خب دوستان توی این ویژه برنامه مشخص ما در باب عواملی صحبت کردیم که باعث شده ما از اون انقلاب نهایی و دگرگونی در ایران در شکل اجتماعی و سیاسی اش دور و دورتر بشیم.

 در این قسمت مشخص هم در باب این وطن پرستی و ایران پرستی صحبت میکنیم که یکی از اون عواملی است که ما رو از اون فردای روشن ایران دور و دورتر کرده.

 قاعدتا من در باب وطن پرستی صحبت هایی کردم.

 در کتاب های مختلف هم درباره اش موضوعاتی رو مطرح کردم.

 در ویژه برنامه هایی که در آتی هم دارم بیشتر در باب این مساله صحبت میکنن.

 اما در این ویژه برنامه مشخص که در باب ایران هست و در باب نکاتی است که باعث به وجود اومدن این توهم رهایی ایران هست.

 سعی میکنم به صورت اختصار در باب این موضوع هم صحبت کنم.

 اینکه چگونه مردمان با این میل به وطن پرستی ای که در خودشون شکل دادن باعث شدن که ما از اون فردای مشخص در ایران و رسیدن به آزادی و انقلاب در ایران دور و دورتر بشیم.

 اصولا مفهومی تحت عنوان وطن پرستی و ایران پرستی یکی از عوامل توهم زایی است که هم در شکل ابتدایی خودش دارای موضوعاتی است که متوهمانه است.

 یعنی در شکل اصلی خودش و در اون مفهوم ابتدایی خودش یک موضوعی است که دور از واقعیت جهان پیرامون ما هست و اصولا هر کدوم از این موضوعات متوهم و توهم زا ما رو از اون واقعیتی که قرار هست در آینده اتفاق بیفته هم دور میکنه.

 فرای اینکه در معنی ابتدایی خودش دارای یک نکته توهم زایی هست که نمیشه از نظر علمی درباره اش صحبت کرد و از نظر واقعی درباره اش صحبت کرد و مبدل به یک حقیقتی شده که یک جماعتی بهش باورمند هستند.

 فرای اون ما شاهد هستیم که یک سری اتفاقاتی رو هم رقم میزنه.

 یکی از اون اتفاقات مهم دفع نیرو های قومی دیگر هست.

 خب ما شاهد یک کشوری هستیم تحت عنوان ایران که دارای یک سری قومیت هاست.

 قومیت های مختلفی که ایران رو در کنار هم شکل داده اند.

 وقتی ما در باب این ایران پرستی صحبت میکنیم اون مفهوم ابتدایی تمامی این گروه ها و قومیت ها رو در بر نمی گیرد.

 چرا که خیلی از این گروه ها و قومیت ها دارای هویت هایی هستند که بهش باورمند هستند و اون هویت ها ارجحیت داره به ایرانیت و اصولا خود مفهوم ایرانیت هم گره خورده با تمامی این قومیت ها.

 هیچ وقت نبوده.

 در طول تاریخ نبوده.

 چرا که خیلی از این قومیت های حاضر در ایران به نوعی در برابر اون چیزی که ما تحت عنوان ایران و ایران پرستی می شناسیم هم قرار می گیره.

 یعنی مثلا همین مثال قابل وصولی دربارش اگر بخوایم بزنیم.

 همون چیزی که ما تحت عنوان اعراب می شناسیم.

 یعنی وقتی شما مواجه میشید با اتفاقاتی که در ایران در طول این سالیان سال افتاده و حالا امروز ما درگیری های مهم هم در برابر همون چیزی که تحت عنوان اسلام هست می شناسیم.

 خب یک گره خوردن بین این دو معانی اتفاق افتاده.

 یعنی ما از یک سو مواجه هستیم با اسلام و حالا خاستگاه این اسلام که عربستان بوده و محمدی که عرب بوده و اصولا اتفاقاتی که رخ داده.

 و وقتی ما در باب اسلام صحبت می کنیم ناخودآگاه خیلی ها این مفهوم رو گره می زنن با مفهوم عرب بودن و اصولا اسلام ستیزی و یک جورهایی گره زدن با عرب ستیزی.

 و حالا ما شاهد یک قومیتی در ایران هستیم که حالا این قومیت رو ما تحت عنوان قوم عرب در ایران می شناسیم.

 یک قومیتی که یک هویت مشخصی داره و حالا در مفهومی که ما تحت عنوان ایران پرستی می شناسیم یک ضدیتی رو با این اعراب هم در آن نقش داریم.

 یعنی اگر در باب حمله ی اسلام به ایران صحبت می کنیم و اون اتفاقاتی که در هزار و چهارصد سال پیش رخ داد مواجه هستیم با این مفاهیمی که تحت عنوان حمله ی اعراب به ایران می شناسیم.

 یعنی بیشتر صحبت ها معطوف به حمله ی اعراب و تازیان به ایران هست.

 چیزی که مرسوم هست بین مردم و عوام هم درباره اش صحبت می کنن.

 کسی در باب حمله ی اسلام به ایران صحبت نمی کنه و حمله ی اعراب رو معیار و ملاک قرار میده.

 حالا یک حکومتی هست که با تکیه به همین نگاه های اسلامی همه قدرت رو در اختیار گرفته و بزرگ ترین دشمن مردمان ایران هم همین نگاه های اسلامیست ها هست.

 نگاه های اسلامی که قوانین را ساخته بزرگترین قوانین وحشیانه و به دور از عدل و انصاف که زندگی فردی مردم رو هم تحت تاثیر خودش قرار داده.

 حکومتی که امروز با تکیه به اسلام هست که همه رفتارهای شنیع و غیر قابل فهم و درک خودش رو داره ارائه میده.

 از کوچکترین تا بزرگترین اتفاقاتی که در ایران می افته.

 مثلا اگر اتفاقاتی در ایران می افته و اعتراضاتی هم شکل میگیره شما شاهد این هستید که یکی از عوامل حکومت میاد تو تلوزیون در باب محاربه صحبت میکنه و در باب یک آیه قرآنی صحبت میکنه که حالا ما باید در قبال این کسانی که تحت عنوان محارب میشناسیم چه رفتاری باید بکنیم؟

 میاد و صحبت از این میکنه که ما باید یک پا و یک دست اینها رو ببریم.

 باید اینها رو تبعید کنیم به جاهایی که غیر قابل سکونت باشه تا در اونجا بمیرند.

 یا باید اینها رو بکشیم و معدوم کنیم.

 خب این آیه، آیه قرآنی است و این تفکرات هم تفکرات اسلامی است و ما یک دشمن مشخصی تحت عنوان اسلام داریم اما وقتی قرار بر این ایران پرستی می‌شود حالا دیگر صحبت، صحبت اسلام نیست.

 صحبت، صحبت آن قومیت و آن هویت مشخصی که تحت عنوان اعراب هست به آن برمیخوریم و حالا ما مواجه میشویم که دیگر حمله، حمله اسلام به ایران نیست، حمله حمله اعراب هست.

 یک نگاه قومیتی که شکل می گیرد ایرانی ها را مجزا از آن مردمان می داند.

 یک سری تمایز هایی را بین ایرانیان و اعراب قرار می دهد و حالا ایران را مغلوب شده در برابر اعراب می داند و حالا به سادگی ما میتوانیم شاهد این دفع کردن نیرو های قومی باشیم که یکیش مثلا همین اعراب هستند.

 این اعرابی که همه وجودیت شان گره خورده با اسلام در صورتی که ما شاهد این موضوع هستیم که در واقعیت پیرامون خودمان، اسلام و اعراب موضوعی هستند که با هم در ستیز هم بوده اند.

 یعنی شما شاهد گروه های بیشماری هستید که در برابر اسلام صف آرایی می کنند با اینکه خودشان هم عرب هستند و اصولا من در ویژه برنامه ای که تحت عنوان حمله اسلام به ایران هم داشتم در باب این موضوع صحبت کردم و در کتاب های مختلف هم درباره اش صحبت کردم که شاید، شاید که نه، حتی تحقیقا و قاعدتا بزرگترین قربانیان در برابر اسلام همان اعراب بودند.

 یعنی اعرابی که از همان ابتدا در برابر اسلام صف آرایی کردند، ایستادگی کردند، مقاومت کردند و بدترین اتفاقات هم برایشان رخ داده و بزرگترین قربانیان اسلام هم همین اعراب بودند.

 اما در مفهومی که ما تحت عنوان ایران پرستی می شناسیم، قاعده به اینجا ختم نمی شود.

 قاعده تغییر می کند و ما شاهد این هستیم که اعراب به اون نوک سیبل بر میگردن و نوک سیبل تمام انتقادات در برابر اسلام بر میگرده به اعراب.

 حالا این اعراب یک بخشی و یک قومیتی از مردم ایران رو تشکیل دادن و به نوعی این تضاد درونی اتفاق می افته و باعث دافعه میشه برای جذب این نیروها.

 نیروهایی که ما تحت عنوان اعراب میشناسیم در ایران که میتونن بالفعل و بالقوه به نوعی مخالف اعتقادات اسلامی هم باشن.

 همون طوری که ما امروز هم میبینیم در کشور های عربی هم شاهد گروه هایی هستیم که در برابر اسلام صف آرایی میکنند و هدفشون رو هم از میان بردن اسلام میدونن.

 اما به واسطه این دو معنایی که در برابر هم گره میخوره یعنی ایران پرستی.

 حالا ایران پرستی به نوعی ایرانیان رو مبدل به یک قوم متشکل و یکپارچه میکنه که حالا هر قومیتی که در برابرشان صف آرایی کرده و دشمن خودشون بدونن.

 پس قاعدتا اعرابی هم که تحت لوای اسلام به ایران حمله کردن رو دشمن خودش تصور خواهد کرد همانگونه که در طول این سالیان هم کرده.

 این به عنوان یک مثال میتونه ما رو به این واقعیت نزدیک بکنه که چگونه ایران پرستی میتونه دلیل و عاملی بشه برای تفرقه میان مردم و قومیت های مختلفی که ما در ایران شاهدش هستیم.

 پس قاعدتا این ایران پرستی در اون نقطه ابتدایی باعث دفع نیروهای قومی میشه.

 اصولا وقتی ما نزدیک به مفهومی تحت عنوان ایران پرستی میشیم در دل خودش یک قومیتی تحت عنوان قومیت فارس ها رو به عنوان ایرانیان اصیل و واقعی تصور میکنه.

 یعنی همون مرکزیت ایران که شامل شهر هاییست که تحت عنوان ایران اصلی و ایران باستانی هم شناخته میشن.

 پس این در اون نقطه ابتدایی شامل تمام مردم ایران و کسانی که در این جغرافیا زندگی می کنند نیستند.

 حتی گاها ما شاهد این هستیم که تقابل های قومیتی وجود دارد.

 یعنی حتی شاید از طرف فارس ها و ایرانی هایی که خود را قوم اصلی ایران می دانند هم نباشد.

 حتی قومیت هایی در ایران وجود داشته باشند که منافعشان را متضاد با آن منافعی که تحت عنوان ایران پرستی تعبیر و تفسیر می شود بدانند.

 یعنی موضوعاتی که ما با آن روبرو می شویم تحت عنوان مثلا زبان یک عامل تفرقه ای که به وجود می آید.

 حالا یک جماعتی هستند که در این جغرافیای ایران زندگی می کنند اما دوست ندارند که مثلا به زبان فارسی صحبت بکنند.

 دوست دارند به همان زبان مادری که وابسته به قومیت شان هست درس بخوانند، صحبت بکنند و زندگی اجتماعی خودشان را به پیش ببرند.

 اما حالا شما شاهد این تضاد میان ایران پرستی و این قومیت ها هم می شوید.

 گاها می تواند این تضادها از طرف آن قومیتی که ما به عنوان قومیت اصلی ایرانی می شناسیم که فارس ها هستند قاعدتا در نقطه ابتدایی باشد یا از طرف قومیت های دیگری که در این جغرافیا زندگی می کنند و خود را به نوعی با آن قرابت کامل نسبت به ایران و ایرانیت نمی دانند و اصولا این مفاهیم متوهمانه ای است که باعث دور شدن انسان ها می شود، باعث دور شدن.

 به عنوان مثال ما تحت عنوان ایران و زندگی در جغرافیای ایران از آزادی نهایی و انقلاب می شود.

 پس قاعدتا این یکی از اون عوامل هست.

 دفع نیروهای قومیتی، نیروهای قومیتی که هر کدام قدرتی دارند.

 یعنی مثلا شما وقتی به شرایط ایران نگاه می کنید حالا شاهد یک سری قومیت هایی هستید که همواره در میدان مبارزه با جمهوری اسلامی بوده اند.

 یعنی شما وقتی مثلا به کردها نگاه می کنید می بینید که کردها آن قومیتی بودند که از ابتدا جمهوری اسلامی را به رسمیت نشناختند.

 حاضر به شرکت در انتخابات ابتدایی جمهوری اسلامی و آن رفراندوم احمقانه ای که پیرامون جمهوری اسلامی آریا نبوده.

 هم حاضر به شرکت در آن هم نبودند.

 پس ما شاهد یک قومیتی هستیم که بالقوه با جمهوری اسلامی معضل داشته و در طول این سالیان هم این بالقوه بودن مخالفتش را به بالفعل بودن هم مبدل کرده.

 یعنی ما شاهد بودیم که مثلا در همین اتفاقاتی که در سال 1388 افتاد، بیشتر این شلوغی ها از سمت و سوی همین کورد ها بوده که چگونه وارد میدان شدند و حاضر بودند از جان خودشان بگذرند.

 چرا که به ذات به نوعی با جمهوری اسلامی مخالفت داشتند و در طول این سالیان هم این مخالفت را به نمایش گذاشتند.

 اما حالا وقتی ما با یک چیزی تحت عنوان ایران پرستی روبرو میشویم که به هر دلیلی چه از سوی خود این ایران پرستان کوردها را در خود جای ندهد و یا کردها خود را زیرمجموعه ای از این هویت تازه ساخته شده ندونستن باعث میشه که اون حس دافعه بینشون به وجود بیاد و این نیرو ها رو نتونن جذب کنن.

 یا مثلا همون اعرابی که مثالش رو زدم.

 اعرابی که حالا میدونن ایرانیان و تحت عنوان این نگاه ایران پرستانه یک دشمن مشخصی دارن که اسلام هست و اصولا هر کسی با هر نگاهی که داشته باشه میتونه بفهمه که بزرگترین دشمن همین نگاه های اسلامیست.

 حالا شاهد این هستن که اینها عاملیت اصلی این اسلام رو با اعراب گره زدن و به نوعی همسو و همداستان با هم میدونن.

 حالا این همسویی و این همداستانی میتونه بزرگترین معضلات و تصادم ها رو به وجود بیاره.

 این تضادهایی که در نهایت باعث میشه اعراب و مسلمان ها هم پیاله هم تلقی بشن و همداستان با هم تلقی بشن و در نهایت باعث تفرقه میان همون کسانی که ما تحت عنوان مسلمون ها میشناسیم که در نهایت در دل این فرهنگ ایران پرستان مبدل به اعراب شدن با اعرابی که قومیتی هستن که میتونن و پتانسیل حرکت در برابر جمهوری اسلامی داشته باشند رو شکل بده.

 فرای ما مواجه میشیم با خودبزرگ بینی که در دل تمامی افکاری که جنبه های پرستش خاک و وطن پرستی داشته باشه رو به وجود میاره.

 یعنی قاعدتا ما وقتی در باب این ایران پرستی یا وطن پرستی صحبت میکنیم جنبه هایی از خودبزرگ بینی رو خواهیم دید.

 خب من گاها شنیدم که وقتی میخوان در باب وطن پرستی صحبت کنن این کلمه پرستش رو معیار و ملاک قرار میدن برای اینکه بگن پرستیدن به مفهوم پرستاری است به مفهوم پرستاری از اون واژه ایست که در کنار خود داره.

 یعنی اگر ما کسی رو تحت عنوان خدا پرست میشناسیم این شخص پرستار از خداست یا اگر وطن پرست میشناسیم به عنوان پرستار آن وطن به حساب می آید.

 کسی که حاضر هست نگهدار و نگهبان اون وطن مشخص باشه.

 خب این تعابیر و تفاسیر مدرنی که ما امروز باهاش رو به رو میشیم رو من هم شنیدم.

 اما موضوع اصلی و واقعیتی که در دل این پرستیدن وجود داره یک عامل مشخص نیست.

 ما وقتی در باب این پرستیدن صحبت میکنیم شاهد این هستیم که یک خودبزرگ بینی در دل این نهفته هست.

 یک بزرگ انگاشتن وجود داره.

 من بارها در باب این مساله صحبت کردم.

 ما همواره در طول تاریخ شاهد این موضوع به صورت عینی بودیم و میتونیم رجوع کنیم و ببینیم و فرای اون.

 از نظر علمی هم این موضوع کاملا مشخص هست.

 ما وقتی در باب قدرت صحبت میکنیم، قدرت در مفهوم کلی معنایی نخواهد داشت.

 قدرت به واسطه ضعف دیگران شکل میگیره و بزرگی هم همتای همون قدرت هست.

 بزرگی به واسطه کوچک شمردن و حقیر بودن دیگران هست که شکل میگیره.

 یعنی این همون مفاهیم اصلی است که من همواره باهاش مخالفت داشتم و در بابش در قسمت های مختلف به نام جان در کتاب های مختلف هم درباره اش صحبت کردم.

 اینکه وقتی ما داریم مخالفت میکنیم با مفهوم خدا و مفهوم خدایی که به واسطه یگانگی اش به واسطه بزرگیش دیگران رو تحقیر میکنه از کوچک بودن دیگران هست که نیروی لازم رو میگیره.

 و حالا وقتی در باب این وطن پرستی و ایران پرستی هم صحبت میکنیم قاعده به همین شکل هست.

 حالا شما شاهد یک نیرویی هستید که به واسطه این بزرگ پنداشتن خودش، دیگران رو کوچک و خرد میدونه.

 حالا وقتی در یک سپهر بی همتای سپهر ایران که دارای قومیت های بیشتری هست صحبت میکنیم میبینیم که اگر قرار بر ایران پرستی باشه حالا قرار هست که اینها خود را بزرگتر بدونند به واسطه تحقیر کردن دیگران.

 اگر این در یک اشل در میان کشورها هم باشد.

 داستان به همین جا ختم می‌شود و همین‌گونه هم داستان باز به پیش می‌رود.

 آنجا هم موضوع متفاوت است.

 ما شاهد یک کشور هستیم که خود را بزرگ می‌بیند به واسطه اینکه دیگران را کوچک و حقیر و خرد تصور کرده.

 اصولا این بزرگ بودن خودش را به واسطه حقارت دیگران هم معنا می‌کند.

 یعنی ما چیز دیگری نمی‌توانیم در نظر بگیریم.

 همتای همان قدرتی که صحبت کردیم.

 اصولا این قدرت نمی‌تواند معنایی داشته باشد مگر به ضعف دیگران.

 این بزرگی هم نمی‌تواند معنایی داشته باشد مگر به کوچک شدن و خرد شدن و حقیر شدن دیگران.

 پس این معنی که برای ما مشخص و مبرهن است و جای صحبت کردن را به جای نمی‌گذارد.

 اما وقتی این را می‌آوریم و وارد وادی ایران می‌کنیم، حالا در دل ایرانی که قومیت‌های مختلف وجود دارند، این نگاه ایران پرستانه اگر جمعی باشد می‌تواند به اون مرحله ای برسه که مردم این کشور خود رو بزرگتر از دیگر کشورها بدونن که شاید در شرایط حاضر در شرایطی که ایران امروز وجود داره این حتی راهگشا هم باشه.

 یعنی ما رو به اون سمت و سویی نبره که شرایط رو برامون سخت بکنه و نذاره تا انقلاب رو به پیش ببریم.

 اما قاعدتا در بعد جهانی خودش و در فردا و آینده می تونه لطمه زننده باشه چرا که زندگی دیگر انسان ها و دیگر جانداران رو تحت الشعاع قرار بده و باعث رفتارهای بد و وحشتناکی در آینده بشه.

 اما حالا امروز که ما قرار هست در باب همین ایران صحبت بکنیم، موضوع مهم این هست که این پتانسیل در دل این نگاه ایران پرستانه وجود نداره چرا که این قومیت های داخل ایران نمی تونن تحت لوای یک چیزی تحت عنوان ایران پرستی و وطن پرستی ایرانی قرار بگیرن.

 چرا که مثلا همون مفهوم ساده و اون مثال مشخصی که ما پیرامون اسلام داشتیم به نوعی گره خوردن مفاهیم اسلامی با قومیتی تحت عنوان قومیت عرب هست و حالا این عرب هایی هستند که در ایران یکی از اون اقوام هستند و حالا این ضدیت درونی که وجود داره بین اون نگاه ایران پرستانه و نگاه اسلامی که بر می گرده.

 این نگاه ایران پرستانه همه نگاه اسلامی رو معطوف به نژاد و قومیت خاص اعراب می کنه.

 یک دافعه بزرگ هست یا خیلی از این قومیت هایی که در ایران وجود دارند این هویت خود را مستقل از ایران تعریف می کنه.

 شما در باب واقعیات نمی تونید بجنگید.

 حالا به این ها مثلا بگید که شما فهم درستی ندارید.

 من حتی بارها این موضوعات رو هم شنیدم.

 یعنی جمعیتی میان و مثلا میگن این ها فهم و درک درستی ندارن.

 موضوع این هستش که ما در باب یک واقعیت صحبت نمی کنیم.

 همه ما میدونیم که تمامی این هویت های ساخته شده متوهمانه است یعنی چه؟

 اون هویتی که ما تحت عنوان ایرانی می شناسیم هم متوهمانه است که آن هویتی که مثلا تحت عنوان کرد و ترک هم می‌شناسیم باز هم متوهم.

 پس ما در باب یک واقعیت علمی و عقلی و استدلالی صحبت نمی‌کنیم که حالا بخواهیم یک عده ای را محکوم به ندانستن بکنیم و خودمان را دانای کل بدانیم و بگوییم بله، این اگر ما هویتی تحت عنوان هویت ایرانی داریم، این یک واقعیته، این یک واقعیت علمی است.

 اما مثلا بقیه هویت ها و هویت های احمقانه و کاذب هستند.

 پس یک همچین پتانسیلی را در خود نمی‌بینیم.

 چرا که مفهوم کلی یک برساخت انسانی است که متوهمانه است که هیچ جنبه علمی را در خود ندارد.

 پس قاعدتا در دل یک همچین صحبتی ما نمی‌توانیم صحبت از نادانی بزنیم و بخواهیم جمعیتی را هم به این سمت و سو و آگاهی و علم برسانیم که بیایند و این مفهوم ما را قبول کنند.

 در دل یک همچین موضوع مشخصی که ما داریم صحبت می‌کنیم همه چیز بر پایه توهمات و برساخت های انسانی گره خورده و حالا در دلش می‌تواند هر بار و هر بار هم.

 خرده ها و تکه های تازه ای رو هم داشته باشه.

 اما موضوع مهم این هستش که این ایران پرستی مشخص و این وطن پرستی که تحت عنوان ایرانیت ما میشناسیم در خودش یه سری دافعه هایی رو داره.

 یک سری از این قومیت ها حاضر نیستن که خود رو زیر لوای این ایران بزرگ قرار بدن.

 شاید هویت ایرانی رو هم قبول داشته باشن اما هویت درجه دوم خودشون باشه.

 حالا شما نمیتونید آنها را مجبور کنید که جایگزینی برای اون هویت ابتدایی خودشون داشته باشن.

 این هم یکی از اون برساخت های انسانیست که حالا اونها ترجیح میدن اینگونه این برساخت رو ازش استفاده بکنن.

 این توهمی که ما هم مثلا بهش دچار هستیم، مایی که به عنوان مثال دارم مطرح میکنم اونها به یک شکل دیگه ای بهش باورمند باشن.

 پس این چیزی نیست که ما بتونیم درش تغییری به وجود بیاریم و فرای اون هم گفتم بعضی از این نگاه های قومی هم به ذات حالا در دل این ایران پرستی یک تضادی در خودش داره.

 همتای همون موضوعی که در باب اعراب صحبت کردیم پس قاعدتا ما رو به یک جایی می رسونه که این ایران پرستی می تونه تا چه اندازه ما رو دور کنه.

 اما به وجود آوردن این احساسات نژادپرستانه هم در نهایت ما رو به یک نقطه نامعلوم و یک نقطه آشفته خواهد رسوند.

 همون طوری که صحبت کردم و گفتم که قدرت قاعدتا به واسطه ضعف ها هست، بزرگی هم به واسطه تحقیر و خرد کردن دیگران هست.

 در نهایت این احساساتی که در دل وطن پرستی و در دل مثلا ایران پرستی به وجود میاد ما رو به یک مرتبتی می رسونه که دارای این احساسات نژاد پرستانه هم بشیم.

 به واسطه این که ما خود را بالاتر و والاتر از دیگران می دانیم، حالا دیگرانی هستند که خرد و حقیر در برابر ما هستند.

 حالا کم کم این مراحل به پیش میره تا در نهایت به یک نقطه مشخصی برسه.

 یک نقطه مشخصی که در نهایت خرد کردن و حقیر کردن دیگران و مدام این احساس خودبزرگ بینی رو در خود بزرگ کردن ما رو به اون احساسات نژادپرستانه هم برسونه.

 همون اتفاقاتی که در ایران ما هم به شدت می افته.

 یعنی کسانی که اگر صحبت از این این جملات پوپولیستی ملت شریف ایران می کنند با واقعیت ها در ارتباط نیستند.

 ما خودمون نمی تونیم خودمون رو گول بزنیم و واقعیات رو در برابرمان نبینیم.

 مردم ایران مردمی هستند که رفتارهای نژاد پرستانه بیشماری هم انجام میدن.

 یعنی شما وقتی به صحنه ایران نگاه می کنید مردم ایرانی رو می بینید که گاها رفتارهای به شدت وحشتناک و نژاد پرستانه هم انجام میدن.

 یعنی به عنوان مثال مثلا کسانی که اهل کشور افغانستان هستند در ایران زندگی می کنند رو همه دیدیم و همه دیدیم که چگونه مردم ایران نسبت به اینها رفتارهای نژاد پرستانه دارند.

 این در ارتباط با قومیت ها هم شکل گرفته در طول این سالیان هم شکل گرفته و اصولا این درگیری های قومی که وجود داره هم به واسطه همین احساسات نژادپرستانه است و این حقیر کردن دیگران است.

 یعنی در این طیف مشخصی که ما تحت عنوان ایران پرستی می شناسیم همواره نیروی خودش را از کوچک کردن و حقیر کردن دیگران خواهد گرفت.

 این مختص به ایران و ایران پرستی نیست.

 این مختص به هر نوع نگاهی است که گره خورده با خودبزرگ بینی باشد.

 اصولا هر نگاهی که در جهان بخواهد خود را بزرگ تصویر کند، نیازمند و محتاج جماعتی است که کوچک و حقیر باشند.

 چون اصولا او بدون حقیر بودن اینها اصلا جایگاهی نخواهد داشت.

 مثل همان قدرتی که مثالش را زدم.

 اگر ضعفایی وجود نداشته باشند، قدرت شما معنی ای نخواهد داشت.

 در دل این نگاه مشخصی هم که ما داریم درباره اش صحبت می کنیم.

 حالا اگر جماعتی حقیر و خرد و کوچک نباشند، بزرگی شما معنایی نخواهد شد.

 همتای همان موضوعی که من بارها در باب خدا صحبت کردم.

 اگر ما مشکلی با وجود خدا و وجود این مفهوم و فرهنگ خدا داریم به واسطه همین حقیر پروری هست.

 به واسطه این هست که این بزرگی خدا، این یگانگی خدا به واسطه حقیر بودن دیگران شکل میگیره و بعد انسانی که اینگونه حقیر شده باز دیگرانی رو حقیر میکنه و بعد طبقات بی شماری هم میسازه.

 طبقاتی که در دل خودش هست یعنی تحت عنوان مرد و زن مثلا سیاه و سفید و الی آخر.

 چه در دل جانداران متفاوت بین انسان و حیوان و گیاهان.

 حالا سعی میکنه مدام این طبقات رو بسازه تا اون حس حقیر بودن خودش رو براش یک درپوش و سرپوشی بذاره.

 در دل این نگاه هم باز قاعده به همین شکل هست.

 در دل ایران پرستی هم که موضوع ابتدای بزرگ بودن خود هست ما شاهد همین طبقات هم خواهیم بود و حالا در دل این قومیت ها هم شاهد این طبقات خواهیم بود و مدام در حال دافعه هستیم.

 پس بزرگ ترین موضوعی که تحت عنوان ایران پرستی وجود دارد.

 اگر به یک مرحله ای رسیده بود که تمامی مردم ایران هویت ابتدائی خودشان را در.

 ایرانیت خودشان تعبیر و تفسیر میکردند شاید راهگشا در این انقلاب مشخص بود اما در آینده میتوانست تاثیرات منفی و مخرب و یا حتی وحشتناکی در جهان داشته باشد.

 در برابر دیگر جانداران داشته باشد و در برابر دیگر انسان های کشورهای دیگر داشته باشد.

 اما امروز ما در شرایطی هستیم که موضوع به اینجا ختم نشده.

 موضوع این است که حتی این احساس ایران پرستی در دل خود مردم هم وجود ندارد.

 یعنی در دل مردم شکل های متفاوتی وجود دارد که گاها متضاد با هم هستند.

 یعنی اگر قومیتی در ایران تحت عنوان مثلا قومیت عرب وجود دارد، یک نگاه ذاتی در دل این نگاه ایران پرستانه وجود دارد که آن ها را حقیر و کوچک می داند.

 شاید در دل این قومیت ها قومیت ترکی وجود داشته باشد که به واسطه رفتار هایی که در طول این سالیان باهاشون شده، اصولا خود را در برابر این نگاه حاکم این نگاهی که تحت عنوان ایران پرستی هست بدونن و این ها عواملی میشه که دست به دست هم می‌دهد تا ما را از آن مقصد نهایی دور کند.

 ما در باب مفهوم متوهمی تحت عنوان ایران پرستی و وطن پرستی صحبت می‌کنیم.

 گفتیم وقتی ما در باب هویت های انسانی صحبت می‌کنیم این هویت ها برساخت های انسانی هست.

 برساخت های انسانی که جنبه های علمی و واقعی دنیوی ندارد.

 یعنی شما امروز در علم ژنتیک هم ثابت شده که ما چیزی تحت عنوان نژاد ها نداریم که بگوییم حتی در اشل بزرگش که حتی انسان به چشم هم می‌تواند ببیند.

 یعنی تفاوتی که بین مثلا سیاه پوستان و سفیدپوستان و زرد پوستان هست حتی در این شکلی که انسان قادر به دیدنش هم هست.

 علم ژنتیک ثابت کرده که هیچ تفاوتی معنایی وجود ندارد بین این هویت ها.

 حالا وقتی ما داریم در باب یک مفهوم متوهم صحبت می‌کنیم که هیچ جنبه ی علمی و عقلانی و استدلالی در خودش نداره و یک دایره ی بی انتهایی است که هر روز می تونه مفاهیم تازه ای ساخته بشه که قاعدتا ما رو به یک توهم بزرگتر میرسونه.

 هر نوع مفهومی که جنبه های اصلی و کلی اش بر پایه ی این توهمات باشه می تونه ما رو از اون مصدر اصلی و اون هدف مشخص دور بکنه.

 پس ما با یک مفهوم برساخت انسانی و خودساخته و خودخوانده ی انسانی روبه رو هستیم تحت عنوان هویت.

 هویتی که تحت عنوان هویت ایرانی است و هر روز هم می تونه متفاوت در شکل های مختلف شکل بگیره و هر روز هم می تونه تضادها و تقابل های بیشتری رو هم شکل بده.

 اصولا هر مفهوم متوهمی عبث و بیهوده است و ما رو به جایی هم نخواهد رسوند.

 و این هم یکی از اون مفاهیم عبث و بیهوده ای ست که شکل گرفته و تحت عنوان هویت ها وارد میدان شده و خب قاعدتا جاهایی هم کاربرد هایی داشته و انسان هم از این کاربرد هاش استفاده کرده به واسطه این هم هست که توانسته در طول این سالیان از آن مدد بگیرد.

 یک برساختی که در نهایت به انسان ها و زندگی جمعی شان کمک کرده.

 برای بقا، برای زندگی بهتر کردن.

 اما در نهایت نمی تواند ما را به یک راه مشخصی برای فردا برساند، مگر اینکه قرار باشد کارهایی اتفاق بیفتد که این هویت یکپارچه تر و درست تر اتفاق بیفتد.

 مثلا در مفهومی که تحت عنوان اسلام می شناسیم ما به این مفهوم مشخص برسیم که اسلام و اعراب یک معنی مشخص و مترادف با هم نیستند.

 دو موضوع متفاوت و متناقض هستند.

 اگر ما چیزی تحت عنوان اسلام را می شناسیم، بزرگترین قربانیانش را همان اعراب بدانیم نه اینکه اعراب را مصدر این نگاه بدانیم که حالا دشمن ذاتی ما قلمداد شده.

 پس هر کسی که عرب باشد هم دشمن ما تلقی می شود و حالا در این کشوری که در این جغرافیایی که ما تحت عنوان ایران می‌شناسیم، حالا اعرابی هستند که در این دایره نقشی ندارند و حتی مبدل به دشمن ما می‌شوند و حالا این تفرقه ها جنبه دافعه را هم بوجود می آورد تا دیگر اقوام هم وارد این وادی نشوند.

 قومیت هایی که خودشان را به نوعی متشکل در این نگاه نژادی ایرانی نمی دانند برای خودشان هویت های ابتدایی قرار می دهند.

 هویت هایی که ارجح می دانند به هویت ایرانی خودشان.

 مثلا ترک ها، کورد ها و دیگر هویت ها و قومیت هایی که در ایران وجود دارند.

 این ها هم جنبه های دافعه دارند مگر اینکه ما قرار باشد این مفاهیم را دوباره و دوباره و از اول بنا بکنیم و بتوانیم در دل مردم آن جایگاه را به دست بیاوریم.

 اما قاعدتا باز هم ما داریم بر پایه یک مفهوم عبث و بیهوده و متوهمانه همه چیز را سرمایه گذاری می کنیم.

 در صورتی که مفاهیمی می تواند میدان دار بشود که انسان ها نه به واسطه قومیت و نژادشان که به واسطه باورهاشون در کنار هم باشن تفاوتی نمی کنه.

 دو انسانی که به مفهوم آزادی، آزار نرساندن به دیگران، برابری، برادری، جان ها یا هر نوع اعتقاد دیگه ای مثل نمی دونم دموکراسی، لائیسیته یا هر نوع باور دیگه ای باور داشته باشن، قومیت و یا هویت ملی براشون تعیین کننده نیست.

 حالا اونها دارن در یک جبهه ای میجنگن که اون جبهه معنای مشخصی داره.

 درگیری ما امروز بر پی موضوعات عبث و بیهوده است چرا که این مفهوم مفهوم عبث و بیهوده ای است.

 پس ما باید این ساختارها رو تغییر بدیم و المان های تازه ای رو میداندار بکنیم و مبدل به ایمان جمعی بکنیم و مبدل به اون هویت جمعی بکنیم.

 موضوعاتی که خیلی فراتر از موضوعات نژادی و متوهمانه ای و برساخت های احمقانه ای همتای وطن پرستی باشه.

 قاعدتا این توهم رهایی تنهایی گاها گره میخوره با موضوعات متوهمانه ای پیرامون ایران پرستی که ما رو هر چه قدر که بیشتر درش غرق میشیم دورتر و دورتر از فردای روشن و انقلاب در ایران میکنه.

 چرا که این مفاهیم متوهمانه دارای ضد و نقیض های بیشماری است.

 در دل خودش تضادهای بیشماری رو هم شکل میده و در نهایت باعث دافعه بین اتحاد در بین مردم و قومیت های مختلف میشه و این هویت ها در تضاد و تناقض با هم هستند.

 ما نیاز داریم که یک ایمان جمعی بر پایه باورها ساخته بشه تا مردمانی باشند که هویت ابتدایی خودشون رو بر پایه همون ایمانشون ببینن تا در نهایت با هم متحد و همسو و همداستان بشن.

 قاعدتا در این ویژه برنامه بیشتر در باب موضوعاتی صحبت میکنیم که سدی در برابر ما برای رسیدن به فردای روشن و انقلاب و دگرگونی و گذر از جمهوری اسلامی برای رسیدن به فردای روشن که یک ایمان مشخصی هم داره درباره اش صحبت میکنه.

 ایمانی که در راستای آزادی و برابری جان هاست و آزار نرساندن به دیگر جانداران.