خب دوستان توی این ویژه برنامه مشخص ما سعی کردیم در باب عناوین و مباحثی صحبت بکنیم که باعث شده ما از اون انقلاب نهایی دور بمونیم.

 عواملی که باعث به تعویق افتادن این حرکت جمعی مردم در ایران شده، عواملی که یک توهمی نسبت به آزادی و رهایی برای ایران ساخته، توهمی نسبت به انقلابی که به زودی در ایران اتفاق خواهد افتاد.

 سعی کردیم در باب این عناوین صحبت بکنیم.

 قاعدتا موضوعات بیشمار بیشتری هم بود که میشد دربارش صحبت کرد.

 اما سعی کردیم به صورت موجز درباب عناوین مهمش صحبت کنیم و شاید در آتی هم باز هم در باب این مسائل صحبت بشه.

 این بار حتی به شکل مصداقی و در باب مصادیق.

 و در انتها و قسمت انتهایی این ویژه برنامه.

 حالا سعی میکنیم در باب راه رهایی صحبت کنیم.

 قاعدتا من در باب این مسئله بارها و بارها صحبت کردم.

 در ویژه برنامه های مختلفی که در همین برنامه به نام جان ضبط و منتشر شد، پیرامون این راه رهایی صحبت کردم.

 در ویژه برنامه ای که تحت عنوان انقلاب ایران بود هم صحبت کردم و در قسمت های دیگه ای که وجود داشت من جز در این قسمت هم سعی میکنم باز هم در باب این مسائل صحبت بکنم چرا که موضوع مهمی است و اصولا قرار هست که ما با گفتن دردها درمان رو هم درباره اش صحبت بکنیم و قرار هست که در نهایت ما به درمانی برسیم برای گذر از این مشکلات.

 مشکل بزرگی که تحت عنوان جمهوری اسلامی وجود داره و فرهنگی که جمهوری اسلامی ساخته و شرایط سیاسی که به وجود آورده نه تنها شرایط سیاسی.

 قاعدتا تمامی معضلات و مشکلاتی که در ایران وجود دارد که یک بخش مهمش به واسطه وجود جمهوری اسلامی است.

 موضوع مهم در این راه رهایی در آن نقطه ابتدایی شناخت درستی نسبت به جمهوری اسلامی است.

 ما برای اینکه با یک دشمن روبه رو بشویم، در هر زمینه ای، در هر جایی از زندگی شخصی و اجتماعی مان، قاعدتا مهم ترین موضوع آن شناخت داشتن نسبت به آن حریف در برابر است.

 یعنی شما که حتی در مباحث ورزشی هم بهش روبه رو بشید باز هم می بینید که قاعدتا ما نیاز داریم که اون حریف در برابرش را در وهله اول بشناسیم، به درستی بشناسیم، واقعیت اون رو بشناسیم.

 در مباحث اجتماعی هم قاعدتا موضوع به همین شکل هست.

 ما در این وهله ابتدایی نیاز داریم که جمهوری اسلامی رو بشناسیم.

 منظور از شناخت هم این هستش که قاعدتا نیاز داریم که بدونیم جمهوری اسلامی به چه واسطه ای به وجود اومده و به چه واسطه ای تداوم داشته.

 اصولا چه عواملی باعث این تداوم جمهوری اسلامی شده؟

 چه عواملی نقاط مهم و پاشنه آشیل های جمهوری اسلامی هست؟

 نقاط قوت این جمهوری اسلامی و نقاط ضعفش کجاهاست؟

 از کجا آسیب پذیری بیشتری داره؟

 اینکه ما اصلا قدرت جمهوری اسلامی رو بشناسیم که تا چه اندازه پایگاه اجتماعی داره؟

 تا چه اندازه هنوز مردمی هستن که باورمند به جمهوری اسلامی هستن؟

 اصلا این جنس باورمندی اون ها از کدوم شاخه و چه شکلی است؟

 وقتی ما در باب جمهوری اسلامی صحبت می کنیم قاعدتا نقطه ابتدایی ما این هستش که باید اسلام رو بشناسیم، باورهای اسلامی رو بشناسیم، بدونیم که جمهوری اسلامی آبشخور تمام باورهاش از همین اسلام برگرفته شده.

 تمام خوراک خودش رو داره از اسلام میگیره.

 پس ما نیاز داریم که اسلام رو بشناسیم و باورهای اسلامی رو بشناسیم.

 شما وقتی با جمهوری اسلامی روبرو میشید تک تک قوانینی که وجود داره و شرایطی که به وجود آورده اند، وحشیگری هایی که اتفاق افتاده، جنون و جنایت و کشتارها و مظالمی که به وجود آوردن به واسطه همین اعتقادات اسلامی بوده.

 پس ما نیاز داریم که این اعتقادات اسلامی رو به درستی بشناسیم و درباره اش صحبت بکنیم.

 نوک پیکان انتقادات ما در بابش در باب همین اسلام باشه.

 همین اسلامی که پدر و مادر به وجود اومدن جمهوری اسلامی بوده.

 پس قاعدتا راه رهایی ما گره خورده با شناخت جمهوری اسلامی از شناخت اسلام هست به ویژه شناخت اسلام.

 اینکه شما اسلام رو بشناسید و حالا راه حل هایی برای مقابله با این اسلام داشته باشید.

 اسلام سیاسی که حالا میداندار شده.

 حالا جمهوری اسلامی که ما نیاز داریم با یک شناخت واقعی نسبت بهش حرکت کنیم.

 اینکه در قسمت گذشته هم درباره اش صحبت کردم.

 اینکه حریف مقابل خودمون رو کوچک و حقیر و خرد در نظر نگیریم.

 قدرت واقعی ای که دارد، واقعیتی که در اختیار دارد همان اندازه پایگاه اجتماعی که دارد، همان اندازه قدرتی که در برابر موضوعات اطلاعاتی دارد، همان مقدار قدرتی که در دفاع از وجودیت خودش دارد.

 مواجهه با انقلابات دارد، شرایط متغیر کشور دارد.

 همان شرایط را بشناسیم تا چه اندازه آسیب پذیر در مباحث مثلا اقتصادی هست؟

 ما باید یک شناخت درست و مشخص و واقعی نسبت به جمهوری اسلامی داشته باشیم.

 نه نیاز هست که این قدرت را چند برابر بکنیم و در دل خودمان و دیگران یک ترس و وحشتی به وجود بیاوریم.

 نه اینکه نیاز هست که ما اینقدر ساده انگارانه به موضوعات نگاه بکنیم و جمهوری اسلامی را یک حکومت زهوار در رفته از عقب مانده ای در نظر بگیریم که هیچ قدرت و پایگاه و جایگاهی هم نداره و به یک فوتی بند هست که ما بیاییم یک فوتی بکنیم و جمهوری اسلامی از بین بره.

 هر دو سمت هم اشکال داره.

 ما باید به اون توازن پیرامون واقعیت برسیم که واقعیات رو بشناسیم و جمهوری اسلامی رو بشناسیم.

 اون نقطه ای که من دربارش صحبت کردم اینکه ما مواجهه اصلیمون در تقابل با جمهوری اسلامی خود اسلام هست.

 ما در ابتدا باید در برابر اسلام حرکت بکنیم.

 قوانین و قواعد اسلام یعنی مثلا شما وقتی مواجه میشید با یک جمهوری اسلامی که داره بیشترین تعداد اعدام ها رو در سال با توجه به تعدادش در جهان انجام میده.

 یعنی حتی از کشور چین هم با توجه به میزان جمعیت داره بیشتر اعدام میکنه.

 ما به عنوان کسانی که مخالف اعدام و این وحشیگری و این قتل و دیگر جانداران هستیم باید بدونیم که این ریشه، ریشه اسلامی داره.

 این قانون از دل قوانین قصاص و قوانین جزایی اسلامی گرفته شده پس ما باید از اون نقطه ابتدایی اسلام رو بشناسیم و نوک پیکان انتقادات و حرکاتمون رو در راستای همین مخالفت با اسلام قرار بدیم.

 اگر حقوق زنان داره پایمال میشه اینها ریشه ها و ریشه های اسلامیست.

 اگر در باب قانون ارث، قانون شهادت اینکه به سادگی سلب میکنن حضانت کودکان رو، اگر در باب قوانین طلاق تا این اندازه احمقانه و وحشیانه عمل میکنن.

 اینها همه و همه ریشه در همون نگاه های اسلامی داره.

 و ما نیاز داریم که این نگاه های اسلامی رو بشناسیم، خود اسلام رو بشناسیم و نوک پیکان انتقادات و حرکاتمون رو هم نسبت به همین اسلام تعبیر و تفسیر کنیم.

 حالا اگر جماعتی باشن که بگن نه.

 اگر شما قرار باشه در برابر اسلام ایستادگی کنید، اون طیفی که قرار هست مسلمان باشه و در برابر جمهوری اسلامی حرکت کنه رو از دست میدید.

 موضوع موضوع قابل عرضی نیست چرا که موضوع اصلی که گریبان ما را گرفته و باعث به وجود آمدن این وحشت، دهشت و این وحشیگری در طول این سالیان شده، خود همان منبع اسلامی است.

 حال اینکه ما قرار نیست با جماعتی که دل در گرو این نگاه های وحشیانه دارند هم پیمان بشویم برای از میان بردن همان نگاه ها.

 پس قاعدتا ما باید به ریشه ها نگاه بکنیم.

 ریشه ای که در گرو اسلام هست.

 ریشه ای که در گرو وجودیت خدا هست و باور های خداوندی است.

 باورهایی که ما را به حقارت، به پستی، به بندگی، به بردگی، به فرمانبرداری رسانده، ریشه هایی که باعث از میان بردن آزادی ها و برابری شده، ریشه هایی که تا این اندازه ما را در خفت و وحشت قرار داده.

 پس ما نیاز داریم که یک شناخت درستی نسبت به جمهوری اسلامی، اسلام و موضوعات پیرامون جمهوری اسلامی داشته باشیم.

 قرار است که ما به صورت واقعی به این جمهوری اسلامی نگاه بکنیم.

 قرار است که ما شناختی نسبت به پاشنه آشیل های جمهوری اسلامی داشته باشیم.

 و یک ویژه برنامه ای تحت عنوان هژمونی جمهوری اسلامی تدارک دیدم که در آن اشاره کردم به نقاطی که جمهوری اسلامی را سرپا نگه داشته و باعث تداومش شده و باعث سلطه گری جمهوری اسلامی شده.

 عواملی مثل اینکه یک چیزی تحت عنوان هلال شیعی رو داره به وجود میاره.

 چیزی که داره به نوعی یک قدرتی برای خودش در منطقه می سازد تا در نهایت به واسطه ساختن این قدرت منطقه ای به یک قدرت جهانی بدل بشه که اون هم با توجه به ایدئولوژی شیعی هست.

 مبحث امام زمان مبحث باورمندی به همین نگاه شیعه دوازده امامی، قوانین اسلامی که حاکم در جمهوری اسلامی هست همون مبحث حجابی که ما میشناسیم.

 پاشنه آشیل هایی که برای جمهوری اسلامی به شدت مهم هست و جمهوری اسلامی به واسطه همون داره سلطه گری خودش را ادامه میده و هر نوع خدشه ای به اونها میتونه خدشه به وجودیت جمهوری اسلامی هم وارد کنه.

 یعنی مثلا مبحثی تحت عنوان ولایت فقیه یک مصدری است که جمهوری اسلامی رو شکل داده.

 هر نوع ضربه ای به ولایت فقیه میتونه موجودیت جمهوری اسلامی رو زیر سوال ببره.

 پس ما نیاز داریم که این پاشنه آشیل های جمهوری اسلامی رو بشناسیم و در راستای ضربه زدن به همین پاشنه آشیل ها هم حرکت بکنیم.

 پس ما نیاز داریم که جمهوری اسلامی شناخته بشه و اسلام شناخته بشه.

 این بزرگترین راه برای رسیدن ما به رهایی و آزادی.

 و اون راه رهایی برای رسیدن به انقلاب هست.

 اما فارغ از این ها ما نیاز داریم که در دل مردم آرزو ایجاد بکنیم.

 ما نیاز داریم که در دل اونها آرزو کردن رو دوباره بیافرینیم و به وجود بیاریم.

 مردمانی که به واسطه اتفاقات و مشکلات عدیده ای که جمهوری اسلامی در طول این سالیان به وجود آورده، مشکلات اقتصادی.

 تمامی مشکلاتی که همه میدانیم آرزو کردن را از یاد برده و حالا تبدیل به مردمی شده اند که آرزویی ندارند.

 هدف و امیدی ندارند.

 برای فردا نگاه روشنی ندارند.

 یک جماعتی که همه زندگیش را در گذر کردن و مردگی کردن در همین روزگاران به سر می برد به نوعی فقط و فقط داره سر می کنه و داره فقط به نوعی خودش رو زنده نگه میداره.

 حالا ما قرار هستش که با هم و در کنار هم این آرزو کردن رو در دل مردم بیدار کنیم.

 اینکه آرزو داشته باشن برای فردای خودشون آرزویی داشته باشن و حالا این عامل محرکه ایست برای حرکت کردن مردم.

 اینکه شما اگر بتونید اونها رو علاقه مند و به نوعی این آرزو کردن رو در دل اونها بیدار بکنید نه آرزوهای سطحی و احمقانه ای که مدام داره ساخته میشه توسط این نگاه های زرد.

 روانشناسی و موفقیت و اینها قرار هست که به اینها فقط آرزو کردن رو به نوعی بیاموزید.

 اینکه دوباره این احساس در وجود اینها بیدار بشه.

 احساسی که به واسطه مشکلات عدیده ای که جمهوری اسلامی به وجود آورده در دل اینها مرده و اینها دیگه هیچ آرزویی ندارن و فقط و فقط در فکر زنده ماندن و بقا هستن.

 فقط و فقط دارن مردگی میکنن تا این زندگی طی بشه و تموم بشه.

 پس ما نیاز داریم که در دلشون آرزو کردن رو بیدار کنیم.

 حالا قرار هست که این آرزوها در نهایت ما رو به یک هدفی برسونه، به یک آرمانی برسونه.

 حالا اینکه مردمی باشن که آرزو و هدفی داشته باشن و آرمانی برای خودشون بسازن، برای رسیدن به یک آینده ای روشن.

 حالا این میتونه این قوه محرکه برای اونها باشه.

 یعنی شما اگر در دنیا دریا بنشینید و انقلابی رو تعبیر بکنید و به وجود بیاورید.

 در راستای سلب جمهوری اسلامی در راستای از میان بردن جمهوری اسلامی، قاعدتا به سادگی هم می تواند از میان برود.

 به واسطه سرکوب جمهوری اسلامی می تواند از میان برود.

 مردمی هستند که به واسطه ظلم دیدن به خیابان آمده اند.

 حالا باز هم وقتی ظلم ها بیشتر و بیشتر بشه می تونن برگردن و باز هم به خونه هاشون بشینن.

 در یک ویژه برنامه ای که من صحبت می کردم پیرامون اتفاقات سال 1388 هم اشاره کردم.

 این که مردمی که به واسطه جرقه ای تحت عنوان ظلمی که به مهسا امینی شده بود وقتی به خیابان آمدند حالا وقتی می بینند که داره به تعداد بیشتری مهسا امینی ظلم میشه و این دایره ظلمت به پایان نمی رسه و دخترانی هم دارند باز هم زجر و عذاب می کشند، خیلی ساده می تونن برگردن که حداقل این عذاب رو خاتمه بدن.

 اما اگر جماعتی باشند که به واسطه آرزویی، به واسطه هدف ایمانی، به واسطه آرمانی که در سر دارند وارد میدان شده باشند، دیگر حاضر نیستند برگردند.

 حالا برای رسیدن به آن فردای روشن، نه فقط برای خودشان، برای فرزندانشان و برای آیندگان شان حاضرند از جونشون بگذرند.

 همون چیزی که من بارها درباره اش صحبت کردم و گفتم تمام انقلاب های بزرگ جهان به واسطه یک ایمان به وجود اومده.

 مردمانی بودند که ایمان به موضوع خاصی داشتند.

 مثلا به کمونیسم ایمان داشتند، به دموکراسی و لائیسیته ایمان داشتند، به برابری و آزادی ایمان داشتند.

 موضوعی بوده که مبدل به یک ایمان براشون شده.

 و ما نیاز داریم که در اون نقطه ابتدایی آرزو کردن رو برای مردم بسازیم و دوباره و دوباره بهشون فدیه بدیم تا در نهایت اینها به واسطه آرزو کردن، ایمان و هدف و آرمان خودشون رو بسازند.

 در نهایت قرار است ما به نقطه ای برسیم که حالا یک همفکری و یک همدلی بین مردم به وجود بیاد تا این آینده جمعی براشون ساخته بشه.

 حالا همه میل به یک آینده مشخص برای فردا داشته باشن در کنار هم آینده ای رو در فردا هم تعبیر و تفسیر کنن.

 ما اون نقطه ای که بتونیم این آرزوها رو در کنار هم بچینیم و یک هدف و آرمان جمعی بسازیم و حالا مردمانی باشن که به امید رسیدن به اون آرمان مشخص جمعی بینشون وارد میدان بشن، قاعدتا دیگه هیچ چیزی به عقب بر نخواهد گشت.

 همه چیز پیش به سوی اون فردای روشن هم در تکاپو خواهد بود.

 حالا مردمی هستن که از همه چیزشون میگذرن برای رسیدن به اون فردای روشن، برای رسیدن به اون جمعی آرزوهای خودشون.

 ما قاعدتا برای این موضوع نیاز داریم که گروه ها و احزابی رو بسازیم.

 احزابی که حالا قرار باشه این آرزوها رو تجمیع بکنن و به مردم بفروشن.

 حالا مردمی باشن که آرزوهای خودشان را در همین گروه ها و احزاب ببینند.

 حالا حزب و گروه و دسته ای است که یک مانیفست مشخص دارد و در باب آن آرزوها صحبت می کند.

 فردای روشنی که در ذهن دارد را تصویر می کند و مردم دارند آینده و فردای شان را در دل همان احزاب می بینند.

 حالا آن احساس سمپاتی در وجودشان بیدار می شود.

 حالا سعی می کنند به واسطه قرابت باوری ای که نسبت به آن گروه دارند، عضو آن گروه بشوند، سمپات آن گروه بشن، در نهایت مبدل به یک عضو فعال بشن و حالا حاضر باشن که وارد میدانی برای تغییرات بشن.

 ما نیاز داریم که احزاب، تشکل، گروه ها قدرتمند بکنیم و به وجودشون بیاریم.

 اصلا موضوع مهم این هستش که ما هر حرکتی رو به صورت جمعی و در کنار هم میتونیم انجام بدیم.

 قدرت یک فرد قاعدتا هیچ راهگشا نخواهد بود.

 هیچ فردی به فردیت خودش نمی تونه هیچ حرکت بزرگی رو انجام بده.

 هر کسی هم که در طول تاریخ حرکتی رو به وجود آورده، باز هم به واسطه اون جمعیتی است که هوادار و هواخواه او بودن و همداستان او حرکت کردن.

 توانسته کاری رو انجام بده.

 پس ما نیاز داریم که اینگونه در کنار هم احزاب و گروه ها و تشکل هایی رو بوجود بیاریم که حالا یک نیرو و قدرتی داشته باشند، یک وزنه ای داشته باشند در شرایط اجتماعی ایران.

 در شرایط سیاسی ایران حالا مبدل به یک وزنه قدرتمندی بشن که بتونن.

 اهداف و هدف های جمعی ما رو به پیش ببرن.

 پس ما نیاز داریم که ایجاد آرزو بکنیم این آرزوها در نهایت ما رو به هدف ها و آرمان هایی برسونه.

 اینها تجمیع بشه و مبدل به یک ایمان جمعی بشه.

 حالا احزاب و گروه هایی باشند که این ایمان ها رو بفروشند به مردم.

 مردمی باشند که این تجمیع آرزوهای خودشون، ایمان خودشون و آرمان خودشون و هدف خودشون و فردای مشخص در آینده رو در یکی از این احزاب و احزاب و تشکل ها و گروه ها ببینند.

 حالا وارد این گروه ها بشوند و مبدل به یک عضو فعال در میدان بشن تا بتونن حرکت جمعی رو هم به پیش ببرن.

 ما در نهایت با به وجود آوردن این ایمان جمعی با این تشکل و احزاب می رسیم به اون نقطه ای که حرکات میدانی داشته باشیم.

 انسان ها به فعلیت برسن.

 حالا قرار نباشه یک جمعیتی در ایران باشه که همه و همه اش مبدل به جمعیت خاکستری بشه.

 باری به هر جهت باشه و هر وری که ببینه منفعتش وجود داره به همون سمت بره چرا که در نهایت یک جنبه سلبی در وجودش داره.

 این که مثلا ظلمی نباشه.

 حالا اگر یک کسی در دل همین حکومت وحشتناک هم یک صحبتی بکنه که احساس بکنه شاید یک بخشی از اون ظلم ها کم بشه، شاید به او هم رو بیاره.

 ما باید به نقطه ای برسیم که تمام این جمعیت خاکستری مبدل به یک جریان مشخص بشن، دارای آرزو و هدفی باشن که حالا در دل یکی از این گروه ها ببینند.

 ما در نهایت به واسطه به وجود آوردن این گروه ها و این احزاب، این ایمان جمعی حالا به آن نقطه ای می رسیم که حرکات میدانی و عملی را ببینیم.

 مردمی که به فعلیت رسیده اند حالا می توانیم شاهد اعتراضات باشیم، شاهد تظاهرات باشیم، شاهد تحصن ها باشیم، شاهد اعتصابات باشیم.

 اعتصاباتی که هدفمند هست، تظاهراتی که هدفمند هست.

 حالا گروه هایی هستند که در کنار هم با همفکری هم می توانند برنامه ریزی بکنند که این حرکات چگونه به پیش برود.

 قرار نیست حرکات کور اتفاق بیفتد.

 قرار نیست جرقه ها باعث انقلابات بشود.

 قرار هست که با برنامه ریزی ما کار را به پیش ببریم.

 یعنی همان مثالی که من بارها هم زدم.

 شما برای کوچکترین کارها در زندگی شخصی خودتان هم نیازمند هستید که یک برنامه ای داشته باشید.

 در آن نقطه ابتدا یک هدفی را برای خودتان مشخص کنید.

 قرار هست اگر لیوان آبی هم بخورید خب این هدف رو قرار میدید.

 بلند میشید یه سری حرکات انجام میدید تا در نهایت به خوردن آب برسید و سیراب بشید.

 اگر احساس تشنگی کردید هدف رو میزارید خوردن آب.

 حالا قرار هست مرحله به مرحله به اون نقطه برسید.

 بلند شید حرکت کنید به سمت آشپزخونه برید.

 یخچال رو پیدا بکنید.

 در یخچال رو باز بکنید، آب رو تو لیوان بریزید و بعد بخورید و مثلا به اون هدف غایی برسید.

 حالا برای یک حرکت بزرگ مثل انقلاب کردن و دگرگونی سیاسی در یک کشور به وجود آوردن آیا میشه همه چیز رو باری به هر جهت به پیش برد؟

 آیا میشه همواره در جست و جوی اتفاقی بود؟

 جرقه ای بود تا این اتفاق به خودی خودش شکل بگیره.

 پس ما نیاز داریم که این حرکات برنامه ریزی شده برای یک هدف مشخص اتفاق بیوفته.

 قاعدتا یک پیش نیاز هایی داره.

 اینکه مردمانی باشند که آرزو می کنند مردمانی باشند که هدف و آرمانی و پر از امید نسبت به آینده حرکت کنند.

 مردمانی که حالا می توانند در کنار هم مبدل به مشت های قدرتمند شوند.

 با وجود احزاب، با وجود گروه ها، تشکل ها و اصناف حالا می توانند در کنار هم قدرتمند بشوند، وارد میدان بشوند.

 حالا دیگر یک قدرت فردی کوچک در یک بخشی نیستند که به سادگی جمهوری اسلامی یا هر حکومت وحشی دیگری بتواند اینها را خفه بکند، ساکت بکند، اعدام بکنه، زندان بکنه، شکنجه بکنه.

 حالا اینها مبدل به هزاران نفر شدند، هزاران نفری که برای ساکت کردن جمهوری اسلامی که نه، بزرگترین حکومت تاریخ بشریت هم نمی تواند کاری بکند.

 پس ما نیاز داریم که به این مراحل برسیم تا در نهایت به یک حرکت میدانی برسیم.

 حرکات میدانی که هدفمند هست.

 یک سری حرکات کور نیست.

 یعنی شما وقتی می رسید به اعتصابات در اعتصاباتی که مثلا در 2014 اتفاق افتاده بود اصلا معلوم نبود یعنی چی این اعتصابات.

 یعنی شما مثلا کاسب های یک کشور اعتصاب بکنند چه لطمه ای؟

 جمهوری اسلامی خواهد بود؟

 اگر در حد این است که شما می‌خواهید یک قدرت‌نمایی ای بکنید تا قدرتتون رو نشون بدید و اصلا به نوعی یک پشت گرمی برای هم به وجود بیارید تا نشون بدید که چه تعدادی هواخواه این حرکت هستند.

 خب یک بار انجام دادنش میتونه این پیام رو بده.

 اما در همه جای دنیا و همیشه کسانی که تحت عنوان بازاریان شناخته میشن و قشر سرمایه دار مثلا به حساب میان، خب قاعدتا اینها قرار هستش که کمک مالی بکنند به انقلاب ها.

 همونطوری که در انقلاب 57 هم این بازاریان بودند که کمک های مالی کردند به انقلاب و به خمینی و دار و دسته خمینی.

 هیچوقت اینها قرار نیست با اعتصاب کاری رو انجام بدن و شما میدیدی که چقدر این حرکات کور هست.

 قرار هست این اعتصابات در ارگان های دولتی اتفاق بیفته قرار هست که ارگان های دولتی را فلج کند.

 قرار است که جمهوری اسلامی لطمه ببیند از این اعتصابات.

 اما وقتی حرکات برپایه جرقه ها هست، بدون برنامه هست، منجر و منتج به همچین اتفاقاتی هم خواهد شد.

 پس ما نیاز داریم که تمامی این حرکات میدانی و عملی که انجام بشود با برنامه باشد، با همفکری باشد.

 قرار است که محسنات اعتصابات، اعتراضات جمعیت های بالای اعتراضی در خیابان راهگشا باشد، هدفی را دنبال کند و در نهایت ما را به یک هدف مشخصی برساند.

 ما نیاز داریم که تغییرات را بر انسان ها اعمال بکنیم و به وجود بیاوریم.

 ما نیازمند این هستیم که انسان ها در زندگی شخصی خود را تغییر دهیم.

 در باب جامعه ای صحبت می کنیم که به واسطه همین انسان ها در کنار هم شکل گرفته.

 خب گاها روبه رو میشیم با اتفاقاتی که بین مردم ایران و حکومت همسو هست.

 خیلی از این رفتارها مبدل به زندگی شخصی این آدم ها هم شده.

 خیلی از رفتارهای شنیع رو شما می بینید که در دل مردم هم داره اتفاق می افته.

 حالا اگر جماعتی هستند که مدام دارند در باب ملت شریف ایران و ملت غیور ایران صحبت می کنند و با این جملات پوپولیستی سعی دارن مردم رو همسوی با خود کنند، مطمئن باشید که اینها برای خام کردن و اغوا کردن مردم هست، برای رسیدن به قدرت هست.

 اگر کسی کتمان می کنه مشکلات و معضلات فرهنگی که در بین مردم وجود داره. قاعدتا.

 مطمئن باشید برای رسیدن به قدرت هست که داره این شکل از بی نقصی در مردم رو تعبیر و تفسیر می کنه تا در نهایت به یک قدرتی برسه به یک جایگاهی برسه.

 حال نه تنها این قدرت و جایگاه سیاسی باشه گاها می تونه قدرت اجتماعی باشه، جایگاه اجتماعی باشه، حاضر نیست که به مصاف مردم بره، حاضر نیست به مصاف مردمی بره که در نهایت قرار باشه که دشنام بخوره یا با الفاظ بد باهاش روبرو بشن و اون جایگاه رو نداشته باشه.

 او در پی عافیت طلبی است.

 من در ویژه برنامه ای که تحت عنوان پوپولیسم بود هم در بابش صحبت کردم.

 ما پوپولیسم رو در نظام سیاسی می شناسیم.

 قاعدتا از پوپولیسم در نظام سیاسی برای رسیدن به قدرت سیاسی استفاده می کنند.

 اما گاها در زندگی شخصی حتی بین روابط انسان ها هم این پوپولیسم اتفاق می افته.

 حال اینکه در زندگی اجتماعی که قاعدتا به کرات هم اتفاق خواهد افتاد، اونجایی که جماعتی دارن صحبت از ملت شریف و غیور ایران و این بی نقصی بی حد و حصر فرهنگی صحبت می کنند.

 مطمئن باشید که در پی رسیدن به قدرت هستند.

 حال چه این قدرت سیاسی باشد چه قدرت به صورت اجتماعی و جایگاه اجتماعی و شهروندی شان باشد.

 ما باید این فرهنگ را بشناسیم و بدانیم که چقدر معضلات و مشکلات دارد.

 وقتی روبه رو می شویم با اتفاقاتی که بین مردم دارد می افتد که گاها حتی از رفتارهای حکومت هم بدتر و وحشیانه تر است، باید بدانیم که ما نیاز داریم این تغییر را در دل انسان ها به وجود بیاوریم.

 قرار است که انسان ها تغییر کنند، باورهایشان، ایمانشان، تعصبات شان، آرزوهایشان، دنیایشان، دنیا بینی شان، باورهایی که به وجود آورده اند.

 در طول این سالیان باورهایی که مدام به آنها خورانده شده، باورهای اشتباهی که پیرامون اسلام دارند، پیرامون باورهای اسلامی رفتارهای اسلامی دارند.

 ما نیاز داریم که این انسان ها را تغییر بدهیم.

 تغییر انسان ها در کنار هم قاعدتا آن تغییر اجتماعی بزرگ را هم به وجود خواهد آورد.

 در نهایت ما رو به نقطه ای می رسونه که ما شاهد اون تغییرات اجتماعی بزرگ باشیم.

 من بارها در باب این مساله صحبت کردم.

 مردمانی رو در نظر بگیرید که به هیچ کدوم از این اعتقادات وحشیانه ی اسلامی باور ندارند.

 خیلی از موضوعات و مشکلاتی که اسلامی ها به وجود آوردن و نگاه های وحشتناکی که دارن نسبت به زنان و نابرابری ها نسبت به حیوانات موضوعی مثل ارتداد محارب و عناوین بیشمار، مجازات های وحشیانه، بریدن دست و پا و الی آخر.

 اگر مردمی باشند که به این نگاه های وحشیانه باور نداشته باشند و تغییر درشون به وجود اومده باشه، هیچ حکومتی نمی تونه به اینها حکومت کنه با این قوانین عبث و بیهوده.

 قوانینی که اون ها قبولش ندارن، قوانینی که بر خلاف عرف زندگی اونها هست بر اساس بر خلاف فرهنگ جمعی اونها هست.

 پس ما نیاز داریم که این تغییرات رو در دل انسان ها به وجود بیاوریم.

 حالا شاهد این باشیم که مردمی باشند که باورمند به برابری هستند.

 اگر در باب زن و مرد صحبت می کنیم، مردمی هستند که باورمند به این برابری هستند.

 نه مردمی که شاید در صحبت بیان و یک سخنرانی هم در باب برابری زن و مرد بکنند اما وقتی به آن نقطه اصلی و اساسی می رسد، حالا به سادگی حاضر باشند که حقوق زنان را پایمال بکنند و به واسطه قوانین عبث و بیهوده و وحشیانه ای که جمهوری اسلامی در اختیارشان داده، خیلی ساده مثلا حضانت فرزند را از همسرشان بگیرند.

 حاضر باشند هر گونه رفتار نابرابری را در قبال این زنان انجام بدهند.

 اما در صحبت در باب برابری هم ساعت ها اینجا صحبت بکنند.

 پس ما نیاز داریم که این تغییرات را در دل انسان ها به وجود بیاوریم تا در نهایت به آن نقطه ای برسیم که این تغییرات به شکل جمعی هم اتفاق بیفتد.

 حالا وقتی ما شاهد جماعتی باشیم که باور تازه ای را پدید آورده و ایمان تازه ای را به آن باورمند است.

 هیچ حکومتی با این حجم از رذالت و وحشیگری نمی تواند به آنها حکومت کند.

 ما نیاز داریم که مفهوم آزادی را برای مردم تعریف کنیم.

 مفهوم آزادی که در دل خودش برابری را نهفته دارد.

 آزادی که من بهش باور دارم، بهش ایمان دارم و در راستای همان آزادی است که وارد میدان شد.

 بارها درباره اش صحبت کردیم که آزادی مفهومی نیست که شما بتوانید به صورت یک جنسی جسمی به یک نفر بدهید و بگویید این آزادی برید ازش استفاده بکنید.

 آزادی اون تعبیر و تعریف هر فردی است نسبت به زندگی خودش.

 اما قاعدتا یک قانون مشخص داره برای اینکه ما به هرج و مرج نرسیم و این آزادی به وجود بیاد و همواره هم وجود داشته باشه.

 اون هم آزار نرساندن به دیگران هست.

 اما اینکه شما قرار باشه چه آزادی ای رو تعریف بکنید، این وابسته به خودتون هست.

 خیلی از آزادی ها که برای من مبدل به آزادی شده میتونه برای جماعتی تعبیر و تفسیر به اسارت بشه.

 هر جایی که ما وارد این وادی تحمیل بشیم با آزار دادن دیگران آزادی خودمون رو هم به اونها تحمیل بکنیم.

 ما دیگه چیزی به عنوان آزادی نمی شناسیم.

 حالا هر چقدر هم که در نگاه جمعی به واسطه اکثریت مردم به واسطه عقل، علم، استدلال و یا هر موضوع دیگه این آزادی قابل قبول باشه که منطقی باشه، باز هم فرقی نمی کنه.

 در مفهوم کلی باز هم ما شاهد اسارت و بردگی هستیم.

 ما باید در باب آزادی صحبت بکنیم که مفهوم برابری هست.

 مفهوم برابری رو در خود جای داده.

 چرا که آزادی بدون باور داشتن به برابری اصلا شکل نمیگیره.

 آزادی میشه همون آزادی که امروز هم در جهان وجود داره.

 در جمهوری اسلامی هم من بارها گفتم جمهوری اسلامی آزادترین آزاد هاست برای مردمی که بهش باورمند هستند.

 جماعتی که باورمند به جمهوری اسلامی هستند در نهایت آزادی دارن زندگی میکنن اما با سلب آزادی از دیگران اما با به اسارت کشوندن دیگران.

 آزادی اونها مترادف شده با به اسارت بودن دیگران.

 و این دقیقا از بین بردن آزادی است.

 آزادی ای که در دل خودش مفهوم برابری رو داره.

 برابری که در باب همه جان ها صحبت میکنه.

 هر موجودی که داره زندگی میکنه و جانش قاعدتا مهم ترین و بالاترین ارزش در زندگی او هست.

 ما در باب آزادی ای صحبت میکنیم که یک قانون داره و اون هم آزار نرسوندن به دیگران.

 دیگر جانداران همه جانداران نه فقط انسان.

 نه فقط مسلمانان.

 نه فقط نمی دونم زنان، سیاه پوستان، سفید پوستان، همه جانداران، انسان ها، حیوانات و گیاهان.

 هر کسی که جان داره و جان هم قاعدتا والاترین ارزشش هست.

 ما باید به اون نقطه ای برسیم که این رو مبدل به باور جمعی مردم بکنیم.

 حالا اگر شاهد مردمی باشیم که به این نقطه و به این باور رسیده باشند.

 اینها در کنار هم قاعدتا مبدل به یک جامعه بزرگ میشن.

 و این جامعه بزرگ حالا میتونه با بوجود آوردن احزاب و گروه ها و با یک حرکات درست و هدفمندی که مثل اعتراضات و تحصن ها و اعتصابات هست.

 هر حکومتی رو از میان بردارد.

 اصولا تحقیر کردن انسان ها.

 ما رو در نهایت به دگرگونی های بزرگ سیاسی و اجتماعی و فرهنگی هم خواهد رسوند و اینها اجتناب ناپذیر هست.

 مردمی که باورهاشون تغییر بکنه، مردمی که به حقوق دیگران احترام بگذارند.

 مردمی که برابری زن و مرد رو باور داشته باشند.

 هیچ حکومتی نمیتونه سدی بشه و حقوق زنان رو پایمال بکنه.

 و ما در نهایت به اون نقطه روشن هم خواهیم رسید.

 قاعدتا در باب رهایی ایران من بارها صحبت کردم و برنامه هایی هم داشتم.

 در آینده هم قاعدتا.

 باز هم صحبت خواهم کرد.