دانلود و دسترسی رایگان به پادکست به نام جان

سلام دوستان من نیما شهسواری و این برنامه به نام جان هست شما هستم.

 این قسمت نهم از ویژه برنامه برساخت های انسانی است و ما قراره تو این قسمت در باب علم صحبت کنیم.

 ممنون که همراه من هستید.

 دوستان توی این ویژه برنامه مشخص در باب برساخت انسانی صحبت کردیم.

 برساخت های انسانی که به معنای تمام مفاهیم، ارزش ها و باورها و نگاه ها و نهاد هایی که انسان به وجود آورده و چیزی فراتر از جهان هستی و جهان پیرامون ما هستش، گاها از موضوعات ذاتی پیرامونمون موضوعات طبیعی نشات گرفته و همگام باهاش بوده، در راستای تکمیلش بوده و یا حتی میتونه موضوعاتی فرای موضوعات طبیعی و ذاتی جهان هم باشه.

 همه این نهاد ها و در نهایت برساخت های ساخته شده ی انسانی در راستای بهزیستی انسان ها بود.

 حالا یا به صورت شخصی و یا برای زندگی جمعی آنها و ما در این ویژه برنامه در قسمت ابتدایی سعی کردیم یک مقدمه ای پیرامون این مسأله داشته باشیم و در قسمت های بعدی هم سعی کردیم هر کدام از این عناوین مهم از این برساخت ها را تا جایی که توانستیم دربارشون صحبت بکنیم و در نهایت هم یک برداشت کلی نسبت به این مسأله داشته باشیم.

 در این قسمت خاص هم قرار است به یکی از این عناوین مهم یعنی علم بپردازیم.

 علم که قاعدتا یکی از برساخت های مهم زندگی انسان است.

 علمی که قاعدتا خاستگاه حقیقیش نیاز های انسانی است.

 نیاز ما برای کشف و جدا شدن از اون دریای پر از جهل و نادانی و ناتوانی ها، ما را به مرتبتی رسانده که یک دستاویز تازه ای داشته باشیم همتای علم و این علم زندگی ما رو تغییر بده، زندگی جمعی مارو تغییر بده.

 من در این ویژه برنامه در قسمتی که پیرامون خدا بود صحبت کردم که ما وقتی نزدیک به مفهوم و این برساخت بزرگ انسانی که فرای خودش بسیاری از عناوین و ارزش ها و فرهنگ ها را با خود بازتولید کرده می شویم، می دانیم که انسان به واسطه ی ترس هایش، نادانی ها و ناتوانی هایش دست به آفریدن خدا زده.

 انسانی که پر از نادانی و ناتوانی است، پر از ترس های بی بدیل و بی انتهایی است نسبت به جهان ناشناخته ای که در آن زندگی می کرده.

 در دوران باستان خب قاعدتا دستاویزی می خواسته برای اینکه بتواند از این ترس های متوالی از این نادانی و ناتوانی ها رها بشه.

 خب این دستاویز ساده قاعدتا این دست به دامن شدن بر یک قدرت ماورایی است که همه چیز رو داره.

 تمام توانایی ها و تمام دانایی ها.

 شما دیگه اونجا نیاز به علم ندارید.

 نیاز به راه حلی ندارید.

 اگر پر از ترس هستید میرید و به این قدرت ماورایی خودتون رو نزدیک میکنید.

 به واسطه قرابت با او از ترس هاتون دور می شید.

 اگر ناتوانی دارید از توانایی این توانگر بزرگ که تواناترین توانایی هست استفاده می کنید.

 اگر نادانی دارید، همه چیز در اختیار این خدای نادیده و نشنیده و نگفته هست.

 این می تونه به تمام سوالات و پرسش ها و جهل و نادانی های شما پاسخ بده.

 اگر موضوعات بی انتهایی در برابرتان هست که نسبت بهش فهم درستی ندارید و درک درستی ندارید، پاسخ ساده است خدا.

 خدا تولید کرده.

 خدا به وجود آورده و این ساده انگاری در نهایت شاید در یک نقطه ای از تاریخ به ما کمک کرده برای زندگی، برای گذران این زندگی.

 چرا که اون زمان ما هنوز پر از نادانی و ناتوانی بودیم و کاری براش نمیتونستیم بکنیم.

 اما با مرور زمان با این تاریخ طول و درازی که انسان بر زمین داشت، حالا کم کم یک مفهوم تازه، یک معنای تازه ای رو باهاش روبرو شده تحت عنوان علم که حالا ما بتونیم در باب موضوعات مختلف پیرامون خودمون کشف و شهود داشته باشیم، بتونیم اندازه گیری بکنیم، بتونیم قوانین رو بشناسیم و بتونیم قوانین موجود در طبیعت رو بشناسیم و بهشون بال و پر بدیم و در نهایت به اون نقطه ای برسیم که از این نادانی متوالی در وجودمون فاصله بگیریم.

 حالا بتونیم با این ترس های بزرگمون روبه رو بشیم، حالا بتونیم به اون ناتوانی خودمون چیره بشیم و توانمند به جهان در جهان حرکت کنیم.

 تمام این ها خاستگاه بوجود اومدن علم هست.

 یعنی اون نیاز ذاتی در وجود انسان ها برای پیشرفت، برای زندگی بهتر.

 قاعدتا در نهایت با یک نگاه عمیق به جهان ما رو به سمت و سویی کشونده که علم رو به وجود بیاریم و در این بحث ها هم پیشرفت های بزرگی رو انجام بده.

 پس همتای تمام برساخت های انسانی که ما دربارش صحبت کردیم و بر میگرده در راستای بهزیستی جمعی و فردی.

 موضوع علم هم به همین شکل هست.

 یعنی انسان ها برای رسیدن به یک زندگی بهتر، گذر کردن از اون جهل های توأمان خودشون و رسیدن به توانایی برای زندگی بهتر در جهان دستاویز تازه ای را به دست آورده اند که نامش را علم و قاعدتا از علم استفاده کرده اند برای اینکه بتوانند زندگی بهتری را برای خود بسازند.

 خب قاعدتا وقتی ما به جهان پیرامون خودمان، به جهان واقع پیرامون خودمان و به این سیر تاریخی زیست انسان ها بر زمین نگاه می کنیم، می توانیم به این نتیجه برسیم که علم کمک شایانی به زیست انسان ها در جهان کرده، بزرگترین کمک را در این زندگی برای زندگی بهتر همین علم انجام داده.

 یعنی شما تمام تاریخ را نگاه کنید، تمام سرگذشت انسان را نگاه بکنید و بیایید و این صد و پنجاه سال دویست سال گذشته را با هاش یه مقایسه ای داشته باشید.

 میتونید این حد والای از پیشرفت زندگی از نظر کیفی رو در انسان ها ببینید.

 اینکه چگونه انسان با پیشرفت در زمینه های بهداشتی و پزشکی توانسته زندگی رو تغییر بده برای تمام انسان ها.

 شما یک بار به اون میزان مرگ و میر در کودکان و نوزادان در اون دوره ها نگاه بکن به اون ترازی که در زایش و زندگی انسان ها وجود داشته.

 به اون میزان از مرگ و میر به میانگین سنی انسان ها.

 تمام این ها دستاوردهای علمی هست.

 یعنی انسان تونسته از علم استفاده بکنه و در نهایت به جایی زندگی برسونه که زندگی بهتری رو برای خود بسازه.

 پس قاعدتا هر کسی با هر نوع نگاهی میتونه کمک شایان علم رو به زندگی بفهمه.

 از تمام موضوعات از نظر جان در نظر بگیرید و موضوعات بهداشتی و پزشکی تا از نظر ارتباطی تا از نظر دانش تمام زمینه ها.

 شما اگر نگاه بکنید به علمی که در نهایت ما رو به نقطه ای رسونده که امروز تحت عنوان قرن ارتباطات جهان رو میشناسیم، همین فضای مجازی و اینترنت.

 شما نگاه بکنید که تا چه اندازه دانش رو عمومی کرده.

 قاعدتا یه سری ایراداتی داره که حالا اینجا جاش نیست.

 الان ما میخوایم دربارش صحبت بکنیم اما اصلا قابل قیاس با دوران گذشته نیست.

 یعنی این رو یه کم برید عقب تر مثلا به دوران صنعت چاپ، حالا در دوران صنعت چاپ خودش یک شگفتی بود برای این که انسان ها وارد این حیطه ی دانش بشن.

 شما یکم وقتی بر می گردید به گذشته می بینید که چگونه تمام علم و دانش برای جماعتی دستچین شده بود.

 کسانی که قرابت و نزدیکی با سلطه گران داشتند، با حاکمان داشتند و حکومتیان و پادشاهان و امیران و سروران داشتند.

 یعنی شما میتونید ببینید که چگونه علم در تمام زمینه ها کمک کرده و زندگی بهتری رو برای انسان ها بوجود آورده.

 کسی نمیتونه منکر این زندگی بهتر جمعی انسانها بشه به واسطه اینکه قاعدتا در تمام زمینه ها سعی شده که با وجود این توانمندی ها زندگی بهتر رو پدید بیارن.

 اما فارغ از اون ما مواجه میشیم با علمی که خودش مبدل به فاجعه میشه.

 یعنی شما علم رو از یک سو میشناسیم به عنوان یک برساخت انسانی که قاعدتا به واسطه نیاز های انسان ساخته شده پرداخته شده و پیشرفت کرده، قاعدتا کمک های شایانی رو به زندگی انسان ها در جهان داشت.

 در تمام زمینه های مختلفی که میشناسیم انسان ها به واسطه علم توانستند زندگی بهتری داشته باشند.

 از نظر کیفی، از نظر طولی.

 از نظر عرضی.

 از هر نظری که شما به زندگی انسانها نگاه کنید بواسطه وجود علم زندگی بهتری را برای خودشان ساختند.

 اما در کنار این شما رو به رو میشوید با علمی که خودش مبدل به فاجعه میشود.

 کم کم ما با علمی روبه رو هستیم که به واسطه نداشتن چارچوب های مشخص اخلاقی و باور درون خودش حالا میتواند فجایعی را بوجود بیاورد.

 حالا میتواند ما را مبدل به توانمندان بکند که زیست و زندگی را از خود و دیگران دریغ میکنیم.

 یعنی حالا اون انسان ناتوان و نادان دیروز اون نادانی و جهل رو همراه خود داره اما توانمند هست.

 خب قاعدتا دنیا خطرناک تر خواهد شد.

 یعنی شما تصور بکنید اون انسان جاهل و نادان گذشته که حالا پر از ترس ها و وحشت ها و تمام زشتی ها و کاستی ها بوده با یک دستاویز خرافی در دست حالا توانمند می شه.

 حالا اون دستاویز در دست میتونه یک روز بهش فرمان به کشتار جماعت بی شمار بده، حالا توانمندی رو داره و جهل رو در کنارش.

 حالا میتونه همه رو از میان ببره.

 اگر دیروز قرار بود با یک چماقی در دست و با یک تیشه و سنگی در دستش وارد میدانی برای نابود کردن دیگران بشه، حالا این علم و توانمندی و توانگری در دل علم در میان انسان و این برساخت انسانی به او تفنگ میده، بمب میده، حتی بالاتر میره، بمب اتم میده و.

 حالا دیگه این توانمندی میتونه اسفناک و وحشتناک باشه.

 حالا میتونه فجایع بزرگی رو به بار بیاره چراکه وقتی ما به این تصویر مشخص در برابر نگاه میکنیم انگار انسان توانمند شده.

 انگار انسان تونسته از علم استفاده بکنه اما به نادانی و جهل خودش فائق نیومده نتونسته در راستای اون گذر از جهل کاری انجام بده.

 حالا وارد یک برهه تازه ای از زیست جمعی خودش شده که جهل در کنار توانمندی است.

 دوران گذشته جهل و ناتوانی هم آویز و همداستان با هم بودند و فجایع کم تری را بوجود آوردند.

 اما این نزدیکی و قرابت جهل با توانمندی می تواند فجایع بزرگتری را هم به وجود بیاورد.

 وقتی شما به علم نگاه می کنید و به این عدم وجود چارچوب های اخلاقی و فکری در دل علم حالا روبه رو میشید، با این نابودی ها و فجایعی که در دل علم به وجود می آید از بمب اتم.

 شما در نظر بگیرید بیاید تا آزمایشات وحشتناکی که بر روی موجودات زنده انجام میدن.

 یعنی شما نداشتن این چهارچوب رو میتونید در دل این نگاه ها ببینید و بعد فجایع درونش رو هم لمس کنید.

 شما اگر رو به رو میشید با جماعتی که همه چیز رو در زیست خودش تصویر میکنه همون نقطه ابتدایی است که در باب برساخت ها درباره اش صحبت کردیم در قسمت های مختلف.

 یعنی شما وقتی دارید در باب بر شاخ صحبت می کنید گفتیم که میل به بهزیستی باعث به وجود آمدن این برساخت ها شده.

 حالا اگر میل به بهزیستی در راستای شخصی باشد می تواند فجایع به وجود بیاورد چرا که شما اگر در زندگی شخصی خودتان هم بهش توجه کنید همان طوری که من در باب آزادی ام بارها صحبت کردم.

 اگر قرار ما بر این باشه که آزادی رو منحصرا معطوف به اختیار کنیم و معناش رو اینگونه بدانیم که آزادی یعنی این که ما انتخاب داشته باشیم، اختیار داشته باشیم.

 اینجا آن نقطه ای است که ما با این نگاه شخصی دنیا رو مبدل به یک زندان بزرگ می کنیم که هر کسی که قدرتمند تر هست زندانبان این زندان هست و بقیه ضعیف ها و ضعفا هم تبدیل به زندانیان می شوند.

 آزاد می شیم اما به قیمت اسارت دیگران.

 حالا وقتی وارد این حیطه علم میشیم، این نگاه آلوده ی شخصی و این میل به بهزیستی شخصی باعث فجایع بزرگ میشه.

 حالا می بینید که وارد جنگ تسلیحاتی میشن.

 این کشور های بزرگ و این عالمان هم دست و پا بسته با سری پایین، بدون چارچوب مدام در حال تولید فجایع بزرگتر هستن، دارن از هم سبقت و پیشی میگیرن تا یک بمب وحشتناک تر که بیشتر تخریب کنه، بیشتر از بین ببره رو بوجود بیارن.

 چرا که وارد این دنیای از حماقت های دنباله دار شدن وارد این جهل مرکب بی انتها شدن.

 حالا دیگه وارد دنیا شدن که انتهایی براش وجود نداره.

 اینها وارد این دنیا میشن و به پیش میرن.

 حالا با این نگاه فردی به جهان شما مواجه با این میشید که به سادگی برای زندگی خود دیگران رو از میان میبره.

 برای موجودات زنده برای جانشون هیچ ارزشی قائل نیستن.

 انواع آزمایشات رو میتونن انجام بدن که میتونن هزاران موش رو بگیرن.

 برای اینکه مثلا به یک دارویی برسن.

 هزاران بار اینها رو بکشند و زنده بکنند.

 برای اینکه حتی به یکی از سرگرمی های خودشون به سئوال های خودشون هم پاسخ بدن میتونن ازمایشاتی انجام بدن برای اینکه بدونن فلان حیوون چجوری زندگی میکنه.

 حالا میتونن تمام زندگیش رو به اسارت بگیرن که در نهایت به یکی از پرسش های احمقانه ی خودشون دارن پاسخ میدن.

 چرا که هیچ ارزشی، هیچ چهارچوبی در دل این عالم وجود نداره.

 به دلیل عدم وجود این چهارچوب هاست که در نهایت ما به این سمت و سو میریم که به سادگی هر رفتار وحشیانه ای هم در دلش به وجود بیاد.

 شما مواجه بشید با علمی که مبدل به فاجعه شده و مبدل به زشتی شده، مبدل به نابودی ها شده، از دلش میتونه بدترین سلاح های کشتار جمعی به وجود بیاد، مدام در حال بازتولید این سلاح ها باشن، از بمب های هیدروژنی به بمب های شیمیایی برسند، از بمب شیمیایی به بمب اتمی برسن.

 انواع تفنگ ها در ثانیه های بسیار کمی بتونه گلوله های بیشماری رو شلیک کنه.

 برای چه کاری؟ برای کشتن؟

 برای از بین بردن. برای نابودی.

 حالا بتونه به سادگی روی انواع موجودات زنده و همه جان ها بدترین شکنجه ها رو انجام بده و این رو تحت عنوان یک علم برای پیشرفت علمی در نظر بگیره.

 روی خود انسان ها هم انجام میدن.

 هر چند که در نگاهی که ما به جهان داریم تفاوتی میان انسان و دیگر جان ها نیست اما با همون نگاه بسته و طبقاتی که انسان داره و انسان رو اشرف و اکرم و الی آخر موجودات زنده میدونه می بینید که این آزمایشات رو روی انسان ها انجام میدن چرا که میتونن این طبقات رو مدام بوجود بیارن.

 همون بحثی که در قسمت طبقات داشتیم گفتیم که انسان به واسطه ی این ارزش ساده ای که بوجود میاره حالا دوباره باز تولید میکنه.

 یک بار از نظرش حیوانات پست و شنیع و کثیف و بی ارزش هستن.

 یک روز هم از نظرش میتونه یهودیا بی ارزش باشن. همتای حیوان.

 حالا میتونه این آزمایشات رو روی یهودی ها هم برقرار کنه چرا که این بازتولید میتونه تکرار بشه.

 کسی هم نمیتونه در برابرش بایسته چرا که این اصل بازی قبول شده است.

 اونها قبول کردن که این اصل وجود داره.

 حالا میتونه تغییر کنه.

 این خونه بنا شده حالا میتونه هر بار یه رنگ تازه در خودش ببینه.

 پس قاعدتا وقتی داریم در باب علم صحبت میکنیم، عدم وجود یک اخلاق مشخص و یک چارچوب فکری و ارزشگذاری در دل علم هست که فجایع بزرگی رو می‌آفریند.

 ما باید در دل این علم مفهومی داشته باشیم.

 معنایی داشته باشیم مترادف با قانون، آزادی، احترام به جان دیگران.

 یعنی اگر مبنای مشخص ما در تمام عناوین زندگی این چارچوب مشخص و قانون آزادی باشه، تمامی برساخت ها میتونن بهتر بشن.

 دنیا رو میشه جای بهتری کرد.

 شما اگر دارید در باب علم صحبت میکنید، اگر باورمند به چارچوب آزار نرساندن به دیگران، دیگرانی که همه موجودات زنده و همه جان ها رو در بر میگیره و ما این رو تحت عنوان قانون ازادی میشناسیم، اگر این رو قبول کنید و این رو مبدل به چارچوب فکری در دل علم بکنید، قاعدتا دیگه شاهد فجایعی نخواهید بود چرا که علم هیچوقت دیگه به سمت و سوی ساختن بمب نمیره چرا که میدونه این باعث نابودی جانها خواهد شد.

 پس اصلا نیازی به ساختنش نیست.

 میدونه که نمیتونه به واسطه هر عنوانی به جان دیگران چیره بشه و از جان اونها سوءاستفاده بکنه.

 نمیتونه ها رو بکشه، شکنجه بکنه تحت عنوان آزمایش ها و هزار و یک ظلم بیکران دیگری که شما نسبت بهش دانش لازم و اطلاعات رو داریم.

 چه نداریم که هر روز داره اتفاق می افته و هر روز هم بدتر و بدتر میشه.

 پس ما نیاز داریم که یک چارچوب اخلاقی رو بوجود بیاریم و اون رو در دل علم به عنوان قواعد کلی قرار بدیم تا علم سمت و سویی بگیره به سمت پویایی، به سمت زندگی بهتر.

 یک بهزیستی جمعی اونهم نه جمعی به وسعت انسان، جمعی به وسعت همه جهان برای زندگی بهتر همه جان ها در جهان قاعدتا علم می تونه به جانها کمک بکنه.

 شما وقتی دارید در باب علم صحبت میکنید یکی از اون موضوعاتی است که باعث زندگی بهتر جان ها بر زمین شده.

 خب قاعدتا به واسطه اون طبقات و اون نوع نگاه انسانی امروز این کمک به جان ها منحصر در انسان شده.

 حتی در دل انسان ها هم اگر نگاه بکنید منحصر به اون جماعت خوش چشم و ابرویی است که جماعتی اون ها رو به عنوان بهترین ها و والاترین ها و والا گهر ترین ها و بزرگان و سروران می شناسند.

 اینقدر این طبقات وحشتناک انسان، این خط کش در دست، این چوبی که انسان ها در دست گرفتند و مدام جان ها رو این ور و اون ور می کنند و تقسیم بندی می کنند در همه جا وجود داره که واقعا تکرار کردنش یک مفصل بی پایان هست.

 یک مجملی است که انتهایی درش نداره.

 یعنی شما می تونید تا ساعت ها هی هر بار نقاط مختلف رو نگاه بکنید و این تقسیم بندی ها رو ببینید و وقتی هم وارد حیطه علم می شیم و نگاه به کمک کردن به جان ها می بینید که دوباره انسان ها هستن اون هم انسان های خاص و سوگلی.

 از بین این اشرف و اکرم که دارن استفاده می برن اما ما قاعدتا باید علم رو مبدل به جا بکنیم برای پاسداشت از جان.

 برای کمک کردن به جان شما یک بار به دنیای آلوده ی امروزی نگاه بکنید.

 چطور ممکنه که ما جان رو با ثروت و اقتصاد و سرمایه و پول بخوایم مقایسه بکنیم؟

 چیزی که توسط این جانداران تولید میشه رو با وجودیت خودش قیاس قرار بدیم.

 حالا وقتی نگاه می کنیم به اون تصویر آلوده ای که در برابرمان هست، می بینیم که چگونه انسان ها دارن همه چیز رو به نیستی و نابودی می کشن.

 چگونه در دل این بیمارستان های عظیمی که ساختن یک جماعتی با کلاه در دست اومدن منتظرن تا پول رو بگیرند و کلاه رو پر کنن تا اجازه بدن یکی از اون خدمات درمانی رو بگیره.

 حتی یک بار مواجه شدیم با پزشک عالیقدر که نخ بخیه رو از صورت اون فرد کودک کشید بیرون به خاطر اینکه پول لازم رو نداده بود.

 الان اگر این رو در قالب یک داستان و یک اثر هنری کسی دربارش صحبت کرده بود، همه فریاد وامصیبتا میدادند که بله این بزرگنمایی است و این واقعیت نیست و دور از واقعیت است.

 در صورتی که زندگی انسانی خودش به مراتب فجایعی را به بار آورده.

 در تمام زمینه ها که هنر در گفتنش الکن است اصلا نمیتونه در موردش صحبت بکنه و حالا ما داریم مداوم میبینیم این رفتارهای عبث و بیهوده رو.

 این رفتارهای وحشیانه رو چرا که مدام چوب تقسیم کردن ها این نوع نگاه آلوده به جهان.

 این ادغام نگاه مادی به مسائل جان رو داریم درش میبینیم.

 چطور ممکنه ما مساله جان رو، مسئله حیات رو با مسائل مالی، با مسائل اقتصادی، با موضوع پول همگام و همسو قرار بدیم؟

 اینکه اگر کسی نیازمند خدمات پزشکی است، اینکه اگر در درد و رنج هست به سادگی از کنارش بگذریم و حالا بیاییم و چرتکه رو دست بگیریم و ببینیم آیا میصرفه به این کمک بکنیم یا نه؟

 اصلا مفهوم کمک کردن رو چگونه میشه آلوده به این عناوین عبث کرد؟

 قاعدتا وقتی به این مسایل نگاه میکنیم میبینیم که باز هم ما در یک چالش بزرگی داریم زندگی می کنیم و اون چالش این حماقت های متوالی انسانی است و این برساخت هایی است که نیاز به تغییر داره.

 ارزش هایی که باید از نو تعریف بشه و ما با یک تصویر تازه ای روبرو بشیم.

 ما باید علم رو تبدیل به یک قوای بزرگ و مستحکم برای کمک کردن به آنها بکنیم.

 ما باید علم رو در نهایت تبدیل به ابزاری برای پاسداشت جان بکنیم.

 اینکه با علم بتونیم به جوان ها کمک بکنیم به درد هاشون، به رنج هاشون.

 این جوان ها نباید منحصر به انسان ها باشه، به تمام جان ها باشه.

 در نهایت باید علم خدمتی رو بکنه که ما بتونیم زندگی بهتر رو نه برای خود برای همگان به بار بیاریم.

 قاعدتا ما نیاز داریم که یک پلی میان علم و اخلاق باز کنیم، در نهایت به نقطه ای برسیم که بتوانیم یک تلاقی میان علم و اخلاق بوجود بیاوریم تا اون برداشت لازم رو در باب علم داشته باشیم.

 علم به سمت و سویی برای نابودی زندگی دیگران نرود، حرکتی رو به این سمت نداشته باشه تا نابودی بیافرینه بلکه در راستای پاسداشت جانها و زندگی حرکت کنه.

 ما باید در راستای قدم برداریم که قانون آزادی رو مبدل به چهارچوب مستحکمی در علم بگذاریم.

 ما باید علم رو به نقطه ای برسونیم که به واسطه این چهارچوب مشخص حرکت بکنه، تمام پیشرفت ها رو در همین راستا بذاره.

 یعنی شما اگر به جهان امروزی و پیرامون خودتون نگاه بکنید، اگر دو مسئله متفاوت و دو پروژه علمی وجود داشته باشه که یکی در راستای یک موضوع پولسازی باشه، مثلا برای ساختن یک لوازم آرایشی تازه مثلا برای زنان و یا در کنارش یک پروژه علمی باشه برای زندگی بهتر یک حیوان مثلا یک بیماری اپیدمیک که در یک گونه ی مشخص حیوانی وجود دارد و حالا ما می توانیم با ساختن پادزهری از این درد و رنج متوالی و متداوم در میان این گونه مشخص جلوگیری کنیم.

 حالا اگر این دو پروژه وارد این بازار برای رسیدن به سرمایه برای رسیدن به مرحله اجرایی بشویم، انسان ها بلافاصله به سمت و سوی همان نگاه پولساز میرن.

 چرا که این رو هم یک بازار تازه ای میبینن و در دل این بازار ارزشی برای هیچ چیز قائل نیستن.

 هیچ وقت جان رو ارزش و محترم نمی شمارند.

 تنها موضوع میدان دار در دل اون ها همون برساخت های احمقانه خودشون هست و حالا ما شاهد این تصویر نازیبا و نامیمون هم هستیم و میتونیم مواجه بشیم باهاش که به سادگی همه چیز رو هم زیر پا میزارن.

 این عدم وجود اخلاق، عدم وجود چهارچوب اخلاقی و این چارچوب معناداری که ما پیرامون قانون آزادی میشناسیم در دل علم نه تنها باعث به وجود آمدن فجایع بزرگی در دل مباحث علمی نشده، بلکه حتی علم را هم به سمت و سوی این بی بند و باری ها هم برده ام را مبدل به ابزاری همتای همان ابزار هنر کرده یعنی حتی علم هم بدل به کالا علم شود.

 حالا تبدیل به نقطه ای میشود که از علم برای پول سازی استفاده میکنند نه برای رسیدن به جان ها، نه برای در امان داشتن، نه برای کمک کردن، نه برای بهزیستی جمعی.

 آن هدف غایی که در نهایت ما از این برساخت ها طلب داریم همین موضوعی ست که زندگی بهتر را نه فقط برای یک شخص، نه فقط برای یک نوع که انسان باشد بلکه برای تمام جان ها فراهم کند.

 ما نیاز داریم که این رابطه ی علم و اخلاق را به پیش ببریم و این پل را بوجود بیاوریم.

 پلی که در نهایت ما را به سمت و سویی ببرد که قانون و قاعده ی آزادی این احترام به جان دیگران و محترم شمردن جان ها ملاک و معیار اصلی در دل علم بشه و در نهایت علم ما رو به سمت و سویی برسونه که زندگی بهتری رو پدید بیاره.

 قاعدتا ما باید راهی رو پیدا بکنیم برای بازاندیشی در این مفهوم.

 علم برای زیست بهتر جمعی جانها، همه جان ها، انسان ها، حیوانات و گیاهان، همه جان ها.

 این نقطه ایست که ما باید بازآفرینی نسبت به این مفهوم و ارزش تازه داشته باشیم.

 ارزشی که جدا از این طبقات باشه از این تقسیم بندی ها باشه.

 تقسیم بندی هایی که مدام داره زیست ما رو تحت تاثیر خودش قرار میده.

 قاعدتا خیلی از ماها در خیلی از نقاط در باب این تقسیمات داریم سوءاستفاده میکنیم.

 ازش لذت هم میبریم.

 وقتی در یک جایگاهی قرار میگیرید که به عنوان یک انسان اشرف مخلوقات هستید شاید به خودتون ببالید.

 حالا وقتی میرید در یک نقطه دیگه مثلا تبدیل به یک زن میشید در برابر یک مرد و حالا در اون قوانین و قواعد و ارزش گذاری های کشورهای اسلامی و یا کشور های دیگر در جهان و نگاه های آلوده دیگر در جهان که باز این پست انگاری را در خود دارد، این برابری را از میان برده و برتری طلبی را میدان دار کرده و حالا شما اگر در آن پوزیشن پائین قرار بگیرید و مبدل به زنی بشوید که تمام حقوقش را از دست رفته می بیند چی؟

 آنجا هم باز دوست دارید به این طبقات بال و پر بدهید؟

 اگر برید در اون نقطه ای قرار بگیرید که حالا باز هم مرد هستید.

 یک زنی است که از شما کمتر و کمتر هست.

 حالا اگر در جایگاه مثلا کافر و مومن و مرتد و مومن قرار بگیرید چی؟

 اگر برید و در یک سرزمین دور تر زندگی کنید و در دل تبعیض ها مبدل به شهروند درجه ی دوم بشوید، بی ارزش بشید و حق زیستن و حیات و کار کردن و تحصیل کردن رو نداشته باشی چی؟

 باز هم اونجا حاضرید به این طبقات بال و پر بدید؟

 پس ما نیاز داریم یک بار از این تصویر آلوده به طبقات و تقسیم بندی ها جدا بشیم.

 یک بار همه دنیا رو جان ببینیم.

 جانی که یکتاست برابر هست.

 تمام ارزش در دلش نهفته هست و حالا با این نگاه با تزریق این نگاه به دل برساخت های انسانی میتونیم به نقطه ای برسیم که زندگی بهتر رو برای خودمون و دیگران پدید بیاریم.

 میتونیم با فاصله گرفتن از اون نگاه آلوده ای که همه چیز رو، تمام رفاه رو برای خویشتن میخواد و حاضره همگان رو قربانی راه خودش بکنه، فاصله بگیریم و به اون نقطه ای برسیم که این زندگی بهتر رو برای همه جانداران میخوایم.

 این آزادی و برابری رو برای همگان طلب کنیم تا در نهایت در دلش ما هم برابر و آزاد باشیم.

 در این چرخه مسموم شاید یک بار ما به مراد خودمون برسیم.

 با از میان بردن دیگران، با پا روی سر گذاشتن، با اسارت دیگران، ما ذره ای آزاد بشیم اما این دومینوی پر تکرار روزی ما رو هم در اسارت قرار خواهد داد.

 قاعدتا ما در زمینه علم و در تمام زمینه ها و برساخت های انسانی نیاز به بازتعریف ارزش هایی داریم، چارچوب اخلاقی داریم و چارچوب و نحله فکری که در دل آن جان پنداری فریاد می زند.

 فریادی برای آزادی و برابری و احترام به همه جان.

 در این انتهای برنامه دوست دارم باهاتون مطرح کنم که اگر دوست دارید این صدا شنیده بشه این راه تغییر شکل بگیره می تونید آثار من رو با دیگران به اشتراک بگذارید.

 منظور از آثار هم خلاصه به برنامه ای به نام جان نمیشه.

 من پیش از اینکه بخوام برنامه ای به نام جان رو ضبط و منتشر کنم، آرا، افکار، عقاید و باورها رو تحت عناوین کتاب هایی به رشته تحریر درآوردم.

 تمامی این عناوین به صورت رایگان در وبسایت جهان آرمانی در اختیار شما دوستان هست.

 میتونید با مراجعه به این وبسایت این آثار رو به صورت رایگان دریافت کنید و اگر دوست داشتید این راه تغییر شکل بگیره اون رو با دیگران هم به اشتراک بگذارید.

 ممنون که همراه من بودید.

 من نیما شهسواری و این برنامه به نام جان بود.

 در پناه آزادی.