خب دوستان توی این قسمت مشخص ما قرار هست در باب قهرمان با هم صحبت کنیم.

 مسئله مهم و موضوع مهمی که زندگی جمعی انسان ها رو بارها و بارها در تاریخ تغییر داده باعث اتفاقات جمعی بیشماری بوده.

 اصولا وقتی ما به یاد قهرمان می افتیم و به این کلمه قهرمان فکر میکنیم میتونیم یه تصویر مشخصی برای خودمون داشته باشیم که قاعدتا حرکات جمعی انسانی در طول تاریخ ملزم به وجود قهرمان ها بود.

 حالا گاها این قهرمان ها مبدل به رهبر هایی در تاریخ شده اند و قدرت را هم از آن خود کرده اند و گاها هم با این.

 غول چند سر قدرت همراه نشدند و تنها و تنها عاملیتی برای تغییرات بوده.

 منظور از قهرمان هم در این قسمت مشخص همین قهرمان های سیاسی هست.

 یعنی موضوع قهرمان هایی هست که تغییرات سیاسی و اجتماعی و فرهنگی رو به وجود آوردن.

 یعنی بحث، بحث همون نقطه ی ابتدایی هست.

 یک نفر باید بایسته و این رزم و مبارزه رو آغاز بکنه.

 اون نقطه ی ابتدایی و اون جرقه ی اولیه ما در تمام حرکات اجتماعی و جمعی مون به نوعی انگار نیازمند آن جرقه ی ابتدایی هستیم.

 آن نقطه ی ابتدایی که یکی شروع کننده ی این جریان ها باشه، اون کبریت رو به باروت بزنه.

 اون نقطه ی ابتدایی را آغاز کند و این کنش را به جریان بیندازد.

 آن فنر کشیده شده را رها کند.

 و اصولا وقتی صحبت از این قهرمان می کنیم داریم در باب آن عاملیت ابتدایی صحبت می کنیم که حالا شروع کننده ی این حرکات جمعی باشد.

 قهرمانی که می تواند یک جماعت بی شماری را با خود همراه کند و جماعتی بی شماری را وارد میدان بکند و برای آنها مبدل به الگوی رفتاری بشود.

 آنها را همسو با خودش وارد این میدان بکند.

 خب قاعدتا دلیل ابتدایی ای که باعث شده انسان ها تا این اندازه دردمندانه نیازمند این قهرمان ها باشند، تهی کردن وجود خودشان هست.

 یعنی شما مواجه می شوید با تاریخ سرشار و فرهنگ عمومی که در جای جای جهان در راستای این تهی کردن انسان ها از خویشتن بوده، همواره انسان ها را نیازمند به دیگران تعبیر و تفسیر کرده.

 همواره انسان هایی بودند که از خود تهی بودن، خود را دارای ارزش و اعتباری ندانستند و اصولا میل و رغبتی به خویشتن نداشتند و این عاملیت اصلی ای بوده که شما مواجه شدید با قهرمان های بیشمار که حالا انسان ها به واسطه این قهرمان ها وارد میدان می شوند.

 الگوی رفتاری از آن قهرمان ها بگیرند، آن ها را سرلوحه ی خود بکنند.

 به واسطه تعالیم و تربیتی که در همه جای جهان جاری و ساری بوده، تحت هر عنوانی ریشه ریشه های همان مبحث الهی و خداوندی هست.

 همان اعتقادی که یک قدرت ماورایی را تعبیر و تفسیر می کند.

 حالا در جای جای جهان و در تمامی افکارها و انگاره های مختلف، انسان ها به همین شکل وجود داشت.

 گاها شما مواجه می‌شدید با آن شکل توحیدی که در ادیان ابراهیمی وجود داشته که حالا یک بار الله و یهوه و عیسی و الی آخر تصویر شده و در جای دیگری با توجه به قدرت های دیگری که تعبیر و تفسیر شده، باز هم یک قدرت ماورایی را مشخص کرده و جماعت دربندی که باید به او آویزان باشند.

 این تهی کردن انسان ها از آن قالب خویشتن است.

 این انسان هایی است که حالا نیاز مندانه در پی یک قهرمان می گردند.

 اصولا آنها معتاد به این قهرمان ها هستند.

 شما وقتی مثلا مواجه می‌شوید با این افکاری که پیرامون ظهور هست.

 حالا چه در اسلام باشد، چه در میان مسیحیان باشد و چه در برابر باورهای بی شمار دیگرانی باشد، شما مواجه می‌شوید با این تهی بودن خویشتن.

 اینکه شما آرزومندانه در پی یک ناجی میگردی که حالا اون بیاد و همه چیز رو تغییر بده؟

 پس قاعدتا ما مواجه هستیم با این فرهنگ قهرمان پروری که به واسطه ارزش هایی که اتفاق افتاده در طول سالیان و تعالیمی که به انسان ها داده شده، همواره اینها اینگونه معتاد وارانه در این داستان قدم برداشتن تا قهرمانی رو به پیش بیارن و به پیش ببرند و در نهایت در پشت این قهرمان قرار بگیرند و آرزوها و خواسته هاشون رو به پیش ببرند.

 گاها این قهرمان ها به پدیدار شدند تا آرزوی اونها رو به پیش ببرند ولی ما مواجه شدیم با قهرمان هایی که آرزوهای خویشتن رو مطرح کردند و جماعتی رو با خود همراه کردند.

 در مجموع ما مواجه میشیم با این تصویر مشخصه در برابر که به واسطه فرهنگ و تعالیمی که انسان ها دیده اند و این تهی انگاشتن خویشتن همواره نیازمند به پدید آمدن ناجی و قهرمان بودند و مبدل به یکی از ارزش های فرهنگی در تمام جوامع مختلف شده و حالا شما مواجه میشید با این قهرمان پروری ای هم که صورت میگیره و حالا سعی میکنند که خود رو در اون جایگاه ناجی تصویر کنند.

 پس ما مواجه هستیم با این تعبیر و تفسیری که میشناسیم.

 اما این یکی از اون بخش های واقعی جهان پیرامونمون هست که قاعدتا ما باید گام برداریم برای تغییر دادنش.

 برای اینکه انسان ها به اون ارزش خویشتن باور بیارن، خودشون رو عامل اصلی تغییرات بدونن و در نهایت به اون قهرمان بودن در خویشتن برسن و خود رو اون قهرمان اصلی تصویر بکنن.

 خب قاعدتا این کار فرهنگی هست که باید انجام بشه تا این ارزش تغییر بکنه و این انگاره ی تازه پدید بیاد تا انسان ها به این مرحله و این مرتبت در راستای باور به خویشتن برسند و خود را قهرمان تمامی تصاویر تصویر بکنند.

 اما فارغ از این، ما مواجه هستیم با واقعیتی که امروز در جهان وجود دارد و این که انسان ها میل و رغبتی به داشتن قهرمان ها دارند، میل و رغبتی دارند و نیازی به این پدید آمدن ناجیان دارند تا خود را در کنار او و در صف او قرار بدهد.

 اصولا این میل و رغبتی که در راستای پدید آمدن این ناجیان شکل گرفته و آن ها را از این تکاپوها برده، دیگر به فعلیت خویشتن حتی فکر هم نمی کنند.

 در پی این هستند که حالا آن قهرمان پدید بیاید و بعد آن مشکلات را مرتفع کنند.

 یعنی حتی شما مواجه می شوید با این قهرمان پنداری هایی که حتی از یک فرد تصویر ماورایی می دهند.

 اصلا لزوم وجود او را گره می دهند با تمام تغییرات.

 اصلا تمامی تغییرات قرار است به واسطه حضور این ناجی اتفاق بیفتد.

 چیزی که در یک اشل کلی و بزرگش همتای امام زمان و مسیح شکل می‌گیرد و در یک اشل کوچک خودش هم شما مواجه می‌شوید با میل و رغبتی که در کنش برای انسان‌ها وجود ندارد و خود را نیازمند ظهور آن ناجی می‌دانند که حالا آن ناجی می‌تواند یک قهرمان سیاسی باشد، یک قهرمان فرهنگی باشد، یک شخصیت و یک کاراکتر مردمی باشد تا در نهایت او به میدان بیاید و تغییرات را به وجود بیاورد و این عاملیت خویشتن را از میان ببرند که این‌ها به واسطه همان تعالیم اشتباه و تعالیم پوسیده‌ای است که در سراسر جهان هم وجود دارد.

 برگرفته از آن نگاه الهی است اما به اشکال مختلف.

 در جای جای جهان سعی شده بهش بال و پر داده شود.

 پس در مجموع مواجه هستیم با آن تعریفی که تحت عنوان قهرمان می‌شناسیم.

 قهرمانی که قرار است او نوک پیکان باشد و قرار است اون باروت رو آتیش بزنه قرار هست که جریان ابتدایی رو شروع بکنه.

 ما با یک همچین تصویری از قهرمان ها رو به رو هستیم.

 گفتیم به واسطه تعالیم اشتباه اتفاق افتاده ولی مبدل به یک ارزش جمعی شده و امروز ما باهاش روبه رو هستیم.

 در طول تاریخ خیلی بیشتر از این ها هم بهش ارزش داده میشده و شاید در جهان امروز حالا کمتر بهش ارزش داده میشه.

 حالا انسان ها سعی میکنن بیشتر و بیشتر به خویشتن باورمند بشن.

 شاید به واسطه همین هست که پیرامون وقتی جهان مدرن صحبت میکنن و پیرامون انقلاب ها صحبت میکنن، صحبت از این میکنن که رهبریت در این انقلاب های مدرن دیگه شکل نمیگیره.

 حالا قرار نیست که کسی رو قدیس گونه در اون نقطه هرم قرار بدن و او را بپرستند و مبدل به رهبر بکنند.

 شاید این همون تغییراتی است که حالا ارزش ها داره کم کم تغییر میکنه تا ما به اون نقطه ای برسیم که قرار باشه به خویشتن، به فعلیت خویشتن مان باورمند باشیم تا به واسطه این خویشتن و باور به خویشتن، تغییرات را به وجود بیاوریم.

 همانگونه که در جهان، در واقعیت جهان، در طول این سالیان متمادی هم همینگونه جهان به پیش رفته، انسان ها به واسطه عاملیت شان تغییر ها را به وجود آورده اند نه به واسطه قهرمان.

 اگر قهرمانی در نوک پیکان وجود داشته تا استارت اولیه رو بزنه و اون جرقه ابتدایی رو روشن بکنه.

 اما باز هم عمل جمعی انسان ها و به خودی خود باور به خویشتن شون بوده که اونها رو وارد میدان برای تغییر کرده و اصولا همین انسان ها بودن که تونستن تغییرات بزرگ و عمده ای رو در سراسر جهان هم به وجود بیارن.

 شاید این تغییرات کوچک هست که کم کم داره وارد میدان و عرصه میشه تا بتونه فرهنگ جمعی رو تغییر بده در سراسر جهان تا در نهایت انسان ها به این باور برسند که خویشتن خود و فعلیت خویشتن رو میدان دار کنند تا جهان را تغییر دهند.

 اما با توجه به تمام این تفاسیر باز هم شما شاهد این میل به انسان، میل در وجود انسان ها هستید که باز هم خود را نیازمند وجود قهرمان ها می دانند.

 به واسطه همان تعالیم چندین هزار ساله به واسطه بلندگویی که در اختیار آن ها هست، قدرتی که در اختیار آن ها هست، تکرار شوندگی بیش از حدی که اون ها دارن انجام میدن و حالا به واسطه تمام این ها باز هم شما شاهد این قدرت قهرمان سازی هستید.

 اما وقتی شاهد جهان امروز و جهان حال هستید، حالا این فقر قهرمان رو می بینید.

 این فقدان قهرمان رو می بینید.

 همه خلاصه شده در این نیست که دیگه قهرمانی ظهور نمیکنه.

 اما موضوع سر این هست که جایی برای پیدایش این قهرمان ها وجود نداره.

 حالا قرار هست اگر صدای کم توانی از او هست که به شکل نجوا شنیده میشه با یک سیل عظیمی از فریاد ها پوشونده شد و دیگه صدایی ازش شنیده نشه.

 چیزی که در همه جای جهان وجود داره یعنی شما مواجه میشید صدای پرتوانی که مدام به عنوان مثال در راستای تغییرات اجتماعی، شرایط اسفناکی که در سراسر جهان پیرامون موضوعات مختلف وجود داره در باب مسائل اقتصادی.

 یعنی شما تصور کنید در ایران ما هم شرایط اقتصادی وحشتناکی وجود داره.

 مثلا در خود آمریکا هم شرایط اقتصادی بدی وجود داره.

 حالا قاعدتا ایران و آمریکا قابل قیاس با هم نیستند و قیاس مع الفارق نیست و نباید این قیاس رو انجام داد.

 اما شما بیایید به هر دو جامعه نگاه کنید.

 از یک سو جامعه ایران با شرایط اسفناکی که نه تنها در زمینه های اقتصادی که در تمام زمینه ها باهاش دست به گریبان هست.

 از یک سوی دیگه جامعه آمریکایی رو نگاه کنید.

 حالا هر دوی این ها نیازمند تغییر هستند.

 باید تغییراتی رو در خود به وجود بیاورند.

 باید معترضینی به میدان بیایند تا به واسطه پرسشگری هایشان در نهایت به تغییراتی که لازم دارند برسند.

 اما شما شاهد هستید که حالا قهرمان ها دیگر جایی ندارند.

 اگر قهرمانی هم وجود داشته باشد، اگر ندا و صدایی وجود داشته باشد، تریبون ها در اختیار فریادهای گوشخراش جماعتی است که می خواهند خود را به جای قهرمان ها جا بزنند.

 حالا قرار است دیگر کسی در پی موضوعات مهم زیست خودش قرار نگیرد.

 قرار نیست که در راستای تغییرات اصولی پا به میدان بگذارد.

 حالا قرار است که این فریاد های توامان پر بشه و گوش ها رو پر کنه از فلان بازیگر مثلا فلان خواننده و اصولا قرار هست که حالا این ها فروخته بشن به جماعت.

 یعنی شما یک نگاهی به تصویری که مثلا در آمریکا وجود دارد بکنید که چگونه در اوج موضوعاتی که وجود داره و میشه دربارش صحبت کرد.

 مثلا میزان کارتن خواب هایی که وجود داره.

 شرایط اقتصادی و ناهماهنگی که وجود داره.

 این تفاوت طبقاتی که بیداد میکنه، اون یک درصدی که قرار هست کل ثروت رو در اختیار داشته باشن در برابر نود و نه درصد این جماعتی که باید همواره کار بکنه تا بتونه زندگی روزمره خودش رو گذران بکنه و عناوینی از این دست.

 اما اگر قرار هست شما وارد سینمای هالیوود بشید قرار هست که در باب ابرقهرمان ها صحبت بکنید، در باب تخیلات صحبت بکنید، هیچ صدایی رو نشنوید، از اون مشکلات بی شمار هیچ اعتراضی رو گوش ندید.

 قرار هست گوش ها پر بشه.

 خب این یک بخشی ست که توسط دولت و حکومت و قدرتمندان و ثروتمندان و تمام عواملی که دارند بهره می برند اتفاق می افته که حالا سعی بشه قهرمان های کاذب فروخته بشه به مردم.

 حالا قرار هست که اون ها گوششون پر بشه از فریادهای خوانندگان تا اون خوانندگان رو بپرستند و به جای خدا قرار بدن.

 در نهایت در داستان و راستای او حرکت کنند.

 حالا قرار است الگو هایی برای اون ها ساخته بشه که به اون الگو ها نگاه بکنن.

 بگن اگر شرایط بد هست، اگر بیشماران در فقر و بدبختی و نابودی هستند.

 اما نگاه کنید فلان کسی که مثلا در فقر و بدبختی بوده و اشغالگر بوده و پدرش اون رو ده بار فروخته اما این مثلا مبدل به یک فوتبالیست خوب شده، به یک والیبالیست موفق شده به یک بازیگر خوب شده و الان داره در نهایت ثروت و قدرت زندگی میکنه.

 حالا شما باید میل به این تصویر داشته باشید.

 حالا قهرمان ها تغییر میکنه.

 حالا قهرمان های کاذب به میدان می آیند.

 حالا قهرمان های کاذبی که قرار هست الگوی رفتاری این جماعت باشند.

 حالا دیگه ندایی از اون کسی که داره در باب تغییر صحبت میکنه، در باب دگرگونی صحبت میکنه، در باب مشکلات صحبت میکنه و اعتراض میکنه.

 دیگه صدایی از اون یاغی و یاغیان شما نمی شنوید.

 گوش ها پر شده از فریادهای توأمان این جماعت.

 جماعتی که قرار هست مردمان بی شمار رو مسخ بکنن و در مستی قرار بدن.

 در مستی لذت رسیدن.

 در فردایی به اوج.

 به دور از این که شما تصویری داشته باشید که از میان میلیون ها نفر اون یک نفر مبدل به اون بازیگر و فوتبالیست و الی آخر شده.

 این ها از یک سو اتفاقی است که توسط قدرتمندان و ثروتمندان و حکومتگران و.

 انسان هایی از این دست داره اتفاق می افته.

 اما میل مردم هم همین هست.

 به واسطه تعالیمی که حالا این مردم داده شدن، به واسطه عناوینی که در طول این سالیان باهاش درگیر بودن و مدام براشون تکرار شده.

 حتی میل درون اون ها هم همین سمت و سو هست.

 یعنی شما از یک سو مواجه میشید با این فشاری که داره از بالا اتفاق می افتد تا چیزی که شما بیشتر از همه چیز می بینید رو قبول کنید.

 این اصلا قاعده ایست که شما باهاش روبه رو هستید.

 هر چیزی رو که بیشتر در چشم شما فرو می کنند رو شما در نهایت می بینید.

 اگر جا و گستره ای دیدی برای شما به جا نگذارند که شما بقیه چیزها رو ببینید که شما محکوم به دیدن همون موضوع در برابر هستید.

 حالا اگر چشم و گوش و زندگی شما پر شده از همین روابط بی مفهوم، از همین موضوعات بی معنا، خب شما چیزی دیگه برای دیدن ندارید.

 اما فرای اون میل، در وجود اونها هم در وجود انسان ها به شکل جمعی هم به همین سمت رفته.

 حالا تا چه اندازه به واسطه تعالیم ابتدایی بوده؟

 تا چه اندازه به واسطه تصاویر پرتکرار بوده و تا چه اندازه به واسطه خود شخص بوده؟

 این که تا چه اندازه دوست داشتن میل به پیشرفت داشته باشد، در نهایت خود را در اون نقطه هرم ببینند، در اون نوک هرم ببینند.

 اصلا تعاریف ارزش ها برای آنها اینگونه تعبیر بشه که نیازی نیست که همه ثروتمند باشن نیاز این هست که من ثروتمند باشم.

 این خودیت و منیت را برای آنها تصویر کنند نه در راستایی که به خودشان باور داشته باشند.

 برای تغییر در راستای اینکه دیگران را به زمین بزنند تا خودشان به آسمان ها بروند.

 همان اتفاقی که داره تصویر میشه در جای جای جهان، در ایران، در آمریکا، در دیگر کشورها.

 حالا شما روبرو هستید با این روی آوردن جمعی مردم به این قهرمان های کاذب.

 قهرمان های کاذبی که دیگر قرار نیست پیرامون تغییرات پیرامون موضوعات مهم زیست شان صحبت بکنند.

 حالا قرار هست که همه چیز را مثلا خلاصه در ثروت بکن.

 در رسیدن به شهرت بکن یا عناوینی از این دست را مبدل به ارزش بکنند.

 و حالا شما می بینید که چگونه مردم هم در همین داستان و داستان قرار می گیرند و به پشت همان قهرمان هم به پیش میرن.

 ما گفتیم انسان ها اصولا به واسطه تعالیمی که در طول این تاریخ پرتکرار دیده اند، منیت خود را از یاد برده اند و به خود باوری ندارند.

 حالا یک الگوی رفتاری در برابرشان قرار می‌گیرد و قهرمان تازه تصویر شده آنها را به این سمت و سو هل می‌دهد تا در نهایت خویشتن را ببینند.

 در آن اوجی که او تصویر کرده، در آن نگاهی که او به آنها خورده، در نهایت حالا این مردم هم راه و چاره ای برای خود نمی‌بینند به جز تکرار کردن.

 یعنی شما مواجه هستید با تعالیمی که از ابتدا دارند اینها را پرورش می‌دهد برای اینکه به خود باوری نداشته باشند.

 حالا اینقدر اینها پر شده اند از عناوینی که دارد مغز اینها را، نگاه اینها را، گوش اینها و چشم اینها را پر می‌کند تا چیزی را اصولا نبینند و در نهایت یک نوک پیکانی را به آنها نشان می‌دهد که برای رسیدن او باید تلاش کرد.

 برای رسیدن به جایگاهی که او به آن رسیده و شهرتی که او دارد، ثروتی که او دارد، قدرتی که او دارد.

 حالا شما برای رسیدن به این جایگاه باید کاری که او کرده را بکنید.

 حالا این الگوی رفتاری در اختیار اوست تا به آن نوک پیکان برسد.

 قاعدتا من پیرامون این مباحث در ویژه برنامه هایی که در باب جهان مدرن دارم هم صحبت خواهم کرد.

 حتی ویژه برنامه ای تحت عنوان مسخ انسان دارم که در آن هم سعی می کنم درباره اش صحبت کنم.

 اما در این قسمت مشخص خواستم در باب این قهرمان و قهرمان کاذبی صحبت بکنیم که از یک سو انسان ها محتاج به وجود این قهرمان هستند و حالا حکومت ها و قدرت ها و قدرتمندان و زورگویان و تمام اشخاصی که سود می برند از شرایط حاضر استفاده می کنند تا قهرمانان کاذب را به مردم بخرند.

 از یک سو شما مواجه هستید که حالا دیگه قرار بر این هست که قهرمان ها خورانده بشود به مردم، قهرمان ها ساخته بشود.

 قهرمان ها را می پرورانند تا جایگزین قهرمانان حقیقی بکنند.

 اصولا سطح میل و خواسته مردم رو با همین قهرمان ها تغییر میدن و قهرمان های ساخته شده ای که به مردم الگوی رفتاری میده برای زیستن.

 حالا شما مواجه میشید با یک کشوری تحت عنوان ایران که حالا موضوع اصلی این جماعت مشکلات بیشمار اجتماعی و فرهنگی و سیاسی و اقتصادی ای که مردم باهاش درگیر هستند نیست.

 مشکلاتشون همون رسیدن به اون جایگاهی که اونها بهشون تصویر کردن هست.

 جایگاهشون رسیدن به اون قدرتی است که اونها براشون تصویر کردن.

 مدام در پی پول دویدن هست به هر قیمتی.

 با گذر از هر نوع خطوط اخلاقی.

 حالا شما مواجه میشید با این جایگزینی قهرمان ها و تصویر کردن قهرمان های کاذبی که ارزش ها رو هم از میان می بره.

 ارزش ها از میان برده می شوند و حالا اصول تازه ای تصویرگری می کنند و ما مواجه می شویم با این درخودماندگی جمعی که بیشماران از مردم ایران در این خواب غفلت فرو رفته اند و حاضر نیستند که بیدار باشند.

 خب ما گفتیم با توجه به تعالیم این مردمان، به خودی خود خویشتن را باور ندارند.

 قرار نیست که به خود باور داشته باشند تا عاملیتی برای این تغییر باشد.

 حالا مدام داره تصاویر بهشون داده میشه و پرتکرار خود هم این رو قبول میکنن تا در نهایت در یک وادی دیگه ای قرار بگیرن، در یک ریل دیگه ای قرار بگیرن و به یک مسیر دیگه ای برده بشن.

 حالا دیگه اینها در ریلی نیستند که تغییرات اجتماعی شکل بگیره.

 در اون ریلی نیستند که قرار باشه جهان به جای بهتری برای زندگی جمعی اون ها بدل بشه.

 قرار هست که اونها همه چیز رو برای خویشتن و در نهایت رسیدن به اون جایگاهی که براشون تصویر شده توسط قهرمان ها گام بردارند.

 از سوی دیگر شما روبرو هستید با قهرمان سازی هایی که آنها را به سمت ارزش های تازه ظهوری هم سوق می دهد.

 یعنی از یک سو قهرمان هایی که تصویر شده اند تحت عناوین مثلا بازیگران و خواننده ها و این مسائلی که می شناسید.

 از یک سوی دیگر حالا یک سری قهرمان های تازه ای هم توسط همین حکومت ها و زورمندان و قدرتمندان تصویب میشه تا ارزش های خودشون رو به اونها بقبولونه.

 و دلیل اصلی و نهایی ای که وجود داره اون فقدان ارزش های جمعی هست.

 این فقر فرهنگی است.

 این تعالیم نابه جایی است که مدام برای این ها تکرار شده.

 در نهایت شما با یک جامعه ای روبه رو میشید که پذیرای تمام این موضوعاتی است که به او خورانده شده.

 حتی گاها خودش هم در جست و جوی رسیدن به همین مضامینی است که برای او مدام تکرار میکند.

 دیگه کار از اون جایی میگذره که شما دیگه مواجه نیستید با جماعتی که تلاش میکنن مبدل به قهرمان بشن.

 حالا شما مواجه هستید با جماعتی از مردم که در پی ساختن قهرمان های کاذب هستند.

 دیگه اینقدر به نوعی در این درس ها آزموده شدن.

 اینقدر دور از دنیای حقیقی و زیست واقعی که درگیرش هستند شده اند و اینقدر خود را غرق در این هذیان ها کرده اند که حالا خودشون در پی این هستند که این قهرمان ها را پدید بیاورند.

 قهرمان های پوشالی که مبدل به الگویی برای زیستن شون بشه حالا خودشون میروند و در جست و جویش میگردند.

 گاها توسط زورمندان و حکومت مندان به این ها تلقین میشه.

 این قهرمان ها گاها با تصویرگری مدام و در چشم کردن این ها مبدل به قهرمان ها میشن و در نهایت به اون جایگاهی می رسن که به واسطه این تعالیم پرتکرار و دیدن این تصاویر حالا خودشون مبدل میشن که این قهرمان های پوشالی رو تصویر کنن.

 ما در نهایت در یک هذیانی از بطلان هستیم که به واسطه وجود بنیان هایی از همین بطلان ها هم شکل گرفته.

 یعنی شما روبرو میشید با این هذیان گویی ای که از ابتدا شکل گرفته.

 حالا این هذیان مبدل به اصلی شده برای این جماعت.

 حالا خود این مردم هستند که در به در به دنبال این هذیان ها هستند.

 به دنبال این بنیان های پر از بطلان هستند.

 حالا اصولا مردمی هستند که خود دارند این قهرمان ها رو پدید می آورند و به وجود میارن.

 چرا که از اون نقطه ابتدایی تعالیم داره به این ها مدام تکرار می‌کند که شما نیازمند قهرمان هستید.

 شما به خودی خود هیچ نیستید.

 حالا خیلی ساده میشه توسط زورمندان و قدرتمندان ارزش ها رو تغییر داد و میل رو تغییر داد.

 حالا به واسطه ارزش ها و میل های تغییر داده شده و در دل این بطلان ها انسان ها رو در این پوچی نگاه داشته اند.

 حالا خیلی ساده است که این ها خودشون درگیر هستند تا اون قهرمان پوشالی رو پدید بیارن که حتی نیازی نیست که اون ها تصویرگری کنند و پر تکرار این تصاویر رو به اون ها نشون بدن.

 در اون جایگاه ابتدایی که قرار بود ارزش ها تغییر کنه، اون تصاویر برای این ها نمایان شد.

 این ها مدام این تصاویر رو دیدند و در برابرشان رقصان در حال چرخش بود.

 وقتی مثلا در باب ایران صحبت میکنیم شاید جمهوری اسلامی موفق نشده که بتونه این تغییرات رو شکل بده اما به واسطه فرهنگ ضدیتی که جمهوری اسلامی پدید آورده و جماعت بی شماری از مردم ایران را متنفر از خویشتن خود کرده، حالا مردمی هستند که در پی این هستند که تمام ارزش های جمهوری اسلامی را بر عکس به پیش ببرند.

 اما موضوعی که من در ویژه برنامه های مختلف پیرامون فرهنگ ضدیت صحبت کردم، جمهوری اسلامی در نهایت یا هر حکومتی که تا این اندازه مردم را در خفقان و زشتی و ظلمت نگه دارد، فرهنگی تحت عنوان فرهنگ ضدیت به وجود می آورد.

 حالا مردمی هستند که همه چیز جمهوری اسلامی را نفی می کنند.

 حالا نقطه مقابل مثلا جمهوری اسلامی می شود مثلا آمریکا.

 حالا آن فرهنگی که آمریکا توسط دولت آمریکا، توسط قدرتمندان، توسط زورگویان در دل آمریکا دارد اتفاق می افتد تا مردم را در این پوچی و در این بنیان بطلان و پوچی و در این هذیان بطلان نگاه دارد.

 برای مردم ایران هم قدرتمند به پیش می رود.

 حالا مردمی هستند که به واسطه این فرهنگ ضدیت آن فرهنگ را قبول می کنند.

 یعنی دولت امریکا، کشور امریکا زورگویانه در امریکا.

 به عنوان مثال در این قسمت من در باب آمریکا صحبت میکنم چون اون قدرت فرهنگی رو داره.

 یعنی داریم می بینیم که چگونه دارد اهداف خودش را از این مباحث فرهنگی به پیش می برد با نیت اینکه مردم خود را وارد این وادی بکنند.

 حالا به این مردمان کشور های دیگر تحت عنوان کشور هایی که با حکومت وقت خودشان فرهنگ ضدیت را به وجود آورده اند یا میل به آن حکومت تحت عنوان آمریکا دارند، حالا می تواند آن تغییرات را شکل بدهد.

 حالا شما شاهد هستید که چگونه در این بطلان داره این اتفاقات به پیش میره.

 مردمانی که روزی به واسطه تکرار و دیدن بیش از حد و به واسطه آن تعالیمی که دیده اند، این قهرمان ها به خوردشان داده شد و حالا مردمی هستند که خودشان این قهرمان ها را پدید می آورند، دیگر مبدل به کسی شده اند که خودشان عناوینی که بهشان داده شده را دارند تکرار می کنند.

 حالا مبدل به قربانی شده اند که خودش می رود و دست جلاد را می بوسد تا او را قربانی بکند.

 ما در نهایت رو به رو میشیم با تصاویری که در طول این سالیان اتفاق افتاده و چگونه مردمان رو نیازمند به قهرمان ها کرده و در نهایت قهرمان های پوشالی رو هم به اونها تزریق کرده و حالا ما روبرو هستیم با جامعه ای که خودش این قهرمان های پوشالی رو مدام داره به وجود میاره و در وادی اون ها هم قدم بر میداره.

 ارزش هایی که تغییر کردند.

 ارزش هایی که باعث شدند که دیگه این مردمان در پی موضوعاتی که زندگیشون رو تحت فشار قرار داده، موضوعات اصلی ای که به زندگی اون ها بر میگرده و زندگی جمعی، عدالت، آزادی، برابری و موضوعاتی از این دست رو لکه دار کرده اهمیتی قائل نشن.

 چرا که ارزش های تازه برای اون ها ساخته شده.

 ارزش هایی که مدام داره در باب ثروتمند شدن صحبت میکنه.

 در باب اینکه این جماعت باید ثروتمند بشن شرایط حاضر هست برای اینکه شما به ثروت برسید حالا قهرمان هایی هستند که به اون ها نشون میدن راه سعادت در همین ثروتمند شدن هست.

 قدرتمند شدن هست.

 حالا این ارزش های تغییر کرده مردمان رو به این سمت و سو می کشونه تا برند و قهرمان ها رو بسازن و قهرمان هایی پدید بیارن که به این ثروت رسیدن، به این قدرت رسیدن، از جایگاه های ضعیفی بودن.

 حالا این دلگرمی میشه برای اون جماعت بیشماری که در فقر و فلاکت و بدبختی هستند.

 به دور از اینکه حتی یک بار فکر بکنن عاملیت این فقر چیست؟

 چرا ما در این فقر و نابرابری هستیم؟

 بر فرض محال با ثروتمند شدن من آیا دیگرانی در این دهشت قرار نمی گیرند؟

 آیا دیگرانی در این نابرابری زندگی رو از دست نمی دهند؟

 آیا باز هم در این تکرار با ثروتمند شدن من جماعتی نیستند که در بدبختی بیشتر فرو برن؟

 اما ارزش ها اینقدر کارکرده، اینقدر این ارزش ها به سادگی در طول این سالیان به واسطه فرهنگ ضدیت، به واسطه قدرتی که در اختیار هر دو سو بوده و تمام زورمندان بوده تغییر کرده که حالا این جماعت خودشون در به در در جست و جوی به وجود آمدن قهرمان های پوشالی هستند و به نوعی قرار گرفتن در این راستا و راه پر بطلان.

 قاعدتا ما باید در پی راهی باشیم تا قهرمان سازی تغییر کند.

 ما باید در راستایی قدم برداریم که قهرمان پروری کنیم.

 یعنی ما قرار است به نقطه ای برسیم که از انسان ها قهرمان هایی بسازیم.

 ما قرار است ارزش ها را تغییر بدهیم تا انسان ها به خویشتن شان، به فعلیت خویشتن باور داشته باشند.

 به اصول اخلاقی ای که پیرامون آزادی و برابری و کمک کردن به دیگران و مهر صحبت می کند.

 حالا این جماعتی که وارد این ارزش های تازه ساخته می شود، حالا قرار است به خویشتن باور داشته باشد.

 با توجه به ارزش های اخلاقی که پیرامون آزادی و برابری و مهر و کمک کردن به دیگران هست، وارد میدان می شود و خویشتن را قهرمان آن میدان بداند.

 حالا قرار هست به خودش باور داشته باشد و موضوعات اصلی زیستن زیستنش موضوعاتی نباشد که به واسطه فرهنگ ضدیت شکل گرفته یا به واسطه پرتکرار دیدن موضوعات شکل گرفته باشه.

 این بار قرار باشه که به واسطه باورهای خودش، به واسطه ایمانش، به واسطه ارزش هایی که ساخته، به واسطه چارچوب اخلاقی اش در پی ارزش ها باشه و در پی تغییرات باشه.

 حالا قرار هست که خود وارد این میدان مبدل به قهرمان بشه و هرکس خود رو قهرمان این میدان بدونه و برای تغییر تلاش کنه.

 حالا با میلی که نسبت به اعتراض و شک پرسشگری در وجود خود می بیند با حقی که برای خود قائل هست در راستای تغییر با ایمانی که به خویشتن در راستای این تغییرات می بینه وارد میدان بشه.

 ما در نهایت باید به نقطه ای برسیم که قهرمان سازی رو مبدل به قهرمان پروری بکنیم و از تک تک انسان ها قهرمان هایی پدید بیاریم که وارد میدانی برای تغییر بشه.

 خب قاعدتا در باب این مساله باز هم صحبت خواهیم کرد که مبحث مهمی است و ما در این قسمت سعی کردیم در باب موضوعات مهم پیرامون قهرمان صحبت کنیم.

 در انتهای برنامه هم دوست دارم باهاتون مطرح کنم که اگر دوست دارید این صدا شنیده بشه و این راه تغییر شکل بگیره.

 میتونید آثار من رو با دیگران به اشتراک بگذارید.

 منظور از آثار هم خلاصه برنامه ای به نام جان نمیشه.

 من پیش از اینکه بخوام برنامه ای به نام جان رو ضبط و منتشر کنم.

 آرا، افکار، عقاید و ایمان خودم رو تحت عناوین و کتاب هایی به رشته تحریر در آوردم.

 تمامی این عناوین به صورت رایگان در وبسایت جهان آرمانی در اختیار شما دوستان هست.

 میتونید با مراجعه به این وبسایت این آثار رو به صورت رایگان دریافت کنید و اگر دوست داشتید این صدای تغییر شکل بگیره و این راه ادامه پیدا کنه اون رو با دیگران هم به اشتراک بگذارید.

 ممنون که همراه من بودید.

 من نیما شهسواری و این برنامه به نام جان بود.

 در پناه آزادی.