خب دوستان وقتی ما در باب اسلام صحبت می کنیم اولین واژه ای که با اون درگیر میشیم همین تسلیم بودن هست.

 یعنی اسلام ریشه لغوی خودش رو هم از همین تسلیم بودن گرفته.

 اسلام یا مسلم به مفهوم کسی است که در برابر خدا تسلیم هست.

 پس فلسفه وجودی اسلام مترادف با تسلیم بودن هست.

 حالا تسلیم بودن به چه معناست؟

 تسلیم بودن به معنای عبد و عبید بودن در برابر خدا به معنای فرمانبردار بودن در برابر خدا.

 به معنای بنده بودن در برابر خدا، به معنای اطاعت گر بودن در برابر خدا.

 این فلسفه وجودی اسلام گره خورده با فرمانده بودن و فرمانبردار بودن.

 حاکم و محکوم بودن.

 مراد و مرید بودن خدا و بنده بودند ارباب و برده بودن.

 پس ما با یک فلسفه فکری روبه رو هستیم که بنیان اعتقادی خودش را از همین تسلیم بودن گرفته و این تسلیم بودن مترادف شده با معنای وجودی اسلام.

 اسلام در ریشه لغوی هم به همین مفهوم هست که اسلام از همین کلمه تسلیم به نوعی معنا گرفته و کسی که مسلم هست به معنای این هست که در برابر خدا تسلیم هست.

 پس این تسلیم بودن رکن غیرقابل جدا شدنی از اسلام هست و اسلام هم معنا گر همین تسلیم بودن هست.

 این تسلیم بودن به همراه خودش توحید رو میاره.

 یعنی شما مواجه میشید با توحید، یگانگی و وحدت با عناوینی از این دست، با عناوینی که معنا گر و بیانگر وجود خدا هست.

 یعنی خدایی که وحدانیت داره، خدایی که واحد هست، خدایی که بزرگ هست، برتر هست، از دیگران بزرگتر هست و این توحید هم معنی و همپوشان میشه با این تسلیم بودن.

 ما یک خدایی رو داریم که به عنوان نمادی از این برتری و برتری طلبی هست و بعد در برابرش.

 سیل بی شماری که بندگان اون هستن.

 این خدای فرماندهی که قرار هست فرمان بده و بیشماران که فرمانبردار باشن.

 این معانی و این مفهوم و این کانسپت به نوعی توحید و تسلیم بودن هم به اسلام تنها برنمیگرده.

 تمام ادیان ابراهیمی و فرای اون تمام ادیانی که به نوعی یکتا پرستانه هست و توحید رو در خودش جای داده از همین معنی دنباله روی میکنن و اصلا این فلسفه وجودی طاعت گری و فرمانبرداری از همین ریشه های باوری و اعتقادی خوراک گرفته و پرورانده شده.

 یعنی در طول این سالیان با یک مفهومی ما روبه رو بودیم همواره که قرار بوده انسان ها رو تبدیل به فرمانبرداری بکنه، قرار بود یک فرماندهی در اون بالا بنشینه و فرمان بده و بیشمار کسانی باشند که این فرمان ها را به جان و دل و به گوش جان بسپارند و به پیش ببرند و این وجودیت هم برگرفته از همین توحید و یگانگی است.

 از این اعتقاد به یک خدای برتر و واحد هست.

 از این الله اکبری هست که ما مدام داریم می شنویم.

 یعنی این بیان این فلسفه ی برتری طلبی از همین الله اکبر آغاز می شود.

 نه تنها در اسلام که ریشه های گذشتگانی هم در خودش دارد.

 یعنی شما اصولا با این مساله یکتا پرستی به شکل سازمان یافته اش در این ادیان ابراهیمی روبرو میشید؟

 دیگه مسئله اصلیشون همواره یکتا پرستی بوده همواره در برابر این شرک قرار گرفتند.

 شرکی که حالا قرار بوده خدا رو بپرسته اما قدرت واحدهای رو تصویر نکنه قرار بوده که این قدرت رو به نوعی تشریح و تقسیم بکنه.

 قرار بوده برای این قدرت واحد شریکان در نظر بگیرد.

 مثلا خدایگانی که در یونان باستان وجود داشته.

 خدایگانی که در الهه هایی که در همین ایران خودمان در دوران باستان وجود داشته.

 هر چند که باور غالب مردم ایران از ابتدا زرتشتیت بوده که زرتشتیت هم ریشه های توحیدی در خودش دارد.

 اما خب پیش تر از آن باورهایی در ایران بوده که خب می توانستیم این را قسط بندی بکنیم در باب این مشرک بودن و این تشریک قرار دادن برای قدرت واحده.

 در دیگر کشورها هم نمونه هایش در این دوران باستان وجود داشته اما ریشه ی این توحید از همین ادیان ابراهیمی به نوعی سامانمند و قدرتمند شده.

 یعنی شما مواجه میشدید با این یکتا پرستی در زرتشتیت.

 اما این سازمان یافتگی اش بیشتر در یهودیت شکل میگیره و اون یهویی که تبدیل به اون قدرت ماورایی در یهودیت میشه و ادامه پیدا میکنه و به الله.

 و مسیحیت و.

 و این خدای یگانه در میان ادیان سامی میرسه و مترادف میشه با این تسلیم بودن در برابر این قدرت واحده.

 و در کنار خودش این پرستش و عبادت رو هم به پیش میبره.

 عبادتی که قرار هست خودتون رو خوار و ذلیل در برابر اون قدرت واحده بکنید.

 پرستشی که قرار هست خودتون رو خوار و خفیف در برابر اون قدرت واحده بکنید.

 قرار هست که شما یک معنی رو قبول بکنید.

 قرار هست که به برتری باور داشته باشید.

 قرار هست که برابری رو پایمال بکنید.

 قرار هست که شما یک مفهوم کلی رو بپذیرید و در همون راستا قدم بردارید و در نهایت شما به یک موجود تسلیم و فرمانبردار تصویر بشید تعبیر بشید.

 این فلسفه وجودی در نهایت قرار هست که از شما فرمانبرداران ای بسازه.

 قرار هست از شما بردگان و بندگانی بسازه.

 قرار هست که عبد و ابادانی بسازه که فرمان ها رو به جان و گوش و دل میپذیرند.

 اصول وجودیت این فلسفه یگانگی و توحید در بین ادیان ابراهیمی هم در مجموع یک نتیجه ای به این صورت داشته یعنی یک نوک هرمی رو برای ما تصویر میکنه از یک خدای قدرتمند که قرار هست یک عده ای اون رو بپرستند، عبادت بکنن، در برابرش خوار و خفیف باشند، حقارت خودشون رو در برابر بزرگی اون قبول بکنند.

 من بارها در باب این مساله صحبت کردم.

 اینکه شما وقتی در باب برتری صحبت میکنید باید به کهتر بودن هم باور داشته باشید.

 وقتی بزرگ رو معنا میکنید باید به کوچک هم باور داشته باشید و اینها منافات کامل با برابری داره.

 ما وقتی در باب یک مفهومی به اسم برابری صحبت میکنیم قرار هست که تمامی موجودات جهان ها عناصر مختلف رو برابر و یکتا و یکسان ببینند و این یکتا بودن در برابری معنا میشه.

 اما وقتی این مفهوم رو در برابرش قرار میدیم و با مفهومی به اسم توحید روبه رو میشیم، قرار هست که یک بزرگی داشته باشیم که حالا یک سری کوچک هایی در کنارش هستن که اصلا معنا شدن این بزرگ به واسطه ی کوچکی این ها هست.

 یعنی برتر رو شما اونجایی معنی میکنید که کهتران وجود داشته باشن تا اون برتر شکل بگیره.

 برتر به صورت فرادا که معنایی نخواهد داشت.

 یعنی شما مواجه نمیشید با یک بزرگی که بزرگ هست.

 خب این بزرگ در قیاس با دیگران بزرگ شده.

 این برتر در قیاس با کهتران برتر شده و شما دامن می زنید به این نابرابری.

 و این فلسفه وجودی اسلام هم مترادف با این نقض برابری است.

 نقض برابری هم ناخودآگاه ما را به نقض آزادی می برد.

 چرا که این قدرت فائقه قرار است که فرمانده باشد و این فرمانده هم قاعدتا فرمان هایی به سود خودش می دهد.

 پس برابری از بین می رود.

 پس آزادی لکه دار و لگدمال می شود.

 پس ما با اسلامی روبه رو هستیم که فلسفه وجودی خودش را مترادف با تسلیم بودن معنا می کند.

 قرار است یک بزرگ و یکتایی را داشته باشد که از دل آن این باور توحیدی را به وجود بیاره.

 بزرگی که قرار است کوچکان بیشماری را در کنار خودش داشته باشد که این کوچک ها در کنار هم معنا گر آن بزرگ باشند.

 این کهتران در کنار هم معنا گر آن برتر باشند و این توحید در نهایت ما را به پرستش و عبادتی میرسونه که در برابر اون بزرگ خودمون رو خوار و ذلیل بکنیم.

 به کوچکی خودمون اعتراف بکنیم.

 خودمون رو در این حقارت معنا بدیم و در برابر این حقارت خودمون به بزرگی اون الله برسیم.

 به بزرگی اون خداوند برسیم.

 و در نهایت ما تبدیل به بندگان و بردگان و امیدان باشیم و ما تبدیل به این عناصر بشیم.

 اما این حقارت لانه کرده در وجود ما یک جایی قرار هستش که خودی نشون بده.

 قرار است یک جایی به نوعی انتقامی از ما بگیره.

 قرار است یک جایی وجودیت خودش رو به ما به اثبات برسونه و این اثبات کردن این این هستش که ما باید اون رو سیراب بکنیم و حالا سعی میکنه این نظم و این نظام بیمار شکل بگیره و ادامه پیدا بکند.

 یعنی اون حقیرانه که در برابر اون برتر، اون کهتری که در برابر اون برتر، اون کوچک آنی که در برابر اون رهبران بزرگتر شکل گرفته اند.

 حالا بعد از گذشت این زمان.

 گذر به نوعی بعد از اینکه خودشون رو در برابر اون پست و حقیر و خوار شمردند.

 حالا بعد از قبول کردن این نظم و نظام.

 حالا به دنبال یک راهی میگردند تا بر این عقده های درونی پاسخی بدن.

 حالا باید یه کهتری رو پیدا بکنن که بر اون ها برتر بشن.

 بر این حقارت وجودی خودشون یک جوابی داشته باشن.

 و اینگونه است که این نظم بیمار شکل میگیره و ادامه پیدا میکنه.

 در باب این موضوع در قسمتی که پیرامون برابری صحبت کردم هم صحبت شده.

 و پیش تر از اون و بیش تر از اون هم در آثار و کتاب هام هم به کرات در باب این موضوع صحبت کردم.

 اما ما در این قسمت از برنامه ی ویژه برنامه ی شناخت اسلام و تسلیم بودن بیشتر سعی داریم در باب خود تسلیم بودن صحبت بکنیم و این نظم و نظام رو هم واگذار کنیم.

 حالا در قسمت های دیگر در کتاب هایی که نوشتم و در قسمت های قبل تر و پیشینی که توی همین برنامه به نام جان ضبط شده و یا در آینده ضبط خواهد شد و ما بیشتر بحثمون رو میزاریم بر همین تسلیم بودن.

 این تسلیم بودنی که ما درجاتش رو توضیح دادیم و در نهایت ما رو به یک برده هایی تبدیل کرد به یک عبد و عبید و بندگانی که فرمانبردار هستند، تبدیل کرد به اطاعت گران، تبدیل کرد به محکومی که در برابر حاکم سر تعظیم فرود میارند تبدیل کرد.

 و نهایت و برآیند این تبدیل کردن ها یک جامعه ساکن و ساکتی رو تصویر میکنه.

 جامعه ای که شما مواجه میشید با اون در سراسر ممالک اسلامی، جامعه ای که آزموده شده برای قبول کردن این معانی.

 یعنی شما مواجه میشید با یک کشوری مثل ایران که حالا یک نظام حاکمه ای مثل جمهوری اسلامی داره، جمهوری اسلامی که مبانی فکری و ارزشی و اعتقادی و باورهای خودش رو برای سیراب کردن مردم از همین نگاه اسلامی، از همین تسلیم بودن میگیره، این نگاه رو داره مدام به مردم بروز میده از طریق آموزش، از طریق آموزش و پرورش، از طریق تعلیم و تربیت، از طریق تعلیم و تربیت خانواده ها، از طریق فرهنگ و هنر، از طریق قانون، از طریق قانون گذاری و مجازات و پاداش داره مدام این ارزشها رو در مغز مردم فرو میبره.

 یعنی انسان هایی که به دنیا میان در این دنیا زندگی میکنن و مدام این ارزشها رو میشنوند.

 در ابتدای امر اینها مسلمان زاده هستن.

 اسلام و تسلیم بودن بخش بزرگی از زندگیشون هست.

 قرار هست که در برابر اون خدای بزرگ کوچک و حقیر و پست باشند.

 قرار هست که در برابر اون فرمانده بزرگ فرمانبردار باشند.

 حالا قرار هست که بعد از اون خدای دیگری رو در خانواده خودشون داشته باشند.

 پدرشون نقش اون خدا رو بر زمین ایفا بکنه.

 در برابر اون هم قرار هست که محکوم باشند.

 قرار هست حاکمی به نام پدر حکم بکنه و اون ها با گوش و جان و دل اون رو قبول بکنند.

 قرار هست که این فرماندهی در خانه و خانواده رو هم پس قبول بکنند.

 بعد از اون به مدرسه میرن.

 حالا این معلم، این ناظم، این مدیر، اون کسانی که در اون مدرسه وظایفی دارند هم نقش اون خدا رو بازی بکنند.

 نقش اون بزرگ رو بازی بکنند.

 برتر رو بازی بکنند.

 حتی در روابط خودشون.

 در روابط بین دوستان هم در اون جمع های کوچکی که دارند هم خدایگانی سر بر می آورند.

 در تمام اتفاقات اجتماعیشون هم به همین شکل پیش میره.

 حتی روابطشون هم تبدیل به روابط غالب و مغلوب میشه.

 تبدیل به روابط بین حاکم و محکوم میشه.

 حتی در روابط عاطفیشون هم به همین وادی گرفتار میشن.

 بین زن و شوهر، بین دو همجنسی که عاشق هم هستن و یا هر نوع نگرش دیگه ای که وجود داره هم یه کسی قرار هست حاکم بشه و دیگری محکوم بشه.

 قرار هست که همیاری و همراهی رو به دور بندازن.

 قرار هست که برابری رو قربانی در راه این برتری طلبی بکنن و این جامعه ساکن و ساکت مدام در حال بازتولید خودش هست.

 و بعد در نهایت شما روبرو میشید با افراد بی شماری که قرار هست در برابر اون رهبر عبد و عبید و بنده باشن.

 قرار هست که برده ی اون حاکم وقت باشن.

 قرار هست که اگر رهبری در این کشور حکومت میکنه، اگر پادشاهی قدرت رو به دست گرفت، اگر رئیس جمهوری اداره ی حکومت رو به دست گرفت، قوه اجرایی رو در اختیار داره.

 جماعت بی شماری که آزموده شدن آموزش دیدن در برابرش سر تعظیم رو فرود بیاورند در برابرش محکوم باشند.

 حاکمان بیشماری در طول زندگی شان حکم دادند و آن ها قبول کردند.

 رو به پیش بردند.

 پدرشون حاکم شان بوده.

 خداشون حاکم شون بوده.

 معلمشون حاکم شون بوده.

 شوهرشون حاکم شون بوده.

 اربابان بیشماری داشتند.

 فلان مرجع دینی.

 در برابرش مقلد بودند.

 در برابرش کوچک و حقیر و پست بودند.

 فرمان ها را یک به یک.

 شنیدند و به گوش و جان و دل پذیرفتند.

 حالا بعد از این چرخه ی مسموم و بیماری.

 که اون ها رو ذلیل در این راه کرده.

 وقتی یک پادشاهی هم در اون نوک هرم قرار بگیره.

 اوامر رو به گوش و جان و دل می پذیرند.

 چرا که طاعت گر به دنیا آمدند.

 چرا که طاعت گر در این جهان پرورش یافتند.

 چرا که برده و بنده و عبد و عبید شدن در برابر خدا همواره تبدیل به بنده و برده بودن.

 همواره عبید خدا بودن.

 همواره مرادشون در اون آسمان ها بوده.

 همواره فرمان ها رو شنیدن و به گوش و جان و دل پذیرفتن.

 حالا اگر پادشاهی هم در اون آسمان، در اون سپهر سیاسی، در اون آسمان حکومت بنشینه و فرمانی بده، اون ها با گوش و جان و دل قبول می کنن و این تربیت و تعلیم اون ها رو به یک جایگاهی میرسونه که تنها و تنها فرمانبردار باشن.

 و شما مواجه میشید با یک جامعه ساکن و ساکتی که این تسلیم بودن بزرگترین ارزش بینشون هست.

 شما مواجه میشید با یک جامعه ای که همه عوامل رو به گوش و جان می پذیره.

 حالا این سکون و سکوت بخش جدانشدنی از این جامعه میشه.

 یعنی شما مواجه شدید با یک ایرانی که بدترین اتفاقات درش داره می افته.

 خشونت به بدترین شکل ممکن داره اعمال میشه.

 معلم ها را زندان می برند.

 معلمی را به جرم بی جرمی اعدام می کنند.

 آب از آب تکون نمی خوره.

 فساد به بدترین شکل ممکن داره تو این جامعه شکل می گیره.

 از دست حکومتیان، از قدرتمندان.

 نمایندگان مجلس، روسای بانک ها، وزرا، وکلا، همه و همه در این فساد غرق اند.

 رهبر همه و همه در این فساد غرق اند.

 اما آبی از آبی تکان نمی خورد.

 چرا که با یک حکم حکومتی همه چیز پایان پیدا می کند.

 حتی شما این رو در اشل های بالاتر هم می بینید.

 فرا اینکه مردم اینگونه بارور شده اند.

 بنده و عبد و عبید شدن شما در بین وکلای مجلس هم می بینید یک حکم حکومتی کافی است تا تمام این ها سکوت کنند.

 یک اتفاقی چند وقت پیش افتاده بود وزیر بهداشت فکر کنم بود که اومد و خیلی ساده و صریح گفت وقتی پدر یک مملکتی بر مملکتی که پدر یک خانواده یه چیزی رو میگه باید خانواده قبول کنه.

 این سرچشمه گرفته از همین ریشه ی تفکری بود.

 این فلسفه وجودی تسلیم بودن بود.

 اینکه شما قبول کردید یعنی ما این طبقات رو ساختیم.

 گفتیم که ما یک خدایی رو در اون بالای هرم، در اون نوک هرم به عنوان بزرگ بزرگان به عنوان پادشاه پادشاهان تصویر کردیم و شما مدام دارید بهتون خوراکی داده میشه که در برابر اون فرمانبردار باشید.

 شما در برابر اون حاکم محکومید.

 شما در برابر اون ارباب برده اید، شما در برابر اون خدا بنده اید.

 فرمانی که به شما می رسه باید با جان و دل قبول بکنید و به پیش ببرید.

 بعد از اون یک به یک حالا خدایگان بی شمار جای می گیرند و به شما امر می کنند و شمایی که فرمانبر دارید فرمان ها رو می شنوید و عمل می کنید و در نهایت میرسید به یک وزیر بهداشتی که حالا به صراحت میگه که اگر پدر خانواده امر کرد فرزندان باید به گوش و جان و دل قبول کنند.

 یعنی این ریشه در همان فلسفه وجودی تسلیم بودن در برابر خدا و اصلا فلسفه وجودی اسلام دارد که جامعه را ساکن و ساکت می کند.

 شما از اقشار کوچک و پایین جامعه چه از نظر اقتصادی و چه از نظر فرهنگی نگاه می کنید می آیید بالا تا به وزرا و وکلا می رسید و این فرمانبرداری را در وجود تک تک این ها می بینید.

 حتی در برابر ارباب اربابشان هم که حتی رهبرشان هم باشد.

 این فرمانبرداری را شما می بینید.

 اینها روحیه فرمانبرداری دارند چرا که مدام در این آموزش بارور شدن پرورش یافته اند.

 در این تعالیم مدام در این تکرار مداوم یاد گرفته اند که باید فرمانبردار باشند و ما به یک جامعه یکدست ساکن و ساکت می رسیم.

 به یک جامعه منفعل می رسیم.

 جامعه ای که امروز در ایران دارد بدترین اتفاقات در ایران می افتد ولی آب از آب تکان نمی خورد.

 روحیه طغیانگری و عصیانگری در بین این مردم نه تنها تبدیل به ارزش نشده که ضد ارزش است.

 یعنی شما طغیان را مصادف با شیطان می دید.

 شما یاغی گری را مصادف با بدترین رفتارها می دانید؟

 شما بهایی به این یاغی گری و اینکه فرمانبردار نباشید نمی دید.

 از ارتشی که تشکیل می شود و این فرمان ها یک به یک می آید این معانی دارد در ذهن شما به پیش می رود تا معانی مذهبی تا تعالیم، تا تعالیمی که قرار است توی دانشگاه ها، توی مدارس به شما داده بشود.

 تا هنری که مدام دارد این ارزش احمقانه را به پیش می برد.

 این تسلیم بودن را تصویر می کند.

 مدام دارید شما مواجه می شوید با اشعاری که خود را خوار و خفیف و ذلیل و حقیر می کنند.

 مثلا در برابر فلان ائمه، فلان ائمه بزرگ می شود چرا که ما کوچکیم.

 این فلسفه وجودی نیازمند است یعنی شما بزرگی را بدون کوچک نخواهید داشت.

 بدون حقیر نخواهید داشت.

 شما هیچ برتری را بدون کهتر نخواهید داشت.

 شما نیازمند وجود این کهتران هستید.

 نیازمند وجود این کوچکان در برابر آن بزرگ هستید و این داره مدام به شما تلقین میشه.

 یعنی شما قرآن رو باز میکنید و مساوی میشه با هزاران جمله در باب حقارت انسان، در باب بزرگی خدا، در باب کوچک بودن بندگان، در برابر بزرگی پروردگار.

 شما مواجه می‌شوید با آموزش و پرورش و این ندای پرتکراری که دارد به شما این آزمون را می‌دهد.

 جایگاه‌ها داره بهتون این آزمون رو می‌ده، این آموزش رو می‌ده.

 شما مواجه می‌شید با خانواده ای که حالا قرار هست که یک فرمانروا در خودش داشته باشه، یک پدری داشته باشه که فرمانده اون خانواده هست.

 شما به پیش میرید و در هنر مواجه میشید با فیلم هایی که مثلا در این حقارت برای بزرگداشت این حقارت و بزرگی اون خداوندگار ساخته شد.

 شما با توحیدی رو به رو میشید که مبناش از بین بردن برابری هست.

 مبناش از میان بردن آزادی هست.

 قرار هست که شما از خودتون، از شخصیتتون چیزی باقی نگذارید.

 قرار هست که شما با یک فلسفه شیعه‌گری روبرو میشید که مداحان خودشون رو خوار و خفیف در برابر ائمه میدونند.

 این ها مدام اون تلقینات و اون آموزش ها و آموزه هایی هست که به شما داده میشه تا یک جامعه ساکن و ساکتی داشته باشید تا در قبال کشته شدن هزاران نفر آب از آب تکون نخورد.

 تا اگر مردم رو به بدترین شکل شکنجه میدن اعتراف اجباری میگیرن.

 باز هم مردم سکوت کنن.

 نهایت اعتراضشون هم در خفا و در بین خودشون باشه در یک جامعه کوچکی باشه چرا که ارزشی به اسم طغیان، پرسشگری، حرکت داشتن، ایستادگی، مقاومت، شجاعت.

 هیچ ارزشی بر این مبانی آموزش داده نشده.

 اینها همه ضد ارزش بوده یعنی یاغی بودن، ضد ارزش بودن، در برابرش تسلیم بودن ارزش بوده.

 کسی که تسلیم در برابر خدا هست، کسی که فرمانبردار خدا هست با ارزش به حساب میاد و کسی که پرسشگر در برابر اون خدا هست، یاغی در برابر اون خدا هست، در برابر اون نظام هست، در برابر اون ایده هست.

 کسی که نگاه نقادانه داره، کسی که در پی تغییر هست، یک ضد ارزش هست، یک ناهنجار هست و حتی کار بالاتر میره.

 یعنی شما مواجه میشید با ارتداد؟

 ارتداد به چه معناست؟

 یعنی جماعتی که پرسشگر هستند، جماعتی که به فکر تغییر هستن حکمشون مرگه.

 نه تنها ضد ارزش و ناهنجار هستن که باید از بین برن و از میان برن.

 یعنی هر یاغی‌گری و هر طغیانی مواجه میشه با از بین رفتن و نابودی.

 پس این جامعه رو به سکون و سکوت میرسونه.

 در بین جوامع اسلامی هم شما مدام با این معانی رو به رو هستید.

 مگر اینکه بخوان از اون روحیات خشم آلود و خشونت طلب خودشون استفاده بکنن که اون هم باید مبانی شریعتی داشته باشه.

 یعنی مبانی شرعی داشته باشه که شما رو به این راه بکشونه.

 اینکه مثلا فلان کسی توهین کرده حالا یک فرمان الهی وجود داره که باز این جماعت فرمانبردار با چشم و گوش بسته در این راستا قدم بر میدارن و ما میرسیم به اون.

 اوج این جنون در این نگاه دیوانه وار و جنون آلود که حالا قرار هست یک سری مجانین رو به بار بیاره که در این فرمانبرداری راه رو به پیش رفتن، به نهایت رسیدن.

 و حالا قرار هست که به راحتی شستشوی مغزی بشن.

 قرار هست که به راحتی چشم و گوش بسته فرمان رو بشنوند و عمل کنن.

 وجدان رو به کنار بگذارند.

 اخلاق رو آتش بزنند، از بین ببرن.

 و تنها و تنها فرمان باشه که راه به پیش ببره.

 مثل رفتارهایی که در ارتش ها انجام میشه.

 آیا اون سربازی که فرمان میگیره حتی ذره ای فکر میکنه که داره گلوله رو به کی میزنه؟

 این شلیک قرار هست که سینه چه کسی رو بشکافه و از بین ببره.

 راه بالاتر میره پیش تر میره.

 این فرمانبرداری و تسلیم بودن راه تا جایی میرسه که حالا مواجه میشیم با یک مجانین که از جان خودشون میگذرن.

 حتی قربانیان بی شمار و بی گناهی رو حاضرند که بگیرن.

 شما چگونه است که مواجه میشوید با افرادی که حاضرند انتحاری بشوند؟

 در این تسلیم بودن غرق شدن دیگه فکری وجود نداره.

 خردی وجود نداره، مهری وجود نداره، اخلاقی وجود نداره.

 وجدانی وجود نداره.

 همه چیز معاوضه شده با فرمانبردار بودن.

 شما وقتی بنده و عبد و عبید هستید دیگه قرار نیست که فکر بکنید.

 یک جمله معروفی هست که در بین کسانی که فرمانبردار هستند، حالا چه در ارتش ها، در سپاه ها، در نظام های فکری که تا این حد متکی به فرماندهی و فرمانبرداری هست، این هست که شما نیاز نیست که فکر بکنید.

 ما به جای شما فکر میکنیم.

 چون این حقیقت امر هست.

 چون قرار هست از شما بندگانی بسازند که تنها و تنها فرمانبردار باشند.

 حالا شمای فرمانبردار که نیاز نیست فکر بکنید.

 نیاز نیست که چی رو در کفه ترازو بزارید.

 قرار نیست که نقدی بکنید قرار نیست که فکری بکنید.

 قرار هست که فرمان رو بشنوید و عملی بکنید.

 یعنی همون تسلیم بودنی که اسلام مدام در پی بازتولید اش هست.

 یعنی شما با یک فلسفه وجودی روبه رو شدید که گفتیم اسلام به مفهوم تسلیم بودن هست.

 اسلام مترادف با تسلیم بودن هست.

 این توحید و یگانگی مدام داره در برابر شما رژه می ره.

 داره به شما این ارزش رو القاء می کنه.

 حالا شما مواجه میشید با یک بزرگی که یک سری کهتران رو در برابرش داره.

 این کهتران تنها و تنها قرار هست که خودشون رو حقیر بکنند.

 قرار هست که اون بزرگی رو بپرستند، اون بزرگی رو گرامی بدارند.

 قرار هست که در نهایت تبدیل به بردگان و بندگان بشن.

 قرار هست که فرمان رو بشنوند و فرمانبردار بشن.

 این جامعه مسکوت و در خفقانی که این موضوعات رو قبول کرده در نهایت باید یک شاگرد اول هایی هم داشته باشد.

 این کلاس قرار است این درسی که به شما داده شده، این آموزش و تعلیمی که به شما داده در نهایت یک استادی هم در خودش ببینه دیگه.

 یا کسی که تمامی این دروس رو طی کرده تمامی واحد ها رو پاس کرده هم باید در خودش داشته باشه و این نهایتش میشه اون آدمی که چشم و گوش بسته است و ذهن و جان و تن و عقل و خرد و اخلاق و وجدان و همه چیز رو شسته، همه چیز رو کنار گذاشته و تنها و تنها فرمانبردار است.

 حالا فرمانی میشنوه که باید گلوله به روی کودکان بزنه. میزنه.

 قرار هست که انسان ها رو منفجر بکنه.

 میکنه قرار هست که زیر چهارپایه اعدام بزنه.

 میزنه قرار هست که دیگران رو شکنجه بکنه.

 قرار هست که بازجو بشه و بازجو میشه و به بدترین شکل ممکن در این تسلیم بودن به پیش میره.

 بخشی رو به واسطه ایمان و باورش گرفتم و بخش عمده ای رو به واسطه تسلیم بودن هست که به پیش میبره.

 یعنی شما وقتی مواجه میشید با اون جماعتی که به عنوان مثال بازجو هستن در همین جمهوری اسلامی، در همین جنون جمهوری اسلامی اینها تسلیم شدند.

 اینها شاگردان اول این کلاس هستند.

 اینها تمام این معانی رو به جان و دل پذیرفتن، قبول کردن و در این جنون و دیوانگی غوطه ور شدن.

 حالا اگر فرمانی میرسه که فلان کافر رو شما باید مجازات بکنید، باید شکنجه بدید.

 باید ازش اعتراف بگیرید.

 به وحشیانه ترین شکل ممکن این کار رو انجام بدید.

 حاضرند هر جرم و جنایتی رو در قبال اون انجام بدن چرا که فرمان رو از فرمانده گرفتند.

 چرا که مدام شنیدن خدایی در آسمان هست که فرمان میده و شما باید این فرمان رو به پیش ببرید.

 حالا جای اون خدا عوض میشه.

 یک روز خدایی در آسمان ها به نام یهوه هست.

 یهوه است، الله است.

 یک روز هم می تواند خامنه ای باشه، خمینی باشه، هیتلر باشه و امثال اینها باشن.

 اینها هم همون جایگاه خدا رو می گیرن.

 اینها هم بزرگ تر از دیگران هستند.

 پیشوای دیگران هستند، فرمانروا هستند، فرمانده هستند، ارباب هستند.

 همون الفاظ، همون معانی، همون معانی که شما رو باور کرده برای شنیدن این مباحث.

 برای شنیدن این فرمان ها.

 حالا شمایی که بارور شدید، شمایی که آموزش دیدید، تعلیم داده شدید برای فرمانبرداری خدایی در آسمانها روزی به شما فرمان داد و امروز جایگاه اون خدا.

 به این رهبر رسیده.

 به این پیشوا رسیده.

 به این سردار رسیده.

 و هر کدوم از این دیوانگان رسیده و این ها دستور می دهند و شما باید که این دستورها را به پیش ببرید.

 شما شاگرد اول این کلاس هستید و شما مواجه می شوید با این سیل بی شماری که بدترین رفتارها را انجام می‌دهد، بدترین دیوانگی ها را انجام می‌دهند و در این جنون حاضرند که همه را سلاخی کنند، همه را از بین ببرند.

 همه چیز را به کناری میزارن.

 یعنی شما مواجه میشید دیگه نه عقلی در میان هست، نه خردی در میان هست، نه وجدانی در میان هست، نه اخلاقی در میان هست، به هیچ چهارچوبی پایبند نیستند و حاضرند تنها و تنها فرمان را به پیش ببرند.

 نهایت این نگاه مسموم و بیمار به وجود آوردن این سربازان دیوانه است.

 حالا سربازان گمنام امام زمان می‌توانند باشند.

 می‌توانند آن روانی ها و مجنون هایی که در بین جندالله وجود داشتند در بین داعش وجود داشتن در بین طالبان وجود داشتند و این گروه های بیشمار تکفیری این دیوانگان نهایت این مضامین را دریافتند.

 در این فرمانبردار بودن به پیش رفتند و به نهایت رساندند.

 مثل کسی هستند که مدارج تحصیلی را به نهایت رسانده اند.

 حالا در این جنون پیشی از دیگران می گیرند.

 حالا به راحتی هر کاری رو انجام می دن.

 همه چیز رو به کناری می ذارن تا فقط و فقط فرمان رو به پیش ببرند.

 شبیه به اون تصاویری ست که شما قرار باشه یک آدمی رو در این جنون به پیش ببرید یا شکل های اگزجره ای ازش وجود داره.

 حتی در سینما هم فکر می کنم ازش فیلم هایی ساخته شده از این تصاویری که قرار هست یک انسان رو در این جنون به پیش ببرند.

 قرار هست که به اون هیچ آموزشی به جز این آموزش ها داده نشه.

 شاید ما با این نگاه به این نگاه انسانی به نوعی اگزجره ای که اتفاق افتاده این بزرگنمایی و این بزرگ گفتن از اینها برامون یه مقداری دور از ذهن باشه.

 اما اگر این پازل ها رو در کنار هم بچینیم در نهایت ما رو به همین جایگاه می رسونه.

 یعنی نگاه هایی که من از اون اول دربارش صحبت کردم رو اگر در کنار هم بچینیم در نهایت ما رو به یک سربازانی در این حد دیوانه و وحشی می رسونه که همه چیز رو به کنار میزارن و چشم و گوش بسته حاضرند که هر کاری انجام بدن، هر فرمانی که میرسه به پیش ببرن.

 نهایت این تسلیم بودن قرار هست که این سربازان رو پدید بیاره.

 سربازان دیوانه و مجنونی که همه چیز رو به کناری گذاشتند و حاضرند برای از بین بردن و نشر این جنون و دیوانگی و خشونت در جهان و ما باهاشون در گروه های مختلف در اشکال مختلف روبرو هستیم.

 از جمهوری اسلامی و این سربازان گمنام امام زمان بگیرید.

 بازجویان بی شماری که در این حکومت و نظام وجود دارد بگیرید.

 از نیروهای سرکوبی که در خیابان بر روی مردم اسلحه میکشند و گاز اشک آور میکشند و باتوم می زنند و مردم را زیر ضرب و شتم قرار می دهند، بگیرید تا دیوانگان و مجنون هایی که انتحاری می شوند به وسط مردم بی گناه می روند و آن ها را از بین می برند تا مجانین که با این فرمان هایی که شنیده اند حاضرند هر کسی را از زیر تیغ بگذرانند و تکه و پاره بکنند.

 تسلیم بودن در نهایت قرار است که یک سربازان مجنونی به این شکل دیوانه و وحشی بسازد.

 در باب تسلیم بودن بسیار می شود صحبت کرد.

 تمام دنیای پیرامون ما که غرق در این منجلاب اسلامی شده هم مواجه شده با این تسلیم بودن بی شماری که می بینیم همواره در کنار ما وجود دارند.

 این انسان ها را داریم با پوست و گوشت و استخوان خودمان لمس می کنیم، زندگی هایشان را می بینیم، رفتارهایشان را می بینیم.

 این سکون و سکوت در جوامع اسلامی و به ویژه ایران خودمان را داریم به چشم می بینیم که چگونه همه در خود ماندند و صدایی برای اعتراض و یاغیگری ندارند.

 صدای آزادیخواهی خفه شده و به درون رفت.

 موضوع قابل عرضی هست این تسلیم بودن و میشه درباره اش ساعت ها صحبت کرد و مدام هم مطمئنا در برنامه های آتی و فرای این ویژه برنامه شناخت اسلام هم در باره اش صحبت میکنیم.

 چیزیست که امروز جهان ما رو نه تنها جهان اسلامی که به شکل و گونه های مختلف در سراسر جهان هم وجود داره.

 و این تسلیم بودن و در پناه فرمان دیگران بودن، این فرمانبردار بودن، قبول کردن بردگی و بندگی یک بخش عمده ای از زندگی بشری امروز شده و ما میتونیم این رو در جای جای جهان هم ببینیم و قاعدتا ما باز هم در باره اش صحبت میکنیم.

 اما در این ویژه برنامه این حجم صحبت از تسلیم بودن هم به نظرم کافی هست و ما رو با این مفهوم آشنا کرد که در اسلام که راهی رو به پیش برد و در نهایت به چه سرانجامی رسید که امروز نمونه های بارزش رو در زندگی شخصی خودمون هم حتی می تونیم ببینیم.

 در این انتهای برنامه هم دوست دارم باهاتون در میون بزارم که اگر دوست دارید به من در این راه کمک کنید می تونید آثار من رو با دیگران به اشتراک بگذارید.

 آثار من فرای این برنامه ای به نام جان که حالا این ویژه برنامه در باب اسلام هست.

 اما موضوعات دیگری هم در این برنامه به نام جان سعی میشه که درباره اش صحبت بشه.

 رک، صریح و بداهه با هم صحبت می کنیم و در باب موضوعات مهم دنیای پیرامون خودمون به بحث می نشینیم.

 فرای این برنامه، آثار من در قالب کتاب هایی.

 مثل کتاب های تحقیقی، مقالات، داستان ها، اشعار در وب سایت جهان آرمانی در اختیار شما دوستان هست.

 می تونید به صورت رایگان این آثار رو دریافت و مطالعه کنید و فرای اون می تونید این آثار رو با دیگران به اشتراک بذارید تا این صدا بیشتر شنیده بشه و همراهانی به این راه برای تغییر بیان و در کنار ما باشد.

 ممنون دوستان که همراه من بودید.

 من نیما شهسواری و این برنامه بنام جان بود.

 در پناه آزادی.