خب دوستان توی این ویژه برنامه مشخص ما قرار هست که در باب این توهمی که پیرامون انقلاب در ایران وجود داره صحبت بکنیم و عواملی که باعث شده ما دور بمونیم از انقلاب و رسیدن به انقلاب و کنار گذاشتن جمهوری فاسد اسلامی.

 خب قاعدتا یک سری عواملی وجود دارند که باعث شدند این انقلاب در ایران به تعویق بیفته.

 حالا من اون رو اسمش رو به نوعی گذاشتم این توهم رهایی ایران.

 یه سری موضوعاتی که باعث شده ما در برابر جمهوری اسلامی کارهای لازم رو انجام ندهیم مثل مثلا همین تکیه به فروپاشی.

 یعنی موضوعی که مطرح میشه پیرامون این که جمهوری اسلامی خودش از درون فاسد میشه و از میان میره و به واسطه همین ما به یک فروپاشی می رسیم تا در نهایت بتونیم جمهوری اسلامی رو کنار بزنیم.

 یا به عنوان مثال تکیه به قدرت های خارجی.

 اینکه حالا قرار هست یک قدرت خارجی برای مردم ایران انقلابی رو بوجود بیاره، همتای همون باوری که نزد شیعیان وجود داره و تکیه میکنن به یک امام زمان موهومی که حالا قرار هست تمامی اتفاقات مثبت رو در زندگی این افراد همون امام زمان با ظهورش رقم بزنه.

 حالا ما همتای این در دل کسانی که در برابر جمهوری اسلامی دارن تلاش میکنن هم همون امام زمان رو اینبار در قامت کشور های خارجی کشور های قدرتمند مثل آمریکا و دیگر کشورهای اروپایی داریم می بینیم یا به عنوان مثال این که ما قدرت در برابر خودمون که جمهوری اسلامی باشه رو به شدت دست کم می گیریم یا یک خودبزرگ بینی نسبت به معترضین و به نوعی انقلابیون و اپوزوسیون جمهوری اسلامی در نظر می گیریم که این عوامل و عواملی از این دست باعث شده که ما بیشتر و بیشتر دور بمونیم از اون انقلابی که قرار باشه در ایران شکل بگیره.

 در این ویژه برنامه حالا سعی میشه در قسمت های مختلفش در باب هر کدوم از این عوامل موجود صحبت بشه.

 مثل بقیه برنامه هایی به نام جان سعی میشه به صورت موجز و بداهه در باب این مسائل صحبت بکنیم تا به یک برآیند مشخصی نسبت به این موضوعات برسیم و در راه رسیدن به یک انقلاب جمعی و کنار گذاشتن جمهوری اسلامی به یک نتایجی برسیم.

 خب مقدمه ای که پیرامون این ویژه برنامه در ابتدا توضیح دادیم.

 حالا ما رو باید وصل کنه به خود ویژه برنامه.

 و این قسمت ابتدایی که در باب تکیه به فروپاشی هست.

 پیش از اینکه وارد این مبحث مشخص تکیه به فروپاشی بشویم بهتر هست که در باب اینکه چرا دقیقا در ایران انقلاب نمیشه بیشتر صحبت بکنیم.

 خب قاعدتا ما با مطالعه جامعه شناسی و اتفاقات تاریخی که در راستای انقلاب ها در جهان افتاده چه در خود ایرانمون انقلاب مشروطه یا انقلاب سال 57 و جمهوری اسلامی و پیروزیش میتونیم به یک برآیند مشخصی برسیم و حالا این رو در اون بوته آزمون قرار بدیم با شرایط فعلی که در ایران وجود داره تا بتونیم برسیم به این مشکلاتی که امروز وجود داره و باعث شده که ما به اون برآیند نهایی که میخوایم نرسیم.

 خب قاعدتا بیشتر ما شنیدیم که بیشتر جامعه شناس ها در تحقیقاتی که انجام دادن یک جمعیتی رو مشخص کردن، یک جمعیت سه و نیم تا ده درصدی که اگر این ها به صورت فعال حاضر باشند برای انقلاب در یک کشور هزینه بدهند و وارد میدان بشن، هر قدرتی با هر اندازه توانایی نظامی که در اختیار داشته باشه رو میتونن از میان ببرن.

 حالا یک سری عوامل دیگری هستش که باعث پیروزی ها میشه.

 اینکه تا چه اندازه این حرکت انقلابی خشونت‌پرهیز باشه که خب یکی از اون عوامل مهم برای پیروز شدن انقلاب ها هست.

 خب این ها همه این نوع تحقیقات وجود داره در سطح اینترنت، در کتاب های مختلف جامعه شناسی که می تونید مراجعه بکنید و مطالعه بکنید.

 اما برآیند کلیش همین هست که شما تا هر اندازه که این حرکت انقلابی تون خشونت‌پرهیز پرهیز باشه میزان موفقیت بالاتر میره.

 ما نیازمند یک جمعیت سه و نیم تا ده درصدی هستیم.

 برای اینکه این اتفاق بیفته.

 این سه و نیم تا ده درصد موضوع این هستش که جماعتی باشند که نه در کلام، نه همتای قشر خاکستری که حالا یک نق و ناله ای هم نسبت به مثلا جمهوری اسلامی داره.

 ما داریم در باب یک جمعیتی صحبت میکنیم که حالا قراره وارد میدان بشن از جون و دل مایه بذارن، حتی حاضر باشن در این مسیر از جون خودشون هم بگذرن تا یک انقلابی شکل بگیره و عواملی از این دست که در نهایت باعث انقلاب بشه.

 خب ما حالا رو به رو هستیم با یک جماعتی که مدام در باب ایران صحبت میکنن.

 صحبت حتی از یک ارقام خیلی بالایی است.

 نود درصد مردم ایران به عنوان مثال با جمهوری اسلامی مشکل و معضل دارن.

 خب اگر این اعداد نزدیک به واقعیت باشه پس انقلاب کردن هم باید خیلی ساده باشه.

 باشد اما ما می بینیم که در عمل این اتفاق نمی افتد.

 حتی با اینکه در این سالیان اخیر ما شاهد اعتراضات زیادی هم بودیم.

 یعنی شما از نود و شش در نظر بگیرید.

 2016 و 2017 ما شاهد سه حرکت جنبشی انقلابی در ایران بودیم که حالا هدفش به نوعی کنار زدن جمهوری اسلامی بوده به ویژه این آخری 2017 و اتفاقاتی که پیرامون مهسا امینی افتاد.

 ما شاهد یک حرکت انقلابی بودیم که خب خیلی ها هم از همین واژه مشخص انقلاب هم صحبت کردن.

 حتی گفتن جنبش را هم جایز نمی دانستند و دیگر فراتر از این ها به این یک مفهوم انقلابی داده بودند.

 هر چند که از نظر معنایی میشه بهش واژه انقلاب رو اعطا کرد.

 چرا که خب هدفی که در نهایت در برابر داشت یک هدفی بود که در راستای انقلاب و براندازی جمهوری اسلامی بود یعنی هیچ نوع المانی رو در خودش نداشت که ما بتونیم مثلا ربطش بدیم به رفورم و اصلاح طلبی اما در نهایت باعث اون اتفاق نهایی نشد.

 چرا که خوب همون عوامل مشخص رو در خود نداشت.

 یعنی عواملی همتای اینکه بتونه این حرکت سه و نیم تا ده درصد از مردم رو وارد میدان بکنه.

 اینکه بتونه این روند رو خشونت‌پرهیز به پیش ببره، اینکه ما نیازمند بودیم بالاخره گروه هایی داشته باشیم، احزابی داشته باشیم که حالا بتونن وارد میدان بشن تا با هر نوع اعلانی که میکنن یک جماعتی رو وارد میدان بکنن.

 اگر قرار بر این باشه که حالا این جماعت مثلا اعتصاب بکنن، حالا یک تشکل قدرتمند هماهنگی داشته باشیم که با اعلام کردن این اعتصاب یک اعتصاب سراسری قدرتمندی رو شکل بده که این اعتصاب نه اعتصاب مثلا بازاریان باشه، احتساب کسانی باشد که برای دولت کار می کنند تا دولت را زمین گیر کنند و عواملی از این دست که من در ویژه برنامه های مختلف هم پیرامونش صحبت کردم.

 ویژه برنامه ای تحت عنوان انقلاب ایران بود که در باب این عوامل هم صحبت کردیم.

 اما در این ویژه برنامه بیشتر سعی داریم که در باب عوامل و مشکلاتی که سد راه ما برای رسیدن به این انقلاب شده صحبت کنیم.

 همین توهم رهایی که در ایران وجود دارد.

 این توهمی که به نوعی دارد به انسان ها می گوید که حتی شما نیازی نیست کاری بکنید، این جمهوری اسلامی خودش از بین خواهد رفت.

 این یکی از عوامل مهمی است که باعث شده ما دور بمانیم از رسیدن به این هدف غایی.

 پس مهم ترین موضوع این ویژه برنامه قاعدتا شناخت دلایل و گذر از این مشکلات است که حالا هر چه قدر پیش تر برویم بیشتر این موضوعات را مطرح می کنیم تا در نهایت به یک برآیند مشخص پیرامون این موضوع انقلاب برسیم.

 یکی از موضوعات که به عنوان این قسمت ابتدایی از توهم رهایی ایران هست، همین تکیه به فروپاشی است.

 یعنی شما مواجه می‌شوید با جماعتی که دارند صحبت از این می‌کنند که جمهوری اسلامی به فروپاشی خواهد رسید.

 حالا شما حتی نیازی نیست که وارد میدان بشید، کاری انجام بدید، فشاری بیارید، احزاب مشخصی داشته باشید، یک ایمان جمعی ساخته باشید تا جماعت بی‌شماری همسوی با شما باشند و وارد این میدان بشوند، بلکه قرار هست که این جمهوری اسلامی به واسطه این اضمحلال که دارد، در نهایت خود به خود از میان برداشته شود و یک فروپاشی داخلی هم اتفاق بیفتد.

 همتای اتفاقی که در شوروی سابق افتاد و ما شاهد این بودیم که اتحاد جماهیر شوروی دچار این فروپاشی شد و این حکومت بدون خونریزی، بدون شلیک کردن گلوله ای و بدون اینکه مردم بخواهند خیلی زیاد و در میدان باشند، این حکومت به کنار رفت.

 اما موضوع مهم این است که ما شناخت اشتباهی نسبت به جمهوری اسلامی داریم.

 شناخت از جمهوری اسلامی همتای شناخت ما با در رابطه با مثلا شوروی سابق نیست.

 یعنی این دو گونه، این دو گونه حکومت مختلف زمین تا آسمان با هم فرق دارند.

 ما در این نقطه ابتدا باید یک شناخت درستی نسبت به جمهوری اسلامی داشته باشیم که حالا وقتی در باب فروپاشی صحبت می‌کنیم ببینیم تا چه اندازه عقلانی هست.

 این فروپاشی تا چه اندازه ممکن هست.

 ما وقتی در باب جمهوری اسلامی صحبت می‌کنیم مواجه می‌شویم با یک حکومت اسلامی که بعد از هزار و چهارصد سال حالا تونسته قدرت رو به دست بگیره.

 خب ما تاریخ اسلام رو با هم توی این ویژه برنامه های مشخص درباره اش صحبت کردیم.

 از ویژه برنامه شناخت اسلام تا حمله اسلام به ایران و.

 ویژه برنامه هایی از این دست در باب اسلام صحبت کردیم.

 ما میدونیم که اسلام در این هزار و چهارصد سال گذشته، سالیان درازی هم در قدرت بوده و اصولا اسلام یک دین سیاسی است و این دین سیاسی هم همواره میل به رسیدن به قدرت داشته و همواره خود را در این عرصه های سیاسی میدان دار کرده تا قدرت را در اختیار بگیرد.

 اما وقتی در باب جمهوری اسلامی صحبت میکنیم حالا قاعده یک مقداری حتی از اسلام هم متفاوت تر میشه.

 چرا که حالا ما داریم در باب یک حکومت شیعی صحبت میکنیم.

 یک شکلی از این نگاه اسلامی که حالا این شکل از نگاه اسلامی برای اولین بار داره قدرت رو در اختیار میگیره.

 خب قاعدتا ما در دوران صفویان و پیدایش این نگرش مشخص از اسلام شیعی قدرت را در اختیار شیعیان داشتیم اما قدرت در اختیار طبقه روحانی نبود.

 طبقه روحانی همین آخوندهایی که می بینیم.

 خب قاعدتا آنها در این قدرت سیاسی یک نقشی داشتند اما همه نقش برای اینها نبوده.

 یعنی شما مواجه می شدید چه در اسلام شیعه و چه در اسلام سنی.

 همواره آن اشخاصی که ما تحت عنوان روحانیون می شناسیم که همان مفتی های مذهب سنی است و یا همین شیوخ و آخوندهای مذهب شیعی همواره در قدرت نقش داشتند، چرا که حکومت یک حکومتی بوده که پایه اسلامی داشته و برای قانون گذاری اش نیازمند مثلا این علمای دینی خودش بوده.

 اما هیچ وقت قاعده به این شکل نبوده که حالا قرار باشد آن شخصیت مذهبی قدرت را در اختیار بگیرد.

 قدرت سیاسی، قدرت اجرایی و قدرت قانونگذاری.

 همه قدرت در اختیار می باشد.

 پس ما مواجه می شویم با یک حکومتی که بعد از هزار و چهارصد سال برای اولین بار هست که دارد قدرت را تمام و کمال در اختیار می گیرد.

 حالا هیچ شریکی نداره که بخواد با هاش رقابتی بکنه.

 حالا هیچ میدان رقابتی در برابرش نیست که بخواد با پادشاه و سلطان و خلیفه گلاویز بشه.

 همه قدرت رو در اختیار گرفته.

 پس یکی از اون عوامل مهم برای شناخت جمهوری اسلامی همین موضوع مشخص است که اینها یک فرصت تاریخی رو در اختیار گرفتند.

 فرصت تاریخی که به واسطه باورهایشان حاضر نیستند تحت هیچ شرایطی از دستش بدهند.

 این یکی از اون نکاتی است که ما رو به این نقطه مشخص می رسونه که فروپاشی در دل یک همچین حکومتی امری باطله غیر قابل اتفاق افتادن هست.

 یعنی شما مواجه میشید با یک نگاه مذهبی تحت عنوان اسلام شیعی.

 این اسلام شیعی باور دارد که یک امام زمان ظهور خواهد کرد.

 حالا قرار است که پرچم جمهوری اسلامی تا زمان ظهور امام زمان و امام مهدی شیعیان افراشته باشد تا این پرچم را در اختیار امام زمان بدهند.

 یعنی از نظر ایدئولوژیکی و اعتقادی اینها باور دارند که باید این حکومت را حفظ بکنند تا امام زمان قدرت را بدست بگیرد.

 پس حاضر نیستند تحت هیچ شرایطی تن به این فروپاشی بدن.

 شما مواجه هستید با یک اعتقاد و باوری که برای اولین بار قدرت را تمام و کمال در اختیار گرفته و حاضر نیست به این سادگی ها قدرت را از دست بدهد.

 حالا قدرت قانونگذاری دارد، قدرت اجرایی دارد، قدرت سیاسی در اختیارش است، تمامی ارکان حکومتی در اختیارش هست.

 رهبر این کشور را یک شخصیت مذهبی گذاشته اند مثل خمینی که حالا بنیانگذارش بوده یا خامنه ای که امروز قدرت را در اختیار گرفته.

 پس ما مواجه هستیم با یک همچین اتفاقاتی که باعث شده جمهوری اسلامی هیچ وقت تن به این فروپاشی ندهد.

 اما فارغ از این، حالا شما نزدیک بشوید به این جمهوری اسلامی.

 جمهوری اسلامی قاعدتا برای بعد از خودش و گذر از خودش هم تصاویری رو در برابر داره.

 اینکه اگر اینها از قدرت به کناری بروند چه اتفاقی خواهد افتاد؟

 خب قاعدتا می دانند که این فرصت تاریخی اگر از میان برود دیگر همچین فرصتی در اختیارشان قرار نخواهد گرفت.

 حتی خیلی بالاتر از این ها. موضوع.

 موضوع مرگ و زندگی برای آن ها بدست به حساب می آید.

 هرچند که گروه های مختلفی وجود داشته باشند و اپوزیسیون را شکل بدهند و دم از رواداری بزنند و دم از این بزنند که حاضرند با این ها کنار بیایند، اما باز هم جمهوری اسلامی این مساله رو و همتای مرگ و زندگی برای خودش می داند.

 اصلا میدانی که او واردش می شود برای مقابله و ستیزه با معترضان میدان مرگ و زندگی است.

 یعنی احساس می کند که اگر نکشد کشته می شود.

 پس این هم یکی از اون عوامل مشخصی است که داره به ما ندای این رو میده که جمهوری اسلامی حاضر به فروپاشی نیست.

 پس این ها سعی می کنند که به نوعی تا آخرین قطره خون باز هم در کنار هم باشند چرا که از وجودیت خودشان دفاع کنند.

 از این مرگ و زندگی ای که گریبان این ها رو گرفته، زندگی رو برگزینند و باعث نشه که با یک مرگ همه چیز رو از بین ببرند.

 اینها می دونند که اگر این فروپاشی اتفاق بیفتد چیزی برای آنها باقی نخواهد ماند.

 فرای اون شما مواجه هستید با این هلال شیعی، با این توهماتی که جمهوری اسلامی و این نگاه شیعی در جهان درباره اینکه حالا یک فرصت تاریخی را در اختیار گرفته تا همه قدرت را در اختیار داشته باشد و بتواند یک هلال شیعی را در این خاورمیانه شکل بدهد و خاورمیانه را برای خود بکند و با این قدرت گیری منطقه ای در نهایت مبدل به یک قدرت جهانی بشود و حتی میل و آرزوی به این را داشته باشد که با آویزان شدن به قدرتی مثل چین و روسیه در نهایت مبدل به یک قطب قدرت در جهان بشود و به نوعی حاکم و پادشاه بر جهان بشود.

 این هم یکی دیگر از عواملی است که باعث می شود جمهوری اسلامی میل به فروپاشی قاعدتا نداشته باشد.

 اما موضوع فقط میل به فروپاشی نیست که قاعدتا شوروی هم این میل را نداشته.

 اما وقتی شما اینها را با هم مقایسه می کنید، موضوع مرگ و زندگی ای که جمهوری اسلامی در برابر دارد او را به این راستا می رساند که هر نوع اختلافات درونی رو کنار بزنه.

 یعنی یه عده ای هستن که دارن تصویر میدن از اینکه قاعدتا جمهوری اسلامی دچار فروپاشی میشه چرا که مشکلات درونی بیشماری هم با هم دارن.

 اینها با هم هم سر سازش ندارن و در نهایت باعث میشه این جنگ قدرت اینها همدیگه رو از میان ببرن و در نهایت به فروپاشی برسن.

 اما موضوع مهم این هستش که اینها در نهایت میدونن بدون وجود جمهوری اسلامی هیچ چیزی برای ابراز ندارن که حالا بخوان این جنگ رو، این جنگ قدرت را تا اون مرحله ای ببرن که برسن به فروپاشی خودشون.

 یعنی حاضر به این موضوع مشخص نیستن.

 یک بار شما به همون جمله معروف خمینی گوش بدید حفظ نظام از اوجب واجباته.

 یعنی شما با روبه رو شدن با این جمله هم میتونید به متن این موضوع برسید که تا چه اندازه برای جمهوری اسلامی مهم هست؟

 تا چه اندازه برایش موضوع حیاتی است و حالا حاضر است به خاطر حفظ این نظام سیاسی که به وجود آورده و این شانس تاریخی که به دست آورده و می داند که تکرار شدنی نیست و با کنار رفتن تمام شدنی است، حتی حاضر نماز و فرامین شرعی را هم کنار بگذارد.

 این را بنیان گذار جمهوری اسلامی گفته و خیلی ها هم تکرارش کرده اند.

 پس شما حالا با شنیدن این موضوع هم بیشتر و بیشتر می توانید برسید.

 به این مفهوم که قاعدتا جمهوری اسلامی برایش موضوع مرگ و زندگی است.

 این رو نمیشه با شوروی مقایسه کرد.

 هیچ وقت نمیشه مقایسه اش کرد.

 ما مواجه هستیم با جمهوری اسلامی که برای اولین بار همه قدرت رو در اختیار گرفته حالا توانسته اسلام شیعی رو میداندار بر ایران بکنه.

 حالا میل بر این داره که قدرت های بزرگتری برای خودش تشکیل بده.

 حالا میل بر این داره که در لبنان پایگاه داشته باشه، در عراق پایگاه داشته باشد.

 حالا تمام این شیعیان رو زیر پرچم هلال شیعی جمع کنه و خودش رو مبدل به یک قدرت منطقه ای و در نهایت قدرت جهانی بکنه.

 حالا جمهوری اسلامی تصویر در برابرش برای آینده این هستش که در صورت اتمام این جمهوری اسلامی و فروپاشی همه چیز براشون تموم میشه.

 دیگه قدرتی در تاریخ نخواهند داشت و فرای اون حتی جونشون رو هم از دست خواهند داد.

 پس قاعدتا ما وارد مبحثی میشیم که این تکیه به فروپاشی تا چه اندازه عبث و بیهوده هست و تا چه اندازه سدی است در برابر ما.

 ما برای اینکه دور بشیم.

 اینها برگرفته از شناخت اشتباه ما نسبت به جمهوری اسلامی است.

 جمهوری اسلامی یک حکومتی است که میشه به راحتی شناختش.

 میشه نسبت بهش یک برآیند درستی داشت.

 اینکه جمهوری اسلامی برای اولین بار در تاریخ قدرت سیاسی، اجرایی، قانون گذاری و همه قدرت های در کشور را در اختیار گرفت.

 حال پادشاه و سلطان همون خلیفه هست همون خلیفه مذهبیست حالا تجمیع کرده.

 قاعدتا ایران بعد از حمله اسلام همواره به نوعی دین زده بوده.

 همواره حکومت های ما سر تعظیم در برابر ادیان داشتند.

 یعنی شما حتی به دوران پهلوی هم که رجوع بکنید مواجه میشوید با این سر تعظیم در برابر ادیان.

 یعنی به عنوان مثال شما مثلا با رضا شاهی روبه رو میشوید که به عنوان یک کاراکتری شناخته میشه و مدام دارن دربارش صحبت میکنن که این شخصیت یک شخصیت لامذهب یا بی دین یا ضد مذهب حتی بوده.

 اما دلیلی که برای قبول کردن پادشاهی و رد کردن جمهوریت هم برایش میزنند.

 همین است که این آخوندها بودند که بهش فشار آوردند.

 یعنی شما مواجه میشید؟

 این رو یک مثالی براتون گفتم که خب قاعدتا بیشترین حکومت تاریخ ایران که میل به مدرنیته داشته هم تا چه اندازه درگیری مذهبی داشته.

 پس قاعدتا ما میدونیم که ایران بعد از حمله اسلام کشوری بوده که مذهب زده بوده اما هیچ وقت در طول این تاریخ نبوده که این قدرت تمام و کمال در اختیار مذهبی ها باشه.

 در حکومت های مختلف تا حد امکان دخالت هایی داشته اند.

 گهگاه ما روبرو بودیم با آخوند هایی که قدرت رو در اختیار میگرفتند و نظرشون میتونسته راهگشا باشه.

 مثل دوران صفویان که حالا تا چه اندازه این ها نزدیکی داشتند با پادشاهان صفوی و اصولا اون درباری که باعث شد این طیف مشخص از روحانیون شیعه شیعه اثنی عشری که امروز هم با آن روبه رو هستیم رو به وجود میاره.

 اما حالا داره در باب یک فرصت تاریخی صحبت میکنه که قانون گذاری، روابط خارجی، حکومت سیاسی، شکل و ساختار حکومت و همه ارکان حکومت رو در اختیار گرفته پس این فرصت تاریخی رو قاعدتا از دست نخواهد داد.

 پس ما نیازمند شناخت مشخص از جمهوری اسلامی هستیم و این شناخت به ما فریاد میزنه که فروپاشی اتفاق نخواهد افتاد.

 یعنی اگر ما بخواهیم المان هایی رو در نظر بگیریم که حکومت های مختلف دچار این فروپاشی ها شده اند، یکی از اون المان های پر نور و پرقدرت قاعدتا همین مبحث مشخصی است که ما تحت عنوان درگیری سر قدرت میشناسیم.

 حالا یک قدرتی در میانه هست و یک جنگی پیرامون این قدرت شکل میگیره و این باعث میشه که این جنگ قدرت قدرت را تضعیف بکنه و تا در نهایت ما شاهد این باشیم که یک حکومتی به فروپاشی برسه و یا فساد بیش از حدی که اتفاق افتاده و یا عوامل دیگری که در نهایت باعث فروپاشی حکومت ها میشه.

 اما وقتی این قاعده رو ما نزدیک به جمهوری اسلامی میکنیم میبینیم که اینها حاضرن هر کاری انجام بدن تا در نهایت اون حکومت حفظ بشه.

 همون جمله معروف خمینی که در نهایت داره به ما یک خط و ربطی رو مشخص میکنه که جمهوری اسلامی در قبال این فروپاشی چه ری اکشنی از خودش نشون خواهد داد.

 مبارزه ما با جمهوری اسلامی یک مبارزه رودر روست.

 یک مبارزه ایست که نمیتونه به نوعی ما نمیتونیم این مبارزه رو به روی دوش خود جمهوری اسلامی و عوامل داخلی جمهوری اسلامی بذاریم.

 ما نمیتونیم امید وار به ریزش های روزافزون از جمهوری اسلامی باشیم چرا که خیلی از این ریزش ها اصلا برای ما جنبه عقلانی و منطقی نداره.

 یعنی حتی نمی تونیم برای این ها منطقی بتراشیم که چگونه این افراد مثلا ریزش کردند.

 و همواره با اون تئوری های توطئه همراه هستیم.

 هیچوقت نمی تونیم اطمینانی داشته باشیم.

 فرای اون شما خودتون به یک واقعیتی تحت عنوان جمهوری اسلامی نگاه بکنید.

 حالا جمعیتی که از دل جمهوری اسلامی ریخته اند و قرار هست که وارد یک میدان بشن چه ری اکشنی رو در برابرشون می بینند؟

 آیا مردم حاضرند به اونها میدان بدن؟

 آیا اون آسودگی ای که در جمهوری اسلامی داشتند رو به همین سادگی حاضرند از میان ببرن تا همسوی با مخالفین جمهوری اسلامی بشن که حتی حاضر به صحبت با اونها نیستند؟

 همواره تکرار میشه که قرار نیست شما میدان دار باشید.

 قرار نیست که در آینده سپهر سیاسی ایران نقشی داشته باشید.

 حالا جماعتی هستند که در این تصویر امروزی ایران نقش دارند، نقش های قدرتمند دارند و این ریزش تا چه اندازه می تواند منطقی باشد؟

 حالا این ها باید شامل عرفی بشوند که شاید از جونشون گذشته باشه نه اینکه قرار باشه وارد عرصه سیاسی بشه.

 به نوعی این دو قطبی که بین مخالفین جمهوری اسلامی و جمهوری اسلامی وجود داره که باید وجود داشته باشه برای رسیدن به انقلاب به ما داره هشدار این رو میده که نمی تونیم تکیه به فروپاشی داشته باشیم.

 این جماعت می دونه که فردایی نخواهد داشت نه فردایی در قدرت، حتی فردایی که زندگی اون هم تحت الشعاع قرار خواهد گرفت.

 پس با این اوصاف میدونه که یک مبارزه رودر رویی رو داره و حالا برای این مبارزه رودررو حاضره از جان خودش بگذره.

 حالا به واسطه ایدئولوژی ای که داره، به واسطه باورها و ایمانی که برای خودش ساخته میدونه که فردایی که جمهوری اسلامی وجود داشته باشه.

 دیگه قرار نیست این اسلامی باشه که میدان دار باشه.

 میدونه که قرار هست اسلام از سپهر سیاسی حذف بشه.

 میدونه که قرار هست لائیسیته وارد ایران بشه.

 قرار هست قدرت قرار هست مذهب از حکومت به طور کلی هم جدا بشه.

 حالا با توجه به این موضوعات حاضره از جان خودش هم بگذره.

 پس این مبارزه یک مبارزه رودر روست و ما با شناخت درست از جمهوری اسلامی میتونیم به سادگی به این موضوع برسیم که نمیتونیم تکیه ای به فروپاشی داشته باشیم و یکی از اون عواملی که باعث شده ما دور بمونیم از اون انقلاب نهایی هم همین موضوع مشخص هست.

 این توهمی که از رهایی و آینده ایران بعضی از افراد به دست میدن که قرار هست ریزش های بزرگی اتفاق بیفته.

 همه سران جمهوری اسلامی به نوعی از کرده های خودشون پشیمون بشن برگردن به صف انقلابی ها و وارد این جماعتی بشوند که میداندار برای انقلاب کردن هستند و در نهایت هم یک فروپاشی اتفاق بیفتد و بدون خونریزی و حکومت در اختیار معترضین قرار بگیرد.

 یکی از موضوعات مشخص این دست کم گرفتن قدرت حریف مقابل است.

 حالا من در این ویژه برنامه مشخص در یک قسمت مجزا در باب این موضوع صحبت می کنم چون یک موضوع خیلی مهمی است و من در جای جای موضوعاتی که در این باره صحبت می شود و افراد مختلفی که صحبت می کنند، دارم این را به وضوح می بینم که تا چه اندازه جمهوری اسلامی دست کم گرفته می شود و قدرتش و تا چه اندازه بزرگنمایی می شود پیرامون معترضین و مخالفین و اپوزیسیون.

 برعکسش هم هست.

 جمهوری اسلامی هم به همین شکل و با همین رویه دنیا را می بیند.

 یعنی معترضین را به شدت کم قدرت و کم توان می بینه و خودش رو یک قدرت ماورایی الهی در نظر می گیره.

 اما این یک موضوع دو طرفه است.

 ما داریم در هر دو طرف این موضوع رو می بینیم که اشتباه بزرگیه و ما رو از اون هدف غایی دور می کنه.

 در اون قسمت مشخص از این ویژه برنامه سعی می کنم بیشتر در بابش صحبت کنم اما در این قسمت مشخص دست کم گرفتن رو پیرامون همین فروپاشی دارم درباره اش صحبت می کنم.

 اینکه شما می بینید این دست کم گرفتن و این فکر عبث داشتن به واسطه این که جمهوری اسلامی رو با یک مابه ازای خارجی مثلا تحت عنوان شوروی سابق مقایسه می کنیم تا شادمان از این موضوع بشیم که بله شوروی با اون قدرت لایتناهی که در اختیار داشت به یک فروپاشی حکومت رو از دست داد و این همه قدرتی رو که در این سالیان اندوخته بود و به یکباره از بین رفته دید.

 اما این به واسطه همان دست کم گرفتن جمهوری اسلامی است چرا که جمهوری اسلامی المان هایی داره که شوروی نداشته.

 المانی که ما تحت عنوان ایدئولوژی در جمهوری اسلامی می بینیم المانی است تحت عنوان اسلام اسلامی که هزار و چهارصد سال قدمت دارد.

 اسلامی که در کره زمین دو میلیارد و خورده ای میلیون مسلمان دارد.

 حالا هر چند که اینها جماعت بی شماری هم مسلمان های وراثتی هستند و شاید از دین هم برگشته باشند اما بالاخره یک جماعت بی شماری را در کنار خودش دارد.

 حالا اینها قاعده بر این است که فرامین را از خدا می گیرند، دارند برای خدا می جنگند.

 شما نمی توانید ایدئولوژی ای که وابسته به مذهب و دین هست را با ایدئولوژی های زمینی و انسانی مقایسه کنید.

 فرصت تاریخی ای که اینها در اختیارشان دارند و می دانند با از دست دادنش همه چیز رو تموم شده میبینه.

 مرگ و زندگی ای که در برابرشون هست.

 اینکه میدونن انتهای این راه و از میان رفتن این حکومت.

 مرگ رو برای این ها به بار میاره.

 حالا ما بخوایم امیدوار به جنگ داخلی بین این ها باشیم و جنگ بر سر قدرت باشیم تا به فروپاشی برسن.

 اینکه شاید این فسادهای روزافزون در نهایت این ها رو به یک مرحله ای برسونه که دچار فروپاشی بشن، قاعدتا جنگ قدرت رو به کنار خواهند زد.

 قاعدتا با هر موضوعی کنار خواهند اومد.

 چرا که می دانند اگر کسی در این دایره امروز بر سر قدرت بخواد بجنگه و در نهایت جمهوری اسلامی رو از میان رفته ببینه، خودش به کنار خواهد کشید.

 چرا که بدون جمهوری اسلامی اصلا میدانی نداره و نمیتونه وارد کارزاری بشه که همه هویت خودش رو داره از همین جمهوری اسلامی میگیره به واسطه ایدئولوژی ای که داره میدونه که می خواد این حکومت رو در اختیار امام زمان بذاره.

 حالا حاضر هست از دل و جون از همه چیز خودش بگذره تا تا در نهایت این مسیری که برای خودش تصویر کرده رو به نهایت برسونه.

 ما در این ویژه برنامه سعی می کنیم در باب عواملی که باعث شده انقلاب ایران به تعویق بیفته صحبت بکنیم.

 در این قسمت سعی کردیم در باب این تکیه به فروپاشی صحبت بکنیم و در قسمت های آتی هم سعی می کنیم در باب موضوعات دیگری که این توهم رهایی ایران رو ساخته و در نهایت عامل بزرگی برای نرسیدن به انقلاب شده صحبت بکنیم.

 قاعدتا تنها راه ما برای گذر از جمهوری اسلامی انقلاب هست.

 یک انقلاب مردمی همه گیر، یک انقلاب بدور از خشونتی که بتونه یک جمعیت بالایی رو درگیر بکنه.

 جمعیت بالایی که نه فقط در حرف و صحبت، نه فقط در حد ناله و نق زدن در تاکسی وارد میدانی بشن که حاظر باشن از جون خودشون بگذرن.

 تنها راه عبور از جمهوری اسلامی رسیدن به یک همچین پتانسیل جمعی هست.

 این پتانسیلی که قرار هست به واسطه داشتن ایمان جمعی، به واسطه داشتن یک هدف غایی در نهایت و به واسطه داشتن گروه ها و احزاب و اصناف و تشکل ها شکل بگیره و در نهایت وارد میدان بشه و مارو به انقلاب برسونه و در این ویژه برنامه هم سعی میکنیم در باب عواملی که مارو دور گذاشته، فرای اون موضوعاتی که میدونیم که ما یک ایمان جمعی نداریم و آینده مشخص رو تصویر نمیکنیم، یک هدف غایی جمعی نساختیم تا به یک اتحاد برسیم.

 اینکه میدونیم احزاب امروز در ایران وجود ندارن و من در ویژه برنامه های مختلفم دربارش صحبت کردم.

 اما فارغ از این ها در باب این عامل مشخص توهم رهایی ایران سعی میکنیم بیشتر صحبت بکنیم.