سلام دوستان من نیما شهسواری و این برنامه به نام جان هست.

 با شما هستم.

 این قسمت ششم از ویژه برنامه تغییر انسان هاست و ما قراره توی این قسمت در باب تغییر توده ها با هم صحبت کنیم.

 ممنون که همراه من هستید.

 خب دوستان در نهایت به قله این ویژه برنامه رسیدیم که باید در باب تغییر توده ها صحبت کنم.

 تمامی صحبت هایی که در این ویژه برنامه شد در نهایت قرار هست ما رو به نقطه ای برسونه که ما بتونیم تغییر توده ها رو شاهد باشیم.

 تمامی تلاش ها در طول تاریخ برای تغییر دادن توده ها هست تا یک زندگی جمعی بهتر برای انسان ها و دیگر جانداران ساخته بشه.

 وقتی ما به شرایط امروزمون در جهان نگاه میکنیم، به شرایط اسفناکی که در جای جای جهان به واسطه جنگ ها، بیدادگری ها، اسارت ها، زشتی ها، فقر و موضوعاتی از این دست وجود دارد.

 ما رو به سمت و سویی میرسونه که باید تغییر در جهان به وجود آورد و قاعدتا می‌دونیم که این تغییر تنها و تنها با تغییر انسان ها شکل می‌گیره.

 یعنی شما اگر به موضوعات مختلفی به عنوان مثال تحت عنوان ظلم های بیکرانی که نسبت به حیوان ها وجود داره نگاه بکنید، می دونید که تنها راه برون رفت از این ظلمت و زشتی تغییر انسان ها هست.

 انسان ها اگر تغییر بکنند و یک نگاه متفاوتی نسبت به جهان داشته باشند که در دل آن خود را همتا و برابر با دیگر جانداران و حیوانات ببینند، تا این حد زشتی و ظلمت به اون ها نمی‌کنند.

 تا این حد وحشیانه جون اون ها رو نمیبرن، فرزندان اون ها رو تصاحب نمی کنن و این حجم از نگاه های بیمارگونه ای که در جهان وجود داره رو نسبت به اون ها نمی کنیم.

 دیگه نمیخوام تکرار مکررات بکنم و به نوعی مرثیه سر بدم از ظلم های بیکرانی که نسبت به حیوانات وجود داره.

 که خب قاعدتا همه ما درباره اش می دانیم و در قسمت های مختلف هم دربارش صحبت کردیم و در آتی هم در ویژه برنامه های مختلف در باب این موضوعات هم صحبت خواهم کرد.

 اما از اصل مطلب دور نشیم.

 خب قاعدتا با نگاه به جهان و مشکلات بی حد و حصری که وجود داره در باب هر زمینه ای میتونیم به این موضوع برسیم.

 به عنوان مثال اگر جنگ در جهان وجود داره و این جنگ های خانمان سوز هست که جهان رو تا این حد در ظلمت فرو برده، ما میتونیم بفهمیم که تنها مسبب این اتفاقات انسان هست و حالا ما با تغییر دادن این انسان هاست که میتونیم به اون نقطه ای برسیم که در دلش جنگ رو نبینیم، این وحشیگری ها رو نبینیم، این دهشت گری هایی که باعث این کشتار های عظیم شده رو نبینیم.

 جهانی که امروز غرق در جنگ های بیشمار میشه.

 شما میبینید که چگونه دارن مردمان بی دفاع هم کشته میشن اما کسی هم براش موضوع مهم نیست و مردمان هم دارن به زندگی عادی خودشون هم ادامه میدن.

 این قاعدتا نیازمند این است که ما انسان تازه ای را بیافرینیم که نسبت به این موضوعات پر از دغدغه باشد و برای تغییرش تلاش کند و اصولا باعث این موضوع بشه که همچین موضوعاتی هم وجود نداشته باشد.

 پس ما نیاز داریم که انسان ها رو تغییر بدیم و تمام این صحبت ها در نهایت پیرامون تغییر ما رو به اون نقطه نهایی که تغییر توده ها هست می رسونه.

 اما در این ویژه برنامه و در قسمت گذشته صحبت کردیم که برای رسیدن به اون تغییر نهایی در توده ها ما نیاز داریم که تغییر اشخاص اتفاق بیفته.

 تغییر اشخاص هست که در نهایت تصویری برای ما به وجود میاره از تغییر توده ها.

 قاعدتا با تغییر دادن انسان ها در اون شکل فردی خودش هست که ما به اون نقطه می رسیم.

 این رو در قسمت قبل هم دربارش صحبت کردیم.

 موضوع کاملا قابل درک و فهم هست.

 شما یک جامعه بزرگ رو هم در نظر بگیرید.

 باید در اون ابتدا این تغییر در دل افراد شکل بگیره.

 گاها می تونه به واسطه تفاوت و تفاوت جایگاهی که این افراد دارن، تغییر اون اشخاص تغییرهای بیشتری رو هم به همراه داشته باشه.

 اما در نهایت ما نیازمند تغییر افراد هستیم که در سرمنزل مقصود به تغییر نهایی و تغییر توده ها برسیم.

 اشخاص و انتقال این تغییر توسط آن ها به دیگران هست که ما را به آن نقطه عطف برای تغییر بزرگ در شکل کلی جامعه میرسونه.

 یعنی شما وقتی نگاه می کنید قاعدتا می دانید که اگر موضوعی مطرح می شود پیرامون تعلیم و تربیت، پیرامون فرهنگ پیرامون هنر برای تغییر دادن انسان ها، حالا انسانی است که به واسطه شنیدن این اثر مشخص یک تغییری را در خودش می بیند.

 حالا اوست که قرار است به نوعی سفیر ما برای این تغییر و انتقال این تغییر به دیگران بشود.

 یعنی اگر کسی هست که مثلا به عنوان مثال با یکی از باورها و صحبت های من آشنا شده و این ها را شنیده و حالا در وجود خود تغییری نسبت به دنیا می‌بیند.

 حالا اوست که سفیر صحبت های من در زندگی با دیگران است.

 حالا اوست که قرار است این تغییرات را منتقل کند.

 اوست که قراره که این تغییر رو گسترش بده و به نوعی با به اشتراک گذاشتن آنچه یاد گرفته و فهمیده، حالا دیگرانی رو هم همراه و همداستان می‌کنه.

 حالا این در یک نگاه کلی ما رو در نهایت به اون نقطه طلایی و بزرگ خودش که تغییر توده ها در شکل عمده خود هست می رسونه.

 پس ما نیاز داریم که این تغییر رو در دل افراد بدیم و این اشخاص هم قاعدتا این انتقال رو شروع می کنن.

 یک ریشه و یک درخت به نوعی یک تصویر.

 یک درختی رو میشه از این تغییرات در نظر گرفت که در اون نوک هرم و در اون قله این تصویر می تونید اون شخص و تغییر اون شخص رو ببینید.

 اما قاعدتا این تغییر در وجود او، ساکن در وجود او و منفعل در وجود او نخواهد موند.

 مخصوصا اگر شما تصور کنید که این تغییرات در راستای روحیه جنگاوری در وجود او هم شکل گرفته باشد.

 روحیه تغییر دادن دنیا و ایستادگی در برابر این سکوت و انفعال هم شکل گرفته باشه.

 یعنی وقتی ما داریم در باب این روحیه طغیانگری صحبت می‌کنیم، وقتی داریم در باب اخلاقیاتی صحبت میکنیم که در دل اون ایستادگی و پرسشگری مطرح میشه، اینکه قرار هست انسان ها به واسطه فعلیت خودشون به تمام خواسته هاشون برسن.

 حالا انسانی که این تغییر رو در وجود خودش دیده قاعدتا برای خودش هم فعلیتی قائل هست.

 حالا قرار هست آنچه ثمره این تغییر در وجود خود بوده رو به دیگران هم منتقل بکنه.

 حالا در این نوک هرم، در این نوک قله ما اون شخص تغییر یافته رو میبینیم که حالا میتونه به سادگی این تغییرات رو به خانواده خودش منتقل کنه.

 حالا با در میان گذاشتن این تغییرات و این نشانه هایی از تغییر با خانواده خودش، با پدر خودش، با مادر خودش، با برادر و خواهر خودش این تغییر رو در وجود اونها هم شکل بده؟

 خب قاعدتا اون میتونه با دوستان خودش هم این تغییرات رو در میان بزاره.

 حالا دوستانی که میتونن همکارانش باشن.

 هم مدرسه ای ها و هم دانشگاهی هاش باشن و این تغییرات رو به اونها هم منتقل کنه.

 حالا شما مبدل میشید به اون شکل تازه ای که این تغییرات از دل یک شخص وارد جامعه شده و حالا میتونه مبدل به یک تصویر در باب جامعه بشه.

 حالا هر کدوم از این ها میتونن دومینو وار این تغییر رو به دیگرانی هم منتقل بدن.

 دوستی که از اون رابطه ی تازه رو دیده.

 این موضوعات تازه پیرامون تغییر رو شنیده.

 حالا میتونه اون هم وارد خانواده خودش میان.

 دوستان خودش، میان همکاران خودش بشه و این تغییر رو شکل بده.

 و حالا ما تصویر تازه ای می بینیم از یک تغییری که دومینو وار داره اتفاق می افته و تکرار میشه و هی میتونه جمعیت بیشتری رو هم در خودش بسازه.

 فارغ از اون شما میتونید مواجه بشید با یک شخصی که حالا در دل این تغییر خودش تبدیل به یک شخص برای تغییر دادن دیگران میشه.

 حالا او تبدیل به یک هنرمند بی نام میشه که حالا قرار هست که از راه هنر دیگران رو تغییر بده.

 یعنی تغییر در اون نقطه ابتدایی در وجود این شخص اتفاق افتاد و او حالا خودش میداندار ایست و سکانداری هست که نه تنها به اعضای خانواده و دوستان و همکاران بلکه در یک شکل کلی و در یک اشل جمعی با تمام جامعه مطرح بکنه.

 حالا او مبدل به هنرمند بیناییش که به عنوان مثال شعری گفته، کتابی نوشته و فیلمی ساخته، نقاشی کشیده و اون نگاه تازه رو و اون نگاه برای تغییر رو با یک جماعت بی شماری هم مطرح کرده و خودش هم مبدل به یکی از اون خشت های ابتدایی برای این تغییر شده.

 پس شما حالا هر روز میتونید ببینید که یک جمعیت بی شمار دیگری هستن که وارد این دریچه برای تغییر میشن.

 پس وقتی ما یک نگاهی داریم نسبت به تغییر اشخاص در دلش داریم این دنیای وسیع از تغییر و انتقال این تغییر رو به دیگران میبینیم که یک موضوع واقعی و عینی است و تمام جهان در طول این حیات طول و درازش وابسته به هر تغییری که اتفاق افتاده چه خوب و چه بد.

 در اصل این تغییر اگر نگاه بکنیم همین‌گونه بوده که این مباحث در راستای تغییر اتفاق افتاده.

 گاها این تغییرات، تغییرات اشتباهی بوده، زشتی بوده، زننده بوده.

 حتی ما را گام های بیشماری هم به عقب رسانده.

 یعنی مثلا شما وقتی نزدیک به مفاهیم اسلامی می‌شوید حالا مواجه می‌شوید با تغییراتی که در راستای بدتر زندگی کردن انسان ها شکل گرفته، در راستای آزار بیشتر رساندن به دیگر جانداران شکل گرفته.

 شما مواجه می‌شوید با قوانین وحشتناکی که باعث آزار رساندن به دیگران شده، باعث از میان برداشته شدن برابری و عدالت ها شده و این ها گام های اسفناکی بوده که انسان ها رو به اعماق تحجر و زشتی و نابودی برداشتند.

 اما این ها هم همون جنبه های تغییر بودند که همواره به همین شکلی که درباره اش صحبت میکنیم با تغییر دادن اشخاص و در نهایت شکل گرفتن اون درخت از تغییر اون قله، از تغییر این گونه در کنار هم، دومینو وار باعث به وجود اومدن تغییرات بیشماری هم شدن.

 پس ما این شکل مشخص از تغییر رو میشناسیم که در نهایت تغییر اشخاص ما رو به اون نقطه ای میرسونه که توده ها هم تغییر کنن.

 اما یکی از اون مباحث عمده و مهمی که درباره اش صحبت کردیم در همین ویژه برنامه و در قسمتی که پیرامون قانون بود، این استفاده از قانون برای تغییر توده ها بوده.

 این رو ما گفتیم و موضوع قابل ذکری هست و باید بهش بیشتر هم اشاره بشه.

 اینکه ما نمیتونیم از قانون به عنوان یک ناجی در راستای تغییر انسان ها استفاده کنیم ما نمیتونیم اون رو یک شرطی بدونیم که همه چیز ما رو مهیا میکنه.

 قاعدتا شرط لازم است ولی شرط کافی برای این موضوع نیست.

 یعنی شما نمی‌توانید همه چیز را از قانون مدد برد.

 همان طور که در جای‌جای جهان این تغییرات به واسطه قانون اتفاق نیفتاده، قوانین اگر میداندار شده به سادگی به واسطه این که مردم با آن ارتباطی برقرار نکردند و قدرت درک و فهمش را نداشتند، به کنار زدند و ما شاهد یک نوع هرج و مرجی در این راستا بودیم.

 شاهد بی قانونی هایی بودیم که این قانون از هیچ انتفاع هم خارج شده.

 پس ما اگر در باب قانون صحبت می‌کنیم برای تغییر توده ها در آن نقطه ابتدایی باید بدانیم که این تغییرات قرار است در دل اشخاص شکل بگیرد و به آن ورطهٔ تغییر توده ها برسد و در نهایت به واسطه این که آن یک رنگی را داشته باشیم و حالا ما به نوعی پاسداشت این تغییر را بکنیم، از قانون استفاده می‌کنیم آن هم نه در باب تمامی موضوعات ریز و درشت در باب موضوعاتی که مهم است و باعث آزار رسیدن به دیگران میشه، باعث نقض آزادی میشه، نقض آزادی دیگران میشه نقض.

 اصولا مفهوم آزادی در نگاه کلان خودش میشه.

 حالا در این موضوع هستش که ما سعی میکنیم از قانون استفاده بکنیم و به نوعی با دست به دامان شدن به قانون در نهایت اون تغییر عمومی رو حاکم بر جامعه بکنیم.

 بعد از رسیدن به اکثریت حالا ما نیاز داریم که به اکثریت غالب رو در اختیار بگیریم و اون رو در نهایت تبدیل بکنیم به تغییر توده ها.

 یعنی شما در نهایت قرار هستش که یک شروعی داشته باشید پیرامون یک تغییر در باب تمامی موضوعات، در باب تمامی نگاه ها.

 یعنی اگر قرار هست یک نگاه تازه ای رو تزریق بکنیم و یک ارزش تازه ای رو با مردمان مطرح بکنیم.

 به عنوان مثال ما در یک کشور ایرانی که بیشتر فرهنگ و تمدن خودش رو از اسلام هم وام گرفته زندگی میکنیم.

 خب میدونیم که مثلا مباحثی تحت عنوان فرمانبرداری، بردگی و اسارت و تسلیم بودن در این نگاه وجود دارد که مبدل به یک بخش عمده ای از فرهنگ این مردم شده.

 خوب قاعدتا می دانیم که ارزش و هنجار در این جامعه همین فرمانبرداری است.

 همین سر به تن داشتن هست.

 همین سر به زیر بودن هست.

 همین تسلیم بودن در برابر دیگران هست.

 این موضوع عمده ای ست که مثلا شرایط ایران را در این شرایط اسفناک خودش نگه داشته.

 یعنی اگر حکومتی است که هر کاری دارد با این مردم می کند و مردمی هستند که سر به تو دارند و هیچ حرفی برای گفتن ندارند و به نوعی دارند صبوری می کنند.

 دلیل عمده این فرهنگ غالبی است که در دل این مردم وجود دارد.

 حالا ما وارد این میدان برای تغییر دادن این ها شدیم. چگونه؟

 با به وجود آوردن روحیه پرسشگری، با به وجود آوردن روحیه طغیانگری، با به وجود آوردن روحیه ای برای جنگاوری، برای پرسشگری، برای موضوعاتی از این دست.

 حالا ما می آییم و این را مطرح می کنیم و از اشکال مختلف سعی میکنیم با مردم این موضوعات رو مطرح بکنیم، صحبت بکنیم، در کتاب ها بنویسیم، از هنر استفاده بکنیم، فیلمی بسازیم که در دلش باعث بشیم که این روحیه طغیانگری و جنگ آوری در دل اینها بیدار بشه و یا عوامل مختلفی که در نهایت قرار هست که این تغییر رو شکل بدیم.

 خب ما با مطرح کردن این موضوعات سعی میکنیم فرهنگ گذشته رو تغییر بدیم، ارزش تازه ای رو جایگزین اون ارزش ها بکنیم.

 حالا قرار است در نهایت انسان ها رو به اون مرتبتی برسونیم که این تسلیم بودن و بردگی رو ضد ارزش تعبیر بکنن.

 حالا قرار هست اونها به مرحله ای برسن که روحیه طغیانگری و ایستادگی و مقاومت رو مبدل به ارزش جمعی خودشون بکنن.

 از طرق مختلف استفاده میکنیم تا در نهایت در دل مردم جرقه ها و بارقه هایی از این نگاه و این تغییر رو بوجود بیاریم.

 خب قاعدتا در دل اشخاص اتفاق می افته.

 این اشخاص سعی میکنن این نوع نگاه رو به دیگران هم منتقل کنن.

 ما شاهد این هستیم که در خانواده ها این اتفاق می افتد و در بین دوستان اتفاق می افتد.

 در نهایت ما یک شکل هایی را به وجود می آوریم از همان شخص ابتدایی یعنی شخص ابتدایی که استفاده کرده از هنر.

 برای مطرح کردن این نگاه حالا از خودش مابه ازاء هایی هم بوجود آورده.

 حالا جماعتی هستند که به نوعی با دنباله روی از نگاه های او وارد این میدان برای تغییر دادن دیگران شده اند.

 حالا این دست ها هی داره مدام بیشتر و بیشتر میشه تا در نهایت ما به اون نقطه ای می رسیم که اکثریت جامعه همرنگ و همسو با ما هست.

 حالا اونهایی هستند که همرنگ با ما وارد این میدان شدند تا این ارزش رو تغییر بدن.

 حالا وقتی ما به اون نقطه ای برسیم که این اکثریت رو داشته باشیم، میل و تلاش به سوی اون اکثریت غالب و رسیدن در نهایت برای تغییر توده ها هست.

 گاها میتونه حکومت همداستان با ما باشه.

 یعنی حکومت هم در نهایت برگرفته از اون تمایلات مردم، عرف جامعه و زندگی جمعی اونها باشه.

 همتای مثلا کشور هایی که قانون گذاری رو اینگونه عرفی دارن پیش میبرن.

 خب اگر یه همچین فعل و انفعالاتی در دل اون جامعه اتفاق بیفته خب قاعدتا قوانین هم تغییر پیدا میکنه چرا که این قوانین رو به نوعی به واسطه ی روابط میان انسان ها تعریف میکنن نه یک نگاه قدسی غیر قابل عدول.

 خب پس قاعدتا اون جوامع میتونن این تغییرات رو در خودشون ببینن و این تغییراتی که در دل مردم اتفاق افتاده اکثریت رو شکل داده.

 در نهایت هم میتونه مبدل به قانون بشه تا ما رو به اون نقطه که اکثریت غالب هست برسونه تا ما تغییر توده ها رو در برابرمان ببینیم.

 اما وقتی مواجه میشیم با حکومت های دیکتاتور و وحشی خویی مثل مثلا جمهوری اسلامی، حالا قرار نیست که اینها وارد میدان برای تغییر بشن.

 قرار نیست از قانون استفاده کنن چرا که اونها باورمند به یک قانون الهیه.

 لایزالی هستن که غیر قابل عدول و تغییر هست.

 اینها این قوانین را کلام قدسی خدا می دانند.

 خب اینها که حاضر به تغییر این قوانین نیستند.

 حالا این نقطه ای است که ما باز هم باید حرکت بکنیم برای تغییر دادن مردمان، برای تغییری که در نهایت ما را به اکثریت غالب برساند.

 اکثریت غالبی که حالا این تغییر را در دل تمام توده های مردم بوجود آوردند.

 حالا وقتی ما به آن نقطه طلایی برسیم، تصور کنید که اگر مردمانی باشند که ارزش اولیه خودشان را مثلا به عنوان مثال همین روحیه پرسشگری و طغیانگری و ایستادگی و جنگ بدانند، حالا در این میدان ایستادگی کار ساده ای است.

 حالا در برابر این قدرت واحد، انقلاب کردن کار ساده ای است.

 حالا ما مواجه می شویم با میدانی که پر از جنگاوران بیشمار است برای تغییر دادن.

 و این آن نقطه ای است که ما را می تواند به تغییر نهایی و انقلاب بزرگ هم برساند.

 پس ما نیاز داریم که این پله های تغییر را یک به یک طی کنیم تا در نهایت به آن نقطه برسیم.

 من در قسمت های گذشته هم اشاره کردم که اصولا وقتی در باب مسئله تغییر در دل انسان ها صحبت می کنیم، داریم در باب یک مسئله زمانبر صحبت می کنیم، در باب تغییر نسل ها صحبت می کنیم.

 یعنی قرار بر این نیست که ما با یک اتفاق، با نوشتن یک کتاب و با ساختن یک فیلم ببینیم که یک جماعت بی شماری تغییر کرده اند.

 آن تغییری که ما در ازای یک همچین موضوعی می بینیم.

 مطمئن باشید که تغییر، تغییر ریشه ای نیست.

 به نوعی ادا در آوردن است.

 به نوعی در زبان عوام جو زدگی است.

 یعنی شما مواجه می شوید با این نوع تغییری که در مردم بوجود.

 اما اگر می خواهید شاهد یک تغییر بزرگ باشید باید بدانید که باید زمان باشید.

 باید این ها مبدل به ارزش های حاکم در تفکر آن ها بشود.

 باید باورها و عقاید در دل آن ها تغییر بکند تا در نهایت ما بتوانیم شاهد این نگاه باشیم که اونها یه تغییر بزرگی رو در خودشون بوجود آوردن.

 قاعدتا برای رسیدن به انقلاب ما باید مراحل تغییر شخصی و توده ای رو پشت سر بزاریم.

 پس وقتی به سپهر سیاسی ایران نگاه میکنیم به اتفاقاتی که در طول این سالیان افتاده ما میتونیم به این نظر بکنیم که ما برای یک تغییر بزرگ نیاز داریم که تغییرات رو در دل مردمان بوجود بیاریم.

 اون جایی که این تفاوت ها میان مردمان و حکومت حاکم انقدر زیاد بشه که نتونن هیچ نقطه تلاقی ای با هم پیدا بکنن، اونجاست که سر این رشته پایان پیدا میکنه و ما مواجه با اون تغییر نهایی میشیم.

 تا زمانی که این مردم قرابت و نزدیکی با اون نگاه ها داشته باشن ما شاهد این تغییرات نیستیم.

 به عنوان مثال مثلا در زمینه اعدام وقتی اکثریت غالبی در ایران وجود داشته باشند که باورمند به این رفتار وحشیانه نباشند، از این وحشی خویی بیزاری بجویند.

 حالا ما میتونیم شاهد این باشیم که کسی نمی‌تواند این قوانین را قبول بکند.

 اگر ما در ایرانی زندگی می‌کنیم که هنوز که هنوزه در بدترین شرایط ممکن با وحشیانه ترین نوع نگاه حاکم بر جهان دارند مردم را شلاق می‌زنند.

 شما مطمئن باشید که اگر این نگاه در دل مردم وجود نداشته باشد، اکثریت غالبی باشند که نتوانند قبول بکنند.

 هیچ حکومتی قدرت این را ندارد که این قوانین وحشیانه را به پیش ببرد.

 در باب تمام موضوعات هم قضیه به همین شکل است.

 قاعدتا وقتی ما مواجه هستیم با این پایمال کردن حقوق زنان و همجنسگرایان و حیوانات، تمام موجودات زنده بلا استثناء به جز یک مرد مسلمان شیعی باورمند به خامنه ای، یعنی فرای این همه در ایران در عذاب و مضیقه هستند.

 همه دارند به نوعی آزار می‌بینند.

 مگر اینکه جزو این دایره مشخص و این قبیله کوچکی از مردم در ایران باشد.

 اما باز هم ما شاهد این هستیم که اتفاق خاصی نمی افتد چرا که این مردمان هنوز همسویی و همفکری دارند.

 با حکومت حاکم.

 اکثریت غالب شان هنوز تغییر نکرده اند.

 هنوز این تغییرات ریشه ای در دل اینها به وجود نیامده.

 هنوز روحیات اینها پر از احساسات تسلیم بودن و فرمانبردار بودن هست.

 هنوز این نقاط تناقض و تضاد با این حکومت تبدیل به یک اصل قدرتمند برای تغییر نشده.

 حالا هر چقدر ما بخواهیم میتونیم خودمون رو در این دنیای وهم آلود گول بزنیم.

 میتونیم هر روز به خودمون امید بدیم.

 نه اینها اتفاق افتاده، اینها آخرش هستش.

 اینها به یک مویی بند هستند و با یک هل دادنی از بین میرن.

 اما اگر ما میخوایم پیروز این میدان بشیم باید به واقعیات جهان نگاه.

 هر چه قدر خودمون رو در این وهم و توهم بیشتر آلوده کنیم راه به جایی نخواهیم بود.

 شما غرابت نگاه جمهوری اسلامی در تبعیض گذاشتن بین انسان ها و همه موجودات در دل مردم هم گاها میتونید ببینید.

 این تبعیض هایی که اینها قائل هستن، تقسیماتی که اینها قائل میشن با اونها تفاوت ها گاها در مصادیق هست.

 یعنی اون اصل پابرجاست؟

 من در باب این مساله بارها صحبت کردم.

 شما اگر باورمند به تقسیم باشید حالا سعی کنید که جان رو هر بار قسم حس بکنید.

 اینکه چه تقسیمی رو شما انجام میدید موضوع مهمی نیست.

 موضوع مهم باورمند و قائل بودن به اون تقسیمات هست.

 یعنی شما اونجایی که به نوعی یک متری رو در دست بگیرید، یک کاردی رو در دست بگیرید، شروع بکنید به قسم و قسم کردن جان ها یکبار با نام مثلا مسلمان مومن باورمند به فلان دین جنسیتی که در دلش زن و مرد و همجنسگرا متفاوت هست انسان و حیوان.

 حالا هر بار میتونه یک نگاه تازه ای باشه، یکبار هم میتونه مثلا یک قومیت باشه، باشد، یک نژاد باشد، یک زبان باشد، عامل برای قسم کردن.

 اما موضوع این مصادیقی که در دل این تقسیم بندی ها هست نیست.

 موضوع آن اصل و ریشه ای است که ما تحت عنوان قسم و قسم کردن می شناسیم.

 وقتی باورمند به این تقسیمات باشید حالا می تواند هر اتفاقی هم بیفتد.

 حالا نقطه مهم و اصلی این است که اگر ما شاهد این تبعیض های بی حد و حصر جمهوری اسلامی هستیم، با جماعتی رو به رو هستیم که اکثریت غالبش باورمند به این برابری ها نیستند، مبدل به یک ایمان جمعی برایشان نشده است.

 حتی شاید جماعتی باشند که از روی جو زدگی به آزادی و برابری هم یک نظری افکنده باشند.

 اما موضوع این است که اینها حاضر نیستند در این داستان و در این راستا از جان خودشان بگذرند.

 حاضر نیستند این را مبدل به یک ایمان و اعتقاد قلبی و با همه وجود خودشان.

 ما قاعدتا برای اینکه بخواهیم برسیم به انقلاب، برسیم به اینکه شرایط را تغییر بدهیم، باید این تغییرات شخصی را ببینیم و در نهایت این تغییرات شخصی مبدل به تغییر توده ها بشه و اکثریت غالب رو در اختیار بگیره.

 اونجاست که قوانین قرون وسطایی و قوانین دهشتناک جمهوری اسلامی نمیتونه در برابر مردمانی که میل به تغییر دارند ایستاده بود.

 اینها همه و همه هم خلاصه به شرایط حاضر در جمهوری اسلامی نمیشه.

 در باب تمام موضوعات عمده جهان.

 یعنی شما اگر دارید در جهان خودتون و جهان پیرامون خودتون این ظلم های بی کران رو میبینید در باب مثلا ظلمی که در قبال کودکان میشه اگر دارید این ظلم های بی کران رو میبینید بدونید که به واسطه ی ارزشی ست که تحت عنوان ظلم به دیگران در بین مردمان همه ی دنیا جاری و ساری ست.

 این زیر پا گذاشتن حقوق دیگران هستش که در بین مردمان مبدل به ارزش شده.

 حالا گاها شما روبرو میشید با حیواناتی که حقوقشون زیر پا گذاشته میشه و خیلی ساده این ها میتونه مبدل به کودک انسانی بشه.

 یعنی مردمانی که به سادگی کودک حیوان ها را میگیرند و میکشند و تکه تکه میکنند و در خیابان در جست و جوی تکه ای از گوشت تن.

 کودکان حیوانات هستند میتوانند به سادگی در باب کودک انسانی هم همین کار را بکنند چرا که وقتی این اصل وجود داره میتونه فروش متفاوت باشه و ما روزی به این تغییرات میرسیم که این نگاه رو تغییر بدیم.

 این نگاه پر ظلمت، این زیر پا گذاشتن حقوق دیگران، این اصل برابری رو مبدل به ارزش بکنیم.

 اون روزی که آزادی و برابری مبدل به ارزش جمعی بشه شاهد یه همچین رفتار های وحشتناکی نخواهیم بود.

 اما تا زمانی که این نوع نگاه ها وجود داره همواره ما یک شکل تازه ای از اون رو هم میتونیم ببینیم.

 پس ما نه تنها در باب تغییر برای رسیدن به انقلاب در جمهوری اسلامی که برای تمام اتفاقات ریز و درشتی که در زندگیمون در جهان هم وجود داره نیازمند این تغییرات هستیم و قاعدتا تمام موضوعات عمده جهان به واسطه رفتارهای غیرطبیعی انسانی است.

 منظور اینکه شاید در جهان شما رو به رو بشید با یک سانحه طبیعی که اتفاق افتاده، سیل و زلزله و طوفان و سونامی ای که اتفاق افتاده و باعث یک سری هم رنج هایی در دل مردم شده.

 اما این رو مقایسه کنید با واقعیتی که در جهان وجود داره که چه مقدار از این واقعیت های دردناک به واسطه انسان هاست.

 اگر انسان های امروز در جهان وجود دارند که به واسطه فقر و گرسنگی دارن میمیرن.

 آیا انسان ها قدرت و توان لازم برای اداره کردن و از میان بردن این گرسنگی و فقر رو ندارن؟

 دارن اما انسان ها این کار رو نمیکنن.

 اگر شما مواجه میشید با این جنگ های بی حد و حصری که در جهان داره اتفاق می افته، این کودک کشی هایی که اتفاق می افته اینها به واسطه چیست؟

 به واسطه انسان ها هست؟

 اگر این رفتارهای دهشتناک رو شما در جای جای جهان با دیگر جانداران با حیوانات هم دارید می بینید باز هم به واسطه انسان هاست.

 اگر این طبیعتی که امروز هر روز بیمار تر میشود و نه تنها خود طبیعت و رنج هایی که در طبیعت وجود دارد که حتی زندگی خود انسان ها را هم تحت شعاع قرار میدهد و در نهایت زیست و زندگی را از این ها هم میگیرد.

 اگر شما شاهدش هستید باز هم به واسطه خود انسان ها هست.

 موضوعاتی نیست که به نوعی خارج از حیطه قدرت انسان ها باشد و ما برای تغییر نیاز داریم که انسان ها را تغییر بدهیم.

 یعنی تک تک اشخاص که تغییر بکنند، نگاهشان نسبت به دنیا تغییر بکند.

 این که حالا قرار باشد انسان را جزئی از این طبیعت بدانند.

 انسان را برابر با دیگر جان ها بدانند، آزادی را همتایی با برابری تعریف بکنند، به دنبال دست و پا زدن برای این نباشند که هر بار با تراشیدن یک موضوع برابری را لگدمال بکنند.

 آزادی را مبحثی جدای از برابری تعریف کنند و بگویند بله، در نهایت قرار هست که ما اگر قرار باشد بین آزادی و برابری یکی رو انتخاب بکنیم، آزادی رو انتخاب میکنیم.

 شما با انتخاب کردن آزادی به صورت مجزا هیچ چیزی به معنای آزادی در میان نداشتید.

 امروز هم همه جهان آزاد هست.

 امروز هم جمهوری اسلامی در آزادی نهایی خودش داره زندگی میکنه.

 مگه مردمی که به جمهوری اسلامی باورمند هستن همون مرد شیعی باورمند به ولایت فقیه؟

 مگه کمتر از کسی مگه همتای او در جهان آزادی رو دیده؟

 او نهایت آزادی رو داره.

 اما به چه قیمتی؟

 به قیمت اسارت دیگران.

 اونها نهایت زندگی رو دارن اما به قیمت مرگ دیگران.

 و این اون نقطه ای ست که اگر آزادی رو از برابری جدا بکنید اصولا هر دو بی معنا میشن.

 اصولا آزادی بدون برابری یعنی قدرت هیچ معنای دیگری نداره.

 یعنی اگر شما بخواید به این باور داشته باشید که آزادی وجود خواهد داشت اما بی برابری یعنی هر کس که قدرتمند تر باشه همه آزادی برای اوست و دیگران هم اسیر او خواهند بود و همه در اسارت هم خواهند بود.

 قاعدتا ما میدونیم که برای تغییر دادن جهان نیاز به تغییر انسان ها داریم و این تغییر انسان ها از آن شخص انسان ها صورت می گیرد و در نهایت همه امید و آرزوی ما تغییر دادن توده هاست.

 قرار است که با تغییر توده ها جهان تازه ای بسازیم که لایق زندگی کردن و زیستن باشد.

 جایی برای آزادی همه جانداران باشد تا بتوانند در نهایت آرامش زندگی خود را به پیش ببرند.

 قاعدتا در ویژه برنامه های آتی و در قسمت های آتی برنامه ای بنام جهان باز هم سعی می کنم در باب تغییر صحبت کنم و در باب موضوعات مختلف برنامه ای به نام جان قصد دارد تا در باب موضوعات مختلف جهان در باب مفاهیم تا حد امکان صحبت کنم و موجز صحبت کنم.

 بداهه صحبت شده در این برنامه و سعی می کنیم که این برنامه رو به پیش ببریم تا موضوعاتی که برامون مهم هست رو در قسمت های مختلف دربارش صحبت کنیم.

 قاعدتا ویژه برنامه هایی در آتی خواهیم داشت که در باب موضوعاتی که باورهای من را شکل می‌دهد.

 همتای جهان آرمانی.

 قلمرو آرمانی مبحث جان باور به گیاهخواری و موضوعاتی از این دست هم پیش خواهیم رفت.

 در انتهای برنامه هم دوست دارم باهاتون مطرح کنم که اگر دوست دارید این راه شکل بگیره این راه تغییر ادامه پیدا کنه.

 میتونید آثار من رو با دیگران به اشتراک بگذارید.

 منظور از آثار من هم خلاصه برنامه ای به نام جان نمیشه.

 من پیش از اینکه بخوام برنامه ای به نام جان رو ضبط و منتشر کنم، آرا، افکار، عقاید و باورهای خودم رو تحت عناوین و کتاب هایی به رشته ی تحریر در آوردم.

 تمامی این عناوین به صورت رایگان در وبسایت جهان آرمانی در اختیار شما دوستان هست.

 میتونید با مراجعه به این وبسایت این آثار رو به صورت رایگان دریافت کنید و اگر دوست داشتید این راه تغییر شکل بگیره اون رو با دیگران هم به اشتراک بگذارید.

 ممنون که همراه من بودید.

 من نیما شهسواری و این برنامه به نام جان در پناه آزادی.