خب دوستان توی این قسمت دوم از ویژه برنامه قرار هست که ما در باب انقلاب صحبت بکنیم.

 در باب ایرانی که تصویر کردیم.

 در قسمت گذشته ایرانی که پر از مشکلات عدیده هست و در نهایت باید راهکاری برای برون رفت از این مشکلات داشت.

 خب یه اشاره کوچیکی به موضوعاتی که در قسمت گذشته دربارش صحبت کردیم بکنیم و وارد این بحث مشخص میشیم.

 خب قاعدتا ما یک تصویری از ایران داریم دارای مشکلات عدیده ای که همه باهاش روبرو هستیم.

 ما عناوین و سرفصل های اصلی رو مطرح کردیم به دور از این که وارد مصادیق بشیم.

 معانی مشخصی تحت عنوان مشکلات سیاسی تحت عنوان این انسدادی که در سپهر سیاسی ایران وجود داره، این نظام دیکتاتوری و مستبدی که شکل گرفته و هر گونه آزادی رو از مردم دریغ کرده، آزادی های سیاسی، آزادی بیان، آزادی تشکیل احزاب و الی آخر.

 همه اینها رو میشناسیم.

 همه این مصادیق رو میشناسیم و قاعدتا یکی از مشکلات عدیده هم وجود همین انسداد سیاسی در ایران هست.

 این مشکل بزرگ سیاسی که ما باهاش دست به گریبان هستیم، مشکلات اقتصادی سرشاری که در ایران وجود داره، این خط فقری که ما باهاش دست به گریبان هستیم.

 خب قاعدتا این مشکلات اقتصادی رو هم همین نظام حاکم بر ایران، همین جمهوری اسلامی پدید آورده به واسطه ناکارآمدی، به واسطه این دور ماندن از نخبه سالاری.

 این که قرار نیست در ایران کسی که کار رو بلده کار رو انجام بده.

 کسی که نزدیکی داره قرابت داره باور نزدیکی داره به اون چرخه.

 به اون سیستم قرار هست که کارها رو به دست بگیره.

 نمونه های بیشمار در عناوین مختلف هم داشتیم.

 اینکه اگر کسی نزدیکی فکری نداشته باشه با اون نظام حاکم به راحتی طرد میشه و حتی زندانی میشه و هیچ وقت قرار نیست که وارد اون چرخه و اون سیاست بشه برای پیش بردن اهداف.

 برای اینکه مشکلات اقتصادی رو حل بکنه.

 فرای این ناکارآمدی ها، این دور ماندن از نخبه گرایی، ما مواجه هستیم با حکومتی که به واسطه تعریفی که از خودش نسبت به روابط بین المللی داده حالا مواجه شده با تحریم های سرشار.

 حالا به واسطه این موضعی که نسبت به جهان پیرامون داشته هم در یک فشار مضاعفی قرار گرفته.

 حالا مشکلات اقتصادی بیشتر و بیشتر شده.

 فرای اون ما با نظام سیاسی روبه رو هستیم که قاعدتا دنبال انفعال مردم هست.

 پس خودش هم از این فقر تا حدی که بتونه در برابر اون شورش مردم جلوگیری بکنه استفاده میکنه.

 یعنی حد و مرزی.

 اگر قرار بده که انسان ها به واسطه فقر سرشار شاید شورش بکنن و انقلاب گرسنگان رو شکل بدن.

 تا قبل از رسیدن به اون حاضر هست از این فقر استفاده بکنه تا مردم بیشتر در فقر فرو برن.

 تا بیشتر در اون خفقان و سکوت و انفعال فرو برن تا فکر اصلیشون برای زندگی همون لقمه در برابرشون باشه.

 حالا ما این مشکلات اقتصادی رو هم باهاش دست به گریبان هستیم.

 فرای اون شما مواجه میشید با مشکلات عدیده قانونی ای که وجود داره.

 ریشه و مصدر فقط و فقط اسلام هست.

 نگرش اسلامی این قانون هارو پدید آورده.

 قانون هایی پر از تبعیض نسبت به زن ها، نسبت به ادیان مختلف، نسبت به انسان ها، نسبت به کفار، نسبت به تمام مردمی که در ایران به نوعی زندگی میکنن، هر کدوم در یکی از این دایره ها قرار میگیرن.

 قرار هست این قوانین آزادی بخشی از جامعه که باورمند به اسلام شیعی اثنی عشری اون هم با توجه به نوعی با رویکرد ولایت فقیه هستند را فقط و فقط سامان بده.

 ما با حکومتی روبه رو هستیم که به هیچ عنوان توانایی اینکه بخواهد اداره بکند یک جمعیت متکثر را ندارد.

 من در قسمت هایی که در ویژه برنامه های انقلاب ایران بود هم صحبت کردم و گفتم جمهوری اسلامی تمامیت جمهوری اسلامی محکوم به انقلاب است.

 هر کس با هر اندازه دانش پیرامون مسائل اجتماعی از همان نقطه ابتدایی شروع جمهوری اسلامی می توانست یک همچین موضوعی را حدس بزند.

 چرا که جمهوری اسلامی توانایی اداره کردن جمعیت متکثر ایرانی را ندارد.

 ایرانی هایی که افکار مختلف دارند، افکار سیاسی مختلف دارند، اقتصادی مختلف دارند، مذهبی مختلف دارند.

 اما یک نگاه مشخص مذهبی از دل یک دین مشخص آن هم یک فرقه مشخص از دل یک دین قاعدتا آن هم با تعاریف مشخصی با نگاه سیاسی خودش.

 یعنی حتی در دل این فرقه مشخصه اسلام شیعه اثنی عشری جماعتی هستند که باورمند به آن نگاه ولایت فقیه نباشند.

 پس یعنی هی دایره دایره را تنگ تر و تنگ تر میکنه و این دایره تنگ هیچوقت نمی‌تواند برای یک جمعیت متکثری که در دلش آتئیست ها هم هستند.

 سنی ها هم هستند.

 بهایی ها هم هستند.

 یهودی ها هم هستند کسانی که به نظام کمونیستی هم باور دارند.

 هستند بتواند حکومت بکند چرا که دایره را باز نگذاشته.

 اینقدر دایره را بسته و بسته و تنگ کرده تا فقط همان عوامل خودش بتوانند راه را به پیش ببرند و شما مواجه می‌شوید با این مشکلات عدیده در نظام اقتصادی، در نظام سیاسی، در نظام قانونی.

 حالا قانونی هست که دارد این تبعیض ها را به پیش می‌برد.

 این ظلم ها، این خشونت ها، این جنایات را سنگسار می‌کند، دست می‌برد، اعدام می‌کند، در ملاء عام شلاق می‌زند و رفتارهای وحشیانه ای از این دست میکنه.

 فرای این مشکلات سیاسی، مشکلات و معضلات اجتماعی را پدید میاره.

 حالا به واسطه هر کدوم از این اتفاقاتی که ما دربارش صحبت کردیم، مشکلات اجتماعی و معضلات اجتماعی رو هم پدید میاره.

 یعنی شما مواجه میشید با حکومتی که به واسطه این قانون های وحشیانه خشونت رو بیشتر کرده.

 حالا شما شاهد این معضل بزرگ خشونت در جامعه هستید.

 حالا خشونت بیشتر شده، پررنگ تر شده؟

 به واسطه فقر دزدی ها بیشتر شده؟

 به واسطه این فقر ما مواجه میشیم با معضلات بزرگ مثل کودکان کار، مثل تن فروشی و الی آخر.

 مثال های بیشمار و ما در نهایت به یک مشکل فرهنگی بزرگ می رسیم که مردم تحت تاثیر این نظام حاکم چهل و سه ساله بر کشور خودشون، حالا مواجه شدن با آموزش ها و تعالیم بی شمار از طریق هنر، از طریق آموزش و پرورش، از طریق پدر و مادر، از طریق ادیان و الی آخر که وارد این وادی شده اند و به نوعی رسوخ کرده در دلشون این فرهنگ بیمار خداوندی اسلامی، جمهوری اسلامی و الی آخر.

 و اما در نهایت با یک تصویر اجتماعی روبرو هستیم پر از مشکلات عدیده.

 اما حال موضوع مهم این هستش که با توجه به این مشکلاتی که ما در برابر داریم و راه حلی هم برای عبور و گذر از این مشکلات عدیده باید داشته باشیم.

 نقطه ابتدا این هستش که در باب هر کدوم از این مشکلات بخوایم نزدیک بشیم درباره اش صحبت بکنیم.

 یعنی اگر ما مشکلی رو تحت عنوان انسداد سیاسی داریم حالا بیاییم نزدیک بشیم برای حل کردن این انسداد سیاسی چه کاری میشه کرد و یا مشکلات قانونی؟

 حالا ما برای از بین بردن این مشکلات قانونی چه کارهایی میتونیم بکنیم؟

 در باب مشکلات اقتصادی چه کارهایی میتونیم بکنیم؟

 و الی آخر.

 برای هر کدوم از این ها میشه راه حل هایی رو پدید آورد. صحبت کرد.

 اما موضوع مهم و مشخصه در این معنا این هستش که برای رفع هر کدوم از این مشکلات ما با یک بنیان قدرتمند روبه رو هستیم تحت عنوان جمهوری اسلامی.

 تاکید اسلامی بودن این دین هست.

 اسلامی بودن این نگاه هست.

 این نگاه سیاسی حاکمی که بزرگترین خوراک خودش رو داره از اسلام میگیره، از قرآن میگیره، از احادیث میگیره، از تاریخ و سیرت نبوی میگیره.

 یعنی یک ریشه مشخص داره که خوراک او رو تامین میکنه، فکر او رو تامین میکنه.

 نظام سیاسی او، نظام قانونگذاری او، حتی نظام اقتصادی او رو تعریف میکنه.

 و شما وقتی یک اصل و بنیان بزرگ دارید برای از میان بردن، برای راه حل جستن.

 حالا با اون اصل هست که دست به گریبان میشید.

 حالا گروهی که در برابر شما هستن تغییرشون بی معنا خواهد بود.

 و ما وقتی به مسائل و راه حل نهایی میرسیم حالا یک دوراهی در برابر داریم.

 شما وقتی مواجه میشید با مشکلات عدیده ای که در ایران وجود داره حتی در شکل کلیش تمام این معانی رو تحت یک عنوان قرار میدید به عنوان مشکلات ایران حالا میخواید باهاش روبه رو بشید؟

 دو راه حل قاعدتا در برابر تون هست. یک. اصلاحات. دو. انقلاب.

 راه حل سومی هم که قاعدتا وجود نداره.

 یعنی شما یک ایران پر از مشکلات عدیده دارید.

 حالا برای اینکه از این مشکلات بیرون بیایید بتونید یک تصویر تازه ای بدید.

 یا باید این مشکلات رو اصلاح کنید و این نظام رو اصلاح کنید یا باید انقلاب بکنید و دگرگونش بکنید.

 حالا ما وارد این دو معنای مشخص اصلاحات و انقلاب میشیم.

 حالا وقتی ما در باب اصلاحات صحبت میکنیم، منظور و مفهوم ما از این اصلاحات چیست؟

 شما یک اتفاق موضوع مشخصی رو در برابرتان دارید.

 حالا میخواید درون اون یک اصلاحاتی رو به وجود بیارید.

 مشکلی تحت عنوان قوانین در ایران.

 یکی از اون مشکلاتی که درباره اش صحبت کردیم ما با یک کشوری روبرو هستیم تحت عنوان قوانین اساسی خودش تحت عنوان قانون جزایی خودش تحت عنوان قانون مدنی.

 خودش یک سری عناوین داره.

 عناوینی که تبعیض آلود هست مثلا در قبال زنان، در قبال زنان امر بر این میکنه که این زنان به عنوان مثال حق شهادتشون نیم مردان هست، دیه شون نیم مردان هست، سرپرستی کودکان کودکانی که به دنیا میارن فرزندان خودشون با اونها نیست، با مردان هست.

 خب این اصل رو شما در برابر تون دارید.

 حالا میخواید در این اصلاح به وجود بیارید میخواید این رو تغییر بدید.

 حالا قرار هست که این نگاه رو نزدیک تر به برابری بکنید، نزدیک تر به عدالت بکنید.

 حالا قرار هست که بگید خب زنان هم همتای مردان هستند.

 حق شهادت اونها برابر باید باشه.

 ارث بردن اونها، دیه ی اونها باید برابر باشه اما یک ستون بزرگ و مستحکم در برابر شما هست به اسم اسلام.

 به اسم باورهای اسلامی.

 در باب بعضی از این عناوین مشخص، آیات مشخص اسلامی وجود داره.

 به عنوان مثال شما نزدیک میشید به معنای تحت عنوان بریدن دست دزدان.

 شما این رو متضاد با زندگی آرام، زندگی درست دور از صلح و دوستی و مهر و محبت و زندگی مسالمت آمیز. می دونید.

 این رو همتای با خشونت و وحشیگری می دونید.

 این رو معنایی می دونید که باعث میشه زندگی اجتماعی لطمه بخوره و مردم بدتر زندگی کنن، خشونت درونشون بیشتر بشه، جنایت حتی بیشتر بشه و یا هر دلیل دیگری که این رفتار وحشیانه رو شما نفی می کنید.

 موضوعات دیگری شلاق زدن در ملاء عام، اصلا مجازات در ملاء عام، کشتن انسان ها در ملا عام، اعدام کردن اون ها، سنگسار اون ها و الی آخر.

 این عناوین حالا شما با این عنوان مشخص روبه رو هستید؟

 می خواید این رو اصلاح بکنید؟

 وقتی یک بت بزرگی، یک سنگ بزرگی تحت عنوان اسلام، خدا و باورهای اسلامی و الهی وجود دارد، آیا برای شما اصلاح کردن اینها قابل لمس است؟

 قابل درک هست؟

 آیا شدنی است؟

 آیا شما می توانید اصلا نزدیک بشوید به این معانی؟ برای تغییر؟ برای اصلاحش؟

 وقتی یک بت بزرگی در برابر شماست که این فرمان و فرمان الهی است.

 وقتی آیه قرآنی پیرامون بریدن دست دزدان وجود دارد، حالا شما باید به جنگ با این قرآن برید، به جنگ با آیات قرآن برید.

 باید این آیات رو نقض بکنید.

 وقتی حکومت حاکم بر کشور شما بنیان اصلی خودش رو از همین نگاه اسلامی میگیره.

 قانون اساسی او تاکید بر اسلامی بودن و شیعی بودن اون میکنه.

 در جای جای این قانون، قانون اساسی مدام داره به شما تکرار میشه.

 هر قانونی در ایران وضع بشه باید با موازین اسلامی همسویی داشته باشه.

 حتی نهادی پدید میاد برای اینکه بتونه رد بکنه و یا قبول بکنه که فلان قانون تصویب شده توسط نمایندگان مجلس با اسلام سنخیت داره، نزدیکی داره.

 وقتی شما در باب اصلاح صحبت میکنید حالا قرار هست که در دل اون ساختار مشخص تغییراتی رو در فروع پدید بیارید.

 به اصل نمیتونید کاری داشته باشید.

 اصلا نزدیک شدن به مفهوم اصلاحات به همین معنا هست.

 شما در فروع یک اصل مشخص میخواید تغییراتی به وجود بیارید.

 به عنوان مثال شما به قصاص اعتقاد دارید اما اعدام رو راهکار درستی نمیدونید.

 حالا سعی میکنید این راهکار رو عوض کنید.

 به جای اعدام کردن به نوعی اعدام کردن تحت عنوان مثلا چوبه دار.

 حالا مثلا صندلی الکتریکی رو پیشنهاد می کنید.

 حالا در این فرم میتونید با هم صحبت کنید و اصلاح به وجود بیارید.

 به جای اینکه آدم ها رو اعدام بکنید توسط چوبه ی دار بگید این خیلی کار وحشتناک و وحشیانه ای هست.

 حالا بیاید اون ها رو به صندلی الکتریکی ببندید.

 حالا بیایید اصلا این ها رو با دارو بکشید این ها نفهمن و بمیرن.

 حالا شما در این فروم میتونید تغییرات به وجود بیارید اما در اصل نمیتونید اصلاحی پدید بیارید.

 نمیتونید خود قصاص رو زیر سوال ببرید.

 نمیتونید مجازات به عنوان مثال دست بریدن رو زیر سوال ببرید و حالا برید تا نوک مشکلات.

 تمام مشکلات وقتی نزدیک میشید به مفهومی تحت عنوان مثلا رهبری در ایران.

 نهاد رهبری در ایران.

 حالا اگر قرار باشه شما اصلاحی به وجود بیارید قرار هست تا کجا پیش برید؟

 آیا این قدرت در شما وجود داره که خود رهبری رو و این بنیان رو زیر سوال ببرید و از میان بردارید؟

 با از میان رفتن رهبری از این چرخه این نظام از بین میره.

 دیگه نظامی وجود نداره. ندارد.

 یعنی ما نظام جمهوری اسلامی رو به عنوان مثال با همون تعریف مشخص از ولایت فقیه میشناسیم.

 اگر ولایت فقیه وجود نداشته باشه دیگه جمهوری اسلامی نیست که ما بخوایم سر این به نوعی اشک بریزیم.

 دیگه جمهوری اسلامی نمی مونه که حالا بخواییم دربارش صحبت بکنیم.

 پس ما اگر هم قرار باشه در اصلاحاتی رو شکل بدیم در این نظام حاکم سیاسی در نهایت میتونیم بگیم آقا رهبر به عنوان مثال رییس قوه قضاییه رو مستقیما انتخاب میکرد.

 حالا قرار هست یه هیئتی رو بزاریم که نظارت بکنه بر این انتخابش یا نه اصلا نهایت امر انتخاب نکنه رییس قوه قضاییه رو فلان نهاد انتخاب بکنه اصلا مردم انتخاب بکنند.

 در نهایت تغییراتی که شما میتونید در این ساختار به وجود بیارید در همین حد و در حد فرو خواهد بود اما به اصول نمیتونید نزدیک بشید.

 در بعد قانون در بعد اقتصاد کسی نمی تونه نزدیکه به این معنا باشه که یک اصلی که به اون معترف هستن به عنوان مثال تحت عنوان اینکه شما روابطتون رو تعریف کردید در سطح جهانی و روابط بین المللی تون اینگونه قرار هست باشه.

 حالا کسی نمی تونه اصلاحاتی را پدید بیاره در این راستا که کلا این نگاه رو تغییر بده.

 این نگاه به غرب رو تغییر بده، روابط رو عوض کنه، تعریف دوباره ای نسبت به روابط داشته باشه.

 پس قاعدتا باید به اون اصل پایبند باشه.

 همون طور که ما در طول تاریخ وجودیت جمهوری اسلامی هم مواجه بودیم با این طرز تفکر و اصلاح طلبی که همه دیدند هیچ کاری رو نتونسته به پیش ببره چرا که در اصول اصلا نزدیک به معانی هم نشده و نمی تونه هم بشه.

 حتی گفتنش هم لاف زدن هست، دروغ گفتن هست، عوام فریبی است.

 هر کسی که تحت عنوان اصلاحات بخواد صحبتی رو مطرح بکنه پیرامون تغییر قوانین بنیادین در دل جمهوری اسلامی عوام فریبی داره چرا که در نهایت گفتم میتونه فروع رو تغییر بده اما به اصول نمیتونه نزدیک بشه.

 پس وقتی ما در باب موضوع مشخصی تحت عنوان اصلاحات صحبت میکنیم باید این رو مد نظر داشته باشیم که اصلاحات تنها قدرت تغییر فروع رو خواهد داشت نه اصول.

 اما وقتی به صحنه ایران نگاه میکنیم به موضوعات ایران نگاه میکنیم، به مشکلات ایران نگاه میکنیم، مواجه میشیم با مشکلات بنیادینی که اتفاقا در اصول هست.

 یعنی اگر شما نزدیک به مشکلی تحت عنوان مشکل قانونی میشید یک اصل به اسم اسلام وجود داره که شما رو به این سمت و سو می کشونه.

 یک اصل تحت عنوان اسلام و قرآن وجود داره که داره به شما فرمان میده دست دزدان رو ببر.

 شما باید با این اصل مشخص مخالفت بکنید تا این فروع هم از بین بره.

 خود بریدن دستان خود نمیدونم شلاق زدن در ملاء عام و قصاص کردن و الی آخر که تکرار نمیخواد بشه.

 خود این موضوعات فروعی است.

 در این باور کلی اسلامی در این قانون جزای اسلامی.

 حتی شما وقتی نزدیک به قانون گذاری و قانون جزا می‌شوید، در ایران قانون جزای اسلامی نام می‌گیرد.

 تمام قوانین را از اسلام، قرآن، احادیث و طرق مختلفی که می‌شود به اسلام نزدیک شد، می‌گیرد.

 حالا شما برای اینکه بخواهید در این تغییری به وجود بیاورید باید یک تغییر اصولی و ریشه ای به وجود بیاورید.

 باید آن را دگرگون کنید.

 در باب مسائل سیاسی هم به همین شکل هست.

 اگر قرار هست این مشکلات سیاسی تغییر کند باید به صورت ریشه ای و کل و اصول این نظام تغییر بکند.

 یعنی شما باورمند به یک انتخابات استصوابی نیستید.

 نمی خواهید که یک قوه ای وجود داشته باشد که این انتخابات را تا این حد دور از آزادی بکند.

 پس باید این قوه وجود نداشته باشد تحت قیومت این حکومت مشخص.

 این قوه قاعدتا وجود خواهد داشت.

 پس نباید این حکومت وجود داشته باشد.

 این ساختار حکومت وجود داشته باشد.

 شما با عنوانی تحت عنوان رهبری ولایت فقیه مخالف هستید.

 می خواهید ولایت فقیه وجود نداشته باشد؟

 یعنی اصل و ریشه اصلی وجودیت این نظام ساختارمند.

 پس وقتی شما نزدیک به این معنا می شوید قاعدتا یک راه دارید و آن هم دگرگونی و انقلاب است.

 تمایز و تفاوت میان اصلاحات و انقلاب در همین موضوع است.

 اصلاحات قرار است فرو را تغییر بدهد.

 انقلاب قرار است اصول را تغییر بده و مواجهه ما با موضوعات و مشکلات ایران از ریز تا درشت آن از مشکلات اقتصادی، فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی.

 تمام مشکلاتی که در ایران وجود دارد موضوع اصول است.

 یعنی اگر شما نزدیک به یک معنای تحت عنوان مشکلات اجتماعی کودکان کار می شوید، برای اینکه بخواهید این کودکان کار وجود نداشته باشند باید اقتصاد آن کشور تغییر کند.

 اقتصادی که یک ریشه اصولی و نگاه خاصی دارد نسبت به غرب و آن تعاریف مشخص.

 اینها برگرفته از یک فرمان و یک فرمان حکومتی است تحت عنوان رهبر.

 رهبری که به واسطه ی ولایت فقیه شکل گرفته.

 همه ی این دومینو به هم وصل هست و شما برای از بین بردنش باید کلیت اون رو تغییر بدید تا در نهایت یک معضل مشخص اجتماعی تحت عنوان کودکان کار رو از میان ببرید.

 این در یک اشل کوچکش بود.

 حالا در اشل بزرگ، در قانون گذاری، در نظام سیاسی، در نظام اقتصادی و الی آخر.

 پس وقتی ما به موضوع ایران نگاه میکنیم تنها یک راه حل در خود داره و اون هم انقلاب هست.

 فرای این راه حل قابل لمس، قابل درک و عقلانی ای که ایران در خودش جای داده.

 من بارها درباره اش صحبت کردم.

 جمهوری اسلامی صلاحیت این رو نداره که بتونه یک جمعیت متکثر رو اداره کنه.

 ایران دارای افکار و باورهای بیشماری ست.

 مردمانی با تفکرهای بیشمار.

 حال اگر کشور های دیگر جهانی وجود دارند که دارند این نگاه های گسترده و متکثر رو به نوعی حکومت بهشون می کنن.

 به واسطه ی ساختاری که پدید آوردن.

 ساختاری که درون اون این تفکر های مختلف هم جا دارن تا صحبت بکنن، قانون بذارن، قانون رو تغییر بدن، نماینده ی مجلس بشن، در مجلس قانون گذاری بکنن، کسی نیست بر بالای سر اون ها باشه که انتخاب شدن یا نشدن اون ها رو مهر تایید بهش بده.

 در یک حد و اندازه ی کوچک و قابل درکی هست.

 مشکلات و معضلات اون نظام رو بهش کاری نداریم که قاعدتا در قسمت های آتی در ویژه برنامه های دیگه درباره غرب و نگاه غربی هم قاعدتا صحبت خواهیم کرد.

 اما در این قسمت مشخص وقتی ما داریم صحبت از جمهوری اسلامی میکنیم، وقتی میگیم که جمهوری اسلامی صلاحیت نداره و نمیتونه یک جمعیت متکثر رو تحت پوشش خودش قرار بده، به واسطه همین یک نگاه مشخص قومی و قبیله ای نسبت به موضوعات مختلف.

 حالا این نگاه قومی قبیله ای که همه چیز رو در اختیار خودش گرفته، همه قدرت برای اوست.

 این نگاه شیعی مشخصه باورمند به ولایت فقیه که هر نگاه دیگری رو به دور میندازه همه رو غیرخودی میدونه، همه رو از بین میبره.

 جا برای صحبت دیگران نمیزاره.

 قرار نیست که کسی در این مجلس بتونه عرفا قوانین رو تغییر بده.

 قرار هست که این مصادیق مختلف قوانینی که وضع میشه با موضوع مهم و اصل مهمی تحت عنوان اسلام به چرخه ترازو گذاشته بشه.

 حالا نگاه بکنن که آیا این نگاه با نگاه اسلامی همسویی داره یا نداره؟

 و حالا شما با یک اصل بزرگی تحت عنوان جمهوری اسلامی روبه رو هستید که هیچ راهکاری به جز انقلاب در برابرش ندارید.

 قاعدتا ما روبرو میشیم با این که راهکار ایران بی شک همین انقلاب هست.

 پس ما اصلاحات رو میشناسیم.

 انقلاب رو میشناسیم و با نگاه به شرایطی که در ایران وجود داره، مشکلاتی که وجود داره قاعدتا یک راهکار و اون هم انقلاب هست.

 فرا اینکه این انقلاب اجتناب ناپذیر است.

 جمهوری اسلامی از همان بدو تولد محکوم به یک انقلاب بوده. قاعدتا بوده.

 حتی این آویزان شدن به واژه ی انقلاب و انقلابی گری هم نشان دهنده ی همین موضوع ساده هست.

 چهل و سه سال از انقلاب جمهوری اسلامی گذشته اما هنوز که هنوزه اینها دارند تکرار می کنند انقلاب جمهوری اسلامی.

 تکرار می کنند دادگاه انقلاب هنوز هم دارند این معنا را یدک می کشند.

 دلیل انقلاب قریب الوقوعی است که در برابر آنها وجود دارد.

 غیر قابل کتمان هست.

 در هیچ جای جهان حکومتی شبیه به جمهوری اسلامی.

 چرا قاعدتا جمهوری اسلامی می تواند به استثنا به نوعی به اعوان و انصار خودش حکومت بکند؟

 در یک جای کوچکی، در یک اشل کوچکی، شاید یک جمعی را بتواند از لبنان بگیرد، یک جمعی را از عراق بگیره یا جمعی رو از سوریه بگیره.

 این جمعی که بهش باور دارن رو یه گوشه ای از جهان جمع بکنه، اینها با همدیگه توی سر و کله ی هم بزنن و حکومتی داشته باشن و زندگی کنن.

 اما وقتی نزدیک به یک معنای متکثر یک جامعه ای میشه که حالا اشکال مختلف داره، حالا باورهای مختلف داره، نمی تونه به اینها حکومت کنه، صلاحیت اداره ی اونها رو نداره.

 حالا شاید به واسطه ی وحشی گری و وحشی خویی سرکوب کردن بتونه مردم رو ساکت بکنه اما قاعدتا در نهایت محکوم به یک انقلاب هست.

 چرا که ذات وجودی او محکوم به این انقلاب هست چرا که وجودیت او گره خورده با این به نوعی نداشتن صلاحیت برای حکومت بر مردم.

 مردمی که متفاوت هستن، افکار متفاوتی دارن.

 حالا هرچقدر این افکار متفاوت بیشتر و بیشتر به عرصه ظهور برسه ما بیشتر این تناقضات و تضادها رو می بینیم.

 بیشتر دور شدن مردم از این چرخه و بدنه ی حکومت رو می بینیم.

 حالا بیشتر مردمی هستن که وارد این وادی برای انقلاب خواهند شد و در نهایت این نظام ساخته شده توسط جمهوری اسلامی محکوم به یک همچین اتفاقی هم هست.

 پس قاعدتا نگاه کلی به مشکلات و در نهایت ما رو به انقلاب میرسونه و فرای اون نگاه به جمهوری اسلامی هم ما رو به یک برآیندی می رسونه که جمهوری اسلامی یک انقلاب قریب الوقوع در برابرش هست.

 اینکه تا چه اندازه زودتر این اتفاق بیفته و یا دیر تر تا چه اندازه بشه هزینه ها رو کم کرد، موضوعی است که ما باید در موردش صحبت بکنیم.

 اما این که این انقلاب وجود داره درش شکی نیست.

 یعنی در باب انقلاب ایران شاید یک جماعتی بگن این کارهایی که اتفاق می افته انقلاب نیست.

 قاعدتا همین هم میشه دربارش صحبت کرد و در باب المان هاش صحبت کرد.

 ریز و درشت صحبت کرد تا رسید.

 به این معنا که هست یا نیست، فلان جنبش، فلان حرکت در فلان سال، در فلان حرکت.

 اما موضوع اصلی این هستش که این چرخه یک چرخه ایست.

 رو به انقلاب.

 چرخه ی وجودیت جمهوری اسلامی. وجودیت اسلام.

 جمهوری اسلامی مترادف شده با یک قطاری برای نابود کردنش.

 حالا این قطار از اون روز ابتدایی چند نفر رو در خود داشته و طی مرور زمان به اون تعداد اضافه و اضافه تر شده و قاعدتا هم اضافه تر میشه.

 گاها به واسطه ی رفتار های احمقانه و عبث و وحشیانه ی خود جمهوری اسلامی، گاها به واسطه ی بیشتر شدن دانش و نگاه عمومی به واسطه ی این چرخه اطلاعات و دلایل بیشمار دیگری که در نهایت باعث میشه این قطار بیشتر و بیشتر بشه و به اون مردم بیشتری هم برسن.

 اما در نهایت ما باید یک تعریفی نسبت به انقلاب هم داشته باشیم.

 اینکه وقتی ما در باب انقلاب صحبت میکنیم انقلاب به چه معنایی است؟

 خوب قاعدتا فکر میکنم توی این قسمت زمان بیشتر از اون حد مشخص شد و باید در یک قسمت جداگانه ای در باب این انقلاب و این نگاه به انقلاب و تعریف انقلاب به نوعی صحبت بکنیم.

 پس در این قسمت سعی میکنیم در انتهای برنامه هم یک نگاه کلی نسبت به این معنا که مطرح کردیم داشته باشیم.

 اینکه وقتی ما در باب جمهوری اسلامی و مشکلات عدیده آن صحبت می‌کنیم باید این را مد نظر داشته باشیم که هیچ کس تحت هیچ شرایطی نمی‌تواند با اصلاحات نزدیک شود به این معنای مشخص که بتواند تغییری در این ساختار به وجود بیاورد.

 چون غیر قابل تغییر است.

 هر کس در هر جایگاهی تلاشی را انجام می‌دهد برای تغییر دادن و اصلاح کردن کارش می‌تواند قابل ستایش باشه.

 می‌شه بهش نگاه کرد.

 اما قاعدتا از بین بردن هر کدوم از این برگ‌ها روز دیگری با وجود اون ریشه ها برگ تازه ای رو پدید خواهد آورد.

 یعنی انسانی که تمام تلاشش رو برای یک بخش مشخصی از این برابری حقوق زنان داره انجام میده.

 او تلاش میکنه که فلان مورد مشخص در راستای حقوق زنان عملی بشه.

 زنان به فلان حقوق خودشون برسن بدون اینکه نگاهی به اون ریشه ی مشخص اسلامی داشته باشه.

 ریشه مشخص وجود جمهوری اسلامی داشته باشه.

 حالا او تلاش می کنه که این موضوع مشخص رو تغییر بده.

 شاید هم موفق بشه سالها زندان بره، تلاش ها بکنه و در نهایت بتونه قانونی وضع بکنه که ذره ای زنان رو در یک مورد مشخص از این نابرابری ها دور بکنه.

 اما فردایی در پیش رو به سادگی به واسطه وجود ریشه های اسلامی و ریشه وجودیت جمهوری اسلامی این قانون ها به کناری گذاشته میشه.

 دوباره شاخه تازه ای هم شکل خواهد گرفت.

 شما تصور بکنید، تلاش بکنید تمام عمر رو برای اینکه فلان حکم اسلامی در ایران وجود نداشته باشه.

 قصاص وجود نداشته باشه.

 سنگسار کم بشه.

 شما تلاش می کنید و سنگ ها را از میان بردارید.

 اما دو فردای دیگر.

 یک عنوان تازه. بریدن دست.

 بریدن دست و پای محاربین.

 قصاص، درآوردن چشم، کشتن کفار و الی آخر.

 عناوین بی شماری است که دوباره بازتولید می شود چرا که آن ریشه سر جای خودش است.

 درختی را در نظر بگیرید که ریشه در خاک دارد.

 حالا شما ریشه این ریشه را کاری ندارید، به سمت و سوی آن ریشه نمی روید و این شاخ و برگ را هرس می کنید و از بین می برید.

 دوباره شاخه ها در می آیند، حتی شاید قدرتمند تر و حتی شاید تنومند تر.

 و وقتی ما نزدیک به مفهومی تحت عنوان جمهوری اسلامی و موضوعی تحت عنوان اصلاحات و انقلاب می شویم، باید در نظر داشته باشیم که مواجهه با جمهوری اسلامی تنها یک راه حل در خود دارد و آن هم انقلاب است.

 نگاه به ریشه هاست.

 ریشه هایی که صرفا به جمهوری اسلامی هم ختم نمی شود.

 ریشه ای که در میان اسلام داره فرای جمهوری اسلامی.

 جمهوری اسلامی هم شاخه ای از یک معنای مشخص از یک ریشه ی مشخص.

 و اون هم اسلام هست.

 یعنی ما باید به اون طرفی برسیم، به اون نهایی برسیم که نگاه کلی ما این طبقات رو رها کنه به یک ریشه ی مشخص خدا، اسلام و بعد از اون شاخ و برگ هایی که تحت عنوان طالبان، داعش، جمهوری اسلامی و هزاران معنای دیگه شکل میگیره داشته باشیم.

 پس نگاه اصلی ما، ریشه ی ما برای انقلاب باید اسلام باشه.

 باید نزدیک شدن به معنای اسلام، معنای خدا و تغییر این تفکرات باشه.

 تنها راه انقلاب و پیروزی نگاه کردن به همین موضوعات هست.

 تغییری که در راستای این مفهوم کلی و این ریشه باشه که دوباره ما از نو آغاز نکنیم.

 دوباره در یک وادی پر پرتکرار قرار نگیریم قاعدتا در باب این موضوع بیشتر میشه صحبت کرد.

 در قسمت های آتی هم سعی میکنیم بیشتر درباره ی ایران و شرایط آینده ی ایران صحبت کنیم.

 ممنون که همراه من بودید.

 من نیما شهسواری و این برنامه به نام جامعه در پناه آزادی