خوب دوستان توی این قسمت مشخص ما قرار هست که در باب یک نیرویی به اسم نیرو های ایرانی های خارج از کشور صحبت بکنیم.

 با توجه به اینکه ایران یک شرایط خاصی داره در امروز جهان قاعدتا مثال هایی هست شبیه بهشت.

 اما با توجه به این موضوع که ما یک شرایط خاصی داریم و یک جمعیتی با یک تعداد بی شماری هم در خارج از کشور داریم.

 تقریبا نزدیک به 80 درصد از ساکنین ایران خارج از ایران هستند.

 یعنی بیشتر از هشت میلیون نفر.

 اعلام شده که ایرانی ما خارج از کشور داریم و این یک نیروی بالقوه ای است که میشه ازش به شدت استفاده کرد.

 در پیروز شدن در انقلاب یعنی حتی آن تعدادی که مشخص ما می شناسیم برای پیروز شدن در یک انقلاب به عنوان سه و نیم تا ده درصد.

 حتی اگر ما بخواهیم آن ده درصد را هم ملاک قرار دهیم، چیزی نزدیک به آن.

 ما نیرو خارج از کشور داریم که می توانند این انقلاب را با حضور خودشان در خیابان های ایران به عنوان مثال به پیروزی برسانند.

 پس این یک جمعیت قابل تاملی هست و حالا باید بیشتر در باب این ها هم صحبت بکنیم که دو بخش دارد.

 تقریبا این برنامه مشخص است که یک بخش آن کارهاییست که آنها می توانند بکنند و یک بخش کارهایی که نباید بکنند یعنی کارهایی که با انجام دادن آنها به این انقلاب و رسیدن به این انقلاب کمک می‌کنند و یک بخشی هم کارهایی که با انجام ندادنش به نوعی کمک می کنند به رسیدن به پیروزی و ما سعی می کنیم در باب هر دو بخش هم صحبت بکنیم.

 در ابتدا می رویم سراغ آن بخشی که می توانند کمک بکنند.

 با انجام دادن یک سری از کارها می توانند به این حرکت و این پیروزی کمک بکنند.

 یکی از بزرگترین کمک هایی که می توانند بکنند اطلاع رسانی هست.

 همان گامی که ما درباره اش صحبت کردیم در باب بیداری یعنی آگاهی رساندن به دیگران.

 یک دریچه ابتدائی است برای رسیدن به انقلاب و دگرگونی.

 درباره اش در قسمت های مختلف هم صحبت کردیم.

 ما برای رسیدن به یک انقلاب مشخص نیاز داریم که این تحول و دگرگونی بین مردم اتفاق بیفتد.

 برای اینکه این به نوعی این کار را به سرانجام برسانیم و این تحول را شکل دهیم.

 نیاز داریم که در باب دردها و در عین حال از درمان ها بگوییم.

 یعنی قرار است که از نقاط سفید و سیاه در کنار هم بگوییم نقطه سیاه را تقریبا بیشتر انسان های ایرانی حد اقل در باب جمهوری اسلامی می دانند.

 این نقطه سیاه تصویر شده بارها درباره اش صحبت شده اما مهم موضوع اینجاست که ما در باب آن درمان و آن نقطه روشن و آن روشنایی در برابر آن ایمان صحبت کنیم.

 از آینده ای که قرار است تصویر شود، از آن فردایی که قرار است شکل دهیم و با ساختن این آرزوها، این هدف جمعی و این ایمان در بین همه به آن نقطه مشخص برسیم.

 پس ما برای ایرانی های خارج از کشور که خب تریبون بهتری دارند، دور هستند از این شرایط سرکوب وحشتناک و حالا می توانند راحت تر صحبت بکنند.

 یکی از بزرگترین وظایفی که بر در دوششان هست این آگاهی رسانی است.

 حالا این آگاهی رسانی میتونه دو وجه داشته باشه.

 خب یک بخشیش که همه شاهدش هستیم اون بخشی است که میتونن اطلاع رسانی بکنن در سراسر جهان در باب جنایاتی که جمهوری اسلامی داره میکنه، سرکوب هایی که میکنه، رفتارهای وحشیانه ای که میکنه انجام میده، احکام اعدامی که داره صادر میکنه به بدترین شکل و خشونت آمیز ترین شکل ممکن داره معترضان و انقلابیون رو از بین میبره.

 خب اینکه یک بخشی از این آگاهی رسانی میتونه لقب بگیره که مواجه هستیم باهاش که دارن به درستی هم انجام میدن.

 اینکه این صدا هر چقدر واضح تر و مشخص تر در جهان شنیده بشه کمک میکنه به این حقیقت.

 پس این یکی از اون بخش هایی است که میتونن انجام بدن.

 اما این برمیگرده به حالا.

 این اطلاع رسانی و این آگاهی رسانی.

 باید اون جنبه دومی هم داشته باشه.

 یعنی هر چقدر بیشتر در باب نکات روشن و نقاط آینده نگرانه این موضوع هم صحبت کنیم.

 ما بیشتر شاهد بیداری جمعی و عمومی در ایران هستیم.

 همان طور که به کرات در بابش صحبت کردیم و گفتیم که ما نیاز به یک ایمان جمعی داریم، نیاز به تحول های درونی داریم.

 پس آن نیروهایی که خارج از کشور هستند که تعدادشان هم بیشمار هست و در عین حال تریبون در اختیار دارند و آزادی نسبی بیانی هم در اختیارشان هست و قاعدتا خیلی کمتر مورد آزار قرار خواهند گرفت و احتمال کمتری دارد تا اینکه سرکوب بشوند و جمهوری اسلامی بخواهد صدایشان را خفه کند، وظیفه دارند که این آگاهی رسانی را شکل بدهند، این بیداری را به وجود بیاورند اما با گفتن درد و درمان یعنی قرار نیست که تمام گفته ها باز معطوف به این بشود که از سیاهی های جمهوری اسلامی صحبت بکنیم.

 همان اتفاقی که در طول این سالیان دراز هم افتاده.

 قوه محرکه ای که قرار هست ما را به سوی فردا در حرکت به پیش ببرد، امید در ما بسازد.

 آن آینده روشن مشخص است.

 هیچ وقت نمی‌تواند با نگاه کردن به جمهوری اسلامی و بدی ها و زشتی هایش و این تاریکی که در برابر ما هست، ما به سمت آینده میل داشته باشیم، حرکت بکنیم.

 قاعدتا در همان گذشته ی دردناک خودمان دوباره مدفون خواهیم شد.

 پس وقتی ما در باب این آگاهی رسانی صحبت می کنیم، بیشتر در بعد نشان دادن درمان ها، نشان دادن نقاط روشن آن نور در برابر داریم صحبت می کنیم که مردم به آن سمت و سو کشیده شوند.

 اطلاع رسانی که منجر به بیداری عمومی بشود، مردم را بیدار کند و تحت یک ایمان جمعی به میدان بیاورد.

 پس ما یکی از وظایف مهمی که برای ایرانی های خارج از کشور می توانیم در نظر بگیریم همین بخشی بود که درباره اش صحبت کردم و آن آگاهی رسانی بود.

 آگاهی رسانی که گفتیم دو بخش هم دارد که فرای آن بیداری عمومی باید جنبه ی این را داشته باشد که این مظالم جمهوری اسلامی و اسلامی شکنجه ها را به صورت عمومی در اختیار دیگر کشورها، مقامات کشورها و عناوینی از این دست هم بگذارد.

 اصلا اطلاع رسانی را بابش را فراهم کند که داخل ایران هم حتی کسانی که از این مطلع نیستند باخبر شوند.

 همین اخباری که باهاش روبه رو هستیم.

 اما فرای این یکی از قوای دیگه ای که در اختیار این نیروی خارج نشین هست کمک رسانی هست.

 کمک مالی به مفهوم مشخص اینکه حالا باید صندوق هایی وجود داشته باشه که بتونه کمک مالی به مردم داخل ایران برسونه.

 کمک های مالی که در راستای به عنوان مثال اعتصابات سراسری باشه.

 ما اگر انتظار داشته باشیم که حالا یک نیرویی وارد میدان بشه از ارکان دولتی و در این اعتصابات به مردم بپیوندد و حالا چرخه اقتصادی این حکومت ظالم رو به زیر پا بذاره و کم قدرت بکنه.

 حالا این نیاز داره که تامین مالی بشه با توجه به شرایطی که جمهوری اسلامی در طول این سال ها ساخته است، همه می دانیم که تا چه اندازه مردم محتاج مسائل اقتصادی خودشان هستند.

 تا چه اندازه این احتیاج باعث می شود که آن ها وارد این وادی نشوند.

 اما این نیروهایی که خارج از کشور هستند که با توجه به حتی قیمت ارز و دلار هم می توانیم به این نتیجه ساده برسیم که تا چه اندازه پولی که آن ها به دست می آورند در برابر پول ایران با ارزش تر است و این کمک ها می تواند تا چه اندازه هم مثمر فایده باشد و تا چه اندازه می توانند با مبلغ کمی وارد این چرخه ی کمک کردن بشوند.

 حتی یک بخش کوچکی از آن خواسته هایشان را می توانند فدا کنند نه اینکه کلیت زندگی شان را فدا کنند.

 اما این هم مثل بقیه موضوعات نیازمند یک برنامه ریزی درست است.

 این برنامه ریزی ها هم موضوعات عجیبی نیست.

 کسانی که پایگاه دارند، جایگاه دارند، می توانند استفاده کنند، می توانند یک بستری را فراهم کنند برای اینکه این کمک ها اولا به بوجود بیاد.

 دوما هم هدفمند برسه در اختیار مردمی که هستند و وارد این اعتصابات شدند و یا کمک مالی افرادی میخوان که حالا عزیزشون در زندان هست وارد این چرخه مبارزه و انقلاب شده اما نیاز به کمک مالی خانواده اش داره چرا که مثلا نون آور اون خانواده بوده و حالا در زندان هست و اینها همه نیاز به کمک مالی دارند.

 کسانی که جزو اون خانواده های زندانیان سیاسی هستند، خانواده های معترضینی که امروز در زندان هستند، کسانی که وارد این چرخه اعتصاب میشن، کسانی که زندگی خودشون رو در این مسیر انقلابی و در خیابان ها هزینه کردند.

 حالا هر کسی در هر جایگاهی که هست به نوعی خودش رو فدا کرده، زندگی عادی و معمول خودش رو فدا کرده و حالا نیاز به این کمک مالی داره.

 پس ما میبینیم که نیاز به کمک مالی به شدت در ایران و در فضای انقلابی هر کشوری موجود است.

 حالا ما یک نیروی بالقوه ای داریم که خارج از کشور زندگی می کند و ارزش پولی که به دست می آورد به مراتب از مردم داخل ایران بیشتر است.

 پس حالا حاضر نیست که این جماعت کار بکنند برای اینکه مردم داخل ایران وارد این اتفاق بشوند.

 حتی حاضر است یک بخش کوچکی از خواسته های خودشان را به تعویق بیندازند تا به نوعی به این چرخه کمک بکنند.

 پس باید ما وارد این مرحله بشویم که حالا این نیروهای خارجی از این پتانسیل محکم خودشان استفاده بکنند به نفع مردم ایران.

 صندوق هایی ساخته شود برای حمایت از خانواده هایی که اعتصاب کرده اند و به سر کار نمی روند و حقوق نمی گیرند.

 خانواده هایی که معترضینی در زندان دارند، خانواده ای که معترضین در خیابان ها کشته شده، کسانی که به نوعی وارد این چرخه تغییر شده اند حالا از نظر مالی حداقل در شرایط خوبی باشند، این احتیاجات شان برطرف بشود.

 حالا بتوانند با خیال راحت با فراغ بال وارد این چرخه تغییر و این انقلاب بشن.

 پس این یکی از اون عواملی است که به شدت کمک میکنه. کمک مالی.

 کمک مالی هدفمند.

 یک بهانه مشخص این هست که ما چه جوری میتونیم اون رو برسونیم.

 کار خیلی پیچیده و عجیبی نیست.

 قاعدتا راه های بیشمار داره.

 میشه براش اتاق های فکری تشکیل داد.

 میشه از کسانی که به نوعی ارتباط دارند استفاده کرد و هزار راه حل رو براش به وجود آورد.

 پس فقط اون عزم که نیاز هست که اتفاق بیفته.

 پس این کمک مالی میتونه بزرگترین کمک باشه.

 و اما در نهایت کمک بعدی که ما میتونیم به عنوان کمک مردم خارج از کشور بهش اتکا بکنیم و دربارش صحبت بکنیم این هستش که اینها هم وارد این میدان انقلاب بشن.

 یعنی حالا ما باید به مرحله ای برسیم که حالا این نیروهایی که خارج از کشور هستن بیان و برگردن به ایران در همون میدان ایران در خیابان تظاهرات بکنند.

 همتای تمام مردم داخل ایران.

 شما وقتی دارید در باب یک نیروی هشت میلیونی صحبت میکنید، نیرویی که خودش به خودی خود حتی بدون حضور مردم ایران می تواند انقلاب را به ثمر برساند.

 یعنی ما داریم در باب یک عدد و رقمی صحبت می کنیم که آن عدد و رقم مشخص است برای انقلاب کلی در یک کشور با توجه به تعداد.

 یعنی ما یک عدد سه و نیم تا پنج درصدی را بیشتر با آن مواجه هستیم.

 در تحقیقات که انجام شده در باب پیروزی انقلابی ها.

 خب حالا اون عدد رو ما داریم بیشتر از اون عدد رو هم داریم در خارج از کشور.

 پس این هم یکی از اون اتفاقات مهم هست که باید اتفاق بیفته.

 یعنی شما باید در نهایت یک تصویری رو ببینید که حالا این جماعت بی شماری که در خارج از کشور هستند این نیروی بالقوه خودشون رو به فعل رسوندند.

 حالا در خیابان های ایران حاضر هستند که از جان خودشون بگذرند.

 اگر این اتفاق قراره است بیفتد باید توسط تمام اشخاصی که در این جامعه هستند اتفاق بیفتد.

 پس ما داریم یک تصویر مشخصی می‌دهیم که کسانی که خارج از کشور هستند می‌توانند از این سه طریق به مردم ایران کمک کنند وارد این چرخه انقلابی بشوند.

 به نوعی خودشان را بخشی از این نیروی انقلابی بدانند.

 یک بخشی از آن آگاهی رسانی است.

 آن بیداری عمومی است که باید به دو بخش تقسیم شود.

 یا باید در راستای این باشد که آگاهی بده به مردم، به دیگران.

 صدای آن کسانی که در زندان هستند، در شرایط بد هستند، در برابر جهانیان باشد.

 و یکی دیگر اینکه این بیداری عمومی را در داخل ایران شکل بدهد.

 حالا در باب دردها و درمان ها بیشتر صحبت بکند، بیشتر در باب نقاط روشن صحبت بکند و به نوعی حرکتی بکند.

 در راستای اینکه این ایمان جمعی شکل بگیرد، بیشتر به پیش برود و امید و آرزو را بیشتر در دل مردم پدید بیاورد.

 فرای آن ما باید به کمک های مالی آن ها هم چشم داشته باشیم که حالا این جماعت با آن پولی که می گیرد، با آن مابه تفاوتی که بین ارزشی که او در اختیار می گیرد با پول ایران می تواند با یک بخش کوچکی از درآمد خودش کمک بزرگی به مردم بکند.

 حالا به کسانی که وارد اعتصابات شده اند، کسانی که خانواده هایشان را از دست داده اند.

 حالا این کمک مالی می تواند یک موتور محرکه ای برای به ویژه شروع شدن و قدرتمند تر شدن اعتصابات باشد.

 شما در نظر بگیرید اگر صندوق هایی وجود داشته باشد که توسط ایرانی های خارج از کشور به وجود بیاید، هدفمند به مردمی که داخل ایران هستند حقوقشان را بدهد که به سر کار نروند.

 تا چه اندازه می تواند این اعتصابات سراسری بشود؟

 تا چه اندازه می تواند قدرتمند بشود؟

 حالا آن ها یک پشتوانه ای دارند که به واسطه شرایط بد اقتصادی نیست که وارد این وادی نشوند.

 حالا یک تضمینی را می گیرند که می توانند احتیاجات ابتدایی خودشان و خانواده شان را برطرف کنند.

 فکر می کنید چه تعدادی از مردمی که امروز وارد این اعتصابات نمی شوند به واسطه مشکلات بزرگ اقتصادی که به واسطه یک تصویر نامشخصی است که هنوز نسبت به آینده ندارند، هنوز نمی دانند که دقیقا چه اتفاقی خواهد افتاد؟

 آیا با اعتصاب آنها تعداد بیشتری وارد این چرخه خواهند شد؟

 آیا سرانجام این حرکات این جنبش به پیروزی خواهد رسید یا اینکه در نهایت فقط قرار است که آنها دچار یک بدبختی توامان بشوند؟

 اما وقتی این مشکلات مالی و این فکر به این مشکلاتی که وجود دارد، کسی که به اجاره خانه شب خودش محتاج است، به غذایی که می خورد باید پولی در اختیار داشته باشد تا خودش و خانواده اش را سیر بکنه، چجوری می تونه وارد این اعتصابات بشود؟

 حالا ما یک نیروی بیشماری داریم که می توانند به راحتی به این ها کمک بکند و باید در این راستا هم حرکت بکنند و گام بردارند.

 اما در نهایت قرار است که این نیروی خارج از کشور تبدیل به همان نیروی داخلی بشود.

 در نهایت قرار است که آنها هم به میدان ایران برسند و قرار است که تظاهرات را اینجا بکنند.

 قرار است که پیروزی در نهایت در همین خاک اتفاق بیفتد.

 پس ما نیرو و این نیروی بالقوه خودمان را نیاز داریم که به فعل بدل بکنیم و آنها را هم در این میادین ببینیم.

 حالا هر کسی با هر توجه به هر نوع نگرشی که دارد، ما گفتیم در باب این استراتژی های انقلابی صحبت کردیم.

 خیلی کارها هست که میتونن اونجا انجام بدن.

 اگر گروهی وجود داره، حزبی وجود داره که تنها راه و روش رو برای پیروزی جنگ مسلحانه میدونه.

 حالا یک بستر محکمی رو برای خودش داره که میتونه این هدف خودش رو به پیش ببره.

 حالا میتونه نیروهایی رو آموزش بده و در نهایت به میدان بیاره.

 یا اینکه اگر به حرکت مسالمت آمیز باور دارند به یک حرکت مدنی و انقلاب مدنی اعتقاد دارند.

 حالا باید در نهایت به اون مرحله ای برسن که خودشون هم در میادین ایران حضور داشته باشند چرا که ما به همه این نیروها نیاز داریم.

 گفتیم این نیرو در حدی زیاد و بزرگ هست که خودش به تنهایی هم میتونه حکومت جمهوری اسلامی رو ساقط کنه.

 حالا تصور کنید که تا چه تعدادی.

 وجود این ها تا چه اندازه میتونه مثمر ثمر باشه؟

 تا چه اندازه میتونه قوای بیشتری به ما بده؟

 چگونه میتونه این نیرو ها رو دو برابر و یا چند برابر بکنه؟

 و حالا این ها هم هر کدوم بخشی از همین بدنه اجتماعی هستن و باید در این تغییرات هم نقشی داشته باشن.

 و در نهایت یک حرکت نمادین از کسی که حالا شناخته تر شده هست تا چه اندازه میتونه کمک بکنه؟

 در دنیای برهوتی که ساخته شده توسط جمهوری اسلامی در طول این سالیان که ما با فقدان احزاب رو به رو هستیم، با فقدان باور و ایمان روبه رو هستیم.

 حالا چه کسانی هستن که خارج از کشور تریبون های بزرگی رو هم در اختیار دارن که با حضور خودشون می تونن یه تعداد بی شماری رو هم به میدان. بیارن.

 اگر تصمیم بگیرن که از خارج از کشور به ایران برگردن.

 شاید یک تعداد بی شماری از افراد شناخته شده و یا شناخته نشده.

 هم همراهی با اون ها بکنن.

 حالا اون پتانسیل داخل ایران تا چه اندازه می تونه مشتریانی رو هم به. میدان بکشونه؟

 و این هم یکی از اون ارکانی است که در نهایت باید به این معنا.

 هم نزدیک بشیم و به این معنا هم برسیم.

 و این راهی است که ما رو به پیروزی نهایی خواهد رسوند.

 پس راه های کمک رو ما می شناسیم و همین سه راه هست و در نهایت هم باید به همین گزینه سوم برسیم که اون نیرو رو در خیابان های ایران می بینیم و اون ها هم بخشی از این بدنه برای تغییر بشن و این تنها رویه ای است که ما رو به اون پیروزی خواهد رسوند.

 اما یک سری از کارها هم هست که نباید انجام بشه.

 توسط این گروه هایی که خارج از کشور هستن که لطمه می زنن به حرکت مردمی و انقلابی که شکل گرفته.

 خب قاعدتا همونطور که ما داخل ایران روبه رو هستیم با یک جماعتی که به عنوان قشر خاکستری میشناسیم که به میدان نمیان و باید هدفمون رو روی بیداری این جماعت بذاریم که اون نقش کلیدی رو دارن و به نوعی اکثریت هم در اختیار اون ها هست.

 حالا در خارج از کشور هم قضیه به همین شکل هست.

 یعنی شما مواجه میشید با یک بخشی که حاضر نیستن وارد این میدان بشن.

 همتای مردمی که داخل ایران هست و خب قاعدتا اون کسایی که در خارج از کشور هستند باید سعی به بیداری اون ها داشته باشن.

 اما روش این بیدار کردن اون ها نباید توامان با اون خشم و خشونت و به نوعی بازدارنده باشه و بیشتر اون ها رو دور بکنه از این مسیر.

 یعنی شما بعضی اوقات مواجه میشید با صحنه هایی که حالا به جای اینکه قرار باشه جذب بکنه بیشتر دفع میکنه.

 یعنی جماعت رو بیشتر دور میکنه از اون صحنه.

 حالا من توی یک قسمت مشخصی که در آینده هم توی این قسمت های آتی ویژه برنامه ی ویژه‌برنامه انقلاب ایران دارم در باب این موضوع صحبت می‌کنم.

 ما وقتی مواجه هستیم با این قشر خاکستری، این قشر خاکستری با توجه به شنیدن دشنام و بد و بیراه هیچ وقت وارد این وادی نخواهد شد.

 شما وقتی در بازه های رسیدن به این تغییر را ببندید کسی هم واردش نخواهد شد.

 هر چه قدر که این دریچه ها باز تر باشد شما مواجه می‌شوید با یک سیل بیشتری از این جماعت که به این سمت و سو می آیند.

 هر چه قدر استقبال از آنها گرم تر و بهتر باشد شما بیشتر مواجه می‌شوید.

 شاید یک جماعتی بخواهند مدام در باب این صحبت بکنند که اصلا ما نیاز به این جماعت نداریم.

 خب این دیگه باز دور شدن بیشتر و بیشتر از واقعیت است.

 این به نوعی شمشیر برداشتن و در برابر واقعیت ایستادن است و فقط در همان دوران بطالت و توهمات زیستن است.

 ما قاعدتا نیاز به تک تک انسان ها داریم.

 برای تغییر و دگرگونی آن ها داریم.

 قرار هست که اونها هم دگرگون بشن تا خودشون وارد این وادی برای تغییر بشوند.

 پس ما نیاز داریم به این موضوع مشخص که آنها هم در کنار ما باشند و باید در همین راستا حرکت کنیم.

 اما با موضوعاتی که شناخته شده هست یعنی با باز کردن دریچه ها برای وارد شدن.

 نه با دشنام دادن، نه با دور کردن، نه با رفتارهایی که آنها را بیشتر و بیشتر از ما دور کند.

 یکی از مشکلات بزرگی که باید خارج نشینان باهاش روبه رو بشن و به نوعی ازش دوری بکنند این خودبزرگ بینی های وحشتناکی است که دارد شکل می گیرد.

 اینکه شما مدام در حال باد کردن خودتان باشید و مدام یک بادی به غبغب بیندازید و هی خودتان را بزرگ و بزرگتر کنید، این لطمه ای است که قاعدتا به آن حرکت خواهد زد.

 اینکه شما باید با واقعیات روبه رو باشید و قرار نباشد که مدام خودتان را در یک دنیای خیالی تصور کنید و هی خودتان را بزرگ و بزرگتر کنید.

 در پی اتفاقی که در داخل ایران در حال جریان نیست نباشید.

 یعنی درون دل را به آن توهمات نسپارید.

 واقعیتی که در برابر شما نقش می‌بندد را به رسمیت بشناسید نه چیزی که توقع از واقعیت دارید.

 واقعیت در برابر وجود دارد.

 شما مواجه هستید با مثلا به عنوان مثال آن جمعیتی که هیچ وقت نمی‌تواند باورمند به یک نظام پادشاهی باشد.

 ایران و ایرانی این مرحله را پشت سر گذاشت.

 یعنی شما با هر منطقی به این موضوع نگاه بکنید می‌توانید به همین معنای مشخص برسید که ایران و ایرانی این مرحله را پشت سر گذاشته و دیگر نمی‌تواند دوباره برگردد به همان مرحله ای که ازش گذشته به خاطرش انقلاب کرده.

 شما مدام با.

 زیر پا گذاشتن این مردم، این رفتاری که انجام داده اند و تحقیر آن ها در آن اتفاق مشخص و این توهم خودبزرگ بینی نمی تواند این حقیقت و این واقعیت در برابر را کتمان کند.

 این واقعیتی است که در برابر دیدگان شما نقش می بندد و باید از این خودبزرگ بینی ها دور شد.

 چیزی که در جریان هست رو باز نشر داد.

 همون موضوعاتی رو که میشه دید رو دربارش صحبت کرد، نه چیزی فراتر از اون.

 و بعد شما مواجه میشید با این نظریاتی که مدام داره گفته میشه در راستای اینکه بیشتر و بیشتر تقابل رو ما ببینیم و این چه نیازی هست که شما هی مدام برچسب های مختلفی رو بزنید به حرکاتی که داره اتفاق میفته؟

 یعنی شما مواجه میشید حالا با جماعتی که مدام داره برچسب هایی رو میزنه که دقیقا نقطه ای است که شما وقتی با مردم داخل ایران روبه رو میشید همچین برچسب‌هایی بهش اذعان ندارن.

 اینکه شما بخواید مدام درگیر این نامگذاری ها و برچسب زدن ها باشید برای فردایی است که یک اتفاقی به ثمر بنشینه.

 پیروزی رخ بده و بعد شما بخواهید در پی این برچسب زدن ها و سر و کله زدن پیرامون این اتفاق رخ داده باشید.

 امروزی که هنوز این اتفاق به یک مرحله نهایی و یک پیروزی نهایی نرسیده.

 نیازی هم نیست که ما بیشتر در باب این مسائل وقت صرف بکنیم و صحبت بکنیم در صورتی که میدونیم باعث تفرقه خواهد شد.

 اینکه مدام شما بخواید یک حرکتی رو بسط بدید به مثلا یک قشر خاص یا یک جنسیت خاصی، یک دهه خاصی از مردم وقتی میبینید باعث تفرقه خواهد شد، وقتی میبینید که ارزش دیگران رو زیر سوال خواهد برد و شاید به اونها لطمه بزنه، این تکیه بر این چه سودی خواهد داشت؟

 حالا شما میتونید بعد از پیروز شدن مدام بر همین معانی هم تکیه کنید ولی امروزه که نیاز به بیداری همه اقشار و همه انسان ها هست.

 شما هر حرکتی که به نوعی دور کنه ما رو از این معنا رو باید کنار بزاریم.

 پس ما باید در باب این مسئله هم صحبت بکنیم که یک سری از کارها نباید انجام بشه.

 این خودبزرگ بینی، این برچسب زدن ها، این نظریه های بی محتوا رو هی مدام دادن.

 اینکه قرار هست اگر سکوتی شکسته بشه، اگر جمعیتی اضافه بشه با خشم و خشونت اضافه نخواهد شد، با بستن دریچه ها اضافه نخواهد شد.

 این دریچه باید باز باشه یک آغوش بازی رو در برابر خودشون ببینن که به این بدنه اضافه بشن.

 اینکه شما با دادن یک سری نظریات و یک سری برچسب ها یک جماعتی رو دور از این واقعیت و این حرکت میکنید به ضرر اون جنبش تموم میشه.

 پس ما باید رفتارهایی که میکنیم در زمینه همون آگاهی رسانی در راستای قدرتمند تر شدن اون حرکت باشه.

 ما باید از اون دنیایی که به عنوان دنیای خیال انگیز و وهم انگیز است.

 دور شویم مدام به آن واقعیت بیشتر و بیشتر نزدیک شویم.

 در باب مسائل مختلف وقتی داریم صحبت می کنیم، تحلیل می کنیم.

 قرار است که در باب واقعیات صحبت کنیم.

 اینکه قرار باشد یک جماعتی مدام بیایند یک سری حرف های تکراری را هی مدام اذعان بکنند، یک سری حرف را شبیه به طوطی هی تکرار بکنند، راه به جایی نخواهد برد.

 شما باید تجزیه و تحلیل بر پایه واقعیت را در برابرتان داشته باشید.

 وقتی یک اتفاقی به ضرر جنبش است باید در بابش موضع داشته باشید، صحبت بکنید و با صدای بلند بگویید نه اینکه مردم و عامه مردم این را نمی پسندند هم موضوع مهم ما نیست.

 ما باید آن موضوع را مطرح بکنیم و نقدمان را داشته باشیم.

 همین دریچه ی نقد هست که این حرکات را به وجود می آورد.

 این نگاه پرسشگر و نقادانه است که در نهایت ما را به تغییر می رساند و باید در بزرگداشت همین نگاه پیش برویم.

 اینکه ما بخواهیم از دنیای واقعی دور بشیم و مدام خودمون رو درگیر توهمات و خیالات خودمون بکنیم هیچ کمکی به حال اون حرکت مردمی نخواهد داشت.

 اینکه ما بخواهیم در اون توهمات خودمون سر خم بکنیم و مدام در پی مجیز گفتن باشیم و با آویزان شدن به اون نگاه عمومی برای امتیاز گرفتن، برای خود بزرگ کردن و در همین راستا حرکت کنیم بدون اینکه در باب مشکلات بگیم، اشتباهات بگیم داریم لطمه میزنیم به اون حرکت.

 خیلی اوقات امید واهی دادن بدتر و بیشتر لطمه میزنه تا ناامیدی.

 شما قرار نیست که امید واهی بدید.

 قرار نیست که با دروغ گفتن سعی کنید قدرت رو بیشتر کنید.

 قرار هست نقاط ضعف خودتون رو بشناسید.

 قرار هست که در باب اون نقاط ضعف صحبت کنید تا به یک نقطه مثبت برسید.

 اگر حرکتی بد هست باید درباره اش موضع داشته باشید، درباره اش صحبت بکنید و میگم ما باید بیشتر و بیشتر از این دنیای هپروتی و خیال انگیز دور شویم.

 به واقعیت نگاه کنیم.

 واقعیت تنها راه چاره ماست.

 شناخت این واقعیت نگاه به این واقعیت ما را به آن نهایت و پیروزی هم خواهد رساند.

 شما مواجه می شوید با تفاوت و تمایزی که بین شعارهای مردم داخل ایران و خارج از ایران است.

 به این منظور که شما وقتی مواجه می شوید با صحبت هایی که تا این حد به دور از خشونت هست، آرزوهایی که تا این اندازه زیبا و قابل ستودن هست.

 این آن نقطه ای است که ما را باید به آن همرایی و در کنار هم بودن برساند.

 شما نگاه بکنید به آن حرکتی که در توئیتر راه افتاده بود با عنوان برای ماها وقتی این ها را می خواندید حالا مواجه می شدید با مردمی که داخل کشور هستند و چه آرزوهای زیبا و روشنی برای آینده دارند.

 دقیقا آن آرزوهایی که قدرت بسیج گری دارد.

 دقیقا آن آرزوهایی که می تواند ما را رو در کنار هم قرار بده و یک ایمان جمعی بسازه.

 این تجمیع این آرزوهای مشخص هست که می تونه اون ایمان رو بسازه.

 و شما مواجه بودید با این نگاه ها.

 حالا شعارهایی که گاها داده میشه تا چه اندازه ای قابل ستایش هست؟

 تا چه اندازه مطرح کننده آرزوهای بزرگ هست؟

 اما وقتی می رسیم به اون بخشی که حالا در خارج از کشور هستند، حالا یک بخش مشخصی مواجه میشیم با این ترویج انتقام و خشونت مدام در پی این کینه ورزی ها هستند.

 حالا اگر ده جمله میگن نه جمله اش در راستای انتقام گرفتن هست، خط و نشون کشیدن هست.

 حالا حتی بدون هیچ قدرتی که در اختیار هم دارند.

 سوار شدن بر موج مسالمت آمیز مردم برای مصادره به مطلوب در راستای جنگ های مسلحانه هست که اصلا هیچ ربطی هم به واقعیت نداره.

 در صورتی که حتی دارید باهاش مواجه میشید که می تونه تا چه اندازه ای لطمه بزنه.

 به عنوان مثال شما از یک شعار واحدی صحبت می کنی که شعار مردمی هست.

 حالا این رو منتسب به یک گروه خاصی میکنی که میدونید داخل ایران عضویت در این گروه شاید مترادف با اعدام باشه.

 اینها همون توهمات هست.

 بیشترش از نادانی میاد.

 برخی از احساسات و تشنج به نوعی احساسات میاد از این هیجان افسارگسیخته نشات میگیره.

 حالا شما وقتی با آرزوهای داخل ایران روبرو میشید اون آرزوهایی است که قابلیت و پتانسیل تبدیل شدن به یک ایمان جمعی داره.

 اما آرزوهایی که دارید از دهان به نوعی کسانی که خارج از کشور هستند و یا تریبون ها رو بیشتر در اختیار دارند.

 آرزوی بر پایه انتقام گرفتن بر پایه کینه ورزی.

 اینکه شما بخواهید مدام فریاد بزنید که ما خواستار ساختن فردایی همتای.

 معمر قذافی هستیم برای خامنه ای چه قدرت بسیجی گری خواهد داشت؟

 یعنی ما توقع داریم که یک جماعتی فقط و فقط به واسطه انتقام گرفتن از خامنه ای به خیابان بیایند.

 قرار است فردایی را بسازند که توش انتقام گیری و انتقام و انقلاب خشم میداندار باشد.

 آیا قدرت بسیجی گری آرزوی مشخص بیشتره یا از بین بردن و نابود کردن، انتقام گرفتن و کینه ورزی؟

 و شما شاهد این صحنه ها هستید؟

 آیا تصویر گری یک جماعت چندهزار نفری با دادن یک شعار مدنی در نهایت شعور در کنار هم بیان آرزویی همگانی؟

 قدرت جذب بیشتر دارد، انقلابیون را قدرتمند تر می کند یا یک تصویری از یک خشونت که میتواند از همان نیرو و آن بدنه انقلابی هم کم کند و به سمت و سوی بی طرفی بیشتر بکشونه.

 قشر خاکستری رو میتونه بیشتر هم در لاک خودش فرو ببره.

 پس ما در عین حال که از نیروهای خارجی باید توقعی به نوعی از ایرانی های خارج از کشور باید توقع یکسری رفتارها داشته باشیم، باید توقع یکسری کارها هم داشته باشیم و یکسری حرف ها هم داشته باشیم که نزنند ولی نباید ما مواجه بشویم با ترویج و انتشار این تصاویر خشونت بار که لطمه مستقیم را به جنبش می زند.

 قاعدتا تصاویر سرکوب گرایانه ای که جمهوری اسلامی دارد نشان می دهد هم ترس و ارعاب را بیشتر می کند.

 همان طوری که نباید این تصاویر منتشر بشود، همان طور هم نباید تصاویری که مردم حالا دارند مقابله به مثل می کنند که کاملا قابل فهم هست اما بریده شده دارد به شما نمایش داده می شود.

 یک بخشی اش را که دقیقا دوست دارند در اختیارتان هست.

 بخشی که جمهوری اسلامی دوست دارد بیشتر منتشر بشود که نیروهای خودش را جری تر بکند و نیروهای خودش بدانند که چه فردای بدی در انتظار آنها است.

 ما در انتظار کم شدن از بدنه نیروهای سرکوبگر جمهوری اسلامی نمی‌توانیم بنشینیم و در عین حال منتشر کننده تصاویر کتک خوردن و زخمی شدن و کشته شدن آنها باشیم.

 آنها وقتی می بینند که هنوز قدرت در اختیار نیروی مقابل نیست، با ما این کار را می کنند و با خودشان فکر می کنند که چه فردایی در انتظار ما خواهد بود.

 چه رفتارهایی با ما خواهد شد و می دانیم که لطمه می زند به آن حرکت و به آن جنبش.

 پس چرا باید آن را منتشر کنیم؟

 همان طوری که صحنه های دهشت انگیز اعترافات اجباری را نباید پخش کرد که روحیه و ترس در دل مردم به نوعی روحیه تضعیف و ترس در دل مردم به وجود بیاید.

 همان طور هم نباید صحنه های خشونت بار مردم را پخش کنیم چرا که ضربه می زند، قشر خاکستری را بیشتر به درون می برد.

 قشر انقلابی که با تمام وجود مخالف جمهوری اسلامی و در عین حال مخالف خشونت هستند هم حاضر نیستند وارد این جریان بشوند.

 پس در کنار این که یک سری کارها را باید انجام دهند، یک سری کارها هم نباید انجام داده شود.

 از این دنیای هپروت و خیالی باید بیدار شد.

 به جهان واقعی نگاه کرد، جهان واقعیت را مد نظر قرار داد.

 چه جوری میشه تصور کرد که جماعتی در ایران امروز از جان خودشان بگذرند برای اینکه یک سر دیگری را در تاج ببینند، این سر را از تاج بردارند و یک سر دیگر را در تاج بکنند؟

 آیا واقعا ما به اون مرحله نرسیدیم که بتونیم با یک فهم مشخص و روشن به این معنا برسیم که مردم از این مرحله گذر کردن، از مرحله بت سازی و خدا سازی باید گذر بکنند و گذر کردند و واقعیت در برابر ما هم نوید همین موضوع مشخص رو به ما میده.

 حالا قرار هست که اینها قشر خاکستری رو بیدار کنند اما با اعمالی که انجام میدن با دشنام دادن و فحش دادن اینها رو بیشتر و بیشتر دور میکنن و با قبول نکردنشان به جمع خودشان با بستن آغوش ها و هو کردن و مسخره کردن بیشتر و بیشتر آنها را دور می کند.

 یا ما واقعیات را می شناسیم و در راستای رسیدن به پیروزی گام بر می داریم یا قرار است که مدام در حال همان زندگی در توهمات خودمان باشیم؟

 اگر قرار است که ما واقعیات را بشناسیم، در راستای رسیدن به آن برنامه ریزی داشته باشیم، باید به درستی موضوعات را زیر نظر بگیریم و بدانیم که با چه روشی می توانیم این بیداری را بوجود بیاوریم، این همبستگی را بوجود بیاوریم و مهم ترین موضوع هم در ابتدای امر شناخت درست این موضوعات است و در نهایت هم باز هم باید تکرار کرد و دانست که بزرگترین کمکی که این نیروی بالقوه در خارج از کشور می توانند بکنند این است که اطلاع رسانی بکنند.

 اما این اطلاع رسانی قرار نیست که بر پایه ترویج تصویر خشونت باری باشد که از بدنه ی به قولی انقلابی کم میکنه.

 قشر خاکستری رو بیشتر به ترس و درون خودش فرو میبره.

 قرار است در کنار دردها مدام درمان ها بیان بشه.

 قرار هست امید ها ساخته بشه.

 قرار هست اهداف بیان بشه.

 قرار است درد و درمان در کنار هم باشه و در نهایت اون نقطه سپید محوریت رو بدست بگیره.

 قرار هست که بیداری عمومی از این طریق شکل بگیره.

 قرار هست تریبونی باشه برای صدای مردم.

 صدای مردمی که در ایران هستند و صداشون شنیده نمیشه.

 رنج اون ها بیان میشه در جاهایی که باید بیان بشه.

 اما در عین حال باید کمک های مالی محوریت اصلی قرار بگیره.

 باید صندوق هایی دریچه هایی مسیر های دالان هایی شکل بگیره که این کمک ها بتونه به دست گروه هایی که اعتصاب میکنند برسه.

 گروه هایی که در خیابان هستند، کسانی که کشته شدند، خانواده اینها، خانواده زندانیان بتونن بهره مند بشن دیگه دغدغه مالی نداشته باشن.

 هر کسی بتونه وارد این چرخه بشه و این بستر هم فراهم هست و باید درش تلاش های فعالانه ای انجام بشه.

 کسانی که تریبون دارن، کسانی که موقعیت دارن، قاعدتا تمام این ها میتونن هزاران دالان رو به وجود بیارن.

 هم دالانی که بتونه این کمک ها سرازیر بشه و هم دالانی که بتونه این کمک ها به دست مردم هم برسه.

 هر کس باید یه همچین رفتاری رو شروع کنه و در نهایت وقتی ما داریم در باب این مردم صحبت میکنیم، مردمی که خارج از کشور هستند در نهایت همه اونها هم ایرانی هستند و حالا تعدادشون نزدیک به هشت میلیون هست.

 نزدیک به ده درصد از مردم ایران بیشتر از هشت میلیون نزدیک به ده درصد از مردم ایران که قدرت انقلاب رو دارن یعنی همون نیرو خودش به تنهایی میتونه در ایران انقلاب بکنه.

 پس باید ما شاهد برگشت اونها به ایران باشیم.

 در نهایت باید ما مواجه بشیم با این صحنه.

 حالا کسانی که یک تریبونی دارن و یک چهره ای هستن با برگشتشون به ایران چند نفر رو میتونن همراه خودشون بکنن؟

 چند نفر از خارج از کشور رو میتونن همراه خودشون بکنن و در نهایت چند نفر داخل ایران حاضر هستند که به این حرکت بپیوندند و بیشتر و بیشتر به لایه های اعتراضی و حقیقی برای رسیدن به انقلاب اضافه بشن.

 پس در نهایت قرار هست که اون نیرویی که خارج از کشور هست هم به بدنه این انقلاب تبدیل بشه و اون اون مرحله ای هست که ما دیگه به اون پیروزی نهایی هم خواهیم رسید.

 پس ما باید حرکاتمون رو در همین راستا انجام بدیم.

 هم بخش هایی که کارهایی که میتونن بکنن و هم کارهایی که نمیتونن بکنن رو مشخص بکنیم و حالا هر کسی که در خارج از کشور هست در همین زمینه ها فعالیت بکنه.

 در نهایت هم همه نگاه مشخصی داشته باشیم که باید در ایران کار نهایی انجام بشه و ما هم باید تبدیل به یکی از همون ارگان ها برای نیروی داخلی بشیم.

 باید خودمون رو یک مهره ای در نظر بگیریم که در نهایت قرار هست در همون زمین بازی بکنیم.

 شاید امروز میتونیم به آگاهی رسانی در خارج بیشتر و بیشتر این صدا رو برسونیم.

 بیشتر اون بیداری عمومی اون هدف رو مشخص کنیم.

 اما عینا با همون تعاریفی که داره داده میشه.

 یعنی درد و درمان در کنار هم تا عمر هست.

 در باب گفتن از سیاهی ها و ظلمت جمهوری اسلامی کمکی نخواهد کرد.

 یه مثالی هم یک بار دیگه درباره اش زدم گفتم ما اگر در یک غار تاریکی گیر کنیم مدام تصویر گری این ظلمت و تاریکی ما را به جایی نخواهد رساند.

 اما اولین کورسوی امیدی که در برابر چشم های ما شکل بگیره درون غار ما رو به فعالیت و کنش وا می داره.

 پس قاعدتا ما باید این نقاط روشن رو مشخص کنیم، هدف و آینده و امید رو تصویر کنیم و ایمان جمعی رو بسازیم.

 وقتی از آگاهی رسانی صحبت میکنیم این بخش هست نه مدام همون ذکر مصیبت و بعد این آگاهی سازی ای که قرار هست انجام بشه.

 این گفته ها نباید ما رو به اون وادی ببره که ما در دنیای توهمی که خودمون زندگی میکنیم نباید لطمه بزنه به این حرکت ما با ترویج خشونت، با ترویج خشونت، بدون هیچ برنامه یعنی حتی اون کسایی که داعیه دار این اتفاق هم هستند و دارند مدام بر طبل جنگ مسلحانه و انتقام و خشونت صحبت می کنند حتی یک حرکت عملی در این راستا نمی کنند.

 شما یک پایگاه و جایگاه دارید می تونید همچین رفتاری رو بکنید.

 می تونید همون کارهایی که دیگرانی که در جنگ های مسلحانه شرکت کردند رو انجام بدید.

 حالا شما یک موقعیتی دارید می تونید یک پولی رو فراهم کنید تا یک جماعتی آماده بشن، فعالیت بکنند، آموزش ببینند، ادواتی رو در اختیار داشته باشن تا این حرکت رو بکنن.

 نه این که مدام حرکت مسالمت آمیز مسالمت آمیز مردمی رو مصادره به مطلوب برای خود بکنید.

 برای این که به نوعی مروج این خشونت و کینه و انتقام باشید.

 چیزی که قشر خاکستری و آحاد مردم رو به سکوت و سکون وا می داره.

 پس باید تمام این موضوعات رو مد نظر قرار داد تا در این وادی حرکت کرد.

 در باب این نیروی بالقوه ای که در خارج از کشور هم وجود داره میشه ساعت ها صحبت کرد.

 اما نکته نهایی و مهم و اصلی این هست که در نهایت باید این قوه و این نیرو تبدیل به نیروی داخلی و نیروی تغییر دهنده بشه.

 در نهایت ما باید نگاه نهایی مون فقط به همین نکته باشه که در نهایت این نیروها هم قرار هست که نقش همون نیروی داخلی رو بازی کنن و هر چقدر این حرکت هدفمندانه تر بشه در نهایت ما رو به پیروزی میرسونه و ما باید چشم آخرین و نهایی مون فقط به همین نکته باشه که حالا این جماعت باید برگردن.

 یعنی شما یک تصور مشخصی رو داشته باشید به این تعدادی که اگر قرار باشه به ایران برگرده.

 من حتی در این راستا میخواستم در باب همین موضوع صحبت بکنم که شما تصور بکنید که حالا این نیروهایی که وجود دارند اگر همه و همه بخواهند به ایران برگردند تا چه اندازه میتونن قدرتمند باشن؟

 گفتم درباره اش صحبت کردم.

 گفتم تمام تحقیقات دارای یک عددی بین سه و نیم تا پنج درصد رو نشون میده.

 شما در نهایت میتونید 50 درصد رو بگیرید.

 حالا شما مواجه با یک جمعیت هشت میلیون نفری هستید که تقریبا نزدیک به ده درصد مردم ایران را تشکیل دادند.

 همین نیرو خودش به تنهایی می‌تواند انقلاب را در ایران پیروز کند.

 پس این نیروی بالقوه باید در نهایت به فعل در بیاید و آن فعل هم در نهایت در داخل ایران شکل می‌گیرد.

 حالا هر کس در هر پایگاهی که هست می‌تواند یک تعدادی را با خودش همراه کند و در نهایت به ایران برسد.

 خواسته‌ای که مدام دارد مطرح می‌شود از سوی این جماعتی که خارج از کشور باشند.

 در راستای اینکه ما این خواسته را از این حکومت داریم یا نداریم، در نهایت باید به این خواسته مشخص برگردد که حالا هواپیماهایی در اختیار آنها برای بازگشت به ایران باشد.

 همه آنها به نوعی ایرانی هستند و باید در آن خاک هم حضور داشته باشند و اگر قرار باشد ما به پیروزی برسیم با همین نیروهای در کنار هم قرار است که به پیروزی برسیم.

 پس نهایتا در نهایت تمام این اتفاقات ما را باید به همان مرحله ای برساند که حالا این نیروی خارج از کشور به داخل ایران برسد.

 اما پیش تر از این اتفاق می توانند یک سری کار ها را رقم بزنند و بیشتر هم باید حواس و توجه روی این موضوع باشه که کارهایی که نباید انجام بشه وقتی لطمه میزنه.

 انتشار تصاویر خشونت بار.

 وقتی ما داریم این واقعیت رو به چشم می بینیم که بعد از انتشار این تصاویر از تعداد تظاهرات کم میشه چرا که خیلی از اون بخش انقلابی هم دیگه حاضر نیستند این کار رو بکنند.

 وقتی شما مواجه میشید با اینکه اگر قرار باشه یک گفتمان پر کینه و انتقام میداندار بشه، حتی خیلی از نیروهای انقلابی هم که از همون ابتدای موجودیتشان در برابر اون حکومت ایستادگی کردند هم قرار هست از این بدن جدا بشن.

 قشر خاکستری بیشتر به لاک خودش فرو بره.

 شما به عنوان کسی که قرار هست آگاهی بدید و در یک ساحل امنی نشستید نباید این تصاویر رو تکرار کنید که لطمه مستقیم میزنه.

 اگر هدف و ایده و آرمان شما توامان با کینه و انتقام است.

 در راستای خشونت است.

 باید برای آن یک فعالیت عملی بکنید نه اینکه این حرکت مدنی را تبدیل و مبدل به یک حرکت خشونت بار بکنید.

 شما اگر به یک همچین طریقتی اعتقاد دارید، باید برای ساختنش فعالیت بکنید.

 باید نیروهایی را تربیت بکنید.

 ادواتی را بسازید که در باره اش هم به کرات صحبت کردیم.

 یعنی نمی شود دقیقا در این وسط بازی کرد که هیچ معنایی را دنبال نکرد و تمام اتفاقات افتاده را مصادره به مطلوب کرد.

 هر روز خط و نشان کشید و هی مدام بیشتر باعث خاموشی شد.

 یک تصویری که مدام دارد داده می شود در باب اینکه شما بخواهید این را بکشید و بخورید.

 در آینده ما باید به قتل و مرگ و کشتن این فرمانده و آن فرمانده برسیم.

 آرزویی که تصویر بشود در نهایت آرزوی کشتن و به قتل رساندن و انتقام گرفتن از مثلا رهبر جمهوری اسلامی باشد.

 هیچوقت قدرت بسیج گری نخواهد داشت.

 این انتقام و کینه نمیتونه راه بر باشه و حتی اگر در شرایطی هم در نهایت ما به آن انقلاب خشم هم برسیم، فردای مشخص و روشنی را برایمان نخواهد ساخت.

 پس ما باید بدانیم که دقیقا داریم چه رفتاری را پیش میبریم و در نهایت هم گفتم که باید به آن نقطه ای برسیم که این نیروهای بالقوه در نهایت به ایران برگردند و در ایران بتوانند فعالیت بکنند که میشود در باب این خیلی صحبت کرد.

 برنامه داد در باب آن کمک ها، در باب اطلاع رسانی هم بیشتر و بیشتر صحبت کردم و به نظرم نتیجه کلی و برآیند کلی را به دست دادیم توی این قسمت مشخص.