خب دوستان توی این قسمت مشخص ما قرار هست که در باب این وابستگی و دخالت با هم صحبت بکنیم.

 این نگاهی که یک نگاه دو سویه است هم در باب نگاه به این فرهنگ ایرانی درونی و در بین مردم و روابط مردم که توامان گره خورده با این وابستگی و دخالت هست هم بعد از اون با یک نگاه فراتری در قبال دیگر کشورها و دیگر ملل در قبال ایران.

 یعنی هم میتونیم این رو یک معنای گسترده ای رو داشته باشیم.

 پیرامون این مبحث وابستگی و دخالت در باب خود مردم و رفتارهایی که با هم انجام می دهند و این تبدیل شده به یک گستره ی فرهنگی که در بین آن ها وجود دارد و به آن پایبند هستند و مبدل به یک ارزش شده.

 این وابسته بودن به هم، این وابستگی بیمارگونه ای که بین آن ها وجود دارد، این دخالت در زندگی دیگران که مبدل به یک بخش مهم فرهنگی در زندگی آن ها شده و همین نگاهی که در قبال مردم ایران توسط قدرت های دیگر اتفاق افتاده، یعنی هم یک موضوع گسترده ی جهانی است در قبال مردم ایران و هم یک نگاه درونی است بین مردم ایران به واسطه ی نزدیکی که در بین این معانی وجود دارد.

 ما سعی می کنیم در این قسمت در باب هر دو طیف هم صحبت بکنیم.

 در این ابتدا یک مقداری در باب همین نگاهی که بین مردم وجود دارد صحبت بکنیم که تا چه اندازه این وابستگی ها در بین مردم وجود داشته و تا چه اندازه این دخالت ها هم ریشه دار و میدان دار شد.

 ما وقتی در باب این وابستگی صحبت می کنیم، بزرگترین عامل به وجود آورنده این وابستگی ها قاعدتا این حس خود کم بینی است.

 خود کوچک بینی است که مبدل به یک فرهنگ درونی در بین مردم شده، ریشه های بی شمار دارد.

 وقتی شما به اسلام رجوع می کنید همین نگاه توامان به شما داده می شود.

 شما همواره در اسلام با یک تناقضات بی حد و حصری روبه رو هستید.

 از یک سو شما در حال تحقیر شدن و کوچک شدن هستید، از سوی دیگر جماعتی در برابر شما هستند که شما با تحقیر آنها می توانید به این احساسی که برایتان به وجود آمده و این احساس تحقیر پاسخی بدهید.

 این همواره در اسلام در تمامی موضوعات هم این پارادوکس ها به وجود می آید و اصولا اسلام با همین معانی خودش را به وجود آورده و به پیش برد.

 حالا در باب این خودکم بینی هم چه اسلام و چه دیگر مبانی فرهنگی و ستون های فرهنگی که این فرهنگ ایرانی را ساخته از جمله فرهنگ پیش از اسلام، فرهنگ زرتشتیت، فرهنگ ادیان پیش از زرتشتیت و اصولا آن فرهنگ غالبی که از ابتدا در ایران بوده هم شما مواجه با این خودکم بینی می شدید.

 حالا شما مواجه هستید با یک قدرت ماورایی که قاعدتا با وجود خودش، با حضور خودش این خودکم بینی را به شما می دهد.

 این تحقیر خویشتن را من بارها در باب این مساله صحبت کردم که بزرگی معنایی پیدا نمی کند مگر به کوچک شمردن دیگران.

 قدرت هیچگاه معنایی پیدا نخواهد کرد مگر به ضعف دیگران.

 ما قدرت را هیچ گونه نمی توانیم معنا بکنیم مگر ضعفی وجود داشته باشد.

 حالا ضعف این من نوعی است که در برابر شما قدرت شما را معنا می کند.

 این کوچک بودن من هست در برابر شما که بزرگی شما را معنا می کند و حالا ما مواجه می شویم با یک بستر بزرگ فرهنگی که در جای جای ستون های فرهنگی ایرانیان وجود دارد و مدام در باب یک قدرت متعال و بزرگی صحبت می کند که بزرگ و بزرگ تر از دیگران است.

 چه در نگاه اسلامی، چه در نگاه زرتشتی و چه پیش از این نگاه ها.

 حالا این نگاه دارد به شما پیام مشخصی را پیرامون این تحقیر خویشتن و خودکم بینی می دهد.

 حالا شما موجودی هستید کوچک و حقیر و پست و نادان و ناتوان، پر از ترس ها و وحشت ها و نیاز ها و بدبختی ها و مصیبت ها که نیازمندید برای بقای خودتان، برای زندگی بهتر خودتان به یک قدرت ماورایی آویزان بشوید، وابسته بشوید.

 حالا این نگاه بزرگ در آسمان ها و خدا من همواره درباره اش صحبت کرده ام.

 ما به ازای بیرونی در زمین خواهد داشت.

 یعنی این قدرت منحصرا در آسمان نیست که تبدیل به یک نماد و سمبلی بشه که ما گاها به اون یک نگاهی بندازیم و زندگی عادی خودمون رو بکنیم.

 قاعدتا به فراخور اون قدرت در آسمان ها ما حالا یه مابه ازایی در زمین براش خواهیم ساخت.

 اون مابه ازای یک بار میتونه پادشاه قدرتمند در اریکه قدرت باشه، رهبر سیاسی و رهبر دینی باشه.

 یک بار میتونه پدر و مادری باشه که همه قدرت در اختیار اونهاست و حالا اون تفسیر مشخص پیرامون این معنا داره با ما مطرح میکنه که ما برای بقا نیازمند هستیم که وابسته و آویزان به این ها باشیم و حالا شما مواجه میشید با این موضوع مهم فرهنگی که در بین مردم وجود داره و اون هم درد این وابستگی است.

 حالا میشه به این نگاه دو سویه کرد.

 همیشه در زندگی انسانی بین مردم و روابطشون نگاه کرد و به کرات این رو در همه جا دید.

 حالا میشه دید که چگونه مردم ایران وابسته به هم هستند.

 یک وابستگی بیمارگونه ای که هیچ ارتباطی هم به مهر و محبت و عاطفه و دوست داشتن نداره.

 گاها با آزار یکدیگر به هم وابستگی دارند.

 یعنی شما دارید می بینید پدر و مادری که به فرزند خودشون آویزان شده اند.

 فرزندی که به پدر و مادر خودش آویزان شد حتی حق زندگی و زیستن و اصلا وجود داشتن و آزادی و آزادگی و.

 از اون فرزند دارن سلب میکنه.

 و این وابستگی بیمارگونه در جای جای این روابط شخصی بین انسان ها به وضوح دیده میشه.

 اما فارق از اون و بزرگ تر از اون، حالا ما این وابستگی رو نسبت به دیگر قدرت ها در دیگر کشورها به صورت اجتماعی داریم می بینیم.

 یعنی حالا یک فرهنگ بیمارگونه ای پدید آمده که حتی در مباحث فرهنگی خودش رو وابسته به دیگران می دونه.

 حالا میخواد خودش رو آویزان به یک مفهوم تازه بکنه.

 هر چیزی رو که میبینه دوست داره خودش رو نزدیک به اون شبیه به اون بکنه.

 این رو شما میتونید به وضوح ببینید.

 در یک نگاه گسترده ای که تحت عنوان فرهنگ جمعی ما هست، نگاه به کلیت کشور ایران هست و یا در یک نگاه کوچکی که در بین اشخاص اتفاق می افته.

 حالا حتی در اون نگاهی که قرار هست این فرهنگ رو به وجود بیاره.

 یعنی مثلا به عنوان مثال نشانه هایی از این اشخاصی که به عنوان هنرمند، شاعر و نویسنده هرچیزی در میدان میان و قراره که حالا یه راهکارهای فرهنگی رو ارائه بدن، تغییری در این فرهنگ به وجود بیارن.

 حالا شما این وابستگی رو در بین اون ها هم میبینید.

 حالا این خود کم بینی است که باعث پیدایش یه همچین نگاهی میشه.

 شما اینقدر خودتون رو حقیر و کوچک می دونید که دوست دارید به دیگران خود رو وابسته بدید.

 خود رو آویزان دیگران بدونید.

 همون نگاهی که در ابتدا هم توسط اون باور به خدا شکل گرفت و ادامه پیدا کرد.

 حالا صورت زمینی به خودش گرفت و وابستگی به پادشاه اتفاق افتاد.

 وابستگی به پدر و مادر اتفاق افتاد.

 حالا این وابستگی به کشور های دیگر قدرت های دیگر اتفاق افتاد.

 حالا شما اگر روبه‌رو می‌شوید با جماعتی که برای آزادی ایران دارند مثلا گام برمی‌دارند.

 حالا می‌بینید این وابستگی به کشورهای خارجی مدام دارند صحبت می‌کنند.

 خب این کشور چی کار کرد؟

 این کشور چی کار خواهد کرد؟

 ما تمام آرزو و آمال و خواسته هامون خلاصه شده در اینکه فلان کشور در قبال ما چه کاری خواهد کرد.

 و این حد بزرگی از وابستگی است که در جای جای اگر بخواهیم بهش نگاه بکنیم در روابط شخصی، بیرونی، اجتماعی.

 در روابط ایران با کشورهای دیگه هم قابل مقایسه هست.

 قابل صحبت کردن هست.

 یعنی شما میتونید ببینید که حتی پادشاهانی هستند که خود را وابسته به دیگران می دانند، خود را آویزان به دیگران میدونند و این اون بخش عمده ای است که تبدیل به یک بخش مهم فرهنگی به ما میشه.

 فرای اون ما مواجه می شیم با این میل به دخالت.

 حالا این یک جنبه ای داره که یک جنبه عمومی جهانی داره که در همه جای دنیا وجود داره که تحت عنوان دخالت خارجیان در کشور های مختلف اتفاق می افته که باز هم برگرفته از اون نگاه های شخصی است.

 یعنی ما در باب هر موضوعی در این جهان صحبت می کنیم.

 اینها اتفاقات شخصی ست که جنبه بیرونی بیشتری میگیره و کم کم به واسطه اینکه در بین تعداد بیشتری از مردم جنبه پیدا می کنه، قدرت پیدا می کنه.

 حالا جنبه اجتماعی به خودش می گیره.

 حالا مبدل به یک اکت اجتماعی میشه.

 حالا این میل به دخالت در زندگی دیگران که در وجود تک تک آحاد ملت است مبدل به یک فرهنگ غیر قابل کتمان در بین کشور ها میشه در بین قدرت ها میشه در بین اجتماعات بزرگ انسانی میشه.

 پس وقتی در باب این موضوع صحبت میکنیم اگر نوک اشارت و ابتدا مون در باب فردیت هست میتونیم در نهایت همین نقطه رو ادامه بدیم تا برسیم به اون نگاه جمعی و اجتماعی و در نهایت نگاهی که مثلا کشورهای مختلف هم در باب این مساله دارن.

 حالا ما مواجه هستیم با این فرهنگی که درهم تنیده شده و گره خورده برای دخالت در زندگی.

 مثلا نمونه هاش رو شما باز هم در اسلام و زرتشتیت میتونید ببینید.

 اصولا این افکار و این باورها به وجود اومدن برای اینکه دخالت در زندگی دیگران بکنن قرار هست که ارزش های خودشون رو در مغز اون ها فرو ببرن.

 قرار هست که اون رو تحمیل کنن.

 یعنی شما وقتی مواجه میشید با اسلام، حالا یک اسلامی هست که قرار هست با جنگ و جهاد و خونریزی و سربریدن و به خواری کشتن کافران این باورها رو گسترش بده.

 حالا اگر در باب امر به معروف و نهی از منکر به عنوان مثال و این دخالت صحبت می کنه.

 این یک بخش ارزش غیر قابل کتمان در این باور هست.

 حالا به شما لطف می کنه.

 در گذشته قرار بوده که کفار رو به خواری بکشه و سر از تنشون جدا بکنه و اونها رو مجبور به باور آوردن به این اعتقاد تازه بکنه.

 حالا شمایی که سوگلی اون خدا هستید و باورمند به اسلام هستید رو حالا با دو تا چک و توگوشی و گشت ارشاد و الی آخر وارد این وادی خواهد کرد.

 حالا ما وقتی این ریشه های فرهنگی و این المان های بزرگ و این ستون های بزرگ فرهنگی رو در کنار هم می ذاریم، خب قاعدتا به این معنا می رسیم که این دخالت بخشی غیر قابل کتمان در فرهنگ ایرانی ها خواهد شد.

 حالا این در جای جای جهان هم به همین شکل هست و ما در همه جای دنیا هم همین شکل و تصویر رو می بینیم.

 اما برای اینکه وارد این مبحث فرهنگی باز هم بیشتر بشیم باید این مبحث رو از صورت شخصی خودش حالا ببریم به اون زاویه ای که بیشتر یک نگاه بزرگتری داشته باشیم در باب کشور.

 قاعدتا گفتیم صحبت کردیم که این نگاه های شخصی در کنار هم هست که اون نگاه اجتماعی رو می سازه و وقتی این تعداد بیش تر و بیش تر میشه در نهایت تبدیل به یک فرهنگ غالبی حتی در جهان میشه.

 یعنی در سطح جهان ما مواجه هستیم با این دخالت ها.

 اما قاعدتا فرای این ها ما مواجه هستیم با این دخالت هایی که منجر به حتی فرهنگ سازی در کشور های دیگر میشه.

 یعنی ما مواجه میشیم با هجوم فرهنگی که حالا تاثیرگذار هست و باز این فرهنگ رو یه شکل تازه ای بهش میده به مانند مثلا اون سفالگری ست که هر کس با یک دستی که بهش میزنه این سفال رو یک شکل تازه ای بهش میده و از اون شکل اصلی خودش تغییر درش به وجود میاد و ما مواجه هستیم با این عواملی که باعث این تغییرات فرهنگی هم شدند.

 پس ما گفتیم که این خودکم بینی در وجود ما ما رو به نوعی وابسته می کنه و این وابستگی هم در نهایت باعث دخالت دیگران هم در زندگی ما میشه.

 چه در زندگی فردی و چه در زندگی گسترده اجتماعی ما.

 یعنی وقتی ما به صحنه ایران نگاه می کنیم حالا این وابستگی ها هست که به قدرت های خارجی در نهایت باعث میشه اونها در زندگی ما دخالت بکنن، وارد این زندگی ها بشن.

 حالا این ایمان نداشتن به خویشتن هستش که اونها رو وا میداره تا بخوان کاری انجام بدن.

 گاها حتی جماعتی باشن که اونها رو به چشم ناجی ببینن.

 به چشم کسی که قرار هست براشون کارهای بزرگی بکنه.

 ببینن حتی امروز هم باهاش روبرو میشن.

 این حد از وابستگی و این حد از دخالت تا کجا در ذهن جماعتی پیش رفته که تمام خواسته شون برای مثلا تغییر جمهوری اسلامی هم در همین خواسته خارجی ست؟

 یعنی دوست دارن که خارجی ها هم برای اونها آنها کاری بکنند.

 مدام دارن ازشون ایراد میگیرن که چرا فلان کار رو نمیکنید و این میل فرهنگیست که در بین مردم ساخته شده و ما را مبدل به موجوداتی وابسته و دخالت گر کرده که حالا این موجودات وابسته و دخالتگر در آرزوی حتی دخالت دیگران در زندگیشون هستن.

 در زندگی اجتماعیشون هست.

 در کنار اینها ما مواجه میشیم با این میل به خیانت.

 حالا با توجه به تصویری که پیرامون این مباحث مطرح کردیم، حالا این وابستگی و این میل به دخالت، حالا به یک مرحله ای می رسه که شما میل دارید که دیگران دخالت بکنند.

 یعنی وقتی شما مواجه میشید با ایران پیش از اسلام در دوران ساسانیان، حالا مردمی هستند که ناراضی اند از شرایط حاضر.

 مردمی هستند که هیچ مقاومتی ندارند در قبال حتی این کار از اینجا هم بالاتر میره.

 حالا نه تنها مردمی که مقاومتی ندارند و ناراضی اند که حتی حاضرند خیانت بکنن تا این شرایط رو تغییر بدن.

 همتای اون در امروز هم میشه دیدش در اون دوران هم وجود داشت.

 در دورانی که اسکندر هم به ایران حمله میکنه وجود داشته.

 در دورانی که اسلام هم حمله کرده وجود داشت.

 در همین امروز هم میتونیم اشکالش رو ببینیم.

 حالا جماعتی که میل به این خیانت دارن حالا این هم تبدیل به یک خرده فرهنگی در دل مردم میشه که برآیند این خودکم بینی، وابستگی، دخالت و آرزوی دخالت دیگران که در نهایت ما رو به اون بخش از خیانت میرسونه، یک دومینویی است که داره تصویر میشه و این قطعات در کنار هم قرار میگیرن تا در نهایت ما رو به این معنای مشخص از میل به خیانت قرار بدن.

 حالا ما مواجه میشیم با این خرده فرهنگی که حتی گاها مبدل به یک فرهنگ عمده ای هم میتونه بشه.

 تبدیل به یک ارزش جمعی هم میتونه بشه که ما خیانت رو پاس بداریم.

 اصلا نیازمند باشیم.

 مایی که خودمون رو تا این حد کم میبینیم، حقیر میبینیم، کوچک میبینیم، دست به آسمان داریم تا فلان امام ظهور کنه و شرایط رو درست کنه.

 حالا میتونیم اون امام رو در دیدگاه های تازه ای ببینیم که در میان قدرت تازه ای ببینیم.

 حالا ما با این میل به دخالت در زندگی دیگران جاده رو باز گذاشتیم برای اینکه در زندگی ما هم دخالت بشه.

 حالا خودمون دست پیش رو میبریم تا با خیانت این دخالت رو به پیش ببریم.

 ما در حدی این وابستگی رو مدام داریم میبینیم.

 گاها این وابستگی یک دلیل مشخصی داره و اون هم پیشرفت هست.

 حالا ما داریم جماعتی رو میبینیم که این پسرفت رو در جامعه خودشون میبینن، در زندگی خودشون میبینن و حالا برای پیشرفت قرار هست که خود رو آویزان به دیگران بکنن.

 یعنی همتای همون معنایی که ما دربارش صحبت کردیم و گفتیم یه معنایی به اسم خدا میتونه ما رو تا این حد ذلیل و کوچک و حقیر و بنده و عبد و برده بکند.

 آن فرهنگی که در بین مردم ایران جاری و ساری است و قدرت غالب را هم اتفاقا دارد.

 تمام این میل به وابستگی و آویزان شدن به آن معنا هم در راستای همان نادانی و ناتوانی و ترس هاست.

 یعنی شما برای اینکه زندگی بهتری داشته باشید، برای اینکه پیشرفت بکنید هست که خود را این گونه آویزان به این قدرت مثلا تحت عنوان خدا می کنید.

 حالا این مابه ازای اینکه شما خود را آویزان و وابسته قدرت خارجی بکنید برای اینکه پیشرفت بکنید یعنی تمام خواسته و آمال شما چه در زندگی شخصی، چه در زندگی جمعی، چه در نگاه گسترده به معنای ایران و کشور ایران همواره در همین راستا هست که نادانی ها و ناتوانی ها و ترس ها در کنار هم ما را تا این حد موجوداتی حقیر می کند که هیچ ایمانی به خود ندارند.

 پر از وابستگی هستند.

 حالا روی می آورند به دخالت و در نهایت با خیانت خودشون رو به این وادی می رسونن که این وابستگی رو در نهایت معنی برای رسیدن به پیشرفت ها بکنن.

 حالا شما میبینید که این وابستگی ها رنگ و بویی برای رسیدن به پیشرفت ها به خودش میگیره.

 حالا حتی کار به جایی میرسه که تمام پیشرفت رو در همین وابستگی ببینن.

 حالا قرار باشه که در برابر هر نوع استقلالی هم ایستادگی بکنن.

 حالا قرار باشه خود رو وابسته و دست و پا بسته در برابر یک قدرتی قرار بدن تا شاید پیشرفتی هم در برابرشون باشه.

 تمام این ها ریشه در همون خودکم بینی است که یک بار فرهنگی قدرتمند داره.

 جز یکی از اون ستون های قدرتمند فرهنگی ست که مدام داره این تحقیر خویشتن، خودکم بینی و ایمان نداشتن به خود رو در ما قدرتمند میکنه و این باعث میشه که تا این حد این وابستگی هم جا بگیره.

 فرای این مباحثی که مطرح کردیم، دخالت بیگانه هم یکی از این عوامل است که موضوع مهم و عمده ایست که در تاریخ ایران نقش ایفا کرده.

 حالا فارغ از این موضوعاتی که ما درباره اش صحبت کردیم و گفتیم که قاعدتا این خودکم بینی و این نگاه کم به خویشتن، این وابستگی و این میل به دخالت، در نهایت ما را به سمت و سوی خیانت میبرد.

 اما گاها ما روبرو میشویم با این دخالت بیگانه که باز دوباره میاد و این فرهنگ رو تیشه به ریشه اش میزنه.

 حتی فارغ از اون خیانت ها.

 یعنی شما وقتی با تاریخ ایران روبه رو میشوید همه مردم که خیانت نکردند به اتفاقاتی که در ایران افتاد.

 مثلا در راستای حمله اسلام به ایران یک سلمان فارسی بود که به ایرانیان و به ایران خیانت کرد.

 اما مردمی بودند که تحت تاثیر این دخالت ها قرار گرفتند.

 این دخالت ها به همان دوران هم که ختم نشد ادامه دار بود.

 حتی تا همین دوران پیش تر حتی تا دوران مصدق.

 شما باز هم مواجه بودید با همین دخالت بیگانگان و دخالت بیگانگان که ما دربارش صحبت کردیم مبدل به یک فرهنگ و یک ارزش شد.

 یعنی حتی ایرانیان هم در زندگی دیگر جوامع دخالت می کنند و در زندگی فردی شان هم دخالت می کنند و در نهایت در زندگی اجتماعی یک کشور هم دخالت می کنند.

 حالا دیگر کشورها هم همین کار را می کنند.

 و این می تواند پس لرزه های بزرگی داشته باشد تا این فرهنگ هم بیشتر و بیشتر رو به نابودی و فساد و اضمحلال برود.

 حالا شما وقتی مواجه می شوید با این دخالت بیگانگان در تاریخ ایران، از همان ابتدا هم به این نگاه می کنید می بینید که تا چه اندازه اضمحلال در این فرهنگ به وجود آورده از ابتدای خودش، از دورانی که حمله اسکندر را به ایران می بینید تا حمله مسلمانان تا حمله. مغول ها.

 تا حتی همین حمله انتحاری که ما تحت عنوان جمهوری اسلامی بخواهیم در نظر بگیریم که هرچند به واسطه مسخ شدگی همون مردم هم اتفاق بیفته، در نهایت هر کدوم از اینها دوباره باز هم بازتولید فرهنگ هایی رو در خودشون میکنن که فرهنگ ها توامان در راستای همین معانی که ما در این قسمت ها و در قسمت های آتی هم دربارش صحبت میکنیم، همه ریشه دار در یک نگاه مشخص هستن.

 در همون نگاه خودکم بینی و تحقیر خویشتن هستن.

 در راستای ایمان نداشتن به خود هستن، در راستای خوار و ذلیل کردن در برابر قدرت دیگران هستن.

 در راستای تصویر کردن یک قدرت بزرگ و ماورایی در آسمان ها هستند و این پستی و حقارت هستن در راستای همون اشرافی گری و الی آخر ماجرا که میشه دربارش صحبت کرد.

 اما این دخالت بیگانگان هم یکی از اون اصول مهم و قدرتمندی بوده که باعث شده فرهنگ ایرانی تحت تاثیر خودش قرار بگیره.

 حالا شما مواجه میشید با یک ضعف توامانی که در بین مردم و حکومت های وقت ایرانی همواره وجود داشته.

 یعنی شما این ضعف رو میبینید و اون قدرت بزرگ خارجی رو هم در برابرتان تصویر میشه؟

 شما به دوران قاجار نگاه بکنید.

 این ضعف بزرگی که در ایران وجود داشته، این عدم وجود یک ارتش یکپارچه و قدرتمندی که بتونه در برابر قوای بیگانه از ایرانیان دفاع بکنه.

 این باعث چه اتفاقاتی در ایران شده؟

 دیگه کار حتی به فرهنگ هم خلاصه نمیشه.

 بدنه و جغرافیای این کشور رو تحت سیطره و پوشش خودش قرار میده.

 حالا یک بخشی از ایران هم جدا میشه که باز اونها هم هر کدوم یه خرده فرهنگ هایی داشتن که به این مردم عطا میکردن و این فرهنگ به صورت کلی و اجمالی در کنار هم معنا پیدا میکرد.

 ما مواجه هستیم با این ضعفی که در بین مردم ایران از همون ابتدا هم وجود داشته و این قدرتی که قوه های بیگانه داشتند و باعث شدن که این فرهنگ ها تغییر بکنه.

 در همون دورانی که اسکندر به ایران حمله می کند، ضعف ایرانیان و قدرت اوست که در کنار هم اینگونه لطمه به فرهنگ ایران و شرایط ایران می زند.

 در دورانی که مسلمان ها به ایران حمله می کنند ما درباره اش بیشتر و بیشتر صحبت کردیم و گفتیم که چگونه این نارضایتی عمومی باعث این ضعف همگانی شد و چگونه آن ها با قدرتشان توانستند همه چیز را در اختیار بگیرند.

 حالا این میلی که در مردم هست در راستای این خودکم بینی و وابستگی به دیگران، یک بخش عمده اش هم به واسطه همین ضعف ها هست که شکل می گیرد.

 یعنی شما وقتی ضعف در خویشتن را می بینید حالا اینگونه آرزو می کنید که یک قدرت خارجی ای باشه که شرایط رو تغییر بده.

 باز هم این میل به خیانتی که در خویشتن دارید می پرورانید.

 باز هم به واسطه آن پیشرفت هست.

 پیشرفتی که مترادف و هم معنی با قدرت دیگران و ضعف خویشتن.

 باز هم این خودکم بینی به واسطه این ضعف ها هستش که شکل میگیره و حالا شما مواجه میشید با این ضعف خویشتن و قدرت خارجی که در نهایت باعث این تغییرات می‌شه.

 این تغییرات فرهنگی رو هم به وجود میاره.

 ما مواجه می‌شیم با حالا این ضعفی که در بین جامعه وجود داره و قدرتی که سلطه رو به دست می‌گیره و این سلطه رو ادامه دار به پیش می‌برد.

 یعنی همون اتفاقی که به عنوان مثال در تاریخ اسلام هم افتاد.

 این‌ها همه پیامی برای مردم و برای این فرهنگ درمانده داره.

 یعنی شما مواجه می‌شید با فرهنگی که درمانده شده، هر روز خودش رو تحقیر شده تر می‌بینه و این در آحاد ملت و در اشخاص هم تاثیرگذار هست و این اشخاص هستن که در نهایت دوباره اون فرهنگ رو بازتولید می‌کنن و بوجود میارن.

 حالا شما وقتی مواجه میشید با این ضعفی که در بین این کشور وجود داره و مثلا قدرتی که در اختیار مسلمانان است.

 حالا اینها میان و قدرت را به دست میگیرن.

 همون تعریفی که ما دربارش صحبت کردیم.

 به عنوان مثال انسان هایی که برای مقاومت با این فرهنگ غالب خواستند ایستادگی بکنند و مقاومت فرهنگی بکنند، زیر بار باج و خراج رفتند و اسلام رو قبول نکردند.

 اما حالا این ضعف و قدرت اونها در نهایت اونها رو به مرحله ای سوق میده که قبول اسلام بکنند تا از این شرایط دهشتناک رها بشن تا هر چه ثروت را به وجود می آورند به مشتی زالو ندهند که اونها خون خوارانه بشینند و خون اونها رو بخورن به عنوان باج و خراج.

 حالا هر روز اینها تحقیر نشن خود این تحقیر در همون مرحله ابتدایی تا چه اندازه اونها رو سوق میده به همین چرخه و همین دایره گردونی که ما دربارش صحبت کردیم؟

 تا چه اندازه این تاخیر ابتدایی و مداومی که داره به صورت ممتد بر زندگی اینها روان میشه اینها رو به این سمت و سو سوق میده.

 حالا شما این ضعف و قدرت اونها رو بیشتر و بیشتر در برابر میبینید.

 این وابستگی باز هم در شما بیشتر و بیشتر میشه تا در نهایت با قبول این نگاه حالا مواجه بشید با یک گستره ای از این سلطه.

 حالا شما مواجه میشید که این گستره همه جا این فرهنگ رو هم در اختیار میگیره.

 حالا تمام این فرهنگ رو در حال خوردنش هست.

 حالا حتی سعی میکنه به دنبال نمونه هایی از این فرهنگ در همون تاریخ کهن بگرده.

 یعنی اگر داره در باب پست شمردن خویشتن صحبت میکنه، در باب تصویری از یک بزرگ در آسمان ها سعی میکنه یک مابه ازای مثلا در دل زرتشتیت از همین فرهنگ کهن بدست بیاره تا با خوراندن اون و تعریف دوباره اون دوباره جماعتی رو به سمت و سوی خودش بیشتر و بیشتر هم هموار کنه و بکشه.

 حالا سعی میکنه نزدیکی و قرابت های این فرهنگی رو قدرتمند تر بکنه و این سلطه گری هم به پیش می‌رود.

 هرچند که این فرهنگ درونی سعی می‌کند دوباره در خودش موضوعاتی متناقض و پارادوکس هایی را به وجود بیاورد تا سعی کند این فرهنگ را کمرنگ کند.

 حالا ما سعی می‌کنیم در قسمت های آتی در باب این مسائل صحبت کنیم.

 اما در مجموع این سلطه قدرت های خارجی هست که هی این فرهنگ را کمرنگ تر و ضعیف تر می‌کند و ما مواجه می‌شویم با یک ملغمه ای که در برابرمان از این تصاویر مختلف نقش بسته.

 امروز ما روبه رو شدیم با این تصویر مشخص از مردم ایران.

 یعنی شما تمام این تصاویر از گذشته را تا امروز وقتی در کنار هم قرار می‌دهید می‌رسید به یک تصویر امروزی از ایران که تشکیل شده از تمام این فرهنگ های مختلف است.

 در نهایت یک فرهنگ واحد را ساخته که قاعدتا و بلاشک وابستگی یکی از عوامل مهم و عمده آن هست.

 این خودکم بینی که در بین مردم این تحقیر خویشتنی که شما می بینید، حتی بزرگ انگاشتن خودشان و ایمان به خودشون هم مترادف میشه با کوچک کردن دیگران.

 یعنی ما داریم این فرهنگ رو می بینیم که تا چه اندازه در بین مردم ایران قدرتمند، جاری و ساری است.

 ما این خودکم بینی و تحقیر خویشتن رو به کرات در جای جای جامعه ی ایرانی می بینیم.

 منجلابی که امروز در اون اسیر هستیم به واسطه ی اون فرهنگ ها و اون المان های فرهنگی است که از اون ابتدا شکل گرفته.

 در طول تاریخ ریشه دار در بین این مردم قدرت گرفته و به پیش رفته.

 حالا شما امروز وقتی با مردمی روبرو میشی میبینی که چگونه خویشتن رو تحقیر می کنند.

 هیچ ایمانی به خودشون ندارند.

 در پی دعا و نمیدونم دست دراز کردن در برابر خدا و نشستن در انتظار جمعه های.

 غم غم انگیزی است که شاید درون در این جمعه بیاید و همه چیز را درست کند.

 هیچ ایمانی به خویشتن درونش نیست.

 حالا حتی اگر به مرحله ای می رسند که به خودشان ایمان داشته باشند، قرار است که دیگران را تحقیر کنند.

 با کوچک کردن دیگران بر کول آن ها سوار شوند و بر آن جایگاه رفیع و بزرگ برسند.

 و تمام اینها هم در گرو همان فرهنگی است که مدام در حال بازتولید خودش است.

 ما به ازاء هایی پیدا می کند.

 یک بار در دل زرتشتیت پیدا می شود و دوباره می آید.

 اسلام بهش حمله می کند و دوباره در دل اسلام هم همان ها را پیدا می کند و به پیش می رود.

 هی قدرتمند تر می شود.

 هی به واسطه ضعف خودش و سلطه دیگران بر خودش دوباره المان هایی را پیدا می کند که باز هم قدرتمند تر به پیش برود و قدرتمند تر به پیش برود تا ما این حس خودکم بینی را بیشتر در بینش ببینیم.

 این حس وابستگی را بیشتر در خودش ببینیم.

 این میل به دخالت در زندگی دیگران و در نهایت باز گذاشتن دریچه هایی برای دخالت در زندگی خویشتن رو بیشتر ببینیم.

 این میل به دخالت تا حدی جنون وار به پیش میره که شما حالا در آرزوی دخالت دیگران و قوای دیگر باشید.

 حالا شما در آرزوی این خیانت باشید.

 حالا این میل به خیانت در وجود شما گسترده بشه.

 حالا شما تمام پیشرفت خودتون رو در همین وابستگی و خیانت حتی توجیه و تفسیر کنید.

 حالا اینقدر خویشتن رو کم و کوچک و حقیر تصور کنید که تمام قدرت رو در اختیار قدرت بیگانه و در برابرتان قرار بدید.

 حالا این قدرت بیگانه یک بار میتونه جمهوری اسلامی تصویر بشه.

 یک بار میتونه.

 یک حکومت خارجی.

 من بارها صحبت کردم.

 ما در این برنامه ای به نام جان در باب مصادیق به اون صورت صحبت نمیکنیم.

 سعی میکنیم در باب معانی صحبت بکنیم و قاعدتا در باب فرهنگ ایرانی میتونیم در باب این وابستگی و دخالت صحبت بکنیم.

 از هر سویی هم میشه بهش نگاه کرد.

 از زندگی شخصی تا زندگی جمعی و.

 میشه ساعت ها هم دربارش صحبت کرد.

 اما به نظرم تا اینجا به اندازه کافی در این قسمت دربارش صحبت کردیم.