خب دوستان توی این قسمت مشخص قرار هست که ما دوباره در باب اعتراض صحبت کنیم.

 در قسمت های گذشته پیرامون مسئله اعتراض صحبت کردیم و حالا توی این قسمت میخوایم صحبت بکنیم در باب جامعه ای که در نهایت به ستایش معترضان برسه و اعتراض رو مبدل به یک ارزش عمومی و اجتماعی در جامعه خودش بدونه.

 جامعه ای که اگر قرار باشه میل به پیشرفت و پویایی داشته باشه باید مسئله اعتراض رو مبدل به ارزش جمعی خودش بکنه.

 خب قاعدتا ما صحبت کردیم و گفتیم در قسمت های گذشته که اصولا تنها راه مقابله با ناهنجاری هایی که در جهان وجود دارد همین مساله اعتراض است.

 در آن نقطه ابتدایی ما دانستیم که جهان جهانی پر از ناملایمات و نابرابری ها، زشتی ها، ظلمت ها.

 جهانی که پر شده از این زشتی های بی حد و حصر.

 یعنی شما به جهان پیرامون خودتان نگاه می کنید، می بینید که چگونه جهان را از این نابرابری ها پر کرده اند.

 طبقات بی شماری که توسط انسان ها ساخته شده، نابرابری های جنسیتی ای که وجود دارد، نابرابری های طبقاتی ای که وجود دارد، نابرابری های سیاسی، اقتصادی، خفقان و همه این شرایط که در جای جای جهان قابل مشاهده هست.

 آزادی های به تاراج رفته ای که حالا می توانید ببینید که در کشورهای مختلف در شرایط مختلف به اندازه های مختلف وجود دارد.

 هیچکدام از کشور ها و جوامعی که در جهان وجود دارند عاری از این مشکلات و ناهنجاری ها و زشتی ها و ظلمت ها نیستند.

 اما برخی کمتر و برخی بیشتر و اگر هم ما شاهد کشورهایی هستیم که این ناهنجاری ها و نابرابری ها و از میان بردن آزادی ها را کم و کمتر کرده اند، به واسطه همان اعتراضی بوده که در آن نقطه ابتدایی شکل گرفته.

 یعنی ما با جوامعی روبه رو شدیم که به واسطه پاسداشت از اعتراض و در نهایت اعتراضات عمومی به آن جایگاهی رسیده که بتواند از این مشکلات و سختی ها عبور کند.

 با توجه به همین نگاه به این نتیجه می رسید که هر جامعه ای که قاعدتا دچار مشکلات ریز و درشتی است، تنها راه برون رفت خودش را اعتراض می بیند و حالا برای رسیدن به جامعه ای که ما در حال پویایی و دگرگونی ببینیمش و تغییر ببینیمش، نیاز به چاشنی همتای اعتراض داریم یعنی لازمه جامعه در حال پیشرفت و پویا قاعدتا اعتراض هست.

 خوب قاعدتا ما در ذهن و خیال خودمون به دنبال و جست و جوی جامعه ای در حال دگرگونی و تغییر هستیم و می خوایم از این ایستا بودن در امان بمانیم.

 ایستا بودنی که زندگی رو مبدل به یک مردابی کرده که همگان در سالیان سال زندگی خودشون مجبور به تکرار گذشته خود هستند.

 مثلا وقتی نزدیک میشیم به شرایطی که در ایران وجود داره مواجه میشیم با کشوری که در این مرداب داره زندگیش رو سپری می کنه.

 مردابی 2500 ساله.

 یعنی ما امروز مواجه هستیم با یک حکومتی که در راه پاس داشت از همون قواعد و قوانین 1400 سال پیش داره حرکت می کنه.

 اصولا تمام هم و غمش رو در این راستا داره خرج و هزینه می کنه که همون قواعد و قوانین و باورها و ایمان 1400 سال پیش در این کشور جاری و ساری باشد.

 همان مردابی که درباره اش صحبت کردیم و اصولا این نگاه ایستا گفتیم که اگر نزدیک به مبانی اسلامی بشویم، بزرگترین مشکلات در این ویژه برنامه ای که تحت عنوان شناخت اسلام بود با یک مفهومی روبرو میشدیم تحت عنوان اینکه محمد خود را خاتم رسولان میدانست.

 یعنی این راه باریکی که برای تغییرات و دگرگونی ها وجود داشت، حتی با توجه به این که ساختارهای اصلی و ریشه ها را تغییر نمیداد اما قرار بود یک اصلاحاتی را بوجود بیاورد.

 اما با شخصیتی مثل محمد و دینی همچون اسلام این دریچه هم بسته شد و حالا قرار بر این بود که تمامی این قواعد و قوانین و این نگاه ها و این باورها مبدل به نگاهی بشود برای تمام عمر و تمام زمانی که انسان ها قرار باشد بر زمین زندگی بکنند و این شروع نقطه ای است که انسان ها را به این ایستا بودن دعوت می کند.

 خب قاعدتا با توجه به این نگاهی که در دل اسلام وجود داشت و مثلا وقتی ما در باب ایران صحبت می کنیم که فرهنگ جمعی خودش را برگرفته از همین نگاه اسلامی دیده، مواجه می شویم با این ایستا بودن جمعی که امروز هم شاهد اثراتش هستیم.

 یعنی مردمی که قانع به همان نگاه های گذشتگان و نگاه های سنتی هستند، میلی برای پیشرفت و پویایی در خود نمی بینند.

 اصولا فرهنگی که داره اون ها رو مدام ترغیب می کنه به این سکون و سکوت و این فرمانبرداری و بردگی و اسارت، به این تسلیم بودن.

 وقتی شما نزدیک مفهومی همتای اسلام می شوید، خب می دانید که این اسلام مترادف با تسلیم بودن هست.

 و حال ما مواجه می شویم با جامعه ای ساکن و راکد که کاری برای تغییر انجام نمی دهد.

 راهی رو و دریچه ای را برای این تغییرات باز نمی کنه و به میان نمیاره.

 اما نقطه ی مقابل این نگاه همون جامعه پویایی ست که در حال تغییر هست.

 جامعه پویایی که قرار هست دگرگونی هایی رو در خودش به وجود بیاره، انقلاب هایی رو در خودش به وجود بیاره و شرایط رو تغییر بده.

 اگر نابرابری هایی رو می بینه، حالا قرار هست که اینها رو دگرگون بکنه.

 اگر نابرابری جنسیتی در این کشور بیداد می کنه، حالا قرار هست که نسبت به اینها معترض بشه و اون کلید ابتدایی و جرقه ابتدایی برای تغییرات از دل همین اعتراض به وجود میاد.

 پس ما باید یک نگاهی داشته باشیم و یک تصویری داشته باشیم در باب واقعیت دنیا.

 همه جای دنیا در تمام طول تاریخ اگر اتفاقاتی در راستای دگرگونی و پیشرفت به وجود اومده به واسطه همین نگاه معترض بوده.

 همین اعتراض و انتقاد نسبت به شرایط بوده پس قاعدتا ما برای رسیدن به جامعه پویا نیازمند این اعتراض ها هستیم.

 ما نیاز داریم که تغییر را مترادف با آن حس اولیه اعتراض بدانیم.

 یعنی شما وقتی در شرایط اسفناکی هستید که حالا نابرابری هایی وجود دارد، آزادی های به یغما رفته ای وجود دارد، شرایط بد اقتصادی وجود دارد و مشکلاتی از این دست که همه با آن دست به گریبان هستیم.

 خب آن نقطه ابتدایی قرار است که ما یک اعتراض و انتقادی نسبت به شرایط داشته باشیم که اصلا این اعتراض و انتقاد ما به نوعی موجب بیدارگری در بین دیگران باشد.

 حالا قرار هست که ما با مطرح کردن این اعتراض، با نشان دادن این مشکلات آن پله ابتدایی را آغاز بکنیم و جماعتی را همراه با خودمان بکنیم تا وارد این وادی برای تغییرات و دگرگونی ها بشوند.

 پس قاعدتا با توجه به این مفهوم ما می توانیم برسیم به این نقطه که ابتدایی ترین گام ها برای رسیدن به اون قله مرتفع تعبیر همین اعتراض کردن هست.

 پس قاعدتا جامعه پویا نیازمند این اعتراضات هست.

 حالا وقتی به این چرخه نگاه می کنیم به این دنیای پر ظلمت به نوعی نگاه می کنیم.

 می بینیم که اون قشری که قرار هست تغییرات رو به وجود بیارن و مسببی برای این تغییرات بشن، همون معترضان جامعه هستن.

 معترضانی که قرار هست جامعه رو رو به بیداری رو به تغییر، رو به دگرگونی سوق بدن.

 حالا قرار هست که ما معترضانی در جامعه بیمار خودمون پدید بیاریم.

 حالا ما قرار هست که این جامعه رو از اون بیماری به بیداری سوق بدیم.

 پس قاعدتا نیازمند وجود این معترضان هستیم.

 حالا شما یک نگاهی بندازید به مثلا کشور های مختلف جهان و شرایطی که برای این معترضان پدید میارن.

 یعنی نوع تقابلی که در برابر این معترضان دارن.

 خب همه جای دنیا مشکلاتی وجود داره.

 گفتیم که اصولا اگر ما بخوایم جهان رو عاری از مشکلات بدونیم، غرق در وهم و خیالات خودمون هستیم.

 جهان واقع پیرامون ما همواره داره به ما فریاد های پیرامون این زشتی ها و ظلمت ها نمایان میکنه. نشون میده.

 و خب قاعدتا معترضینی هم در سراسر جهان هستند که اون گام ابتدایی رو بردارند.

 حالا از هنرمندانی رو در نظر بگیرید که دارن نقد های خودشون رو پیرامون شرایط بد اجتماعی و شرایط بد سیاسی و هر موضوعی از این دست که باعث این نابسامانی ها شده مطرح میکنن تا کسانی که در خیابان ها به میدان میان و این صحبت ها رو را با دیگران مطرح می کنم تا هر کسی در هر پوزیشن و جایگاهی که داره در باب این مشکلات صحبت کنه.

 حالا شما مواجه میشید با حکومت های مختلف در جهان که چگونه با این افراد و با این معترضین برخورد می کنند.

 یک جا اون تصویر و نمایه ی لخت و عور جمهوری اسلامی هست به عنوان یک حکومت سنتی.

 یک حکومتی که غرق در افکار مذهبی و دینی ست.

 یک استبداد دینی رو فراهم کرده و حالا با همه قوه هایی که در اختیار داره در برابر این معترضان ایستادگی می کنه.

 سعی در از میدان به در بردن این معترضین داره چرا که میدونه این معترضین اون جرقه ابتدایی برای تغییرات بزرگ هستند.

 برای پدیدار کردن اون جماعت بیدار در سرزمین هستند.

 پس بدترین رفتارها رو قاعدتا با این ها انجام خواهد داد.

 حال اگر این معترض در باب یک مساله کوچک اقتصادی اعتراضی داشته باشه باشد یا در باب بنیان ها و ریشه ها و هر کدام از این موضوعات اگر بخواهد اعتراضی بکند، اگر اعتراض او کوچک یا بزرگ باشد تفاوتی نمی کند چرا که یک حکومتی مثل جمهوری اسلامی می تواند درک کند که این اعتراض آن پله ابتدایی آن جرقه اولیه است برای بوجود آوردن دگرگونی های بزرگ و حالا می بینید که چگونه یک حکومتی شبیه به جمهوری اسلامی با این جماعت معترض برخورد می کند.

 بدترین رفتارها در قبال این ها انجام می شود.

 به سخت ترین مجازات ها این ها را می رسانند.

 زندانی های طویل مدت شلاق زدن، اعدام کردن، از میان بردن، بدنام کردن و موضوعاتی از این دست.

 خب وقتی برگردیم به خود ریشه اسلامی که به نوعی تغذیه کننده این نگاه های جمهوری اسلامی هستند، موضوع به همین شکل است.

 حالا معترضین و منتقدینی که در دل اسلام وجود دارند، اگر شکی بکنن، تردیدی بکنن و پرسشی مطرح بکنن، قاعدتا سرانجام روشنی رو در برابر نخواهند دید.

 بلافاصله با تیغ تیزی همچون ارتداد، مشرک بودن و کافر بودن روبرو می شوند و قاعدتا جایی برای زیستن در آن شرایط نخواهند داشت.

 یعنی ریشه ی ابتدای اسلام با عناوینی همچون مشرک بودن، کافر بودن و مرتد بودن دارای همین عنوان رو مطرح می کند که هر منتقدی، هر پرسشگری، هر معترضی به شرایط و سیستم حاکم رو باید از میان برد.

 و خب قاعدتا جمهوری اسلامی هم به عنوان آن نگاهی که همه ی باور های خودش را دارد، از این ریشه های اسلامی می گیرد هم همتای همین باور به پیش می رود.

 اما فارغ از جمهوری اسلامی، در کشورهای مختلف جهان هم اوضاع تقریبا به همین شکل است.

 اما تفاوت میان بریدن سر حالا با پنبه است یا با تیغ تیز است؟

 یعنی یک جایی شما مواجه میشید با اون تیغ تیز و بحرانی که جمهوری اسلامی برای از میان بردن معترضین به کار میگیره و حالا اینهارو به اعدام و جوخه های دار و بدترین رفتارها و مجازات ها سوق میده و یا یک جایی شما مواجه میشید با حکومت هایی که حالا سعی میکنه صدا رو از اینها بگیره، میدان رو از اینها بگیره، اینها رو از میدان دور بکنه، اینها رو بدنام بکنه و شرایط سختی رو برای اینها به وجود بیاره تا جایی برای این اعتراض ها در میان نباشه و تمامی حکومت ها و قدرتمندانی که قدرت رو در اختیار دارند و میدونند ثمره اعتراضات در نهایت دگرگونی است که تخت کیان قدرت اینها رو پایمال میکنه و از میان میبره.

 قاعدتا در برابرشون ایستادگی میکنن و معترضین رو از میان میبرن و حالا شما مواجه میشید با این شرایط اسفناکی که برای معترضان در سراسر جهان هم شکل گرفته.

 تقدیر و سرنوشتی که اینها برای معترضین رقم می زنند بدترین شرایط در جای جای جهان برای معترضین شکل می‌گیرد.

 حتی در جوامع مدرن و پیشرفته ای که دم از دموکراسی و آزادی و حقوق بشر هم می‌زنند، شما مواجه می‌شوید با یک همچین صحنه هایی.

 خب قاعدتا به نسبت جمهوری اسلامی و حکومت های توتالیتری از نوع جمهوری اسلامی که همه قدرت را در اختیار گرفته و حالا این ایدئولوژی بیمار مذهبی را هم میدان دار کرده، رفتارهای به شدت وحشتناک تری می‌بینید.

 اما قاعدتا همین فرمول در کشورهای دیگر هم دارد به پیش می‌رود و اصولا تمامی جوامع و حکومت های جهان و اصولا کسانی که در قدرت هستند با توجه به اینکه می‌دانند این نقطه ابتدای اعتراضات در نهایت مردمان را بیدار می‌کند و در نهایت مسبب به وجود اومدن دگرگونی ها و تغییرها میشه.

 حالا با چنگ و دندان در برابرش ایستادگی میکنند تا این معترضین را از میدان به در کند.

 اما قاعدتا برای رسیدن به جامعه ای بیدار برای تغییرات و میل به این تغییرات، ما نیازمند این هستیم که ارزش جمعی خودمان را مبدل به ستایش این معترضان بکنیم.

 خوب قاعدتا ما در باب نگاهی که حکومت ها و قدرتمندان نسبت به معترضان دارند میدانیم و خیلی نیازی نیست که بیشتر از این هم درباره اش صحبت بکنیم.

 این که جمهوری اسلامی که اسلامی که حتی حکومت های به ظاهر مدافع حقوق بشر چگونه در برابر معترضان موضع گیری هایی کردند، موضوعی مبرهن و روشن هست.

 برای ما که خیلی هم نیازی نیست که وارد بشویم و ورود بکنیم.

 ما در این قسمت مشخص از برنامه ای به نام جان ما حالا قرار هست که رویکرد مردم و این تغییر فرهنگ رو بیشتر دربارش صحبت بکنیم.

 اینکه ما باید به جامعه ای برسیم که ارزش جمعی‌شان اعتراض باشه، پاسداشت از اعتراض باشه، یعنی ما باید به اون نقطه ی مشخصی برسیم که حالا مردمانی باشند که در انتظار این معترضان باشند.

 اینکه با شنیدن صدای این معترضان حلقه ای در کنار این ها از اتحاد جمع بشه برای درخواست هاشون، برای رسیدن به آمال و آرزوهاشون.

 حالا قرار به نقطه ای باشه که اگر کسی اعتراضی نسبت به هر یک از اتفاقات بد پیرامون خودش میکنه، جماعت بی شمار این رو ارزش تلقی کنند نه ضد ارزش.

 یعنی شما وقتی مواجه میشید با ساختار فرهنگی ای که در ایران شکل گرفته، معترضین یا به عنوان دیوانه و مجنون تلقی میشن یا به عنوان انسان هایی که از جان خودشون سیر شدند.

 مدام داره از طریق فشارهای اجتماعی به این ها گوشزد میشه که خودتون رو وارد این میدان ها نکنید.

 به زندگی شخصی خودتون برسید آخر عاقبتی برای شما متصور نیستند.

 به واسطه سرکوب ها و خفقان هایی که وجود داره جماعتی نیستند که در کنار این فریادها قرار بگیرند و این معترضین در کنار هم مسبب بیداری و دگرگونی و تغییر بشن.

 حالا قرار هست که این ارزش های بن مایه ابتدایی تغییر پیدا بکنه.

 حالا قرار هست که سکون و سکوت به ضد ارزش بدل بشه.

 فرمانبرداری باشه که زیر سوال بره.

 بردگی و بندگی باشه که زیر سوال بره.

 یعنی شما مواجه هستید با یک ساختار فرهنگی که برگرفته از نگاه های اسلامیست.

 حتی نگاه های پیش از اسلام که در نهایت مردمان رو سوق به فرمانبرداری و مطیع بودن میده.

 یک حکومت قاعدتا جماعت بی شماری فرمانبردار در برابر خودش میخواد.

 حالا هر نوع حکومتی در هر جای جهان قاعدتا شهروند هایی میخواد که فرمانبردار و مطیع باشند و بله قربان گو باشند.

 حاضر باشند وارد میدانی بشوند برای سکون و سکوت.

 حاضر به هیچ حرکت و فعلی در خود نباشند.

 این عاملیت و فاعلیت خود را از دست رفته بدانند.

 اینکه آرزوی تمام حکومت و تمام زورمندان هست.

 حال چه این را تعبیر به یک حکومت و یک ساختار سیاسی بکنید مثل جمهوری اسلامی یا هر کشور دیگر یا حتی مبدل بکنید و تقلیل بدهید و بیاورید.

 مثلا در شرایط یک کارخانه هم در نظر بگیرید قاعدتا صاحب کار یا رییس آن کارخانه نیازمند افراد مطیع و فرمانبردار هست.

 این یک موضوع ذاتی و قابل فهم هست برای همگان.

 پس حالا وقتی ما مواجه می‌شویم با فرهنگ عامه ای که دقیقا دارد اوامر قدرتمندان و زورگویان را به پیش می برد، حالا ما باید به نقطه ای برسیم که این ارزش ابتدایی تغییر کند.

 حالا ما باید به آن نقطه ای برسیم که یاغی بودن مبدل به ارزش جمعی بشود.

 معترضین جایگاه و پایگاهشان مورد ستایش قرار بگیرد.

 اصولا اصلی به عنوان اعتراض تنها راه برون رفت از مشکل ها قلمداد بشود.

 آن ابتدای راه برای تغییرات تلقی شد.

 یعنی شما در فرهنگ عامه می بینید حتی این ندا ها شنیده می شود کسی که معترض است در نهایت به عنوان کسی که غرغرو است نق داره میزنه قلمداد میشه.

 یعنی از طریق فرهنگ عمومی هم گاها با این تصاویر رو به رو میشید رو به رو میشید که او دیوانه و مجنون خطاب میشه.

 او غرغرو و نق نق کننده تصویر میشه.

 او به عنوان کسی که از جان خودش سیر شده تلقی میشه.

 او دیوانه و مجنونی هستش که شرایط بازی رو قبول نکرده و حالا داره زیر این میز میزنه و در نهایت هم به بدترین مجازات ها خواهد رسید.

 حالا قرار هست این نگاه ها تغییر بکنه که انسان قرار نیست فرمانبردار باشه.

 قرار نیست بله قربان گو باشه.

 قرار نیست برده و بنده در برابر یک قدرت ماورایی باشه.

 حالا این قدرت میخواد خدای در آسمان ها باشه چه پادشاه در تخت و چه رهبر و اولیای خدا.

 قرار بر این هست که این ارزش تغییر کنه و این روحیه ی پرسشگری به وجود بیاد.

 قرار هست اگر فرمانی در برابر هست، حالا جماعتی باشند که به این فرمان و خواسته گوش بدن اون رو مورد کنکاش قرار بدهند، در بوته آزمون قرار بدهند و در نهایت به یک جمع بندی با مغز و استدلال خودشون برسند.

 اگر اشتباه هست نسبت به آن معترض باشند.

 و اون نقطه ای که جماعت و فرهنگ اجتماعی به این سمت کشانده شود که از مردم همچین روحیه پرسشگری داشته باشد که موضوعات را مورد کنکاش قرار بده است که ما به آن موفقیت می رسیم.

 اما وقتی در باب این ستایش معترضان صحبت می کنیم در نهایت ما باید به ساختار حکومتی برسیم که بزرگداشتی از این معترضان داد.

 ستایشگر این معترضان هست.

 یعنی ما باید در نهایت از این فرهنگ جمعی از این قدرتی که از پایین به بالا قرار هست برسد و در نهایت ما حکومتی را پدید بیاوریم که حالا برگرفته از خواست ها و میل مردم باشد.

 ما را به جایگاهی برسد که حکومتی را تعبیر و تفسیر کنیم که حالا برای جایگاه رفیع معترضان.

 بزرگداشتی داشته باشد آن را به نوعی نیروی خود بداند.

 نیرویی که قرار است زشتی ها را به او نشان بده.

 قرار هست روشنگر این راه پر پیچ و خم باشد.

 ما در نهایت باید به نقطه ای برسیم که ساختار حکومتمان ستایشگر معترضان باشد.

 یعنی شما تصور کنید اگر حکومتی را ما تصویر کنیم که آمده برای اینکه شرایط بهتری را پدیدار بکند، اینکه قرار است که شرایطی بوجود بیاید تا زندگی جمعی انسان ها در کنار هم بهتر و بهتر به پیش برود.

 در ویژه برنامه هایی که پیرامون حکومت و سیاست بود هم به این موضوع اشاره کردم که تنها هدف انسان ها در کنار هم برای تشکیل حکومت ها قاعدتا رفاه جمعی است.

 این است که انسان ها بتوانند در کنار هم زندگی بهتری داشته باشند.

 هدف از اینکه ما قانون گذاری هم می کنیم همین است.

 در نهایت ما قانونی را وضع می کنیم تا همه بتوانند آزادانه در آن زندگی بکنند.

 اصلا این قانون قرار است که حق آزادی ما را محترم بشمارد.

 قرار است که شرایطی را فراهم بکند تا همه بتوانند آزادانه زندگی بکنند.

 برای حقوق تک تک افراد اون جامعه آزادی رو فراهم می کنه.

 حالا پس ما باید به حکومتی برسیم که در نهایت میل به پیشرفت و میل به پویایی داره.

 خب قاعدتا می دونه کسی که مشکلات رو مطرح می کنه، اون کسی که ما تحت عنوان معترض می شناسیم بزرگترین چراغ برای رویارویی با واقعیت های زشت دنیای خود هست.

 پس قاعدتا باید این جایگاه ستایش بشه.

 قاعدتا باید میدان در اختیار معترضین قرار بگیره تا آزادانه صحبت کنن چرا که اون ها کورسوی امید ما برای دگرگونی و تغییر هستن.

 حالا جامعه ای که میل به پویایی و پیشرفت داره قاعدتا جایگاه این معترضین رو پاس می داد.

 پس ما قرار هست که این ارزش ها رو از درون جامعه تغییر بدیم و ارزش های تازه ای پدید بیاریم که درون اون نقطه اعتراض، این پرسشگری، این انتقاد کردن، بزرگداشت بشه و در دل اون در نهایت به واسطه اینکه قرار هست این حکومت از دل همین مردم شکل بگیره، حالا با حکومتی روبرو بشیم که در ساختار خودش جایگاه معترضین رو والا و باارزش تشخیص میده.

 حالا قرار هست که در دل این حکومت جایگاه و پایگاه در اختیار معترضین باشه تا به میدان بیان و صحبت بکنن.

 اگر سهمی قرار هست مشکلات مردم در دلش مطرح بشه این معترضین باشن که بتونن مشکلات رو مطرح بکنن.

 اگر صدایی از معترضین شنیده میشه حالا حکومتی باشه که صدای این ها رو بشنوه و به عنوان نور روشنگر مسائل مختلف اونها نگاه بکنه و حالا با نوری که از این ها به سمت مشکلات تشعشع پیدا می کنه بتونه راه حل هایی رو برای این مشکلات در نظر بگیره.

 در نهایت ما قرار است به جامعه ای برسیم که در دل خودش در بین مردم ارزش بی همتای اعتراض را می شناسد و حکومتی که برگرفته از همین مردم است و این اعتراض را در این اندازه پاسداشت می کند.

 اما قاعدتا ما وقتی در باب این اعتراض صحبت می کنیم به زندگی شخصی خودمان و همه زمینه های نگرشی مان پیرامون اعتراض باید نگاه کنیم.

 یعنی ما وقتی به دنیای پیرامون خودمان نگاه می کنیم، اگر به دوران کودکی خودمان هم برگردیم، هر جایی که ناملایماتی وجود داشته، اگر معترضین وجود داشتند، شرایط بهتر شده.

 اگر در جمع مدرسه و در میان همان دوران کودکی کسی حقوقش پایمال شده، معترضی بوده که وارد میدان شده و توانسته شرایط را دگرگون کند.

 اگر مثلا از سوی معلمان و ناظمان و مدیران حقوق کسی پایمال شده باز هم از میان همین کودکان بوده که شخصی به عنوان معترض به میدان آمده و توانسته شرایط را تغییر دهد.

 یعنی ما وقتی پیرامون اعتراض صحبت می کنیم فقط و فقط در باب مسائل سیاسی و اجتماعی صحبت نمی کنیم.

 حتی در زندگی شخصی هم با آن دست به گریبان هستیم.

 فارغ از آن مثالی که پیرامون کودکی و مدرسه زدم که باز هم به اوضاع اجتماعی دارد حتی در زندگی شخصی.

 اصولا انسانی که قرار بر فرمانبرداری داشته باشد حتی در روابط شخصی خودش هم دچار اشکال می شود.

 این فرهنگی که مردمان رو به سکون و سکوت وادار کرده، مسبب این ظلمت های بیشمار هست.

 قاعدتا این جمله رو شنیدید که مظلومان هستند که ظالمان رو پدید می آورند.

 اصولا وقتی ما وارد مفهومی به اسم قدرت میشیم خب حتما با این مفهوم رو به رو شدید.

 من هم در قسمت های مختلفی از برنامه به نام جان صحبت کردم که چیزی تحت عنوان قدرت نمی شناسیم.

 ضعف دیگران هست که قدرت رو به وجود میاره.

 کوچکی و کهتر بودن دیگران هست که بزرگی رو پدید می آورد.

 خوب قاعدتا اگر در زندگی شخصی هم انسان هایی هستند که در این سکون و سکوت و این فرهنگ عمومی که در راستای فرمانبرداری و بردگی هست، دارن زندگی رو به پیش می برند، حالا خیلی ساده در برابر زورمندان که حتی در روابط شخصی خودشون هم هست که دنیا رو در اختیار اون ها میدن و هر ظلمت و زشتی رو هم قبول می کنند.

 پس قاعدتا وقتی ما در باب اعتراض صحبت می کنیم، فارغ از اینکه برای رسیدن به جامعه پویا و زندگی بهتر جمعی همه جانداران نیازمند این اعتراض هستیم، در زندگی شخصی هم نیازمند این اعتراض هست.

 نیازمند این روحیه منتقد هستیم.

 حالا اگر ما به اون ارزش جمعی برسیم که ارزش اعتراض اینگونه پاس داشته بشه در نهایت انسان ها در خود این احساس اعتراض رو و این یاغی بودن رو پرورش میدن.

 حالا در شرایط فردی شون، در مواجهه با اتفاقات فردی شون هم به همین شکل به پیش خواهند رفت و قاعدتا زندگی بهتری رو پدیدار خواهند بود.

 ما برای ساختن جهانی بهتر نیازمند اعتراض هستیم.

 قاعدتا مهم ترین خشت ها برای تغییر جهان همین مبحث اعتراض است.

 یعنی ما چیزی فرای این اعتراض برای تغییر در اختیار نداریم.

 شما تصور کنید شرایطی که مثلا کره شمالی در کشور خودش پدیدار کرده و اون حکومت احمقانه پر از استبدادی که در اختیار یک فرد احمقی است که همه قدرت را در اختیار گرفته، هر کاری دارد با این مردمان می کند و قاعدتا همه در باب قوانین عجیب و غریبی که در این کشور وجود دارد می شنویم.

 موضوعاتی که حتی دور از ذهن انسان هاست.

 دور از ذهن ایرانی هاست.

 حتی ایرانی هایی که در این شرایط اسفناک زندگی کردن.

 در طول این سالیان، ایرانی هایی که مواجه شدن با حکومتی که آزادی های فردی آن ها را هم حتی سلب می کند، نوع پوشش آن ها را مشخص می کند، به زندگی شخصی آن ها دخالت می کند، در باب چی خوردن و چی نخوردن و چه کاری کردن و چه کاری نکردن و بدترین اسارت ها را ساخته.

 اما باز هم برای مایی که خودمان را ایرانی می دانیم و در این خفقان سرشار و این اسارت بزرگ زندگی کردیم هم شرایط کره شمالی اسفناک است.

 غیر قابل فهم است.

 حالا شما مواجه می شوید با جماعتی که این بردگی و این یوغ بردگی را به گردن انداختن در پی طلا کردن زنجیر این یوغ بردگی هستند.

 اصلا گاها به این می‌بالند.

 به این اسارت و بردگی خودشان.

 فرهنگ غالبی که آنها را در این سکون و سکوت غرق کرده مسبب این نگاهی است که امروز وجود دارد.

 حالا شما تصور کنید چه راه برون رفتی برای مردمان کشور های کره شمالی وجود دارد، فارغ از این که جنگ خارجی شکل بگیرد و این قدرت را از میان بردارد و در نهایت دوباره حکومت بعدی با یک جماعت بی شماری از بردگان رو به رو هست که هر گونه میتونه باهاشون رفتار کنه.

 اما اگر ما بخواهیم باورمند به تغییر از درون باشیم، قاعدتا روزی که کسی معترض به شرایط باشه، ما میتونیم جرقه های ابتدایی تغییر رو ببینیم.

 یعنی کسی که معترض به اون ساختار هست حالا به واسطه اعتراضی که میکنه میتونه جماعتی رو بیدار کنه.

 حالا اون جماعت بیدار هم میتونن تبدیل به معترضین بشن و هر روز و هر روز بیشتر و بیشتر ضایعش کنن و متولد بشن و این بیداری جنبه عمومی پیدا بکنه.

 حالا این بیداری که مبدل به اون جنبه عمومی شده و حالا تبدیل شده به جماعت بی شمار مردمان مسبب تغییرات هست.

 اما تلنگر ابتدایی رو قاعدتا باز هم اعتراض میزنه.

 پس ما برای ساختن جهان بهتر چه در زمینه های شخصیمون و چه در زمینه های جمعی و اجتماعی و سیاسی و شرایطی که در کشور های مختلف باهاش درگیر هستیم نیازمند این اعتراض هستیم.

 پس قاعدتا باید اعتراض و جایگاه معترضین ستایش بشه و مبدل به اون ارزش جمعی بشه تا ما در نهایت شاهد تغییرات و دگرگونی ها باشیم.

 قاعدتا در آتی هم من در باب اعتراض صحبت خواهم کرد که مبحث مهمی است و اصولا راه تغییر برای ساختن جهان بهتر از همین دالان اعتراض می گذرد پس باید بیشتر هم درباره اش صحبت کنیم.

 در انتهای برنامه هم دوست دارم باهاتون مطرح کنم که اگر دوست دارید این صدای تغییر شنیده بشه و این راه شکل بگیره می تونید آثار من رو با دیگران به اشتراک بگذارید.

 منظور از آثار هم خلاصه برنامه ای به نام جان نمیشه.

 من پیش از این که بخوام برنامه ای به نام جان رو ضبط و منتشر کنم، آرا، افکار، عقاید و باورهای خودم رو تحت عناوین و کتاب هایی به رشته تحریر در آورد.

 تمامی این آثار به صورت رایگان در وبسایت جهان آرمانی در اختیار شما دوستان هست.

 میتونید با مراجعه به این وبسایت این آثار رو به صورت رایگان دریافت کنید و اگر دوست داشتید این صداهای تغییر شکل بگیره و این راه ادامه پیدا کنه اون رو با دیگران هم به اشتراک بگذارید.

 ممنون که همراهم بودید.

 من نیما شهسواری و این برنامه به نام جان بود.

 در پناه آزادی.