خب دوستان توی این آخرین قسمت از ویژه برنامه خدا قرار هست که ما در باب رها شدن از این معنای خدا صحبت بکنیم.

 در این ویژه برنامه سعی کردیم در باب این معنا بیشتر و بیشتر صحبت بکنیم و در نهایت به این نقطه برسیم که با رها شدن از این معنای مشخص از خدا چه جهانی در برابر ما شکل خواهد گرفت؟

 دنیا به چه سمت و سویی خواهد رفت؟

 یک تصویری رو با هم مطرح می‌کنیم در باب جهانی که درون اون انسان ها پایبند به این خدا و این معنای خدا نباشند.

 اما پیش از اینکه وارد بحث بشیم یک اشارات کوچکی هم به قسمت های مختلفی که توی این برنامه بود هم داشته باش.

 ما در باب موجودیت خدا صحبت کردیم.

 در باب وجودیت او.

 اینکه علم قادر نیست با علم امروزی بتونه این وجود و یا عدم وجود رو ثابت کنه و انسان ها به واسطه ایمانشون هست که باور میارن خدا وجود داره و یا نداره و در عین حال غالب مردم در جهان باور دارن که خدا وجود داره و به واسطه ایمانشون حقیقتی رو ساختند که درون اون خدا وجود داره و حال وظیفه ما مواجهه با تاثیرات این خدا بر جهان هست.

 اینکه ما قرار باشه عمرمون رو تلف کنیم برای اینکه آیا خدا وجود داره یا نداره هیچ راه کاری به ما نخواهد داد و ما وظیفه داریم تا در باب این تاثیرات صحبت کنیم.

 این تاثیرات رو کم و اندک بکنیم.

 ما در باب معنای خدا صحبت کردیم.

 در باب معنایی که مترادف با نادانی ها، ناتوانی ها و ترس های ما بوده، معنایی از خدا که معنا گر وحدانیت، قدرت پرستی، خودخواهی های خدا، قدرتی که در اختیار او وجود دارد، برتری طلبی و موضوعاتی از این دست بوده.

 ما در باب خدایگان بی شمار صحبت کردیم.

 درون دل ها و در نهایت این خدایگان بی شماری که به صحن عمومی و اجتماعی هم می رسند.

 خدا مابه ازاء هایی خواهد داشت و در جهان ما پر از این خدایگان خواهد شد.

 خدا در آسمان ها بند نخواهد بود.

 خدا به زمین می آید، در تخت قدرت خواهد نشست در تخت قدرت حکومت در تخت قدرت خانواده پدر خواهد شد.

 رئیس کارخانه خواهد شد.

 خدا تبدیل به معلم ها، تبدیل به مدیران، تبدیل به رییس ها، رییس جمهور ها، رهبر ها، پادشاهان و امپراطور ها خواهد شد و ما هزاران هزار خدا را با آن دست به گریبان هستیم.

 ما در باب تقابل میان شرک و توحید صحبت کردیم و گفتیم که این نگاه مشرکانه می توانست ما را چقدر دورتر بکند از این معنای واحد خداوندی.

 از این نگاه توحیدی که تمام قدرت را برای یک تن خواهد خواست.

 ما در باب این معنا و این تقابل هم صحبت کردیم.

 فرای آن در باب مظالم خدا صحبت کردیم، در باب فرهنگ خدا صحبت کردیم، فرهنگی که به واسطه معنای خدا به وجود آمد.

 فرهنگی که در دل آن ما با برده داری با فرمانبرداری روبرو شدیم.

 فرهنگی که انسان ها را به این سمت و سو سوق داد و در نهایت مظالم بیشماری که به واسطه وجود خدا در جهان ما وجود دارد.

 مظالم بی کرانی که به صورت مستقیم و یا غیر مستقیم زندگی ما را تحت تاثیر قرار می‌دهد و حالا قرار است که در باب جهانی صحبت بکنیم که ما رها شدیم از این معنا.

 معنایی که سالیان سال هست گریبان ما را گرفته و دنیای ما را به این سمت و سو کشانده.

 خب قاعدتا جهانی.

 ما در آن زندگی می‌کنیم که یک سری از مظالم همواره وجود دارند. دارد.

 ما در باب این مظالم صحبت کردیم.

 حوادث طبیعی که وجود دارند، اتفاقاتی که می افتد، سیل، زلزله، باران، طوفان و موضوعاتی از این دست.

 اینها همیشه وجود خواهند داشت و خدا هم با وجود و یا عدم وجودش تاثیری در این موضوع نخواهد داشت و یا نیاز های انسانی انسان ها و موجودات دیگر نیازهایی دارند که به واسطه آن نیاز ها، ظلم هایی را شکل می دهند.

 اینها باز هم ادامه دار خواهد بود.

 اما مدل تقابل ما با این موضوعات قاعدتا متفاوت خواهد شد.

 پس ما مظالمی را در این دنیا داریم.

 دنیایی که پر از زشتی ها و ظلم هاست که قاعدتا ادامه دار خواهند بود اما ما می توانیم با آن ها به نوع دیگری رفتار کنیم.

 به دور از آن معنای خدا، به دور از آن فرهنگ ساخته شده از خدا.

 پس قاعدتا جهانی که به دور از خدا باشد، این مظالم درونش از بین نخواهد رفت.

 اینکه باز هم کمی ها و کاستی هایی خواهیم داشت، اینکه باز هم بیماری ها خواهند بود.

 اینکه باز هم انسان هایی حیواناتی با معلولیت به دنیا خواهند آمد.

 که تمام عمر زجر بکشند و عذاب بکشند.

 اما تقابل ما با این موضوعات متفاوت خواهد بود.

 قاعدتا اگر ما جهانی را تصور کنیم که درون آن خدایی نباشد، اولین چیزی که به ما انسان ها داده می شود، اعتماد و ایمان به خویشتن است.

 ایمانی که همه عمر انسان ها به خدا داشته اند.

 خدای واحد در آسمان ها تنها ایمان بشری بوده.

 انسان ها به این خدا باور داشته اند، ایمان داشته اند و تمام توانایی را نزد او می دیدند، تمام قدرت را نزد او می دیدند.

 تمام اتفاقات دهشتناکی که در جهان وجود داشت را او باید حل می کرد.

 او آن ها را باید مصون از این مشکلات می گذاشت.

 تصویر را نگاه کنید به این تصویر از ناجی.

 اینکه قرار هست ناجی در آسمان ها وجود داشته باشد و در آتی به زمین بیاید، جهان پر ظلم ما را رو تغییر بده.

 این به معنای این هستش که شما دیگه ایمانی به خویشتن نخواهید داشت.

 شما دیگه نیازی نیست که کاری بکنید.

 اگر ایران ما امروز در بدترین شرایط است شما در انتظار ناجی بمانید.

 شما دست به دامان خدا و قدرت او بشید تا این جهان رو بهتر بکنه تا این کشور رو بهتر بکنه.

 ناجی روزی سر بیرون خواهد آورد و این ظلم سر شار رو از بین خواهد برد.

 اگر حکومت ظالمانه ای بر ایران حاکم هست.

 خب قاعدتا وقتی این نگاه به خدا وجود نداشته باشه، وقتی این ایمان به خدا، این باور خدا، این معنای خدا وجود نداشته باشه، حالا انسان ها قرار هست که به توانایی خودشون، به دانایی خودشون ایمان بیارن.

 قرار هست که به خویشتن شون ایمان بیارن.

 قرار هست که خودشون برای رسیدن به پیروزی ها تلاش بکنن، مشکلات رو خودشون از میان بردارند.

 اگر ظلمی در جهان وجود داره باید برای پیش بردش برای اینکه اون رو از بین برد تلاش کرد.

 حالا وقتی اون معنای خداوندی وجود نداشته باشه، وقتی او گریبان ما رو نگیره، حالا ما میاییم و تلاش میکنیم.

 حالا در انتظار ناجی نیستیم.

 اگر ایران شرایط بدی داره تو خودت ناجی اون کشور میشی، تو خودت تلاش میکنی تا اون کشور رو بهتر بکنی.

 اگر ظلمی در کنار خودت میبینی حواله اش نمیدی به خدا در آسمان ها، در جهان آخرت در همین جهان برای از بین بردن اون مشکل بزرگ تلاش میکنی.

 پس قاعدتا ایمان به خویشتن مترادف میشه با نبود خدا.

 اگر خدایی در جهان وجود نداشته باشه دیگه انسان هایی نیستند که همه ایمان خودشون رو به قدرت خدا گره بدن و حالا باید به سمت و سوی خودشون برسن.

 حالا باید به خودشون نگاه کنن، به دانایی های خودشون نگاه بکنن، به توانایی های خودشون نگاه بکنن، دانایی و توانایی خودشون رو بیشتر بکنن تا بر در برابر این مشکلات صف آرایی بکنن تا این مشکلات رو از بین ببرند.

 حالا ما با جهانی روبه رو هستیم که درون آن انسان ها تلاش می کنند، فعالیت می کنند، علم کسب می کنند، دانششون رو بیشتر می کنن، تواناییشون رو بیشتر می کنن تا مشکلات رو از بین ببرن.

 در انتظار ناجی نیستند، دست به دعا بلند نمی کنن تا فلان مشکل حل بشه بلکه برای اون مشکل تلاش می کنن.

 حالا اگر انسان هایی، موجوداتی، حیواناتی با معلولیت به دنیا میان حالا سعی می کنن راهکاری داشته باشن که در برابر این ایستادگی بکنن.

 راهی داشته باشن که اونها کمتر آزار ببینن.

 به آسایش بیشتری برسن.

 حتی بالاتر از این، این معلولیت ها وجود نداشته باشه.

 اگر حوادث طبیعی وجود داره که ظلم های بیشماری رو شکل میده، حالا انسان ها به دنبال راهکاری هستن که در برابر این حوادث خودشون رو ایمن بکنن.

 حالا انسان ها به توانایی خودشون، به دانایی خودشون ایمان دارن.

 به خویشتن خودشون ایمان دارند.

 حالا دیگه قرار نیست که در قبال این زلزله دعا بکنن.

 حالا قرار نیستش که به خاطر اینکه این زلزله نباشه دست به دامان توجیهات فلان مرجع دینی باشند که آری به واسطه ی گناه سرشار، به واسطه ی شرک این هاست که این سیل اومده.

 این زلزله اومده.

 حالا هزاران مابه ازا وجود داره برای اینکه به اون عالم دینی، اون نادان دینی ثابت کرد که در فلان کشور هزاران هزار میلیون ها کافر بیشتر زندگی می کنه اما اونها با این حوادث رو به رو نشدند.

 این توجیهات ادامه داره و تا زمانی که این معنای خدا هم وجود داشته باشه تعداد بیشماری گردن می ذارن در برابر خدایی که قرار است در برابر شما پرسشی نداشته باشد، او پاسخگوی به شما نیست.

 او پرسشگر است، او قاضی است، او قاضی قضات هست، او انتقام گیر هست.

 او تمام صفات رو داره.

 شما در برابرش پست و ذلیل هستید حالا ما داریم در باب دنیایی صحبت می‌کنیم که اگر این معنا از اون گرفته بشه انسان ها باید به خویشتن شون ایمان بیارن.

 باید دست به زانوی خودشون بذارند و بلند بشن.

 حالا اگر ایران در بدترین شرایط است باید تلاش کنن.

 باید این شرایط رو تغییر بدن.

 اگر فلان ظلم رو در برابرشون می دونن و می بینن، این رو حواله به جهان دیگری نمی دن، حواله به آخرت نمی دن، حواله نمی دن که خدا این مشکل رو مرتفع بکنه.

 خودشون به عنوان یک انسان تلاش می کنن تا این مشکل وجود نداشته باشه.

 در برابر حوادث طبیعی، در برابر کمی ها و کاستی های دنیا، در برابر تمام مظالم.

 فرای اون در باب مظالم دیگری که در جهان وجود داره، در باب نیازهایی که وجود داره و ما رو به این سمت و سو و به این ظلم بزرگ سوق می ده.

 حالا انسان فکر می کنه جهانی است که ما بر پایه نیاز در اون زندگی می کنیم.

 به واسطه این ها ظلم هایی رو داریم به وجود میاریم.

 از این ظلم خودمون میتونیم کم بکنیم.

 میتونیم کمتر آزار برسونیم.

 حال به جای اینکه به دنبال کودکان حیوانات باشیم و اونها رو سلاخی بکنیم و تیکه تیکه بکنیم و از گوشتشون استفاده بکنیم و خون خوار باشیم، حالا میتونیم یک راه بهتری رو برگزینیم.

 حالا میتونیم سبز خوار باشیم.

 میتونیم گیاه خوار باشیم؟

 میتونیم جان حیوانات رو از بین نبریم، میتونیم اونها رو شکنجه و آزار ندیم.

 میتونیم برای این اتفاقات، برای این ظلم های سرشار راهکار داشته باشیم.

 اگر ما درگیر نیاز به شهوت هستیم نیازی نیست که این خواسته ی خودمون رو با آزار دیگران به پیش ببریم.

 بلکه میتونیم در یک تصویر مشخص در دل یک عشق به این احساس پاسخ بدیم.

 پس انسان مواجه میشه با مشکلاتی که برای اون باید راه حل داشته باشه نه راه حل هایی که صرفا خدا باهاش مطرح کرده.

 خب قاعدتا در ارتباط با شهوت خدا هم در دل ادیان در باب ازدواج صحبت کرده اما در دل این ازدواج و این تصویر تا چه اندازه نابرابری هست؟

 تا چه اندازه مصیبت و ظلم وجود دارد؟

 به عنوان مثال در دل اسلام اسلامی که ما می‌شناسیم، حال شیعی آن را اصلا مد نظر داشته باشیم که ما بیشتر با آن درگیر هستیم.

 ما در دل این ازدواج برای مقابله با آن احساس نیاز و نیاز شهوانی یک راهکار داریم. راهکار خدایی.

 این راهکار خدایی به ما می‌گوید که شما می‌توانید همسری اختیار کنید و این مردان می‌توانند چهار همسر اختیار کنند.

 می‌توانند تعداد بیشماری زنان را صیغه کنند.

 حالا قرار است ما برابری را چگونه در این داستان، در این تصویری که دارد ارائه می‌شود به زباله‌دان بیندازیم؟

 قرار است چگونه حقوق دیگران را پایمال کنیم؟

 و این راهکاری است که توسط خدا در دین اسلام داده شده.

 اما اگر قرار باشد انسان از این معنای مشخص خداوندی دور باشد، حالا قرار است که با این مشکل، با این نیاز به نوع دیگری دربارش راه حل داشته باشه.

 راه حلی که لزوما وابسته به خدا نیست.

 حال اگر در باب نیاز ما نسبت به خوراک و خوردن خدا امر می کنه که من چهارپایان رو آفریدم برای لذت شما، اینها نعمات من بر زمین هستند و شما خود رو به راحتی دارای حق می دونید که اینها رو بکشید، بزرگ بکنید و بکشید این ها رو آموزش بدید، این ها رو بزرگ بکنید، اینهارو تعلیم بدید، تربیت بکنید، بزرگ بکنید تا بعد در نهایت قساوت این ها رو سر ببرید تا کودکانی که به دنیا میارند رو جدا بکنید و تیکه تیکه بکنید.

 بعد دنبال جوجه کباب تو خیابون ها بگردید.

 دنبال ران گوساله بگردید در مغازه های قصابی.

 در اوج قساوت و دیوانگی و جنون.

 این معنا به شما داره تزریق میشه و راهکار میده در قبال این نیاز.

 اما اگر این معنا وجود نداشته باشه، حالا انسانی که به این موضوع فکر می کنه آیا اون حیوان درد نمیکشه؟

 آیا رنج نمی بره؟

 آیا تو اون رنج و درد را نمی بینی؟

 آیا تو از رنج و درد او رنج نمی بینی؟

 آیا تو اگر کودکی داری او کودکی ندارد؟

 آیا کودک او درد و رنج را نمی فهمد؟

 حالا قرار است که معادلات به نوع دیگری با شما مطرح شود.

 حالا به دور از آن معنای خدا که فصل الخطاب تمام صحبت هاست.

 اگر امر می کند که این چهارپایان، این حیوانات زاده شده اند، خلق شده اند برای لذت شما.

 حالا اگر کسی مطرح کند که این ها هم جانی هستند، جانی با ارزش هستند.

 درد می برند، رنج می برند.

 شما به این ها فکر می کنید؟

 به دور از معنای خدا.

 چرا که کمی پیشتر با وجود آن معنای خدا و تکیه به آن معنای مشخص و ایمان به آن معنای مشخص از خدا، شما فکر هم نمی کردید.

 چرا که فصل الخطاب فرمان بزرگ صادر شده بود.

 خدا به شما امر کرده بود که این حیوانات برای شما هستند.

 پس قاعدتا اگر تصویری رو داشته باشیم به دور از این معنای خداوندی قرار هست انسان به خویشتن خودش باور بیاره، ایمان داشته باشه و به واسطه ایمان به خویشتن. حالا راهکار.

 حالا با دانایی و توانایی که داره در باب موضوعات مختلف فکر کنه و راهکار جدید ارائه بده.

 حالا اگر نیازی داره براش یک پاسخ بهتری داشته باشه.

 پاسخی که به دور از ظلم به دیگران باشه.

 حالا قرار نیست که تجاوز بکنه.

 قرار نیست که حقوق زنان رو پایمال بکنه و چهار زن اختیار بکنه.

 قرار نیست که زنان رو به عنوان برده جنسی خودش تحت عنوان صیغه به استخدام بگیره.

 قرار هست که تحت یک تصویر مشخص و یک عشق به این احساس درونی هم پاسخ بده.

 قرار هست که اگر پر از نیاز و گرسنگی ست او گرسنه شده و باید به این نیاز خودش پاسخ بده.

 قرار است که با سبز خواری این روش رو به پیش ببره.

 قرار هست که دیگه حیوانات رو قلع و قمع نکنه.

 اونها رو نکشه.

 حالا به دور از این معنای خدا راهکارهای تازه ارائه میشه.

 دیگه فصل الخطاب هم نیست که همه چیز رو پایان بده.

 پس قاعدتا این ایمان به خویشتن، این دانایی، این توانایی برای ما راه های بهتری رو خواهد ساخت و جهان بهتری رو خواهد ساخت و از همه مهمتر جهانی غیر ایستا.

 جهانی در حال فعالیت، پویایی و تکاپو.

 قاعدتا انسان ها از همون ابتدا که همه کارهاشون درست و خوب و مثبت نبوده، انسان ها در حال تکامل اند.

 تمام انسان ها، انسانی که به دنیا میاد از روز نخست که قرار نیست همه چیز رو بدونه.

 و این نگاه پویا در دل همچین دور ماندن از خدا شکل میگیره.

 اگر شما باور به وجود این خدا داشته باشید، قرار است که ایستا باشید.

 خدا دانای کل هست.

 همه چیز دان هست.

 همه چیز رو میدونه.

 قرار نیست شما چیزی فراتر از او بدونید.

 قرار نیست چیزی فراتر از او به وجود بیارید.

 راهکار تازه ارائه بدید.

 تمام راهکار ها بیان شده.

 همه چیز به نهایت خودش رسیده.

 شما موظف فقط و فقط به فرمانبرداری و اجرای این فرامین و دستورها و این نوع زیست و این فرهنگ ساخته شده هستید.

 اما وقتی ما دور از این معنا بشیم حالا میتونیم راهکارهای تازه داشته باشیم.

 حالا میتونیم صحبت های تازه ای بزنیم.

 حالا میتونیم در تکاپو باشیم، پیشرفت بکنیم و این انسان در تکامل رو بیشتر و بیشتر تکامل بدیم.

 انسان ها قاعدتا به واسطه موضوعات تازه ای که دریافت میکنن رفتارهای تازه ای هم از خودشون ارائه میدن اما در دل معنایی که گره خورده با وجودیت خدا باشه، ایمان به خدا باشه، همه چیز ایستا میشه، همه چیز دگم میشه، همه چیز خشک میشه، همه چیز در همون نقطه ای که هست فریز میشه.

 دیگه قرار نیست تکون بخوره.

 قرار هست همه همون رویه رو ادامه بدن.

 قرار هست تا آخرین روزی که جهان وجود داره چهارپایان زاده شده باشن برای لذت انسان ها.

 نعمتی برای انسان ها.

 حالا انسان ها خود رو مجاب میدونن.

 حالا انسان ها به خودشون حق میدن که هر رفتاری رو هم با این حیوون ها داشته باشن.

 هر حرفی متضاد با او مواجه میشه با کفر در برابر خدا ایستادن یا بی ارزش.

 اصلا دارای ارزش نیست چرا که خدای واحد و بزرگ این صحبت رو کرده.

 دیگه ما نیازی نداریم کس دیگه ای بخواد دربارش صحبت بکنه.

 چشم ما رو به نوع دیگری به دنیا باز بکنه.

 حالا در باب رنجش حیوانات صحبت بکنه.

 در باب این آزار صحبت بکنه.

 در باب ارزش جان صحبت بکنه.

 خب قاعدتا این موضوع که ما درباره اش صحبت کردیم و گفتیم که نبود خدا تا چه اندازه میتونه ما رو به این مرحله برسونه، مراحل دیگری هم خواهد داشت.

 به عنوان مثال ما نزدیک به مفهوم آزادی خواهیم شد.

 ما به دور از این خدای ساخته شده و این معنای ساخته شده.

 حالا میتونیم نزدیک به اختیار باشیم.

 آزادی قاعدتا مترادف با اختیار هست.

 آزادی به مفهوم اختیار هست.

 شما بتونید انتخاب بکنید هر چیزی رو در این جهان، جایی که خدا در کنار شماست.

 جایی که معنای خدا در کنار شماست.

 شما جبرا همه چیز رو باید قبول کنید.

 اما جایی که این معنا دور از شما باشه.

 حالا شما حق انتخاب دارید.

 حالا میتونید انتخاب کنید.

 هر موضوعی که درباره اش تا همینجا صحبت کردم.

 یعنی شما تصور کنید جهانی گره خورده با معنای خداوندی و گره خورده با مفهوم جبر.

 و جهانی به دور از خدا که به شما اختیار انتخاب رو خواهد داد.

 اینکه شما بتونید انتخاب بکنید.

 اینکه شما بتونید و جایی داشته باشید برای انتخاب موضوعات.

 اما بوجود اومدن این معنای خدا برای شما هیچ دریچه ای رو نمیزاره مگر جبرا اون موضوع رو قبول کنید.

 شما مسلمون هستید مسلمون زاده حق اینکه بخواید انتخاب بکنید دین دیگری رو داشته باشید ندارید.

 شما جبرا وارد این دین شدید.

 اگر از این دین خارج بشید مرتد هستید.

 خون تون هم حلال هست.

 این اون فرهنگ خداوندی است.

 این اون ساختی ست که خدا برای جهان ما به وجود آورده و تمام آزادی ما رو هم خدشه دار کرده و از بین برده.

 اما در جهان به دور از خدا انسان ها حق انتخاب دارند.

 میتونن دینشون رو ده ها بار عوض کنن.

 میتونن امروز مسیحی باشن، فردا مسلمان باشن، پس فردا بی دین باشن و یا به هر دین دیگری باور داشته باشن می تونن باورهای تازه ای رو به وجود بیارن، چهارچوب های اخلاقی تازه ای رو تصویر بکنن و هر چقدر ما دور از این معنای خداوندی بشیم، بیشتر و بیشتر نزدیک به حق انتخاب و اختیار خواهیم شد و در نهایت آزادی رو خواهیم داشت.

 فرای اون به آزادگی خواهیم رسید چرا که ما باور داریم همه موجودات با ارزش هستن.

 همه جان ها با ارزش هستند.

 حال یک طبقه خاص با ارزش نمی شه.

 خدا نوک هرم با ارزش نمی شه.

 باورمندان به اون خدا در یک دین خاص با ارزش نمی شن.

 همه دارای ارزش و احترام و اعتبار خواهند بود و این شروع فصلی است به نام آزادگی به دور از معنای خدا بودن.

 نزدیک شدن به مفهوم آزادی و آزادگی است.

 رها بودن هست.

 شما آزاده ای خواهید بود که دیگران رو هم قبول خواهید کرد.

 وجودشون رو، باورشون رو، ایمانشون رو.

 قرار نیست دیگران رو کافر و مشرک و بی دین و بی خدا و این عناوین بهشون بدید چرا که اونها هم یک موجود هستن. باوری دارن.

 اما گره خوردن فکر شما با این معنای خداوندی مترادف هست که همه چیز نزد شماست.

 حق در اختیار شماست.

 فصل الخطاب همه چیز در اختیار شماست.

 شما خدای همه چیز دان دارید، توانا دارید، دانا دارید، عاقل دارید، قدرتمند دارید، همه چیز رو داره، دیگران نفهم و بی شعور و احمق و کافر و مشرک هستند.

 هر کسی دور از دایره شما باشه قاعدتا بی ارزش و بی اعتبار هست و ما هی دورتر از معنای آزادگی میشیم.

 و نبود این خدا ما رو بیشتر و بیشتر به آزادگی سوق میده.

 اما یکی از دیگه موضوعاتی که میشه بهش اشاره کرد قاعدتا این قاعده فرمانبرداری از فرمان هست.

 ما در باب خدا صحبت کردیم.

 خدا مترادف شده است با فرمان انسان هایی فرمانبردار.

 اما اگر این خدا وجود نداشته باشد، انسان هایی هستند که در برابر موضوعات یاغی هستند، سرکش هستند، طغیانگر هستند.

 اگر صحبتی به اون ها گفته میشه اون ها باید بسنجند که آیا درست هست یا نه.

 اگر قرار هست که کاری رو به پیش ببرند، به واسطه فرمان به پیش نخواهند برد.

 انسانی که به این معنای خدا معترف نیست، قاعدتا دیگه به هیچ عنوان تا این حد درگیر مفهومی به اسم فرمانبرداری هم نخواهد بود.

 درون او احساس یاغی گری و طغیان هم زنده خواهد شد.

 او دیگه قرار نیست که اگر حرفی رو شنید به واسطه اینکه فرمان خدا هست قبول کنه، چشم و گوش بسته اون راه رو به پیش بره.

 اگر به او فرمان رسید که فلان کس رو بکش.

 فتوای فلان آیت الله هست دیگه قرار نیست بره بکشه.

 اگر به او فرمان رسید تا در میدان جنگ برو و دیگران رو قلع و قمع کن، قرار نیست این کار رو بکنه.

 قرار هست فکر بکنه قرار هست در اون میزان خودش قرار بده.

 میزان اخلاقی خودش.

 میزان باور خودش قرار بده.

 آیا کار درستی می کنه یا نه؟

 اما نگاه و فلسفه خداوندی ما رو به سمت و سویی میبره که همه و همه باید فرمانبردار باشند.

 پس قاعدتا این روحیه طغیانگری، ایستادگی و مقاومت در برابر زور، در برابر ظلم، در برابر زور، در برابر فساد قاعدتا مترادف میشه با نبود معنای خدا.

 هر گاه که ما این معنای خدا رو دورتر از خودمون بکنیم، روحیه طغیانگری رو بیشتر در خودمون زنده میکنیم.

 از این فرمانبرداری قاعدتا دورتر و دورتر میشیم.

 قاعدتا موضوع دیگه این برتری ست.

 این میل به برتری ست.

 ما خدایی رو داریم که برتر از دیگران هست.

 انسانی رو تصویر میکنه به عنوان برتر از دیگر جانداران.

 اشرف مخلوقات این سلسله ها و این طبقات برتری طلبی مدام در حال شکل گرفتن است.

 ما در قسمت های پیش تر در باب این موضوعات صحبت کردیم فرهنگ ساخته شده، معنا های خدا و.

 حال ما دنیایی به دور از خدا داریم که انسان ها میل بیشتری قاعدتا به برابری خواهند داشت.

 حالا دیگر قرار نیست خودشان را به نوک پیکان برسانند.

 قرار نیست خدایی را برتر از دیگران تصور کنند تا به واسطه ی آن خود را از دیگران برتر ببینند و مدام در حال ساختن این برتر های بیشتر باشند.

 طبقاتی که هی برتر ها را تقسیم می کند، زنان و مردان، همجنسگرایان و مردان.

 اصلا به عنوان مثال بی دینان و بی دینان و الی آخر.

 حالا قرار است که نزدیک تر بشویم به مفاهیمی نزدیک تر بشویم که در آن همه و همه یکپارچه باشند.

 قرار است دور بشویم از این معنای برتری طلبی.

 من در باب این برتری و برابری صحبت کردم.

 در قسمت های مختلف این پادکست به نام جان و گفتم از هر دری که برتری طلبی وارد بشه برابری بیرون می ره.

 اینها موضوعاتی هستن که با هم جمع شدنی نیستن.

 جایی که برابری وجود داشته باشه برتری معنا پیدا نمی کنه و جایی که برتری طلبی وجود داشته باشه برابری نمی تونه نقشی داشته باشه.

 پس قاعدتا دور شدن از معنای خداوندی ما رو بیشتر و بیشتر نزدیک به مفهوم برابری خواهد کرد.

 چرا که نوک هرم وجودیت این خدا برتری طلبی هست.

 اونجایی طلب وجود داره.

 شما باورمند به این نظام فکری آلوده هم خواهید بود.

 اما با نبود این خدا شما میتونید قدرت رو تقسیم کنید.

 این قدرت مداری که در اختیار خدا هست حالا قرار هست که تقسیم بشه.

 قرار هست ما قدرت واحده ای رو در اختیار یک تن نزاریم.

 به مثابه اینکه خدایی وجود داره که این قدرت رو در اختیار خودش گرفته به واسطه الگوبرداری از اون خدای در نوک هرم.

 حالا قرار هست که ما این قدرت رو تقسیم بکنیم.

 قرار هست که این قدرت رو پاسخگو بکنیم.

 خدای دیکتاتوری که تصویر شده اگر نباشد و انسان ها از او رها بشن، حالا قرار هست که قدرت در اختیار جمع بی شماری قرار بگیره که پاسخگوی ما باشند که اونها رو نقد بکنیم.

 اما هر چه قدر نزدیک بشیم به این معنای خدا و باور به این خدا، این قدرت بدون هیچ پاسخگویی بیشتر و بیشتر هم به پیش میره.

 همون طوری که ما به ازاش هم در جهان ما به شدت وجود داره، در همین ایران خودمون و در همین جمهوری اسلامی.

 اما یکی از موضوعات دیگر مسلما قوانین هست.

 ما قوانین رو تحت عنوان نام خداوندی داریم که غیر قابل عدول هستند.

 اینها قوانینی هستند که تا جهان وجود داره باید ادامه پیدا بکنن.

 اما اگر ما از این معنای خداوندی دور بشیم حالا میتونیم این قوانین رو تغییر بدیم.

 حالا میتونیم با فکر خودمون، با روزگار خودمون، با شرایط خودمون این قوانین و عرفی بنویسیم با شرایطی که داریم زندگی میکنیم.

 تا چندین سال پیش در زمان محمد هزاران هزار موضوع اصلا وجود نداشت تحت عنوان جرم وجود نداشت و یا انسان ها به واسطه اون شرایط و اون فرهنگی که دنبال می کردند روش دیگری داشتند و یا اصلا دستی برای ما باز نبود تا بتوانیم یک سری از فرهنگ های بیمار جمعی مون رو تغییر بدیم.

 مثل انتقام، مثل کینه ورزی، مثل خشونت و الی آخر.

 و حال وقتی شما باورمند به خدا و معنای خدا باشید، قرار است که عیسی در جای خود بمانید و این قوانین رو تغییر ندید.

 قوانین الهی که گاها پر از ظلم و جنایت و فساد و بدبختی و مصیبت است، مثل دست بریدن، مثل دست و پا بریدن، مثل شلاق زدن، مثل شکنجه کردن، مثل اعدام کردن و الی آخر.

 اما در دنیایی به دور از این معنای خدا شما میتونید این قوانین رو تغییر بدید.

 دیگه محتاج به یک خدای در آسمان نیستید که به فکر خودتون، به دانایی خودتون، به توانایی خودتون، به جهان پیرامون خودتون قاعدتا نگاه میکنید و این قوانین رو با توجه به شرایطی که دارید عوض میکنید.

 ما در نهایت جهانی رو خواهیم داشت به دور از این معنای مشخص از خدا.

 معانی ای که توی این قسمت فرهنگ هایی که توی این قسمت های مختلف دربارش صحبت کردیم تک تک اون معانی میتونن تغییر کنن.

 مسلما موضوعاتی هست که همواره چه خدایی وجود داشته باشه در دل انسان ها و چه خدایی وجود داشته باشه وجود خواهد داشت.

 مثل حوادث طبیعی، مثل نیاز ما به خوراک، نیاز ما به شهوت و یا موضوعاتی از قبیل کمی ها و کاستی ها.

 اما این ها رو هم میشه با ایمان به خویشتن تغییر داد.

 میشه بهتر کرد؟

 میشه براش راهکار داشت.

 در باب قوانین میشه همه چیز رو بهتر و بهتر کرد.

 در باب قدرت و قدرت پرستی میشه این قدرت رو تقسیم کرد.

 میشه این قدرت رو پاسخگو کرد؟

 در باب تمام این عناوینی که صحبت شده.

 در نهایت ما به یک مرحله ای خواهیم رسید زمانی که دور از این معنای خدا بشیم که چهارچوب اخلاقی رو برای خودمون پدید بیاریم که وابسته به این نگاه های دگم و بیمار چند هزاران ساله نباشد.

 نگاه های عقب مانده ای که تا این حد زندگی ما را به فساد و نیستی کشانده.

 وقتی شما مواجه می شوید با معنایی مثل شلاق زدن در ملاء عام، آیا این با آن ذهنیت شما همسویی دارد؟

 آیا اعدام کردن و این اعدام را در ملاء عام کردن با ذهنیت شما همسویی دارد؟

 آیا این دست به گریبان شدن فرمانبرداری اینکه شما تا این حد در انفعال و در کوچکی و حقارت باشید، اینکه تا این حد آرزومند به وجود ناجی و خدا و استدعا کننده از خدا باشید در باور شما وجود خواهد داشت.

 حال دنیای به دور از خدا میتواند چارچوب اخلاقی را برای خود پدید بیاورد.

 چارچوب اخلاقی که همتای باور های من باورمند به جان هست، باورمند به آزادی هست.

 باورمند به برابری هست.

 آزادی ای که آزار نرساندن به دیگر جانداران همه جانداران را نوید می دهد.

 به مفهوم برابری همه جان ها برابرند.

 انسان ها، حیوانات و گیاهان.

 حالا قرار است شما یک چهارچوب اخلاقی تازه ای رو پدید بیارید که در دل اون هر زیبایی رو نزدیک به باور خودتون بکنید.

 از ظلم ها، از زشتی ها، از آزار ها دور بشید.

 حالا دور از این معنای خدا شما به خویشتن خودتون، به دیگر جان ها احترام خواهید گذاشت.

 دیگران رو هم آزاد و رها خواهید دید.

 آزادی اون ها رو هم تضمین خواهید کرد.

 به آزادی و اختیار خودتون احترام خواهید گذاشت.

 به ایمان خودتون به اینکه شما هم میتونید کاری انجام بدید.

 دانا هستید، توانا هستید، میتونید این دانایی رو بیشتر بکنید، علم خودتون رو، توانایی خودتون رو بیشتر بکنید و قاعدتا میتونید در این راه گام بردارید برای رسیدن به مرحله ای بهتر.

 قاعدتا در باب این مساله ساعتها میشه صحبت کرد اما من سعی میکنم که این قسمت ها موجز و کوتاه باشه.

 در قسمت های آتی باز هم شاید به مفهوم خدا نزدیک بشیم اما در این ویژه برنامه تا این اندازه به نظرم کافی بود.

 ممنون که همراه من بودید.

 من نیما شهسواری و این برنامه به نام جان بود.

 در پناه آزادی.