دانلود و دسترسی رایگان به پادکست به نام جان

سلام دوستان من نیما شهسواری و این برنامه ای به نام جان هست با شما هستم.

 این قسمت پنجم از ویژه برنامه آزادی بیان هست و ما قراره تو این قسمت در باب میزان سود و زیان آزادی بیان صحبت کنیم.

 ممنون که همراه من هستید.

 خب دوستان توی این ویژه برنامه مشخص ما سعی کردیم در باب آزادی بیان صحبت بکنیم و عناوین مختلفی رو هم بصورت موجز دربارش صحبت کردیم و حالا در این قسمت هم قرار بر این هست که با توجه به عناوینی که تا به حال دربارشون صحبت کردیم به یک برآیند کلی پیرامون آزادی بیان برسیم و قسمت بعدی هم قاعدتا این مسئله رو جمع بندی بکنیم و به نهایت برساند.

 در این قسمت مشخص قرار هست که یک مقیاسی پیرامون این سود و ضرر آزادی بیان داشته باشیم.

 عناوین مختلفی که وجود داشت سعی میکنیم بخشی از اون ها رو، بعضی از چیزهایی که به ذهنمون میاد و قاعدتا بداهه این برنامه رو اجرا میکنن.

 اون چیزهایی که به ذهنم میرسه و یادم میاد رو مطرح میکنم تا در نهایت به اون نقطه نهایی برسیم و بتونیم یک قضاوت درستی پیرامون آزادی بیان داشته باشیم.

 در قسمت گذشته من سعی کردم در باب مضراتش صحبت بکنم.

 اینکه ازادی بیان چه مضراتی داشته؟

 خب قاعدتا هر کسی با توجه به فرهنگ و جامعه ای که درش زندگی کرده میتونه یه لیستی فراهم بکنه از این مضرات و حالا ما قرار هست که با توجه به اون مضراتی که مطرح کردیم خب قاعدتا میدونیم که ازادی بیان سود های بی پایانی داره و در قسمت های ابتدایی هم در باب این سود ها صحبت کردیم.

 حالا بزاریمش توی یک کفه ترازو و با توجه به اون چیز هایی که در باب ازادی بیان صحبت کردیم و میدانیم و میشناسیم به یک برایند کلی برسیم.

 به اینکه تا چه اندازه سود و زیانی که وجود دارد به نفع ماست و به ضرر ماست و ما می‌توانیم در نهایت به کدام نقطه برسیم.

 وقتی در باب آزادی بیان صحبت می‌کنیم، آن نقطه ابتدایی و مهم قاعدتا رشد هست برای تغییر.

 یعنی ما می‌دانیم که جامعه ما، دنیای ما اصولا از این نقطه ابتدایی بر یک پایه به پیش رفته و آن هم فرمانبرداری.

 چیزی که دوران سیاه و تاریکی را در طول سالیان دراز به وجود آورد.

 اینکه ما در طول این تاریخ هر وقت و هر زمان به تاریخ خودمان نگاه بکنیم، به جز این معدود زمان امروز و معدود زمان هایی در دوران گذشته، همواره در این نیستی و پوچی و بدبختی و مصیبت ها گرفتار بودیم.

 همواره جماعتی بودیم که فرمان‌بردار بودیم، برده بودیم، عبد بودیم، عبید بودیم و اون نقطه طلایی که باعث دگرگونی ها شده، اون نگاه انتقادی نسبت به جهان بوده.

 اون نگاه پرسشگر و شک گرایی بوده که جهان رو متفاوت دیده.

 درد های جهان رو دیده و به دنبال راه حل ها و درمان ها بوده.

 اصولا اون نگاه نقادانه هست.

 اون کار فکری که در نهایت ما رو به اون نقطه میرسونه که بتونیم دگرگونی هایی رو پدید بیاریم.

 پس با توجه به این موضوع میتونیم به ارزش و اعتبار آزادی بیان پی ببریم که خب قاعدتا ابزار در اختیار ما و در نهایت تمام اون کار فکری، آن نگاه انتقادی هست.

 در نهایت قرار هست که با ابزار بیان و مطرح کردن با دیگران تغییرات رو ثمر بده.

 پس میدونیم که تا چه اندازه ارزشمند از وجود آزادی بیان در راستای تغییرات.

 خب این یکی از اون سود های بزرگیست که آزادی بیان در وجودیت خودش به ما داده.

 اینکه به ما آموخته ما باید نگاه انتقادی نسبت به جهان داشته باشیم.

 حالا به واسطه این نگاه منتقدی که داریم به واسطه روحیه پرسشگری که داریم به واسطه این شک گرایی که در ما وجود دارد، حالا ما جهان را دوباره می بینیم و دوباره واکاوی می کنیم.

 در دل این واکاوی های خودمان به یک نگاه تازه می رسیم.

 حالا یک تفکر تازه ای را بوجود می آوریم، اندیشه ی تازه ای را بوجود می آوریم.

 حالا این را بیان می کنیم و این آزادی بیان هست که در نهایت به واسطه ی تضمینی که به ما می دهد امنیت جانی که به ما می دهد و ساختاری که فراهم شده برای این که برای ما مأمنی باشد تا بتوانیم به راحتی صحبت های خودمان را مطرح کنیم.

 فضایی فراهم می شود تا ما پیشرفت داشته باشیم تا جامعه پیشرفت کند تا تفکرات عبث و بیهوده ی گذشته از میان برود.

 اما در کنار این ما یک درخودماندگی را هم در این شرایط می بینیم.

 یعنی در عین حال که در تمام طول تاریخ ما مواجه شدیم با این مسئله که برای تغییر نیازمند به آزادی بیان هستیم.

 حالا وقتی می رسیم به این جهان مدرن، حالا وقتی می‌رسیم به این انفجار اطلاعات.

 حالا وقتی می‌رسیم به ساختار فراهم آمده برای اینکه همگان بتوانند صحبت های خودشان را بکنند و این بستر فراهم باشد تا اینها هم ابراز عقاید و باورهای خودشان را بکنند.

 حالا مواجه می‌شویم با یک درخودماندگی.

 اینکه این صداها اینقدر زیاد و بی‌انتهاست و زورمندان وجود دارند که بتوانند به این بال و پر بدهند و چگونگی این رو مشخص بکنند که انگار ما دچار یک نگاه عبث و بیهوده شدیم.

 انگار کلیت این آزادی بیان در نهایت قرار است ما رو در یک پوچی بی‌انتهایی غرق بکنه.

 حالا شما وقتی با این جهان مدرن روبه‌رو می‌شوید، می‌بینید که چگونه این ابزار آزادی بیان مبدل شده به یک نوع صحبت های پرتکرار، عبث و مبتذلی که هی داره تکرار میشه در شکل های مختلف در ارکان مختلف و خود انسان ها مبدل به ابزار و سربازانی برای این نگاه پرتکرار هم شدند.

 پس در عین حال که ما وقتی به آزادی بیان نگاه می‌کنیم، می‌دانیم که رشد و تغییرات در دل آن نهفته است.

 می‌بینیم که در کنارش هم یک تصویر مخدوشی از این درخودماندگی ها هم در برابرمان هست.

 در برابرمان این تصویر وجود دارد که اینقدر میزان صدا ها زیاد است که هیچ صدای دیگه شنیده نمیشه.

 اینقدر الگوریتم ها ساخته شدن.

 اسم ها ساخته شده تا مردمانی باشن که مدام همون راه گذشته رو تکرار کنن.

 هر بار با یک لباس تازه.

 هر بار یک انسان تازه.

 حرف ها یکسان هست.

 نگاهها یکسان هست.

 رفتار ها یکسان هست.

 در نهایت همه دارن از آزادی بیان در یک داستان مشخص استفاده میکنن.

 داستانی که از کمی پیشتر یکی از این قدرتمندان و زورمندان مطرح کرده و خواسته که تکرار بشه.

 حالا در عین حال وقتی به مضامین دیگری هم رجوع میکنیم، وقتی آزادی بیان رو مد نظر قرار میدیم و مثلا نزدیک به مفهوم هنر میشیم، حالا در دل هنر هم شما شاهد همین دوگانگی هستید.

 از سویی شما شاهد سود آزادی بیان هستید و از سویی هم شاهد زیان آزادی بیان.

 به نوعی آزادی بیانی که به استثمار دراومد یعنی ماهیت و ذات خود آزادی بیان نیست که اینجا مشکل داره.

 اینجا اون به یغما رفتن آزادی بیان هست.

 آزادی بیانی که به اون مرحله لوث شدن رسیده.

 یعنی حالا جماعتی هستند که می‌دانند چگونه سوءاستفاده بکنند و این بستر را آلوده بکنند.

 اگر شما نزدیک به هنر می‌شوید، هنری که در نهایت قرار هست این فرهنگ رو تغییر بده، هنرمند بینایی وجود داشته باشه که به واسطه هنر، فرهنگ رو تغییر بده، ارزش‌ها رو تغییر بده، دغدغه ها و مسائل و دردها رو بگه و در کنارش اگر تونست درمان هارو مطرح کنه حالا مبدل به یک جایگاه و جولانگاهی برای کالا میشه.

 مبدل به یک صنعت میشه.

 ما مواجه می‌شیم با هنری که تبدیل به صنعت شده و کالا تولید می‌کند، ابزار تولید می‌کند و به دنبال مشتری است.

 مشتری ها بهش میگن کدوم کالا ها هم به وجود بیارن.

 همتای اون چیزی که مثلا در امریکا اتفاق می افته و برای اینکه قیمت رو در بازار تنظیم کنن میان و یک بخش عمده ای از محصولات کشاورزی رو آتیش میزنن.

 حالا میبینید در دل این کالا هنر هم همین رفتار رو میکنن.

 حالا یک انبوهه اشباع نشدنی رو رها میکنن در این بازار از تولیدات یکسان مبتذل، مدام معانی پرتکرار، مدام معانی بی معنا، مدام برای جماعتی که در این خود درخودماندگی رها بشن و فرو برن.

 حالا شما شاهد این هستید که آزادی بیان و گره خوردنش با مفهوم هنر هم همتا هست همسان هست؟

 از یک سو شما مواجه هستید با هنرمند بینهایت که فریاد میزنه توسط حکومت های توتالیتر و حکومت های وحشی خویی که در جهان وجود دارن میان و اینهارو از بین میبرند و میکشند و به هزار عنوان در سیاه چال و زندان نگهداری میکنند.

 از سوی دیگر جماعتی هستند که خود را فروخته اند به این میدان ساخته شده خودرو مبدل کردن به سرباز و ابزاری برای همین ساختاری که بوجود اومده حالا خودشون رو همتای یک چرخ دنده ای میدونن که این میدان و این سن رو باید ادامه بده و به پیش ببره.

 شما در دل این آزادی بیان مواجه میشید با این تغییرات و رشدی که در نهایت ما رو قرار هست به ترویج عدالت برسونه، به حقوق بشر برسونه، به فراتر از حقوق بشر، حقوق جان ها برسونه، برابری جان ها برسونه.

 اینکه قرار هست ما در نهایت از آزادی بیان استفاده بکنیم تا برسیم به اون نقطه از آگاهی جمعی که فردای روشنی رو بسازند.

 ما رو از این زندگی اسفناک امروزی رها بکنند.

 همون طوری که در گذشتگان زندگی تا حد جنون باری در این زندگی فرسایشی خلاصه شده بود.

 اینکه انسان ها به دنیایی وارد شده بودند که در دل اون نوع خودشون رو بفروشند و صاحب بشن، مالک بشن و برده داری رو به پیش ببرند.

 حالا شما در دنیای امروز هم قرار هستش که دستاویزی داشته باشید.

 همتای آزادی بیان به واسطه آزادی بیان و تفکرات و اندیشه هایی که به وجود آوردید.

 این نگاه رو همگانی تر بکنید و وسعت بدید این برابری رو.

 همه گیر بکنید همه جان ها رو در بر بگیره تا ما شاهد روزی باشیم که در دل اون هیچ کسی استثمار نشه و حقوق هیچکس پایمال نشه.

 آزادی برای همه جان ها همه انواع باشه.

 اصلا نوعی وجود نداشته باشه به جز جان.

 خب قاعدتا ما میخوایم از همین استفاده بکنیم.

 ما میخوایم از همین آزادی بیان استفاده بکنیم تا اهداف و باورها و اندیشه های خودمون رو به پیش ببریم.

 قاعدتا آزادی بیان در نهایت باید مامنی باشه برای رسیدن ما به همین عدالت ها.

 همین برابری ها، همین آزادی ها اما میتونه در عین حال هم مبدل بشه به جولانگاهی برای افرادی که استفاده و سوءاستفاده میکنن از آزادی بیان، برای خام کردن، برای خاموش کردن، برای در خود ماندن.

 همون اشاعه ای که دربارش صحبت کردیم.

 همون هنری که دربارش صحبت کردیم.

 اینکه شما وقتی مواجه میشید با هنری که مبدل به کالا شده و حالا داره هی جنس انبوه تولید میکنه اینقدر تولید میکنه که دیگه صدایی شنیده نمیشه.

 وارد تمام جرگه ها و تمام شاهراه ها و تمام راه ها و جویبارها و دریاها و اقیانوس ها هم میشن.

 یعنی در همه جا سرک میکشن به یک جای خاص هم معطوف نمیشن.

 در دل موسیقی میان در دل سینه ها، میان در دل ادبیات، میان شعر میگن، کتاب مینویسن، رمان مینویسن، همه جا وارد میشن و مدام دارن همون اراجیف رو هم تکرار میکنن.

 همون بی معنایی مداوم رو دارن تکرار میکنن و ما شاهد این زندگی اسفناک و آلوده شدن آزادی بیان هم هستیم که به نوعی لوث شده و از حیطه انتفاع خارج شده، شما مواجه میشید مثلا با یک مفهومی تحت عنوان خشونت، آزادی بیان وارد این جرگه میشه و حالا شما مواجه هستید.

 از یک سو در راستای استفاده از آزادی بیان برای پیشگیری از خشونت و یا سوی دیگه ای که اشاعه خشونت است.

 یعنی این کفه ترازو در برابر ماست که ما یک سو رو داریم میبینیم که داره همون خشونت اسفناک فاجعه بار گذشته تکرار میشه، اشاعه میشه و داره دنبال کنندگانی رو برای خودش بدنبال میاره.

 شما اگر در روزگاران پیشتر مواجه بودید با کسانی که دیندار بودند و این نگاه های آلوده رو اشاعه میدادند امروز در جهان مدرن هم دارن همون اتفاق می افته.

 حالا چه توسط اون کسانی که خودشون یک نزدیکی و قرابتی با ادیان دارند، چه کسانی که حتی دور هستند نزدیک به نگاه های مدرن هستند اما همان نگاه های آلوده را دارند به پیش می برند.

 و حالا آزادی بیان این وسط هست و ما می توانیم سود و زیانش را در برابر ببینیم که گاها می تواند توسط کسانی استفاده بشود در راستای از بین بردن و پیشگیری این خشونت و می تواند توسط افرادی هم در راستای اشاعه و بزرگداشت این خشونت ها این تبعیض ها اتفاق بیفتد.

 تبعیض های جنسیتی، خشونت کلامی، تحقیر، توهین.

 اینها همه می توانند مبدل به اصل و اصولی بشوند که از آزادی بیان استفاده شده برای همه گیر شدن، تبدیل شدن این نگاه های آلوده به یک اپیدمی جمعی و حالا شاهد هستیم که این اپیدمی ها جامعه های بزرگی را هم آلوده خودش کرده، فرهنگ های زیادی را هم به این بوستان ها کشاند و حالا جماعتی در میدان هستند و دارند اشاعه می دهند.

 این خشونت ها و این زشتی ها و این پلیدی ها را.

 پس آزادی بیان می تواند یک تیغ دو لبه ای باشد.

 در برابر از هر دو سو می تواند برای ما کارکرد داشته باشد از یک سو میتونه باعث بشه تا ما پیشگیری بکنیم تا ما درمان بکنیم این دردهای بی‌پایان رو.

 و از سوی دیگری هم میتونه مبدل بشه به چاقویی که داره.

 درد برای ما بوجود میاره.

 از یک جور میتونه ما رو جراحی بکنه و از این درد ها خلاص بکنه.

 از یک سو میتونه خودشون عضو ما رو هم قطع بکن و از میان ببره.

 پس ما شاهد این موضوع هستیم.

 از سوی دیگه ای مواجه میشیم با آزادی بیانی که میتونه افشاگری های بی حد و حصری بکند.

 یعنی شما در جوامع خفقان زده ای که داریم زندگی میکنیم همین ایران، همین جمهوری اسلامی در نظر بگیرید که چگونه میتونه آزادی بیان راه و چاره ای برای ما باشه تا افشاگری های اتفاق بیفته ما از این فساد سرشار جمهوری اسلامی مطلع بشیم، از این رفتارهای وحشیانه مطلع بشیم.

 اتفاقات ریز و درشتی که افتاده.

 یعنی مثلا به عنوان مثال اتفاقی که برای مهسا امینی افتاد اگر اون آن خبرنگاران نبودند.

 آن دو بانو نبودند که اسماشون الان به خاطرم نیست.

 اگر اونها این خبر رو مخابره نکرده بودند امروز ما از این خبر اطلاعی نداشتیم و میتونست یک جنایت همتای هزاران جنایتی که سر به موم قرار گرفته و کسی ازش خبردار نشده و جمهوری اسلامی انجام داده انجام بشه و به کناری گذاشته بشه.

 پس قاعدتا آزادی بیان میتونه ما رو در این افشاگری ها کمک کنه.

 میتونه دنیای به شدت زیبایی رو برای ما پدیدار کنه که هشیار باشیم، که آگاه باشیم که عمل داشته باشیم در برابرش.

 اما در کنار اون میتونه با این دروغ پراکنی ها ما رو به سمت و سویی در این در خواب موندن ببره.

 میتونه مدام اینقدر اطلاعات و داده های بیخود و بی اهمیت و مبتذل و پوچی به ما بده که سرمون پر بشه از صحبت های بی معنی و بی محتوی.

 اصلا زمانی نداشته باشیم که به موضوعات مهم فکر بکنیم.

 همون طوری که من در ویژه برنامه های متفاوتی هم درباره اش صحبت کردم.

 در باب جهان مدرن صحبت کردیم.

 در باب این برده داری مدرن صحبت کردیم که چگونه جوامع مختلف دارن سواستفاده می کنن و اینقدر دارن معانی رو به ذهن انسان ها مدام تکرار می کنند و پمپاژ میکنن که انسان ها دیگه زمانی برای فکر کردن به موضوعات دیگه نداشته باشن.

 در دل هنر به همین شکل هست.

 مدام با تکرار کردن و ساختن و تولید بی انتهایی از تولیدات بی مفهوم و بی معنا حالا مردم رو خام این تصاویر میکنن.

 اینقدر این تصاویر در برابر دیدگانشان نقش میبنده که دیگه چیز دیگه ای رو نمیتونن ببینن و حالا به نوعی محکوم هستن و یک سرنوشت محتومی دارن که باید چیزهایی که دیدند رو باور کنند.

 در جهان امروز ما در برابر موضوع آزادی بیان هم داستان به همین شکل هست.

 از یک سو ما با آزادی بیانی روبرو میشیم که قدرت افشاگری رو داره، قدرت بیدارگری رو داره.

 از سوی دیگری هم میتونه با این دروغ پراکنی ها هر روز ما را از واقعیت دورتر و دورتر می کند.

 با این اشباع بی حد و حصر از اطلاعات می تواند ما را هر روز در خود مانده تر کند.

 می تواند تغییرات را مبدل به یک زندگی مدام پر تکرار کند.

 می تواند معانی را بی معنا بکند و زندگی را به این پوچی و بطالت بکشاند.

 شما مواجه میشوید با این جمهوریتی که تحت عنوان آزادی بیان می دانیم که می تواند مبدل به یک سکوت همگانی بشود، مبدل به یک تکراری بشود که انگار دارن جماعتی صحبت می کنند.

 اما این صحبت ها معنی ندارد.

 یعنی شما وقتی امروز به فضای مجازی میروید می بینید که هر کسی که دهن داره داره حرف می زنه.

 خیلی هم تعدادشون زیاده، اینقدر زیاد و بی انتهاست اما در نهایت وقتی بهش نزدیک میشید معطوف میشید.

 وقتی بهش فکر می کنید اندیشه می کنید می بینید انگار هیچ حرفی زده نشده.

 نهایت تمام این گفته ها هیچی نیست.

 اینقدر که بی معناست.

 اینقدر که مبتذل تلویزیون های مختلف رسانه ها رو باز کنید انگار در نهایت ما داریم چیزی نمی شنویم.

 دل تمام فیلم ها و سریال ها و کتاب ها و شعر ها.

 تمام این ها انگار داره هیچی گفته نمیشه.

 خیلی حرف شنیده میشه اما حرف ها هیچ معنی ای ندارن.

 هیچ محتوایی ندارن.

 ما رو به هیچ جایی نمیرسونن.

 انگار این جمهوریت آزادی بیان مبدل کرده.

 دنیا رو به گفتار بی معنا.

 گفتار توامانی که هیچ معنایی رو در خودش نداره.

 یعنی شما تصور بکنید یک سکوت همگانی مطلق وقتی در جهان حکمفرماست شما چیزی نمی شنوید.

 اما اگر یک میلیون نفر هم همزمان با هم صحبت بکنن باز هم شما هیچی نمیشنوید.

 در هر دو حالت شما چیزی نشنیدید و انگاری که امروز ما در جهان گیر کردیم که این جمهوریت، آزادی بیان ما رو به نقطه ای رسونده که باز هم چیزی نمیشنویم.

 چون نهایت شنیده هامون چیزی نیست.

 در دل هنر هم داستان به همین شکل هست با اون انبوه ساخت ها، کالاها و ابزارهای ساخته شده.

 در نهایت شما با یک حد وسیع از نشنیده ها روبرو می شوید.

 اینقدر تصویر در برابرتان نقش می بندد که انگار چیزی ندیدید.

 اصلا دیگه قدرت دیدن رو ندارید.

 و حالا ما مواجه میشیم با این میزان سود و زیان نهفته در دل آزادی بیان که هر روز داره در برابر ما نقش میبنده.

 هر روز ما داریم می بینیم که اگر رشدی در دلش بوده درخودماندگی رو هم بوجود آورد.

 اگر هنر معماری قرار بوده برای درمان ها و گفتن از دردها باشه امروز مبدل به کالا شده و داره خودش رو تکرار می کنه.

 اون انبارش تولید داره.

 مدام ما رو از فکر کردن دور و دورتر میکنه.

 اون ابتذال توامان داره مارو از پرسشگری دور و دورتر میکنه.

 ترویج عدالت و عناوینی از این دست هی داره به کناری گذاشته میشه چرا که اینقدر صدا های پرتکرار دارند فریاد میزنند و مدام تکرار میشن که جایی برای شنیده شدن این صداها نیست.

 گاها شما مواجه میشید با این اشاعه زشتی ها و پلیدی ها که داره شکل میگیره.

 اگر قرار بود روزی آزادی بیان برای آگاهی باشه امروز مبدل به دریچه ای برای نادانی و جهالت هم میشه.

 اصلا شما وقتی یک بار به این تصویر در برابر تون نگاه میکنید و حالا مواجه میشید با این انفجار اطلاعات، گاها روبه رو میشید با مردمی که فقط دارن سرفصل ها و عناوین رو میفهمن.

 هیچ وقت نزدیک به هیچ کدوم از این مباحث نمیشن.

 نیازی ندارن پرسش کوتاه جواب کوتاه همه چیز رو می دونن اما از عمق هیچ چیز خبر ندارن.

 این ها هم میتونه ما رو نزدیک کنه به مفهوم آزادی بیان.

 آزادی بیانی که در نهایت ما رو به همون نقطه ای میرسونه که ما تحت عنوان جمهوریت و آزادی بیان و اون فضای مجازی امروزی میشناسیم که انگار در نهایت خودش یک سکوت همگانی رو پدید آورده تا همه مردم در سکوت غرق بشن و چیزی برای گفتن نداشته باشن.

 باشند، قاعدتا سود و زیان بیشماری در دل آزادی بیان وجود داره که میشه درباره اش ساعت ها صحبت کرد.

 اما ما سعی کردیم این ویژه برنامه رو موجز و کوتاه درست کنیم تا در نهایت به یک برداشت کلی برسیم.

 هدفم در این قسمت های انتهایی این گونه بود که ما در باب ضرر ها، در باب سودش بدونیم تا در نهایت به یک برآیند کلی پیرامون آزادی بیان برسیم که در قسمت انتهایی که قسمت بعدی است سعی میکنیم به این مفهوم برسیم.

 در انتها هم دوست دارم باهاتون مطرح کنم که قاعدتا من در آتی هم باز هم برنامه های پیرامون آزادی بیان، جهان مدرن و عناوینی از این دست خواهم داشت و در انتها هم سعی میکنم بیشتر و بیشتر در برنامه ای به نام جان همتای تمام کتاب هایی که نوشتم پیرامون باورها و اعتقادات خودم صحبت کنم.

 هر چند که در لابه لای این صحبت ها و بیان این درد ها و درمان ها در نهایت پیرامون باور های خودم هم همواره صحبت میکنم اما به صورت تخصصی تر پیرامون قلمرو آرمانی جهان آرمانی هم در آتی برنامه خواهم ساخت.

 در باب مسئله آزادی، در باب مسئله برابری جان و عناوینی که به آن ها باورمند هستم،