکرار می شود؟

 ارزش هایی است که برای آن ها ساخته شده.

 ارزش هایی که مدام به آن ها از یک نگاه برتر و والاتری گفته، از یک فرمان غیر قابل عدول از فرمانبرداری و اسیر ماندن گفته از بنده بودن و برده بودن گفته.

 حالا آنها چقدر راحت تر در این در خود ماندن می مونن و در این منجلاب غرق می شن بدون اینکه حتی تلاشی برای تغییرش بکنن.

 و اگر این نگاه ها متفاوت بود، اگر این ارزش ها متفاوت بود، امروز ما شاهد چه نوع اجتماعی در ایران بودیم؟

 چه فرهنگی جاری و ساری در زندگی اونها بود؟

 اگر از ابتدا به اون ها این علاقه به شک و اینکه شک رو در خود به وجود بیارید که نسبت به همه موضوعات شک بکنید و هیچ چیزی رو قبول نکنید، در پی این رشد باشید.

 اگر این نگاه قرار بود در بین مردم ایران جاری بشه امروز همون اول در همون اوایل انقلاب با چه مردمی روبرو بودیم؟

 آیا با مردمی روبرو بودیم که هر صحبتی از سوی ملاکین رو قبول کنن به گوش و جان و دل بسپارند و به سادگی این حرف رو بهش ایمان بیارن، به یقین برسن و در نهایت به این فساد و تباهی برسند به فساد و تباهی که همان نگاه هزار و چهارصد سال پیش و چهل و خرده‌ای سال پیش دوباره به خورد مردم داد و حالا باز هم مردم در همین ایستا ماندن قرار گرفتند و در این فساد و تباهی عمر را هدر می‌کنند، تلف می‌کنند.

 در نهایت قرار است که ما با نگاه به این رشد، با نگاه به این پویایی، با نگاه به این پیشرفت، ما نگاه تغییر خواهی را گسترش بدیم.

 در پی این تغییر خواهی بر بیاوریم.

 تغییر خواهی که بر پایه شک، بر پایه خرد بر پایه رشد شکل می‌گیرد.

 اینکه ما شیفته تغییر باشیم، اینکه تغییر یک بخش بزرگی از زیستن انسان ها باشه.

 همون طوری که طبیعت داره به ما نشون می‌ده که موجودات دائما در حال تغییر هستند و دائما در حال رشد هستند و قاعدتا زندگی انسانی هم نیازمند این تغییرات است.

 این حجم از ترس انسان ها نسبت به تغییر برای چیست؟

 این حجم اعتیاد آنها به عادت برای چیست؟

 به واسطه این تعالیمی است که مدام برای آنها تکرار شده و از آنها انسان هایی تا این حد عادت مند ساخته که حالا به هر موضوعی که باهاشون مطرح میشه هم عادت میکنن و در قبالش هیچ نگاه متفاوتی رو ندارن و ما مواجه می شیم با این اسارت در نگاه ها.

 این درماندگی که به کرات باهاش روبرو میشیم در تمامی عناوین در این درماندگی غرق موندن.

 حاضر به هیچ تغییری نیستند.

 حاضر به هیچ گونه نگاه متفاوتی نیستن و در قبالش ما باید در برابرش ارزشی رو پابرجا بر زمین بکنیم که بر پایه همین نگاه و همین میل به رشد باشه و در نهایت ما رو به تغییر خواهی برسونه.

 اینکه در قبال تمام موضوعات شک بکنیم، در بابش صحبت بکنیم، بحث بکنیم، جدل بکنیم و در نهایت به اون تغییر برسیم و این تغییر خواهی نباید ایستا باشه.

 نباید در یک جایی، در یک نقطه ای به پایان برسه.

 یعنی ما برای تغییر به عنوان مثال نظام جمهوری اسلامی حرکت بکنیم و بعد از اینکه این نظام رو تغییر دادیم دوباره باز به همون نگاه عادت مند خودمون پیش بریم و یک ارزشهایی رو بسازیم و در اون ارزش های خودمون هم غرق بشیم و دوباره به اون فساد و تباهی برسیم.

 در صورتی که قرار هست این ارزش ما میل به تغییر خواهی باشه، میل به رشد باشه، در نهایت میل به پیشرفت باشه.

 این نگاه شک گرایانه باشه، نگاه نقادانه باشه، پرسش گرایانه باشه.

 اینهاست که باید تبدیل به اون ارزش کلی بین مردم بشه.

 حالا قرار هست اگر تغییری به وجود میاد دوباره ایستا نباشه و دوباره این تغییر به وجود بیاد و اصولا ما از تغییر نترسیم.

 قرار هست که این تغییرات در نهایت ما رو به یک پیشرفتی برسونه.

 هر کدوم از این تغییرات قرار هست یک پله ای برای رسیدن ما به پیشرفت باشه و ما قرار هست با اتکا به همین تغییر ها دنیای بهتری رو بسازیم و رفاه بیشتری رو برای خود و دیگران به ثمر بنشیند.

 و در نهایت باید به این آگاهی برسیم که این نگاه تغییر خواهانه تبدیل به یک ارزش کلی در بین همه مردم بشود.

 این میل به تغییر، میل به رشد، میل به حرکت که طبیعت وجودی ما هم از همین نشات می‌گیرد، باید تبدیل به یک ارزش بین همه انسان ها بشود که اگر فردا با یک نظام تازه ای هم روبرو شدیم دوباره پر از شک در برابر او ایستادگی بکنیم، نقادانه به او نگاه بکنیم و در بابش پرسش داشته باشیم، ارادتمند به او نشویم، به او اعتیاد پیدا نکنیم که باز به آن فساد و تباهی برسیم.

 قرار است در تمامی اشکال هم به این تغییر باور داشته باشیم.

 اگر قرار است اداره ای در حکومت در باب سیاست اتفاق بیفتد، به واسطه این تغییر است که باز می‌تواند بهتر و بهتر بشود.

 هرچقدر این تغییرات بیشتر باشد که ما می‌توانیم در نهایت به یک پیشرفتی دست پیدا بکنیم هر جا که نزدیک به این معنی های ایستا بشیم محکوم به همون مرداب و منجلاب هم خواهیم شد.

 محکوم به فساد و تباهی هم خواهیم شد.

 حالا تفاوتی نمی کنه که به چه کسی وابستگی داشته باشیم.

 به چه کسی اعتیاد داشته باشیم.

 این اعتیاد و عادت مندی می تونه روزی به جمهوری اسلامی و اسلام باشه، روزی به مسیحیت باشه، روزی به نظام سرمایه داری و یا نظام کمونیستی باشه تفاوتی نمی کنه.

 این عادت مندی ست که ما رو در نهایت تبدیل به جامعه ای تا این حد غرق شده در فساد می کنه.

 اما این میل به تغییر، میل به رشد، میل به حرکت داشتن قرار هست در نهایت ما رو به یک پیشرفتی برسونه.

 در باب موضوع رشد و تغییر و پویایی و پیشرفت انسانی و مصادیق اون به شدت میشه صحبت کرد.

 در باب جایگاهی که شک می تونه در باورهای ما داشته باشه.

 در باب این خرد، در باب این پرسشگری، در باب این نگاه منتقدانه، ساعت ها و ساعت ها میشه صحبت کرد.

 قاعدتا در برنامه های آتی هم درباره اش بیشتر و بیشتر صحبت میکنیم.

 نزدیک به این مصادیق میشیم چرا که دنیای ما را خواهد ساخت.

 اما در مجموع در این برنامه دوست داشتیم که در باب این میل به تغییر صحبت بکنیم و اینکه این میل به تغییر قرار هست یک ارزش همگانی بشه و ما از باوری صحبت میکنیم که این میل به تغییر رو گسترش بده.

 اما تا همین جا به نظرم در مجموع بحث از در باب این موضوع صحبت کردم و سعی میکنیم در برنامه های آتی هم بیشتر در باب این مصادیق صحبت بکنیم.

 در انتهای برنامه هم دوست دارم باهاتون مطرح بکنم.

 اینکه اگر دوست دارید این صدا شنیده بشه این راه تغییر شکل بگیره و بیشتر به این جمع اضافه بشه، میتونید این صدا رو با دیگران به اشتراک بگذارید.

 منظور از صدا هم خلاصه به برنامه ای به نام جان نمیشه.

 من پیشتر از اینکه بخوام برنامه ای به نام جان رو ضبط و پخش بکنم آرا، افکار و عقایدم رو تحت عناوین کتاب هایی به رشته ی تحریر درآوردم.

 تمامی این آثار به صورت رایگان در وبسایت جهان آرمانی در اختیار شما دوستان هست.

 میتونید با مراجعه به وب سایت شخصی من این آثار رو دریافت و مطالعه کنید و اگر دوست داشتید این راه تغییر اتفاق بیفته و به پیش بره این آثار رو با دیگران هم به اشتراک بگذارید.

 ممنون که همراه من بودید.

 من نیما شهسواری و این برنامه به نام جان بود.

 در پناه آزادی.