خب دوستان در این ابتدای برنامه بهتر هست که قبل از هر چیزی ما به محمد رجوع بکنیم.

 محمد و نگاه او برای حکومتداری و اصولا گره خوردن نگاه های اون با حکومتداری و این مباحث سیاسی.

 خب ما وقتی به ادیان نگاه میکنیم و ادیان ابراهیمی رو مد نظر داریم و به ویژه اسلام اما در مجموع وقتی به این ادیان ابراهیمی نگاه می‌کنیم مواجه می‌شیم با پیامبرانی که گاها مصلحان اجتماعی بودند و گاها به دنبال قدرت طلبی و به نوعی داشتن حکومت.

 یعنی موسی و محمد جزو اون دسته ای هستن که به دنبال حکومت‌داری پیامبری کردن.

 یعنی از اون ابتدای امر هم می‌شه ریشه های علاقه به حکومت‌داری رو در اینها دید که هدفشون یک نوع هدف سیاسی بوده.

 از همون ابتدا هم همین شکل بوده، هدفشون تقابل با نظام سیاسی بوده.

 اما در کنار اینها کسانی مثل مسیح رو داشتیم به عنوان مثال که اینها کمتر خودشون رو درگیر مسائل سیاسی می‌کردن.

 حتی با حکومت وقت هم مشکلی نداشتن.

 حتی وقتی صحبت باهاشون می‌شده در باب حکومت وقت سعی میکردند یک نوع جواب های محافظه کارانه ای بدهند و خودشان را راحت بکنند به نوعی و درگیری ای به وجود نیاورند.

 به نوعی نگاهشان توامان و گره خورده با مباحث سیاسی و حکومت داری نبود.

 اما در کنار اون محمدی رو داریم که به شدت نگاه گره خورنده ای با مباحث سیاسی و حکومت داری داشت.

 یعنی از همان ابتدا در برابر حکومت وقت بوده در برابر.

 حالا همون جمعی از اون روئسای قبیله که بر مکه حکومت میکردند در برابر اونها بوده، در برابر موعظه های اونها بوده.

 به نوعی رفتارهایی که انجام میداده، رفتارهای سیاسی ای بوده که قدرت اونها رو لگدمال میکرده.

 وجود کعبه و این ارزشی که برای مردم مکه داشته.

 کعبه به عنوان یک جایگاهی که خب خیلی از قبایل مختلف میومدن برای زیارت و بعد به واسطه این زیارتی که می‌کردند خب مسائل تجاری و اقتصادی هم رونق پیدا می‌کرد دیگه در اون کشور اصولا این مبادلاتی که بین مردم مکه و دیگر اقوام اطراف اتفاق می افتاده اونها رو کمک می‌کرده و وقتی پرچم مخالفتی از سوی محمد در برابر اونها برداشته میشه، به نوعی اونها میتونن این موضوع رو درک کنن که این مساله مسئله سیاسی و بعد سیاسی به خودش میگیره.

 یعنی حالا کسی اومده که قرار هست این کعبه رو دگرگون بکنه؟

 قرار هست که این خدایگانی که برای قبایل مختلف دارای ارزش و اعتبار هست رو از بین ببره؟

 خب هر کدوم از این قبایل به واسطه یکی از این خدایگان میومدن یا به واسطه چند تا از این خدایگان میومدن، هر کدوم به نوعی دارای ارزش و اعتبار برای بخشی از این مردم بود.

 و خب حالا یک پیامبری بود که علائم یگانگی و یکتا پرستی رو بالا برده بود و قرار بود که تمام این خدایگان رو محو بکنه و خب این ها خودشون رو در شرایط سختی می دیدند.

 این که حالا شاهراه اقتصادی این ها و این تجارت با بیگانگان قرار هست که به نوعی بسته بشه.

 اگر این اتفاق بیفته و از همون ابتدا هم شما میتونستید رگه های سیاسی این مبحث رو ببینید و این نگاه محمد نسبت به حکومت داری فرای اون در قرآن هم میتونید این ریشه ها رو ببینید.

 این تقابل، این خدا و این الله رو با حکومت و حکومت مندان.

 این که این خدا مدام خودش رو پادشاه جهانیان معرفی میکنه و خودش رو حاکم جهان معرفی میکنه و اصولا شما میتونید با این نگاه های سیاسی و حکومت داری، قرآن، اسلام و خدای اسلام الله روبرو بشید و این نگاه ها از همون ابتدا هم ریشه دار در قرآن وجود داشته.

 حتی پیش از اینکه محمد دارای قدرتی بشه.

 یعنی حتی در بین آیات مکی هم میتونید این نوع نگاه رو درک کنید هرچند اون جا کم تر بوده و هر چقدر به مرور زمان ما به سمت آیات مدنی و قدرت گرفتن هم می‌رسیم.

 این آیات قدرتمندتر و این نگاه سیاسی قدرتمندتر می‌شود.

 پس ما باید در وهله اول این را در نظر داشته باشیم که اسلام دین سیاسی است نه اسلام گره خورده از مباحثش با مباحث سیاسی شبیه به ادیان دیگر نیست یعنی شبیه به خصوص به مسیحیت نیست.

 هرچند که مسیحیت هم که باورهای خودش را با قدرت و حکومت‌داری پیوند زد و یک دوران تاریک بزرگی را در اروپا شکل داد، یعنی این قرون وسطی و آن اتفاقات دهشتناکی که می‌افتد، همه ثمره تلاش‌های این برادران مسیحی است که جهان را به این نابودی و خفت و خواری کشاندند.

 جنگ های بی شمار، تفتیش عقاید و رفتارهای وحشتناک و وحشیانه‌ای که انجام دادند، کشتار زنان و ساحره ها و الی آخر.

 عناوین بی‌شماری که می‌شود درباره‌اش صحبت کرد و شاید در آینده هم درباره‌اش صحبت کردیم و برنامه ای هم ساختیم.

 اما در مجموع حتی اونهایی که یعنی مسیحیانی که اعتقادات بنیادین سیاسی نداشتند هم طی مرور زمان به این سمت کشیده شدند و زمانی که قدرت رو به دست گرفتند حالا کم کم تونستند که پایگاه اجتماعی رو به دست بیارند.

 هرچند که این پایگاه سیاسی بیشتر بهشون کمک کرد و اون اتفاقاتی که در روم باستان افتاد بیشتر باعث قدرت گیری اونها شد.

 خیلی از بحث اصلی نمی خوایم دور بشیم اما در مجموع شما در اونها هم این نگرش سیاسی رو می بینید که حالا شما در برابرتان یک اسلامی رو دارید که اسلام اصولا دین سیاسی هست.

 یعنی از ابتدا با یک خدایی رو به رو هستید که اصلا مباحث سیاسی رو مطرح می کنه در باب حکومت داری، در باب فرمان دادن، در باب فرمانبرداری و در باب این نگاه و این نظمی که قرار هست که بسازه و بعد هر چقدر که پیش میرید در این تاریخ مواجه می شوید با محمدی که حالا زمانی که هجرت می کند و به مدینه می رود دیگه دارای حکومت می شود.

 یعنی دیگر حالا قرار است که یک حکومتی داشته باشد.

 قرار است که پادشاهی و سلطنتی بکند.

 و شما در دوران مدینه با محمدی روبرو می شوید که حالا قدرت سیاسی را به دست گرفته و قرار است که آن طیف فکری که به آن باور دارد و آن نوع حکومت را هم پایه ریزی بکند.

 نوع حکومتی که قاعدتا بر پایه استبداد است.

 یعنی شما با یک استبداد تمام و کمال روبرو هستید.

 یک استبدادی که همه قدرت در اختیار یک نفر هست.

 حالا آن یک نفر هم قرار است که تمامی این آرا و باور ها را از یک خدای آسمانی بگیرد.

 حالا خدای آسمانی که در آن دوران زیست محمد وجود داشته دیگر حضور داشته.

 حالا هرچقدر به آینده می رویم و بیشتر جلو می رویم در باب این مسائل بیشتر صحبت می کنیم و کم کم به این مباحثی می رسیم که در نهایت این استبداد دینی را به وجود آورده و این به مراتب وحشتناک تر و وحشیانه تر حتی از دوران حکومت خود محمد است.

 چرا که در این ایستا بودن حد رو به کمال میرسونه دیگه.

 حالا دربارش در آینده بیشتر صحبت میکنیم.

 اما در باب این حکومتداری شما میتونید ببینید که این استبدادی که محمد بهش باورمند هست و به نوعی حکومت اسلامی قلمداد میشه در مدینه آغاز و ادامه پیدا میکنه تا حتی زمانی که به مکه میرسه.

 خب شما در مکه هم دوران حکومت محمد رو میبینید چه در مدینه و چه در مکه از همون ساختاری که بهش باورمند هست دنباله روی میکنه و این راه رو ادامه میده.

 حالا یه مقداری در باب این ساختار هم میتونیم صحبت بکنیم.

 اینکه برآیند تفکر اسلامی قاعدتا چه نوع حکومتی رو میتونه به ما به دست بده.

 خب این ریشه های تفکر ها از یک به نوعی منبع خاصی باید تغذیه بشن و منبع اصلی این نگاه هم قاعدتا در باب اسلام، قرآن و این نگاه اسلامی هستیم.

 یعنی شما این حکومت داری سیاسی خودتون رو باید از این ریشه های مذهبی و این ریشه ی فقهی خودتون به نوعی تغذیه بکنید؟

 حالا شما روبرو میشید با قرآنی که به شما یه خط مشی ای رو میده.

 خب یک نمونه بارزی داره در باب حکومت داری که اون پادشاه پادشاهان هست.

 اون خدایی در آسمان هست.

 خدایی که حاکم هست و محکومیت میده.

 خدایی که ارباب هست و بردگان و بندگانی داره.

 این خدا حکم میکنه و بقیه مجبور به اطاعت اون هستند.

 در این سیستم فکری که قرار هست به شما خورانده بشه هیچ جایگاهی در کنار خدا که وجود نداره.

 قدرتی در کنار قدرت خدا وجود نداره.

 قدرت ناظری در کنار قدرت خدا که وجود نداره.

 ما داریم در باب یک قدرت بلاعزل و مافوق ذهن و بشری خودمان صحبت می کنیم که همه چیز به اختیار اون هست و حالا قراره اگر این مدل و این نمونه به ما یک نمونه زمینی بده، یک حکومت استبدادی وحشتناک رو به ما تجویز بکنه و به نوعی تصویر بکنه.

 یعنی شما اون خدا و اون پادشاه پادشاهانی که در آسمان حاکم بر انسان ها هست رو حالا قراره که یک اشل و نمونه زمینی براش داشته باشید که قرار هست محمد در اون تخت بشینه.

 قرار هست که محمد جای خدای آسمان ها رو بر زمین بگیره.

 قرار هست که حاکم بلامنازع این جمع انسانی اون باشه.

 قرار هست که ناظری نداشته باشه.

 قرار هست که قدرتی همتا و همسوی خودش نداشته باشه و ما با این فلسفه وجودی خدا که در اسلام و دیگر ادیان و در تمامی ادیان توحیدی برابر هست روبرو میشیم که تمامی این‌ها هم دنباله‌رو یک حکومت استبدادی هستند چرا که خوراک و تغذیه اصلیشون رو هم از همین نظام فکری تک بعدی میگیرن و شما نمیتونید ازشون چیز دیگه ای رو توقع داشته باشید.

 شما در اسلام روبه رو میشید با پایه ریزی یک حکومت های استبدادی که از خود دوران محمد شکل میگیره.

 حکومتی که در مدینه شکل میده تا در مکه و بعد از مرگش هم این نگاه ادامه پیدا میکنه و مدام در حال بازآفرینی خودش است.

 ریشه های فکریش رو از همون وجودیت خدا میگیره.

 وجودیت خدایی که داره به ما این وحدانیت و این وحدت و این وحدت قدرت و در اختیار داشتن همه قدرت رو نوید میده.

 حالا وقتی به مثال عینی و زمینی خودش میرسه همیشه یک حکومت استبدادی، یک حکومت توتالیتری که همه ارکان قدرت رو در اختیار داره.

 همه چیز هم از آن خودش هست.

 نمونه اش هم همون حکومت داری که در مدینه و مکه توسط محمد اتفاق افتاد.

 اما وقتی پیش تر می رویم و جلوتر می رویم و می رسیم به دوران بعد از محمد، یک نقطه ای داشته ایم اتفاق که خب اون نقطه ای هستش که شیعه و سنی هم همه مجادلات شان را به نوعی از همانجا نشأت شده می بینند.

 یعنی شما مواجه می شوید با اینکه حالا محمدی هست که این پادشاه قدرتمند و کاریزماتیکی که جای خدا را بر زمین گرفته و اوامر و فرمان هایش فرمان اول و آخر هست، هیچ ناظری ندارد.

 هیچ کسی نیست که همتا و همسوی او باشد.

 حرف او فصل الخطاب تمام اتفاقات است.

 پایه ریزی این حکومت استبدادی و این حکومت توتالیتر و تمامیت‌خواه است.

 شما مواجه هستید با این و حالا این به انتهای راه رسیده و مرده.

 در این حکومت های توتالیتر اصولا بزرگترین معضل و مشکل مشکلشون در همین جایگزینی هست.

 یعنی شما در ایران خودمون هم نگاه بکنید بعد از اینکه خمینی می‌میرد، شما با این جایگزینی و این مشکل جایگزینی روبه‌رو هستید چراکه کسی کاریزمای لازم رو نداره که اون جایگاه رو از آن خود بکنه.

 این یک رهبری هستش که به واسطه کارهایی که کرده یک جایگاهی رو به دست آورده، یک کاریزمایی داره، یک پایگاه اجتماعی داره که این خدا بودن خودش رو از اینجاها کسب می‌کنه و حالا کسی که بخواد همتای این بیاد و در این جایگاه بنشینه همیشه دچار مشکل میشه.

 در زمان محمد هم به همین شکل بوده.

 حالا یک محمدی که بعد از مرگش برای جایگزینی اش مشکلات زیادی هست.

 یعنی ما با شیعیانی روبرو میشیم که مدام به اون واقعه غدیر خم استناد می‌کنند که بله محمد اومد و یکبار گفت که هر کس من مولای اویم علی مولای اوست.

 حالا تفاوت نظرهایی که بین اینها هست بین این دو طیف هست.

 هر کدوم استدلال های مختلفی رو برای خودشون میارن.

 اینکه مثلا سنی ها در باب این صحبت میکنن که خب اگر قرار بود چنین جایگزینی اعلام بشه میتونست در بین مردم در روزهای آخر عمر محمد اتفاق بیفته.

 میتونست به صراحت و وضوح در باره اش صحبت بکنه و یا اینکه ریشه های کلمه ی مولا و این تمایزات و تفاوت های فکری که بینشون وجود داره و اینکه این اتفاق برای دلجویی از علی بوده استدلال هایی هستش که خب اهل تسنن میکنن.

 در باب رد به نوعی خلافت علی بعد از محمد و جانشینی اومد و در برابرش هم اهل تشیع هستن که این حادثه غدیرخم رو به عنوان یک حادثه تاریخی قبول دارند که این نشانگر این جانشینی علی هست و در برابرش هم ما میبینیم که اهل سنت صحبت از این میکنن که این واقعیت تاریخی هست یعنی صحبتی دور از واقع که نیست.

 این که محمد در اون انتهای عمر خودش همواره جانشین خودش برای امامت نماز جمعه و خطیب بودن ابوبکر قرار می داد.

 خوب می دانید که در بین جوامع اسلامی این خطیب نماز جمعه بودن یک ارزش خیلی بالا و پر اعتباری هست.

 یعنی در همین جمهوری اسلامی ما هم می بینید که ما خطیب نماز جمعه تهران به عنوان مثال رهبر انقلاب دیدیم هر کسی هم که توی یک هفته ای میاد و این خطیب بودن را به عهده می گیرد، به نوعی آن جایگاه اصلی رو بهش نمیدن.

 قرار هست که موقت باشه و برای اون جلسه خاص انتخاب شده باشد.

 یعنی این ارزش و اعتباری که برای خطیب نماز جمعه می دن چون قرار هست که مهم ترین مباحث سیاسی خودش را هم اون خطیب جمعه در همون روز بیان بکنه.

 یک خطابه ای بذاره و در اون در باب مسائل مهم کشور و مسائل مهم اجتماعی هم صحبت بکنیم و وقتی استدلال میارن در باب این موضوع اهل سنت که خطیب نمازهای جمعه انتهایی در زمان پیش از مرگ محمد ابوبکر بوده، هم دلیل و استدلال برای اینکه جانشین خودش رو انتخاب کرده.

 حالا ما در باب این موضوع صحبت کردیم به خاطر اینکه به این موضوع مهم برسیم که فرای ابوبکر انتخاب شد.

 بعد از اون ما مواجه بودیم با یک انتخابات.

 یک نیمچه انتخاباتی که در اسلام رخ داد به نوعی چاشنی ضعیفی از دموکراسی و یا شاید بهتر باشه بگوییم که اون نخبه گرایی یعنی شما مواجه هستید با یک نوع چیزی شبیه به انتخابات که برای انتخاب اون پیشوا سعی میکنن یک انتخاباتی رو هم ترتیب بدن که در این انتخابات قرار نیست که مردم به صورت مستقیم شرکت بکنن که ما اسمش رو دموکراسی بزاریم.

 همون نخبه گرایی که صحبت کردیم.

 یعنی منظور این که حالا منظور از نخبه هم این نیست که شخصیت های خیلی با شعور و با فرهنگ و با کمالات و با دانشی بودن نه منظور همان رییس قبایل و کسانی که به نوعی از جایگاه حداقل اقتصادی و یا شاید سیاسی بالاتری قرار داشتند.

 این رییس قبایل قرار بوده که در یک رای گیری حالا با کسی بیعت بکنند و به کسی رای بدهند.

 به قول معروف و این بیعت کردن هم داستانش از اینجا آغاز میشه.

 این که این رییس قبایل حق دارن که با کسی بیعت بکنند یا نکنند.

 خب شما مواجه میشید با این نگرش که به نوعی می تونه مثلا نویدبخش این باشه که خب اینها یک پله خودشون رو بالاتر و فراتر از اون حکومت های استبدادی پادشاهی قرار دادند.

 یعنی حکومت پادشاهی که قرار بوده مدام از پدر به فرزند، از فرزند به فرزند.

 ادامه پیدا کنه.

 هیچ نوع به نوعی تخصص درش نقشی نداشته.

 حالا در این شاید ذره ای تخصص، ذره ای جایگاه هم نقش داشته باشه.

 شیعیان عزیز هم در پی نابود کردن این بودند دیگه.

 یعنی دوست داشتند که این حکومت پادشاهی در خاندان بنی هاشم و در نوادگان و نوه های پیامبر ادامه پیدا بکنه و علی بشه و پسرش حسن بشه و حسین بشه و اینها به ترتیب پادشاه بشن و به نوعی پادشاهی با همون تعاریف کلاسیک خودش اتفاق بیفته.

 اما نگاهی که در باب اسلام هست میشه این نگاه رو نسبت بهش داد که حالا قرار بوده که یک مقداری متفاوت باشه.

 اما ما وقتی در باب این مسائل صحبت می کنیم یعنی انتخاب کردن یک فرد یک ابزاری است برای رسیدن.

 یعنی شما میتونید از ابزار دمکراسی استفاده بکنید.

 خود دموکراسی را به عنوان یک ابزار قلمداد کنید.

 اینکه شما با آرای مردمی فلان شخص رو به عنوان رییس جمهور خودتون قرار بدید یا میتونید به عنوان رهبر خودتون به عنوان پادشاه خودتون قرار بدید.

 موضوع این هست که شما از این ابزار میتونید استفاده کنید و این ابزار ابزار دمکراتیکی باشه برای انتخاب کردن.

 اما موضوع این هستش که بعد از اون انتخاب قرار هست که تا چه اندازه این رفتار دموکراتیک و یا غیر دمکراتیک باشه و اصولا دمکراسی قرار هست که نقش وسیله رو به خودش بگیره و شما این وسیله رو تا حدودی به شکل دست و پا شکسته ای در بین اون صدراسلام و بعد از واقعه مرگ محمد میتونید ببینید ولی بعدش قرار هست که باز تبدیل به اون نظام استبدادی بشه.

 قرار است که همه چیز در اختیار این فرد باشه.

 یعنی اگر ما بخواهیم این نگاه رو متفاوت قلمداد کنیم این هستش که اگر کسی قرار باشه در این انتخابات به هر شکلی تبدیل به شخصیت اول بشود، قرار است که بر رفتارش نظارت بشود.

 قرار هست که پاسخگو باشد.

 قرار هست که قدرت شرطی باشد.

 قرار است که همه قدرت را در اختیار خودش نگیرد.

 قرار است که قوای قدرتمندی هم در کنارش مستقلانه بتوانند کار بکنند و به موازاتش قدرت داشته باشند و یا فراتر از آن که حالا نزدیک به باورهای خودمان می‌شود و حالا در آینده سعی می‌کنیم که درباره‌اش صحبت بکنیم.

 اما ما وقتی به اسلام می‌رسیم قضیه به این شکل نیست.

 یک ابزاری که به اسم دموکراسی نیم‌بندی که درباره‌اش صحبت کردیم که حالا قرار است یک انتخاباتی شکل بگیرد و یک کسی را به صورت عمومی انتخاب بکنند، این منتخب می‌شود اما همه قدرت و همه استبداد را در دست می‌گیرد و برمی‌گردد به همان ریشه های ساختاری فکری اسلامی در باب حکومت و حکومت‌داری که برگرفته از همان نگاه خداوندی هست.

 یعنی در نهایت قرار هست که حتی اگر ما یک روز خدا رو هم به انتخاب خودمون هم در بیاریم و انتخابش کنیم، در نهایت قرار هست که نقش خدا رو بازی کنیم.

 اما این نگاه رو شما در نظر بگیرید.

 یک اینکه اون بازی ای که به نوعی شیعیان بازی کردن در طول این مدت و همواره یک نوع سنگ اندازی حتی در این وسیله ی رسیدن به قدرت هم ایفا کردند و بازی کردند و شما مواجه شدید با این رفتارها فرای اون.

 کم کم این نگاه هم به همون سمت رفت دیگه.

 یعنی وقتی ما به معاویه می رسیم.

 و بنی امیه دیگه روبرو میشید با اینکه تبدیل به اون پادشاهی تمام عیار و کلاسیک میشه که حالا تک به تک سعی میکنن این حکومت و این پادشاهی رو در بین خودشون بچرخانند و ادامه بدن و این تبدیل به یک استبداد تمام و کمالی میشه که اسلام در خدمت استبداد است و استبداد هم در خدمت اسلام.

 و این حکومت شاهنشاهی و پادشاهی در اسلام شکل میگیره.

 چرا که اصولا ریشه ی تفکری و ریشه ای ساختاری اش هم گره خورده با همین امر بوده.

 یعنی گفتیم دربارش صحبت کردیم که وقتی شما شاه شاهان رو در اون بالای نوک هرم قرار میدید، در نهایت اگر قرار باشه که یک ساختار سیاسی رو هم تنظیم بکنیم هم راستا با اون، در نهایت اون هم قرار هست که جایگاه اون پادشاه رو در اختیار بگیره و همون راه رو ادامه بده.

 و حالا اگر ما جلوتر بریم فرای این حالا میشه درباره ی این موضوعاتی که در تاریخ اسلامی اتفاق افتاده هم صحبت کرد.

 من در یک برنامه مجزایی در رابطه با واقعه ی عاشورا هم صحبت کردم.

 تاریخش رو هم تا حدودی سعی کردم به صورت موجز توضیح بدم.

 میتونید اون ویژه برنامه رو هم گوش کنید.

 ویژه برنامه ای که در باب عاشورا هست در باب محرم هست و در باب این مساله هم میشه صحبت کرد.

 اینکه چگونه این اتفاق افتاد و اون نیمچه دموکراسی ای که در راستای وسیله ای برای رسیدن به حکومت مدار و رسیدن به اون پادشاه و خلیفه اتفاق می افتاد برچیده شد.

 اینکه حسین بن علی در این چه نقشی داشت؟

 معاویه چه نقشی داشت؟

 یزید چه نقشی داشت؟

 حسین چه کاری کرد؟

 در برابر این اتفاق هم دربارش توضیح دادم و میشه باز هم در باره اش صحبت کرد.

 اما موضوع این ساختار سیاسی هست که ما داریم درباره اش صحبت میکنیم.

 ساختار سیاسی ای که حتی همون وسیله ای که قرار بر انتخاب هم بوده موضوعی نبوده که مثلا محمد دربارش صحبت کرده باشه، قرآن درباره اش صحبت کرده باشه.

 یک شوری بوده که بین خود مسلمون ها اتفاق افتاده و به این نتیجه رسیدن.

 یعنی مثلا عمری رو روبرو شدیم که شش نفر از شخصیت هایی که جایگاه و پایگاهی داشتند می توانستند به نوعی خلیفه بشند رو در یک اتاقی جمع کنه و با یک حالت خاصی هم می آمد و اینها باید با همدیگر به نوعی کنار می آمدند و با یک نفر بین خودشان بیعت می کردند و حتی که حالا در بین آنها طلحه و زبیر و علی و عثمان و اینها بودند، دو نفر دیگر هم خاطرم نیست و حتی عمر می آید یک کاری هم می کند.

 اینکه یک نفری را مامور می کند که پشت این در وایسته و اعلام می کند که یا بین شش نفرشان یک نفر را به عنوان خلیفه انتخاب می کنند یا همه شان را می کشید.

 کسی حق ندارد بدون بیعت از اینجا خارج بشه.

 یعنی یک همچین تفکری بوده و اینها تفکراتی بوده که خودشان در جمع خودشون بهش رسیده اند.

 یک ریشه مذهبی نداشته.

 یعنی محمد نیامده درباره اش صحبت بکند.

 قرآن نیامده، حدیثی درباره اش نیست.

 این تفکر جمعی خودشان بوده و به خاطر همین ریشه ی قدرتمندی هم نداشت و به سادگی هم از بین رفته و شما می بینید که در طی مرور سال های آینده در بنی امیه کلا دیگه از بین میره.

 یا حتی ریشه های فکری شیعه هم از همون ابتدا در پی همین حکومت شاهنشاهی وراثتی بوده.

 یعنی شما اگه با شیعیان رو به رو بشی خب شیعیان نهایت تفکرشون این هستش که این خونه پادشاهی بین بنی هاشم بمونه دیگه.

 یعنی از در دل نوادگان محمد حسن و حسین ادامه پیدا بکنه تا این دوازده امام هر کدومشون به اون پادشاهی برسند و اصولا ریشه تفکری اون ها هم به همین شکل بوده و در نهایت هم این وسیله برای رسیدن به پادشاه تغییر کرده و در نهایت به همون پادشاهی رسیده.

 اما ریشه های حکومت داری همواره از همون ابتدا هم به یک شکل بوده.

 همواره در این راستا بوده که قرار بوده یک پادشاه قدرتمندی، یک فرمانده ای در نوک اون قدرت بنشینه.

 کسی اون رو مورد کنکاش قرار نده، قدرتی در کنارش نباشه، به موازات اون نهادی وجود نداشته باشه و در مجموع یکه‌تاز این میدان سیاست باشه.

 این فلسفه و وجودیت این حکومتداری در اسلام بود.

 از همون ابتدا ریشه هاش هم بر میگرده به اون نگاه به خدا و این حکومت استبدادی پیش رفته و پیش رفته و در دوران امویان و عباسیان همینجور ادامه پیدا کرده در نقاط مختلف.

 شما بیایید و ادامه بدید در صفی با صفویان به نوعی ورژن شیعی رو ببینید که همون نوع نگرش هست بدون هیچ تفاوت.

 یک قدرت ماورایی که جایگاه خدا رو بر زمین میگیره.

 این رو ادامه بدید در بین شیعیان گفتم مثلا به صفویان رجوع کنید و بعدش بیایید قاجارها رو ببینید و اصولا این نوع نگرش سیاسی اینکه سایه خدا بر زمین هستن، اینکه نماینده خدا، آیت خدا خود خداوند بر زمین هست همون نگاهی هستش که در همون همان ابتدا در دوران محمد اتخاذ شده، خود محمد پیامبر خدا جایگاهی داشته به همین شکل بوده.

 شما چه از دوران امویان، چه عباسیان و چه بعد تر از او حتی در بین مثلا همین ترک های عثمانی هم اگر بخواهید ببینید عثمانیان.

 هم به همین شکل بوده.

 یک پادشاه قدرتمندی در جایگاه خدا می نشسته.

 همه قدرت را در دست میگرفته.

 همه چیز ابزاری بوده براش برای رسیدن به اون اهداف با همون شکل و شمایل و رفتارهای اسلامی پیش میرفته.

 با همون قوانین، با همون شریعت، با همون شریعت مد نظر و در نهایت با همون نگاه حمله کردن به دیگر کشورها راهزنی و همون طرز تفکری که در همون صدر اسلام هم شکل گرفت و این حکومت ادامه پیدا میکرد.

 اما ما می رسیم تا امروز. اسلام امروز.

 اسلام هم به همین شکل هست.

 اسلام امروز در خدمت استبداد هست و استبداد هم امروز در خدمت اسلام است.

 اینها دو رویه چاقویی هستند که با هم و در کنار هم قرار گرفتند و با هم راه رو به پیش میرن.

 امروزه هم در جوامع مختلف اسلامی گره خوردن استبداد و اسلام رو میتونید ببینید.

 در تمامی این کشورها بویی از مسائلی که مرتبط با مردم سالاری باشه وجود نداره.

 در ایران خودمون شرایط رو ببینید که یک قدرت غالبه ای وجود داره و این شکل سخیف از حکومت داری.

 این نگاه ولایت فقیه که به نوعی همون نگاه پادشاهی است با یک تمایزات کوچک و بی معنا و بی مقداری که در کنار این قرار گرفته همون پادشاهی به یک شکل دیگری هست.

 خیلی هم شکل سخیف و غیر قابل عرضی.

 یعنی تفاوت ها.

 هیچ تفاوت خاصی رو شما نمیتونید ببینید.

 همون نگاه هست.

 همون نگاه گذشته هست.

 یا حکومت های پادشاهی هست یا حکومت ها در هر قسم دیگه ای که باشند حتی اگر جمهوریت هم باشند باز هم این جمهوریت هست در خدمت استبداد و قرار است که این رئیس جمهور نقش همون پادشاه رو بازی کنه و اصولا استبداد و اسلام با هم گره خورده اند و در خدمت هم هستند و با هم به پیش می روند.

 ولایت فقیه و پادشاهی همداستان و هم راستا با هم هستند.

 در مابقی کشورهایی هم که در جهان داریم و نمونه های اسلامی هستند هم داستان به همین شکل پیش می رود.

 یک خدایی که بر زمین قرار است حکومت بکند، حکومتی که همه چیز در اختیار او هست، قرار به ناظری نیست.

 قرار به هیچ قدرتی هم در کنارش نیست.

 و این استبداد بخش جدا نشدنی از این واقعیت اسلامی شده و نوع حکومتداری اسلامی و این اسلام سیاسی مدام گره خورده به پایین استبداد.

 در کنار این ما قوانین شرعی را هم داریم.

 در کنار این موضوعی هم که داشتم صحبت می کردم، اگر کشور هایی هم در جهان وجود داشته باشند که حالا تم های به نوعی اسلامی دارند اما ذره ای از این ارزش ها دور شده اند.

 شما میتوانید ببینید یک مدام در حال دست و پا زدن هستند برای رسیدن به همان جایگاه گذشته ی خودشان.

 یعنی مدام در حال تجدید قوا هستند که این جایگاه خداوندی بر زمین را قدرتمند و استوار بکن.

 اگر نمونه هایی در جهان هست که ذره ای از این حکومت استبدادی دور شده اند، مدام شما میبینید که این اسلامگرایان در حال دست و پا زدن هستند که این جایگاه را به همان جایگاه الوهیت و قدسیت و جایگاه خدا بر زمین برگردونن و آنها را قدرتمند سر جای خودشان بگذارند.

 در غیر این صورت هم اگر شرایطی میبینید به واسطه ی آن فشارهایی است که حالا یا مردم یا جوامع مختلف یا جامعه ی جهانی به آن ها آورده و این ها دستاورد خود مسلمان ها نیست و خود مسلمان ها قاعدتا دوست دارند که برگردند به همان نظام استبدادی که درش زندگی میکرده.

 فرا این تمام این اسلام سیاسی گره خورده با قوانین شرعی و شریعت.

 یکی از نکاتی که در اون ابتدا هم صحبت کردم و گفتم در انتهای برنامه هم حتما خواهم بهش رسید این هست که اون حکومتداری محمد در دورانی که قدرت رو در اختیار داشت بر پایه فرامین خداوند بود.

 خداوندی که در اون دوران زنده و بیدار بود.

 یعنی شما با محمدی روبرو میشدید که یک استبداد کبیری رو در جامعه خودش به وجود آورده بود و خودش به عنوان خدا بر مردم حکومت میکرد.

 با تمام تعاریفی که ما نسبت به حکومت های توتالیتر و تمامیت خواه و استبدادی میشناسیم، این حاکم وقت داشت قدرتش رو به پیش میبرد اما یک خداوند زنده ای در بینشون جریان داشت حالا اگر به مشکلی میخوردند حالا اگر اتفاقی رقم میخورد میتونست با مراجعه به اون خدا یک راهکار و یک راه حلی رو کسب بکنه.

 اما امروز با جوامعی روبرو هستید که در این ایستا بودن گوی سبقت را از همه باورها گرفته، از همان باور اسلامی در اون دوران هم گرفته.

 دیگه هیچ خدای زنده و ناطقی نیست که قرار باشد با اینها صحبت بکند.

 قرار نیست که به اینها راهکار بدهد.

 قرار نیست که یک پویایی را در اینها هر چند جزئی به وجود بیاورد.

 قرار است که ایستا و راکد در این مرداب دست و پا بزنند و غرق شوند و این است که خطرناک تر می کند.

 قوانین دگمی که از سالیان پیش از هزار و چهار صد سال پیش حکمفرما شده و قرار است که تا ابدیت ادامه پیدا بکند.

 و شما روبرو می‌شوید با این قوانین شرعی غیر قابل تغییر که در این حکومت های مختلف امروز هم جاری و ساری هست و مردم این کشورها را زیر بار این مسئولیت بیچاره و بدبخت می کند.

 و این هست که آن بخش خطرناک تر این حکومت ها را تشکیل داده و ما نسبت به آن دوران حکومت محمد هم این حکومت ها را بدتر و عقب مانده تر می‌بینیم.

 در مجموع اسلام سیاسی گره خورده با استبداد و ما میتوانیم بهترین جمله ای که برایش داشته باشیم این هست که اسلام در خدمت استبداد هست و استبداد هم در خدمت اسلام و این دو در کنار هم به پیش میرن.

 در اشل ها و شکل های مختلف از ولایت فقیه تا پادشاهی که در کشورهای مختلف هست هم میتونیم اینها رو ببینیم.

 امروز عقب مونده تر از بقیه اوقات در یک باتلاق بزرگتری گیر کردن و مدام دارن درجا میزنن.

 هیچ نوع پویایی در وجودشون جایی نداره و قرار هست که همین قوانین شرعی رو نه تنها امروز که تا هزاران سال دیگه هم به پیش ببرن و این اسلام سیاسی همه چیز خودش رو غرق شده در این شریعت هزاران ساله گذشته میبینه.

 این حکومتی که تمامی پایه های خودش رو بر پایه این استبداد گذشتگان به پیش برده و این نظام پادشاهی رو هر بار قدرتمند تر به پیش برده چرا که این نظام برگرفته از همون نظام خداوندی ست که یک پادشاه رو در آسمان ها تعبیه کرد.

 در باب اسلام سیاسی هم میشه بیشتر صحبت کرد.

 شاید در آینده هم درباره‌اش صحبت کنیم.

 اما در این قسمت کافی است که ما موضوعات مهم را با هم مطرح کردیم.

 در انتهای برنامه هم اگر دوست داشتید همراه من باشید.

 دوست دارم که باهاتون مطرح کنم.

 اگر دوست دارید در کنار من باشید و این راه رو با هم ادامه بدیم و دوستان بیشتری هم به این مبارزه و تغییر وارد بشند.

 میتونید که آثار من رو با دیگران به اشتراک بگذارید.

 آثار من هم خلاصه در این برنامه به نام جا نمی شه.

 کتاب هایی که به رشته ی تحریر دراومده.

 میتونید اینها رو هم به وب سایت جهان آرمانی مراجعه کنید، دریافت کنید و با دیگران به اشتراک بگذارید.

 کتاب هایی که در قالب شعر هست، داستان هست، آثار تحقیقی هست، مقاله هست، این کتاب ها هم در اختیار شماست.

 با به اشتراک گذاری این آثار میتونید در کنار من باشید تا این صدا بیشتر شنیده بشه و بیشتر هم به این راه اضافه بشن.

 برنامه ای به نام جان قصد داره که در باب مسائل مختلف جهان به زبان ساده، صریح، رک و بداهه صحبت کنه.

 ممنون که همراه من بودید.

 من نیما شهسواری و این برنامه به نام جان بود.

 در پناه آزادی.