شعر موسیقی ایران زخم‌دار

هر ندا در دل شهر آمده از قلب تو فریاد
فریاد برآورده بر این ظلم به بیداد

می‌پرسد از این چیست چرا او به میان است
خوانند بخوان با من از این روز نگون زاد

سالی که میان آمده با خون به جهان زاد
کشتند همه مرد و زن از کینه‌ی بدذات

از زن به فروش تن و آن مردم بیمار
تا هر چه وزیر و همه ارتش دل این داد

دادی که به فریاد بخوانده همه را دار
هر شهر و درختی شده آن چوبه ز تو دار

از کرد از آن سال و همه مردم تب‌دار
باران قساوت همه را کشت به یکبار

تیر از غم فردا به برون خواند که اینبار
حکم همه تن مرگ در این کینه‌ی تب‌دار

سالی که بر آمد همه در جنگ به اصرار
راه تو همان قدس به قربان شده مردار

صد تن به هزاری تو بگو مرد به اجبار
بی دست ز پا آمده مهمان به دل این غار

فرمان ز هیولا تو بخوان قتل همه خار
کشتند همه مرد و زنان را ز تو اصرار

هیئت ز دل مرگ بیامد دل جبار
خوانند به کشتار نفس قاتل بدکار

هر جرم و جنایت که تو خوانی به دلش رفت
شصتار به هفت نام نسان از دل و تن رفت

آمد به میان تا بکشد سیل همه جان
بی دین و به دین باور و فرهنگ در ایران

یک تن به دل شهر در جهل که کشتند
هر ناوبری را به دل دره که بردند

صد تن نفر از آنکه قلم داشت به میدان
کشتند ز ایران و به ایران و تو ایران

از قافله دانش و هر تن به میان است
با حصر بکشتند که ملا نگران است

از دست علیلش تو بگو گفت که ایشان
خواهد همه معلول در این خاک پریشان

در کوی و به دانشگه و در قلب تو ایران
حصر است اسارت همه در کام پلیدان

گر معترضان خواهش از رای بخواندند
باتوم جواب و به تعرض همه مردان بکشاندند

از مقعد و شیشه تو بگو رسم اسیران
او کشته هر آنکس که ندا خوانده بر ایشان

گر معترضان خوانده که افساد میان است
پاسخ شده خنجر تو ببین قلب عیان است

گر دی به خیابان نفران داد کشیدند
فریاد زدند و همه فردای ندیدند

گر کارگری شب به میان خانه نوشت است
داد نفران خوانده که این ظلم چه زشت است

تا صبح همگی صورت او کوفت و تکرار
ستار بکشتند و به جنت شده رهدار

این قافله با زور همه برده به جنت
با مشت و لگد خوانده بر ایشان ره ظلمت

گر او که دبیر است بخوانده ز تو فریاد
فرزاد به آتش بکشد مسلم بدذات

گر سیل جوان قلب خیابان شده بیدار
از فقر سخن خوانده بدر جامه‌ی بدکار

او را به نها آتش و با خون به خیابان
سیراب کند از جسدش شامه‌ی ایران

دندان بکشد رهبر بدکینه و بدکار
از خون جوانان بخورد این همه تکرار

سیلی به خیابان تو چه تن داری و اینسان
گر باد زند موی تو الله پریشان

او می‌زد و با هر نفسی زد به سرش پست
او کشت همه دختر کردی و از این مست

مستند که با کشتن و با خون همه نان برد
او بر سر سفره تن ما را به میان خورد

خوردند و هزاری به دلش برده و اینبار
کشت است که ثابت کند او عصمت دیندار

می‌زد به سرم چوب و به من خواند همین را
من جان نزدم تا به چنین روز خدایا

بازم به دل کشتن و با خشم جهالت
آیین همو قتل بود زشت قساوت

حالا همه فریاد بخواندند که اینبار
فریاد به تغییر دگرگونی و بسیار

ما زن به میان خوانده و از عشق بخوانیم
از عدل بگوییم و برابر به میان شهر نشانیم

ما قلب نفس از دل زندار بمانیم
جان خوانم و از زندگی و شور از آنیم

ما لفظ رهایی و به آزادی و از داد
شعر همه این شور به دنیا برسانیم

این قافله در شهر که خواند است به فریاد
می‌خواند از این خواستن و از دل این داد

او در پی جستن به دلش خوانده به آواز
او عاشق زیدن بود و عاشق پرواز

این کودک در بین بگو لفظ رهایی است
معناگر زیدن همه آزاد به باقی است

صدها به دلش خواسته دارد ز تو دنیا
او پیش در این قافله معنای رهایی است