خب دوستان دیگه توی شرایط حال حاضر ایران هممون با فقر دست و پنجه نرم کردیم.

 همه مون فقر رو توی زندگیمون دیدیم.

 شاید چندین سال پیش، ده ها سال پیش اگر در باب فقر صحبت می کردیم یک موضوع دوری بود برای عده ای.

 البته الان هم برای عده ی قلیلی خیلی قلیل.

 شاید باز هم موضوع دوری باشه، نا اشنا باشه یا حد اقل برای کثیر مردم ایران و اغلب مردم ایران دیگه فقر موضوعی است که با پوست و گوشت و تنشون لمسش کردن باهاش زندگی کردن باهاش بزرگ شدن.

 اما خب دلایل وجود این فقر چیه؟

 قراره که ما تو این برنامه در باب کلیت فقر صحبت بکنیم.

 در وهله اول باید برسیم به اینکه اصلا چه دلیلی داره که این فقر به وجود میاد؟

 قاعدتا یکی از دلایل عمده اش ناکارآمدی های سیاسی است.

 اینکه شما کار رو به کاردانش ندید.

 اینکه شما کسی رو تو راس امور قرار بدین که سواد و تخصص اون کار رو نداشته باشه.

 ناکارآمدی سیاسی از اینجا سرچشمه میگیره و یکی از دلایل عمده ی وجود فقر در ممالک بزرگ جهان هست.

 شما توی کشوری زندگی می کنید که کسانی در قدرت هستند که هیچ نوع سواد و دانشی در باب اون مسائل ندارند.

 اینها تاریخ بشری است.

 اینها برآیند سالیان سال زندگی بشر هستش که ما به این جایگاه رسیدیم که امروز علم اقتصاد داشته باشیم، در دانشگاه ها تدریس بکنیم.

 اینها حاصل یک روز زندگی چهار تا انسان نبوده که این سال ها، سال های درازی که انسان داره زندگی می کنه و به این نهایت رسیده.

 حالا شما قراره که اون اقتصاد رو در این جوامع پیشرفته ای که هشتاد میلیون جمعیت داره با این شرایط خاص خودش به دست می گیرید بدون اینکه در بابش سوادی داشته باشید.

 قرار هست اگر اقتصاد یک کشوری قرار به اداره کردنش باشه باید امور در اختیار کسی قرار بگیره که بالاترین رتبه ها رو داشته باشه دیگه توی اون دانش این تعریف مشخص و عامه ای است که در بین تمام جوامع دنیا جاری و ساری است.

 حالا میگم توی این برنامه ی خاص من نمی خوام در باب نظریاتی که خودم در باب اداره کردن سیاسی جامعه دارم صحبت بکنم.

 اصلا قرار بر این نیست که توی این قسمت خاص دربارش صحبت بکنم.

 اینکه شما به چه عنوانی میتونید مثلا اقتصاد یک کشور هشتاد میلیونی رو به دست یک نفر بدید.

 حتی متخصص ترین فرد در اون رشته ی خاص.

 حتی کسی که بالاترین مدارج رو در اون رشته ی خاص هم کسب کرده چجوری شما میتونید سرنوشت هشتاد میلیون، صد میلیون، بیست میلیون، پنجاه میلیون آدم رو در اختیار یک آدم قرار بدید؟

 خب عقل سلیم حکم میکنه که یک تعداد بسیار بیشماری باشند.

 صدها نفر، هزاران نفر که توی اون رشته درس خوندن و تحصیل کردن اون رشته امور رو به دست بگیرم ولی حالا با همان نقطه نگاه عوامانه جهانی داریم صحبت میکنیم.

 تمام کشورها سعی میکنن که خبره ترین متخصص خودشون رو در اون رشته ی خاص سر کار بزارن.

 اما شما با کشوری مثلا رو به رو هستید که بی سواد ترین آدم ها رو به جایگاه ها میرسونه و اون بی سواد ترین ها حتی اگر بخوان هم قدرتش رو ندارن.

 شاید همیشه بخوان که شرایط رو سامون بدن.

 اصلا برای خودشون بهتره.

 برای کارنامه ی خودشون بهتره برای نام خودشون در تاریخ بهتره، برای شرایط و آسایش شون بهتر هست اما قدرت و توان این کار رو ندارن.

 این ناکارآمدی سیاسی یک دلیل بزرگ و عمده ایست در باب فقر.

 اما تمام غائله به اینجا ختم نمیشه.

 یه بخش عمده ای از این فقر موجود در جهان عمدی است.

 مثلا عده ای وجود دارند که دوست دارند فقر وجود داشته باشد والا ماشین هایی هستند که از این فقر دیگران استفاده ها می برند.

 نظامی را ساختار نظامی را به وجود آورده اند که در آن فقیر و غنی وجود داشته باشه بهش بال و پر می دهند، قدرت بهش می دهند.

 پس ما دو بخش داریم یکی اون ناکارآمدی سیاسی است.

 یک بخش عمدی است.

 یعنی شما میبینید توی کشورهای بزرگ جهان میبینید آیا فقر توی مثلا آمریکا وجود نداره؟ قاعدتا داره.

 آیا این فقر موجود در آمریکا قابل حل شدن نیست؟

 شما در باب قدرتمندترین کشور جهان حتی در زمینه اقتصادی دارید صحبت میکنید دیگه همین امروز هم قدرتمندترین اقتصاد جهان در اختیار آمریکاست.

 چجوری میشه قدرتمندترین اقتصاد جهان کارتنخواب توی کشورش داشته باشه؟

 خب این عمدی است.

 در جای جای جهان این به وجود آوردن فقر بخش عمده ای داره.

 نقش عمده ای داره برای سکون جامعه.

 برای سکوت جامعه.

 برای مهار جامعه.

 یعنی یکی از راهکارهای حکومت های جهان در راستای خاموش کردن مردم همین فقر است.

 شما جوامع فقیر جهان را نگاه بکنید.

 مثلا جوامع فقیر را نگاه نکنید.

 به انسان های فقیر نگاه بکنید.

 آیا فرصتی برای فکر کردن، برای اندیشیدن، برای کتاب خواندن دارند؟

 آیا به فکر تغییر هستند؟

 مگر گرسنگی سرشار که باعث شورش و طغیان بشود باعث شورش گرسنگان بشود؟

 اما در غیر این صورت یک تفکر عمده ای در بین شان نمی تواند جریان داشته باشد.

 زمانی نیست که بتوانند فکر بکنند در راستای تغییر حرکت بکنند.

 بشود درشون به نوعی تغییر فرهنگی به وجود آورد.

 انقلاب درونی به وجود آورد.

 پس این فقر لازم است برای برخی از حکومت های قدرتمند، برای خاموش نگه داشتن بخش عمده ای از جامعه.

 این دو المان در باب فقر در جوامع مختلف گاها حتی در کنار هم وجود دارد.

 یک جاهایی ناکارآمدی سیاسی با این شرایط عمدی که حالا حکومت داران به وجود می آورند در کنار هم پیش می رود.

 یک جاهایی یکی از یکی پیشی می گیرد.

 اما در جای جای زندگیمان ما با این ها زندگی می کنیم.

 ما حالا با دلایل وجود فرما مطمئنا آشنا شدیم و حالا پیش تر از این هم شاید خیلی ها آشنا بودند.

 اما برآیند این فقر فرای این موضوعاتی که بهش اشاره کردم، خب خیلی چیز های دیگه هم هست.

 جرم و جنایت بدون شک یکی از بزرگ ترین نتایج وجود فقر در هر جامعه ای است. قتل دزدی.

 خب همه با این موضوعات آشنا هستید و مطمئنا همه هم میدونید که دلیل اصلی وجود این موضوعات و این مصائب اجتماعی همین فقر سرشار هست.

 هر چه قدر فقر بالاتر میره این جرم و جنایت های اجتماعی هم بالاتر میره و به فراخور اون برآیندهای وحشتناک بیشماری داره بالاتر از جنایات اون فقر.

 فقر مالی باعث اون فقر فرهنگی میشه.

 باعث اون فکر نکردنه میشه، باعث اون آزاد نبودن میشه، باعث دربند بودن بیشتر میشه.

 این شاید یکی از بزرگترین نتایجش هست که اون سکون همیشگی رو توی جامعه به بار میاره.

 خب حالا یه مقداری در باب این صحبت بکنیم که این ناعدالتی اجتماعی و این فقر سرشار که از عمده دلیل های بزرگش قاعدتا توزیع ناعادلانه ثروت هست که شما در جای جای جهان این ثروت انباشت را می بینید.

 حتی در فقیرترین کشورهای جهان هم ثروتی وجود دارد برای تقسیم.

 شما همین کشورهای آفریقایی را هم حتی اگر نگاه کنید ثروتی دارند که بتوانند تقسیم بکنند و از این شرایط دهشتناک بیرون بیایند.

 حالا در کشورهایی مثل کشور خودمان که این ثروت خیلی سرشار تر هست، خب بزرگترین عامل اصلی در این به وجود آمدن فقر، همین توزیع ناعادلانه ثروت هست که در راستای آن ناکارآمدی های سیاسی باشد و چه به صورت عمدی باشد.

 یعنی شما وقتی این ثروت را ناعادلانه بین مردم تقسیم می کنید، یک عده ثروتمند دارید، یک عده فقیر دارید، یک عده فقیر و غنی به وجود می آید، خب عمدی میشه با اون تفکراتی که حالا چه از نظر سیاسی و چه از نظر اقتصادی راه رو شما هست این برآیند رو بهتون می ده و اگر ناکارآمدی سیاسی هم باشه باز چه به واسطه منفعت خودتون و چه به واسطه بی دانشی تون، این توزیع ناعادلانه ثروت به باعث بوجود اومدن این فقر سرشار میشه.

 خب ما یه ثروتی داریم که اون ثروت نهفته است.

 مثل ثروت های طبیعی که ما توی ایران داریم.

 مثل این نفت و گازی که همتون باهاش آشنا هستید.

 خب این ثروت می تونه بین مردم تقسیم بشه به صورت مساوی.

 اما یه ثروت دیگه ای داریم که تو همه جای جهان هست.

 اون ثروتی است که از کار انسان ها به وجود میاد.

 یعنی اون ثروت فقط کار هست.

 حتی خود اون نفت و گاز هم به واسطه کار داره به وجود میاد.

 یعنی باید یک نقطه ای اینجا قرار بدیم و ثروت رو فقط در کار انسان ها تعریف کنیم.

 حتی اگر ما به طلا اعتقاد داریم که طلا یک ثروتی است، اون ثروت به واسطه یک کاری به وجود اومده چه برسه به کارهای متفاوتی که توی جهان وجود داره و مثلا کالاهایی که ما داریم تو جهان میسازیم.

 خوب این کالاها همه از دسترنج کار دیگران و کارگران بوجود اومده دیگه یعنی چیز دیگه ای فراتر از این نیست.

 اما جهان امروزی ما با این اعتقاد به پیش نمیره.

 یعنی مد نظرشون سرمایه رو قرار میده.

 یعنی اون ثروت رو در همون پیوندش با سرمایه می دونه.

 کسی که صاحب یک سرمایه و یک ثروتی است به واسطه داشتن اون سرمایه اولیه باز یک ثروتی رو بازتولید می کنه و کار بی ارزش ترین عامل در این چرخه میشه.

 اینجوریه که شما اون فقیر و غنی رو می سازید و بعد اینقدر اینها ارزش های قدرتمندی در جهان پیرامون ما شده که به نوعی غیر قابل تغییر هست.

 به نوعی تبدیل به یک ارزش ذاتی بین تمام انسان ها شده و همه بهش باور دارن.

 شما در نظر بگیرید کارخونه ای که داره کار میکنه خب تمام ثروتی که این کارخونه تولید میکنه در اختیار اون صاحب اون کارخونه هست.

 اما این ثروت رو کی تولید میکنه؟

 کارگران اون کارخونه؟

 اون فرهنگ غالب داره به شما چی میگه؟

 میگه اون دارای اون سرمایه هست دیگه.

 اون محیط رو برای خودش به وجود آورده، خریده، محیط رو اجاره کرده، حالا هر کاری کرده وسایل و ابزاری رو خریده و در اختیار گذاشته، اون اجناس اولیه رو میگیره و بعد هر چیزی که از اون برآیند تولید میشه هم از آن خودش هست.

 تمام اون ثروتی که تولید شده به اون میرسه اما فکر ساده ی بشری حتی به این فکر نمیکنه که نبود این کارگرها قرار هست چه چیزی تولید بشه؟

 این دستگاه های تمام خودکار نیستند که بخوان خودشون تولید کنن.

 قرار هست که انسان این رو به وجود بیاره و انسانی که به وجود میاره به واسطه ی کارشون ثروت رو تولید میکنه.

 اما کار همیشه در پست ترین جایگاه قرار میگیره و همین عامل اصلی میشه که اون ثروت به درستی و با عدالت بین مردم تقسیم نشه و فقر رو به وجود بیاره.

 نظام مسلط جهانی در پی ساختن این فقیر و غنی هست.

 این تفکر مسمومی که سالیان سال بین انسان ها جاری و ساری بوده انسان ها رو تبدیل به این فقرا کرده.

 یک عده بالانشین هستند که همه چیز در اختیار اونهاست.

 آینده جهان در اختیار اونهاست.

 قوانین جهان در اختیار اونهاست.

 همه چیز برای اونهاست و خب مطمئنا از این جایگاه کنار نمیرند.

 مطمئنا قانونی وضع نمی کنن که به نفع اون قشر ضعیف جامعه باشه.

 هیچ وقت فقیر و غنی ای رو شما نمی‌بینید که بیاد و به نفع فقرا مثلا صحبتی بکنه.

 صاحب کارخانه ای رو نمی‌بینید که بخواد بیاد و از این اموال بگذرد.

 و ثروت را با یک تعریف تازه ای به مردم بقبولونه.

 پس ما یک نظام سلطه ای داریم که با این تعاریف ساخته شده هزاران ساله در حال پیشرفت است و چیزی که می خواد رو به دست میاره به واسطه این فقر و سرشار باعث میشه که انسان ها کمتر فکر بکنن و کمتر دربارش تحقیق بکنن و کمتر روح بیدارگری داشته باشن و کمتر به طغیان و شورش فکر بکنن و به نوعی اسیر بمونن.

 خب این نظام سلطه نیازمند همچین موضوعی است و یک نوع پشتوانه تاریخی و فرهنگی هزاران ساله که از ادیان تا.

 تمام تفکرات پیشینیان به نوعی پشتوانه می گیره مهر تایید می گیره و با این مهر تایید در این راستا قدم بر میداره.

 ثروت میشه همون سرمایه در اختیار و اینها با اون ثروتی که در اختیار دارن دارند، مدام در حال بازتولید ثروت هستند.

 به همین بی انصافی و ناعدالتی.

 اون ثروتی که بر اساس دسترنج و کار کارگران هست رو غارت میکنن، در اختیار میگیرن و به این نظم هم اعتیاد دارند.

 از این نظم هم لذت می برن.

 دیگران رو هم معتاد به این چرخه و نظام می کنند.

 خیلی ساده ببینید توی جهان یک تصویری به شما می دهند و این نظم نوین و این نظم حاکم رو مدام جلوی چشمتون میارن اما راه هایی برای ترقی شما به وجود می آورد.

 شما را به یک نوک هرمی به یک نوک پیکانی مدام تصویر می دهند.

 مدام شما رو می رسونن شما به اون نوک هرم نگاه کنید.

 حالا شمایی هستید که در این شرایط اسفناک زندگی می کنید، اما یک نقطه ی روشن، یک نوک قله دارید در برابرتان.

 حالا در آن فقر دست و پا زدن به یک امیدی داره پیش میره و این اون شروع و اون جرقه ی اعتیاد به این چرخه و نظام هست.

 این نظام فکری در راستای بازتولید خودش قدرتمند در حال پیش رفتن هست.

 از فقرا حریصانه می سازه که به جایگاه غنی ها چشم دارن.

 یعنی جهان پیرامون ما داره به ما این تصویر رو میده.

 همه در آرزوی رسیدن به اون قبله موعود اند.

 همه در راستای رسیدن به اون ثروت سرشار دست و پا میزنند.

 دیگران رو له میکنن تا خودشون بالا برن.

 حالا یک کسی در طول عمرش تمام عمرش رو در این راستا تلاش می کنه و شاید مثلا بعد از گذشت بیست سال به اون جایگاه هم برسه اما یک عده ی کثیری تمام عمر تلاش می کنند هیچ وقت به اون قله نمی رسن.

 اما موضوع مهم در این بین این هستش که شما برای اینکه در این راستا تلاش کنید باید به این نظم معتقد و معترف باشید.

 اعتراف و اعتقاد شما به این نظم باعث برپایی این نظم میشه.

 باعث میشه که این نظم هیچ لطمه ای بهش وارد نشه.

 شما این نظام رو قبول کردید و درش گام بر میدارید.

 و اون نقطه ای که بهتون نشون دادن هر روز در حال پیش رفتن و رسیدن به اون قله پیش رو هستید.

 پس این تضمینی میشه برای همیشگی و جاودان بودن این نظام.

 این نظام فکری اینجوری هستش که بیشتر آدم ها معتاد به این چرخه و این نظام میشن و تغییری در راستاش حاضر به بوجود آمدنش نیستند و حاضر نیستند تغییری درش به وجود بیارن.

 چون چشم امید دارن که خودشون هم روزی به اون جایگاه برسند.

 تبلیغات آغاز میشه.

 هرجایی که میرید دارید می بینید راه های رسیدن به موفقیت.

 شما همیشه دارید مواجه میشوید با اینکه بله ثروت در اختیار شماست.

 شما میتونید تصاویری بهتون میدن و شما رو متقاعد می کنند که مثلا اگر فلان کس هست که الان ثروتمند هست این به واسطه تلاش و کوشش خودش بوده.

 حالا شما هم بیا وارد این تلاش و کوشش بشو و اون ثروت رو به دست بیار.

 اما یک بار باهاتون این سوال رو مطرح نمیکنن که این ثروت به دست اومده به توسط اون آدم پشتوانه اش کاری بوده؟

 کار فیزیکی و بدنی یک سری انسان بوده.

 چه جوری از اون ثروت تولید شده؟

 اون انسان ها هیچ بهره ای نبرده اند و بهره سرشار و بهره اصلی اون رو همین یک آدم برده.

 حالا مثلا چرا مثلا به واسطه اینکه اون فکر کرده و مثلا یه ایده ای تازه ای داشته یک کالای جدیدی تولید کرده؟

 خب با هر منطق و استدلالی بخوایم پیش بریم حتی اگر اون باعث و بانی اون به وجود اومدن هم باشه، یک بار باید پولش رو بگیره و کنار بره.

 چه جوری ممکنه که شما یک فکری کردید؟

 یک جنسی تولید شده، کسانی که در حال تولید اون هستند از اون سود مداوم بهره ای نمی برند.

 اما شما یک بار فکر کردید و این موضوع رو ساختید.

 دائما در حال بهره بردن از همون کالا هستید که خودتون دستی در تولیدش نداشتید.

 شما باید دو راه رو انتخاب بکنید یا باید در ابتدای امر اون فکر و ایده خودتون رو بفروشید و پولش رو به دست بیارید.

 یا اینکه قرار است به عنوان کسی که یک ایده ای داشته در کنار دیگران به مساوات از اون بهره ببرید.

 اما حالا شاید حتی نقطه اول هم اتفاق بیفته.

 یعنی شما اون فکر رو بفروشید.

 اما یک زالوی دیگری هست که اون فکر شما رو بخره و به واسطه داشتن اون سرمایه ها باز به بازتولید اون ثروت ادامه بده.

 همه چیز رو در اختیار خودش بگیره و باز این وسط کار انسان ها بی ارزش بشه.

 یعنی کار انسان ها همیشه در پایین ترین نقطه قرار داره.

 در صورتی که اصلی ترین موضوع در به وجود اومدن این ثروت همین کار کردنه.

 یعنی شما هر کدوم از این عوامل رو اگر جدا بکنید باز هم تولیدی دارید.

 کسی که یک ایده ای داده اگر ایده ی اون نباشه ایده های دیگه ای هست.

 دستگاه هایی که وجود دارند اگر وجود نداشته باشند بدون دستگاه هم انسان در حال ساختن هست.

 در طول تاریخ ساخته.

 اما کار انسان رو اگر از این چرخه بردارید دیگه چیزی تولید نمیشه.

 یعنی اون کار محور اصلی هست اما در پایین ترین رتبه قرار میگیره.

 خب شما به این سیستم و این نظام آلوده معتاد میکنند.

 شما این چرخه رو در برابرتان میبینید و همیشه در راستای رسیدن به آن جایگاه والا تلاش می کنید هیچ وقت زیر این میز نمی زنید.

 فکر کنید دور یک میز نشستید دارید یک قماری می کنید، پوکر بازی می کنید، نمی توانید که این میز را به هم بزنید.

 شما امید دارید که یک روزی در این بازی برنده بشید.

 حالا توی این نظام فکری و این نظام سلطه هم همین شکلی است.

 شما کارگری امروز دارید بدبختی و مصیبت می کشید اما یک نقطه ی بزرگی رو در برابرتان دارند.

 حالا در بوق و کرنا هر روز نشون میدن آدم هایی رو نشون میدن که از بدبختی و مصیبت بلند شدن تمام ثروت رو به دست آوردن.

 الان انسان های ثروتمندی هستند.

 نمونه های بارزش رو می بینید.

 فوتبالیست های بسیاری که از سویی نمی دونم کارتن خوابی و آشغال غذا پیدا کردن یکهو رسیدن شدن جایگاه بزرگ.

 اما هیچکس نیست که ازشون بپرسه چرا باید همچین جایگاهی وجود داشته باشه؟

 چرا باید کسی به اون جایگاه برسه؟

 چرا همه نباید درست زندگی کنن؟

 چرا همه نباید برابر زندگی کنند.

 چرا این ثروت نباید عادلانه بینشون تقسیم بشه؟

 فوتبالیستی که در حال بازی کردن با توپ هست به چه دلیل باید این مقدار از.

 پول و ثروت رو در اختیار داشته باشه؟ دلیلش چیست؟

 چه چیزی تولید میکنه؟

 چه چیزی به زندگی بشری اضافه میکنه؟

 هیچکس این سوال ها رو مطرح نمیکنه و به ازاش در برابرش هر روز نقش و نگارهایی میبینه که انسان های فقیری بودند.

 به جایگاه های والایی رسیدند.

 حالا پر از آرزو میشه و دوباره به این نظم آلوده در اعتیاد خودش ادامه میده تا شاید روزی فرجی بشه و اون جایگاه رو به دست بیاره.

 حالا فکر کنید که اون عامل ابتدایی که ما در باب فقر دربارش صحبت کردیم و گفتیم که باعث فکر نکردن میشه چقدر راحت ترین غذا های مسموم رو دریافت میکنه.

 این گرد و مت ها رو میگیره و میکشه و درش غرق میشه.

 دیگه قرار نبوده که فکر بکنه.

 اصلا جایی برای فکر نداشته.

 حالا یه امید و هدفی رو فقط در برابرش قرار دادن که به اون برسه و کل عمر رو داره تلاش میکنه.

 هی به ثروت ثروتمندان بیشتر افزوده میشه و خودش در فقر بیشتر غوطه میخوره.

 در راه و در آرزوی رسیدن به اون جایگاه بزرگ، قاعدتا نسبت به این شرایط اسفناک باید آدم کاری بکنه و در راستای این تغییر، این نظام وحشتناک و این نظام وحشیانه اقدامی بکنه.

 اینها رو به صورت ریشه ای باید تغییر کنند.

 یعنی باید ما به اون نقطه ای برسیم که ثروت رو در کار کردن بدونیم، کار کردن رو برابر بدونیم و بعد به این مرحله برسیم که ثروت رو بتونیم عادلانه تقسیم بکنیم.

 هر جایی از این معادله اگر لنگ بزنه دو فردای دیگه دوباره ما در همین قهقرا زندگی خواهیم کرد.

 یعنی نیاز به یک انقلاب ریشه ای داره.

 یه انقلابی داره که کل این تفکرات مسموم از بین بره.

 نگاه ما تغییر بکنه.

 نگاه جهانی نسبت به این موضوعات عوض بشه.

 حالا وقتی من در باب این نگاه جهانی صحبت می کنم، حداقل برای اون دسته ای که این گونه فکر می کنند، شاید دو فردای دیگه ای وجود داشته باشه که عده ای دوست داشته باشن این نظام فکری رو همین امروز هم دوست دارند.

 حالا من در آینده در باب جهان آرمانی که صحبت بکنم اونجا بیشتر و کامل تر در باب این ایده ها و نظرها صحبت خواهم کرد که هر کسی مجاز هست که زندگی خودش رو بکنه و با ایده ها و باورهای خودش زندگیش رو پیش ببره.

 در بخش آزادی هم درباره اش صحبت کردم.

 خب عده ای می تونن باشن که بگن آقا این ثروت خیلی زیباست.

 باید عده ای باشن.

 این اصلا منافات داره با آزادی های فردی.

 اونها هم نظرشون محترم و مغتنم هست.

 اما این سمت هم باید محترم باشه دیگه.

 این سمت هم کسایی که فکر میکنن برابری باید وجود داشته باشه ارزش اصلی کار هست هم باید یک جایگاهی داشته باشن و باید در راستای این تغییر حرکت کنن.

 وقتی من در باب جهانی صحبت میکنم منظور همون دسته ای است که به این موضوعات اعتقاد دارند.

 اینها نیاز دارند که این تفکر رو به صورت عمده و ریشه ای تغییر بدن.

 ما در بخش به وجود اومدن این فرد در باب عمدی بودنش صحبت کردیم.

 این ریشه عمدی بودن خیلی ریشه دار و بزرگ بین مردم جاری و ساری هست.

 یعنی شما این نظام مسلطی رو که امروز در جهان پیرامونتان می بینید هر روز در حال بازتولید فقیر و غنی هست، هر روز بهشون میدون میده.

 فقیر ها به نوعی ایزوله شدند، به نوعی اخته شدند.

 دیگه قدرت بیانگری و صحبت کردن رو ندارند و ثروتمند ها هم که از این شرایط راضی اند.

 و بعد برای تتمه ای که از اون فقرا می مونه که شاید صحبت و اعتراضی داشته باشند.

 درب بهشت نشون میدن آینده ای روشن نشون میدن و اون ها رو هم ساکت می کنن.

 اما ما در باب این برابری صحبت کردیم.

 برابری قاعدتا در مسائل اقتصادی هم به همین شکل هست.

 در باب مسائل اقتصادی هم ما رو باید به اون جایگاهی برسونه که ثروت رو عادلانه بین همه تقسیم کنه.

 اگر کسی در حال کار کردن در کارخانه ای است و کسی رو به عنوان صاحب آن کارخانه قبول کردیم نباید قبول کنیم.

 قرار نیست ایشون صاحب اون کارخونه باشه.

 اصلا چرا باید همچین ثروت هنگفتی در اختیار اون آدم وجود داشته باشه؟

 اصلا دلیل اینکه اون ثروت به اون آدم رسیده چیه؟

 چرا باید این ثروت رو داشته باشه که بعد بتونه صاحب جایی بشه و صاحب بر زندگی دیگران باشه و حالا باید یه عده ای گدایی اون ثروت رو بکنن چرا که اصلا به این مالکیت اعتقاد پیدا کردن.

 پس ما باید به صورت ریشه ای در برابر این تفکرات بایستیم.

 در باب برابری و آزادی صحبت بکنیم.

 ما آزادی رو آزار نرساندن به دیگران گفتیم و وجود این ثروتمندان به نوعی آزار رساندن به دیگران هست.

 انباشت این ثروت آزار رساندن به دیگران هست.

 جایگاهی نباید وجود داشته باشه که کسی ثروت سرشاری داشته باشه که بعد به واسطه اون از اون سرمایه خودش دوباره به بازتولید ثروت برسه.

 ما باید به صورت ریشه ای در برابر این موضوعات ایستادگی بکنیم و یک تعریف دوباره ای نسبت به این موضوعات داشته باشیم.

 ببینید مثلا در باب یک موضوع مشخصی صحبت بکنیم.

 مثلا اینکه امروز روبرو میشیم با مثلا فلان آن مربی فوتبالی که مثلا مال خارج از کشور هست و می آید داخل ایران و یه پول هنگفتی رو می گیره.

 خب عده ای زیادی می آیند و به اون آدم توهین میکنن.

 نمیدونم اون آدم رو به باد استیضاح می گیرند.

 هر چیزی که در فکرشان می آید نوک پیکان میشه و بهش ابراز می کنند.

 اما از این جماعت هیچ کسی به این فکر نکرده که چرا باید همچین جایگاهی وجود داشته باشه.

 چرا باید همچین پولی داده بشه؟

 یعنی نقطه اولیه رو همه رها کردند و نوک سیبل رو به اون آدم و به اون شخص گرفتند.

 اون آدم و اون شخص تا زمانی که این نظام سلطه وجود داشته باشه اون پول رو خواهد گرفت.

 هر کسی از انسان ها احتمالش رو داره که این رو بگیره و بعد ما نباید دست به دعا در انتظار انسان هایی باشیم که اون ها انسان های خوبی باشند.

 از گرفتن این پول خودشون رو نوعی بری بدونند.

 این رو بد بدونند، اون پول رو به فقرا بدم.

 باز این نگاه گدا پرور رو نباید گسترش بدیم.

 ما باید این نظام رو از بین ببریم که اصلا کسی نتونه همچین پولی بگیره.

 یعنی باید اون نوک پیکان رو هدف قرار بدیم.

 در باب تمام مسائل هم این شکلی هست.

 یعنی ما باید اون ریشه ها رو تغییر بدیم.

 با تغییر دادن شاخ و برگ ها هر روز شاخ و برگ تازه ای رو در برابرمان می بینیم.

 این ریشه ها قابل تغییر هست.

 باید تغییر پیدا بکنه و روزی که این ریشه ها تغییر بکنه دو فردای دیگه اش اون محصول نهایی همون ایده ها و باورهای ما خواهد بود.

 تنها راه حل برای جدا شدن از این فقر سرشار، تقسیم عادلانه ثروت هست.

 و اما این تقسیم عادلانه ثروت نیاز به یک بازتعریف دوباره داره.

 نیاز به تغییر نگاه ها داره.

 نیاز به این داره که دو فردای دیگه قرار نباشه که بین یک کسی که مثلا فوتبال بازی میکنه با یک کارگر معدن تفاوت دستمزد وجود داشته باشه.

 قرار نیست که ملاک و معیار رو بازار قرار بدیم که بازار داره اون بازی اون فوتبالیست رو بیشتر میبینه.

 مردم بیشتر پول میدن.

 خب بدن چیکار کنیم؟

 ملاک و معیار ما در زندگی نمی تونه بازار باشه.

 ما دو صباح در زندگی هستیم.

 دو صباح تو این دنیا داریم زندگی می کنیم.

 آیا می تونیم متر و معیار رو این چیزها بزاریم؟

 مطمئنا باید متر و معیار زندگی آسوده باشه. جان باشه.

 راحتی جان باشه.

 وقتی متر و معیار این هست ما یک ارجی رو اون بالا می ذاریم کار تولید.

 وقتی این کار و تولید رو مرجع و ارجح خودمون قرار میدیم می بینیم که انسان ها در حال تولید هستند.

 حالا شما اعتقاد پیدا می کنید که مثلا یک فوتبالیست در حال تولید هست، تولیدش هم تفریح مردم هست.

 خب ما میگیم باشه این خیلی هم قشنگ و زیباست یا هر چیز دیگه ای.

 هر کار دیگه ای.

 خوب این باید برابر با اون کسی که مثلا داره نونوایی می کنه و نون مردم رو تولید می کنه برابر باید حقوق دریافت کنه.

 حتی به فکر و استدلال و منطق و با اون چیزی که ما تعریف کردیم و ارجحیت رو به کار دادیم و تولید دادیم.

 خب این تولیدی داره تولیدی که به شدت برای انسان ها مفید و مهم هست.

 خب در باب فقر صحبت خیلی زیاد هست. راهگشای ما.

 مسلما تقسیم عادلانه ثروت با اون تعاریف کلی و اون تعاریفی که قراره این نظام سلطه رو زیر و بم بکنه قراره که از نو بسازه فکرها رو، فرهنگ ها رو، ارزش ها رو، قرار به بازتولید ارزش ها داره.

 باید ارزش های تازه ای به وجود بیاد و فکر ها تغییر بکنه و انسان های تازه ای پدید بیاند جهان، جهان دیگری بشه.

 این موضوع هم ادامه دار است.

 ما در برنامه ای به نام جان قصد داریم در باب مسائل مهم جهان و دغدغه هامون به زبان ساده صحبت کنیم.

 این موضوعات ادامه پیدا می کند.

 من یه کلیاتی رو دارم دربارشون صحبت میکنم که در برنامه های آتی در باب موضوعات جزئی که صحبت میکنم شما یک کلیتی داشته باشید و بدونید و با موضوع آشنا باشید.

 اگر از برنامه خوشتون اومده با دیگران هم به اشتراک بزارید.

 تمام صحبت هایی که من در این برنامه می کنم برگرفته از اعتقادات و باورهای خودم هست.

 باورهایی که در قالب کتاب ها و اشعار به رشته ی تحریر درآوردم و به صورت رایگان در وبسایت جهان آرمانی در اختیار شما قرار دادم.

 اگر دوست دارید بیشتر آشنا بشید میتونید به وب سایت جهان آرمانی مراجعه کنید، آثار رو دریافت کنید و اگر دوست دارید به من کمک کنید.

 در راه شنیده شدن این صدا با دیگران، کتاب ها، آثار این برنامه و هر چیزی که از من منتشر میشه رو به اشتراک بزارید.

 این برنامه به نام جان بود و من نیما شهسواری با شما بودم.

 ممنون که همراهم بودید.

 در پناه آزادی.