در حقیقت این برنامه در ادامه اون دو برنامه قبلی یعنی طغیان و امید و هدف است.

 یعنی این میشه بخش سومی که در تکمیل اونها هست.

 این موضوعات به هم وابسته هستند.

 یعنی ما در باب طغیانی صحبت کردیم که قرار بر ایستادگی ما داشت.

 این حس طغیان و این یاغی گری در وجود ما، ما را از این انفعال در می آورد و ما در برابر مظالم ایستادگی می کردیم.

 یک هدفی را تعریف کردیم که ما با داشتن آن هدف که آزادی و برابری است، امیدی در ما زنده میشه و همه زندگیمون میشه تلاش برای رسیدن به اون هدف غایی.

 این برنامه به نوعی قسمت سوم این داستان هست و حالا ما برای رسیدن به اون هدف غایی که تصویر کردیم نیاز به یک اتحادی داریم.

 نیاز به یک قدرتی داریم که اون قدرت برگرفته از اون اتحاد بین انسان هاست.

 انسان هایی که با اتحادشان قدرت سرشاری در اختیار دارند.

 قدرت بی حد و حصری که در اختیار انسان هاست اما بهش واقف نیستند.

 با بیداری این حس طغیان و داشتن این هدف قاعدتا راه چاره ما یک اتحاد است.

 اتحادی که دربرگیرنده ی همه ی انسان ها باشه.

 همه بتونن خودشون رو در اون سهیم بدونن و با هم بودن اون قدرت ماورایی رو به ما بده.

 برای همه تغییرها.

 رسیدن به تمام اهداف.

 اتحاد مقوله کمی نیست.

 تو زندگی ما خیلی راحت به دور دست ها سپرده شده و الان هیچ قدرتی نداره.

 الان اتحاد نقشی توی زندگی ما بازی نمیکنه و همین نبودن و فقدان اتحاد هستش که کار رو برای زورمندان و قدرتمندان راحت و سهل کرده.

 خب ما در ابتدا یک تعریفی از این اتحاد بدیم دیگه.

 تعریف ساده ای داره که همه باهاش دست و پنجه نرم کردیم و همه باهاش آشنا هستیم.

 اما حالا یه توضیح واضحات میدیم.

 اونم به این معنی که وقتی یه عده ای از جماعت در کنار هم برای رسیدن به یک هدف مشترک تلاش میکنند.

 اون وابستگی بین شون رو ما اتحاد مینامیم دیگه.

 این اتحاد قدرت نهفته‌ای رو که شاید اینها هر کدوم به صورت شخصی و جداگانه نمیتونستن از خودشون بروز بدن رو حالا یکپارچه کرده و این قدرت نهایی یه قدرتی است که قابلیت هر کاری رو داره.

 ما برای رسیدن به اون تغییرات باید این اتحاد رو زنده بکنیم.

 اما نقطه ی مشخصی که داشت داشتن یک هدف مشترک است.

 هیچ اتحادی قابل شکل گرفتن نیست.

 اگر هدف مشترکی درش وجود نداشته باشه.

 باید یک هدف غایی وجود داشته باشه تا انسانها اتحاد بکنند.

 مثلا ما وقتی می خوایم بریم یک مسافرتی، یک اتوبوسی باشه، یه عده ای اتحاد می کنند با همدیگه، با اون اتوبوس سفر بکنند.

 هدف رسیدن مثلا به شهر تهران است.

 اگر این شهر تغییر بکند و این هدف متفاوت باشه، اون جمع حاضر نیستند که متحد شوند و به آن راه بروند.

 پس نقطه اصلی آن هدف است.

 این هدف تعیین کننده است که این اتحاد شکل بگیرد یا نگیرد.

 حالا درباره این در یک مقدار آینده تر هم صحبت می کنیم.

 اما ما بیشتر بیاییم و خودمان را در باب این مساله ببینیم که این اتحاد چقدر قدرت دارد.

 این اتحاد اگر شکل بگیرد، قدرت چه کارهایی دارد؟

 قدرتی که الان بلامنازع در اختیار حاکمان است و طالبانی که در جهان حکمفرمایی می کنند.

 پادشاهان از کوچکترین شرایط زندگی ما در نظر بگیرید تا رده های بالا و زندگی اجتماعی ما در سطح جهانی از کوچکترین تا بزرگترین قدرت همیشه در اختیار اکثریت است اما همواره اقلیتی همه چیز را به دست گرفته اند.

 یعنی قدرت واقعی در اختیار آن اکثریتی است که همیشه خاموش اند و قدرت رو دو دستی تقدیم اون اقلیت قلیل و کوچکی کرده اند که در حقیقت و واقعیت قدرتی ندارند.

 اما به واسطه خاموشی به واسطه تفرقه اون گروه اکثریت همیشه در اون مکان های بالا هستند.

 این قدرت نهفته ای که فقیران، دردمندان و همه کسانی که مورد ظلم قرار گرفتند مظلومان دارند رو صدها برابر اون قدرتی است که در اختیار قدرتمندان است.

 شما در نظر بگیرید مثلا یک حکومتی مثل جمهوری اسلامی یا هر حکومت دیگه ای در جهان چه مقدار نیروی مسلح داره؟

 چه مقدار نیروی ضد شورش داره.

 چقدر قدرت داره برای مقابله؟

 شما در نظر بگیرید یک کارخونه ای با یک کارفرمایی رو.

 اون قدرت نهایی در اختیار اون هست که همه چیز در اختیار اون هست.

 همه ثروت برای اون هست.

 همه لذات برای اون هست.

 اما قدرت اون چقدره؟

 چه مقدار نیروی سرکوبگر داره؟

 چقدر قدرت واقعی داره؟

 حالا در برابرش اون سیل بیشمار فقرا رو تصویر بکنید.

 کارگران رو تصویر بکنید.

 مظلومان رو تصویر بکنید.

 اکثریت جامعه ایران رو در نظر بگیرید.

 حالا چه قدرتی داره؟

 هشتاد و پنج میلیون نفر مثلا در برابر پنجاه هزار صدهزار.

 شما برید بالا.

 اصلا یک میلیون نیروی مسلح.

 یک میلیون نیروی مسلح قسم خورده تا پای جان با ایمان در کمترین حالتش هشتاد برابر نیرو در برابرش هست.

 قدرت نهفته هست اما این اتحاد وجود نداره.

 این یکپارچگی وجود نداره که این قدرت بروز پیدا کنه.

 در تمام اشکال زندگی ما، در تمام اتفاقات اجتماعی وضعیت به همین شکله.

 یعنی اون اکثریت خاموش همیشه قدرت نهفته ای رو دارند.

 قدرت واقعی در اختیار اونهاست اما ازش استفاده نمیکنند.

 حالا یک جمع قلیلی هستند که با ارعاب که با سوءاستفاده از فرهنگ غالب که به واسطه تعالیم دارند استفاده میبرند از این شرایط و حاکم بر اون جمع کثیر هستند.

 ما این رو در جای جای زندگیمون و در جای جای جهان میبینیم.

 می‌بینیم اما قدرت حقیقی در اختیار اون مظلومان هست، در اختیار اون دردمندان و فقرا هست، در اختیار اون کارگران کارخونه هست تا صاحب اون کارخونه.

 تا اون ادم قدرتمند در اون کارخونه.

 قدرت حقیقی و واقعی در اختیار آن جمع کثیر است اما از آن استفاده نمی کنند.

 سعی می کنند تفرقه بیندازند.

 تفرقه بینداز و حکومت کن.

 رو همه شنیدین دیگه همه باهاش آشناییم.

 بزرگترین قدرتی است که می تونه یک حکومت رو جای بده، بهش مکان بده، جاه و مقام بده، باعث و تضمین کننده ی موجودیتش بشه.

 این اتحاد اگر شکل بگیره به ضربت کوچکی می تونه همه چیز رو از بین ببره.

 همه چیز رو تغییر بده.

 هشتاد میلیون ایرانی اگر برای نیم ساعت بیرون از خونشون باشند همه چیز تموم میشه.

 همه چیز در اختیار مردم قرار می گیره.

 هر اتفاقی برای مردم هست از آن مردم هست. هر حکومتی.

 حکومت های قدرتمند جهانی با بزرگترین قدرت هایی که در اختیار دارند، با عظیم ترین ارتش ها.

 آمریکا با اون قدرت عظیمش.

 اگر مردمش نخوان و اون اتحاد شکل بگیره در ظرف مدت 60 دقیقه میتونه همه چیز کنفیکون و تغییر پیدا بکنه.

 اما این تفرقه و تفرقه انداختن بین مردم همیشه جا داره و حکومت های مستبد و اصولا تمام قدرت ها، تمام کسانی که به اون جایگاه فرماندهی چشم دوخته اند به اون نظام فرمانده و فرمانبر اعتقاد دارند، غالب و مغلوب رو میسازند.

 از این حربه استفاده میکنند تا کارشون رو پیش ببرند.

 همه جای جهان هم از این قاعده مستثنی نیست.

 این قدرت نهفته باید روزی بیدار بشه.

 ببینید یک مبحثی رو ما مطرح کردیم در باب اینکه تفرقه می اندازند اما این تفرقه رو چجوری میتونن بندازن وقتی هدف مشترکی وجود نداره؟

 وقتی هدف مشترکی نیست شما نمی تونید از اون مردم توقع این رو داشته باشید که زیر یک پرچم زیر یک چتر قرار بگیرند، برای یک هدف غایی باهم تلاش بکنند.

 یکی یک هدف مشخص دیگه ای داره، یکی یک هدف مشخص دیگه ای داره.

 این دو با هم جمع شدنی نیستند و حاضر نیستند زیر یک چتر قرار بگیرند.

 اونها از این نقطه سوء استفاده می کنند.

 از این تمایز اهداف استفاده می کنند.

 وقتی نقطه ی مشترکی وجود نداره تا اینها زیر یک چتر جمع بشن.

 حالا اون غاصبان، حالا اون قدرتمندان، قدرت پرستان، اون حاکمان و فرماندهان اون حکومت های ظالم میان استفاده و سوء استفاده می کنن از این نداشتن هدف و راه خودشون رو پیش می برند، تفرقه می اندازند و حکومت می کنند.

 حتی اگر ریشه هایی اتفاق بیفته، جوونه بزنه.

 انسان هایی در کنار هم جمع شوند، حاضر باشند با هم همراه شوند.

 به سرعت آن حکومت ها و قدرت ها سعی در برهم زدنش داره دیگه میخواد از بین ببرتش.

 حالا به یک دستاویزی میتونه به راحتی این ها را از بین ببره و اون هم اون نداشتن.

 اون هدف مشترک است.

 یعنی اگر در یک اصولی با هم همراه نباشند به واسطه یک فرقه ای در کنار هم قرار گرفته باشند، به راحتی میتونه کسی این ها رو از بین ببره و اتحاد رو از بین ببره.

 با به نوعی پر رنگ کردن اون اصول در برابر اون فروع همه چیز از بین میره دیگه.

 یعنی شما در نظر بگیرید که یک جماعتی با دو طیف فکری مثلا سیاسی دو اعتقاد مختلف مذهبی زیر یک چتری قرار گرفته اند در فروع حاضرند که با هم همکاری بکنند.

 اون فروع مثلا از بین بردن یک حکومته.

 این فروعی است که در برابر اون اصول رنگ میبازه.

 یعنی اگر یک جماعتی پیدا بشه که حالا اون اصول رو، اون تفاوت مذهبی رو هی پر رنگ بکنه، این جماعت به راحتی رو به اضمحلال میره، اون اتحادشون از بین میره، در کنار همدیگه قرار نمیگیرن چون سر یک اصولی با هم موافق و همراه دیگه نیستند.

 یک فروع مشخصی بوده مثلا برای نابودی یک حکومت.

 اما وقتی در اصل با هم مشکل دارند همه چیز از بین میره مگر اینکه اون هدف غایی و نهایی تمام این گروه ها مثلا نابود کردن اون حکومت مشخص باشه.

 اونجاست که هر چه قدر هم چون اصلی ترین میشه دیگه میره نوک اون هرم.

 المان ها و باورها و ارزش ها قرار میگیره.

 تمام دنیا بر پایه همین انتخاب هاست دیگه انسان ها به واسطه انتخاب هایی که میکنند توی زندگیشون بر اساس ارزش گذاری هایی که میکنند راه ها رو به پیش میبرند.

 حالا اگر اون هدف غایی قرار بگیره و اون نابود کردن اون حکومت و تغییرش مثلا بشه هدف غایی.

 این جماعت می تونن پیروز این میدان بشن.

 می تونن اتحادشون رو ادامه بدن.

 اما اگر در اصول با هم مشکل داشته باشن و این موضوع اصلی نباشه، براشون موضوع اصلی نباشه، قاعدتا به راحتی می تونن تفرقه بندازن.

 دائما در حال این موضوع هستند.

 دائما قدرتمندان در تمامی اشکال مختلف چه در یک حکومت باشه، چه یک رییس کارخونه باشه یا هر جای دیگه ای، دائما در حال پیدا کردن این نقاط اشتراک نقاط تفاوت هست، از بین بردن اون نقاط اشتراک هست.

 سعی می کنه اینها از بین بره چون از اون اتحاد می ترسه.

 چون اون اتحاد به راحتی می تونه همه چیز رو عوض بکنه.

 مثلا بریم سر یک کارخونه، یک کارخونه ای رو در نظر بگیرید که جماعتی کارگر درش مشغول کار هستم.

 اینها باور دارن به اینکه حقوقشون داره پایمال میشه حق خودشون رو نمی گیرن.

 در ازای کاری که می کنند درآمد درستی ندارند.

 از اون سودی که داره اون کارخونه می بره به عدالت و انصاف بهره نمی برند.

 حالا اگر در این راستا با هم هم هدف باشند، اگر هدف مشخصی داشته باشند، یک روز کار نکردن اون کارگران مساویست با از بین رفتن تمام سودها.

 حالا هر خواسته ای که اونها داشته باشند قابل اجراست.

 وقتی همپایه هم باشند بدون وجود اونها هیچ ثروتی شکل نمی گیره.

 هیچ کاری انجام نمیشه.

 هیچ ارزشی به وجود نمیاد که حالا اون کسی که منتفع از این موضوع هست بخواد ازش بهره ای ببره.

 پس مجبوره که سر خم بکنه در برابر خواست اونها.

 اما به سرعت سعی در از بین بردن اون اتحاد داره.

 نکته ی اول این هستش که اصلا اتحادی شکل نمیگیره.

 به دلایل مختلف.

 هدف غایی وجود نداره که بخوان همه زیر یک چتر قرار بگیرند.

 موضوعات مختلفی از این دست در کنار هم قرار میگیره که اینها در کنار هم نباشند، اتحاد شکل نگیره و اگر شکل گرفت به واسطه ی سست بودنش به راحتی از بین بره و ما همیشه با جماعت زورگو و مستبدی روبه رو هستیم که در پی از بین بردن این اتحاد هستند.

 برای به وجود آوردن این اتحاد ما باید نقاط مشترک رو بشناسیم.

 یعنی صحبت کردن های توخالی در باب اتحاد، اتحاد مردم در کنار هم.

 مردم باید متحد بشن.

 اینها راهگشا نیست.

 اینها آب در هاون کوبیدنه.

 تا صبح گفتن این موضوعات که راه به جایی نمیبره.

 اینکه شما همیشه بگید ما باید متحد بشیم، متحد سر چی بشیم؟

 مثلا جماعتی که در ایران وجود دارند با عقاید مختلف سیاسی که نمیتونن با هم متحد بشن.

 سر چه موضوعی می خواهند متحد بشن؟

 وقتی تفاوت نگاه های سیاسی از زمین تا آسمان بین اینها هست چجوری می خوان با هم متحد بشن؟

 وقتی یک طیفی حکومت آینده رو در جمهوریت تعریف می کنند و یک جمعی در پادشاهی، اینها در اصول با هم مخالفند، اصلا این اصول در کنار هم قرار نمیگیره.

 حالا شما تا صبح درباره این موضوع صحبت بکنید که بله اینها موضوعات فرعی هستش.

 ما در حقیقت هر دوی این دو نوع حکومت میتونن ضامن وجود دموکراسی باشند.

 تا صبح درباره این موضوعات صحبت بکنید.

 اینها قابل شکستن هست.

 یعنی اون قدرت غالبه به راحتی میتونه این رو از بین ببره چون پایه ای نداره.

 چون اصول هست.

 شما اصول تون رو قرار میدید بر یک موضوع از بین بردن سلب کردن هیچ ایجابی در پشتوانه اش نیست.

 هیچ تصویری در باب به وجود آوردن به مردم نمی‌دید.

 یعنی مدام تصاویر را نگاه بکنید.

 همه و همه دارند صحبت از یک چیز می‌کنند مثلا از بین بردن جمهوری اسلامی.

 حالا ما یک موضوع داریم از بین بردن جمهوری اسلامی می‌شود هدف.

 هدفی که اصلا غیر ممکن.

 شما هدف را فقط در باب نابودی بگذارید.

 بدون هیچ بازتولیدی.

 بدون اینکه شما بخواهید در باب تغییری صحبت بکنید که یک تصویر جدیدی به شما بدهد.

 اصلا این دو تا باید در کنار هم باشند.

 شما وقتی در باب باورها صحبت می‌کنید، نقطه سیاه در برابر نقطه سفید معنا پیدا می‌کند.

 این موضوع اگر بده این موضوع خوب در برابرش هست.

 از نقطه آ قراره به نقطه بی برسیم.

 اما کل این ساختار داره در باب یک چیز صحبت می‌کنه نابود کردن و از بین بردن مثلا جمهوری اسلامی.

 بدون هیچ برآیند دیگه ای.

 بدون اینکه به شما تصویری بده در باب اینکه خب اگر این از بین رفت قراره چی بشه؟

 وقتی به این مرحله می رسیم خب مشکلات از اونجا شروع میشه.

 حالا یه عده ای میگن اون در آینده مشخص میشه. نه نمیشه.

 همچین چیزی که قابل وصول نیست.

 همچین چیزی قابل پیش رفتن نیست.

 یعنی ما باید به یک نقطه مشترکی برسیم در این موضوع مشخص ما یک تصویری از اون نقطه سفید بدیم، از اون نقطه ایده آل بدیم، از اون هدف نهایی مون بدیم با تصویر کردن این اون زشتی ای که امروز وجود داره قراره از بین بره.

 قراره تغییر بکنه اما قراره تغییر از نقطه آب به شکل بگیره.

 وقتی این تغییر وجود نداره، فقط شما در باب این از بین بردن این نقطه دارین توضیح میدید.

 خب کسی حاضر نیست چون نقطه بی نامشخصه.

 مشخصه وقتی هنوز در باب مثلا یعنی موضوعی نیست که ما در باب نوع حکومت آینده صحبت میکنیم به خاطر اینکه یک تعریف مشخصی که در باب تمام اینها نیست، یک تعریف مشخصی در باب رسیدن به اون آینده نیست، تماما یک سری توضیحات کلی هست.

 رسیدن به دموکراسی، حقوق بشر و موضوعاتی از این دست بدون ریز شدن در این موضوعات، بدون تعریف دادن از این موضوعات.

 شما مدام دارید در باب مثلا دموکراسی صحبت می کنید بدون اینکه ریز بشید.

 ما الان چند تا مثلا در ایران خودمون در بین این انسان هایی که در پی تغییر هستند کتاب داریم در باب دموکراسی.

 من منظورم این نیست که بیان و مضامین دموکراسی رو به صورت علمی درباره اش صحبت بکنند که حتی این کار هم درست نشده.

 منظورم این هستش که مثلا چند تا داستان میشناسید که در باب دموکراسی صحبت کرده باشه که یه تاثیری گذاشته باشه.

 چند تا شعر می شناسید؟

 چند تا فیلم می شناسید؟

 چقدر از طریق هنر و فرهنگ سعی شده این مضامین به مردم بیان بشه؟

 باهاشون روشون تاثیر بذاره؟

 در باب حقوق بشر چند اثر رو سراغ دارید؟

 در زمینه هنری؟

 در زمینه علمی.

 در هر زمینه ای بتونه راهکاری باشه برای اینکه مردم با این موضوع آشنا بشن.

 وقتی شما یک تعریف کلی میدید رسیدن به دموکراسی و حقوق بشر بدون اینکه روی مردم تاثیر گذاشته باشید و تعاریف درستی نسبت به اینها به نوعی بهشون داده باشید که ملکه ذهنشون شده باشه، همه باهاش آشنا باشن، همه بدونن.

 یعنی وقتی شما میگید مثلا دموکراسی.

 همه بدونن منظور چیه.

 وقتی این وجود نداره پس یک اصل واحدی وجود نداره که مردم بدونن از این نقطه قراره به چی برسه.

 قرار هستش که بروند و برسند به یک موضوعاتی شبیه به اون چیزی که شما دارید تصویر می کنید.

 نمونه عینی که برای لمس کردنش ندارن.

 یعنی خودشون که تجربش نکردن.

 تصویر درستی هم که از طریق فرهنگ و هنر بهشون داده نشده تا تاثیر بگیرن.

 ما نه دربارش صحبت کردیم.

 حتی از نظر علمی هم مثلا کتاب هایی ننوشتیم که در باب این ساختارها به طور کلی درست و اصولی صحبت بکنیم.

 اگر کردیم درست بین مردم ترویجش ندادیم.

 تبدیل به یک شکل درستی نشده.

 حالا قراره که برن برای این یک نمونه بیرونی پیدا بکنن میرن دنبالش در بین کشور های دیگه میگردن.

 حالا کشور های دیگه ای وجود دارند که در نکته اول در بعضی از این مسائل و مصادیقی که دارن بیان میکنن اشتباه عمل کردند، راه های اشتباهی رو رفتند چه در طول تاریخ چه در حال حاضر شون در باب حقوق بشر صحبت کردند.

 خودشون حقوق بشر رو زیر پا گذاشتند.

 در باب دمکراسی صحبت کردند.

 خودشان دمکراسی را از بین بردند.

 یک بخشی را خودشان از بین بردند.

 خودشان نابود کردند.

 حالا این یک بهانه ای داده برای آن کسانی که قرار بوده این اتحاد را از بین ببرند.

 حالا هی این را بزرگتر می کنند، هی در بوق و کرنا تر می کنند.

 آن کاری که قرار بوده آن جماعت مخالف انجام بده.

 آن جماعت موافق و قدرتمند که قدرت را در اختیار دارد با تمام ابزاری که در اختیار دارد به پیش می برد و آن ارزش را بی معنا می کند.

 خرده نمیشه گرفت.

 مسلما همه چیز در اختیار اون قدرتمندان هست.

 در تمام جهان قدرت غالب رو در اختیار دارند.

 درباره اش صحبت کردم اصلا قابل لمسه.

 اینکه من درباره اش صحبت کردم موضوع مهمی نیست.

 موضوع این هست که شما به جهان پیرامونتان نگاه کنید، همه چیز در اختیار قدرتمندان است.

 همه چیز در اختیار آن قشر غالب است.

 در ایران خودمان همه چیز در اختیارشان است.

 صدا و سیما در اختیارشان است.

 تعلیم و تربیت در اختیارشان است.

 همه چیز را در اختیار گرفتند و مردم را تعلیم دادند.

 حالا می خواهند یک ارزشی که ساخته شده را از بین ببرند.

 چند بهانه در اختیارشان هست.

 با استفاده از آن مدام ترویجش می دهند، مدام بزرگترش می کنند، از همه چیز استفاده می کنند برای ترویج دادن این فکر مسموم خودشان و آن ارزش ساخته شده از بین میره.

 حالا جماعتی که قراره زیر یک پرچم کنار هم بایستد، زیر یک چتر در بیاید و اون رو معیار قرار بده.

 فرای آن سلبی که مدام دارد تکرارش می کند که ارزشی به وجود نمیاره تا مردم به پشتوانه ایمان به اون کاری انجام بدن.

 شما نمی شه ایمان تو نابود کردن یک چیزی باشه. همین.

 تمام ایمانتون خلاصه بشه در نابود کردن مثلا جمهوری اسلامی.

 مگه میشه این ایمان کسی باشه؟

 اصلا پایه ای به وجود اومدن یک ایمان.

 دو رکن رو داره.

 یعنی شما نقطه آبی رو باید داشته باشی.

 سفیدی سیاهی رو باید داشته باشید.

 حالا یه تعریفی میکنید در باب اون سفیدی.

 اون سفیدی رو سعی در از بین بردنش داره.

 اون حکومت غالب و به راحتی هم موفق میشه تا اون رو از بین ببره.

 همیشه ما درگیر این موضوع هستیم.

 همیشه این قدرتمندان میخوان که این رو از بین ببرن.

 پس ما باید نقاط مشترک قدرتمندی داشته باشیم که قابل از بین رفتن نباشه تا این اتحاد شکل بگیره.

 با شعار دادن اتحاد شکل نمیگیره.

 با نقاط مشترکی که وجود داره.

 با وجود یک ایمان، با وجود یک هدف غایی که برای همه یکسانه.

 با تصویر کردن اون آینده ای که همه بهش اعتقاد دارن، یک تصویر مشخص.

 یعنی من امروز صحبت از این میکنم که من میخوام به یک آزادی ای برسم.

 آزادی ای که تعریفش مشخصه تعریفش آزار نرسوندن به دیگران هست.

 تعریفش احترام به دیگر جان‌ها هست.

 پس من یک چارچوب مشخصی را تصویر می‌کنم.

 حالا می‌خواهم به اون برسم.

 اون هدف غایی من هست دیگه.

 من قراره از نقطه A به اون نقطه برسم.

 نقطه ای که نقطه مخالف من هست.

 امروز مثلا جمهوری اسلامیه و فردای ما قراره رسیدن به اون هست.

 حالا اگر بتونم جماعتی رو دور این موضوع جمع کنم، اون اتحاد شکل می‌گیره.

 حالا تصویری که من دیدم نسبت به اون آرمان و ایده خودم پتانسیل این را دارد که یک جماعتی حولش جمع بشوند.

 این اعتقادات و باورها و این موضوعاتی که من دارم درباره‌اش صحبت می‌کنم یک اعتقادات گسترده ای است در باب اینکه من به چه نوع حکومتی اعتقاد دارم، در باب اینکه من چه جهانی را تصویر می‌کنم.

 دو کتاب هست به اسم جهان آرمانی و قلمرو آرمانی که در اونها من تصویر دادم از اون ایده آلی که دارم.

 طی مرور زمان هم در همین برنامه به نام جان سعی می‌کنم در بابش صحبت بکنم و برای رسیدن به هدفمون باید یک نقطه ای رو داشته باشیم که بهش برسیم که من توی اون باورها سعی کردم اون نقطه رو تصویر بکنم.

 نقطه ای باشه که حاضر باشند جماعتی زیر اون سیطره قرار بگیرند، حاضر باشن زیر اون پرچم برای رسیدن به اون هدف غایی تلاش بکنند.

 پس تنها راه رسیدن به اون اتحاد فقط داشتن یک هدف مشترک است.

 هدف مشترکی که فقط و فقط منحصر به از بین بردن نباشه، ایجاب رو در خودش داشته باشه، ایجاد رو در خودش داشته باشه، بتونه موضوعاتی رو برای عرضه داشته باشه، بتونه جهانی رو تصویر بکنه که من ایده‌آلم این هست.

 حالا جماعتی باشن که با دیدن این رویاها، با دیدن این آرزوها حاضر باشند این آرزو را هدف غایی خودشان بکنند.

 حاضر باشند برای اون هدف از جونشون بگذرن.

 تا نرسیدن به اون هیچ اتحادی به وجود نمیاد.

 پس ما تا اینجا در باب این اتحادی صحبت کردیم که لزوم اصلیش داشتن یک هدف غایی مشخص است و امروز اگر شرایط ما به این شکل هست به دلیل نداشتن اون هدف مشخص بین مردمه که اون اتحاد هیچوقت شکل نمیگیره.

 اگر اتحادی قرار به شکل گرفتن باشه بلافاصله توسط زورمندان و قدرتمندان از بین میره و همه چیز نقش بر آب میشه چون پایه های سستی داره.

 در یک وهله قدرت این رو نداشته تا یک موضوعی رو به وجود بیاره، آرزویی رو بسازه، با مردم آرزویی رو مطرح کنه که دنبال رسیدن به اون آرزو باشند و فقط و فقط همه چیز رو در نابود کردن تصویر کرده.

 این یکی از دلایل عمده میشه که به راحتی بتونن تفرقه بندازن و از بین ببرنش.

 یک راه دیگش هم این هستش که ما داریم در باب چیزی صحبت میکنیم که هدف غایی رو تصویر کردیم که تصویر درستی ازش به مردم ندادیم.

 یعنی اگر ما همه چیز رو در دموکراسی تعریف کردیم چرا نباید در باب دمکراسی صحبت کرده بشه؟

 چرا نباید آثار هنری فراوانی در این زمینه وجود داشته باشه که دموکراسی رو در قالب یک داستان با مردم درمیون بذاره و تاثیرش رو از طریق داستان روی مردم بزاره؟

 چند تا داستان من این رو یک بار دیگه هم گفتم.

 چند تا داستان کسی خاطر داره که در باب دمکراسی صحبت کرده باشه، تعریف درستی نسبت به دمکراسی داده باشه و کسی که اون کتاب رو خونده و داستان رو خونده در نهایت به معنای دموکراسی رسیده و دلش برای داشتن دمکراسی قنج رفته و دوست داشته اون دمکراسی رو تجربه کنه، تصویر بکنه.

 بهونه بسیاره و به راحتی میتونن اون رو از بین ببرن.

 صحبت از آمریکا مثلا میکنم آمریکا قبله آمال دموکراسی جهانیست و مهد دموکراسی جهان هست.

 دیگه خیلی ها تصویر و تصوری که نسبت به دموکراسی دارن هرچند واقعی نیست اما چیزی که در گوش ها داده شده مهد دموکراسی جهان آمریکا رو میدونن.

 حالا در باب آمریکا چقدر نقاط منفی وجود داره که بخوان گسترشش بدن و بزرگش کنن؟

 چون شما تصویر درستی ندادید.

 مردم قرار بوده و تنها راه در برابرشون این بوده که چنگ به همون دموکراسی های ساختگی بزنن و ببیننش.

 و حالا راهکارهایی دارند که به راحتی اون رو زیر سوال ببرند.

 بلافاصله ارجاع بدن به مثلا بمباران وحشتناک اتمی آمریکا.

 ارجاع بدم به تاریخ پیدایش آمریکا و قتل عام ها و کشتارها و وحشیگری هایی که با سرخپوست ها کرده.

 ارجاع بدن به زندان ابوغریب.

 ارجاع بدن به وحشیگری هایی که توی افغانستان و عراق شکل گرفته و الی آخر.

 بهونه ها در اختیار هست بلافاصله می تونن این ایمان شکل نگرفته رو از بین ببرن.

 این اتحاد رو از بین ببرن.

 پس ما نیاز داریم تحت پوشش یک هدف مشخص که تصویر مشخص داره نقطه ی سیاه و سفید رو مشخص کرده و آرزو ساخته برای مردم.

 مردم رو متحد کنیم که در راه رسیدن به اون هدف غایی ایمان داشته باشند و حاضر باشند از جونشون بگذرند.

 جهانی که امروز مدام در حال بازتولید این هست که ایمان زشته بده باید از بین بره.

 ایمان مساویست با نادانی.

 نمی تونه از مردمان مردمان مومنی به وجود بیاره که مومن به طریقتی باشند برای تغییر. برای آزادی. نمی تونه.

 این قدرت رو نداره.

 شما نفی کردید اون ایمان رو نفی کردید.

 مدام در حال نفی اش بودید و امروز جامعه ساکنی رو به وجود آوردید.

 توهم اتحاد رو باید دور کرد.

 به اتحاد به چشم واقعیت نگاه کرد و یک هدف مشخص رو شکل داد.

 وقتی اتحاد شکل بگیره هر غیر ممکنی ممکنه.

 هر غیر ممکنی ممکنه.

 یعنی باز هم باید تکرار کرد.

 هر غیر ممکنی ممکنه.

 هر حکومتی با هر حدی از قدرت، با هر مقدار از نیروی مسلح به چشم بر هم زدنی از بین میره.

 هر نظام سلطه قدرتمندی در جهان نظام سلطه جهانی با یک اتحاد جهانی ظرف مدت یک ثانیه از بین میره.

 انسان باید فقط اراده بکنه یعنی نقطه ای داشته باشه هدف نهایی داشته باشه.

 عملی کردنش هیچ کاری نداره.

 روزی که این اتحاد شکل بگیره همه چیز در اختیار هست.

 پس باید برای رسیدن به این اتحاد تلاش کرد. تلاش درست.

 نه پیرو توهم تکرار کردن اتحاد.

 ما باید متحد شویم با ساختن یک هدف مشخص و یک آرزوی مشخص.

 رسیدن به آن رویای نهایی.

 زنده کردن ایمان در بین مردم.

 آن روزی که ایمان بین مردم زنده شود، اتحاد شکل می گیرد و به راحتی همه چیز را تغییر می دهد.

 در باب اتحاد.

 ساعتها میشه صحبت کرد و ما فقط یک اصولی رو اینجا درباره اش صحبت کردیم که در برنامه های آینده در باب موضوعات دیگر اگر خواستیم صحبت بکنیم شما یک تصویر و تصوری نسبت به این اتحاد داشته باشید.

 دوستان صحبت هایی که من در این برنامه می کنم در برنامه به نام جان برگرفته از باورها و ایمانی است که بهش اعتقاد دارم و این ایمان و اعتقاد رو با شما به اشتراک گذاشتند.

 تحت کتاب ها و شعرها و مضامینی از این دست.

 سعی کردم به چیزهایی که باور دارم جنبه ی عمومی بدم و با دیگران این موضوع ها رو به اشتراک بگذارم.

 اگر از این راه خوشتون میاد، اگر فکر می کنید این راه و دریچه ای برای تغییر هست، برای دگرگونی و انقلاب هست می تونید همراه من باشید.

 وبسایت جهان آرمانی در اختیار شماست تا به صورت رایگان به همه ی آثار من دسترسی داشته باشید.

 آثاری که در باب باورهام با شما درش صحبت کردم حالا چه در قالب شعر، چه در قالب داستان و چه با موضوعات تحقیقی و واقعیات و عینیات.

 می تونید مراجعه کنید، دریافت کنید و بزرگ ترین کمک شما به من قاعدتا در میون گذاشتن این راه و طریقت با دیگران است.

 برنامه ای به نام جان قصد داره در باب موضوعات مهم باورها، اعتقادات و دغدغه هامون به زبون ساده و بداهه صحبت کنیم.

 من نیما شهسواری و این برنامه به نام جان بود.

 ممنون که همراهم بودی.

 در پناه آزادی.