خب دوستان توی این قسمت مشخص ما قرار هست که در باب شرک و تقابل اون با توحید با هم صحبت بکنیم.

 توی قسمت های گذشته ای که در این ویژه برنامه خدا ما صحبت کردیم در باب مباحث مختلفی پیرامون خدا صحبت کردیم.

 در باب فرهنگ، معنای خدا و وجودیت خدا.

 و در نهایت هم می خوایم توی این قسمت در باب این شرک و توحید صحبت بکنیم.

 توی اون قسمت ابتدایی که پیرامون معنای خدا صحبت کردیم، ما مطرح کردیم که معنای خدا در ابتدای امر برگرفته از همین معنای شرک هم بود.

 یعنی شرک هم به نوعی همین معنا رو دنبال میکرد.

 همون معانی مشخص.

 یعنی به خدایی باور داشت که قدرتمند بود.

 اما شاید این خدا رو در اشکال مختلفی میدید.

 یعنی این قدرت لایزال رو در بین خدایان بیشماری تقسیم میکرد.

 یعنی شما در کشور های مختلف در فرهنگ های مختلف مواجه میشدید با این نگاه به خداپرستی، با این نگاه که خدا رو بهش باور داشتن.

 اما در کنار این اعتقاد به خدا، یک معنایی رو هم هم‌داستان با اون ادامه میدادند.

 و این، اون معنایی بود.

 همتایی با شرک برای قدرت خدا شریک قائل میشدند.

 خدا رو منفردا و به سبب به نوعی در وحدانیت خودش به عنوان یک خدای قدرتمند قبول نداشتند.

 چندین خدا رو در کنار هم به عنوان خدای یکتا تصویر میکردند.

 قدرت این خدایان در کنار هم خدا رو میساخت.

 همون طور که در عربستان در همون دوران پیش از این که محمد بخواهد قدرت را بگیرد، این نگاه وجود داشت یعنی باور به خدا وجود داشت اما در این نگاه مشرکانه وجود داشت.

 در یونان باستان، در کشورهای دیگر، در کشورهایی که ما می‌شناسیم هم به همین شکل بود.

 کشورهایی که خدا را باور داشتند، این معنای خدا را دنبال می‌کردند.

 با تمام آن فرهنگ هایی که درباره‌اش صحبت کردیم اما یک نقطه تلاقی داشتند، یک نقطه ای که اینها را از هم مجزا می‌کرد و آن نقطه مجزا کردن همین شرک و باور به چند خدا در کنار هم بود.

 حالا قرار هست که توی این قسمت در باب این نگاه صحبت بکنیم که این شرک و توحید در برابر هم چه ثمراتی را برای ما به وجود میاورد.

 یعنی ما تصور بکنیم اگر قرار بود به جای این نگاه وحدانیت به خدا و این نگاه توحیدی، نگاه شرک آلود میانه دار می‌شد، فرهنگ عامه را می‌ساخت در اون نقطه چگونه جهان ما پیش می رفت؟

 ما چه جهانی داشتیم؟

 چه فرهنگی داشتیم، چه دنیایی رو به پیش می بردیم؟

 در برابر این نگاهی که یک نگاه توحیدی است به خدای متعالی که همه چیز رو در اختیار داره در ادیان ابراهیمی خب بزرگترین نقطه ای که این ادیان رو متفاوت و متمایز کرده از دیگر ادیان جهان همین نگاه توحیدی است به نوعی به وجود آورنده این نگاه.

 بنیانگذار این نگاه تقریبا میشه گفت که ادیان ابراهیمی بودند.

 هر چند که ادیان دیگری هم بودند که باز این نگاه توحیدی رو داشتند.

 به عنوان مثال در ایران خودمون نگاه به زرتشتیت با توجه به اون تعاریفی که درش وجود داره یک نگاه توحیدی است.

 خدایی رو که قدرت رو در وجود یک خدای مشخص در وجود توحید به یک خدا تصویر می کنه.

 اما قاعدتا نگاه ادیان ابراهیمی متشکل تر، قدرت مند تر و در جهان هم قدرتمندانه تر و تاثیرگذارتر در بین انسان ها به پیش رفته و این نگاه توحیدی رو شکل داده.

 اما یک ثمراتی داشته.

 یک تصویری داده به انسان ها برای زندگی انسان ها.

 و ما قرار هست توی این قسمت در باب همین تصاویر با هم صحبت بکنیم.

 خب ما در ابتدا در باب این معنای خدا و پیوند او با شرک یک نگاهی می کنیم.

 اینکه ما خدا رو شناختیم، معنای خدا رو مطرح کردیم.

 عناوینی که باعث به وجود اومدن این خدا شدند رو برشمردیم.

 ترس انسان ها، نادانی و ناتوانی انسان ها باعث به وجود اومدن این خدا شده بود.

 این ها یکتا و برابر هست.

 چه در نگاه مشرکانه و چه در نگاه خداباورانه و یا عناوین دیگری پیرامون اینکه این خدا قرار هستش که قدرتمند از دیگران باشه و برتر از دیگران باشه.

 در نگاه هایی هم که برگرفته از همین نگاه مشرکانه است با نگاه توحیدی همتا و برابر هست اما اشل و نمونه ای کم رنگ شده تر پیرامون این برتری طلبی به ما خواهد داد.

 به چه معنا؟

 به این مفهوم که شما در نظر بگیرید اونها دارن یک تصویری به ما میدن که چند خدا در کنار هم قدرت رو در اختیار خواهند داشت.

 یعنی اگر در یونان در باب خدایان صحبت میشه، چندین خدا که هر کدوم قدرت خاصی دارن در کنار هم این قدرت واحد رو به وجود میارن.

 اما در یک نگاهی به عنوان مثال در نگاه اسلامی همه این قدرت ها در وجود یک خدا و یک قدرت لایزال جمع میشه.

 این ما رو بیشتر و بیشتر سوق میده به مفهوم برتری طلبی ما رو بیشتر و بیشتر دور میکنه از معنای برابری و شاید در دل مشرکانه و این نگاه مشرکانه و شرک آلود به خدا ذره ای بیشتر ما نزدیک به اون برابری بشیم.

 این که این قدرت رو ذره ای تقسیم بکنیم، ذره ای ازش کم بکنیم، کم رنگ ترش کنیم.

 تمایز و تفاوت در این دو نگاه تاثیر گذاری این ها فرهنگ سازی این ها در همین نقطه است.

 نقطه تلاقی همین نقطه ای ست که برتری طلبی را در دل این نگاه توحیدی بیشتر و بیشتر می کند.

 گرایش و ضدیت با برابری را بیشتر و بیشتر می کند.

 اما نگاه شرک آلود می تواند این نگاه را کمرنگ تر کند.

 در نگاه به قدرت، تمایل به قدرت و قدرت خواهی در نگاه توحیدی ما مواجه هستیم با یک قدرت واحد.

 قدرتی که همه چیز رو برای خودش می خواد.

 اما شاید در نگاه شرک آلود این قدرت ذره ای کم رنگ تر بشود.

 ذره ای تقسیم بشود، تقسیط بشود و بین این خدایگان و بیشمار این الهگان تقسیم بشه و ما بیشتر نزدیک به اون معنای برابری بشیم.

 یعنی عینا مفهوم توحید و یگانگی در برابر موضوعی به اسم برابری قرار می گیره.

 هر اشل و هر نمونه ای از برابری رو زیر پا می ذاره هیچ جایی به برابری نخواهد داد چرا که تمام معانی رو گره می زنه با برتری طلبی و برتری طلبی رو میدان دار می کنه.

 قدرت خواهی رو میدان دار می کنه.

 میداندار اصلی تمام عناوین اون قدرت واحده خواهد شد.

 هیچ جایی دیگه برای برابری نخواهیم داشت.

 پس نقطه تلاقی بین این دو تفکر، تفکر مشرکانه و تفکر توحیدی در همین زیر پا گذاشتن برابری هست.

 میل به برتری طلبی هست.

 قدرت خواهی و قدرت پرستی هست.

 قدرت افسارگسیخته در اختیار یک تن گذاشتن هست.

 همون تصویری که ما درباره اش صحبت کردیم در باب فرهنگ صحبت کردیم و بعد از اون در باب ساخته شدن این خدایگان بی شمار، خدایگان بی شماری که حالا جا پای اون خدا می ذارن و قرار هست تمام قدرت رو برای خود بکنند.

 تمام عزت را برای خود بکنند.

 همه چیز را برای خود داشته باشند و برتر از دیگران باشند.

 مالک بر همگان باشند اما شاید در نگاه شرک آلود بشود معنا را به این سمت و سو برد که حالا این قدرت تقسیم بشه در بین یک تعدادی از خدایان.

 یعنی در همون عربستان سابق، در همون عربستان پیش از اسلام که به عنوان عربستان جاهلیت هم مرسوم هست که خیلی هم دور از معنای واقعی جاهلیت است.

 چرا که خیلی از اتفاقات در اون دوران پیش رونده تر از اتفاقات اسلامی بوده.

 شما مواجه میشدید با الهگان بی شماری که در کنار هم اون قدرت واحده رو میساختند.

 یعنی در همون کعبه ای که امروز هم خانه ی عبادت مسلمین جهان هست، ما تعداد بی شماری بیشتر از 100 خدا داشتیم.

 بیشتر از 100 الهه داشتیم که اینها در کنار هم اون قدرت واحد خدا رو میساختند.

 اما تمام اینها به کنار میروند تا یک خدای واحد جای همه ی اون ها رو بگیره.

 خدایی که همه چیز برای او باشه.

 خدایی تحت عنوان الله که حالا صاحب تمام اون قدرت میشه.

 تمام قدرت رو برای خود میکنه.

 هر نوع نمونه و باوری که در راستای برابری باشه رو زیر پا میزاره چرا که همه چیز رو در برتری اون خدا تصویر میکنه.

 واژه مهم و بزرگ خدا بزرگه است که مدام در حال تکرار شدن است.

 خدا بزرگ است.

 بزرگ تر است از همه.

 از تمام خدایگان.

 برتر از دیگر خدایان.

 هر نوع برابری باید زیر پا گذاشته بشه تا ما به اون برتری نگاه داشته باشیم.

 به اون برتری ای که حالا قرار هست تبدیل به فرهنگ غالب در میان اجتماع ما بشه.

 جامعه ای ساخته بشه که بر پایه ی همین بلندی شکل بگیره، پیش بره و ما مواجه بشیم با انسان هایی که در پی رسیدن به این برتری گام بر میدارن.

 در پی رسیدن به این وحدانیت گام بر می دارند و می خواهند که نوک پیکان را در اختیار داشته باشند و تمام قدرت را از آن خودشان بکنند.

 این، آن نقطه ی توحیدی است.

 این نقطه ی توحیدی که این فرهنگ غالب را می سازد و شاید نگاه شرک آلود بتواند از این ذره ای کم بکند.

 نه در باب تمام معانی خداوندی.

 یعنی به این مفهوم نیست که شرک و این مشرکانه نگاه کردن به مفهوم خدا باعث می شود که تمام معانی خدا به کنار گذاشته شود. نه!

 چرا که او معنای فرمانده و فرمانبردار بودن در تمام این مصادیق هم به پیش می رود.

 اما شاید بتواند از این نگاه قدرت طلبانه کمتر و کمتر بکند.

 آن نگاه برتری طلبانه را بیشتر به سمت برابری سوق بده و از اون معنای کلی ذره ای کم بکنه.

 ذره ای کمرنگش بکنه.

 از اون حد لجام گسیخته ی این معانی که فرهنگ جامعه رو می سازن کم بکنه. تلطیف بکنه. ضعیفش بکنه.

 و این اون نقطه ایست که تمایز رو بین شرک و توحید قرار میده.

 اما وحدانیت هست که امروز میدان دار جهان ما شده و شرک به کنار گذاشته شده.

 یعنی شما به جهان پیرامون خودتون نگاه بکنید.

 کشورهای بزرگ جهان تمامی کشورها بر پایه همین نگاه توحیدی امروز به پیش میرن.

 ما نگاه مشرکانه ای در جهان نداریم.

 نگاه غالب به خدا و خداوندی پیرامون همین نگاه وحدانیت هست.

 حال ما مواجه هستیم با این توحید در قدرت.

 قدرت از آن یک تن هست.

 برای یک تن هست.

 و این اون فرهنگ غالب در جهان شده نه فقط ایران.

 همه جای جهان باور به این وحدانیت میدان دار شده و شرک به کنار گذاشته شده.

 قدرت باور های شرک آلود و مشرکانه اونقدری نبوده که بتونه در برابر این نگاه توحیدی خداوندی بایسته محکوم به نابودی شدن.

 تمام این نگاه ها، نگاه هایی که در یونان باستان وجود داشت، نگاه هایی که در عربستان پیش از اسلام وجود داشت و نگاه های دیگری که در جهان تحت عنوان نگاه های شرک آلود و مشرکانه به خدا وجود داشت، همه به کنار گذاشته شدند تا یک معنای مشخص و آن نگاه به توحید در جهان جاری و ساری بشه و ما امروز با یک فرهنگ غالبی در جهان روبه رو بشیم تحت عنوان توحید در دل این باور به خدا.

 فرهنگی که قرار هست انسان ها رو به یک مرتبه ای برسونه تا به این توحید باور داشته باشند تا خود هم در راستای رسیدن به این توحید و یگانگی در قدرت قدم بردارند.

 حالا ما مواجه میشیم با جهانی که در دل اون اگر کسی به سمت و سوی قدرت نظری می افکنه در نهایت می خواد تمام قدرت رو از آن خود بکنه، توحید رو برای خود داشته باشه، وحدانیت این قدرت رو برای خودش داشته باشه، برتر از دیگران باشه و در نهایت جهانی ساخته بشه که در دل همین توحید شکل گرفته.

 ما مواجه می شیم با کشور های مختلف جهان که حالا یک خدا بر خود دارند، یک رییس جمهور قدرتمند که جا پای همون خدا گذاشته و تمام وحدت و قدرت رو از آن خود کرده.

 امروزه جهان رو کمی به پیش تر ببرید.

 ببرید و عقب تر از این دنیا رو نگاه کنید.

 دورانی که قبل تر از دنیای امروزی ما بود.

 قبل تر از رسیدن به فلسفه های تازه بود.

 به افکار تازه بود.

 به اندیشه های نویی بود که ذره ای این قدرت رو کمرنگ کرد.

 یعنی بریم و به اون دورانی برسیم که پادشاهان قدرت اول جهان رو داشتند.

 امپراطور ها، امیر ها، خلیفه ها همه قدرت رو برای خودشون میکردند.

 نزدیکی معنایی بیشتری هم با اون معنای خدا با اون معنای توحیدی خدا داشتند.

 یک خدا در آسمان تمامی قدرت رو در اختیار داشت.

 وحدانیت قدرت برای او بود و بر زمین هم جانشینی همتای خود داشت.

 حال پادشاهی بود که وحدانیت این قدرت را در اختیار گرفته بود.

 یعنی شما وقتی بر می گردید و به دوران باستان بیشتر و بیشتر نگاه می کنید، این قدرت توحیدی و قدرت را آنجا بیشتر می بینید.

 این نزدیکی و قرابت با معنای خدا در مفهوم توحید را بیشتر در آنجا می بینید.

 آنجا آن نقطه ای بود که تمام انسان ها ناظر به همین معنای مشخص توحیدی داشتند.

 هم تراز با ادیان که قدرت می گرفتند و به پیش می رفتند و فرهنگ جوامع را می ساختند.

 ما می دیدیم که این قدرت در دل این ادیان وقتی به عرصه ی سیاسی خودش می رسید، تمام قدرت را از آن یک پادشاه، یک خلیفه، یک امیر، یک رهبر و یا یک امپراطور می گیرد.

 همه ی قدرت برای او بود.

 اویی که جا پای خدا گذاشته بود و خرقه ی خدا را به تن کرده بود و در دل این توحید به پیش رفته بود.

 معنای توحید میدان دار شده بود.

 وقتی شما به جهان امروز هم نگاه می کنید همان دنیا در حال پیشرفت است اما با ذره ای تفاوت که در باب این تفاوت ها هم سعی می کنیم موجز صحبت کنیم.

 اما فرهنگ میانه دار قاعدتا فرهنگ توحیدی بود.

 شرک به کنار گذاشته شده بود.

 قرار نبود قدرت تقسیم شود.

 قرار نبود صاحبان قدرت شریک داشته باشند.

 قرار بود که در وحدانیت باشند.

 قرار بود که تمام قدرت برای آنها باشد.

 فرهنگ غالب توحیدی خداوندی میدان دار بود تا پادشاهان همه قدرت را برای خودشان بکنند و تماما معنای شرک و این تشریع را به کنار بگذارند تا ما هیچ وقت شاهد این تقسیم قدرت ها نباشیم.

 قدرت در نوک هرم برای یک تن بود.

 یک تن که به وحدانیت خدا باور داشت که از این وحدانیت ریشه می گرفت.

 حتی شاید او باورمند به خدا هم نباشد نباشه اما به معنای خداباور داره به معنایی که در دل اون از وحدانیت صحبت می کنه.

 از قدرت پرستی.

 از مالک بودن.

 از برتری طلبی.

 و تمام این معانی رو بهش باور داره.

 حتی اگر به خدا و مصادیق خدا بر زمین هم باور نداشته باشه.

 با نگاه و نظر به این معنای مشخص، این فرهنگ مشخصه از خدا حالا تمام قدرت رو برای خود می کنه.

 حالا جهان رو به سمت و سویی می بره که یک پادشاه قدرتمند در جهان وجود داره تا به تمام مردم حکومت کنه.

 همانگونه که خدای در آسمان ها به عنوان یک قدرت واحد بر تمام جانداران حکومت می کنه.

 این همون نمونه و اشلی ست که برای اونها الگو میشه.

 تبدیل به نوع زندگی میشه.

 تبدیل به نوع پیشبرد زندگی اجتماعی، حکومتداری و سیاست ورزی اون ها میشه و ما مواجه می شیم با این نگاه توحیدی که در زندگی ما رسوخ می کنه و تمام زندگی اجتماعی ما رو می سازه.

 ما در باب این فرهنگ شرک در برابر فرهنگ خدا صحبت کردیم و گفتیم این فرهنگ می تواند یکی از کارهایی که بکند این است که قاعدتا ذره ای از این قدرت پرستی و قدرت در اختیار یک تن را کم و کمتر بکند.

 اما این فرهنگ دیگر وجود خارجی نخواهد داشت چرا که نظام توحیدی، نظام وحدانیت خداست که میداندار خواهد شد.

 قرار نیست خدا شریکی داشته باشد.

 قرار نیست که قدرت او کم تر و کم رنگ تر بشود.

 قرار است که همه قدرت را برای خود داشته باشد.

 قرار است که توحید، این خدا، یگانگی، این خدا، تمام میدان را در اختیار بگیرد.

 قرار است هیچ شریکی برای او قائل نبود چرا که شریک قائل شدن برای خدا مساوی و مترادف با شرک است.

 مساوی است با کافر بودن.

 ضد ارزشی است که برای شما بیان می شود.

 وقتی ما در باب فرهنگ صحبت می کنیم، در باب نوع تفکر، نوع نگاه، چارچوب ها همواره ارزش هایی را شکل می دهند، ارزش هایی که در برابر خود ضد ارزش دارد.

 نزدیک شدن به این ارزش ها یعنی زندگی درست اجتماعی.

 هر چه قدر از این ارزش ها دور بشویم و نزدیک به ضد ارزش ها بشویم، این زندگی اجتماعی را به نوعی درش خدشه وارد کردیم و حالا شما مواجه می شوید با این معنای مشخص که در برابر شرک ایستادگی می کند. ارزش مشخص.

 باور به وحدانیت و یگانگی خداست.

 ضد ارزش نزدیک شدن به مفهوم شرک است.

 به مفاهیم مشرکانه هست.

 به این هست که قدرت را شما تقسیم بکنید.

 حالا آن فرهنگ شرک آلود از بین می رود، از میان برداشته می شود و ما شاهد قدرتمند تر شدن قدرت وحدانیت می شویم.

 قدرت در اختیار یک تن قرار می گیرد.

 غیر قابل عدول هست.

 غیر قابل تقسیم کردن هست چرا که ضد ارزش مشرکانه در برابرش وجود دارد.

 اگر شما قرار باشه قدرت نوک هرم رو ضعیف بکنید کم رنگ بکنید، در اختیار جماعتی قرار بدید کار ضد ارزشی کردید.

 ارزش مشخصه وحدانیت و توحید رو زیر پا گذاشتید.

 پس شما قادر به این تقسیم قدرت نخواهید بود و این تشریک قدرت نخواهید بود چرا که ضد ارزش شما یعنی مشرک بودن شما.

 مشرک بودن شما یعنی کافر بودن شما، یعنی ضد ارزش بودن شما و این ضد ارزش بودن جا رو برای شما باز نمی ذاره تا بتونید همچین کاری بکنید.

 فرهنگ شرک آلود در برابر این فرهنگ توحیدی قرار میگیره، مضمحل میشه، از بین میره، نابود میشه و فرهنگ توحیدی همه جای جهان جاری و ساری میشه.

 و نقطه ایست که باعث این تصویر امروزی جهان ما میشه.

 اما یک موضوع دیگه ای هم هست که باید دربارش صحبت کرد.

 اینکه ما این چهره مشخص رو داریم از این وحدانیت و از این شرک.

 اما جهان انسانی بعد از گذشت سالیان با آزمون و خطاهای بیشمار سالیان بیشمار غرق شدن در عقب ماندگی، بدبختی، فلاکت و مصیبت در طول این سالهای دراز، نظام برده داری، این نظام فرمانبرداری، این نظام خداوندی، این نگاه های آلوده به قدرت، قدرت پرستی، برتری طلبی، پایمال کردن برابری و عناوینی از این دست، انسان ها را در نهایت به سمت و سویی برد که بخواهند نگاهشون رو تغییر کنند، باورهاشون رو دوباره بسازند، بازنگری ای داشته باشند نسبت به این باورهایی که دارند و ما مواجه شدیم با این نگاه شرک آلودی که ذره ای وارد پروسه ی نگاه اونها نسبت به جهان شد.

 یعنی اونها با مفهومی به اسم قدرت رو به رو شدن.

 قدرت افسارگسیخته ی وحدانی که در اختیار یک تن هست.

 حال یک پادشاه در قدرت رو ما میبینیم که همه ی قدرت رو در اختیار گرفته.

 او پر از زشتی هاست.

 این قدرت پر از فساد است.

 این قدرت باعث می شود که او هر کاری انجام بده، هر زشتی و ذلتی را به پیش ببرد.

 برابری رو زیر پا بزاره.

 همه چیز در اختیار یک تن هست.

 یک تن پر از خطاها.

 پر از اشتباهات.

 پر از کاستی ها. نابودی ها. زجر ها.

 ظلم ها به دیگران.

 و حالا او یک تنه پر از قدرت.

 همه دنیا رو هم می تونه.

 همتای خودش، همتای باور ها و افکار خودش رو به نابودی و نیستی بکشونه.

 و حالا ما با انسان هایی روبه رو هستیم که به این نوک هرم به این قدرت نگاه می کنن.

 قدرت رو می بینن و احساس می کنن که باید این قدرت کمتر بشه.

 کمرنگ تر بشه چرا که این قدرت فساد میاره.

 چرا که این قدرت باعث نابودی میشه.

 باعث ظلم میشه.

 باعث از بین بردن عدالت و برابری میشه.

 حالا ما مواجه هستیم با نگاه انسان ها که بیشتر و بیشتر به سمت شرک کشیده میشه.

 یعنی شما در جهان مدرن بعد از این که انسان ها این گذر تاریخی رو نسبت به این دنیای مفلوک خانه خودشون به نوعی داشتند، این دنیای پر از نابرابری ها و برتری طلبی ها، قدرت پرستی ها، یگانگی ها و باور خداوندی به یک مرحله ای می رسید که حالا قرار هست اون قدرت نوک هرم رو پاسخگو بکنید.

 دقیقا در برابر معانی خداست.

 خدایی که پاسخگو نیست.

 قرار نیست پاسخی به کسی بده.

 او پرسش کننده هست.

 او قاضی قضات هست.

 او قرار هست دیگران رو قضاوت بکنه.

 کسی حق قضاوت و نقد کردن و پرسش کردن از او رو نداره.

 این نظام نظامی بوده که همواره در دل انسان ها جاری و ساری بوده.

 اما انسان ها بعد از گذشت زمان حالا به این نتایج می رسند که نه، باید این تغییر بکنه.

 باید انسان ها پرسشگر باشند.

 باید از قدرت در برابر خودشون پرسش بکنند.

 نسبت بهش نقد داشته باشند.

 او رو پاسخگو نسبت به خود بکنند.

 و این نگاه تغییر می کنه.

 حالا به این سمت و سو می ره که این قدرت باید تقسیم بشه باید تشریح بشه.

 باید بین دیگران هم تقسیم بشه تا همه ی قدرت معطوف یک تن نشه.

 یک تن که میتونه پر از اشتباهات و مشکلات و زشتی ها باشه.

 حالا برای اینکه بخوان برسن معانی رو بالاتر ببرند و به این مفهوم کلی و بزرگ برای از بین بردن برتری و رسیدن به برابری بشن، حتی در همون اشل و نمونه کوچک خودش هم به این معنای مشخص میرسن که این قدرت باید ذره ای کم رنگ تر بشه چرا که فساد میاره.

 ما باید در برابر این فساد بایستیم.

 ما باید این قدرت رو پاسخگو کنیم.

 حالا شما شاهد این تغییر و تحولات انسانی هستید در جهان مدرن.

 انقلاب های مختلفی که در جهان شکل میگیره.

 اگر شما به انقلاب کبیر فرانسه نگاه کنید حتی به انقلاب مشروطه خود ایران خودمون هم نگاه بکنید ما داریم به همون مرحله شرک می رسیم برای قدرت برای پادشاه شرط بزارید نظام تون رو شرطی بکنید پادشاه رو را پاسخگو کنید، قدرت نامحدود به او ندهید.

 در قبال قدرت پاسخ بده.

 در قبال قدرت از او پرسش بشه.

 حالا قرار هست که قدرت او تقسیم بشه در بین دیگرانی.

 دیگرانی هم وارد این میدان بشن.

 مجلسی تشکیل بشه.

 انسان های بیشتری وارد میدان بشن.

 اگر قرار است قانونی گذاشته بشه حالا با همفکری این انسان ها در کنار هم این قوانین نوشته بشه.

 این که تا چه اندازه پیش رونده بوده، تا چه اندازه موثر بوده موضوع بحث ما نیست.

 موضوع مورد بحث ما این هست که انسان ها طی مرور زمان با دیدن جهان پیرامون خودشون، با دیدن این آزمون و خطا ها، این فلاکت ها و مصیبت ها به واسطه وجود این فرهنگ ها به این نتیجه رسیدن که باید خودشون رو بیشتر و بیشتر به سمت شرک بکشونن.

 شرک به مفهوم کلی یعنی شریک قائل شدن برای قدرت، برای قدرت لایزالی که در اختیار یک تن، یک پادشاه، یک رهبر و یا یک خدا قرار می گیرد.

 حالا ما باید سمت و سوی انسان ها و فرهنگ های انسانی و نزدیک شدن آنها به این مفهوم مشخص انسان ها بیشتر و بیشتر نزدیک شدن به دل شعر تا به این برابری هم بیشتر نزدیک شود.

 این برنامه به صورت بداهه اجرا می شود و من سعی می کنم موضوعات رو باهاتون مطرح کنم و گاها هم به این نوشته ای که کنار دارم نگاه می کنم.

 این رو هم دوست داشتم باهاتون مطرح کنم که در جریان باشید.

 اما فرای اینها ما یک تقابلی رو داریم بین شرک و توحید و در نهایت ساخته شدن این جهان.

 یعنی ما مواجه میشیم با این فرهنگ ساخته ای که توسط توحید شکل گرفته و این فرهنگی که به واسطه ی شرک قرار هست که شکل بگیره.

 شرکی که به ما داره.

 در باب همین موضوع مشخص که قدرت لایزال نباید در اختیار یک چیز قرار بگیره، این قدرت می تونه تقسیم بشه.

 اینها برگرفته از همون نگاه های باستانی میاد.

 قاعدتا اون زمان ادله و استدلال های مشخصی پیرامون این موضوع وجود نداشته اما وقتی شما نزدیک به این مفاهیم میشوید در امروز وقتی به این معانی نزدیک میشوید میتوانید برایش استدلال های مشخصی را هم مطرح کنید.

 اون نگاه شرک آلودی که برای خدا ده ها خدا قرار میداد برای آن قدرت ده ها خدا را در کنار هم قرار میداد.

 در نهایت قدرت افسارگسیخته ای را در اختیار یک تن قرار نمیداد که بتواند در آن هر کاری را انجام بده، قاعدتا او را پاسخگو تر میکرد.

 قاعدتا از قدرت او کم تر میکرد، قاعدتا شرطی بر قدرت او قرار میداد.

 اما این نگاه توحیدی قرار است که بی بند و بار همه قدرت را در اختیار همان اتفاقات بگذارد.

 همون خدای واحد بذاره همون پادشاه در نوک هرم بذاره.

 و ما امروز روبرو هستیم با جهانی که بیشتر و بیشتر به این سمت و سو میره تا این قدرت رو کم رنگ تر بکنه تا از دست یک تن بمیره.

 چرا که راهکار انسان ها برای زندگی بهتر نزدیک شدن به معنای برابری هست.

 من در قسمتی که پیرامون عدالت و برابری هم صحبت کردم گفتم میل انسانی همواره به سمت و سوی برابری است.

 میل ذاتی انسانی به سوی برابری است.

 انسان ها شاید بزرگترین موضوعی که باهاش درگیر باشن همین دو مفهوم آزادی و برابری است.

 آزادی به مفهوم انتخاب و اختیار و اختیار.

 قانون درست و مشخصی که خود به آن باور دارند و برابری هم به مفهوم از بین بردن تمام برتری طلبی ها، نزدیک شدن به هم، زندگی برابر داشتن.

 اینها موضوعاتی است که انسان به صورت ذاتی با آن درگیر است و قاعدتا هر نگاه پیش رونده ای هم در راستای همین رسیدن به برابری هاست.

 یکی از این مفاهیم قاعدتا شریک قائل شدن برای قدرت است.

 تقسیم قدرت است که گفتیم قاعدتا مفهوم و معنای کلی خدا در نگاه مشرکانه همتا و برابر هست.

 در خیلی از زمینه ها با خدایی که ما امروز تحت عنوان خدای توحیدی میشناسیم.

 اما در این یک نمونه خاص یعنی در موضوعی به اسم شریک قائل شدن برای قدرت ما رو بیشتر نزدیک می کنه به مفهوم برابری.

 قاعدتا فرسنگ ها با اون ایده آل و آرمان ما فاصله داره اما بیشتر ما رو نزدیک می کنه.

 چرا که این فرهنگ توحیدی ما رو در نهایت به یک خدای واحد می رسونه که همه قدرت رو از آن خود خواهد کرد و در راستای این قدرتی که در اختیار گرفته بی شک پاسخگو به هیچ کس نخواهد بود.

 اما در این نگاه مشرکانه این قدرت تقسیم میشه.

 حالا چندین و چند قدرتمند در کنار هم هستن که می تونن با همفکری هم این کار رو به پیش ببرن.

 همون اتفاقی که طی مرور زمان در کشور های مختلف هم در حال افتادن هست.

 ما در جهانی زندگی می کنیم که انسان ها به این سمت و سو می رن تا این قدرت رو تقسیم و تقسیم تر بکنن.

 هر جایی که ما نزدیک به این مفهوم مستبدانه از قدرت پرستی و قدرت مداری تحت عنوان باور به خدا می شیم، جهان زشت تری رو می بینیم.

 همون طوری که در ایران خودمون هم امروز شاهدش هستیم.

 یک خدای قدرتمند بر تخت قدرت غیرپاسخگو در برابر دیگران.

 همه قدرت در اختیار اوست.

 قدرت او تقسیم شدنی نیست.

 همتای توحید، قدرت در اختیار خدا، همتای او، وحدانیت قدرت در اختیار خدا.

 اما هر چقدر ما این قدرت را کم رنگ تر بکنیم، بتوانیم در بین انسان های بیشتری تقسیم کنیم تا فقط و فقط به وظیفه خود عمل کنند، بیشتر نزدیک به مفهوم برابری خواهیم شد.

 در معنای کلی ما وقتی به توحید و شرک می رسیم به این دو مفهوم در کنار هم این تقابل دیرینه در بین آنهاست که شاید شرک ذره ای ما را به برابری نزدیک کند اما قاعدتا ایده آل ما نیست.

 اما مفهوم توحیدی در نهایت ما را به یک خفقان کلی و یک دیکتاتوری بی حد و حصری خواهد رساند.

 همان گونه که خدا و مفهوم و معنای خدا برای ما این تصویر را ساخته، خدای قدرتمند، غیر قابل پاسخگو، غیر قابل نقد.

 خدایی که همه چیز را برای خود می خواهد.

 همه چیز برای اوست.

 و این فرهنگی است که در جهان ساخته شده.

 قاعدتا در باب این موضوع بسیار می‌شود صحبت کرد اما سعی می‌کنیم که در قسمت های آتی بیشتر و بیشتر در باب مفاهیم خداوندی صحبت کنیم.

 ممنون که همراه من بودید.

 من نیما شهسواری و این برنامه به نام جان بود

در پناه آزادی.