خب دوستان توی این قسمت خاص قرار هست که ما در باب منش ها، روش ها، ابزارها و بازوانی که میتونه مارو به پیروزی در انقلاب برسونه صحبت بکنیم.

 اما پیش تر از این که بخوام وارد این بحث مشخص بشم دوست دارم باهاتون مطرح بکنم.

 این که من پیش تر از این که بخوام این برنامه ی ویژه برنامه ی آینده ی ایران رو ضبط و پخش بکنم، ویژه برنامه ای رو تحت عنوان انقلاب ایران منتشر کردم که در بیشتر پلتفرم های پادکست گیر در کانال تلگرام در یوتیوب در وب سایت جهان آرمانی هم نسخه های این در اختیار شماست.

 قسمت های فکر میکنم بیست و سه قسمت هم داشته باشه.

 توی اون سعی شده به صورت مفصل در باب این سرفصل ها صحبت بشه.

 سرفصل هایی که توی این قسمت سعی میشه به صورت موجز درباره شون صحبت کنیم.

 اما فرای این موضوع ما باید یک نگاهی نسبت به اتفاقاتی که در این ویژه برنامه افتاد هم داشته باشیم.

 که ما سعی کردیم توی قسمت های مختلف از اون ابتدا در باب مشکلات عدیده ای در ایران صحبت بکنیم.

 مشکلات مختلفی که پیرامون مسائل سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی در ایران وجود داره.

 مشکلاتی که به صورت ریشه ای و در اصل وجود داره.

 در نهایت ما برای رفع این مشکلات راه چاره ای به جز انقلاب در برابرمان نبود.

 چرا که اصلاحات قاعدتا نمیتونه این مشکلات رو به صورت اصولی از بین ببره.

 نمیتونه در برابر ریشه های اون بایسته.

 قاعدتا اصلاحات پیرامون جزییات پیرامون فروع یک اتفاق بزرگ هست.

 اما ما وقتی نزدیک به مفاهیمی میشیم که در جمهوری اسلامی و به واسطه وجود جمهوری اسلامی در ایران اتفاق افتاده، یک راهکار و آن هم انقلاب را در پیش داریم.

 قاعدتا پیرامون انقلاب صحبت کردیم که باید ارزش ها در دل انسان ها تغییر کند.

 انسان ها باید ارزش های تازه ای را تعریف کنند و ارزش های گذشته را مبدل به ضد ارزش ها بکنند تا در نهایت این انقلاب درونی درون آن ها اتفاق بیفتد.

 وقتی این فردیت طی مرور زمان به دیگران هم منتقل بشود و جنبه عمومی و اجتماعی به خودش بگیرد، قاعدتا ما شاهد یک انقلاب فرهنگی و اجتماعی در کشورمان هستیم.

 وقتی این انقلاب اجتماعی اتفاق بیفتد، قاعدتا در شکل و سپهر سیاسی هم نقش ایفا خواهد کرد.

 این آن ساختاری بود که ما پیرامونش صحبت کردیم.

 اما در باب انقلاب و رسیدن به انقلاب یکی از موضوعات مهم و اصلی و کلیدی که اتفاقا یکی از این ابزار ها برای رسیدن به پیروزی در انقلاب هست، قاعدتا ایمان هست.

 که من در قسمت های گذشته سعی کردم بیشتر در باب این مساله صحبت کنم.

 اینکه ایمان و تعریف ایمان و قدرت ایمان برای پیروز شدن در انقلاب تا چه اندازه هست؟

 اینکه تا چه اندازه تمامی انقلاب های جهان وابسته به یک ایمان بوده اند درباره اش صحبت کردیم و اینکه در نهایت ما نیاز داریم تا یک ایمان جمعی را پدید بیاوریم تا بتوانیم پیروز در انقلاب باشیم تا بتوانیم قوه محرکه برای رسیدن به انقلاب و پیروزی در انقلاب را بسازیم.

 پس قاعدتا در باب این مسائل صحبت کردیم و یکی از ابزارهای مهم که ایمان هست را در این بحث مشخص از آن رد می شویم و گذر می کنیم و می رسیم.

 حالا وارد موضوعات دیگر برای پیروز شدن می شویم.

 قاعدتا وجود احزاب یکی از ابزارهای محکم و قدرتمند برای پیروز شدن در انقلاب است.

 قاعدتا انسان ها برای اینکه بتوانند قدرت داشته باشند نیاز دارند که در کنار هم باشند.

 مثال ساده و قابل لمس اش این هست که شما تصور کنید یک انسان، یک کارگری در یک کارخانه ای در حال کار کردن است.

 توسط صاحب آن کارخانه مورد ظلم قرار میگیرد.

 رفتاری با او میشود که رفتار ظالمانه ای است.

 حقوق او زیر پا گذاشته می شود.

 حالا آن کارگر مشخص در برابر آن رییس کارخانه یاغی گری می کند، طغیان می کند، از حق خودش دفاع می کند، در برابرش ایستادگی می کند.

 این ایستادگی او منجر به چه اتفاقی خواهد شد؟

 قاعدتا رییس آن کارخانه به سادگی او را بیرون خواهد کرد و او از کار بیکار خواهد شد بدون هیچ اتفاق بزرگی.

 حال اینکه در آن کشور تا چه اندازه قوانینی وجود داشته باشد که از حقوق او دفاع کند، موضوع قابل بحث ما نیست.

 در شکل اتفاقی که در حال جریان افتادن هست، ما داریم صحبت می کنیم.

 یعنی آن شخص مشخص اگر این رفتار را انجام بده قاعدتا چیزی فرای این نصیبش نخواهد شد چراکه او قدرت مقابله با این قدرت برتر را ندارد.

 حال این تصویر را گسترش بدهید.

 فکر بکنید که اون کارگر مشخص با ده کارگر دیگه، با بیست کارگر دیگه، با پنجاه کارگر دیگه در همون کارخونه یک گروهی رو تشکیل داده باشن، با هم همفکر باشن با هم هم قسم باشن در شکل خیلی ساده و ابتدایی اینها قسم خورده باشن که در کنار هم باشن.

 هر اتفاقی که افتاد پشتوانه هم باشن.

 حالا تصور بکنید این کارگر مورد ظلم قرار می گیره از اون رییس کارخونه.

 حالا وقتی این ظلم به او روا میشه اون میاد و در اون جمع دوستان خودش این موضوع رو مطرح میکنه.

 حالا اون دوستان هستن که با او همفکر و همداستان میشن.

 اگر قرار به اعتراضی هست همه در کنار هم اعتراض میکنن.

 اگر قرار به اعتصابی است همه با هم اعتصاب میکنن.

 اگر قرار به تحصن نیست همه با هم تحصن میکنن.

 حالا تصور بکنید که این یک تن شاید مبدل به پنج نفر، شاید مبدل به اعضای یک کارخونه، کارگران یک کارخونه و یا حتی بزرگتر کارگران صدها کارخونه در یک کشور، در یک شهر، حتی در جهان باشد.

 حالا اگر این ظلم به یکی از این کارگران اتفاق بیفته، این قدرت بزرگ در کنار هم کار های بزرگی رو میتونه انجام بده.

 شما تصور کنید اون رییس کارخونه ای که یک کارگر رو مورد ظلم قرار داد حالا در برابرش کارگران بی شماری دست به تحصن میزنن، اعتصاب میکنن و دیگه کاری به پیش نمی ره.

 توی اون کارخونه چه برآیندی خواهد داشت اون رییس کارخونه؟

 این اون قدرتی است که درون وجود احزاب و تشکل ها و گروه ها وجود داره.

 وقتی ما داریم در باب این احزاب و گروه ها صحبت می کنیم، منظور قدرتی است که به انسان ها داده می شه.

 منظور قدرت بسیج گری است که حالا قرار هست این ها انجام بدن.

 یعنی اگر یک اتفاقی می افته حالا به واسطه یک حزب مشخص، یک گروه مشخص، اینها بتونن یک اکت اجتماعی در کنار هم داشته باشن.

 حالا اگر به یکی از این ها ظلم می شه جماعت بیشماری پشتوانه اشون باشن تا یک کار درستی رو انجام بدن.

 اگر در یک کارخانه یک کارگر مورد ظلم قرار می گیرد، حالا جماعتی از کارگرها هستند که به پشتوانه او می ایستند و تلاش می کنند.

 حالا اگر همه با هم اعتصاب بکنند دیگه اون کارخونه وجود نخواهد داشت.

 دیگه کار کارگر وقتی وجود نداشته باشه قاعدتا سرمایه و ثروتی هم پدید نخواهد اومد.

 پس وقتی داریم در باب این مساله مشخص یعنی مساله ای تحت عنوان احزاب و گروه ها صحبت می کنیم، قدرتی است که جمعیت انسانی در کنار هم شکل میده.

 ما یک چیز خیلی واضحی رو در ایران خودمون می بینیم.

 یکی از اون نکات عمده یعنی وقتی وارد مسئله احزاب میشیم چند موضوع نظر ما رو جلب می کنه.

 یکی از اون موضوعات یک تز روشنفکری، یک تز تازه ای است که انسان ها مطرح می کنند.

 من به هیچ حزب و گروهی وابستگی ندارم.

 یعنی شما مواجه می شید.

 بلافاصله این جمله رو می شنوید برای اینکه نشون بدند خیلی انسان آزاده و آزاداندیش و بزرگواری هستن.

 بلافاصله میگم من به هیچ حزب و دسته ای باور ندارم.

 این به مفهوم فقدان هویت شماست.

 یعنی شما هیچ هویتی ندارید.

 عکس و عمل شما بی سرانجام هست.

 یعنی شما اگر دارید عکس سیاسی انجام میدید هیچ عکستون هیچ ثمره ای نخواهد داشت که شما عضو هیچ گروه و دسته و حزبی نیستید.

 این به مفهوم انفعال جمعی هست.

 یعنی در نهایت قرار هست که شما منفعل باشید.

 قرار هست که در جمع و در اجتماع خودتون کاری رو به پیش نبرید.

 این یک نقطه ای نیست که شما بخواهید به اون اتکا بکنید.

 اما دقیقا در سپهر سیاسی ایران شما شاهد این موضوع هستید که یکی از افتخارات شخصیت های مختلف این هست که وابستگی به هیچ حزب و گروهی نداشته باشند.

 در صورتی که این حزب و گروه به مفهوم این هست که شما به همراه چند همفکر دیگر خودتون حالا چه کم باشه چه زیاد باشه، چه پایگاه اجتماعی زیادی داشته باشه چه نداشته باشه، به یک فکر مشخص باور دارید؟

 یک روش مشخص برای رسیدن به اون هدف رو تصویر کردید؟

 یک ایمان جمعی مشخص دارید و تلاش میکنید برای رسیدن به اون هدف.

 حالا به نوعی رفتارهای شما و عکس شما یک جنبه ای به خودش می‌گیرد، یک نوکی خواهد داشت، یک نوک پیکانی خواهد داشت، یک نتیجه و برآیندی خواهد داشت.

 اما این مبدل شده به یکی از اون ترن های اصلی سیاسی ایرانیان که همواره به این افتخار بکنند که ما جزو هیچ حزب و دسته و گروهی نیستیم.

 اگر احزاب حال حاضر در ایران در شرایط ایران احزابی نیستند که باورهای شما را نمایندگی کنند، پس شما باید یه همچین حزبی رو تشکیل بدید و به وجود بیارید.

 حالا باید شما یک حزبی رو داشته باشید که اهداف، باورها، آرزوها و چارچوب های اخلاقی شما را نمایندگی بکنه.

 اما اینکه قرار باشه ما به هیچ حزب و دسته ای پایبندی نداشته باشیم تنها و تنها به اون انفعال جمعی ما رو میکشونه.

 چرا که با مثال ساده اش هم گفتیم و صحبت کردیم.

 اگر این احزاب و گروه ها و دسته قاعدتا بسیجی گری نخواهند داشت، قدرت تقابل نخواهند داشت، قدرت ایستادگی نخواهند داشت.

 به سادگی یک رییس کارخانه می آید و یکی هم در گوشه کارگری میزنه و زندگیش هم ادامه پیدا میکنه.

 اما وقتی یک جماعتی پشتوانه اون کارگر باشن حالا میتونن ایستادگی کنن فرای اون.

 ما به واسطه ی این فقدان بزرگ نبود احزاب در ایران مواجه میشیم با سلبریتی پروری.

 یعنی حالا قرار هست که نقش این احزاب رو سلبریتی ها بازی کنن؟

 سلبریتی ها اون نقش احزاب رو داشته باشن و قدرت بسیج گری داشته باشن؟

 یعنی حتی توقع مردم هم از اون سلبریتی ها در نهایت هم این هست که قرار باشه یک سلبریتی بیاد و اون کاری رو که حزب قرار بوده انجام بده رو انجام بده.

 اینها به واسطه اون فقدان و فقر و نبود گروه ها و دسته ها و اصناف و احزاب هست در ایران به واسطه نبودشون.

 حالا اون تریبون اون رسانه در اختیار این جماعت سلبریتی هست که حالا به واسطه این ورزش، به واسطه بازیگری به واسطه هنرش معروف و مطرح شده حالا اون رسانه رو در اختیار داره و اون تریبون رو در اختیار داره و مردم از او می خوان که نقش اون احزاب رو بازی کنه.

 در صورتی که اون سلبریتی مشخص آیا هدف و آرمان و ایمان مشخصی رو مطرح کرده؟

 آیا نمایندگی ایمان خاصی رو می کنه؟

 آیا برای آینده مشخصی نوید میده؟

 آیا روش و منشی رو مشخص کرده برای رسیدن به اون هدف مشخص؟

 پس قاعدتا حتی اگر او هم وارد این چرخه بشه و بخواد نقش احزاب رو هم بازی کنه، کار به جایی نخواهد برد.

 چرا که جماعت در برابر نمی دانند که او دقیقا چه می خواهد.

 نمی دانند از چه طریقی می خواد به اون خواسته برسه.

 پس یک راهی است که ما به نوعی به بیراهه داریم پیش میریم.

 ما وقتی در باب احزاب و قدرت احزاب صحبت می کنیم، مفهوم احزاب به صورت کلی یعنی وجود گروه، دسته اصناف و یا احزاب.

 احزاب به هر شکل نقطه ابتدایی که سریع در برابر ما میزارن که در ایران همچین احزابی وجود نداره و نمی تونه به وجود بیاد.

 قاعدتا شما هیچ جای دنیا نمی تونید حزبی رو تشکیل بدید برای از بین بردن ساختار اون کشور، ساختار سیاسی اون کشور.

 شما در هیچ کشور جهان همچین قدرتی رو بهتون نمیدن.

 در کجای جهان اجازه میدن شما حزب سیاسی تشکیل بدید که بخواد اون نظام حاکم رو از بین ببره؟

 پس قاعدتا تو ایران هم به همین شکل هست.

 از نظر قانونی شما همچین اجازه ای نخواهید داشت اما قاعدتا این دست و پای شما رو نخواهد بست برای اینکه تشکیلش ندهید.

 برای اینکه از این قدرت اجتماعی استفاده نکنید.

 وقتی ما در باب احزاب صحبت می کنیم موضوع پیچیده و عظیم و غیر قابل فهمی نیست.

 موضوع این هست که این حزب مشخص یک باور و ایمان مشخص داره.

 یک هدف مشخص و غایی نهایی داره که حالا اون رو مطرح می کنه و یک وسیله و راهی برای رسیدن به اون.

 یعنی به عنوان مثال اون ایمان و باور به فلان حزب، به فلان باور سیاسی، باور اقتصادی و یا باور مذهبی دارد، هدف و غایت نهایی‌اش رسیدن به یک حکومت سکولار و دموکرات و جمهوری هست.

 به عنوان مثال و در نهایت راه رسیدن به او رو هم از طریق مسالمت آمیز تعریف میکنه.

 حالا این میشه اون حزبی که ما داریم در موردش صحبت میکنیم.

 حالا هر کسی میتونه این حزب رو تشکیل بده.

 این که ساختار اون حزب چگونه هست موضوعی است درونی.

 حالا باید وارد این سپهر سیاسی برای عضو گیری بشه.

 برای اینکه سمپاتی بوجود بیاره در بین مردم، برای اینکه آرزوهای خودش رو به مردم بفروشه، برای اینکه آینده ای تصویر بکنه تا مردمی به سمت و سویش هجوم بیارن، نزدیک بشن بهش باور بیارن.

 حالا اگر بخواد بسیج گری بکنه میتونه این حزب مشخصا که نیروی مشخصی داره وارد میدان بشه و حالا قدرت بسیج گری داشته باشه.

 حالا میتونه یک حزب سیاسی باشه و یا یک گروه مشخص باشه و یا یک صنف مشخص باشه.

 اما باید وجود داشته باشه.

 فرای وجود داشتن باید به روشنی با شما در میون بذاره.

 چه نیرویی داره؟

 چه پایگاه اجتماعی دارد چه تعدادی هم‌داستان با او هستند؟

 این نیرو ها تا چه اندازه متراکم در کل ایران شدند؟

 در کجای ایران شدند؟

 آیا بیشتر نیروی او داخل ایران است یا خارج از ایران؟

 اینها نکاتی است که ما را در نهایت به یک علمی می رساند برای رسیدن به پیروزی.

 ما برای اینکه بخواهیم یک مشکلی را مرتفع بکنیم باید دانش لازم در باب آن موضوع را داشته باشیم.

 در باب تمام اتفاقات پیرامون خودمان.

 چگونه ممکن است ما وقتی می خواهیم در باب انقلاب در ایران صحبت بکنیم بدون هیچ دانشی، بدون هیچ اطلاعاتی می خواهیم همه کار را به پیش ببریم.

 ما نمی دانیم چه تعدادی در ایران ضد جمهوری اسلامی هستند، به کجا وابستگی دارند، چه فکری دارند، چه باوری دارند، چه آینده ای را می خواهند و.

 ما بخواهیم همین راه را در همین سکوت و ظلمات و تاریکی و به دور از دانش و علم به پیش ببریم.

 پس قاعدتا وقتی در باب احزاب صحبت می کنیم این ها باید یک ساختار روشن و مشخصی داشته باشند تا به شما تعریف مشخصی بدهند از نیروی خودشان تا در نهایت در وادی بعدی که اتحاد هست شما بدانید با کی طرف هستید.

 فرای این موضوع مشخص ما مبحث دیگه ای رو تحت عنوان اتحاد داریم.

 من پیرامون اتحاد هم خیلی موجز صحبت می کنم و مطرح می کنم.

 اینکه وقتی شما دارید در باب این اتحاد صحبت می کنید باید در نقطه ابتدایی بدونید اصلا هدف از اتحاد چیست.

 شما یک قدرت قدرتمند تر از خود رو در برابر دارید.

 حالا چندین قدرت کوچک در کنار هم با همدستی و همراهی هم سعی می کنند اون قدرت رو از میان بردارند یا در برابرش صف آرایی کنند.

 پس نقطه ابتدایی دلیل وجود داشتن این اتحاد هست.

 فرای اون در اتحاد شما باید طرف مقابل خودتون رو وجودیت رو قبول کنید.

 قرار نیست با هر کسی اتحاد داشته باشید.

 به عنوان مثال ما برای سرنگونی جمهوری اسلامی و پدید آوردن یک حکومت مشخص آیا حاضریم با داعشیان همداستان بشیم؟

 آیا حاضریم اتحاد بکنیم با داعشی ها؟ خیر.

 پس باید وجودیت این گروه ها رو قبول بکنیم.

 گروهی که مشخص است این یک حزب سیاسی است.

 این یک گروه یا دسته است.

 این یک صنف مشخص است.

 حالا یک تعریف مشخص دارد.

 یک باور مشخص دارد، یک هدف مشخص دارد و در نهایت یک منشی برای رسیدن به این هدف دارد.

 حالا شما وجودیت او را قبول می‌کنید و وارد این اتحاد می‌شوید.

 اما فرای این موضوع مهم در دل اتحاد این است که یک هدف غایی باید مشخص کند که این اتحاد یک آینده روشنی را مشخص کند، نه حوالت بده به فردایی نامعلوم.

 یعنی قرار نیست که ما مشخص نکنیم این هدف از این گردهمایی چیست، ساختن چه چیزی است، چه آینده ای است، چه دنیایی است؟

 ما قرار است برای چه دنیایی تلاش کنیم و متحد شویم برای ساختن چه ایرانی متحد بشویم؟

 اگر این موضوع وجود نداشته باشد و صرفا نابود کردن جمهوری اسلامی باشد هم نمی‌تواند راه به جایی ببرد.

 چرا که صرفا برای نابودی کسی به میدان نخواهد آمد.

 میل انسان ها قاعدتا در این اتحاد برای ساختن است.

 برای آرزو است.

 همان طوری که من درباره اش صحبت کردم و گفتم ایمان است که قوه محرکه شماست.

 برای اینکه بخواید فردایی رو بسازید.

 شما برای آرزوهاتون تلاش می کنید نه برای نابود کردن.

 شما برای رسیدن به اون آرزوی مشخص است که به میدان می آیید.

 از جونتون هم می گذرید نه برای نابود کردن یک قدرت.

 پس قاعدتا ما نیاز داریم یک هدف مشخصی داشته باشیم.

 مثال ساده اش این هست که شما بخواهید یک جماعتی رو سوار اتوبوس بکنید بدون اینکه مشخص بکنید کجا میرید.

 همینجوری توی جاده راه بیفتید و بگید خب دیگه ما میریم سر راه تهران شیراز شاید اصفهان بریم، شاید شمال بریم.

 آیا همچین چیزی شدنی است؟

 آیا جماعتی سوار این اتوبوسی که معلوم نیست به کجا میرن میشن؟

 یا اینکه شما باید مشخصا بگید مسیر ما از مثلا به عنوان مثال مشهد هست به تهران؟

 حالا جماعتی سوار میشن چراکه یک هدف مشخص و یک مقصد مشخص دارن.

 پس قاعدتا در دل اتحاد ما نیاز به چند المان داریم قبول دیگران، وجودیت و هویت اونها و ساختن یک هدف مشخص که بر می گرده به همون ایمان جمعی که دربارش اش صحبت کردم.

 ایمان جمعی که قاعدتا توی قسمت آتی هم سعی میکنم باز هم درباره اش صحبت کنم.

 چون موضوع مهم و عمده ما پیرامون انقلاب و پیروز شدن در انقلاب قاعدتا همین موضوع است.

 اما موضوع قابل اتکا دیگر موضوع رهبری است.

 قاعدتا یکی از ابزاری که ما برای پیروز شدن در انقلاب میخوایم هم همین موضوع رهبری است.

 اما رهبری به چه عنوان؟

 آیا رهبری قرار هست به همون مفهوم کلاسیک خودش یعنی وجود یک فرد به عنوان رهبر معنا و مفهومی باشه که ما دنبالش میکنیم؟

 خب قاعدتا این دور ماندن از عقلانیت است که شما به فضای ایرانی و مشکلات بزرگ ایران در طول این سالیان نگاه بکنید.

 یکی از مشکلات عمده رو مشکل سیاسی ایران ندونید و بعد باور داشته باشید که رهبری باید به صورت واحد اتفاق بیوفته.

 قاعدتا شما وقتی به ایران نزدیک میشید به این مشکلات نزدیک میشید.

 یکی از عناوین مهم و عمده ای که وجود داره و باعث این شرایط وحشتناک شده همین نظام استبدادی است.

 همین وجود رهبری است.

 حالا چگونه می شود از جماعتی انتظار داشت که تحت سیطره یک رهبر به میدان بیایند؟

 چیزی که به واسطه اش سالیان سال هست که دارن این عذاب و مصیبت رو می بینند.

 وقتی ما نزدیک به معنای تحت عنوان رهبری میشویم، قرار هست رهبری ایمانی وجود داشته باشه.

 قرار هست ایمان جمعی، باور جمعی رهبری رو به عهده بگیره نه شخص نه اشخاص.

 قاعدتا ایرانی ها باید از این سیطره وحشتناک و وحشیانه عبور کرده باشند.

 بعد از گذشت این سالیان دراز، بعد از گذشت سالیان سال تحت سیطره نظام های استبدادی شاهنشاهی و بعد از اون نظام وحشتناک و وحشیانه اسلامی، قاعدتا باید ایرانی ها از این لاک وحشتناک بیرون اومده باشند تا دیگه نگاهی نسبت به موضوع رهبری نداشته باشند.

 رهبری قرار هست برای معانی اتفاق بیفته.

 مفاهیم و ایمانی که جمعی بهش باور دارن.

 رهبر اونها میشه اون ایمان جمعی که ساختن رسیدن به اون فردای مشخص.

 حالا قرار هست هر کسی نقش اون رهبر رو بازی کنه.

 حالا اگه قرار هست سخنگویی داشته باشه، هر کسی که به این باور مشخص باور داره رهبر هست میتونه بیاد صحبت بکنه.

 یک باور مشخص رسیدن به آینده ی دموکراتیک ایران، رسیدن به یک جمهوری دموکراتیک لائیک در ایران به عنوان مثال وابسته به حقوق بشر یا هر عنوان دیگری.

 این ایمان جمعی ساخته شده هر کسی که به اون باور داره رهبر میاد صحبت میکنه، نیاز به اون فردیت نیست. فرای اون.

 یکی از المان هایی که به شدت مردم آویزان این مفهوم رهبری هستند، بسیجی گری است.

 یعنی یک انسانی رو تصحیح بکنن.

 یک انسانی که اصلا وجود خارجی نداره چون اون انسان باید شکل بگیره در نقطه ی ابتدایی.

 یعنی شما هیچ رهبری رو به مردم تزریق نمی کنید.

 رهبر رو نمی سازید خودتون بدید به مردم بفروشیدش رهبر ها شکل میگیرن در جوامع مختلف که حالا ما باید از این معنا دور بشیم.

 ما باید سعی کنیم این معنا رو پشت سر بگذاریم.

 به واسطه ی اتفاقات ریز و درشتی که افتاده در بابش صحبت کردیم در باب معنای خدا، فرهنگ خدا که تا چه اندازه به انسان ها ضربه زده.

 این فرهنگ فرمانبرداری.

 این فرهنگ اسارت و بردگی.

 این فرهنگ وابستگی به قدرت خواهی و قدرت پرستی و الی آخر.

 قاعدتا ما باید از این معانی دور بشویم اما حتی اگر به این معانی هم باورمند باشیم، آن رهبر از دل یک اجتماع شکل می گیرد.

 یعنی آن رهبر متولد می شود در آن جامعه.

 در همه جای دنیا این اتفاق افتاده.

 کسی رهبری را به مردم تزریق نکرده.

 رهبری که آن پوزیشن رهبری را نداشته.

 شما حالا بیایید این را بفروشید.

 آن رهبر درون آن جامعه متولد شده، رشد کرده و جاه و مقام گرفته.

 اما یکی از دلایلی که خیلی بهش اصرار می کنند این هست که قدرت بسیج گری را از ما می گیرد.

 یعنی یک شخصیت رهبر نمادین بزرگی که شکل میگیره میره بالای هرم وایمیسته میگه مردم روز دوشنبه همه بریزید تو خیابون همه سر و گوششون رو میبندن چشماشون رو میندازن پایین میدون دوشنبه میان تو خیابون.

 اگر تنها دلیل وجود داشتن این رهبر خیالی و توهمی که وجود خارجی نداره این موضوع باشه، قرار هست این موضوع به صورت اصولی توسط احزاب و گروه ها و دسته ها اتفاق بیفته.

 یعنی قراره از گروه ها و احزابی وجود داشته باشن که یک جماعت هم باوری رو در کنار هم جا بدن و مقام بدن در کنار هم باشن.

 حالا از اونور بوم افتادن جماعتی هستن که باور دارن ما به هیچ حزب و دسته و گروهی پایبندی نداریم اما تحت سیطره یک رهبر میخوایم به پیش بریم.

 خب نهایت بردگی و نگاه برده داری همین نگاه شماست.

 اون نگاه و اون حزبی که شما از درون اون بودن دارید می هراسید.

 اگر قرار باشه یک طیف فکری دموکراتی داشته باشه، اگر قرار باشه ساختار دموکراتی داشته باشه، اگر قرار باشه ساختاری در راستای برابری داشته باشه که هیچ سنخیتی با رهبری نخواهد داشت، فرمانبرداری نخواهد داشت.

 پس قاعدتا وقتی ما وارد این مبحث می‌شویم در معنای رهبری قاعدتا ایمان جمعی باید نقش رهبر رو بازی کنه و احزاب باید نقش بسیجی گری رو بازی کنند نه یک رهبر یک شکل.

 قاعدتا ما باید از این معنای عبث و بیهوده رد بشیم. گذر بکنیم.

 ساختار سیاسی فلجی که امروز گریبان ما رو گرفته این نظام وحشیانه رو شکل داده به واسطه وجود همین نگاه خدا آلود هست.

 همین نگاه رهبر مآب هست.

 همین نگاهی که امروز گریبان ما رو گرفته یک شخص رو کردن رهبر بزرگ غیر قابل عدول.

 او در نوک هرم قرار گرفته، هر ظلم و جنایت و وحشیگری رو به پیش می بره.

 قدرتی که ما می دونیم تا چه اندازه فساد گر هست.

 پس قاعدتا وقتی ما در باب اون انقلاب صحبت کردیم و گفتیم دگرگونی، پس انسان ها به اون مرحله ای رسیده اند که این نگاه به رهبری، این نگاه فرمانبرداری، این نگاه بردگی، این نگاه قدرت پرستی رو در خودشون تغییر دادن، این رو تبدیل به یک ضد ارزش کردند.

 پس قاعدتا موضوع رهبری برای اونها یک موضوع ضد ارزش هست.

 رهبری قرار هست رهبری ایمان و هدف جمعی باشد.

 قرار هست قدرت بسیج گری رو در اختیار اون احزاب بدیم.

 اما فرای اینها در باب روش رسیدن به پیروزی هم باید خیلی موجز صحبت بکنیم.

 قاعدتا برای اینکه ما بتوانیم در یک انقلاب پیروز شویم، فرای اینکه قدرت های خارجی بیایند کودتا بشود و فروپاشی درونی اتفاق بیفتد و عواملی خارج از قدرت جمعیت انسانی آن کشور اتفاق بیفتد، ما چند روش یعنی دو روش را میشناسیم برای اینکه بخواهیم مردم یک کشور به پیروزی برسند.

 یک روش مسلحانه هست و دو روش مسالمت آمیز.

 در روش مسلحانه ما نیاز به ابزار و ادوات داریم.

 ما نیاز به آموزش مردم داریم.

 ما نیاز داریم که مردم رو آموزش بدیم و بهشون سلاح بدیم و بعد یک رهبری مشخصی داشته باشن که بدونن کی، کجا، چه زمانی میخوان برن و ضربه بزنن تحت عنوان یک گروه متشکل و مشخصی وارد وادی بشه.

 شرایط همچین چیزی در ایران وجود نداره ندارد و ما مواجه هستیم با جماعتی که از حرکت مسالمت آمیز مردم.

 مصادره به مطلوب می کنند و حالا سعی می کنند این حرکت مسالمت آمیز را تعبیر و تفسیر به حرکات وحشتناک و وحشیانه مسلحانه بکنند.

 این که توقعی نیست که زندگی معمول و معمول و مرسومی را داشته در ایران حالا از او یک چریک فدایی بسازند که آمده تا منفجر کند و بکش و تیکه تیکه بکنه و ترور بکنه و این حرفا.

 یعنی حتی حاضر نیستند وارد میدان این عرصه بشوند.

 حالا تویی که اعتقاد داری باید سلاح رو گرفت باید اینها رو لخت کرد، گرفت اسلحه هاشونو گرفت و رفت به فلان جا حمله کرد.

 برید بریزید اینجا رو بگیرید اونجا رو بگیرید.

 تا وارد این عرصه نمی‌شی به این میدان نمیای که یه گروهی تشکیل بدی، یه گروه مسلح آموزش بده.

 تو اگر جایگاهی داری، پایگاهی داری، چهار نفر تو رو گوش میدن.

 برو با همون چهار نفر یک گروه تشکیل بده، بهشون آموزش بده، سلاح در اختیارشون بذار، نقشه بکش و عمل بکن.

 نه اینکه یک جوون پونزده ساله، بیست ساله و شونزده ساله داخل ایران که زندگی معمولی داشته تا دیروز مدرسه میرفته در مغازه اش میرفته حالا از او توقع داشته باشی تبدیل به یک چریک بشه، بدون آموزش، بدون ادوات و فقط و فقط جونش رو وسط بذاره و از بین بره.

 قاعدتا وقتی ما نزدیک به این مسئله جنگ مسلحانه می‌شویم از نظر عقلانی روشی است غیر قابل رسیدن.

 چرا که حکومت وقت یک حکومتی است که بالاخره قدرت داره.

 چند نیروی مسلح داره، قاعدتا وحشیانه تر با اون ها رو به رو میشه.

 با مردمی که مسلحانه در برابرش ایستادگی می‌کنند قاعدتا احکام اعدام بیشتری خواهد داد.

 پس قاعدتا جنگی است که منجر به شکست خواهد شد.

 مگر اینکه قوای بزرگ و زیاد و عظیمی رو ما پدید بیاریم که بتونن همچین کاری بکنند.

 اما در شرایط حال حاضر با پتانسیلی که در ایران وجود داره قاعدتا محکوم به شکست است.

 این از بعد عقلانی است اما از بعد باوری و اعتقادی ما که برای از میان بردن آزار و ظلم به جهان اومدیم، قاعدتا هم‌داستان با جماعتی نیستیم که بخوایم دیگران را بکشیم و تکه تکه بکنیم.

 بخواهیم مقابله به مثل بکنیم و آنها را از بین ببریم.

 قاعدتا از بعد اعتقادی و باوری خیلی ها هستند که شبیه به من قاعدتا در ایران حاضرند تا پای جان در میدان مبارزه با جمهوری اسلامی باشند اما حاضر نیستند دیگران را بکشند.

 حاضر نیستند دیگران را شکنجه بدهند.

 حاضر نیستند مقابله به مثل بکنند.

 پس قاعدتا از بعد اعتقادی و نظری هم ما مواجه می شویم با این طیف فکری.

 طیف فکری ای که مخالف این نوع نگاه هست و حالا ما در این بلبشو شاهد یک جماعتی هستیم که استفاده و سوءاستفاده از حرکت مسالمت آمیز به نفع آن نگاه مشخص می کنند بدون اینکه وارد این میدان بشوند.

 اما با توجه به عقلانیت و با توجه به انتخابی که در راستای باور ما هست، ما به سمت و سوی نگاه مسالمت آمیز می رویم.

 اما در دل این نگاه مسالمت آمیز قاعدتا ما چند ابزار برای رسیدن به پیروزی داریم.

 یکی تعصبات است، یکی شان تظاهرات خیابانی و میدانی هست قاعدتا.

 یکی دیگه از اونها تحصن هست.

 نافرمانی مدنی هست و اعتصابات هست.

 در باب این مسائل من در ویژه برنامه انقلاب ایران سعی کردم خیلی مفصل صحبت بکنم و توی این چند دقیقه هم فکر نمیکنم خیلی بتونم دربارش صحبت بکنم.

 اما قاعدتا زمانی که ما نگاه داشته باشیم این ابزار ها رو یک به یک بشناسیم، یعنی ما اون ایمان جمعی رو ساخته باشیم، به واسطه اون احزاب رو شکل داده باشیم، به واسطه احزاب بیاییم اتحاد داشته باشیم.

 رهبری ای رو تحت عنوان ایمان جمعی مون و وجود احزاب و قدرت بسیج گریشون شکل داده باشیم و در نهایت روش انقلابی رو هم پیش میبریم به عنوان روش مسالمت آمیز.

 حالا میتونیم از تک تک این ابزارها هم استفاده بکنیم.

 حالا میتونه جماعتی باشه که با تحصن به قول معروف تحصن برای آزاد کردن یک زندانی خاص به یک پیروزی برسه و یک نیرویی رو به این لشگریان خودش بده.

 حتی یک خواسته ی مشخص داشته باشه اما در راستای پیروزی.

 حالا وقتی پیروز میشه.

 روحیه دشمن رو کم می کنه و روحیه خودش رو بیشتر میکنه.

 حالا میتونه با یک اعتصاب هدفمند ضربه بزنه به اون حکومت، به ساختار اقتصادی او ضربه بزنه.

 حالا یک اقتصاد، یک اعتصاب متشکل و در کنار هم میتونه فلج کنه نظام اقتصادی حاکم رو.

 حالا با یک تظاهرات میلیونی میشه این قدرت رو قبضه کرد.

 حالا میشه اون قدرت رو از اختیار این زورپرستان و وحشیان هم گرفت.

 اما اینها همه و همه مستلزم ساختن اون پیش نیازهاست.

 قاعدتا تو این قسمت من نتونستم در باب این ابزارها صحبت کنم.

 اما در قسمتی که در قسمت هایی که در ویژه برنامه انقلاب ایران بود مفصلا درباره اش صحبت کردم، در این ویژه برنامه سعی شد که ما خیلی موجز درباب موضوعات صحبت بکنیم.

 شاید در آینده باز هم در باب این مسائل بیشتر و بیشتر هم صحبت بکنیم.

 در قسمت آتی هم سعی میکنیم باز هم در باب این آینده صحبت بکنیم.

 اما موضوع مهمی تحت عنوان ایمان جمعی که حالا باید باز هم در باب این آرزوها صحبت بشه چرا که نکته مهم و اساسی پیرامون پیروزی ما در این انقلاب ساختن آرزوها هست، ساختن ایمان جمعی است.

 ممنون که همراه من بودید.

 من نیما شهسواری و این برنامه به نام جان بود.

 در پناه آزادی.