خب دوستان در این ابتدای برنامه لازم میدونم که یک تعریف مشخصی رو نسبت به بدعت داشته باشیم.

 نکته اول و مهم این هست که بدعت به معنی ابداع کردن هست.

 یعنی شما مواجه میشید با اینکه قرار باشه یک بدعتی توی کاری بیارید یا کاری رو پیش ببرید.

 یک پویایی در یک اتفاقی رو به وجود بیارید.

 باعث پیشرفت و تغییر یک اتفاق بشوید.

 این رو ما اصولا به عنوان بدعت و ابداع میشناسیم.

 یعنی ابداعاتی که اتفاق می افته در طول تاریخ در باب موضوعات مختلف.

 و این ابداعات رو ما در مجموع زیر سایه این پیشرفت و پویایی میشناسیم.

 اما در مباحث اسلامی ما با بدعت روبرو میشیم.

 بدعتی که به عنوان یک جرم تلقی میشه در قبال یک مجازات مرگی در نظر گرفته شده و این بدعت گذاشتن رو نوعی مترادف با بزرگترین جرایم میدونند.

 ریشه های این بدعتی که اینها در نظر دارند ریشه هایی است که در دین اتفاق بیفته.

 یعنی بدعتی رو شما در دین بخواید پایه گذاری بکنید.

 اما مسلما در باب تمامی موضوعات هم در بر گیرنده هست.

 یعنی شما بدعت در باب تمامی موضوعاتی که حالا ربطی با دین پیدا بکنه هم قاعدتا از این قاعده مستثنی نیست چرا که اصولا زیست ما همواره با دین ارتباط برقرار می‌کند.

 مثل زیست ما که در باب مسائل سیاسی هم همواره دخالت پیدا می‌کند.

 اینکه شما بخواهید به این فکر بکنید که من در زندگیم سیاسی نیستم، موضوع خیلی دور از واقع است.

 یعنی شما چگونه می‌تواند سیاسی نباشید؟

 چرا که کوچکترین اتفاقات زندگی ما هم به مسائل سیاسی گره خورده.

 شما در یک حبابی زندگی نمی‌کنید.

 در یک غاری زندگی نمی‌کنید که بخواهید دور از مسائل سیاسی باشید.

 قاعدتا هر عکس‌العمل معمول شما و هر صحبت معمول شما هم که پیرامون زیست و زندگی شما باشد، به مسائل اقتصادی گره می‌خورد.

 به مسائل سیاسی گره می‌خورد مترادف با این موضوع.

 دین هم همین شکلی هست چرا که دین در باب تمامی موضوعات سرک کشیده، در باب تمامی موضوعات صحبت کرده، نقش داشته، نقش ایفا کرده، قانونگذاری کرده و باعث شده که هر نوع عمل ما هم به نوعی مرتبط با دین بشه و مثل قضیه سیاست ما هیچ راهی برای جلوگیری از این تصادم نداشته باشیم.

 قاعدتا ناخداگاه یک به نوعی درگیری بین این افکار به وجود میاد.

 هر نوع صحبت و هر نوع عملی که ما داشته باشیم به نوعی یک درگیری با دین به وجود میاره و وقتی در باب بدعت هم صحبت میکنیم گفتیم که ریشه اصلی این بدعت در باب مسائل دینی هست.

 یعنی اینکه بدعتی که میشناسند به عنوان یک گناه بزرگ و جرم بزرگی که تلقی میکنند و مجازات سنگینی همچون مرگ براش در نظر میگیرند، در باب مسائل اعتقادی و دینی و مذهبی هست.

 اینکه یک کسی بخواد یک بدعتی رو در دین پایه ریزی بکنه یعنی یک شریعت رو تغییر بده، یک نگاهی رو تغییر بده و یک پویایی رو در مسائل دینی به وجود بیاره.

 اما گفتیم که این بدعت میتونه فرای دین به واسطه اینکه دین در باب تمامی موضوعات هم نقش ایفا میکنه و میتونه هر موضوعی رو مرتبط با مسایل دینی بدونه یعنی یک موضوع علمی رو میتونه مرتبط با مسائل دینی بدونه به واسطه این، این بدعت میتونه در باب تمامی موضوعات هم اتفاق بیوفته.

 اما هدف از اینکه ما داریم در باب این صحبت در باب این موضوع صحبت میکنیم، این مغایرت سرتاپای اسلام با پیشرفت و پویایی هست.

 فرای این برنامه ای که حالا پیرامون بدعت صحبت میکنیم، یک برنامه مجزایی هم خواهیم داشت در باب بزرگترین اشکالی که در اسلام وجود داره که حالا در اون برنامه مشخص هم سعی میکنیم بیشتر و بیشتر در باب اون موضوع صحبت بکنیم.

 اینجا هم یک اشارت هایی قاعدتا به اون موضوع خواهد شد.

 منظور از بزرگترین اشکالی که در اسلام وجود داره خاتم و رسول بودن هست.

 این بزرگترین مشکلی است که اسلام باهاش دست به گریبان هست و بیشتر اتفاقاتی که در طول تاریخ هم افتاده و تا امروز هم ادامه پیدا کرده.

 دقیقا با بازگشت به همین موضوع خاتم الرسول بودن و این دینی که در نهایت ایستا بودن خودش قرار داره و دگم ترین نگاه هست.

 یعنی رادیکال ترین نگاه شما هیچ تغییری رو در خودتون جای نمیدید.

 و حالا در این قسمت مشخص که در باب بدعت صحبت میکنیم به نوعی بیانگر و یا پیش‌درآمدی است پیرامون همون موضوعی که میخوایم در آتی هم دربارش صحبت بکنیم.

 اینکه اصولا نگاه اسلامی مغایرت با هرگونه تغییری داره در برابر هر نوع تغییر و اتفاق ایستادگی میکنه.

 یعنی قرار به همون ایستایی داره.

 وقتی ما با بدعت روبه رو میشیم یعنی قرار هست که در باب مسائل مذهبی همواره روی یک رای راه بریم.

 همواره اون راهی که از ابتدا با ما مطرح شده رو بهش باورمند باشیم و هرگونه تغییری در این باورها مساوی است با بدعت.

 بدعتی که برابر خود مرگ می‌بیند.

 بدعتی که همتا و هم پیاله با ارتداد است.

 یعنی شما این بدعت را جایی ندارید که در دین بخواهید به وجود بیاورید؟

 یعنی مثلا بیایید با همدیگر یک مثالی بزنیم.

 مثلا در نظر بگیرید که ما عناوین مهم و بزرگ اسلامی داریم.

 مثلا مثل موضوعاتی که درباره‌اش صحبت کردیم، در همین چند قسمت گذشته در باب قصاص صحبت کردیم.

 قصاص یک مبنای اسلامی هست، یک موضوع اسلامی هست، یک مجازات اسلامی هست، یک قانون و حکم اسلامی هست.

 قانون و حکمی که در قرآن هم به صراحت درباره اش صحبت شده.

 حالا شما در نظر بگیرید که شاید یک کسی که باورمند به دین اسلام هست به نوعی عالم در مسائل اسلامی هست.

 او دروس حوزوی را پیش برده حالا چه در دل شیعیان و چه در بین اهل سنت.

 حالا کم کم به یک نتایج و باورهایی می رسه که سعی داره این نگاه و نگاه به قصاص.

 و این انجام قصاص رو تغییر بده و به نوعی یک معنی تازه ای رو از اون به وجود بیاره و در نهایت به این معنا برسه که قصاص رو رد بکنه.

 خب این میشه همون بدعتی که ما داریم دربارش صحبت میکنیم.

 یعنی این مساوی میشه با جان این آدم که در خطر مرگ باشه.

 از همون ابتدای تاریخ اسلام هم اگر به این موضوعات نگاه بکنید حتی نه موضوعاتی در این حد بزرگ.

 موضوعات کوچک هم باعث شده که خیلی از این شخصیت های مهم تاریخی اسلامی حتی ائمه ای که اهل سنت بهش باور دارن سال ها به زندان برن.

 یا شخصیت هایی که شیعیان هم بهش باورمند هستن.

 همین ائمه ی شیعیان، فرزندان علی بن ابی طالب.

 خیلی از این ها هم به دلیل آرا و عقایدی که برخی سیاسی داشتند و برخی هم حتی اعتقادی و مذهبی داشتند باعث شده که به زندان بروند و در طول تاریخ هم مواجه شدیم با خیلی هایی که حتی جون خودشون رو از دست دادن.

 به واسطه این تفاوت ها حتی در موضوعات خیلی بزرگ و بنیادین حتی در موضوعات کوچک.

 و این بدعت نماد و نشانه ای است برای اینکه هیچ نگاه پیشرونده ای وجود نداشته باشه.

 اینکه هر نگاه پیشرونده ای محکوم به کور شدن است.

 شما یک چهارچوب مشخص، یک نگاه مشخص، یک ایمان مشخصی را تصویر می کنید که قرار است از این به هیچ نوعی نتونید تکون بخورید.

 قرار هست که فقط و فقط در همان راستا حرکت بکند.

 قرار است از همان ابتدا اگر آیه قرآنی در باب مساله ای آمده این موجودی که غیر قابل تغییر هست غیر قابل کتمان هست.

 شما مواجه میشید دیگه با این نظریاتی که به عنوان مثال در اسلام و در قرآن ذکر شده آیا کسی قدرت این رو داره که در باب مثلا در اختیار گذاشتن چهار همسر صحبت بکنه.

 آیه صریح قرآنی که داره در باب این صحبت میکنه.

 هر نوع نگاه متفاوتی مترادف با بدعت میشه.

 حتی شما در نظر بگیرید همین نواندیشان دینی که در سرتاسر جهان وجود دارند و حضور دارند و سعی می کنند که حالا یک تلطیف اسلام رو بکنند که من در یک قسمتی هم دربارش صحبت کردم.

 اینها نمادها و نشانه هایی از اون رنسانس فکری هست.

 یعنی قاعدتا هم باید همچین اتفاقی بیفته.

 همانگونه که در مسیحیت هم افتاده، در مسیحیت هم شما مواجه شدید با کسانی که نواندیشان دینی مذهبی در دل مسیحیت بودند و سعی کردند که مسیحیت رو اصلاح بکنند و کم کم هم موفق شدند.

 حتی از اون نگاه ارتدوکس مسیحیت هم دور شدیم و کم کم فرقه های دیگه ای هم پدید آمدن در دل مسیحیت.

 حالا شما می‌توانید به سادگی مواجه شوید.

 حالا در دل مسیحیت هم به همین شکل بوده.

 یعنی این نگاه بدعت و این نگاهی که وجود دارد و این ایستا بودن در تمامی ادیان همسو و همتراز است.

 اما ریشه ها گاها از دل خود مذهب صد در صد می آید.

 گاها از دل هواخواهان آن مذهب می آید و برداشت های آن ها می آید.

 یعنی به عنوان مثال ما روزی که در باب جنگ و جهاد صحبت کردیم هم به این موضوع اشاره کردیم.

 خود مسیح مستقیما شاید فقط یک بار در سرتاسر انجیل در باب جنگ صحبت کرده، آن هم یک باری که شمشیر خود را درآورد و یک نشانی از این جنگ خواهی را از خود بروز داد.

 و یا در مکاشفات یوحنا که آن هم در باب آخرت است، اما به صراحت بارها و بارها در باب جنگ و جهاد صحبت نکرده، اما ما می بینیم که چه کارهایی در طول تاریخ توسط این مسیحیان اتفاق افتاد چراکه این ها برداشت های خودشان بود.

 یعنی وقتی در باب جنگ صحبت می کنیم، پیرامون مسیحیت ریشه های این رفتارها برگرفته از مسیحیان است.

 اما در باب خیلی از مسائل وقتی صحبت می کنیم این ریشه برمی گردد به خود آن دین، خود آن مذهب.

 مثلا در باب قرآن وقتی داریم در باب اسلام صحبت می کنیم، مثلا در باب جهاد، این برمی گردد به خود اسلام، به خود قرآن یعنی کلامی که از قرآن بیرون آمده و در باب این بدعت هم کلامی است که به خود قرآن و به خود نگاه قرآنی برمی گردد.

 اینکه شما خاتم رسولان باشید، اینکه شما همه چیز را به آنها رسانده باشید، اینکه شما فصل الخطاب هر نوع نگاه اصلاح طلبانه ای در اجتماع باشید هست که این قاعده ای مثل بدعت را به وجود می آورد و در برابر هر گونه ابداعی هم می ایستد.

 این نگاهی است که باعث کور شدن هر نوع نگاه پیشرونده ای می شود و شما مواجه می شوید با نگاه های درخودمانده ای که قرار به هیچ نوع تغییری ندارد و حتی نمی تواند قبول کند این تغییرات را حتی نمیتونه باهاشون کنار بیاد و این علاقه ی وافری که شما در اسلام به در جا زدن و در خود ماندن میبینید.

 این نگاه ایستایی که در نهایت قرار هست که این آب رو تبدیل به اون آب مردابی بکنه که هیچ جایی برای تغییر و تکون خوردن نداره و شما مواجه میشید با اسامی بیشماری که در طول تاریخ به واسطه ی این نوع نگرش متفاوتشون به عنوان بدعت گذار شناخته شدن، حتی نگاه های رادیکال داشتن و یا حتی نگاه های اصلاح طلبانه تفاوتی در اصل موضوع نمیکرد و موضوع یک نگاه مشخصی بود که نیازی به تغییر در خود نمیدید.

 قرار بود همان گونه ایستا باشه.

 همان حرفی که در هزار و چهارصد سال پیش زده رو تا در نهایت هم به همون پیش ببره.

 حتی اگر ده هزار سال دیگه هم قرار هست که جهان هستی ادامه پیدا بکنه هم قرار هست که همین افکار و همین قوانین، همین نگاه ادامه پیدا بکنه.

 و این بدون حقیقت اسلام است.

 این ایستا بودن بخشی از اسلام است.

 بخشی غیر قابل دور شدن از اسلام است.

 گفتم در قسمتی که ما قرار است در باب این بزرگترین به نوعی مشکل اسلام صحبت بکنیم، در آنجا بیشتر و بیشتر هم در باب این موضوع صحبت می کنم.

 اما در اینجا هم باید به آن اذعان کرد که این نگاه به این ایستا بودن هست که در برابر هر نوع ابداع و بدعتی ایستادگی می کند و هر تغییری را مترادف با نابودی تفسیر می کند.

 یعنی شما مواجه می شوید با این نوع نگرشی که تغییر را نابودی قلمداد می کند.

 شما در دل نگاه های اسلامی نمی توانید به تغییر حتی تفکر بکنید.

 شما مواجه هستید با نگاه دگمی که همه چیز را از پیشتر می داند.

 در باب همه چیز صحبت کرده، راه چاره داده، نیازی به تغییر نمی بیند و هر نوع تغییری را مترادف با نابودی خودش قلمداد میکنه.

 اگر قرار باشه کوچکترین احکام تغییر کنه یعنی ما گفتیم در قانون گذاری به عنوان مثال خب عرف جامعه مدام در حال تغییر هست به موضوعات مختلف نگاه میکنه، شرایط رو میسنجه و هر قانونی رو شاید در طی تاریخ تغییر بده.

 شما یک روزی مواجه بودید با مردمی که به عنوان مثال در فرانسه از گیوتین استفاده میکردند و مردم رو به وحشیانه ترین شکل ممکن سر می بریدن.

 حالا در همون فرانسه مواجه میشید با مردمی که حاضر نیستند دیگه اعدام بکنند و مردم رو به قتل برسانند و بکشن.

 این اون پویایی جامعه هست و اون نگاهی است که قرار هست تغییر بکنه و روز به روز پیشرفت بکنه.

 اگر نیاز به تغییر دید باید که تغییر رو در خودش به وجود بیاره.

 ترسی برای تغییر نداره.

 روزی این راه حل بوده.

 به اشتباه، به زشتی. به بدی.

 پر از خشونت.

 اما اون کار رو انجام دادن.

 حالا قرار نیست که ما تا آخرین روز زندگیمون هم به همون اشتباه هم ادامه بدیم و در اون اشتباه هم غوطه ور بشیم.

 مصداق انسان هایی هستش که عمری رو با تلاش به اشتباه کردند و وقتی ازشون می خواید که از این راه پر از اشتباه خودشون دور بشند اذعان می کنند که ما سالیان هست که این درد رو کشیدیم و این اشتباه رو دنبال کردیم.

 حتی حاضر نیستن.

 میگن حتی ما حاضریم که سالیان سال دیگه هم این اشتباه رو بکنیم اما به واسطه دردی که کشیدیم در این اشتباه خودمون بمونید.

 و اعتقادات اسلامی که عینا همین موضوع رو داره به پیش می بره و حاضر به هیچ نوع تغییری نیست.

 هر نوع تغییری رو مترادف با نابودی خودش می دونید و اصولا اگر نگاه کنید تمام این نگاه های دگم اسلامی هم به همین شکل هستند.

 یعنی همه اون ها به یک موضوع مشخصی باور دارن.

 مثلا بیایید با جمهوری اسلامی مقایسه اش بکنیم.

 یعنی جمهوری اسلامی که یکی از نمادهای مهم اسلام امروزی در جهان هست.

 اینها هیچ وقت حاضر نیستند که هیچ کدام از این اتفاقاتی که در ایران داره میفته رو تغییر بدن.

 هر خواسته ای که مردم داشته باشن رو حاضر به تغییرش نیستن.

 چرا که اعتقاد دارن اولین تغییر مساویست با نابودی اونها.

 یعنی اگر مثلا در زمینه حجاب حالا خواست عمومی بر این هست که این حجاب اجباری باید برداشته بشه، شما هیچ وقت نمی تونید ببینید که جمهوری اسلامی به این خواست مردم تن داده.

 چرا که یک مبنای فکری رو برای خودش قرار داده و بر پایه مبنای فکری پیش میره و این مبنای فکری اسلامی داره به این میگه که شما هر نوع تغییری رو در ساختار خودتون به وجود بیارید باعث نابودی خودتون میشید.

 و این نگاه ایستا قرار هست که تا ابدیت هم به پیش بره.

 شما این نمونه رو در جامعه جمهوری اسلامی می تونید ببینید.

 در ساختار جمهوری اسلامی می تونید ببینید.

 این رو می تونید بسط بدید به این باور اسلامی در تمامی.

 انواع خودش که حاضر به کوچکترین تغییر نیست چرا که اعتقاد و باور دارد که هر نوع تغییری برابر با نابودی است.

 و در برابر این کسانی که نیاز داشته باشند تغییر ایجاد بدهند بدترین مجازات ها را در نظر می گیرد.

 یعنی کسی که قرار باشد بدعتی را به وجود بیاورد شما مساوی میشه با بدترین شکنجه ها، زندان ها، تبعید ها، اعدام ها و رفتارهایی از این دست.

 چرا که از این تغییر به کرات وحشت دارد.

 اما فرای این ها یک ریشه ای هم وجود دارد در دل این تعاریفی که ما درباره اش صحبت کردیم، در دل این بدعتی که داریم درباره اش صحبت می کنیم.

 خب این بدعت و ابداع قرار است از یک نقطه ای آغاز بشود.

 یعنی شما برای اینکه تغییری به وجود بیاورید، برای اینکه ابداعی بکنید، برای اینکه راهی را تغییر بدهید، ابتدا به یک سری مصالحی نیاز دارید که دیگر.

 مثل ساختن خانه ای که شما پیش از اینکه بخواید اون خونه رو بسازید نیاز دارید که اون مصالح لازم رو داشته باشید.

 در راستای بدعت و در راستای تغییر هم شما نیاز به یک سری ملزومات دارید.

 یعنی شما نیاز دارید که تفکر بکنید.

 نیاز دارید که شک بکنید.

 نیاز به این دارید که باور داشته باشید که نمی دونید و برای دانستن تلاش کنید.

 خب در نکته اول و نقطه ابتدایی باید این موضوعات رو بیاریم و در بستر اسلامی بهش نگاه بکنیم.

 حالا بستر اسلامی در قبال ندانستن و در پی دانستن بودن، در پی تفکر بودن و یا ایمان و اعتقاد داشتن به شک چه نظری داره؟

 خب شما مواجه میشید در برابر این ندانستن.

 این که آدم بدونه که نمی دونه.

 این که بدونه نمی دونه و در راستای این ندونسته های خودش گام بردارد و به یک دانایی برسه.

 اسلام عینا در برابر این باور قرار دارد.

 یعنی ما با یک دینی رو به رو می شویم که حالا ایمان دارد و باور دارد که همه چیز را می داند.

 یعنی شما وقتی با قرآن روبه رو می شوید، وقتی با خدا روبه رو می شوید، وقتی با اعتقادات اسلامی روبه رو می شوید، دارید در باب یک دانای کلی صحبت می کنید که خداوند دانا و توانایی که همه چیز را می داند همه چیز را می داند و اون چیزی که لازم هست رو هم به بندگان خود گفته.

 یعنی شما در برابر این ندانستن قرار می گیرید.

 شما پر از دانایی هستید و کسی که پر از دانایی است نیازی به این دانستن نداره چرا که همه چیز رو می دونه.

 اگر شما در باب جهان صحبت بکنید، در باب آفرینش صحبت بکنید، این ها جواب دارند.

 از پیش ترها می دونن که انسان آدم و حوا بوده.

 رفتند سیب می خواستند بخورند و به زمین افتادند و این مسائل این رو از پیشتر ها می دونستند.

 نیازی هم به بیشتر از این دونستن نداره.

 اگر در باب.

 خورشید بخواهید باهاشون صحبت کنید، در باب ماه بخواهید صحبت کنید، در باب هر موضوع مهمی در جهان بخواهید باهاشون صحبت کنید.

 از پیشتر همه اینها رو می دونستن و نیازی به دانستن ندارند و این دقیقا در تضاد هست با اون مبحثی که ما درباره اش صحبت کردیم.

 برای اینکه شما بخواهید به تغییر برسید، برای اینکه بخواهید بدعتی رو پایه گذاری بکنید ابداع بکنید، قاعدتا نیاز دارید که اول باور داشته باشید که نمیدونید و بعد برای دونستن تلاش کنید و این در تضاد کامل با اسلام وجود داره و قرار داره.

 فرای این ما به مبحثی به اسم تفکر می رسیم.

 اینکه شما باید فکر بکنید باید از خرد خودتون استفاده بکنید، باید تعقل بکنید، استدلال بکنید و به موضوعات مهم فکر بکنید تا به یک نتایجی برسید و در این راستا دانستن به یک برآیند کلی هم برسید.

 به واسطه این فکر و اون فکری که دارید انجام میدید و شما مواجه می‌شوید با نگاه اسلامی که در برابر این تفکر کردن است.

 حالا شاید کسانی بیایند و به این فکر کردن که یک ساعت فکر کردن برابر با هفتاد سال عبادت است تکیه بکنند.

 اما مصداق موضوعات دیگری که دوستان سعی می کنند با استفاده از یک آیه کلیت این منظومه فکری رو تغییر بدهند، اشتباه در همین نکته است.

 شما وقتی می خواهید در باب یک موضوعی صحبت بکنید باید یک تصویر کلی نسبت به اون موضوع داشته باشید تا به اون نتیجه برسید.

 یعنی شما با داشتن یک آیه مشخص، با داشتن یک حدیث مشخص، با داشتن یک روایت مشخص نمی توانید به یک معنای کلی در باب اون مسئله برسید که این ها در کنار هم معنا شده.

 این نگاهی که وجود داره در برابر بدعت، در برابر تغییر.

 این مملو بودن از دانستن این شکی که به بدترین شکل مورد غضب قرار می‌گیره که شما رو اجازه فکر کردن بهتون نمیدن.

 اینکه فکر کردن رو مترادف با نابودی میدونن، اینکه فکر کردن رو در نهایت رسیدن به شرک و کفر می دونن.

 اینکه شما همه چیز رو می دونید و نیازی ندارید به چیزی فکر بکنید، نیازی ندارید به چیزی برای دانستن چیزی تلاش بکنید.

 این برآیند کلی است که این تصویر اسلامی رو می سازه و نه یک روایت و یک حدیث و یک آیه مشخص.

 و این روند کلی داره به ما نوید این رو میده که اینها قرار نیست که تفکر بکنند.

 قرار نیست که به چیزی فکر بکنند.

 قرار هست چیز های بیشماری که می دونند رو بدونن.

 نیازی نیست چیز بیشتری بدونن.

 تفکر کردن اینها مترادف میشه با بی ایمانی و کفر و شرک مترادف میشه با آتش سوزان جهنم و نیازی نیست که انسان ها بخوان فکر بکنن و فکر خودشون رو درگیر بکنن.

 در نهایت شکی که یکی از راه های بزرگی است برای رسیدن به هر نوع پیشرفتی برای هر نوع ابداعی، ما نیاز داریم که به همه چیز شک کنیم.

 علمی که ما وقتی بهش فکر میکنیم.

 امروز علم بر پایه همین شک هست.

 نظریات مختلفی مطرح میشه، بهش شک میکنن و دوباره و دوباره و چند باره در پی تحقق اون هستن.

 در پی این هستن که به یک جواب مشخص و درستی برسن.

 آزمون های بیشماری انجام میدن تا در نهایت به یک معنای درستی و حقیقی برسن.

 قرار نیست که از پیش تر ها این موضوعات رو قبول کنن و بعد برای به نوعی به دنبال بهانه ای باشن برای اثبات کردن این به خود و یا دیگران قرار هست که با آزمون های مختلف به یک نتیجه مشخص برسن.

 قرار هست که به تمامی موضوعات شک بکنن و شکی که در برابر ایمان هست ایمانی که مدام داره در اسلام تعبیر و تفسیر میشه.

 شما باید چشم بسته همه چیز رو قبول کنید.

 نیازی به شک ندارید.

 شما قرار نیست که به خدا شک بکنید.

 قرار نیست که به فرامین خدا شک بکنید.

 به آیات خدا، به نشانه های خدا به موضوعات خدا شک کنید.

 این شک مترادف است با بی ایمانی و کفر.

 یعنی خدایی که باور دارد اگر کسی به او شک بکند، در نهایت اگر قرار باشد که بداند، اگر قرار باشد که تفکری بکند، در نهایت به این معنا می رسد که نباید به این خدا باور و ایمان داشته باشد و قاعدتا تا دندان مسلح در برابر این شک کردن است.

 پس ما این نگاه های اسلامی را داریم که در برابر این تفکرات وجود دارد.

 یعنی این المان هایی که ما برشمردیم برای اینکه در نهایت یک انسان به تعبیر برسد به ابداع برسد و به نوعی به همان بدعتی که ما گفتیم برسد، همه و همه در تضاد با مفاهیمی است که اسلام به آنها باور دارد و در برابر کلیت این ها هم ایستادگی می کند و در نهایت هم در یک سد بزرگی در برابر پیشرفت و پویایی و ابداع قرار می دهد.

 اصلا بدعت به نوعی تعبیر و تفسیر در اسلام نوعی دشنام به حساب می آید.

 این که شما قرار باشد بدعت بکنید نوعی کفرگویی به حساب می آید و بدعت مترادف شده با این مضامین و اصولا نگاه اسلامی همین است که هر نوع تغییری باعث نابودی می شود و ما باید در آن راستای ایستایی خودمان بایستیم و هیچ تکانی نخوریم.

 چرا که هر چیزی را از قدیم و گذشته می دانستیم و نیازی به تغییری نداریم و قرار است در همین وادی که از ابتدا قرار گرفتیم پیش برویم و در خود بمانیم.

 در نهایت این ایستا بودن هم می رسید به دنیایی که امروز ساخته شده.

 اگر همه جهان در حال پیشرفت است، جوامع اسلامی هر روز در حال پسرفت بیشتر هستند.

 در تمامی زمینه ها شما در هر زمینه ای که به جوامع اسلامی نگاه بکنید این پسرفت را می توانید در این ها ببینید.

 در زمینه هنری به جوامع اسلامی نگاه بکنید.

 این سانسور و خفقان بی حد و حصر این نگاه مفلوک رسانه ای که نسبت به هنر دارند، این که تمامی هنرها را به عنوان مثال سعی در طرد کردنش دارند دارن از بین بردنش دارن حروم دانستنش دارن.

 خوب نگاه کنید ببینید در جوامع اسلامی هنر چه نقش و چه رنگ و چه بویی داره.

 از یک سو به واسطه اینکه در برابر این هنرها ایستادگی کرده چه شکل و شمایلی داره از بعد از اون در کنار اون به واسطه این سانسور شدیدی که وجود داره.

 حالا هنرمندان چه کار مهمی رو می تونن عرضه بکنن؟

 از مسائل هنری رد بشید برسید به مسائل اقتصادی.

 حال و روز کشورهای اسلامی رو در مباحث اقتصادی ببینید.

 در چه روزگاری حضور دارن، در چه تنگنایی زندگی میکنن و زیست شون چگونه هست.

 فرا اینکه ما در باب تمام این مسائل صحبت کردیم حالا نمیخوایم در باب این ها ریز بشیم.

 موضوع مهم و قابل عرضی که در این قسمت از برنامه برای ما مهم هست این هست که حالا با توجه به این مفاهیمی که مدام به این ها خوانده شده در باب تک تک این موضوعات مثلا در باب زنان با توجه به اون تفاسیری که در بابش صحبت کردیم امروز به واسطه این نگاهی که وجود داره و هر تغییر رو مترادف با نابودی میبینه ما مساوی میشه.

 زندگی اسلامی ها با همون شرایطی که از ابتدا داشتن یعنی 1400 سال پیش هم نسبت به زن همین فکری رو داشتند که امروز داشتند.

 امروز هم قرار هست همین فکری رو داشته باشن که قرار هست در دو هزار سال آینده هم بهش باور داشته باشند.

 قرار هست در همون حد زنان رو بی ارزش خطاب کنن.

 قرار هست در همون حد در این نابرابری غوطه بخورند.

 قرار هست در همین حد حقوق زن ها رو پایمال کنند، اونها رو مورد خشونت قرار بدن، هزاران هزار بلا رو سر این ها بیارن و این نگاه ایستا قرار هست که تا ابد به همین شکل ادامه پیدا بکنه.

 هر تغییری رو در برابر خود ببینه.

 اجازه فکر کردن نده.

 اجازه نده تا به این مضامین کسی شک بکنه.

 قرار نیست کسی شک بکنه که چرا باید یک زن نصف یک مرد مثلا به عنوان مثال دیه بگیره.

 چرا باید یک زن حق طلاق نداشته باشه و مرد بتونه به راحتی اون زن رو طلاق بده؟

 قرار نیست که شما فکر بکنید، تفکر بکنید، تغییری به وجود بیارید، شکی بکنید.

 قرار نیست شک بکنید که چگونه ممکنه یک مردی چهار زن رو به عقد خودش در بیاره.

 آیا این معنا گر خیانت نیست؟

 آیا این در برابر عشق و مهر و دوست داشتن نیست؟

 آیا این متضاد با هر نوع تعریفی که تا به حال بشر در باب عشق داده نیست؟

 آیا این یک خیانت یک سویه و دهشتناک نیست؟

 کسی قرار نیست در باب این ها صحبت بکنه چرا که دانایی از پیش تر در بابش صحبت کرده.

 یک خداوند دانایی وجود داشته که هر چیزی که قرار بوده و مسلمانان و مومنان و اصولا انسان ها بدونند رو گفته.

 نیازی نیست که کسی به این ها فکر بکنه.

 این فکر کردن زیاد باعث میشه که شما از خدا دور بشید.

 اگر شما شک بکنید شما دچار کفر و شرک میشید و در نهایت از خدا دور و دورتر می مونید و این اون نقطه وحشتناک و دهشتناکی هست که باعث این درخودماندگی و این ایستا بودن و این مرداب بزرگ اسلامی شده که شما هیچ جامعه اسلامی رو نمیبینی که در حال پیشرفت باشن و در حال تغییر باشن؟

 چیزی رو بخوان تغییر بدن.

 حالا گفتم در باب این موضوعات چون موضوعات مهمی هست و گفتم به عنوان بزرگ ترین مشکل اسلام میشه دربارش صحبت کرد.

 در اون قسمت مجزا هم سعی میکنم بهتر و بیشتر دربارش صحبت بکنم.

 اما تا همین جا در باب این مساله ما در نهایت باید به این مفهوم برسیم که چیزی به اسم بدعت که قاعدتا میتونه یک معنی بسیار روشن و زیبا و عالی برای انسان ها باشه.

 یعنی انسانی که امروز به این جایگاه رسیده که حالا خیلی ها بهش ببالند که از نظر اخلاقی حقیقتا نیاز به بالیدن نیست.

 شاید از نظر تکنولوژی و پیشرفت انسان ها الان قابل بالیدن باشن اما از مسائل دیگه واقعا قابل بالیدن نیستن.

 به واسطه اتفاقاتی که در طول تاریخ افتاده و هنوز هم داره می افته و این رفتارها رو می بینیم.

 این بالیدن انسان ها به واسطه به واسطه همین بدعت ها هست.

 به واسطه این تغییر خواهی هاست، به واسطه این پویایی هاست و اگر قرار بود انسان ها از روز نخست تا امروز همان راه گذشته را بروند که هنوز هم در غارها زندگی می کردند و هنوز هم در بدترین شرایط بودند، قرار نبود هیچ اتفاق مهمی بیفته و شما مواجه میشید با دینی که در برابر این بدعت و این ابداع موضع میگیره.

 این بدعت رو بدترین جرائم می بینه و در برابرش تا دندان مسلح ایستاده و طرز تفکر خودش رو بر این مبنا گذاشته که ما باید درجا بمونیم و در این ایستا بودن خودمون زندگی مون رو گذر کنیم.

 قرار نیست در هیچ چیزی، در هیچ زمینه ما پیشرفتی بکنیم.

 نگاه ما یک نگاه دگم و خشکی است که از ابتدا همین گونه بوده چرا که ما همه چیز رو می دونستیم.

 چرا که ما در باب همه چیز از ابتدا هم بهمون گفته شده.

 ما نیازی به تفکر نداشتیم.

 ما نیازی نداره به موضوع شک کنیم.

 ما قرار نیست در باب موضوعی تحقیق بکنیم، تفحص بکنیم و بدونیم و در نهایت تغییری رو به وجود بیاریم.

 نگاه ما داره به ما فریاد میزنه که هر نوع تغییری مترادف با نابودی ما هست، از بین بردن ما است و ما اصولا این نگاه رو در بین مسلمانان قدرتمند داریم می بینیم که هر بدعت و ابداعی مساویست با نابود کردن اون.

 هر نوع نگاهی که پیشرونده باشه رو قرار هست که کور بکنه، از بینایی ساقط بکنه تا چیزی نبینند و پیشرفتی نکنه.

 صحبت در باب این بدعت و نگاه مسلمونها نسبت به بدعت هم بسیار فراوان هست و میشه نمونه های بسیاری ازش آورد که هر نوع نگاه پیشرونده ای رو چگونه باهاش دست به گریبان شدند.

 از رازی در ایران خودمون نگاه بکنید.

 در زمینه های علمی نگاه بکنید که در برابر این بدعت گذاران چه رفتارهایی شده تا حتی کسانی که در دل اسلام خواستند تغییرات جزئی به وجود بیارن حتی رفتاری که امروز همین جمهوری اسلامی در قبال نواندیشان دینی مانند نواندیشان دینی که حالا قرار است که این اسلام را تطهیر بکنند، قرار است در نهایت به نفع این اسلام قدم بردارد.

 قرار است که این چهره ی وحشی و حقیقی و لخت و عور، اسلام را از برابر چشم ها و دیدگان.

 عموم مردم بردارند یک چهره ی جدیدی تلطیف شده و زیبایی به او بدهند.

 حتی شما نگاه کنید مثلا به عنوان مثال در شعر کسانی که به نوعی بدعت گذار بوده اند مثلا به عنوان مثال مولانا که بزرگترین خدمت را به اسلام می توانسته بکند و کرده در طول تاریخ.

 این که سعی کرده یک تصویر تازه ای از اسلام بده که هیچ سنخیتی با اسلام حقیقی نداشته را هم در برابرش ایستادگی می کردند.

 چرا که این نگاه دگم اصولا در پی درجا زدن است.

 هر نوع نگاهی را حاضر نیست که بر بتابد.

 قرار است همان دیکته هایی که از ابتدا شده رو تکرار بکنه و مجدد تکرار بکنه و همواره در همون نگاه باشه و هر بدعتی هم مساوی میشه با این کفرگویی و شرک و مباحثی از این دست که ساعتها میشه دربارش صحبت کرد.

 مثال های بیشمار میشه زد.

 اما ما کلیت ماجرا رو میخواستیم درباره اش صحبت کنیم که به نظرم به اندازه کافی هم درباره اش صحبت کردیم و نگاهی که اسلام نسبت به پیشرفت و نو آوری داره، نگاهی که نسبت به ابداع داره.

 گفتم در یک برنامه مجزایی هم سعی میکنم در باب این بزرگترین مشکل بیشتر و بهتر صحبت کنم چرا که موضوع مهمی هست.

 جوامع اسلامی امروز به شدت درگیر این موضوع هستند.

 از همون روزگاران پیش تر، از همون دوران صدر اسلام تا امروز که همواره از همون ابتدا تا امروز هم شما این ایستا بودن رو در این ها میبینید.

 گروه هایی که امروز به عنوان گروه های تکفیری در کشور های جهان وجود دارند و شما دارید جولان دادن این ها رو میبینید هیچ تفاوتی با اون اسلام صدر اسلام ندارن.

 یعنی اون اسلامی که ما در زمان محمد میشناسیم به دست محمد، ابوبکر، عمر، عثمان، علی و دیگران همون اسلامی است که امروز داره توسط داعش و طالبان اتفاق می افته.

 و شما این ایستا بودن رو میبینید که چگونه در این تاریخ بیشمار خودشون در این هزاران سال تاریخ خودشون هم در همون جایگاه خود موندند.

 در این انتهای برنامه هم برای بار دیگه باهاتون در میون میزارم که اگر دوست دارید در کنار من باشید و این صدا شنیده بشه و ما در راه این تغییر در کنار هم برای تغییر تلاش کنیم میتونید که صدای من رو با دیگران به اشتراک بزارید.

 منظور از صدا هم مختص برنامه ای به نام جان نیست.

 من آرا و افکارم رو از سال های پیش تحت عناوین کتاب هایی به رشته ی تحریر در آوردم.

 شما میتونید با مراجعه به وب سایت جهان آرمانی این آثار رو به صورت رایگان دریافت کنید و اگر دوست داشتید در کنار من باشید این آثار رو با دیگران به اشتراک بگذارید.

 ممنون که همراه من بودید.

 من نیما شهسواری و این برنامه به نام جان بود.

 در پناه آزادی.