خب دوستان توی این قسمت مشخص ما بیشتر قرار هست که پیرامون والاترین ارزشی که میتونیم برای زندگی جمعی انسانی تعریف کنیم تا زندگی بهتری برای تمام جانداران شکل بگیره صحبت بکنیم.

 اینکه قرار هست ما در بین تمام ارزش هایی که بهش معترف و معتقد هستیم یکی رو به عنوان محور و معیار قرار بدیم.

 خب قاعدتا ما در نوع زندگی خودمون و باور و ایمانی که تصویر کرده ایم ارزش های بیشماری داریم و ارزش هایی که به آن معتقد و معترف هستیم اما قاعدتا باید یکی را به عنوان محور تصویر کنیم.

 یکی از این ارزش ها که میتواند زندگی جمعی همه جانداران را تحت تاثیر خودش قرار بده و باعث تغییرات بنیادین در دل انسان ها بشود و به واسطه این تغییرات بنیادینی که در بین انسان ها شکل می گیرد، حالا شما شاهد یک زندگی در آرامش برای تمام جانداران باشید.

 خب قاعدتا ما در جهان ارزش های بیشماری داریم، فرای ارزش هایی که توسط ادیان مختلف، فرهنگ های مختلف کشورهای مختلف و نگاه های فلسفی مختلف شکل گرفته و در جهان جایگاه های مختلف و مشخصی هم داشته.

 در دل باور خودمان که تحت عنوان باور به جان می شناسیمش.

 باور به آزادی و برابری می شناسیم.

 قاعدتا ارزش های بیشماری تصویر شده.

 ارزش هایی که هر کدام از این ها باعث چه اتفاقاتی است.

 اتفاقات جمعی است.

 یعنی وقتی ما انسان هایی رو در جامعه ای داشته باشیم که به یک ارزش مشخص معترف و معتقد باشند، حالا می تونیم ببینیم که زندگی جمعی اون ها به چه سمت و سویی میره.

 شما مواجه می شید با کشوری که مردمش در آرامش دارن زندگی میکنن.

 آرامش جمعی که مدیون همون ارزش گذاری هایی است که در دل اون جامعه اتفاق افتاده در برابر شما دارید می بینید.

 کشورهایی که در نهایت در بزرگترین منجلاب ها و باتلاق ها زندگیشون رو به پیش میبرن.

 مثل شرایطی که ما در ایران داریم.

 وقتی ریشه یابی میشه حالا می بینیم که ارزش های شکل گرفته در بین این مردم هستش که بزرگترین لطمه ها رو به زندگی اجتماعی اون ها زده.

 حالا هر گونه اون ها ارزش ها رو تعریف کنن به واسطه همون ارزش ها رفتارها رو انجام میدن و سعی میکنن بر پایه اون ارزش ها رفتارهایی رو به پیش ببرن.

 حالا یک چهارچوب و قاعده ای داره.

 رفتار های اون ها و این چارچوب و قاعده هست که زندگی جمعی اون ها رو میسازه.

 هنجارها و ارزش هایی که توسط انسان ها تعریف میشه و زندگی جمعی اون ها رو به پیش میبره.

 شما مواجه میشید با کشوری که در نهایت آزادی و آرامش داره زندگی میکنه.

 فرهنگ غالب این مردم به واسطه ارزش هایی که براشون ساخته شده و ایمان جمعی که اون ها رو به این سمت و سو سوق داده.

 حالا شما مواجه میشید این ها ارزش هایی رو برای خودشون تعریف کردن که به واسطه این ارزش ها، رفتارهای جمعی رو هم از خودشون بروز میدن.

 حالا در نهایت به واسطه این تصاویر مشخص شما مواجه میشید.

 حالا کشوریست که آزادی رو به ارمغان برای مردمش میاره.

 ارزشی رو تحت عنوان آزادی مثلا تعریف کرده.

 حالا مردم برای اینکه در این جامعه به یک جایگاه بهتری برسند، به یک شأنی برسند، به یک شخصیت مشخصی برسند، باید در چارچوب همین ارزش ها گام بردارند.

 هر کدامشان که این ارزش ها را زیر پا بگذارند دچار یک ضد ارزشی شده اند و از جامعه خودشان طرد می شود.

 حالا شما مواجه می شوید با کشوری که درون آن احترام به دیگران یک ارزش قابل ستایش است و حالا می بینید که چگونه مردم سعی می کنند احترام دیگران را داشته باشند و جان آنها را پاس بدارند.

 حالا هر کسی که از این موضوع مشخص تخطی بکند دچار یک ضد ارزش شده و حالا این زندگی جمعی و فرهنگ جمعی آنها را می سازد و ما مواجه می شویم با یک زندگی در آرامش برای جماعتی که در یک کشور مشخص زندگی می کنند.

 دقیقا نقطه تقابل هم دارد.

 نقطه در برابرش جماعتی هستند که از این کشتن و خون خواری و شکنجه دادن دیگران لذت می برند.

 ارزش آنها از میان بردن دیگران هست، کافران هست، معترضان هست، منتقدان هست.

 یعنی شرایطی که به عنوان مثال در ایران ما تعریف شده.

 حالا ارزش گذاری هایی که توسط مثلا اسلام داره شکل میگیره به خاطر کشتن کافران هست.

 حالا شما وقتی مواجه میشید میبینید که این ارزش تعریف شده است که شما فلان کافر را از میان ببرید.

 احترامی برای جان او، برای آزادی او و برای زندگی او قائل نشید.

 حالا کسی که این رفتار رو انجام میده قهرمان به حساب میاد، به یک ارزشی پایبند بوده.

 کسی که یک کافری رو کشته نمیدونم.

 هر چیزی که تعریف بکنید مثلا یک تعاریفی به شما خوانده میشه و یک ارزشی خوانده میشه.

 حالا کسی نیست که مثلا فاحشگان رو از میان برمیداره.

 حالا این نه تنها باعث شده که با این قتل و جنون و وحشی گری خودش یک رفتار ضد ارزشی رو انجام نداده بلکه یک ارزش رو هم بهش پایبند بوده.

 حالا یک جایگاه بهتری هم میگیره.

 حالا این وقتی در یک اشل بزرگی، در یک نگاه اجتماعی، در یک جامعه بزرگ بهش نگاه میشه. می‌شود.

 حالا می‌بینیم که چگونه یک جماعتی در یک کشور به یک منجلابی فرو رفتن و یک جماعتی هم دارن در آرامش و آزادی زندگی میکنند.

 پس این ارزش ها تعیین کننده در زندگی ما انسان ها هست.

 زندگی جمعی ما رو شکل میده.

 ما وقتی با یک جامعه روبه رو میشیم با زندگی جمعی انسان ها روبه رو میشیم که خب قاعدتا انسان ها جمعی زندگی میکنند و در اجتماع و رابطه تعریف میشند.

 خب قاعدتا بزرگترین اصلی که میتونه زندگی اون ها رو به پیش ببره اون چیزی هست که ما تحت عنوان ارزش میشناسیم.

 پس باید به ارزش این موضوع مشخص پی ببریم که تا چه اندازه این ارزش ها و این ضد ارزش ها، این هنجار ها و این ناهنجاری ها تعریفش میتونه زندگی جمعی اون ها رو دچار تغییر بکنه و تا چه اندازه میتونه به زندگی اون ها رنگ و بوی مشخصی بده؟

 ما مواجه میشیم با ایرانی که ارزش هایی برایش تعریف شده.

 به عنوان مثال در این فرهنگ شیعه گری این میل به عزاداری تبدیل شده به یک ارزش مشخص.

 حالا شما مواجه میشوید با یک جماعت افسرده ای که در ایران دارند زندگیشان را گذر میکنند.

 این میل به تسلیم بودن ارزشی است که مشخصا در اسلام بارها و بارها در بابش صحبت شده.

 در ویژه برنامه های مختلف پیرامونش صحبت کردیم.

 اصولا اسلام به مفهوم تسلیم بودن.

 حالا وقتی شما این تسلیم و بردگی و بندگی را معیار و ارزش مشخص جمعی خودتان قرار میدهید، حالا با جماعت فرمانبرداری رو به رو هستید که فرامین را به سادگی قبول میکنند.

 اصلا استعدادی که در وجود اینها برای ساختن دیکتاتوری و استبداد هست مثال زدنی است.

 یعنی شما مواجه میشوید با جماعتی که آزموده شده اند برای تسلیم بودن.

 حالا اینها خیلی ساده تر میتوانند فرمانروا های خودشان را قبول کنند، پادشاهان خودشان را قبول کنند. کند.

 حالا در برابرش جماعت یاغی را تصویر کنی که ارزش آنها پرسشگری است.

 ارزش آنها شک کردن است.

 ارزش آنها نگاه نقادانه است.

 حالا در این جامعه ی مشخص قاعدتا کسی نمی تواند به فرماندهی برسد.

 کسی نمی‌تواند تبدیل به خدا بشود.

 حالا جماعت پرسشگری هستند که به واسطه این پرسشگری دارند یک ارزشی را به پیش می‌برند.

 حالا به واسطه این ارزش تعریف شده، شما می‌بینید که چگونه این نگاه جمعی و این زندگی جمعی هم تغییر می‌کند.

 یعنی ما وقتی مواجه می‌شویم با جوامع مختلف در جهان.

 خب شما یک نگاه ساده ای دارید که حالا جماعتی هستند که اینها را مبدل می‌کنند به نژاد های مختلف و.

 هی تعریف این گونه ای می‌دهند نسبت به انسان ها.

 اینها یک نژاد خاصی دارند.

 این نژاد مثلا نژاد فرمانبرداری است.

 این نژاد مشخص، نژاد تسلیمی است.

 این نژاد نژاد شجاعی است.

 این نژاد، نژاد دانایی است.

 و الی آخر.

 بدون اینکه بخوان به عمق موضوع نگاه کنند و ببینند که چگونه این انسان ها به واسطه تعالیم و تربیتی که دیده اند به واسطه ارزش گذاری های اجتماعی که شده این رفتار جمعی را دارند شکل می دهند.

 ما بارها صحبت کردیم با توجه به ارزش های یک جامعه.

 شما می توانید رفتارهای جمعی آن ها را نه به صورت فردی یعنی نمی توانید فرد فرد مردم مثلا عربستان را قضاوت بکنید.

 خب قاعدتا می تواند متفاوت باشد چرا که المان های متفاوتی هم درش هست.

 یعنی شما وقتی در باب موضوعات اجتماعی صحبت می کنید همواره همین شکلی هست.

 المان های مختلفی دارد که گاها متغیر هستند.

 در یک انسان با یک انسان دیگر متفاوت است.

 اما وقتی به صورت جمعی دربارشون میخواهیم صحبت بکنیم حالا میتوانیم بگوییم غالب این ها چگونه رفتار می کنند؟

 چرا که ارزش ها و تعالیمی که به آن ها داده شده تعالیم مشخص بوده و ارزش های مشخصی برایشان تعریف شده.

 در دل یک جماعت مسلمانی که تسلیم هست و بزرگترین ارزش تصویر شده برایش بندگی و عبودیت در برابر خدا هست.

 حالا می توانید ببینید که اینها چقدر ساده تر به واسطه این ارزش تعریف شده به واسطه این تعالیم داده شده فرمانروایان را قبول می کنند.

 اما در برابر یک جامعه پرسشگر حالا خیلی ایستادگی و مقاومت می کند در برابر یک قدرت فاسد.

 پس ما می توانیم به ارزش والای این ارزش ها پی ببریم که تا چه اندازه زندگی جمعی ما را تحت تاثیر خودش انجام داده.

 اما فرای ما مواجه می شویم با ارزش های بی شماری که در دل انسان ها وجود دارد.

 همان مبحثی که ما پیرامون حقیقت بارها و بارها درباره اش صحبت کردیم که حقایق در بین انسان ها متفاوت است.

 حقیقت آن چیزی است که برای ما به عنوان ایده آل و آرمان تصویر میشه.

 هیچ کسی نمی تونه به حقانیت یکی از این حقایق اعتراف کنه چرا که در بین انسان ها متفاوت هست.

 ما تنها و تنها می تونیم با چارچوب گذاری یک مرز مشخصی رو تصویر کنیم.

 همون چیزی که ما تحت عنوان آزادی می شناسیم.

 آزادی به مفهوم آزار نرساندن به دیگران.

 یک قانون مشخص برای اینکه آزادی بتونه وجود داشته باشه و دوام بیاره.

 ما میایم یک تعریف مشخصی میدیم.

 یک چارچوب مشخصی برای آزادی تعریف می کنیم.

 حالا انسان هایی هستن که آزادی های خودشون رو با توجه به این چارچوب تعریف میکنند.

 قرار نیست به حقوق دیگر جانداران تعرضی بکنه.

 قرار هست فارغ از آزار رساندن به دیگران، حقایق خودشون رو، باورهای خودشون رو، ارزش های خودشون رو تصویر بکنه.

 پس ما یک چهارچوب کلی رو تصویر می کنیم و به اون چهارچوب معتقدیم و فراوان.

 حالا می تونه این حقیقت ها متفاوت و متضاد در بین انسان ها تصویر میشه و کسی هم نمیتونه هیچ کدوم رو حقیقت مطلق در جامعه بدونه.

 میتونه به فراخور انسان ها در زندگی های مختلف متفاوت باشه تا جایی که پایبند به اون قانون مشخص آزادی هست.

 قابل احترام هست.

 هر جایی هم که از اون تخطی کنه دیگه به عنوان باطل به حساب میاد چرا که آزادی دیگران رو خدشه دار.

 خب ما مواجه میشیم با این ارزش های بی شماری که در جوامع مختلف به واسطه نگاه های دینی مشخص، به واسطه نگاه های فلسفی، به واسطه کشوری که وجود داره، فرهنگی که درش شکل گرفته اتفاق افتاده، در دل خود ما به عنوان باورمند به جان و آزادی و برابری ارزش های مشخصی شکل گرفته.

 ارزش هایی تحت عنوان همین آزادی که ما صحبت کردیم، آزادی که در دلش برابری رو تصویر میکنه، برابری با مرد به معنای بزرگ خودش به مفهوم برابری جان ها.

 هر کسی که جان داره، جان محترمی داره.

 و ما برای تثبیت کردن این آزادی باید جان همه جانداران رو محترم بدونیم.

 اما حالا با توجه به اینها باید یک معیار و یک ارزش رو برای زندگی جمعی جانداران ملاک و معیار قرار بدیم.

 فرای اون چهارچوبی که ما تحت عنوان آزادی و قانونش میشناسیم که قرار هست تنها چارچوب مشخص ما برای زندگی جمعی باشه.

 برای اینکه همه بتونن به آزادی برسن.

 چرا که اگر این چارچوب رو ما لکه دار بکنیم و از میان برداریم دیگه آزادی ای در میان نیست.

 اسارت دیگران باعث آزادی شما خواهد شد.

 ضعف دیگران باعث قدرت شما خواهد شد.

 پس قاعدتا این چارچوب غیر قابل کتمان هست چرا که اصلا آزادی بدون اون معنی نخواهد داشت.

 همون چیزی که ما در جهان خودمون در طی این سال های بیشمار دیدیم.

 در همه جای دنیا همواره جماعتی آزاد بودند.

 امروز در ایران ما جمهوری اسلامی و عوامل و اعوان و انصارش به نوعی در آزادی کامل زندگی می کنند و آزادی هایی را دارند که هیچ کس در هیچ جای دنیا هم بهش نرسیده.

 نهایت آزادی است که به او تعلق دارند.

 اما آزادی این ها به واسطه اسارت ماست که دارد تصویر می شود.

 ما در اسارت زندگی می کنیم تا آنها آزاد باشند.

 پس یک معیار مشخصی برای این آزادی باید وجود داشته باشد و آن آزادی هم چیزی که آزادی را تعریف می کند همان قانون مشخص و احترام گذاشتن است.

 اما فرای این چارچوب، حالا قرار است که ما یک ارزش را به عنوان معیار در نظر بگیریم.

 حالا این ارزشی که قرار است زندگی جمعی ما را تغییر بدهد قرار است که آرامش را برای همه به ارمغان بیاره.

 قرار است که آزادی را تصویر بکند.

 حالا ما قرار است به یک ارزش مشخص برسیم و اون رو معیار و میزان خودمون قرار بدیم فرای قانون آزادی.

 خب قاعدتا ما باید یک نقطه ی مشخصی داشته باشیم که بتواند تغییرات را در دل انسان ها به وجود بیاورد که به واسطه ی این تغییر انسان ها، زندگی برای تمام جانداران بهتر شود.

 کسی نمی تواند این را کتمان کند که انسان ها به واسطه ی آن سلطه ای که برای خودشان به وجود آورده اند، به واسطه ی داشتن عقل، به واسطه ی انتقال داده ها و تجارب خودشان به دیگران، به واسطه ی ناطق بودن، امروز سلطه بر جهان هستی دارند و تنها راه برای رسیدن به زندگی جمعی بهتر جانداران، تغییر انسان هاست.

 در این هیچ شکی نیست.

 هیچ کسی با هیچ نوع تفکری نمی تواند در این شکی به وجود بیاورد.

 در باب دنیای واقع صحبت می کنیم.

 فارغ از جهانی که ما در آن نقشی نداریم.

 فارغ از اتفاقاتی که ما نمی توانیم در برابرش کاری انجام دهیم.

 یعنی به عنوان مثال مثلا با آمدن یک زلزله و یک سیل و سونامی و الی آخر شاید همه چیز از میان بره اما دنیای واقعی که قابل رویت و قابل لمس هست با تغییر انسان ها میتونه تغییر کنه.

 حالا ما باید یک معیار و ملاکی را فرای چارچوب آزادی به عنوان معیار و ارزش خودمون به حساب بیاوریم و اون قاعدتا کمک کردن است.

 ما وقتی در باب کمک کردن صحبت میکنیم قاعدتا هیچ همتایی در خودش نداره.

 ما در دنیایی زندگی میکنیم که جانداران بیشماری نیازمند این کمک هستند و اصولا این چرخه ی کمک هست که میتونه جهان رو به جهان بهتری سوق بده.

 یعنی شما مواجه میشید با دنیایی که عده ای ضعیف تر هستند و عده ای قدرت بیشتری رو به واسطه ضعف اون ها در خودشون میبینند.

 حالا اگر قرار باشه این عده غالب و مغلوب رو در اختیار بگیرند هر گونه که می خواهند بتازند.

 جهان همین جهان امروز ما خواهد بود.

 جهانی که در طول این سالیان دراز اتفاق افتاد.

 یعنی شما به جای جای تاریخ نگاه بکنید تمام اوراق کتاب های تاریخی را زیر نظر بگیرید.

 با چه تصویری روبرو می شوید؟

 با یک تصویری از طالبان قدرتمند که حالا این ضعیفان و مغلوبان را در اختیار گرفتند و بر گرده آن ها سوار شدند و همه چیز را برای خود کردند.

 یک جمهوری اسلامی را در نظر بگیرید که با به دست آوردن این قدرت توسط اکثریت با این دیکتاتوری وحشیانه، اکثریت حالا قدرت را به دست گرفته.

 حالا مغلوبین در برابر را قلع و قمع می کند.

 از میان می برد از همان نقطه ابتدایی.

 از همان دورانی که خمینی صحبت می کرد تا همین دورانی که امروز هستیم.

 حالا این غاصبان قدرت را در اختیار گرفتند و مغلوبان را از میان می برند.

 آزادی را برای خودشون تصویر میکنن.

 به نهایت آزادی ها می رسند اما به قیمت و هزینه ی به اسارت کشیدن دیگران.

 حالا جماعتی هستند که در اسارت اون ها قرار میگیرن تا این ها آزادی رو به دست بیارن.

 همون طوری که در بقیه ارکان زندگی هم به همین تصویر می رسیم.

 انسان هایی که لذت خودشون رو در ذلت دیگران می دونن.

 یعنی مثلا شما مواجه میشید با انسانی که به واسطه لذت بردن حالا یک حیوان رو هم سر می برده و میکشه چرا که می خواد با ذلت او و از میان رفتن او به آزادی خودش برسه.

 حالا اگر قرار باشه ما یک نقطه ای رو به عنوان فرا چارچوبی که تحت عنوان آزادی می شناسیم بخواهیم قرار بدیم تا انسان ها تغییر بکنند تا انسان های تازه ای پدید میان، قاعدتا باید یک معیار و یک ارزش مشخص رو برای این ها تصویر بکنیم.

 اون هم نمی تونه چیزی باشه به جز کمک کردن.

 این احساس کمک کردن که می تواند در وجود این انسان ها قاعدتا بزرگترین تلنگر برای رسیدن به همان آرمان مشخص و ایمان به قانون آزادی هم زنده بکند.

 حالا شما تصور کنید انسان هایی که باورمند به این ارزش هستند، کمک کردن را به عنوان والاترین ارزش جمعی خودشان تصویر می‌کنند.

 حالا این‌ها قرار است که رها بشن از این حس غالب و مغلوب بودن.

 از این حس صاحب بودن، از این حس برده و بنده داشتن و مالک دیگران بودن.

 حالا قرار است که خودشان را در تصویر مدد گر بر دیگران ببینند.

 حالا قرار است که قدرت را به کنار بزنند، ضعف دیگران را نادیده بگیرند.

 قرار است که خودشان را در کالبد بزرگی ببینند، خودشان را جزئی از یک کالبد بزرگ ببینند.

 اون شعر معروف سعدی که شعر زیبایی است و در درب سازمان ملل هم تصویر شده که قاعدتا به جای اون بنی آدم باید ما جانداران رو تصویر کنیم.

 یک تصویر کلی یعنی خاتمه بدیم به این نگاه با خط کش در دست برای قسم و قسم کردن جانداران برای اینکه یک روز انسان رو اشرف تصویر کنیم، یک روز مردان رو و یک روز مسلمانان رو و الی آخر.

 حالا باید به یک نقطه مشخصی رسید برای اینکه یک روز به تمام این نابرابری ها و این برتری طلبی ها پایان داد.

 یک روزی نقطه ای بر این بطلان گذاشت و این دومینوی پر تکرار گذاشت.

 یک روز ما وارد وادی ای بشیم که در این برابری غرق بشیم همه رو یکسان و برابر به جانشون محترم بدونیم.

 قاعدتا ما چیزی همتای کمک کردن در جهان نداریم که بتونه انسان ها رو تغییر بده.

 شما تصور بکنید که اگر کمک کردن تبدیل به یک ارزش ابتدایی در بین انسان ها باشد.

 انسان هایی وجود داشته باشند که کمک کردن رو بزرگترین ارزش زندگی خودشون می دونن.

 حالا زندگی جمعی اینجا هست که موضوع مهم هست.

 حالا شما تصور بکنید مثلا ایران ما کمک کردن به دیگران ارزش اصلی و معیار بزرگ این انسان ها باشه.

 حالا هر کسی که در برابر کمک کردن به دیگران جبهه ای داره یه ضد ارزشی مرتکب شده.

 طرد قرار هست بشه.

 حالا حتی بی تفاوتی نسبت به دیگران قرار هست که او رو طرد بکنه.

 قرار هست که او باعث و بانی یک ضد ارزش باشه.

 گفتیم دربارش صحبت کردیم.

 در این ابتدای برنامه اینکه وقتی ما وارد یک جامعه ای میشیم به واسطه ارزش هایی که تعریف می کنه یک سری ضد ارزش ها رو هم تعریف می کنه.

 حالا کسی که در وادی ارزش ها گام برمیداره قاعدتا جایگاه بهتری میگیره.

 قاعدتا پاداش خواهد گرفت.

 حالا انسان ها در تلاش برای رسیدن به جایگاه والاتر هستند.

 در طول تاریخ همواره هم خواهند بود.

 حالا اگر این ارزش های تعریف شده به جای ارزش هایی مثل قتل و کشتار و شکنجه و اسارت دیگران و تحمیل عقاید به دیگران، کمک کردن به دیگران باشد، چه تصویری برای ما ترسیم می شود؟

 حالا وقتی این کمک کردن مبدل به ارزش جمعی می شود، ضد ارزش خنثی بودن هست.

 منفعل بودن هست.

 کمک نکردن هست.

 در برابر کمک کردن ایستادن هست.

 حالا کسی که قرار باشد در این وادی ها قرار بگیرد مرتکب ضد ارزش شده.

 حالا قرار است از جامعه طرد بشود و حالا انسان ها کم کم به واسطه همین میل و رغبت به رسیدن به جایگاه های والاتر هم حتی حاضرند که وارد بشوند و کم کم قاعدتا حتی این نگاه هم برداشته می شود و این تبدیل به یک ارزش جمعی می شود.

 حالا شما تصور بکنید که تا چه اندازه دنیای بهتری خواهید داشت.

 اگر قرار باشد این ارزش کمک کردن مبدل به والاترین ارزش و معیار انسان ها بشود.

 حالا شما هر نیازمندی رو که ببینی جماعتی هستن که بخوان بهش کمک بکنن.

 حالا شما تصور بکنید به واسطه این تا چه اندازه نیاز ها از میان برداشته خواهد شد.

 یعنی مثلا ما وقتی در باب فرزند آوری صحبت کردیم، من در یک مقاله ای هم که در کتاب کیمیا نوشته بودم دربارش صحبت کردم.

 در یکی از این برنامه های به نام جان هم پیرامون فرزند آوری صحبت کردم.

 شما تصور بکنید که معیار و ملاک انسان ها کمک کردن باشه.

 آیا کسی حاضر هست که پیش از این که بدونه آیا کودکی نیاز به کمک شما داره بچه ای به دنیا بیاره از خودش؟

 خب قاعدتا معیار و ارزش جمعی این انسان ها در جامعه کمک کردن به دیگران هست.

 حالا کودکانی هستند که نیازمند این کمک شما هستند.

 شما پیش از این که بخواید فرزند بیاورید.

 در جست و جوی این کودکان بی سرپرست خواهید بود و به همین واسطه می بینید که چگونه جهان، جهان بهتری خواهد شد.

 چگونه نیازمندان هم به مددجوی خود خواهند رسید؟

 حالا شما تصور کنید که در یک جامعه ای اگر کسی نیازمند به کمک است و کسی از کنار او به سادگی می گذره، همونجوری که امروز داریم می بینیم چگونه؟

 اگر کسی را کتک می زنند.

 اگر جماعتی به جماعتی زور می گوید، اگر معلم مدرسه ای را می گیرند و به زندان می اندازند، معلمی را در گذشته اعدام می کنند و الی آخر.

 هیچ جماعتی را دیگر نخواهید دید که نسبت به این بی تفاوت باشند.

 حالا همه در کنار هم برای کمک کردن به او تلاش خواهند کرد و حالا همه چیز قرار است که دگرگون شود.

 حالا قرار است ما مواجه بشویم با زندگی در آرامش برای همگان.

 حالا قرار هست کسی که در قدرت هست با نگاه مددجویی به دیگران نگاه کند.

 حالا از ضعف او برای رسیدن به جایگاه والاتر خودش استفاده نکند.

 حالا قرار است با کمک کردن به او او را همسطح و تراز خودش قرار بدهد.

 حالا می بینید که در دل این چگونه تک تک این معانی که ما به آن باورمند هستیم شکل می گیرد.

 یعنی ما وقتی از آزادی صحبت می کنیم حالا داریم یک تصویری از یک قانون مشخص می دهیم که احترام و آزار نرساندن به دیگران هست.

 حالا وقتی کمک کردن معیار و ارزش قرار بگیرد، حالا ما داریم یک پله از آن هم بالاتر می رویم.

 حالا قرار نیست نه تنها ما آزاری به دیگران نرسانیم بلکه کمک به دیگران بکنیم.

 پس ما داریم در آن نقطه ابتدایی به آزادی و معنایش رسیدیم.

 حالا یک پله بالاتر از آن را داریم تصویر می کنیم.

 وقتی ما در باب برابری صحبت می کنیم، برابری یعنی از میان بردن برتری ها.

 هر گونه برتری از میان برداشته شود.

 حالا ما داریم در باب کسی صحبت می‌کنیم که در قدرت است، ضعف دیگری را می‌بیند اما به جای اینکه از این قدرت استفاده کند، ارزش تصویر شده او کمک کردن به دیگران است.

 پس قاعدتا کسی که صاحب قدرت است و ضعف دیگران را می‌بیند نه تنها بر علیه آنها استفاده نمی‌کند بلکه سعی می‌کند با کمک کردن بستری برای برابری را تصویر کند.

 حالا سعی می‌کند ضعف او را مبدل به قدرت بکند و قدرت خودش و او را همسان و همتراز کند.

 حالا ما مواجه می‌شویم که اگر معیاری تحت عنوان کمک کردن مبدل به والاترین ارزش شود، معانی‌ای که ما به آن معتقد هستیم مثل آزادی و برابری در دل آن شکل می‌گیرد.

 به عنوان مثال اگر به گیاه خواری بخواهید فکر کنید که دیگر معنایی نمی‌تواند پیدا بکند.

 ما داریم در باب ارزشی صحبت می‌کنیم که قرار است به دیگران، دیگران در معنای کلی خودش، در برابری کامل تمام جان‌ها اتفاقات را رقم بزند.

 حالا آن اون کسی که این معیار رو ملاک خودش قرار داده و قرار هست اگر از کنار یک سگ دردمند، از کنار یک گربه دردمند، از کنار یک حیوان در شکار، در تله و الی آخر گذر می کنه، نسبت به او واکنش داشته باشه برای آزاد شدن او و آزاد زندگی کردن او تلاش کنه.

 دیگه در زمینه اینکه بخواد او رو بکشه و از گوشت و خونش لذت ببره که دیگه معنایی نخواهد داشت.

 پس وقتی ما در باب این معیار والاترین ارزش و کمک کردن صحبت می کنیم، این که باید کمک کردن مبدل به بزرگترین و والاترین ارزش جمعی ما بشه به این واسطه هست که رسیدن به کمک کردن یک مرحله بالاتر از اون معانی است که ما پیش تر از اون درباره اش صحبت کردیم و کسی که به اون مرحله برسه قاعدتا اون مراحل پشتی رو هم قبول کرده.

 قاعدتا به آزادی و قانون مشخصش و آزار نرساندن به دیگران معترف است.

 قاعدتا نه تنها به برابری معترف است بلکه در راستای رسیدن به برابری تلاش هم میکند.

 پس حالا ما مواجه می شویم با انسان هایی که در پی تغییر هستند.

 ما وقتی برسیم به این رفتار جمعی یعنی این یک تغییر بنیادینی در بین انسان ها شکل می دهیم.

 حالا قرار هست که سنت های گذشته ما تغییر بکند.

 حالا قرار هست بزرگترین معلم ما همین تغییر باشد.

 خب قاعدتا در باب تعلیم و تربیت همه شما شاید شنیده باشید.

 اما بزرگترین عامل را ما در تعلیم و تربیت کودکان یک نقطه مشخص می دانیم.

 آن هم عمل کردن هست.

 یعنی شما وقتی با همه کتاب هایی که پیرامون این تعلیم و تربیت نوشته شده و صحبت میشه روبه رو بشید، می بینید که برای اینکه شما بخواهید یک موضوعی رو به کودکان آموزش بدید، بیش از اینکه بخواهید باهاشون حرف بزنید و نصیحت بکنید و.

 صحبت بکنید و از این صحبت کردن استفاده ببرید.

 با عمل کردنتون هستش که به اونها این درس رو میدن.

 حالا شما تصور کنید که چگونه میتونه این رفتار جمعی تحت عنوان کمک کردن به دیگران آموزش بده و چگونه میتونه انسان ها رو تغییر بده.

 یعنی شما تصور کنید انسانی که در پی کمک کردن به دیگران هست چه آموزگار بزرگی برای دیگران خواهد بود.

 دیگرانی که این رو خواهند دید و با این آموزش وارد این وادی خواهند شد.

 حالا ما میتونیم شاهد تغییر سنت های گذشته و دردمند خودمون باشیم.

 فرهنگی که پر از آلودگی هاست رو اینگونه پاک بکنیم و دوباره سرآغاز بکنیم و یک تعریف تازه ای بدیم.

 اگر تا دیروز قرار بوده که بر ضد منتقدان و پرسشگران و کافران و مشرکان و مرتدان و این ها ایستادگی بکنیم و این ها رو بکشیم و به خاری از میان ببریم، حالا با ارزشی تحت عنوان کمک کردن نه تنها به وجود اون ها احترام می زاریم بلکه قرار هست با کمک کردن به اون ها جهان بهتری رو تصویر کنید.

 پس خیلی از ضد ارزش هایی که وجود دارد قاعدتا از میان برداشته خواهد شد و یک ارزش تازه ای سر برون خواهد آورد که حالا با توجه به آن ضد ارزش ها هم تعریف می شود.

 حالا خنثی بودن مبدل به ضد ارزش می شود.

 حالا در برابر کمک ایستادن ضد ارزش می شود.

 حالا احترام نگذاشتن به دیگران هم ضد ارزش می شود.

 حالا از بین بردن و کشتن دیگران ضد ارزش می شود و الی آخر.

 حالا این سنت ها و فرهنگ های گذشته آلوده تغییر می کنند و ما مواجه می شویم با یک تغییر ساختاری که در پی خودش انسان های بیشتری را هم تغییر می دهد.

 حالا با رفتارهایشان می توانند همه چیز را تغییر بدهند.

 ما اگر معیار کمک کردن را به عنوان خط میزان خودمان قرار بدیم و بالاترین ارزش جمعی قرار بدهیم.

 شما توجه بکنید که تا چه اندازه می تواند اتفاقات دنیا تغییر بکند.

 امروز در سراسر جهان اتفاقات بی شماری رخ می دهد.

 تحت عنوان مثلا کارناوال هایی که برای شادمانی مردم شکل می دهد.

 عزاداری هایی که شکل می دهد، مراسم بی شمار، آیین های بی شماری که اتفاق می افتد وابسته به فرهنگ کشور های مختلف یا وابسته به ادیان مختلف.

 خب قاعدتا ما که به عنوان ایرانی در یک کشور شیعه با مثلا عاشورا، تاسوعا همیشه روبه رو بودیم با محرم و بقیه این مراسمی که داریم.

 حالا شما تصور کنید در جای جای جهان هم به همین شکل هست که ما مثلا مواجه می شویم با کارناوال هایی که حتی برای شادی هست در کشور های دیگر.

 حالا اینها هر کدام یک معیار و ارزشی را تصویر کردند که حادثه کربلا مبدل به یک ارزش بزرگ برای مسلمان ها شده.

 حالا با هر تعریف و تعبیری که دارند برای رسیدن به پاداش در بهشت، برای همسو بودن با حسین، برای رسیدن به شجاعت و یا هر دلیل دیگری و برای خارجی ها و کشور های دیگر در جهان و فرهنگ های بیشمار هم برای رسیدن به ارزش های مختلف، شاد بودن زندگی جمعی و الی آخر.

 حالا شما تصور کنید اگر معیار و ملاک جمعی انسان ها قرار باشه کمک کردن به دیگران باشه.

 حالا اگر قرار باشه آیینی اتفاق بیفته و کارناوالی شکل بگیره در راستای کمک کردن به دیگران هست.

 حالا شما تصور کنی چه شکوهی برای تغییر زندگی جمعی اتفاق خواهد افتاد.

 شما تصور کنید اون جماعتی که قرار هست در یک عزاداری یا در یک کارناوال پر از شادی، در یک مراسم رنگ و رقص و یه همچین مراسمی شرکت کنند و زمان رو به بطالت بگذرونن.

 حالا اگر قرار باشه به دیگران کمک بکنند، آیا نیازمندی باقی خواهد ماند؟

 آیا در ایران خودمون اگر قرار باشه در همون روز مشخص عاشورا و تاسوعا همون جماعتی که میان بیرون یا در اربعین و میرن به کربلا پای پیاده اون جماعت قرار باشه کمکی به دیگران بکنند، آیا قرار هست باز هم در جامعه ما نیازمندی ببینیم؟

 نیازمند به هر چیزی.

 تنها و تنها مسائل اقتصادی رو معیار قرار نده.

 مشکلات بی حد و حصری که در جهان وجود.

 پس وقتی ما در باب این ارزش مشخص و کمک کردن صحبت میکنیم.

 این ارزشی است که در دل خودش ارزش ها و ضد ارزش های بی شماری رو هم بازآفرینی میکنه و ما با رسیدن به این معیار مشخص مواجه میشیم با جهانی که زندگی با آرامش و زندگی بهتری رو برای انسان ها و دیگر جانداران تصویر میکنه.

 ما مواجه میشیم با ارزشی تحت عنوان کمک کردن که قاعدتا پایبند به قانون آزادی و آزار نرساندن به دیگران هست چرا که یک مرحله از اون جلوتر هست.

 یعنی ما در قانون آزادی میگیم به دیگران آزار نرسانید تا همه جانداران بتونن آزادانه زندگی بکنند.

 حالا ما مواجه هستیم با ارزشی که داره میگه به دیگران کمک بکنید پس آزار به اونها نخواهد رسید.

 و قاعدتا میشه دربارش صحبت های بیشماری هم کرد اما سعی کردم در همین حد درباره اش صحبت کنم.

 قاعدتا در باب کمک کردن باز هم صحبت خواهیم کرد.

 در قسمت های آتی و یا در ویژه برنامه هایی که در ادامه منتشر خواهیم کرد.

 در انتهای برنامه هم دوست دارم باهاتون مطرح کنم که اگر دوست دارید این صدا شنیده بشه و این راه تغییر شکل بگیره می تونید آثار من رو با دیگران به اشتراک بگذارید.

 منظور از آثار هم خلاصه برنامه ای به نام جان نمیشه.

 من پیش از این که بخوام برنامه ای به نام جان رو ضبط و منتشر کنم، آرا و افکار و عقایدم رو تحت عناوین کتاب هایی به رشته تحریر درآورده ام.

 این آثار به صورت رایگان در وبسایت جهان آرمانی در اختیار شما دوستان هست و میتونید با مراجعه به این وب سایت این آثار رو به صورت رایگان دریافت کنید و اگر دوست داشتید این صدا شنیده بشه و این راه تغییر شکل بگیره اون رو با دیگران هم به اشتراک بگذارید.

 ممنون که همراه من بودید.

 من نیما شهسواری و این برنامه به نام جان در پناه آزادی.