خب دوستان توی این قسمت از ویژه برنامه قرار هست که در باب ساختن این ایمان جمعی صحبت بکنیم.

 توی قسمت های گذشته در باب موضوعات مختلف پیرامون ایران صحبت کردیم و در نهایت رسیدیم به این نقطه ای که حالا باید یک ایمان جمعی هم تصویر بشه.

 یعنی گفتیم که مشکلات عدیده ای در ایران وجود داره و این مشکلات از بعد سیاسی هست، از بعد اقتصادی هست، از بعد اجتماعی هست و الی آخر از بعد قوانین هست.

 این ها راهکاری به جز انقلاب در برابر ما نمیزارن.

 ما با اصلاحات نمی‌توانیم در برابر این مشکلات صف آرایی کنیم.

 تنها راه حل در برابر ما قاعدتا انقلاب است.

 حال برای رسیدن به این انقلاب نیازمند یک ایمان هستیم.

 ایمانی که قوه محرکه این انقلاب را خواهد ساخت.

 و حالا در باب این ایمان باید ما به یک ایمان جمعی برسیم.

 ایمانی که بیشتر مردم ایران اکثریت مردم ایران را درگیر خودش بکند.

 یعنی یک هدف مشخص و غایی را تصویر بکند که حالا مردم به واسطه اون هدف مشخص حرکت بکنند، رو به آینده پیش بروند.

 با داشتن امید به رسیدن به آن هدف، در برابر هست که بتوانند کاری را به پیش ببرند و در نهایت انقلاب بکنند.

 ما گفتیم که برای رسیدن به این انقلاب نیاز داریم که ارزش ها را تغییر بدهیم.

 ارزش های مردم زمانی که تغییر کند، حالا دیگر آن حکومت حاکم و آن نظام سیاسی نمی‌تواند جوابگوی ارزش های تازه آن ها باشد.

 وقتی مردم باور داشته باشند ایمان داشته باشند به برابری زن و مرد.

 حالا حکومتی که داره به صورت ساختارمند، به صورت قانونی، از نظر اجتماعی، از نظر سیاسی حقوق این زنان رو پایمال می کنه، نمی تونه جوابگوی خواسته های اون ها باشه و قاعدتا در نهایت به یک انقلابی هم می رسند تا این ساختار رو تغییر بدن.

 پس قاعدتا ما نیازمند یک ایمان جمعی هستیم.

 حالا این ایمان جمعی قرار هست که تو این قسمت درباره اش صحبت بشه.

 سعی می کنیم تو این قسمت در باب اون ایمانی که من بهش معترف و معتقد هستم.

 در طول این سالیان سعی کردم با نوشتن کتاب هایی اون رو با شما و با همه ی انسان ها در میون بزارم صحبت کنم و در کنار اون هم یک تصویری بدیم در باب یک ایمانی که فرای باور های من حتی توسط دیگران بتونه مطرح بشه تا یک جماعت بیشتری رو به سمت و سوی خودش بگیره.

 یعنی اون ایمانی که من دارم دربارش صحبت می کنم شاید ایمانی نباشه که بتونه در بین همه مردم راهگشا بشه.

 شاید همه نتونن باهاش ارتباط برقرار کنن.

 شاید نتونه تبدیل به یک ایمان جمعی بشه.

 اما قاعدتا باید یک ایمان جمعی هم وجود داشته باشه که حتی من با توجه به ایمان خودم و باور های خودم هم بتونم اون رو قبول کنم.

 پس قرار هست توی این قسمت در باب این ساختن این ایمان صحبت بکنیم.

 هم در باب ایمان خودمون یعنی ایمانی که من دارم در رابطه اش تلاش میکنم که با دیگران مطرحش کنم و چه ایمانی که میتونه شکل بگیره و جنبه عملی میتونه داشته باشه.

 خب در ابتدا ما در باب این نیازمون به ایمان صحبت کردیم و اشاره های کوچکی هم سعی میکنم داشته باشم که بیشتر موضوع قابل فهم بشه.

 حتی برای کسانی که این قسمت ها رو به صورت کامل هم گوش ندادند.

 نکته اول این هست که توصیه ام این هست که کل این قسمت ها رو گوش بدید به خصوص توی همین ویژه برنامه آینده ایران و یا در قسمت هایی که تحت عنوان ویژه برنامه انقلاب ایران بود و به صورت پادکست و به صورت صوتی هم منتشر شده بود به اون هم میتونید مراجعه کنید چون اونجا مفصل تر سعی شد دربارش صحبت بشه.

 اما توی این قسمت های گذشته هم سعی کردیم موجز درباره اش صحبت بکنیم و توی این قسمت هم سعی میکنیم خیلی کوتاه و فشرده درباره اش صحبت بکنیم.

 این که قاعدتا ما انقلاب رو میشناسیم، درباره اش صحبت کردیم.

 گفتیم انقلاب میتونه به چند شکل مختلف اتفاق بیوفته.

 انقلابی که بر پایه ی انقلاب گرسنگان باشه.

 یعنی اینقدر مسائل اقتصادی فشار بیاره تا در نهایت مردم به این سمت و سو کشیده بشن که انقلاب بکنن، ساختار حکومتی رو تغییر بدن.

 قاعدتا این مد نظر ما نیست.

 خیلی از کشور های دنیا حتی شاید برخی از مردم هم باشن که به دنبال همچین رویه ای باشن اما قاعدتا این نتیجه ای رو برای ما به بار نخواهد آورد.

 چرا که اون جماعتی که به خیابون میان و یا تظاهرات میکنن در راستای این تغییر اقتصادی حتی یک هدف مشخصی رو هم دنبال نمیکنن.

 حتی یک برنامه ی مشخصی رو هم ندارن.

 حتی یک ایمان ساده ای رو هم نسبت به مسائل اقتصادی هم در میون نمیزارن و در نهایت تنها و تنها به دنبال از بین بردن این حکومت حاکم هستن.

 و یا میتونه انقلاب از طریق خشم و کینه و نفرت اتفاق بیفته.

 انسان هایی که دردمند هستن پر از کینه هستن نسبت به حکومت حاکم.

 حالا دست به دست هم بدن تا این حکومت رو از بین ببرن.

 تمامی این نوع از نگاه های انقلابی بر پایه انقلاب های سلبی است.

 تنها و تنها برای از میان بردن حکومت وقت است.

 همون شکلی که ما به صورت جمعی در سال پنجاه و هفت هم باهاش روبرو بودیم.

 یعنی جماعتی که به دنبال از میان بردن دودمان پهلوی بودن، به دنبال از کنار به نوعی کنار گذاشتن پادشاه پهلوی بودند.

 اما در کنار اون قاعدتا هر کدوم از این گروه ها یک ایمان و آرزویی رو برای خودشون، برای گروه خودشون، برای طیف فکری خودشون مطرح میکردن.

 اما جنبه عمومی و جمعی در بین همه نداشت.

 اون گروهی که جمعیت بیشتری به سمت و سوی خودش داشت یعنی مذهبیان توانستند نگاه خودشان را به دیگران تحمیل کنند.

 همان اتفاقی که در سال 57 افتاد و در نهایت حزب جمهوری اسلامی توانست ایمان خودش را حاکم بر ایران بکند.

 قوانین اسلامی حاکم بر ایران بود.

 حالا قرار هست که ما از این رویه ها دور بشویم.

 قرار هست ما به سمت و سویی برسیم.

 انقلابی داشته باشیم که بر پایه یک ایمان جمعی.

 نکته ابتدا این هست که ما باید به آن مرحله ای برسیم که انقلاب ما بر پایه به وجود آوردن باشد نه تنها بر پایه نابود کردن اینکه اگر قرار هست ما جمهوری اسلامی را ساقط بکنیم به واسطه ای نیستش که فقط و فقط انتقامی نسبت به جمهوری اسلامی داشته باشیم و کینه ای نسبت به جمهوری اسلامی داشته باشیم.

 موضوع این هست که او در برابر آرزو های ما، در برابر ایمان ما، در برابر فردای ما ایستاده، همان طور که من در تمام کتاب هایم هم درباره اش صحبت کرده ام.

 اگر من در باب یک ایمان، آن هم مشخصا پیرامون آزادی و آزار نرساندن به دیگر جانداران صحبت می کنم.

 اینکه این جانداران همه جانداران و تمام جان جهان هستند.

 انسان‌ها، حیوانات و گیاهان.

 اگر من در برابر اسلام، اگر در برابر خدا ایستادگی می‌کنم، به واسطه این هست که آنها مخل رسیدن من به این ایمان هستند.

 در برابر این ساختار قرار می‌گیرند.

 ساختار آنها متضاد با باوری است که من مطرح می‌کنم.

 پس اگر قرار هست من ایمان به اسلام را کم رنگ کنم، در برابرش بایستم، در باب نقاط ضعفش بگویم، در باب نقاطی که پر از زجر و کشتار و خشونت و وحشیگری و نابرابری هست صحبت کنم، به واسطه این هست که این باور مشخص در برابر آرزوهای من هست، در برابر ایمان من هست.

 ایمانی که از آزار نرساندن به حیوانات می‌گوید، آزار نرساندن به دیگر جان ها، انسان ها و دیگر موجودات می‌گوید در برابرش یک قد برافراشته، یک بت بزرگی وجود دارد.

 به نام خدا.

 به نام اسلام که حالا به راحتی می گه شما باید کفار رو بکشید.

 حیوانات به وجود آمدند تا نعمتی برای شما باشند.

 پس قاعدتا وقتی من این رویارویی رو در برابر خودم می بینم هیچ راهی ندارم به جز اینکه این نگاه رو از برابر خود بردارم.

 وقتی ما به صحنه سیاسی ایران هم می رسیم، حالا باید به یک مرتبتی برسیم که ایمانی داشته باشیم که این ایمان و رسیدن به این ایمان مترادف شده باشه با از میان بردن جمهوری اسلامی.

 یعنی هدف ما از میان بردن جمهوری اسلامی فقط و فقط نباشه.

 جمهوری اسلامی نمی گذارد تا ما به خواسته ها و ایمان خودمون برسیم.

 پس راهی نداریم به جز اینکه جمهوری اسلامی رو ساقط کنیم.

 این اون نقطه ایست که باید بهش برسیم.

 نقطه ای که ایمان ما سازنده هست انقلاب ما برای ساختن هست نه فقط برای نابودی.

 قاعدتا نابود هم خواهد کرد.

 حکومت وقت رو نابود خواهد کرد چرا که در برابر خواسته ها و امیال و آرزوهای ما قرار گرفته.

 چرا که اگر ما باور داریم به برابری حقوق زن و مرد، او به صورت ساختارمند به صورت قانونی در برابر این برابری ایستادگی می کند.

 قانونی وضع می کند که بر علیه زنان در راستای نابرابری بین حقوق زن و مرد، در راستای آزار رساندن به دیگر جانداران، در راستای ارتداد، در راستای قطع دست دزدان.

 و الی آخر.

 حالا ما تصویری که داریم از ایمان خودمان می دیم.

 هیچ راهی نداریم جز این که این بت در برابر را از میان برداریم.

 پس نقطه اتکا و عطف ما دقیقا همین نقطه کلیدی است که ما باید به آن مرحله ای برسیم که آرزوهای خودمان را مطرح کنیم برای ساختن.

 برای رسیدن به آن آرزو تلاش کنیم و حالا بت در برابرش هم از میان برداشته خواهد شد.

 اما نه این که صرفا تمام خواسته ما گره بخورد با از بین بردن جمهوری اسلامی، از بین بردن جمهوری اسلامی که فردای خاصی هم نخواهد داشت.

 فردای روشنی هم نداره.

 خیلی حتما در باب این موضوع شنیدید که خیلی ها صحبت میکنن در باب اینکه فردای جمهوری اسلامی جمهوری اسلامی بره چی میشه؟

 قاعدتا برای هیچ کسی موضوع مهمی نیست که جمهوری اسلامی بره. چی میشه؟

 چون قاعدتا جمهوری اسلامی موضوعی نداره که ما به اون دلخوش باشیم.

 جمهوری اسلامی آیا نخبگان بیشماری رو در خودش پرورش داده؟

 امروز تمام موضوعات ما در اختیار نخبگان هست که حالا ما بترسیم.

 اگه جمهوری اسلامی بره وامصیبتا که دیگه کسی نیست که بیاد مثلا با شش کلاس سواد رییس جمهور ما بشه.

 خب قاعدتا کسی از این موضوع وحشتی نداره.

 یا اینکه آیا قانونی رو بوجود آورده که این قانون قابل اتکا و احترام هست که ما بگیم با رفتن او این قانون از بین میره و ما دچار یک هرج و مرج میشیم؟

 آیا کار مثبتی انجام شده؟ نه.

 قاعدتا هیچ کسی هم ترس و وحشتی نسبت به این موضوع نداره.

 اما موضوع قابل اتکا دقیقا این هست که فردای نبود جمهوری اسلامی قرار هست چه آرزویی میدان دار بشه؟

 چه ایمانی میدان دار بشه؟

 قرار هست چه شکل و چه رویه ای رو ما داشته باشیم؟

 قرار نیست انسان ها در یک کشور هر چهل سال، هر پنجاه سال، هر بیست سال یکبار بلند شن انقلاب کنن، کلی کشته و مجروح و زخمی و زندانی به بار بیارن.

 قرار نیست هر بار این رویه رو ادامه بدن.

 قرار هست یک بار انقلاب کنن تا آیندگان شون درست زندگی کنن تا فرزندانشون درست زندگی کنن.

 شما یک آرزویی رو تصور میکنید حالا برای اون تلاش میکنید تا در نهایت فردای دیگری فرزند شما در اون آسایشی که شما پدید آوردید زندگی کنه.

 قرار نیست هر روز دچار یک استبداد تازه بشید چرا که هیچ ایمانی در راستای گذر از این استبداد نداشتید.

 چرا که اگر مشکل اقتصادی وجود داشته شما یک تصویر مشخص پیرامون مباحث اقتصادی نداشتید.

 حالا هر بار می تونید دچار یکی از این اشکال وحشتناک هم بشوید و قرار نیست هر بار وارد وادی انقلاب بشید.

 انقلاب قرار هست که یک ایمانی رو پیش ببره که این ایمان میدان دار بشه برای سالیان سال.

 این ایمان اینقدر در خودش انعطاف داشته باشه تا بتونه هر بار یک شکل تازه ای رو به وجود بیاره.

 بتونه پویا بشه.

 بتونه پیشرفت بکنه.

 این شکل تازه ای که شما پدید آوردید این انعطاف رو در خودش داشته باشه که نقاط ضعف خودش رو بپوشونه.

 حالا مردم بتونن تلاش بکنن برای بهتر کردنش.

 برای پیش بردنش.

 نه نوعی ایستا.

 شبیه به جمهوری اسلامی که غیر قابل تغییر هست.

 غیر قابل اصلاح هست.

 یعنی شما مواجه هستید با نگاهی تحت عنوان خداوندی با نگاهی تحت عنوان اسلام که غیر قابل تغییر هست.

 ما عنوانی رو تحت عنوان بدعت داریم.

 بدعت به چه معناست؟

 یعنی در برابر تمام پیشرفت ها ایستادگی کردن.

 یعنی قرار نیست این شکل هیچوقت تغییر بکنه.

 اگر ما گفتیم که باید زنان زناکار یا مردان زناکار را سنگسار کنید، قرار است تا زمانی که جهان و بشریت وجود دارد شما همین کار را بکنید.

 این ختم رسولان است.

 این نهایت راه رسیدن به خداست.

 این قوانین غیر قابل عدول و تغییر است.

 حالا قرار است شما ایمانی را مطرح کنید که اینها همه درون خودشان بتوانند تغییر بکنند و پیشرفت کنن و بتونن پویا بشن.

 قرار هست قوانین به نوعی نوشته بشه که به نوعی عرفی باشه که حالا اگر شرایط تغییر کرد، اگر انسان ها پیشرفت کردند، اگر نگاه های تازه ای مطرح شد، ما بتونیم اینها رو تغییر بدیم.

 پس قاعدتا ما نیاز داریم به ایمانی منعطف و تازه برای رسیدن به او تلاش کردن.

 پس ما نیاز داریم به ساختن این ایمان جمعی.

 این ایمان جمعی باید شکل بگیره و این موضوع مهم هست.

 در ابتدا سعی می‌کنم در باب ایمان خودم خیلی مختصر و کوتاه صحبت بکنم و بعد یک ایمان جمعی رو هم تصویر کنیم که قابل وصول هست شاید تعدادی به اون سمت و سو رو بتونن بیارن.

 در باب ایمان خودم در نقطه ابتدایی باید باهاتون مطرح کنم که من تمامی باورها و ایمان خودم رو در طول این سالیان از پونزده سالگی شروع به نوشتن کردم.

 تحت عناوین مختلفی از کتاب ها، کتاب های تحقیقی، مقالات، داستان ها، داستان های کوتاه، اشعار تمامی این ها در اختیار شماست.

 میتونید به این ها مراجعه کنید به صورت رایگان در وبسایت جهان آرمانی در شبکه های اجتماعی که به نام من وجود داره این ها رو دریافت بکنید و مطالعه بکنید.

 بعضی هاش هم به صورت صوتی هم منتشر شده.

 در همین پادکست به نام جان هم در برخی از قسمت ها در باب این باور و ایمان صحبت کردم.

 در قسمت های آتی سعی میکنم خیلی بیشتر در باب قلمرو آرمانی نگاه سیاسی ای که من نسبت به جهان دارم، در باب جهان آرمانی نگاهی که نسبت به جهان دارم هم قاعدتا صحبت بکنم.

 اما در خود کتاب جهان آرمانی، قلمرو آرمانی مرام آرمانی سعی شده در باب باورهای من به صورت مستقیم صحبت بشه.

 در کتاب ها، داستان ها، داستان های کوتاه و بلند.

 در اشعار هم سعی شده چکیده ای از این باورها، متن چک خلاصه ای که میشه دربارش صحبت کرد.

 شما میتونید در باب این ایمان صحبت بکنید که من به یک موضوع مشخص و اون هم آزادی باور دارم.

 آزادی ای که به مفهوم اختیار انسان هاست.

 ما آزادی رو مترادف با اختیار میدونیم.

 هر جایی که جبر وارد بشه ما دیگه آزادی رو نخواهیم داشت.

 هر جایی که آزادی میاندار باشه، اختیار و انتخاب هم با شماست.

 پس من آزادی رو به عنوان این اختیار و انتخاب می بینم.

 اما اختیار و انتخاب قانونی که شما بهش پایبند هستید، اینکه آزادی یک شیئی نیست که ما با شما مطرحش کنیم، بدیم در اختیار شما، بگیم این آزادیه.

 آزادی اون تصویریه که غربی ها دارن ارائه میدن.

 این نهایت آزادی.

 شما بگیرید و برید با این آزادی لذت ببرید و زندگی کنید و یا آزادی اون چیزیه که مثلا جامعه ی اسلامی داره مطرح میکنه.

 نهایت ازادیش بگیرید و باهاش زندگی کنید.

 آزادی اون انتخاب شماست. اختیار شماست.

 انتخابی است که شما میکنید.

 قانونی نیست که شما به اون پایبند هستید اما قاعدتا یک چارچوب مشخص رو پیش میبره.

 اون چهارچوب یک قانون مشخص هست که تضمین کننده ی وجود این آزادی و ادامه دار بودن این آزادی هست.

 اون هم آزار نرساندن به دیگر جانداران است.

 این جانداران به مفهوم تمام جان های زمین، انسان ها، حیوانات و گیاهان در دل این قانون مشخص که مترادف با آزادی شده برای من برابری هم معنا پیدا میکنه.

 برابری به وسعت جان ها.

 هیچ تقسیمی در این بین میانه دار نیست.

 هیچ تقسیمی اعم از انسان به عنوان اشرف مخلوقات و حیوانات، انسان تحت عنوان جنسیت زن و مرد، انسان تحت عنوان مسائل اقتصادی فقیر و غنی و الی آخر.

 تقسیماتی که ما در جهان میبینیم در دل باور ما برابری همتای برابری جان هاست.

 یک معنای مشخص.

 حال با این سرفصل بزرگ ایمانی ساخته شد که برایش تلاش کرد.

 برای رسیدن بهش تلاش کرد.

 حالا در بعد مسائل سیاسی، در بعد مسائل اقتصادی هم میشه با همین رویه پیش رفت که در قلمرو آرمانی من سعی کردم در باب این مساله صحبت کنم.

 وقتی در باب قلمرو آرمانی صحبت می کنم به مفهوم یک کلیت خیلی کوچکی رو سعی می کنم درباره اش صحبت بکنم.

 به عنوان مثال من باور دارم که اگر قرار هست حکومتی تشکیل بشه، این حکومت قرار هست اداره کننده ی امور ما باشه.

 پس قرار نیست ما وابسته به باور به خدا و این نگاه فرمانبرداری و این نگاه وحدانیت و قدرت پرستی یک تن رو به عنوان یک شخصیت اجرایی قرار بدیم.

 ما قرار هست تعداد بی شماری رو در این راستا قرار بدیم و قرار هست که اون ها رو انتخاب کنیم.

 این تعداد بی شماری که نظارت میشن پاسخگو هستن.

 قرار هست قوه اجرائیه در اختیار یک جماعتی قرار بگیره که حالا می تونه ده نفره باشه، 100 نفره باشه، 100 نفره باشه و.

 بسته به شرایط، تعداد مردم و شرایطی که وجود داره و نیازی که لمس میشه.

 قرار هست این ها انتخاب بشن.

 قرار هست که نخبگان سر کار بیان.

 اگر ما با مسائل اقتصادی رو به رو هستیم قرار هست نخبه مسائل اقتصادی، کسی که در دانشگاه درس اقتصاد خونده دکترای اقتصاد گرفته بیاد راس کار.

 اما قرار نیست یک تن به عنوان اون کسی که بالاترین درجه علمی اقتصادی رو گرفته بیاد سر کار.

 نه قرار هست یک طیفی از این ها در کنار هم این مسئله اقتصادی رو به پیش ببرند چرا که همفکری و با هم بودن اون ها قاعدتا از نظر منطقی به ما یک نوید ساده رو میده.

 این که انسان ها در کنار هم با همفکری هم می تونن کارها رو بهتر به پیش ببرن.

 این که یک مغز قاعدتا در برابر ده مغز قابل اتکا نیست، قاعدتا ده مغز راه بهتری رو خواهد داشت.

 اینکه من به دموکراسی به عنوان یک وسیله و ابزار نگاه می‌کنم.

 حالا قرار است این دموکراسی در همین راستا در راستای اداره حکومت و مملکت هم کاربرد داشته باشد.

 حالا یک جماعتی باشند که با همفکری هم با دموکراسی، با استفاده از ابزار دموکراسی، حالا بتوانند یک رویه جدید و یک طرح جدید را مطرح بکنند.

 یکی مطرح کند، بقیه رای بدهند، با او هم‌نظر باشند.

 قرار است در این نگاه مشخص سیاسی، حالا ما اگر می‌خواهیم یک طیفی را به عنوان اقتصاددان در نظر بگیریم، آن جماعتی که درگیر موضوع اقتصادی هستند رای بدهند و آنها را انتخاب بکنند.

 حالا قرار است که دموکراسی وجود داشته باشد و جماعت هایی که درگیر با موضوعات مختلف هستند در این راستا قدم بگذارند.

 برخی از این انتخابات می‌تواند به صورت جمعی اتفاق بیفتد و برخی به واسطه تخصص‌ها.

 در نگاه کلی این تخصص‌ها در کنار هم هم قرار هست که همه درگیر این انتخاب بشن.

 قرار هست که ما هیچ طبقه ای رو بهش باور نداشته باشیم.

 در نهایت برابری و نگاه به برابری به هیچ طبقه ای پایبند نباشیم.

 اگر سیستمی رو داریم برای دفاع، برای امنیت.

 قرار نیست که مثل سابق در کشور های مختلف حالا یکی درجه بالاتری داشته باشه و خدای اون پایگاه باشه.

 حالا قرار هست همه همتا و برابر باشن و باز هم با آرا و نظرشون کارها رو به پیش ببریم.

 در باب این مساله و نگاه به قلمروی آرمانی ساعتها میشه صحبت کرد و میشه به اون کتاب هم مراجعه کرد.

 فرای اون در نگاه به این ایمان جمعی، من یک نگاه مشخصی پیرامون جهان آرمانی دارم که حالا قرار هست در دل اون انسان ها به واسطه باورها و آرزوهای خودشون زندگی کنن.

 در جهان قرار نیست که کسی در یک سیطره ای قرار بگیره که در تحمیل زندگی خودش رو گذر کنه.

 حالا در اشل کوچکتری مثل ایران فرای جهان میشه به همین نگاه هم نگاه کرد.

 اینکه قرار هست در ایران ما که یک جامعه متکثر داره شکل های مختلف باورهای مختلف زندگی بکنن، حکومت داشته باشن، قانون داشته باشن، قانون گذاری بکنن و با اون آرزوها و آزادی خودشون زندگی بکنند اما تحت یک حکومت کلی و جمعی، حالا یک حکومت مرکزی که متشکل از تمام این حکومت ها و آرای این حکومت ها هست بر کلیت این کشور نظارت بکنه، اداره بکنه.

 اما هر کس در میان آرزوهای خودش زندگی میکنه.

 حالا قرار هست اگر کسی باورمند هست به یک نوع نگرش خاص مذهبی بتونه زندگی بکنه.

 بتونه با آرزو های خودش با آزادی ای که خودش تصویر میکنه هم زندگی بکنه.

 قرار نیست دوباره او تحت قیومت من در بیاد.

 به واسطه ای که من اکثریت بالاتری دارم به واسطه اینکه من قدرت بیشتری دارم دوباره او در جبر من فرو بره، دوباره آزادی من رو بخره.

 آزادی ای که بهش باور نداره.

 آزادی ای که برای او نهایت اسارت است.

 یعنی شما وقتی وارد مفهوم آزادی میشید گاها روبه رو میشید.

 آزادی ای که من تعریف میکنم برای شما نهایت بردگی و اسارت است و بالعکس.

 آزادی ای که اسلام داره تعریف میکنه برای من نهایت اسارت است.

 من با تمام وجود در برابرش ایستادگی می کنم.

 اما جماعتی هستن که به اون باور دارن، اعتقاد دارن، ازش لذت میبرن، نهایت رستگاری و آزادی رو در همون باور ها میدونن.

 حالا چه ملاکی وجود داره که حرف من درسته یا حرف او؟

 قاعدتا همه ما حق و حقیقت هستیم اما تا جایی که به دیگران تحمیل نکنیم.

 وقتی ما وارد این نظام حاکم بر کلیت ایران و ساختن این ایمان میشیم، میتونیم یک نگاهی به این جهان آرمانی و این نگرش نسبت به جهان آرمانی داشته باشیم که گفتم.

 توی این قسمت سعی شد خیلی موجز دربارش صحبت بشه.

 شاید در قسمت های آتی قاعدتا در پادکست به نام جهان در ویژه برنامه ها در برنامه های آتی سعی میکنم که در باب قلمرو آرمانی جهان آرمانی بیشتر و بیشتر صحبت کنم.

 در کتاب ها به کرات صحبت شده چه در کتاب های داستانی و حتی در خود کتاب.

 جهان آرمانی و قلمرو آرمانی هم سعی شده به تفصیل درباره اش صحبت شود و در قسمت های آتی هم صحبت می کنیم.

 اما این یک کلیتی است که ما یک ایمانی را مطرح می کنیم.

 حالا اینکه تا چه اندازه ای می تواند جنبه عمومی داشته باشد و تا چه اندازه مردم به آن بپیوندند، موضوعی است که میشه درباره اش صحبت کرد.

 اما اگر این نگاه رو کنار بگذارید ما گفتیم که برای رسیدن به انقلاب نیازمند یک ایمان جمعی هستیم.

 حالا قرار هست فرای باورهای من یک ایمان جمعی وجود داشته باشه که بتونه یک جماعت بیشتری رو به خودش بگیره و همسو با خودش بکنه.

 حالا این ایمان جمعی باید یک سری المان داشته باشه باید مطرح بشه.

 یعنی در نقطه ابتدایی باید مطرح بشه.

 من میشنوم گاها تعدادی میان صحبت میکنن و میگن ما نهایت چیزی که میخوایم این هستش که به حقوق بشر اعتقاد داریم.

 به تمامیت ارضی ایران اعتقاد داریم و مثلا به یک حکومت لائیک اعتقاد.

 در این حد سربسته مطرح کردن موضوعات ما رو به جایی نمی رسونه.

 این قدرت این که بخواد یک جماعتی رو به سمت خودش بکشونه رو نخواهد داشت.

 اینکه شما با گفتن سه المان مشخص همه چیز رو به پایان بدید قرار هست ایمانی ساخته بشه.

 چند کتاب مفصل پیرامون حقوق بشر به زبان فارسی نوشته شده در باب ساختن این ایمان تازه در باب ساختن ایمانی تحت عنوان حکومت لائیک چگونه مطرح شده؟ چند فیلم؟

 چند اثر هنری، چند شعر و چند کتاب در این راستا نوشته شده تا مردم با این مفهوم آشنا بشن تا درون دل اونها.

 این معنای تازه ای که حتی اونها باهاش غریب هم هستن ارتباط به وجود بیاره.

 حالا اینها به این سمت و سو کشیده بشن تا ایمان اونها همین معانی ای باشه که شما دارید مطرح میکنید.

 آیا تعریف مشخصی نسبت به همین حکومت لاییک مطرح شده؟

 آیا اصلا مردم میدونن دارن با چی رو به رو میشن شوند.

 پس ما قرار است برای این ایمان جمعی هر کسی این ایمان رو مطرح بکنه.

 اصلا جماعت های مختلف ایمان خودشون رو مطرح بکنند.

 در نهایت تجمیع تمام این آرزو ها در یک شکل کلی بتونه مدد گر بر تمامیت و کلیت این اتفاق باشه.

 یعنی شما وقتی دارید در باب این ایمان جمعی صحبت میکنی حالا باید در باب مصادیق در کنار معانی صحبت بکنیم.

 یک المان مشخص.

 ما اگر ایمان جمعی رو تصویر بکنیم که در فردای ایران در بند اول قانون اساسی ماده ای رو ما به وجود می آوریم که درون اون ساختار کلی خود قانون اساسی و خود کلیت اون کشور دوباره به رفراندوم گذاشته میشه.

 هر پونزده سال و یا بیست سال یک بار.

 این میتونه المانی باشه که جماعتی رو تحت عنوان یک ایمان جمعی در کنار هم قرار بده.

 حالا منی که باوری متفاوت دارم میتونم تلاش بکنم تا برای بیست سال بعدی در یک رفراندوم آزاد بدون درگیری ها، بدون اینکه کشته های بیشتری داده باشیم بدون اینکه زندانی بریم در رفراندوم بعدی پیروز بشم و این نگاه و نظر خودم رو میدان دار کنم.

 حالا این میتونه اون قوا باشه برای اینکه مردم به سمت و سوی این ایمان برسند.

 حالا تعریف مشخص و درست پیرامون اینکه هر کدوم از این باورها قرار باشه آزادانه زندگی بکنند.

 باورهای متفاوتی که در ایران زندگی میکنند وجود دارند.

 شما در این فردای ایران قرار هست که با همین جماعت باورمند به جمهوری اسلامی، ایل و طایفه و قبیله ای که باورمند به جمهوری اسلامی و ولایت فقیه هستند چکار بکنید؟

 قرار هست خانواده های اینها چگونه زندگی کنند؟

 آیا در این تصویر از ایمان جمعی جایگاهی برای اونها داده میشه یا فقط و فقط قرار هستش که ما با بیان یک سری توهمات راه رو به پیش ببریم؟

 یا وقتی نزدیک به مفهوم ساختار حکومت میشیم چرا قرار هست از این شونه خالی بکنیم؟

 در باب این ساختار صحبت نکنیم.

 آیا ساختار قرار هست بر پایه یک جمهوری دموکراتیک اتفاق بیفتد و یا بر پایه یک پادشاهی مشروطه حتی.

 کجای جهان بر پایه پادشاهی و رسیدن به پادشاهی انقلاب می کنند؟

 کدام مردمی به این سمت و سو می روند؟

 پادشاهی وجود دارد.

 مردم انقلاب می کنند تا او را مشروطه بکنند تا او را کم رنگ بکنند.

 حالا شما اگر بخواهید این سر را باز بگذارید، در این ایمان جمعی که فردا مردم مشخص می کنند فردا چه چیزی را مشخص می کنند؟

 مگر مردم ایران در سال پنجاه و هفت با نود و هشت درصد آرا مشخص نکردند؟

 جمهوری اسلامی آمد سر کار؟

 حالا قرار است در آینده همچین اتفاقی بیفتد.

 حالا با آن طیف و جماعتی امثال من که اصلا همسویی و همفکری با یک چیزی مثل پادشاهی ندارد برایش خنده دار است.

 منی که اگر فردا با نود و هشت درصد هم نه با صد درصد آراء حکومت پادشاهی مشروطه بر ایران حکمفرما بشود، با صد درصد آرا من از فردا دوباره به دنبال انقلاب هستم.

 چکار می خواهید بکنید؟

 چه کاری با من می خواهید؟ انجامش؟

 اینها نقطه های کلیدی هست که دقیقا باعث میشه که وقتی ما نزدیک به این ساختار نمیشیم و همه چیز رو حوالت میدیم به فردایی در رای گیری، خب معلوم هست که کسی به این سمت و سو کشیده نمیشه.

 چرا که میتونه وحشت از این داشته باشه که دوباره قرار هست ما سر خم بکنیم در برابر یک دیکتاتوری وحشیانه دیگه.

 حالا میشه در باب این معنا هزاران ساعت هم صحبت کرد.

 قاعدتا در آتی هم شاید دربارش صحبت بکنیم.

 اما در باب این کلیت وقتی قرار است یک ایمان جمعی مطرح بشه، قرار هست که مصادیق مشخصش هم مطرح بشه.

 یک ماده قانونی همون ماده ای هست که دربارش صحبت کردیم.

 کلیت این ساختار قرار هست هر پونزده سال و یا بیست سال به رفراندوم گذاشته بشه.

 حالا قرار هست پیرامون مبحثی در باب اینکه شکل این نظام چگونه هست مشخص بشه که قرار هست یک جمهوری باشه.

 جمهوری که حتی فارغ از باور های من، باور منی که در دل اون اصلا جا نمیده به اینکه رییس جمهور بخواد بیاد قدرت رو بدست بگیره در میان باور من اصلا اتکاء به یک فرد، اتکاء به همان باور خداوندی است.

 چیزی که باید از میان برداشته شود و اصلا این فردگرایی و فردیت، این قدرت پرستی و وحدانیت چیزیست که من باهاش مبارزه میخوام بکنم.

 اما حتی در این دنیای فعلی با همین موضوعاتی که وجود داره یک شکل قابل لمس و درکی وجود داره تحت عنوان ریاست جمهوری که حالا اون فرد توسط آرای مردم انتخاب میشه.

 بعد از دو دوره هم دیگه کنار گذاشته میشه دیگه نمیتونه دوباره قدرت رو بدست بگیره.

 اولا آراء مردم رو داره دوما به واسطه اینکه نخبه هست یه کاری بلده یه کاری کرده به واسطه اینکه تلاشی کرده به این جایگاه رسیده.

 اما حالا شما بخواید یک چیزی رو در هوا قرار بدید در کنارش مثل پادشاهی که بگید اون کسی که قدرت رو میگیره کار خاصی که نکرده، قدرت هم در خاندانش همینجوری ادامه پیدا میکنه.

 اشکالی نداره بالاخره هست.

 در نهایت هم خودتون رو به این سمت و سو ببرید که حالا اون قدرتی هم نداره.

 یه گوشه ای نمادیست که این مملکت و این مردم در کنار هم باشند.

 مردمی که به واسطه ی یک فرد می خواهند در کنار هم باشند و از هم جدا نشن.

 این مملکت، این مردم چه مردمی هستن؟

 اینا چه فرهنگی دارن؟

 چه موجودیتی دارن که به واسطه ی یک نفر هست که با همدیگه دارن زندگی میکنن؟

 یعنی اگر اون یک نفر نباشه همه از هم جدا میشن.

 فردا کشور های مختلفی رو تشکیل میدن.

 فقط اون یک نفر باید باشه.

 وقتی شما نزدیک نمیشید به این معانی، همین هست که هیچ وقت هم یک ایمان جمعی ساخته نمیشه.

 پس قاعدتا ما برای اینکه بخواهیم ایمان جمعی رو تصویر کنیم، ایمان جمعی که در باب مصادیق هم صحبت بکنه من ایمانم مشخص هست.