خب دوستان توی این قسمت مشخص ما میخوایم در باب روش هایی که میتونیم به پیروزی در انقلاب برسیم صحبت بکنیم.

 یعنی به ویژه توی این قسمت مشخص در باب عزل یک حکومت میخوایم صحبت بکنیم.

 یک حکومتی که وجود داره و حالا میخوایم این حکومت رو ساقط بکنیم.

 فرای اون تعاریف مشخصی که نسبت به انقلاب داریم که حالا در آتی.

 در همین برنامه هم به همان تعاریف مشخص در باب انقلاب هم می رسیم.

 اما در این نکته ابتدایی و در این نقطه اولیه سعی می کنیم در باب یک حکومتی صحبت بکنیم که صاحب قدرت است و قدرت را در اختیار گرفته و ما میخواهیم این حکومت را از بین ببریم.

 چندین راهکار وجود دارد برای اینکه این حکومت ساقط بشود، قدرت دیگر نداشته باشد.

 چندین راهکار مشخص و شناخته شده هست که حالا یکی یکی دربارشون صحبت می کنیم و بعد در نهایت به اون برآیند کلی ای که قرار هست برسیم می رسیم.

 ما یک حکومت قدرتمندی داریم.

 روی نوک هرم قدرت نشسته همه ارکان رو در اختیار داره.

 چند راهکار وجود داره برای اینکه از بین بره.

 یکیش رو ما به عنوان کودتا می شناسیم.

 یعنی یک حکومتی سر قدرت هست، قدرت رو در اختیار داره دارد اما به واسطه یک فعل و انفعالاتی که درش به وجود می آید حالا می تواند آن بخش و بدنه نظامی باشد که با استفاده از قدرت نظامی خودشان آن پایگاه را عوض کنند.

 آن شخصیتی که نوک هرم هست رو جابه جا بکند تغییر بدهد.

 ما تحت عنوان کودتا این عنوان را می شناسیم یعنی جابجایی نوک هرم قدرتی که در اختیار دارد به نوعی تنها و تنها اشخاص را تغییر می دهد.

 این را به عنوان کودتا می شناسیم و یکی از راهکارهایی است برای اینکه حالا یک حکومتی از بین برود از میان برود.

 درست است که در شکل کلی اش این نظام حفظ می شود و سرجای خودش می ماند اما بالاخره یکی از بازوان قدرتش را از دست می دهد.

 در حقیقت ما این را همتای با انقلاب که هیچ وقت نمی دانیم اما باز هم به نوعی یک دگرگونی ای هست که درون اون سیستم حاکمه به وجود میاد تحت عنوان کودتا میشناسیم.

 حالا این میتونه توسط همون نظامی ها هم اتفاق بیوفته.

 نمونه های بارزی هم در سراسر دنیا داشته که این اتفاقات افتاده و اون نوک هرم رو تغییر دادن.

 جایگاه و پایگاه سرجاش مونده.

 تاج و تخت بر سر جای خودش مونده.

 سیستم حاکم بر سر جای خودش مونده.

 شاید ذره ای درونش.

 اصلاحاتی هم شکل گرفته.

 اما اشخاص رو تغییر دادیم.

 بازوان این قدرت رو عوض کردیم که خیلی مرتبط با مردم عادی و عامه نیست دیگه.

 یعنی باید توسط کسانی که خودشون صاحب قدرت هستند و منزلت و جایگاهی دارند اتفاق بیوفته که قاعدتا مد نظر هیچ کسی در ایران نیست.

 فرای اون ما یک راهکار دیگه ای داریم.

 یک اتفاق دیگه که تحت عنوان فروپاشی میشناسیم.

 فروپاشی ای که به عنوان مثال در اتحاد جماهیر شوروی هم اتفاق افتاد.

 حالا آن ساختار و نظم به نوعی سر جای خودش می ماند اما دچار یک فروپاشی می شود.

 دچار یک رفورم و تغییرات بنیادینی.

 حتی گاهی اوقات می شود.

 حالا اصلاحات بنیادینی در خودش جای می دهد.

 همان پلنی که به نوعی احتمالا جمهوری اسلامی و اتاق فکر جمهوری اسلامی هم در طول این سالیان مدیدی که قدرت را در اختیار داشتند، همواره برایش برنامه ریزی کردند.

 سعی کردند جریان های موازی همتای جریان سرنگونی و از بین بردن جمهوری اسلامی بسازند تحت عنوان اصلاح طلبان که سعی بکنند در یک بزنگاه مشخصی ازش استفاده بکنند.

 آن حکومت را دچار یک نوع فروپاشی بکنند.

 حالا یک سری اصلاحاتی را به وجود بیاورند.

 همان بازوان قدرت را تغییر بدهند.

 هم تا حدی اصلاح و رفرم هم در ساختار اصلی به وجود بیاورند.

 این هم یکی دیگر از اشکال پیروز شدن در این انقلاب است که باز هم هیچ سنخیتی با معنا و مفهوم درست انقلابی ندارد و چیزی نیست که کسی بخواهد خواستار آن باشد.

 در شرایط امروزی ایران شاید یک پایگاه اجتماعی هم داشته باشد که قاعدتا دارد اما قاعدتا تعداد اکثریت را به خودشان اختصاص ندادند.

 حالا کسانی که سرسپردگی به اصلاح طلبان و رویه اصلاح طلبان دارند شاید چشم امیدی به این فروپاشی و این اصلاحات بنیادین هم داشته باشند و این هم یکی از این به نوعی سرانجام هاییست که ما میتوانیم برای جنبش و به نوعی انقلاب در نظر بگیریم که قاعدتا همسویی با اکثریت جامعه نخواهد داشت.

 یکی دیگر از این روش ها که می تواند اتفاق بیفتد جنگ خارجی هست.

 حالا یک قوای بیگانه ای بیاید قدرت را از این حکومت ظالم بگیرد.

 یکی از این قدرت های جهان ناتو و اتفاقی که در بعضی کشورها هم افتاد مثل حمله ای که آمریکایی ها به عراق و یا افغانستان انجام دادند.

 حمله ای که ناتو به لیبی انجام داد و عناوینی از این دست که حالا سعی کردند اون قدرت رو، اون ساختار رو و اون نظم رو دگرگون بکنند.

 با توجه به قدرت بیگانگان و قوای بیگانگان و یک نوع جنگی که در نهایت اونها رو به این سمت و سو برد.

 نقطه ابتدا این هستش که خوب قاعدتا هیچ کس طالب همچین رویه ی احمقانه و وحشیانه ای نیست چرا که لطمات بیشماری خواهد زد.

 این جنگ خونریزی بیشماری خواهد کرد، تعداد بیشماری رو قتل عام خواهد کرد، از بین خواهد برد، خون های بیشماری ریخته خواهد شد و فرای این خون ها یک نیروی بیگانه ایست که داره.

 مسلما در پی منفعت خودش این کار رو میکنه و در فردای پیروزی هم به دنبال منافع خودش خواهد بود.

 پس لطمات بیشماری رو هم در فردای انقلاب هم خواهد زد.

 فرای آن یک ایمان جمعی وجود دارد که به واسطه آن برای یک فردای مشخصی دست به چنین کاری بزنند.

 فردای توامان با اتفاقات رقم خواهد خورد.

 فردایی به واسطه سرسپردگی ها اتفاق خواهد بود.

 اگر کسی نزدیکی بیشتری با این قوای بیگانه داشته باشد، شاید قدرت را به دست بگیره.

 شاید یک ساختاری بدتر و وحشیانه تر هم شکل بگیره.

 پس قاعدتا این نوع از به نوعی پیروز شدن در انقلاب هم مد نظر کسی نخواهد بود.

 فرا این سه نوعی که درباره اش صحبت کردیم کودتا، جنگ و یا فروپاشی درونی و اصلاحات بنیادی.

 ما در حقیقت برای رسیدن به یک انقلاب مردمی دو رویه رو در برابر خودمون داریم.

 دو مسیر رو در برابر خودمون داریم که بخواهیم به این پیروزی نهایی برسیم.

 این دو رویه هم متشکل شده از جنگ های مسلحانه پارتیزانی.

 چیزی که دیدیم در سراسر دنیا در نقاط مختلفی اتفاق افتاده، گاها به پیروزی و گاها هم به شکست منجر شده تحت عنوان جنگ مسلحانه هست.

 این یک رویه و روشی است برای رسیدن به پیروزی در انقلاب و در کنار آن هم می توانیم حرکات مدنی و دور از خشونت رو مد نظرمون قرار بدیم.

 برای رسیدن به این پیروزی در انقلاب.

 حالا سعی می کنیم در این بخش اون سه گزینه ابتدایی که مطرح کردم خب قاعدتا هیچ جنبه ای نداره.

 نه جنبه عملی داره، اتفاق افتادن داره و نه خواستاری داره.

 یعنی کسانی نیستند که به اون خیلی باورمند به اون سه رویه باشند.

 اون سه روی هم در نهایت ما رو به یک انقلابی سوق نخواهد داد.

 در نهایت یا قرار هست یک اصلاحاتی بوجود بیاره یا قرار هست که تنها و تنها بازوان این سیستم را از بین ببرد.

 و خود سیستم را بر جای خودش به نوعی قدرت دار بگذارد.

 و شاید هم در وهله ی دیگری که در باره اش اشاره کردیم.

 حتی ساختاری به مراتب بدتر رو پدید بیاره و سر سپردگی رو پدید بیاره.

 استقلال رو از بین ببره.

 منفعت طلبی رو بیشتر بکنه.

 و باز ما رو از اون مسیر حقیقی دورتر و دورتر بکنه.

 اما در راستای انقلاب باید به این دو موضوع و به این دو راه بیشتر دقت بکنیم.

 یک جنگ های مسلحانه و دو اون حرکت مدنی و به دور از خشونت.

 حالا در باب هر کدوم از اینها یه مقداری صحبت میکنیم تا در نهایت به اون استراتژی خودمون برسیم.

 در این راستا جنگ های مسلحانه قاعدتا نیاز به یک تعداد محدودی آدم انقلابی داره.

 یک تعداد محدودی که قسم خورده باشند برای اینکه بخواهند این انقلاب رو به پیش ببرند این تعداد نیازی نیست که همتای یک حرکت مردمی یا جمعیت بالایی را در بر بگیرد، اما ماورای آن نیاز دارد که حالا این جمعیت کم را آموزش دید.

 نیاز دارد که حالا اینها بروند و فنون رزم را یاد بگیرند.

 بدانند که اصلا چه جوری باید جنگ های پارتیزانی و جنگ های خیابانی بکنند.

 یعنی ما نیاز به یک گستره ای داریم برای این که آموزش بدهیم به اینها.

 مثل اتفاقاتی که در سراسر جهان هم افتاده.

 شما وقتی مواجه می شوید با نیروهایی که آموزش دیدن در کشور های مختلف برای این جنگ های پارتیزانی می بینید که یک چرخه ای را واردش شده اند.

 یک آموزشی را دیده اند.

 همتای آن آموزشی که نظامی ها دارند می بینند.

 اما شاید حالا هدفمندانه تر با یک رویه درستی که بدانند اصلا این جنگ های خیابانی چه شکلی هست، باید چه کاری درش انجام بدهند و بعد ماورای آن باید یک گروه مستحکم و قدرتمندی باشد که حالا قدرت بسیج گری داشته باشد، قدرت برنامه ریزی داشته باشد، بدون با چه برنامه ای چه رفتاری را انجام بده.

 پله پله این حرکات را به پیش می برد و مهم تر از تمام این ها نیاز به یک سری ادوات هست که حالا این گروهی که قسم خورده اند آموزش دیده اند، برنامه دارند، می دانند چی کار بکنند، حالا باید مسلح بشوند داخل ایران حالا باید سلاح داشته باشند و ما می دانیم که حکومت در برابر این ها چه واکنشی نشان خواهد داد.

 پس ما یک اصول ابتدایی را لازم داریم برای اینکه این جنگ های مسلحانه بخواهد شکل بگیرد.

 گروه مشخصی که قدرتمند هست، عضوگیری درست کرده، نیروهای قسم خورده ای دارد.

 حالا این گروه قسم خورده ای که زیر این پرچم قرار گرفته اند باید یک جایی داشته باشند برای آموزش دیدن.

 اینکه آنها آموزش ببینند و با فنون رزم و جنگ به ویژه جنگ های پارتیزانی و خیابانی آشنا بشن.

 حالا باید یه گروه درست و متشکلی رو تشکیل داد.

 این گروه رو بعد از این آموزش های مکرری که بهشون داد مسلح شون کرد.

 حالا باید ادواتی رو در اختیارشون گذاشت، تفنگ هایی رو در اختیارشون گذاشت و بعد گروهی وجود داشته باشه که اینها رو سازماندهی بکنه و به پیش ببره.

 برنامه مشخص بهشون بده.

 این برنامه ها بر پایه هیجانات نباشه، رفتارهای هیجانی از خودشون نشون ندن، راه های منطقی رو به پیش ببرند.

 برای اینکه بتونن پیروز بشن و بدونن باید به کدوم قسمت حمله بکنن، چجوری می تونن تضعیف بکنن و با برنامه درست این کار رو به پیش ببرن.

 اما در برابر اینها یه حکومتی هست که خب قاعدتا نیروهای مسلح داره.

 ما داریم در باب جمهوری اسلامی صحبت می کنیم که سه تا نیروی مسلح داره.

 حالا برای اینکه سپاه و بسیج همیشه از هم جدا دونست یعنی سپاه رو داره، بسیج رو داره، نیروی انتظامی و ارتش رو داره.

 یعنی حتی می تونیم بگیم چهار نیروی مسلح داره در اختیار که اینها سلاح دارن.

 آموزش دیدن دوره های جنگی رو دیدن.

 حالا این ها می تونن به سادگی با این تعدادی که قسم خورده هستند و حتی با توجه به اینکه تمام اون اصول رو رعایت کردن، یعنی آموزش لازم رو دیده اند، ادوات رو در اختیار دارند، گروه منسجمی دارند که با برنامه اینها رو به پیش می بره.

 حالا این گروه چهار گروه مسلح در ایران به راحتی می تونن با اونها مقابله بکنن.

 احتمال شکست به شدت بالا میره و فرای اون شما مواجه میشید با یک هزینه سرشار و زیادی که خون های بی شماری هم قرار هست که به زمین ریخته بشه.

 حالا قرار هست که به واسطه این رفتارها این دوگانگی بیشتر و بیشتر شکل بگیره.

 حتی شاید به واسطه خشونتی که از طرف گروهی که حالا در پی آزادی هستند اتفاق بیفتد، جماعتی از مردم به سمت و سوی حکومت بیشتر کشیده شوند.

 اصلا این ترویج خشونت و اتفاقاتی از این دست که می افتد شاید عده ای را بر ضد آنها بشوراند.

 همان طوری که ما در همین ایران خودمان هم شاهدش بودیم.

 یک خطا میتونه باعث بشه که کلیت وجودی اون گروه رو از بین ببره.

 حالا حکومت دستش باز هست که بدترین و وحشیانه ترین رفتارها رو بکنه، سرکوب های وحشیانه بکنه.

 تفنگ روشون بکشه، گلوله مستقیم بهشون بزنه، شکنجه شون بکنه، در زندان به سادگی بهشون حکم اعدام بده.

 عضویت در این گروه ها مواجه بشه با اعدام و مرگ.

 به محض اینکه از شما یک جزوه بگیرن شما رو محکوم به دار بکنن.

 همونطوری که در همون ابتدا هم این رفتارهای وحشیانه رو جمهوری اسلامی انجام داد.

 از روزی که مثلا مجاهدین اعلان جنگ کردند یا در دوران پیش از جمهوری اسلامی در دوران پهلوی شما مواجه بودید؟

 گروه هایی که حالا اعلان جنگ مسلحانه کردند و مسیری که می خواستند برسند به پیروزی انقلاب را در جنگ های مسلحانه دیده اند.

 حالا حکومت پادشاهی در برابر آنها وجود داشت که به سادگی می توانست آنها را اعدام کند و دار بزند.

 حتی به واسطه عضویت و عضویت در این گروه ها جرم تلقی می شد و خیانت تلقی می شد.

 رفتار خشونت آمیز تلقی می شد.

 پس حالا دست هر حکومتی باز است برای سرکوب بیشتر، برای از بین بردن بیشتر.

 حالا قوایی را هم در اختیار دارد.

 چهار گروه مسلح دارد که می توانند تا دندان مسلح در برابر اینها ایستادگی بکنند، سرکوبشان بکنند و آنها را بکشند.

 حالا گروه هایی برای شناسایی دارد.

 شما دارید در باره یک حکومتی صحبت می کنید که دست کم چهل سال است که قدرت را در اختیار گرفته، قدرت اجرایی، قدرت قانونگذاری، قدرت تشکل های گروه و گروه های مختلفی ساخته سپاه اطلاعات دارد.

 تمام وزارتخانه ها و تمام سازمان ها در داخل ایران دارای اطلاعات هستند.

 اطلاعات سپاه هست که قدرتمند هست.

 نمی دانم وزارت اطلاعات هست که قدرت شناسایی دارد پس با تمام بازوانی که در اختیار دارد حالا جمهوری اسلامی می تواند به وحشیانه ترین شکل ممکن اینها را سرکوب کند و این باز هم احتمال شکست را بیشتر و بیشتر می کند.

 خون های بیشتری که به زمین ریخته می شود قاعدتا باعث می شه که تعداد بیشتری دور بشن از این راه حتی در برابر گروه آزادی خواه بایستند.

 فردای نا امنی رو تصور کن که اینها به انتقام خون های ریخته شده مدام در حال جنگ باشن.

 یک تصویری به ما داده بشه از همون جنگ داخلی ای که دربارش صحبت میکنن من بارها دربارش صحبت کردم.

 گفتم که اصلا صحبت از توهم جنگ داخلی در ایران دور از ذهن است.

 دور از واقع است.

 چون ما در ایران گروه مسلحی نداریم.

 ما کسی رو نداریم که این رویه رو انتخاب کرده باشه اما داریم توی این قسمت در باب این مساله صحبت میکنیم که میشه همچین کاری رو کرد.

 اما این مستلزم نقطه ابتدایی این هست که برنامه ریزی درست داشته باشه، آموزش درست داشته باشه، گروه مشخصی داشته باشه، برنامه های درستی رو اتخاذ کنن، حالا نیروی خودشون رو مسلح بکنن و بعد این کار رو به پیش ببرن.

 اما ما امروز مواجه هستیم با کسانی که طبل این خشونت طلبی و جنگ مسلحانه رو به نوعی دارن می زنن بدون اینکه هیچ کدوم از این پتانسیل ها رو ببینن.

 نبود و فقدان این پتانسیل ها به ما نوید این رو میده که ما هیچ وقت نمی تونیم شاهد یک جنگ داخلی باشد و این دستاویزی جمهوری اسلامی و اعوان و انصارش برای جنگ داخلی هم مسلما در همین راستا است برای ارعاب و ترس.

 اما روزی که این گروه تشکیل بشه و به وجود بیاد حالا میتونه جنبه واقعی هم پیدا بکنه.

 حالا میشه نگاه کرد که اگر ده گروه مسلح در ایران باشن میتونن سرنوشت ایران رو به یک جنگ داخلی هم بکشونن.

 میتونن با هم مخالفت بکنن تا در برابر هم به نوعی اسلحه بکشن و یا حکومت وقت قدرتمندانه تر اونها رو سرکوب بکنه.

 مقابله به مثل ها در نهایت کشور رو دو قطبی و یا چند قطبی بکنه برای رسیدن به جنگ.

 امروز این دور از سپهر سیاسی ایران هست.

 دور از واقعیت هست.

 هر کسی که داره تکرارش میکنه و یا دربارش صحبت میکنه داره یک دروغ رو به نوعی انتشار میده.

 اما روزی که به وجود بیاد این احتمال هم وجود داره.

 یعنی فردای نا امنی هم در عین حال وجود داره.

 احتمال شکست خیلی زیاد است.

 خونهای ریخته شده بسیار هست.

 تصویر شدن یک چهره خشونت بار بسیار زیاد هست.

 و بعد اینها همه و همه تصویر گر یک بی ایمانی هم هست.

 چون ما اگر در باب یک ایمانی بخواهیم صحبت بکنیم که نقد جدی داشته باشه نسبت به مظالمی که جمهوری اسلامی کرده، قاعدتا باید در برابر ظلم ایستادگی کند.

 در برابر قتل و خشونت و کشتار ایستادگی بکند و وقتی خودش دستاویز اش همین قتل و کشتار و خشونت هست، قاعدتا ایمانی را نخواهد ساخت و این بی ایمانی آغازگر باز دوباره درجا زدن هست.

 دوباره همان مسیر و همان دوار را تکرار کردن هست.

 و حالا ما امروز روبرو هستیم با کسانی که حتی ذره ای در باب این استراتژی یا نمی دانند یا اگر می دانند می توانند بفهمند که ما هیچ کدام از این پتانسیل ها رو در خود نداریم اما باز هم دارن بر طبل این حرکات انتقام جویانه میزنن.

 و بعد نکته ی جالب این هستش که تمام این جماعتی هم که دارن در باب این مسائل صحبت میکنن در میدان نیستن.

 کسی در راه آزادی اگر قرار هست که از طریق مسلحانه به اون معنایی که در ذهنش هم گذاشته برسه باید خودش داخل میدان باشه.

 باید خودش حالا این گروه ها رو تشکیل بده، اینها رو مسلح بکنه، آموزش بده، برنامه ریزی بکنه و بعد وارد میدان بشه.

 حالا وقتی ما داریم در باب این مساله مشخص و جنگ مسلحانه صحبت میکنیم، اینجا جاییست که اگر کسی به این وادی ایمان داره به این راه ایمان داره و به نوعی خط مشی فکریش رو مانیفست باور و گروه خودش رو بر این پایه دونسته و طریقه ی رسیدن رو در همین جنگ مسلحانه دونسته.

 حالا باید این بستر رو را فراهم بکند.

 حالا باید خودش در اون میدان باشه.

 مثل اینکه مگه میتونستیم توقع داشته باشیم که چگوارا بره بشینه در یک گوشه ای و مردم رو تحریک به جنگ مسلحانه بکنه؟

 و یا اصلا حرکات مدنی مردم رو تعبیر به انتقام و خشونت و جنگ مسلحانه بکنه.

 این اون خیانتی است که داره اعمال میشه.

 این همون موضوعی است که من بارها هم بهش اشاره کردم که یا با جمهوری اسلامی است و یا از کم دانشی و نادانی و حماقت و در عین حال غلیان احساسات و سر سپردگی به کینه و انتقام هست که داره شکل میگیره.

 پس ما وقتی در باب جنگ مسلحانه صحبت میکنیم نکته ابتدایی اش این هست که باید یک بستری رو برای این موضوع فراهم بکنیم.

 نکته دوم این هست که هر کسی سرسپردگی به این نوع از حرکات داره باید خودش وارد میدان بشه.

 و نکته سوم و مهم این هست که احتمال شکستش هم خیلی زیاد هست.

 در وهله ی اول با نگاه کردن به شرایط عقلانی و منطقی این احتمال شکست زیاد هست چرا که این باور یک باور بی ایمانی رو داره تصویر میکنه، همون مظالم رو دوباره داره تکرار میکنه، همون چرخه رو داره دوباره تصویر میکنه، فردای نا امنی رو داره برای ما به عرصه ظهور میزاره که میتونه جنگ داخلی بین چندین جناح هم شکل بگیره.

 خون های زیاد ریخته شده میتونه باعث بشه که این دوقطبی بیشتر بشه.

 حتی پایگاه اجتماعی از دست رفته ی حکومت باز گرده.

 این ایجاد ناامنی ها میتونه باعث بشه که یه عده ای که در قشر خاکستری هستند بیشتر به اون سمت و سو کشیده بشن.

 حتی میتونه کسانی که انقلابی هستند و در این وادی حرکت میکنند هم به نوعی دست بشورند از این حرکت چرا که اونها در پی اشاعه این خشم و خشونت نیستند.

 ما به نوعی ورای اون هم شما میتونید مواجه بشید با تحقیقات گسترده‌ای که در این زمینه شده، تحقیقاتی که نشون میده تا چه اندازه این جنگ های مسلحانه بیشتر احتمال شکست دارن، چند درصد از این ها به پیروزی رسیدند؟

 حالا من اعداد و ارقام و عین اون تحقیقات خاطرم نیست اما اعدادی به نسبت پایین تر از انقلاب هایی است که بر پایه حرکات مدنی شکل بگیره.

 خیلی اعداد پایین تر هست و این ها همه دست به دست هم به ما این معنا رو می رسونه که جنگ مسلحانه نمی تونه راهگشا باشه.

 اما در برابر اون ما یک استراتژی دیگه ای داریم برای پیروز شدن در انقلاب که اون قاعدتا رفتن به سمت و سوی این هستش که ما حرکات مدنی بکنیم، ما نافرمانی مدنی بکنیم، ما اعتراض بکنیم، ما تحصن بکنیم، اعتصاب بکنیم، تحریم بکنیم، راهپیمایی ها و راهپیمایی های میلیونی انجام بدیم و.

 این اون انقلاب مردمی هستش که احتمال پیروزیش خیلی بالاست.

 این اون راهی است که ما باید بهش ایمان داشته باشیم.

 بارها دربارش صحبت کردیم و گفتیم که هدف و وسیله هر دو در کنار هم هستن.

 معنا گر اون باور و ایمان ما هستن.

 قرار نیست که وسیله هدف ما رو توجیه بکنه.

 قرار نیست که ما به واسطه هدفی که در برابر داریم به هر چیزی دست بزنیم.

 قرار هست که ما بر پایه ایمان خودمون به پیش بریم.

 ایمانی که در برابر ظلم هست، در برابر نابرابری هست، در برابر خشونت است، در برابر اعدام هست، برای آزادی و برابری هست.

 حالا اینها نوید این رو میده که ما باید از مسیری مسالمت آمیز هم به پیش بریم.

 باید با همین تکیه بر آزادی و آزادگی بیدار بکنیم دیگران رو.

 قشر خاکستری رو به میدان بیاریم.

 انقلابیون رو بیشتر و بیشتر باورمند به مسیر کن.

 مسیری که از دل خشونت گذر نمی کنه.

 مسیری که بر پایه کثرت است.

 مسیری که بر پایه انقلاب های درونی است.

 چندین بار درباره اش صحبت کردیم و گفتیم که برای رسیدن به یک انقلاب همه گیر سیاسی ما نیاز داریم که انقلاب های درونی اتفاق بیفته.

 حالا مردمی باشن که از درون منقلب شده اند و یک باور تازه ای براشون تصویر شده پر از آرزوهای تازه هستن.

 ایمان تازه ای رو تصویر کردن در این ایمان تازه که بر علیه این نگاه های پر ظلم تصویر شده بر علیه این خشونت ها، اعدام ها، شلاق ها، احکام وحشیانه شکل گرفته.

 حالا قرار نیست که همون مسیر رو طی بکنه.

 قرار نیست که دوباره پا در این چرخه بذاره.

 قرار است که این نظام رو تغییر بده.

 این سیستم رو تغییر بده.

 این سیستم دهشتناک رو تغییر بده.

 قرار هست که اون تاج و تخت رو واژگون کنه.

 حالا با توجه به ایمان از مسیری خواهد رفت که با ایمان او در تناقض نباشه.

 ایمانی که سخن از نفی خشونت و آزار و ظلم می زنه و آزادی رو همتای با آزار نرساندن به دیگران معنا می کنه.

 حالا حاضر نیست که در راه رسیدن به این آزادی دیگران رو آزار بده و آزادی را از میان برداره.

 حالا این قدرت بسیج گری رو داره.

 حالا این انقلاب فردی هست که کم کم بعد اجتماعی پیدا می کنه.

 حالا ارزش ها تغییر می کنند.

 حالا ما با یک جماعتی روبرو میشیم که فرهنگشون عوض شده، ارزش هاشون تغییر کرده، به یک ایمان جمعی رسیده اند.

 حالا اون حکومت در برابر رو به سادگی از بین می برن.

 پس مسیر مشخص است.

 استراتژی مشخص است.

 استراتژی اون آگاهی رسانی، بیان درد و درمان، بیان ایمان.

 آرزومند کردن، ساختن تصویر سپید و سیاه از دیروز سیاه جمهوری اسلامی تا فردای روشن در آینده و آزادی این هاست که قدرت بسیجی گری خواهد داشت و قشر خاکستری را بیدار خواهد کرد، به میدان خواهد آورد و این کثرت پاسخ همه چیز را خواهد داد.

 پاسخ هزاران هزار گلوله را خواهد داد.

 هیچ گلوله ای، هیچ زرادخانه ای، هیچ بمب افکنی توان رویارویی با مردم را نخواهد داشت.

 با کثرت مردم رو نخواهد داشت.

 هیچ حکومتی نمی تواند در برابر انقلاب درونی که اتفاق افتاده ایستادگی کند.

 و ما باید به اون مسیر خودمون رو برسونیم.

 هر کسی که خودش رو به نوعی زمامدار این جنگ های مسلحانه میدونه باید براش برنامه ریزی بکنه.

 این حرکت مسالمت آمیز نمیتونه مصادره به مطلوب بکنه، به نفع خودش بکشونه.

 حالا یک حرکت مردمی را به واسطه وجود یک دفاعی که نه سر و تهی ازش بیان شده.

 شما این رو مترادف با خشونت و خشونت طلبی بدونید.

 تعبیر به خود کنید تا اون حس انتقام و کینه رو مدام قدرتمند تر بکنید.

 انقلاب رو به سمت انقلاب خشن بکشونید.

 انقلابی که جنبه مدنی داره.

 هر جایش رو که نگاه می کنید، شعارها رو که می شنوید این جنبه مدنیت داره ازش غلیان میکنه.

 شما مواجه میشید با شعاری به بزرگی زن زندگی، آزادی به مفهوم برابری، پاسداشت جان، زندگی به مفهوم آزادی.

 حالا این باید حرکتی در راستای دوری از خشونت باشه برای از بین بردن خشونت باشه.

 اصلا این ایستادگی برای این ظلم هاییست که جمهوری اسلامی داره انجام میده.

 به واسطه این هستش که حالا جماعتی وجود دارن که در پی زندگی هستن، در پی جان هستن، در پی برابری هستن، در پی آزادی هستن.

 و اینها منافات داره با وجودیت جمهوری اسلامی.

 وجودیت جمهوری اسلامی این آزادی ها رو از بین میبره.

 این برابری رو لکه دار میکنه.

 قوانین وحشیانه اسلامیش در برابر این برابری صف آرایی میکنه، زن رو بی ارزش میدونه.

 حالا ما به عنوان این نماد بزرگ از نا برابری وقتی پرچم و درفش آزادگی رو به دست میگیریم از مسیری به اون سمت و سو میریم که دوباره خودمون بانی این ظلم نباشیم.

 این چرخه رو به حرکت در نیاریم.

 اما کسی که باورمند به جنگ مسلحانه است باید به میدان بیاد و آموزش بده، ادوات در اختیار بزاره، برنامه ریزی بکنه و بعد به پیش بره اما نمیتونه حرکت مسالمت آمیز رو مصادره بکنه چرا که آب به آسیاب دشمن میریزه چرا که قشر خاکستری رو دوباره به خونه میبره.

 ساده است برای کسی که فرسنگ ها دور از میدان نبرد و مبارزه هست.

 صحبت کردن از این انتقام و کینه برای این انتقام و کینه سر سپر کردن و سینه ستبر کردن تا این انتقام و کینه و خشم رو هی مدام تکرار کنه.

 اما این لطمه ای که داره، این مدام تکرار کردن و بازنشر این صحنه های خشونت بار به این حرکت مردمی میزنه.

 خاموشی جمعی است.

 انفعال دوباره هست.

 سکوت دوباره هست.

 در صورتی که یک حرکت شکوهمند با ایمانی مشخص برای فردایی روشن تعداد بیشتری رو به میدان خواهد آورد.

 انقلابیون رو مصمم تر خواهد کرد، قشر خاکستری رو مبدل به انقلابیون خواهد کرد.

 پس ما برای پیروزی نیازمند این انقلاب مردمی هستیم تا در نهایت با تغییر مردم، حکومت هم چاره ای به جز تغییر نداشته باشه.

 پس ما در این قسمت از برنامه در این ویژه برنامه انقلابی در این قسمت مشخص صحبت کردیم.

 سه راه وجود داشت که گفتیم اون ها موضوعاتی نیست که قابل بحث باشه.

 این که بخواد فروپاشی اتفاق بیفته، کودتایی اتفاق بیفته و یا حمله قوای خارجی باشه موضوعی نیست که اصلا موضوع قابل بحث ما برای انقلاب در ایران باشه.

 اما این انقلاب مشخص دو راه داره برای رسیدن.

 جنگ مسلحانه و یا حرکات مسالمت آمیز و به نوعی حرکات و انقلاب مدنی مردم.

 وقتی ریشه این افکار برگرفته از همین تفکرات مدنی هست باید ایمانی در همین راستا ساخته بشه.

 اصلا این کثرت مردم قابل قیاس با هیچ سلاحی نیست.

 با هیچ جماعت مسلحی نیست، با هیچ جماعت انتقام جویی نیست.

 ما از یک ایمان مشخصی داریم صحبت می‌کنیم که به ما از آزادی می‌گه.

 آزادی‌ای که به مفهوم آزار نرساندن به دیگران هست.

 دیگرانی که همه جانداران رو در بر می‌گیرد.

 انسان‌ها، حیوانات و گیاهان به مفهوم برابری.

 پس این آزادی و برابری که مترادف با هم هستند و ایمان ما را قرار هست که بسازند، حالا به ما یک مسیر مشخصی میده که در این ظلم و آزار به دیگران شرکت نکنیم.

 حالا قرار هست که ما با منع ظلم و آزار به اون نهایت آزادی خودمون دست پیدا بکنیم.

 آزادی که اختیار رو به همگان بده آرزوی همگان رو برآورده کنه.

 پس مسیر مشخص هست.

 راه پیروزی مشخص هست.

 از طریق عقلانی هم ما به همین مسیر می‌رسیم.

 تحقیقات انجام شده هم ما رو به همین مسیر می‌رسونه.

 منطق ما رو به همین مسیر میرسونه.

 ایمان ما هم ما رو به همین مسیر می‌رسونه و در نهایت تنها راه برون رفت هم همین مسیر مسالمت آمیز است.

 همین مسیری است که قشر خاکستری را بیدار کند و به میدان بیاورد.

 و این جمعیت حداکثری حالا قدرت و قوایی خواهد داشت برای تغییر حکومت.

 این تغییر وقتی در دل مردم شکل بگیرد، این انقلاب فرهنگی شکل بگیرد و آن ایمان جمعی قدرتمند بشود، هیچ حکومتی در برابرش نمی تواند ایستادگی کند و محکوم به نابودی هست.

 همان طوری که جمهوری اسلامی از همان ابتدا هم محکوم به نابودی بوده و من هم بارها درباره اش صحبت کردم.

 اما ما باید تلاش بکنیم برای کم کردن هزینه کمتر کشته شدن، کمتر مجروح شدن، کمتر زندانی شدن، درد و رنج کمتر، دیدن کمتر ظلم و آزار دیدن و این که سرعت این انقلاب را بالاتر ببریم و در نهایت آن آینده ی روشن در میان باور و ایمان خودمان را تصویر بکنیم.

 در قسمت آینده هم بیشتر سعی میکنم در باب روش های رسیدن به این مسیری که داریم صحبت بکنیم.

 از اون بازوانی که مارو میرسونه به نوعی به پیروزی در این مسیر مشخص.

 پس مسیر مشخص هست.

 مسیر همون حرکت مدنی هست.

 همون حرکت دور از خشونت و مسالمت آمیز هست.

 حالا در قسمت آتی در باب بازوان این مسیر هم صحبت خواهیم کرد.