خب دوستان توی این ویژه برنامه مشخص ما در باب عواملی صحبت کردیم که مردم ایران رو به یک توهم پیرامون رهایی و آزادی و انقلاب رسونده.

 یک توهمی که باعث شده ما به اون انقلاب نهایی نرسیم و نتونیم این جمهوری اسلامی فاسد و جنایتکار رو به کناری بزنیم.

 و در این قسمت مشخص هم قرار هست ما در باب اون فسیل ها صحبت بکنیم و سدی که این فسیل ها پیرامون رسیدن ما به فردای بهتر ایران و انقلاب سیاسی و اجتماعی در ایران به وجود آوردند.

 منظور از فسیل ها هم همان نیروهای سیاسی است که از پیش از انقلاب جمهوری اسلامی وجود داشتند و امروز هم وجود دارند و اصلا به واسطه حضور همین ها ما چندین گام هم به عقب برداشتیم.

 اصلا این گروه هایی که باعث شدند یک سری ترس ها حتی در دل مردم ایران به وجود بیاید، گروه هایی که حتی با شنیده شدن نامشان، احزابی که حتی با شنیده شدن نامشان مردم جنبه تدافعی به خود می گیرند حتی در حد قیاس بین جمهوری اسلامی و آنها حاضرند حتی جمهوری اسلامی را هم انتخاب کنند و به واسطه آن هرج و مرجی که اینها به وجود آوردند، به واسطه خیانت هایی که کردند، به واسطه رفتارهای وحشتناکی که از خودشان ارائه دادند، به واسطه باورهای احمقانه ای که داشتند، حتی باورهای احمقانه تر از جمهوری اسلامی و اصولا رفتارها و سوء رفتار هایی که در طول این سالیان از خودشان بروز دادند و آن اون چهره و تصویری که از خودشون برای مردم به ماندگار گذاشتند.

 این گروه هایی که حالا باعث شدند حتی جنبه تدافعی داشته باشه.

 یعنی حتی گاها وجود این ها باعث باعث شده که جمهوری اسلامی عمر بیشتری داشته باشه.

 حتی در کفه ی قیاس بین جمهوری اسلامی و این ها.

 مردم جمهوری اسلامی رو انتخاب کنن و اصولا سدی به نام این فسیل ها و این فسیل های سیاسی که خیلی از حرکات جمعی مردم رو کندتر و کندتر کردند و باعث شدند که اون حرکت جنبه ی روان خودش رو از دست بده و مردم نتونن خودشون رو در اون راستا برای رسیدن به انقلاب ببینند و تصویر کنند.

 در این قسمت مشخص ما قرار هست در باب همین گروه های سیاسی صحبت بکنیم.

 نه این که قرار باشه در باب این گروه ها به صورت مصداقی در باب تک تکشون صحبت بکنیم و رفتار هاشون رو زیر نظر بگیریم.

 چرا که همتای تمام برنامه های.

 بهنام جان ما قصد داریم در باب مفاهیم صحبت کنیم نه در باب مصادیق که حالا شاید در آینده در باب این مصادیق هم صحبت کردیم.

 اما در این قسمت مشخص ما داریم در باب این طرز تفکر صحبت می کنیم و این مفهومی که ما تحت عنوان فسیل های به نوعی سیاسی می شناسیم، فسیل های سیاسی که مبدل به یک سد بزرگ در راستای رسیدن به آزادی و انقلاب در ایران شده اند، نه تنها حرکت مثبتی در این اتفاقات از خودشان بروز نمی دهند و باعث نمی شوند که یک حرکت رو به جلویی از طرف مردم اتفاق بیفتد، بلکه حتی سدی میشن در برابر حرکاتی که حتی شاید خودجوش از سمت مردم اتفاق افتاده.

 یعنی ما در قسمت گذشته در باب بی برنامگی صحبت کردیم در باب اینکه ما نیازمند وجود احزاب و گروه ها و تشکل ها هستیم.

 اینکه قرار هست اینها فرماندهی بکنند قرار هست که میدان رو تغییر بدهند، آرزوها را بلندتر فریاد بزنند.

 تعداد بیشتری را با خودشان همسو و هم‌داستان بکنند تا در نهایت ما به یک انقلاب برسیم.

 حالا در این قسمت مشخص نه تنها این گروه ها وجود ندارند که این کارها را انجام بدهند، بلکه تمام هدفشان را هم بر یک موضوع مشخص قرار داده اند.

 اینکه اتفاقی در ایران بیفتد جرقه ای بشود تا یک حرکت جمعی اتفاق بیفتد و یک حرکت خودجوشی اتفاق بیفتد.

 حالا ما شاهد این هستیم که این گروه ها با توجه به این اتفاقاتی که می افتد حالا یک سدی در برابر این حرکت خودجوش هم قرار می گیرند.

 یعنی نه تنها باعث نمی شوند که مردم در کنار هم وارد این میدان بشوند برای تغییر، بلکه خودشان هم یک سدی می شوند در برابر این حرکت جمعی که می تواند راهگشا باشد و در این قسمت مشخص در باب این طایفه به نوعی صحبت بکنیم.

 این قبیله ای که از پیش از سال 57 شکل گرفته و هنوز هم ادامه دارد و به نوعی سد بزرگی ست در برابر ما برای رسیدن به آزادی و انقلاب در ایران.

 خوب قاعدتا همه ما روبرو هستیم با این درگیری هایی که پیرامون مباحث پنجاه و هفت و پیش از پنجاه و هفت اتفاق می افتد.

 یکی از آن عوامل مهم و بزرگی که باعث این در خود ماندن شده، همین نگاه به گذشته است.

 یعنی شما چه در زندگی شخصی خودتان، چه در زندگی اجتماعی و سیاسی، هر وقت که نگاه به گذشته داشته باشید به نوعی محکوم به تکرار آن گذشته هستید و یا حداقل کم این است که در آن گذشته غرق می مانید و نمی توانید نگاهی به آینده داشته باشید.

 در صورتی که ما برای رسیدن به یک فردای مشخص قاعدتا باید به همان فردای مشخص چشم داشته باشیم.

 قرار است که ما با توجه به آن فردای مشخص حرکات مان را به پیش ببریم.

 اما شما شاهد این موضوع هستید که حالا یک گروه هایی وجود دارند که اتفاقا میدان را هم در اختیار دارن.

 حتی امروز هم که امروز هست و ما داریم صحبت میکنیم باز هم میدان داری در اختیار همین گروه ها و طایفه ها هست.

 رسانه هایی دارن.

 رسانه ها باهاشون به نوعی صحبت میکنن، سعی میکنن خودشون رو بفروشن.

 حتی امروز هم به عنوان گروه هایی که موثر در ایران هستن همراه با خودشون دارن.

 مثلا پایگاه اجتماعی دارن در صورتی که شاید هیچکدوم از اینها رو هم نداشته باشن و یا شاید داشته باشن.

 حالا ما خیلی در باب داشتن و یا نداشتنشون صحبت نمیکنیم چون آمار دقیق علمی وجود نداره.

 در باب اینکه ما بخوایم در باب شرایط ایران صحبت بکنیم همه چیز در حد حدس و گمان هست در همه موضوعات.

 و یکی از معضلات بزرگ و عمده ای هم که ما همیشه باهاش درگیر هستیم همین عدم شفافیت در وجود داشتن آمار هست.

 اینکه نمیدونیم دقیقا کدوم گروه چه مقدار و چه تعدادی هواخواه داره، پایگاه داره و تا چه اندازه میتونه کارهایی انجام بده.

 حالا میگم خیلی در باب اینکه اینها چه تعداد نیرو دارن یا ندارن نمیخوایم صحبت بکنیم.

 حتی بر فرض اینکه اینها گروهی هستن که هواخواه بسیاری هم دارن اما حرکاتشون حرکات اشتباهی هست.

 رفتارهاشون رفتارهای اشتباهی هست.

 یعنی به عنوان مثال همون مساله ابتدایی که دربارش خواستیم صحبت بکنیم، همین درگیری هایی که پیرامون سال پنجاه و هفت وجود.

 یعنی شما وارد صحنه ای هستید که حالا میبینید یک حکومت جلاد و فاسدی ست که بدترین رفتار ها رو با مردمان در طول این چهل و خورده ای سال انجام داده.

 بدترین فجایع اتفاق افتاده، فجایعی که همتای کشتار علیه بشریت بوده.

 اتفاقاتی که مثلا به عنوان مثال در سال شصت و هفت رخ داده و اون وحشیگری بی حد و حصر یا اتفاقاتی که در همین سال ها می افته.

 یعنی میبینید که به سادگی جمهوری اسلامی با قلدری تمام میاد و یک کسی که به جرم آتیش زدن مثلا سطل آشغال رو هم اعدام میکنه بدون اینکه بخواد پاسخگو باشه، بدون اینکه بخواد به فردای خودش فکر کنه بدون اینکه اصلا از کسی ترس و واهمه ای داشته باشه بدون اینکه ترسی داشته باشه از اینکه مردمی وجود دارن که حاضرن از جونشون بگذرن تا نذارن همچین بی عدالتی و وحشیگری به پیش بره.

 اما میبینید که جمهوری اسلامی به سادگی داره این رفتارهای وحشیانه خودش رو انجام میده و حالا شما مواجه هستید با طایفه ای که وسط این درگیری های بزرگ تمام دغدغه و هدف و صحبت و ایده هاش پیرامون همون سال پنجاه و هفت هست.

 همون درگیری های سال پنجاه و هفت که حالا دارن تو سر و کله ی هم میزنن که آیا مثلا بگن انقلاب پنجاه و هفت؟

 یا بگن شورش پنجاه و هفت.

 یعنی مدام داریم می بینیم که اینها دارن درگیری هایی با خودشون به وجود میارن در باب موضوعات عبث و بیهوده ای که هیچ فایده ای برای فردای ایران نداره همه زندگی رو.

 خلاصه در همون گذشته ی احمقانه کردن یک طایفه ای که مدام داره یک تصویر رویایی از گذشته رو تصویر می کنه که ما در بهترین شرایط بودیم و داشتیم قله های ترقی رو پیش می بردیم و کل جهان در اختیار ما بود.

 یه چند سال دیگه به ما فرصت میدادن.

 ما قدرت اول جهان می شدیم.

 بدون اینکه باوری داشته باشن نگاهی داشته باشن که چگونه ممکنه یک مردمی در اون اشل بزرگ حالا بخوان انقلاب بکنن حالا بخوان به میدان بیان و در نهایت اون حکومت رو از میان بردارند.

 یا یک جماعتی که حالا وارد میشن و صحبت میکنن تا بدترین تصاویر رو از اون دوران با ما در میون بزارن.

 اصلا موضوع مهم و اساسی در این بحث مشخص این هستش که اینها واقعیتی نیست که امروز ما باهاش درگیری داشته باشیم.

 موضوعاتی است که می تونه در جنبه های تئوری و دانشگاهی دربارش صحبت بشه و برای تاریخ ایران به ماندگار بمونه که جماعتی دربارش صحبت کردند و در نهایت هم به یک سری برداشت هایی رسیدند و در بابش کتاب هایی هم نوشتند.

 اما موضوعی نیستش که موضوع اول و ابتدایی ما در شرایط حاضر باشه اتفاقاتی که امروز در ایران می افتد و در نهایت قرار است ما را به یک رهایی برساند.

 قاعدتا این موضوعات عبث و احمقانه گذشتگان نیست.

 اما می بینید که در این سپهر سیاسی چگونه جمعیتی دارند در باب این مسائل صحبت می کنند.

 کار هم تنها به صحبت ختم نمی شود.

 حتی دارند در بابش می جنگند.

 یعنی ما می بینیم که در مثلا شرایطی که ایران در این وضعیت هست، جنگ اول و ابتدایی آنها همان موضوعات پیرامون سال شصت، پنجاه و هفت هست یا حتی گذشته تر.

 یعنی شما می بینید که مثلا جنگ های بین مصدق و شاه را مثلا علم می کنند؟

 یعنی موضوع مهم آنها هنوز هم جریاناتی است که پیرامون مصدق و مثلا پهلوی اتفاق افتاده.

 اینها موضوعات تاریخی است که با نگاه به آن ما بیشتر و بیشتر غرق در گذشته می شویم و آن میل برای تغییر در آینده را از دست می دهیم.

 این شرایط به شدت هم ما شاهدش هستیم و یکی از سد های بزرگی ست که اصلا باعث ایجاد تفرقه ها می شود.

 یعنی شما می بینید که به واسطه همین در میان گذاشتن این موضوعاتی که در گذشته اتفاق افتاده، حالا در جنبه آینده خودش و در جنبه ای که شرایط حال حاضر ایران را دارد رقم می زند.

 ما شاهد هستیم که انسان ها از هم متنفر میشن و حاضر به همکاری با هم نیستند چرا که یک بخشی از اعتقادات و حتی تعصبات شون در همون نقطه مشخصی از تاریخ گره خورده.

 حالا دیگه جنبه جنبه این رو نداره که اینها بخوان با هم نزدیکی کنن.

 حتی از کنار هم به سادگی هم گذر نمی کنن.

 حالا همه وجودشون پر از یک نفرتی نسبت به هم میشه چرا که اعتقاداتشون به نوعی زیر پا گذاشته شده.

 چرا که اون بخش مثلا از تاریخ مثلا اتفاقاتی که بین مصدق و پهلوی دوم افتاد اصلا جنبه های تعصبی و ایمانی برای این آدم ها به وجود آورده.

 یا اتفاقاتی که در سال پنجاه و هفت افتاد و حالا ما شاهد این سد بزرگی هستیم.

 از این گروه های مختلف سیاسی، از این شخصیت های سیاسی که باعث شدند نه تنها ما حرکتی رو به جلو نداشته باشیم که حرکت رو به جلو مردم رو هم در خود خفه بکنند و از میان ببرند.

 ما شاهد دعواهای قومی و قبیله ای بین این ها هستیم.

 منظور از قومی منظورم قومیت های ایرانی نیست.

 منظور اون قبیله ای ست که این ها برای خودشون به وجود آوردن.

 حالا این ها برای این قومی که برای خودشون تشکیل داده اند وارد یک جنگ فرسایشی با دیگران میشن و اصلا این نگاه قومی حالا منجر به این تصویری میشه که ما شاهد یک جنگ و درگیری بین مردمان هم باشیم.

 یعنی به واسطه این که خب هر کدوم از این مردمان میتونن نسبت به هر کدوم از این موضوعات مشخص یک باوری داشته باشن و حالا ما شاهد این عوامل تفرقه هستیم.

 حالا بدون اینکه ما بخواهیم نگاهی به فردای ایران داشته باشیم، نگاهی به آن آزادی‌ای که همه به خاطرش وارد این میدان شدیم.

 انقلابی که قرار است دگرگونی را پدیدار کند تا ما شاهد این ظلمت ها باشیم.

 دیگر مردمان فکرشان در این داستان نیست چرا که باز هم موضوعاتی برایشان به وجود آمده که یک جرقه هایی را درشون شکل می دهد تا تعصبات شان را قلقلک بدهد تا در نهایت به واسطه همین تعصبات هم وارد میدان برای درگیری ها بشوند.

 پس ما شاهد این جنگ های قبیله ای میان این ها هستیم که حالا سعی می کنند مردم را طبقه طبقه بکنند، قبیله قبیله بکنند و بین این قبیله ها هم تفرقه بوجود بیاورند.

 حتی شاید خیلی ها هیچ نزدیکی و قرابتی با این گروه های مشخص نداشته باشند اما به واسطه یکی از آن اتفاقات تاریخی که حالا که به نوعی حالا به صورت شخصی یا خانوادگی با آن اتفاقات درگیری داشتند یا به واسطه احساسی اصلا با اون اتفاقات درگیری داشتن یا تعصبی نسبت به اون موضوعات داشته باشند و حالا موضوع اصلی آن ها همین تفرقه و درگیری بین آن هاست و حالا از این داستان چه کسی بیشترین استفاده را خواهد برد؟

 قاعدتا جمهوری اسلامی.

 جمهوری اسلامی که هر چه قدر جنگ داخلی بین این گروه ها بیشتر و بیشتر باشد، اوست که به سادگی استفاده و سوء استفاده می برد از این شرایط.

 از این درگیری های داخلی.

 همان گونه که اگر جمهوری اسلامی هم یک نوع درگیری درون خودش داشته باشد، اپوزوسیون هست که بزرگترین استفاده را از این شرایط خواهد برد.

 حالا ما شاهد این هستیم که این جنگ های قومی و قبیله ای بین این گروه ها که بهش دامن می زنند و پررنگ و پررنگ ترش می کنند و هر روز ما را بیشتر و بیشتر به گذشته ها و شرایط گذشته خودمان می برند، بدون اینکه نگاهی به فردا و آینده داشته باشیم، ما را چگونه دور می کند و چگونه ما را در این توهم رهایی و انقلاب هم رها می کند.

 فردای ما شاهد این جنگ های توهمی که بر سر قدرت هستیم یعنی حالا ما شاهد هستیم یک سری این فسیل های سیاسی ای که وجود دارند بدون اینکه هیچ پایگاه مشخصی داشته باشند، هیچ شفافیتی نسبت به این پایگاه مشخص داشته باشند، حالا به جون هم می افتند برای رسیدن به قدرت قدرتی که اصلا وجود ندارد.

 حکومتی که هنوز سر کار هست، حکومتی که همه قدرت را در اختیار گرفته و با درگیری های جزئی ای که اینها باهاش شکل میدن هم هیچ اتفاقی براش نمی افته.

 حالا این جماعتی که حتی نمی تونه و قدرت این رو نداره که یک کوچکترین خدشه ای به حکومت وارد بکنه، حالا درگیر رسیدن به قدرت در توهم خودش در آینده مثلا ایران هست و ما شاهد این جنگ های متوهمانه شدید هستیم بین این گروه ها، بین این تفکری که تحت عنوان تفکر پنجاه و هفتی میشناسیم.

 حالا این جماعتی که صد ما صد در برابر ما شدند برای رسیدن به یک فردای روشن و مشخص، حالا یک جنگ قدرتی هم با خودشون به وجود میارن تا بر سر نداشته ها بجنگند.

 نداشته ای که اصلا حتی پا به میدان هم نگذاشته.

 و ما شاهد این درگیری ها هستیم که چگونه ما را دورتر و دورتر می کند.

 حالا بر سر این که سر یک میز بنشینند و با هم دو کلمه صحبت بکنند اینقدر غرق در این رویا ها هستند و برای خودشان یک تاج و تخت بزرگی از قدرت را ساخته اند که حاضر نیستند آن تاج و تخت توهمی که در ذهنشان را هم با دیگران تقسیم بکنند.

 و ما شاهد این رذالت های جمعی هستیم و می بینیم که چگونه این سد بزرگی که تحت عنوان فسیل های سیاسی ما میشناسیم ما را از آن فردای مشخص دور کرده.

 جنگ های قبیله ای میان خودشان.

 درگیری هایی که مدام با گذشته دارن.

 اصلا غرق شدن در گذشته.

 حتی خیلی از این گروه ها و این شخصیت ها ماهیت خودشون رو هم از همین گذشته میگیرن.

 یعنی شما شاهد این موضوع هستید که اینها وجودیت خودشون رو از همون گذشتگان گرفتن و حالا غرق در اون مفاهیم گذشتگان هستن؟

 و اصولا نگاه در این نگاه گره خورده به این گذشته ما رو قاعدتا از فردا و آینده دور خواهد کرد.

 همانگونه که اینها کردن در طول این سالیان.

 همانگونه که اینها با این فشارهایی که بوجود آوردند باعث شدن که ما فردایی رو در برابر نبینیم و تمام اهداف و امیال مون هم در همون گذشتگان گره خورده باشه و درگیری هامون رو هم در همون گذشته ی نامعلوم و مجهول گذشته دفن کنیم.

 این جنگ های متوهمانه ای که بر سر قدرت وجود داره حتی همون مقدار کم از اتحاد احمقانه ای که دارن تصویر میکنن رو هم لگدمال میکنن.

 ما شاهد این هستیم که اینها فارغ از اینکه پایگاهی داشته باشن و شفافیتی وجود داشته باشه برای این پایگاه شون اصلا قادر به کوچکترین حرکت و لطمه زدن به جمهوری اسلامی باشن.

 حالا دارن بر سر تاج و تخت فردایی که جمهوری اسلامی نباشه میجنگن و بر سر این همدیگه رو از میدان به در میکنن.

 همون قدرت اندک و خردی هم که در اختیار شاید حتی نداشته باشن.

 اما ما اگر در نظر بگیریم دارن رو هم اینگونه لگدمال میکنن و از میان برمیدارن و ما شاهد این جنگ های قدرت هستیم که نه تنها سودی به حال ما نداره که قاعدتا نداره.

 نه تنها ما رو دور میکنه که حتی از بعد روانی هم به اجتماع ضربه بزرگی میزنه.

 چرا که این جنگ بر سر قدرت بدون وجود قدرت میتونه مردمان رو تا این اندازه بدبین بکنه که اینها در فردا قرار هست چه کارهایی انجام بدن و از این چنگال در آوردن و دندون نشون دادن.

 در این شرایط مشخص که هنوز ما به جایی هم نرسیدیم، فردا قرار هست چه جنگ هایی رو در درون ایران به وجود بیاره.

 حتی می تونه از بعد روانی هم روی مردم تاثیر منفی و مخرب بگذاره و جایگاه و پایگاه جمهوری اسلامی رو قدرتمند تر بکنه.

 این توهمی که اینها برای رسیدن به قدرت دارن و این جنگی که بر سر این قدرت به وجود آوردن.

 یکی از اون موضوعات مهمی که ما پیرامون این فسیل ها میدونیم این فسیل های سیاسی، این آویزان بودن به قدرت های خارجی است و نه تکیه به قدرت واقعی مردم داخل کشور.

 یعنی شما همواره شاهد این موضوع هستید؟

 اینها مدام دارن در باب قدرت های خارجی و کشور های خارجی صحبت میکنن که باید فلان کار رو مثلا آمریکا بکنه.

 باید بیاد با برنامه برای مردم ایران این کار رو بکنه ها باید برن فلان حرکت رو بکنن با فلان شخصیت های کشور های قدرتمند مثلا جهان دیدار بکنن بر سر این دارن توی سر و کله خودشون میزنن و اصلا میدان رو به یک جایی رسوندن که انگار قدرت های خارجی تعیین کننده اول و آخر شرایط ایران هستن.

 همون طوری که من در همین ویژه برنامه در قسمت گذشته در قسمت های گذشته پیرامون این تکیه به قدرت های خارجی صحبت کردم.

 حالا شاید مصداق مشخص این اتفاق هم در دل همین پنجاه و هفتی ها نهفته باشه.

 در دل همین سدی به اسم فسیل ها نهفته باشه که اینها هستن که بزرگترین توقعات رو از همون کشور های خارجی و قدرت های خارجی دارن.

 این ها هستن که مدام ما رو به اون وادی میبرن که انگار قدرت های خارجی قرار هست در ایران انقلاب کنن.

 بیش از اینکه بخوان به قدرت مردم و حرکت مردمی اتکا داشته باشن تا برای خودشون پایگاه و جایگاه اجتماعی بوجود بیاورند تا در باب این پایگاه صحبت بکنند تا با نشان دادن این پایگاه اجتماعی به دیگران ثابت بکنند که دارای قدرت و ارزشی در ایران هستند.

 یک بار بتوانند یک اتفاقی را در ایران رقم بزنند، تظاهراتی را شکل بدهند، برنامه ریزی برای میتینگی بکنند، یک قدرت نمایی به جمهوری اسلامی یا دیگران نشان بدهند.

 مدام در پی این هستند که بروند با قدرت های خارجی صحبت بکنند.

 قدرت های خارجی را مجاب بکنند با جمهوری اسلامی فلان رفتار بکنند و اصولا ذهنیت این ها گره خورده با این موضوع مشخص نیست که همه اتفاقات ایران رو قرار است قدرت های خارجی رقم بزنند.

 این تئوری توطئه ای که اصلا این ها حتی شاید باور دارند که بدون این که مثلا قدرت های خارجی اوکی بدهند هیچ اتفاقی در ایران نمی افتد.

 حتی این ها جماعت بی شمارشان هم در همان تئوری های توطئه ای که آمریکا و جمهوری اسلامی را آورد سر کار و نمی دانم خمینی انگلیسی بوده و انگلیسی انگلیسی ها این رو سرکار آوردن در همون توهمات دارن زندگی میکنن و حالا همون توهمات ابلهانه خودشون رو وارد شرایط امروز هم میکنن.

 حالا امروز هم همه خواسته شون از همون قدرت های خارجی است.

 حالا مدام دارن با هم میجنگن تا کدوم یکیشون بره با فلان شخصیت سیاسی مثلا جهانی صحبت بکنه.

 نمیتونه کتمان بکنه که قدرت های خارجی تاثیر دارن.

 همون طور که من در همون قسمت مشخص هم دربارش صحبت کردم.

 اما موضوع نگاه درستی نسبت به این تاثیر گذاری هست.

 تاثیر گذاری شاید 2 درصد باشه شاید 50 درصد باشه.

 نه اینکه شما بخواید تصور کنید صد در صد تاثیر رو در قدرت های خارجی میگذاره.

 تا حالا همه هدفتون رو در همین داستان قرار بدید.

 حالا قرار نباشه که شما قدرت و پایگاهی درون ایران به وجود بیارید.

 اینکه این مردم درون ایران بتونن با در کنار هم قرار دادن آنها با به وجود آوردن هدف و ایمان برای آنها.

 با به وجود آوردن گروه متشکلی برای آنها و در نهایت اتفاقات و اعتراضات و دیگر موضوعات بتوانید این انقلاب را به وجود بیاورید.

 تمام هم و غم و نگاه به قدرت های خارجی است.

 فارغ از این موضوعی که ما درباره اش صحبت کردیم و به نوعی مصداق بارز تکیه به قدرت های خارجی همین اپوزوسیون خارج از کشور هست.

 حالا نه فقط اپوزوسیون خارج از کشور.

 منظور همان اپوزیسیونی که ما تحت عنوان فسیل ها میشناسیم و کسانی که غرق در آن اعتقادات سال پنجاه و هفت و قبل از پنجاه و هفت و درگیری هایی که در آن سال ها و نگاه های تاریخی وجود داشته و خود را به نوعی به یکی از این نحله های فکری عقب مانده وصل میکنند و در همان اتفاقات گذشته هم درگیر هستند.

 یکی دیگر از این اتفاقات حماقت هاییست که داره این اپوزوسیون مرتکب میشه.

 یعنی شما گه گاه شاهد رفتار های احمقانه از این ها هستید یا رفتارهایی که هزینه ی بسیاری هم برای شرایط ایران و فردای ایران داره؟

 درگیری های احمقانه ای که بین خودشون بوجود میارن.

 این درگیری هایی که در نهایت منتج به سوء استفاده جمهوری اسلامی از شرایط میشه و میتونه بهترین استفاده ها رو ببره.

 صحبت های احمقانه ای که از این ها به میدان میاد.

 درگیری های احمقانه ای که به وجود میارن و به واسطه این درگیری های به وجود اومده.

 بدترین سوژه ها رو هم در اختیار حکومت ها میزارن.

 فارغ از این شما شاهد شکل گیری یه سری تفکرات احمقانه هستید.

 یعنی اصولا این ها اومدن تا افکار احمقانه رو مطرح کنن.

 مثل همون تئوری های توطئه ای که درباره اش صحبت کردیم.

 گاها اینقدر این تفکرات احمقانه و ابلهانه است که واضح و مبرهن هست.

 اما بازهم ما میبینیم که جماعتی دارن این رو نشر میدن و دارن دربارش صحبت میکنن.

 حالا فارغ از اینکه ما بخوایم خودمون رو درگیر اون تئوری های متوهمانه بکنیم که بگیم آیا این ها از خود جمهوری اسلامی هستند که این شرایط رو بوجود آوردن تا چهره ی اپوزوسیون احمقانه تصویر بشه؟

 اما قاعدتا این موضوع باعث احمقانه تصویر شدن اپوزوسیون هست.

 قیاس کم باعث کم توان شدن اپوزوسیون هست و جمهوری اسلامی که به سادگی از این جماعت سواستفاده میکنه.

 برای اینکه به مردم نشون بده که اپوزیسیونی که در برابر من هست تا این حد احمق و ابله هست.

 خیلی شاهد این اتفاقات هستیم.

 از درگیری های لفظی که بین این ها اتفاق می افته تا بد و بیراه گفتن به همدیگه تا صحبت های عبث و بیهوده ای رو که به میدان می آورند تا آویزان شدن به تفکرات ابلهانه، تا صحبت کردن پیرامون تئوری های توطئه و تمام این ابزارهایی که در کنار هم یک تصویر احمقانه ای از اپوزیسیون جمهوری اسلامی به ما میدهند.

 چیزی که جمهوری اسلامی هم داره ازش بهترین استفاده و سوءاستفاده رو میبره.

 ما شاهد این هستیم که اپوزیسیونی که در برابر جمهوری اسلامی تصویر شده به شدت اپوزوسیون احمقانه ای هست و بزرگترین سود رو هم به جمهوری اسلامی رسونده.

 شاید تمام حکومت های جهان آرزوی داشتن یک همچین اپوزیسیونی رو هم دارن که تا این اندازه درگیری در خودش داره و مدام داره در گذشته به سر و روی هم می پره.

 تا این اندازه در بین مردم جایگاه و پایگاه نداره یا اصلا تلاشی برای داشتن جایگاه و پایگاه نمیکنه.

 هیچ شفافیتی درون خودش به وجود نیاورده.

 پر از دعواهای قومی و قبیله ای بین خود هستند.

 جنگ بر سر قدرت.

 متوهمانه ای دارند که اصلا مشخص نیست این قدرت وجود دارد یا نه.

 همه تکیه خودشان را بر قدرت های خارجی گذاشتند بدون اینکه سرمایه گذاری ای برای آن قدرت اصلی که در دل مردم و حرکات مردمی هست، یک تصویر مشخصی را از این حماقت بزرگ اپوزوسیون ایران می دهد و جمهوری اسلامی که بزرگ ترین سوءاستفاده رو از این اتفاقات می بره، سوءاستفاده می کنه و این تصویر احمقانه رو مدام بولد میکنه و بزرگ تر میکنه.

 یعنی شما شاهد مستندهایی که مثلا جمهوری اسلامی میسازه هستید که چگونه از این نقاط احمقانه ای که اینها به وجود میارن استفاده میکنه تا بزرگ و بزرگترش بکنه تا مردم با دیدن اینها به حماقت این اپوزوسیون باور بیاورند و خودشون رو به نوعی به همون چیزی که جمهوری اسلامی داره بهشون میده راضی نگه دارن چرا که مثلا فردای احمقانه تر برایشان به وجود نیاید چرا که این درگیری ها مثلا باعث جنگ نشه.

 موضوعاتی که می دونیم تا چه اندازه احمقانه است.

 تا چه اندازه این گروه هایی که تحت عنوان فسیل های سیاسی میشناسیم اینقدر از دنیا خارج شده اند که حاضر به هیچ نوع حرکتی نیستن؟

 اصلا اینها حاضر به فعالیت نیستن.

 بیشتر و بیشتر صحبته.

 یعنی هیچ وقت ما شاهد جنگ داخلی بین این گروه ها نخواهیم بود.

 اما در حد کلام.

 شرایط رو به نوعی می برن که شاید از این آب گل آلود جمهوری اسلامی بتونه به سادگی ماهی بگیره و از این ماهی استفاده بکنه.

 برای اینکه تصویری بده از فردای ناآرام و پر از هرج و مرج ایران به واسطه بودن این گروه های ابلهانه ای که وجود دارن.

 پس ما شاهد این حماقت ها هستیم و سوءاستفاده ای که قاعدتا جمهوری اسلامی از این شرایط می بره برای اینکه خودش رو و قدرت سیاسی خودش رو مستحکم تر بکنه، در بین مردم از این درگیری ها سوءاستفاده می بره تا نشون بده که چه شرایطی حاکم هست تا دل مردم را خالی کند.

 خیلی از این گروه ها و شخصیت هایی که در اپوزیسیون وجود دارند اصلا عامل دافعه برای مردم هستند.

 یعنی شما تصور بکنید یک تصویر مشخصی آمدید در این خیابان های ایران به واسطه اتفاقاتی که افتاده، همه اتفاقات که جرقه ای است و به واسطه یک اتفاق هست که شلوغی رخ می دهد.

 ما درباره اش صحبت کردیم و گفتیم که این بی برنامگی تا چه اندازه باعث توهم رهایی در ایران شده و ما را دور از آن انقلاب کرده اما با همان تصاویر واقعی که در طول این سالیان اتفاق افتاده صحبت می کنیم نه فارغ از آن، نه چیزی که باید اتفاق بیافتد، نه برنامه ای که باید به وجود بیاید، نه ایمان جمعی که باید شکل بگیرد، نه گروه ها و احزاب متشکلی که باید شکل بگیرند تا فردای ایران روشن و انقلاب ایران در دسترس باشد با کمترین هزینه ها.

 چیزی که در واقعیت وجود داشته شما تصور کنید به واسطه یک جرقه.

 اتفاقی در ایران می افتد و مردم به خیابان ها می آیند.

 خب قاعدتا من و امثال من و کسانی که حالا این برنامه رو گوش میدن یا همچین تفکراتی دارن، تفکراتی در برابر جمهوری اسلامی به میدان میان.

 حاضرن از جونشون بگذرن تا این اتفاق ثمری بده.

 حالا تصور کنید بعد از گذشت چند روز و وارد این میدان شدن ها یکی از این تصاویر فسیل ها میاد و همه اتفاقات رو به نفع خودش میکنه.

 میاد و در باب این موضوعات غلوی میکنه و یک نوعی خودش رو رهبر میدانی.

 این اتفاقات میدونه خودش رو تعبیر و تفسیر به یکی از اون عوامل اصلی برای این تحرکات میده یا اصلا باعث میشه که انسان ها فکر بکنن؟

 همون جماعتی که مثالش من و شما بودید که داریم در خیابان ها از جون خودمون میگذریم.

 تصور میکنیم که یکی از این شخصیت هایی که تحت عنوان فسیل های سیاسی میشناسیم قرار هست که بیاد و قدرت را در دست بگیرد؟

 تا چه اندازه می‌تواند قدرت دافعه داشته باشد؟

 تا چه اندازه این جماعت می‌توانند برگردند و در خانه بنشینند و حاضر نباشند به میدان بیایند؟

 چرا که فردا قرار باشد یکی از این چهره های پر از حماقت و پر از کینه و نفرت بیاید و قدرت را به دست بگیرد.

 اصلا کسانی که وارد این میدان برای تغییر نشده‌اند، تمام عمرشان حاضر به انجام عملی نبوده‌اند و حالا بخواهند میدان‌دار این حرکت ها هم باشند.

 پس تا چه اندازه ما می‌توانیم شاهد این دافعه بین مردم باشیم؟

 حتی با حضور یکی از این شخصیت ها که تحت عنوان فسیل های سیاسی می‌شناسیم، قاعدتا فسیل های سیاسی ای که ما می شناسیم وجودشان به شدت لطمه زننده است به حرکات.

 یعنی ما باید شاهد یک پوست اندازی ای باشیم که نسل های تازه ای، گروه های تازه و تفکرات تازه ای را مطرح کنند که دور از آن گذشته ی احمقانه باشه.

 اصلا دیگه صحبتی در باب اون گذشتگان نشه.

 اینکه ما بدونیم یا مدام در باب این صحبت بکنیم که اتفاقات بین مصدق و پهلوی چی بوده و هی بخوایم در باب این موضوع صحبت بکنیم قاعدتا لطمه به ما خواهد زد.

 اینکه ما بخواهیم در باب سال پنجاه و هفت و اینکه آیا شورش بوده یا انقلاب بوده که واقعیت جهانی و تاریخیش قاعدتا نشون دهنده ی انقلاب بوده که ما نمی تونیم با واژه ها بازی بکنیم، نمی تونه برای ما راهگشایی باشه که فردامون رو بسازیم.

 پس ما باید معطوف به فردا باشیم و حرکاتمون برای فردا باشه.

 ما نیازمند این پوست اندازی هستیم تا این فسیل ها به کناری بروند تا گروه های متشکلی به وجود بیایند که نه تکیه به قدرت های خارجی که تکیه شون به اون جایگاه و پایگاه اجتماعی درون ایران باشه که قدرت داشته باشند برای تغییرات.

 قاعدتا در قسمت های آتی ما بیشتر در باب این نکاتی که ما را به توهم رهایی ایران می رسونه و ما را از اون انقلاب دور می کنه صحبت خواهیم کرد.