خب دوستان توی این ویژه برنامه مشخص ما سعی کردیم پیرامون حقوق بشر صحبت بکنیم.

 در اون قسمت ابتدایی سعی کردیم در باب رسیدن به این حقوق بشر صحبت بکنیم و به نوعی یک مقدمه ای برای این متن اعلامیه حقوق بشر داشته باشیم.

 در قسمت پیشین هم سعی کردیم در باب این متن صحبت بکنیم و یک روخوانی نسبت به این متن داشته باشیم و در کنارش توضیحات کوتاهی هم داشته باشیم در باب این مواد و در این قسمت هم در ادامه قسمت گذشته که 20 ماده رو جلو بردیم حالا سعی میکنیم این 10 ماده انتهایی رو هم دربارش صحبت کنید و در باب بندهای مختلفش صحبت کنیم و توضیح و تفسیر داشته باشیم و در نهایت هم به حواشی پیرامون این اعلامیه جهانی حقوق بشر برسیم.

 و اما ماده بیست و یکم. بند اول.

 هر شخصی حق دارد که در مدیریت دولت کشور خود مستقیما یا به واسطه انتخاب آزادانه نمایندگانی شرکت جوید.

 بند دوم هر شخص حق دسترسی برابر به خدمات عمومی در کشور خویش را دارد.

 بند سوم اراده مردم می بایست اساس حاکمیت دولت باشد.

 چنین اراده ای می بایست در انتخاباتی حقیقی و ادواری اعمال گردد که مطابق حق رای عمومی باشد که حقی جهانی و برابر برای همه است.

 رای گیری از افراد می بایست به صورت مخفی یا به طریقه ای مشابه برگزار شود که آزادی رای را تامین کند.

 خب ما در بند بیست و یکم در ماده بیست و یکم این اعلامیه مواجه می شویم با این نگاهی که پیرامون دموکراسی وجود دارد.

 یعنی ما در نگاهی که تحت عنوان نگاه غربی می شناسیم، نگاهی که قاعدتا این حقوق بشر را در نهایت به این شکل متشکل و نظام مند تشکیل داده.

 یک قرابت و نزدیکی.

 خب قاعدتا نسبت به دموکراسی می بینیم و اصولا اینکه دموکراسی قرار هست که آن نقطه انتهایی برای جامعه آزاد و برابر انسانی باشد.

 خب ما منطقا می توانیم پیرامون این مساله صحبت بکنیم و ساحت های بسیار هم برایش دلیل و برهان بیاوریم.

 یعنی قاعدتا من باور دارم که دموکراسی یکی از آن اون نقاط مهم پیشرفت انسانی بوده.

 یکی از پله های ترقی انسانی برای رسیدن به آرمان های بهتر و بزرگ تر در جهان بوده.

 یعنی اگر شما در نظر بگیرید که اعتقادات و باورهایی که خود من بهش باور دارم، جهان آرمانی و قلمرو آرمانی و اعتقاداتی که برای اون حاضرم تا پای جانم هم بایستم.

 خب قاعدتا اگر ما اون رو قرار بدیم به عنوان یک نوک هرمی، به عنوان یک قله ای در بالا، به عنوان یک طبقه ای در آستان قاعدتا پله ها برای رسیدن به اون بدون شک همین دموکراسی هست.

 دموکراسی یکی از اون پله های ترقی برای رسیدن به اون نقطه ای ست که ما تحت عنوان جهان آرمانی و قلمروی آرمانی میشناسیم.

 اما ما مواجه هستیم با قانون گذاری که به نوعی مفروض داره.

 اینکه جهان به دموکراسی پایبند هست.

 همه کشورها باید به دموکراسی پایبند باشند.

 و این اون نقطه ی تضادی است که ما پیرامون آزادی درباره اش به کرات صحبت کردیم.

 حالا در ویژه برنامه های آتی هر وقت برسیم به مسائلی که پیرامون باورهای خودمان هست، بیشتر و بیشتر هم درباره اش صحبت می کنیم.

 پیش از این هم من در کتاب های مختلفی پیرامون این مسائل صحبت کرده ام.

 یعنی شما اگر به کتاب جهان آرمانی من رجوع کنید می بینید که آن نگاه چگونه از پیرامون این که ما آزادی را چگونه تعریف می کنیم و آزادی به مفهوم اختیار داشتن هست، در برابر هر نوع جبری ایستادگی کردن هست.

 حتی اگر این جبر جزو بهترین جبر ها باشد.

 حتی اگر منطق و استدلال همه ی انسان ها یا بیشتر انسان ها و اکثریت انسان ها در راستای این باشد که این عقلانیت کامل هست، حتی اگر ما به این نتیجه برسیم که دموکراسی نهایت رسیدن به آزادی در جهان هست، نهایت رسیدن به برابری هست.

 اما آنجایی که قرار باشد این جبر به مردم تحمیل شود و مردمی باشند که به آن باورمند نباشند، نهایت اسارت و بردگی هست.

 یعنی دوباره آزادی ای که ما تحت عنوان آزادی میشناسیم بی معنا میشه.

 همونطور که من بارها صحبت کردم به کرات گفتم آزادی یک شیئی نیست که شما به کسی بدهید.

 آزادی یک معنایی در راستای اختیار داشتن است.

 در راستای دور کردن جبر است.

 حالا قرار نیست که کسی این آزادی را به شما فدیه بده.

 به شما بگه بگیرید این شیء رو داشته باشید تا آزاد باشید. در جامعه.

 ما اینجا با قانونگذاری روبه رو هستیم که فارغ از تمامی این معانی که صحبت کردیم، مفروض داشته که تمام جهان باید به سمت و سوی دموکراسی کشانده بشود و این دموکراسی هم حالا یک حقوقی را برای انسان ها تعریف می کند که جزو حقوق ابتدایی بشریت هم هست.

 حالا با توجه به این فرضی که قانونگذار دارد سعی کرده در این ماده مشخص در بند های مشخصش، حالا آن حقوق ابتدایی انسانی با توجه به مفروض بودن دموکراسی در سراسر جهان یک تعریف مشخصی هم نسبت بهش بده.

 حالا در بند اول پیرامون این صحبت میکنه که خب هر شخصی حق داره که در مدیریت دولت کشور خودش مستقیما یا به واسطه اینکه نمایندگانی از خودش انتخاب بکنه شرکت بکنه.

 خب این جزو اون حقوق ابتدایی است که ما تحت عنوان اعلامیه جهانی حقوق بشر میشناسیم.

 اینکه هر انسانی در هر جایی محق به این هست که در مدیریت و اداره کشور خودش شرکت بکنه.

 یا اینکه در رای گیری اون نماینده منتخب خودش رو انتخاب کنه.

 این بر فرض این هستش که جهان بر پایه دموکراسی قرار باشه اداره بشه.

 یعنی ما بخواییم دموکراسی رو هم جزو اون نماد های حقوق بشری تصویر بکنیم؟

 اینکه آیا جماعتی اگر باشند که به دموکراسی اعتقاد نداشته باشند هم باید جبرا وارد این وادی بشن؟

 موضوعی که قابل بحث است موضوعی است که ما رو به اون سمت و سویی میکشونه که ما باید یه تعریف مشخص نسبت به آزادی داشته باشیم که این تعریف چیزی فرای اختیار نخواهد بود.

 حالا باید یه قانون و قاعده ای درش وجود داشته باشه که به واسطه این قانون و قاعده ما بتونیم این آزادی رو به وجود بیاریم و بتونیم اون رو پاسداشت بکنیم و بتونیم ضامن بودن مانا و جاودانش باشیم.

 اما قاعدتا اون یک قانون مشخص تحت عنوان آزار نرساندن به دیگران هست.

 اما اگر جماعتی باشند که باورمند به این دیکتاتوری محض هستند، تمام مردمی که در اون کشور هستند به عنوان مثال در نظر بگیرید باورمند به یک اسلام شیعه اثنی عشری هستند که در دل اون هم به این تز فکری به عنوان مثال ولایت فقیه هم رسیدند.

 حالا این جماعت اگر میخوان همچین نگاهی داشته باشند آیا کسی میتونه اونها رو جبرا وارد یک دموکراسی که خودش تعریف کرده که لائیک هم هست بکنه؟

 آیا این آزادیست یا نهایت جبر و اسارت هست؟

 اما با توجه به این مفروض بودن دموکراسی حالا در بند دوم هم سعی می‌کند در باب این حق دسترسی برابر به خدمات عمومی صحبت بکند و در نهایت در بند سوم درباره این صحبت می‌کند که مردم می‌توانند با اراده خودشان این حاکمیت را به وجود بیاورند و با رأی خودشان در انتخابات آزاد و ادواری سعی کنند که جایگاه خودشان را و قدرتی که خودشان به آن باور دارند را انتخاب کنند و در نهایت هم به این نقطه می‌رسد که حالا این رای گیری باید افراد به صورت مخفی باشد تا حق رای آزاد آنها خدشه دار نشود و به واسطه ترس و وحشت حالا رای اشتباهی ندهند.

 می‌رسیم به ماده بیست و دوم.

 هر کسی به عنوان عضوی از جامعه حق دارد از امنیت اجتماعی برخوردار بوده و از طریق تلاش در سطح ملی و همیاری بین المللی با سازماندهی منابع هر مملکت، حقوق سلب ناپذیر اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی خویش را برای حفظ حیثیت و رشد آزادانه شخصیت خویش به دست آورد.

 خوب در این ماده ما داریم در باب حقوق انسانی صحبت می کنیم که در وهله اول باید اون امنیت اجتماعی رو داشته باشه و حالا با توجه به تلاش هایی که میکنه تا بتونه از منابع کشور خودش، از حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی خودش برای حفظ و رشدش و رشد شخصیت و فردی خودش هم استفاده بکنه.

 ما این حق رو برای انسان ها متصور میشیم که با توجه به شرایطی که درش هستن در راستای این آزادانه و پیشرفت در این آزادی خودشون تلاش میکنن و این حیثیت و رشد اونها هم محترم شمرده بشه.

 ماده بیست و سوم. بند اول.

 هر انسانی حق دارد که صاحب شغل بوده و آزادانه شغل خویش را انتخاب کند.

 شرایط کاری منصفانه و مورد رضایت خویش را دارا باشد و سزاوار حمایت در برابر بیکاری باشد. بند دوم.

 هر انسانی سزاوار است تا بدون روا داشت هیچ تبعیضی برای کار برابر مزد برابر دریافت نماید.

 بند سوم هر کسی که کار می کند سزاوار دریافت اجری منصفانه و مطلوب برای تامین خویش و خانواده خویش، موافق با حیثیت و کرامت انسانی بوده و نیز می بایست در صورت لزوم از حمایت های اجتماعی تکمیلی برخوردار گردد.

 بند چهارم هر شخصی حق دارد که برای حفاظت از منافع خود اتحادیه صنفی تشکیل دهد و یا به اتحادیه های صنفی بپیوندد.

 ما در ماده ی بیست و سوم رو به روبه‌رو هستیم با مبحث کار و حقوقی که برای این مسئله کار برای انسان ها در نظر گرفته شده.

 یعنی شما می‌بینید که مواد مختلف چه ماده قبلی و چه این ماده پیرامون کار و ارزش زندگی انسانی و حق شمرده شده برای انسان ها در راستای کار هست.

 در راستای تلاش های انسان ها تلاش آزادانه و رشد آزادانه انسان ها هست و اصولا این ماده هم مستقیما پیرامون کار داره صحبت می کنه.

 خب نکاتی که میشه در باب انتقادات بهش صحبت کرد اینکه این تعاریف مشخصی پیرامون کار برابر و یا مزد برابر ما در این ماده های قانونی نمی بینیم.

 اصولا نمی دونیم که اصلا مفهومی از این برابری و یا این تبعیض ها چیست.

 خب قاعدتا با توجه به ماهیتی که این اعلامیه جهانی حقوق بشر داره، ما می تونیم یک تصویری نسبت به تبعیض داشته باشیم.

 اما قاعدتا این تبعیض در روح این اعلامیه حقوق بشر در آن مغز و هسته ی این اعلامیه حقوق بشر همتراز با مسائل اقتصادی نیست.

 قاعدتا پیرامون همان مسئله خون و نژاد و دین و باور و عقاید است که دارد در باب تبعیض صحبت می کند.

 اگر در بند دوم این ماده در باب این صحبت می کند که انسان ها بدون هیچگونه تبعیضی در برابر کار برابر باید مزد برابر دریافت کنند، قاعدتا این تبعیض را در راستای موضوعات اقتصادی مطرح نمی کند.

 این که مثلا شما در کشوری زاده می شوید و به عنوان یک نانوا، به عنوان یک معلم، به عنوان یک کارگر دارید، یک حقوق خیلی کم و اندک را می گیرید در برابر کسی که کار بیخود و بی فایده ای هم حتی می کند اما حقوق به شدت بالایی می گیرد، صحبتی به میان نمی آورد.

 تبعیض را در راستای نگاه های اقتصادی به میان نیاورده.

 در راستای همون متنی که از همون بندهای ابتدایی اتفاق افتاده داره صحبت میکنه.

 اما اصولا در این ماده مشخص در بندهای مختلفش داره در باب این صحبت میکنه که خوب قاعدتا انسان ها میتونن صاحب شغلی بشن که خودشون آزادانه اون رو انتخاب کردن و به نوعی اون تحمیلی رو داره در برابرش ماده قانونی میذاره.

 اینکه شرایط کاری منصفانه ای باید داشته باشن که خودشون مورد رضایتشون باشه، یعنی چیزی که ما در گذشته تحت عنوان بیگاری در همه جای دنیا داشتیم.

 از بردگی در نظر بگیرید تا حتی در آتی و در دنیای بعدی که اتفاقاتی هم به پیش رفته و فرای اون در همین انتهای این بند مشخص ترین ماده 10 داره در باب حمایت در برابر بیکاری هم صحبت میکنه.

 چیزی که شاید در جهان مدرن امروز تا حدی در جای جای جهان اتفاق داره میوفته اینه که حالا کسی اگر به سر کار میره و در نهایت به واسطه اتفاقاتی که افتاده و آسیبی که دیده و یا اینکه کاری که داشته از میان رفته.

 اون کارخونه ورشکست کرده باید یک حقوق بیکاری رو داشته باشه که حالا قواعد و قوانین در سراسر جهان مختلف و متضاد هم در قبالش اعمال میشه.

 اما در اون بند دو ماه صحبت کردیم که در باب تبعیض برای کار برابر و مزد برابر اگر صحبتی میکنه مفهوم از تبعیض در همون راستا هاییست که اتفاق می افته.

 حتی در همین امروز هم در جهان اتفاق باز هم می افته.

 حتی اون تبعیض هایی که خود اعلامیه جهانی حقوق بشر هم داره درباره اش صحبت میکنه تا به واسطه اون هم ما تبعیض ها رو میبینیم.

 حتی مواجه میشیم با جهان مدرن پیشرفته خیلی بزرگی که مثلا ما به عنوان فرانسه میشناسیم.

 انقلاب کبیر فرانسه جزو کشورهایی که در این داستان به شدت پیشرو بوده هم میبینید که حتی همین ماده قانونی رو با همین تفاسیری که گفته شده در تضاد و تناقض هست.

 حالا ما میرسیم به اون نقطه ای که مثلا پارلمان فرانسه داره در باب این صحبت می کنه که قانونی وضع بشه یا قانونی وضع میشه در این کشور که حالا با حجاب اسلامی نتونن سر کار برن.

 حتما شنیدید این ها در اخبار هم اومده.

 حالا ما مواجه میشیم با این تضاد و تناقضی که با همین اعلامیه در همون کشورها هم اتفاق می افته.

 فرای اینکه گفتیم اگر این بند دوم رو ما بخوایم در نظر بگیریم در راستای کار و حقوق انسانی در راستای برداشتن این تبعیض ها در داستان اقتصادی نیست.

 در بند سوم هم ما مواجه میشیم با اینکه باید اون فرد از تامین اجتماعی برای خودش و خانواده اش هم برخوردار باشه.

 اینکه اون حقوق باید به نوعی منصفانه باشه که بتونه زندگی خودش رو به پیش ببره و در نهایت اگر نیاز به کمکی داشت از حمایت های اجتماعی و دولتی هم برخوردار بشه و باز هم ما رو به همون داستانی می رسونه که در دل این حقوق برشمرده شده.

 ما باز هم شاهد تبعیض در زمینه اقتصادی هستیم و باز همین مواد قانونی نمی تونه ما رو به سمت و سویی ببره که ما با یک ذهنیتی وارد این داستان بشیم که حالا ما رو می خواد نزدیک به برابری اقتصادی بکنه.

 در راستای این کار طاقت فرسایی که انسان ها انجام می دن.

 در بند آخر هم ما مواجه می شیم با این که حالا می تونه انسان ها با توجه به این مضامینی که ما صحبت کردیم درباره اش حالا اصنافی داشته باشن که بتونن از حقوق خودشون دفاع کنن.

 حالا انسان ها می تونن در این اصناف عضو بشن و یا این اصناف رو حتی به وجود بیارن.

 این اون نقطه ی کلیدی و مهمی است که در این ماده قانونی اتفاق افتاده و شاید یکی از اون بندهای قابل احترام باشه که حالا ما رو به این سمت و سو می بره.

 که در نهایت در این چهار بندی که در این ماده قانونی درباره اش صحبت شده، حالا در باب آزادی تشکل ها داره صحبت می کنه.

 تشکل هایی که می تونن ما رو به پیشرفت جامعه بشری هم سوق دادند.

 شما نگاه بکنید تشکل هایی که در سراسر اروپا اتفاق افتاده تا چه اندازه نابرابری ها را کمرنگ و کمرنگ تر کرده و این هم برگرفته از این نگاهی است که در این ماده مشخص قانونی اتفاق افتاده و بند نهایی اش قاعدتا یکی از بهترین بندهایی است که اتفاق می افتد.

 ماده بیست و چهارم هر انسانی سزاوار استراحت و اوقات فراغت، زمان محدود و قابل قبولی برای کار و مرخصی های دوره ای همراه با حقوق است.

 خب این هم در راستای همان ماده گذشته قانونی پیرامون این حق استراحت داشتن انسان ها و فرای این حق استراحت و حق فراغت.

 این که باید در آن زمان هم بتوانند تامین بشوند از نظر مالی که این هم در راستای همان ماده گذشته است.

 در ماده بیست و پنجم بند اول قانون گذار اینگونه می گوید که هر انسانی سزاوار یک زندگی با استانداردهای قابل قبول برای تامین سلامتی و رفاه خود و خانواده اش از جمله تامین خوراک، پوشاک، مسکن، مراقبت های پزشکی و خدمات اجتماعی ضروری است و همچنین حق دارد که در مواقع بیکاری، بیماری، نقص عضو، بیوگی، سالمندی و فقدان منابع تامین معاش تحت هر شرایطی که از حدود و اختیار وی خارج است، از تامین اجتماعی بهره مند گردد.

 بند دوم دوره مادری و دوره کودکی سزاوار توجه و مراقبت ویژه است.

 همه کودکان اعم از آنکه با پیوند زناشویی یا خارج از پیوند زناشویی به دنیا بیایند می بایست از حمایت اجتماعی یکسان برخوردار شوند.

 این ماده قانونی در اعلامیه جهانی حقوق بشر یکی از مواد قابل احترام و نکات مثبت در پیشرفت جامعه بشری است و به نوعی فریاد رس این پیشرفت بشری است.

 چرا که در بند اول اون داره در باب این صحبت میکنه که قاعدتا هر انسانی سزاوار این است که بتواند از یک شرایط قابل قبولی برای تامین سلامتی و رفاه خود و خانواده اش و بعد بعد از آن ما مواجه شویم با این نام بردن عناوینی که باید به نوعی این شرایط استاندارد را برای او فراهم کند و فرای آن دارد در باب این صحبت می کند که در زمان بیکاری، بیماری و شرایط اتفاقاتی که برای او می افتد هم باید دولتی باشد و اجتماعی باشد که بتواند او را تامین کند.

 خوب شاید تنها نکته ای که اینجا وجود دارد در باب آموزش صحبتی نشده در این عناوینی که ذکر شده اما در مواد آتی که قانونگذار صحبت می کند در این اعلامیه جهانی حقوق بشر به نوعی موضع خود را پیرامون این مسئله هم روشن می‌کند که ما دیگر جایی برای نقد به نوعی باقی نمی‌گذارد و فرای آن ما مواجه می‌شویم با بند دوم که حالا داره در باب این صحبت می‌کنه که باید برای مادران و فرزندان هم یک تامین اجتماعی وجود داشته باشه، اجتماعی باشه و دولت و حاکمیتی باشه که حالا از این انسان ها حمایت بکنه و حقوق رو اینگونه تعریف می‌کنه که ما باید به نوعی مددکار هم باشیم و این جزو اون نکات مهم هست و فرای اون.

 در انتهای این بند با گفتن اینکه حالا این کودکان اعم از اینکه با پیوند زناشویی باشند و یا خارج از این هم به نوعی نگرش تازه بشری رو مطرح می‌کنه.

 نگرشی که ما در جای جای جهان می‌بینیم، چه در گذشته و حتی در امروز، نه تنها در کشورهایی که ما تحت عنوان کشورهای جهان سومی می‌شناسیم، حتی در کشورهایی که تحت عنوان جهان اولی هم میشناسیم باز هم این نگرش های ملوکانه وجود داره و باز هم جماعتی هستند که اون کودک رو گناه کار قلمداد کنند.

 یک نگاه نفرت انگیزی رو نسبت به اون کودکان داشته باشند و اینجا ما مواجه هستیم با این قانون گذاری که حالا سعی میکنه این نگاه رو در دل این قانون اینگونه بیان کنه و این حقوق رو به اون سمت و سویی ببره.

 ما داریم در باب حقوق بشر صحبت میکنیم.

 حالا در باب اون انسان صحبت میکنیم فارق از تمام موضوعاتی که وجود داره.

 ماده بیست و ششم. بند اول.

 آموزش و پرورش حق همگان است.

 آموزش و پرورش می بایست دست کم در دوره های ابتدایی و پایه رایگان در اختیار همگان قرار گیرد.

 آموزش ابتدایی می بایست اجباری باشد.

 آموزش فنی و حرفه ای نیز می بایست قابل دسترس برای عموم مردم بوده و دستیابی به آموزش عالی به شکلی برابر برای تمامی افراد و بر اساس شایستگی های فردی صورت پذیرد.

 بند دوم آموزش و پرورش می بایست در جهت رشد همه جانبه شخصیت انسان و تقویت رعایت حقوق بشر و آزادی های اساسی باشد.

 آموزش و پرورش باید به گسترش حسن تفاهم، دگرپذیری و دوستی میان تمامی ملت ها و گروه های نژادی یا دینی و نیز به برنامه های ملل متحد در راه حفظ صلح یاری رساند.

 بند سوم پدر و مادر در انتخاب نوع آموزش و پرورش برای فرزندان خود مقدمند.

 همان طور که گفتم در ماده گذشته در باب این آموزش و پرورش صحبت نکرد و در این ماده به صورت مفصل در بابش صحبت کرد.

 یکی از موادی که ما وقتی باهاش روبه رو میشیم در بند اول.

 خب ما مواجه می شیم با این که آموزش و پرورش حق همگان است اما کار از اینجا هم بالاتر می برد و به دو نکته ی اصلی و اساسی پیرامون این آموزش و پرورش اذعان می کند یک مبحثی است که باید در دوره های ابتدایی و پایه ای به صورت رایگان ارائه بشود و فرای آن این آموزش ابتدایی باید اجباری باشد.

 تنها جبری که ما می توانیم در جهان قبول بکنیم که در راستای دانش و دانستن آدمی است برای رها شدن از جهل و جنون و دیوانگی ای که درش گرفتار بوده.

 خب من پیرامون این موضوع، پیرامون این موضوع، رایگان بودن و اجباری بودن در کتاب های خودم هم صحبت کردم.

 در جهان آرمانی هم صحبت کردم.

 اینکه ما با تمام مبارزه ای که پیرامون این جبر داریم و آزادی را اصولا اختیار تعریف می کنیم، این تنها نقطه ای است که جبر به ما می میتونه کمک کنه.

 اینکه ما جبر رو در تحصیل بخوایم ارائه بدیم، در تعلیم و تربیت بخوایم ارائه بدیم تا در نهایت بخوایم به واسطه اینکه انسان ها اون دانش لازم رو دارن حق انتخاب و اختیار رو براشون باز بزاریم.

 حالا نه انسانی که به جهل انتخابی میکنه و انسانی که به واسطه آذین شدن به اون دانش هست که میتونه انتخاب درستی داشته باشه.

 فرای این در باب این آموزش عالی و آکادمیک هم داره صحبت میکنه که باید به شکل برابری برای تمام افراد وجود داشته باشه.

 در بند دوم هم ما روبرو میشیم با اینکه حالا داره یک خط مشی ای هم پیرامون این آموزش و پرورش صحبت میکنه که برگرفته از همون اتفاقات هست.

 یعنی اینکه قرار هست حالا این آموزش و پرورش پایه ای که قرار هست به همه مردم داده بشه در راستای این همزیستی و مسالمت آمیز بودن تمامی ملت ها باشه.

 به نوعی این نگاه های نژادی و دینی که در جهان وجود دارد که باعث این به نوعی تصادم ها میشه رو به کنار بذاره و این که قرار هست که از این برنامه هایی که این نگاه و این نگاه اعلامیه حقوق بشر به جهان داره هم کودکان رو مطلع بکنه در پی این حفظ باشه برای صلحی که جاری و ساری در جهان بشه.

 و در بند سوم هم پیرامون این صحبت میکنه که پدر و مادر مقدمه بر این هستند که بخوان آموزش و پرورش رو برای فرزندان خود انتخاب بکنند.

 خب این آموزش و پرورشی که ما می دونیم در سراسر جهان به اشکال مختلفی داره اتفاق می افته و در جامعه ای که امروز ما تحت عنوان جامعه آزاد و دموکرات هم میشناسیم می بینیم روبرو میشیم با آموزش هایی که تحت عنوان آموزش های دینی هم اتفاق می افته که حالا این بحث طولانیست که میشه در یک برنامه مجزایی پیرامونش صحبت کرد و خارج از حوصله این برنامه مشخص هست.

 ماده بیست و هفتم بند اول هر شخصی حق دارد آزادانه در حیات فرهنگی اجتماعی خویش مشارکت کند، از انواع هنرها برخوردار گردد و در پیشرفت علمی سهیم گشته و از آن منافع بهره مند شود.

 بند دوم هر شخصی به عنوان آفرینش‌گر حق حفاظت از منافع مادی و معنوی حاصل از تولیدات علمی، ادبی یا هنری خویش را داراست.

 خوب ما در این ماده هم رو به رو میشیم با این حقی که به انسان ها در راستای مباحث علمی هنری داده میشه و در نهایت ما رو به همون سمت و سویی میکشونه که حالا امروز ما تحت عنوان قانون کپی رایت در سراسر جهان میشناسیم و اینکه اون حق قائل بشه برای هنرمند اون اثر و الی آخر ماجرا.

 ماده بیست و هشتم هر شخصی سزاوار نظم اجتماعی و بین المللی است که در آن حقوق و آزادی های مطرح در این اعلامیه به تمامی تامین و عملی گردد.

 خوب این ماده مشخص هم در به نوعی مهر تایید بخشیدن به کلیت موادی است که تا اینجا مطرح شده.

 اینکه حالا هر شخصی می‌تواند در هر جایی سزاوار یک نظمی باشد که بتواند این حقوق ابتدایی که برایش برشمرده شده را بهش دست داشته باشه، دسترسی داشته باشه.

 چیزی که ما با واقعیت جهان در تضاد می‌دانیم.

 اما هدف این اعلامیه حقوق بشر قاعدتا مطرح کردن این مبانی بوده که حالا در قسمت آتی پیرامون حواشی که پیرامون این اعلامیه جهانی حقوق بشر و در نهایت تاثیرات این اعلامیه حقوق بشر و تا چه اندازه او تاثیرگذار بوده و اصولا چه قدرت و بازوی اجرایی داشته هم صحبت خواهیم کرد.

 اما در این قسمت حالا خیلی نزدیک به این مسئله نمی‌شویم.

 ماده بیست و نهم بند اول هر فرد در برابر جامعه‌اش که تنها در آن رشد آزادانه و همه‌جانبه او میسر می‌گردد، مسئول است.

 بند دوم در تحقق آزادی و حقوق فردی، هر کس می بایست تنها تحت محدودیت هایی قرار گیرد که به واسطه قانون فقط به قصد امنیت در جهت بازشناسی و مراعات حقوق و آزادی های دیگران وضع شده است.

 تا این که پیش شرط های عادلانه اخلاقی، نظم عمومی و رفاه همگانی در یک جامعه مردم‌سالار را تامین گردد.

 بند سوم این حقوق و آزادی ها شایسته نیست تا در هیچ موردی مغایر با هدف ها و اصول ملل متحد اعمال شوند.

 خوب ما در این ماده مشخص در بند بیست و نهم هم مواجه هستیم با یک سری مفروضاتی که این اعلامیه حقوق بشر و قانون گذار، اعلامیه جهانی حقوق بشر و تیمی که این را به وجود آوردن هستیم که باز ما مواجه میشیم با این مفروض بودن حکومت مردم سالاری که تحت عنوان دموکراسی میشناسیم.

 اینکه تمامی کشورها اصولا با این نظام ساختاری ملل متحد و اصولا این حقوق بشر همسویی و همخوانی دارند و با توجه به این مفروضات هست که به این مندرجات که اینجا اتفاق افتاده و دربارش صحبت کرده میخواد برسه و اصولا از نظرم دور از اون دنیای واقعی است که ما داریم دربارش صحبت میکنیم.

 جهانی که ما میشناسیم و اصولا در قسمت آتی بیشتر سعی میکنیم در باب این مسائل صحبت بکنیم.

 و اما متن انتهایی و ماده 22 این اعلامیه.

 در این اعلامیه هیچ چیز نباید به گونه ای تفسیر شود که برای هیچ حکومت، گروه و یا فردی متضمن حقی برای انجام عملی به قصد از میان بردن حقوق و آزادی های مندرج در این اعلامیه باشد.

 و در نهایت هم ما به این ماده مشخص و انتهایی می رسیم که به واسطه تفسیرها و تفسیرهای بیکرانی که در طول تاریخ از تمامی نگاشته ها و قانون ها و صحبت ها شده، قانونگذار سعی کرده با نوشتن این بند و با نوشتن این ماده مشخص، به نوعی جلوی این تفسیرها را بگیرد و موضع خودش را مشخص کند که کسی نمی تواند با استفاده از این مواد در صورتی که کلیت و ماهیت این اعلامیه جهانی حقوق بشر را زیر پا می گذارد، هیچ فردی، هیچ حکومتی، هیچ پایگاه اجتماعی، هیچ گروهی، گروهکی فرقه ای دینی نمی تواند از آن استفاده کند، به دور از اینکه ماهیت او را به نوعی به طوری که ماهیت او را زیر پا گذاشته به نفع خودش در راستای آزار دیگران از آن استفاده کند.

 و این هم انتهای این ماده قانونی بود به نوعی مهر تایید انتهایی در راستای اینکه نیازی به تفسیر برای این قانون مشخص نیست، چیزی که ما با آن مواجه شدیم یعنی ما مواجه میشیم با اسلامی که جماعت بی شماری هستند که هر کدام گردن کشی می‌کنند و می‌گویند نه، اسلام واقعی در اختیار ماست و تفسیری که ما نسبت به قرآن و اسلام و زیست پیامبر و احادیث و فقها داشتیم هست که آن اسلام حقیقی را تصویر کرده و حالا ما مواجه می‌شویم با این ماده آخری که سعی کرده در راستای این قدم بردارد که تفسیرهای بی حد و حصر رو ازش دور بکنه.

 ما در این دو قسمت پیشین سعی کردیم که پیرامون این متن اعلامیه حقوق بشر صحبت بکنیم و یک روخوانی ازش داشته باشیم.

 روخوانی ای که نیاز هست همه انسان ها داشته باشند.

 انسان باید یک بار او را حداقل یک بار این متن رو مطالعه کنند و ببینند که دستاورد زندگی جمعی انسان ها در طول تمام این سالیان و پیشرفت هایی که کردند در نهایت اون ها رو به این متن اعلامیه حقوق بشر رسونده که تا حدی ما رو در راستای پیشرفت و رسیدن به جهانی بهتر داره کمک میکنه.

 و خب در نکته ابتدایی ما باید اون رو بخونیم و بدونیم و بشناسیم و آگاهی نسبت بهش کسب کنیم و بعد از اون نسبت به نقد هامون، نسبت به پرسشگری هامون در قبال همون قانون هم باز هم در میدان باشیم.

 چرا که اصولا باید باور به این شک رو داشته باشیم.

 باید این روحیه پرسشگری رو در خود بیدار کنیم.

 باید در برابر هر نوع تقدس گرایی بایستیم و نذاریم تا این نگاه ها دوباره آلوده و آلوده بشه.

 حتی از زیباترین و.

 در جریان ترین رودها هم میتونن انسان ها دوباره مردابی رو بسازن.

 در قسمت آتی هم سعی میکنیم بیشتر پیرامون حواشی این اعلامیه حقوق بشر، اتفاقات و تاثیرگذاری ها و موضوعاتی از این دست صحبت بکنیم و این ویژه برنامه رو به انتها برسونیم.