خب دوستان توی این قسمت های گذشته ای که توی این ویژه برنامه انقلاب ایران منتشر شد، ما سعی کردیم در باب موضوعات مختلفی پیرامون این انقلاب صحبت بکنیم.

 از اون گذشته ای که باعث به وجود اومدن این انقلاب شده و این حس عمومی رو به نوعی بیدار کرده برای مقابله با جمهوری اسلامی.

 اتفاقات ریز و درشت.

 تحولاتی که رخ داد، فرای اون ریشه اسلامی که اصلا باعث به وجودیت آمدن جمهوری اسلامی و به نوعی ادامه دار بودن این راه شده.

 صحبت کردیم در باب موضوعات مختلف و حالا باید در باب این بیداری عمومی بیشتر صحبت بکنیم.

 در این قسمت خاص سعی میکنیم در باب این بیداری عمومی صحبت بکنیم و تا جایی که میشه در باب راه هایی که میشه این بیداری رو به وجود آورد هم صحبت بکنیم.

 اما پیش تر از این که حالا بریم وارد بحث بشیم باید یه نگاهی هم داشته باشیم.

 تمام ماهایی که توی ایران زندگی کردیم خوب میدونیم که مردم ایران، غالب مردم ایران، اکثریت مردم ایران از جمهوری اسلامی بیزارن.

 یعنی شما اگر زندگی عادی رو تو ایران داشته باشید میتونید مواجه بشید در هر جایی اگر به مدرسه برید، اگر به دانشگاه برید، اگر در بین دوستان خودتون باشید، در محفلی باشید، در جمع هنری باشید در جمع.

 در کنسرتی باشی.

 در سینمایی باشی در هر جایی که باشید با مردم وقتی روبه‌رو می‌شدیم، نفرت عمومی را نسبت به جمهوری اسلامی می‌بینید.

 حتی کار به جایی می‌رسد که کسانی که اعتقادات اسلامی و شیعی هم دارند از جمهوری اسلامی برگشته‌اند.

 حتی در بین آنها هم می‌توانید ببینید.

 توی همین اتفاقات اخیری که افتاد، دیدید که خیلی از شخصیت هایی که وابستگی هم حتی شاید از نظر ایدئولوژیک هم به جمهوری اسلامی شاید داشتند به نوعی به نوعی بیزاری خودشان را نسبت به رفتار شنیعی که جمهوری اسلامی توی این روزها انجام می‌دهد نشان دادند.

 و ما مواجه هستیم با این موضوع که یک اکثریت قاطبه ای وجود دارد که از جمهوری اسلامی بیزار است و آزادی خودش را در عدم وجود جمهوری اسلامی معنی می‌کند.

 اما این اکثریت قاطبه در خیابان نیستند.

 برای انقلاب فعالیتی نمی‌کنند.

 ما در برابرمان یک جمهوری اسلامی داریم که یک پایگاه اجتماعی قدرتمندی داشته یعنی بلاشک در آن اول انقلاب من هم ویژه برنامه ی ایران صد ساله دربارش صحبت کردم، هم به اختصار در این قسمت های گذشته ای که توی ویژه برنامه ی انقلاب ایران بود، سعی کردم مختصرا دربارش صحبت کنم.

 وقتی ما سال پنجاه و هفت رو می بینیم، توی اون برهه از تاریخ جمهوری اسلامی یک پایگاه اجتماعی داشته.

 یعنی درش شکی نیست که تعدادی علاقه مند و سرسپرده به این باور و ایدئولوژی بودن و در طول زیست و حیات جمهوری اسلامی ثابت کرده که اون کارآمدی لازم رو نداره.

 قاعدتا گفتم اگر کسی عقل سلیمی داشت و نگاه درستی داشت می تونست از همون ابتدا هم به این نتیجه برسه که جمهوری اسلامی صلاحیت، کارآمدی و شعور لازم برای اداره ی یک کشور متکثر رو نداره و همون طوری که صحبت کردم درباره اش یک قطار انقلابی از همون ابتدای پیدایش جمهوری اسلامی وجود داشته.

 از همون ابتدا هم کسانی بودند که راه حل رو انقلاب می دانستند.

 انقلابی در برابر ضد انقلاب جمهوری اسلامی.

 پس ما یک همچین تصویری رو داشتیم و اون اکثریتی که در اون روزگاران در سال 57 وجود داشت و بدنه جمهوری اسلامی در اجتماع را می ساخت کم کم از بین رفت.

 یعنی با اتفاقاتی که رقم زدند از همان ابتدا هستند.

 یعنی شما وقتی با جمهوری اسلامی روبرو می شوید که به عنوان مثال همان قضیه اشغال سفارت را به وجود می آورد.

 خب یک بخشی از جامعه نسبت به اینها بدبین میشن دیگه.

 قاعدتا وقتی می رسید با جمهوری اسلامی که جنگ رو هشت سال ادامه میده و باعث مرگ و معلول شدن و اسارت این مقدار زیادی از انسان ها میشه، باعث این حجم از خسارات مادی و زندگی و اقتصادی برای مردم میشه.

 خب یک جماعتی هم ازش رویگردان میشن.

 وقتی شما میری جلو میرسی به کشتارهای سال 67 این بیشتر و بیشتر این بدنه رو از دست میده و هر اتفاقی پشت سر هم باعث میشه این بدنه از بین بره.

 و شما امروز با جمهوری اسلامی روبرو هستید.

 شاید یک کیفی درونش وجود داشته باشه که باور داشته باشن به این ساختار چه از نظر ایدئولوژیک، از نظر مذهبی، از نظر دینی باورمند به یک اسلام شیعی اثناعشری باشند و چه فراتر از اون به این سیستم حکومتی که به عنوان ولایت فقیه هست اعتقادی داشته باشن.

 خب اینها یک بخشی جدا از مردم.

 اینها بخشی از مردم هستند که خیلی تعداد قاعدتا کمی خواهند داشت.

 چرا که همه ما زندگی کردیم.

 یعنی شما با این تعداد آدمها خیلی به ندرت روبه رو میشید.

 اما یک بخشی که دارند به نوعی خودشون رو فدای جمهوری اسلامی میکنند به واسطه این هست که اینها فارغ از جمهوری اسلامی هیچ هویتی ندارن.

 یعنی تمام هویت خودشون رو از جمهوری اسلامی میگیرن.

 یعنی اگر امروز پایگاه و جایگاه اجتماعی دارند، پایگاه اقتصادی دارند، ثروتی کسب کرده اند، جایگاهی به دست آورده اند، در همه زمینه ها، در زمینه های اقتصادی، در زمینه های فرهنگی، در زمینه های ادبی، در زمینه هنر به جایگاهی رسیده اند به واسطه وجود جمهوری اسلامی است و اینها نه لیاقتی پشتش بوده، نه تخصصی پشتش بوده، نه شعوری پشتش بوده و حالا اینها قاعدتا تا پای جان در کنار جمهوری اسلامی خواهند بود چرا که هویت خود را مدیون به جمهوری اسلامی هستند.

 فرای اینها که سود و منفعت دارند از جمهوری اسلامی می برند و به نوعی شاهرگ اقتصادیشون وصله به جمهوری اسلامی و بودن به جمهوری اسلامی است.

 ما یک جماعت بی شماری را داریم که نسبت به جمهوری اسلامی موضع دارند و از جمهوری اسلامی بدشان می آید اما حاضر نیستند هزینه ای را متقبل بشوند برای رها شدن از این مرداب وحشتناک جمهوری اسلامی.

 مردابی که میشه دربارش ساعتها صحبت کرد.

 این یک موضوعیه که فکر میکنم همه باهاش درگیر هستن.

 همه دربارش میدونن.

 اینکه ما در طول این چهل و سه سال چه مصیبت های بیشماری رو دیدیم.

 چه بدبختی هایی رو پشت سر گذاشتیم.

 و اصولا این سیل از نارضایتی به همه ابعاد کشیده شده.

 از منظر اقتصادی شما در نظر بگیرید شرایطی که جمهوری اسلامی برای مردم ساخته تا منظر فرهنگی، آزادی بیان، آزادی ادیان، آزادی های فردی، آزادی های سیاسی تا همه انواع آزادی هایی که میتونه توی یک اجتماع وجود داشته باشه تا زندگی عادی مردم.

 اما مواجه هستیم با یک سیل بی شماری که نسبت به جمهوری اسلامی موضع دارن و موضع منفی دارن اما حاضر به هزینه دادن نیستند و این قشر خاکستری است که توی ایران وجود داره.

 گفتم هر کسی که یک مراوده ای با مردم داشته باشه و باهاشون دمخور باشه میتونه این حس نفرت عمومی نسبت به جمهوری اسلامی رو درک کنه.

 اینکه هر کسی در هر جایگاهی است.

 مثلا شما یک راننده تاکسی رو هم که می بینید از جمهوری اسلامی بدش میاد.

 یک نانوا رو هم که می بینید از جمهوری اسلامی بدش.

 کارگر رو می بینید، دکتر رو می بینید، هر جایی که میرید در خیابان ها مواجه میشید با سیل بی شماری از مردم که نسبت به جمهوری اسلامی موضع دارن.

 موضع منفی دارن.

 اما اینها به اون بدنه اصلی برای تغییر نمی پیوندند و باید این بیداری عمومی شکل بگیره که ما به اون جمعیت حداکثری برسیم.

 یعنی بزرگترین کاری که میشه برای پیشبرد این انقلاب کرد این هستش که شما بتونید قشر خاکستری رو بیدار بکنید برای پیوستن به این حرکت انقلابی.

 حالا در این راستا چه کارهایی میشه کرد؟

 قاعدتا بزرگترین دریچه و لازمه برای این انقلاب آگاهی رسانی است.

 یعنی ما مواجه هستیم با یک جماعتی که حالا باید آگاه بشند بیدار بشند به نوعی اون حس بیداری درشون به وجود بیاد. خب قاعدتا.

 پس آگاهی رسانی یکی از عوامل مهم و عمده هست.

 ما در فضای مجازی وقتی داریم می گردیم و می بینیم همه مردم درگیری با فضای مجازی ندارن.

 شما وقتی در فضای مجازی هستید می بینید که اکثریت دارن در باب این موضوعات آگاهی رسانی میکنن اما هنوز هم هستن مردمی توی ایران که دارن همون تلویزیون جمهوری اسلامی و همون نشر اکاذیب جمهوری اسلامی و نشر خشونت و وحشیگری و دیوانگی از جمهوری اسلامی و صدا و سیما رو می بینن.

 و این اون قشری است که شاید بیداری لازم رو را نداشته باشید، آگاهی لازم را برای بیداری نداشته باشید.

 پس ما یکی از موضوعاتی که داریم این آگاهی رسانی است.

 یعنی باید مردم را آگاه کرد از اتفاقاتی که جمهوری اسلامی در طول این چهل و سه سال رقم زده.

 شما امروز هم با یک جماعت بی شماری رو به رو می شوید که چیزی از کشتار سال شصت و هفت نمی دانند و باید این حس بیداری به وجود بیاید و باید این آگاهی ها رسانده بشود.

 ما داریم در باب جمهوری اسلامی صحبت می کنیم که در سال شصت و هفت آن کشتارهای وحشیانه را انجام داد.

 آن قتل های زنجیره ای را شکل داد.

 در هشتاد و هشت با معترضین آن رفتارهای وحشیانه را کرده.

 همین امروز بهترین مردم ایران در زندان ها هستند.

 آزاده ترین مردم ایران در زندان ها هستند.

 وکیل مدافعی که در پی احقاق حقوق کودکان برای اعدام نشدن هست در زندان است.

 کسی که در برابر اعدام دارد فعالیت می‌کند و در زندان است.

 کسی که برای محیط زیست داره تلاش میکنه در زندان هست.

 کسی که حامی حقوق حیوانات هست، تو زندان هست.

 کسی که آزاده هست فریاد آزادی میزنه.

 در حیطه هنر داره فعالیت میکنه و از آزادی و برابری صحبت میکنه.

 در زندان هست ولی نیاز هست که این آگاهی‌رسانی داده بشه به اون قشر خاکستری، به اون قشر خاموشی که حاضر به در کنار مردم بودن نیستن حاضر به هزینه دادن برای این پیروزی نیستن.

 پس یکی از مهم ترین موضوعات این آگاهی رسانی هست.

 آگاهی‌رسانی که مسلما ریشه اصلیش این هست که باید این جماعت بیشتر و بیشتر پیرامون جمهوری اسلامی بدونن.

 اینکه جمهوری اسلامی چه کارهایی با مردم کرده، چه رفتاری در طول این چهل و سه سال با مردم انجام داده پس این یکی از اون ارکان اصلی و مهم است.

 یعنی هنوز هم شما روبه‌رو می‌شوید با کسانی که در باب تاریخچه جمهوری اسلامی به درستی ندونن و جمهوری اسلامی با اون صدا و سیمایی که در اختیار داره، دائم در حال این دروغ پراکنی هاست.

 دائم در حال انتشار خشونت و وحشیگری است.

 دست از هیچ چیزی هم بر نمیداره.

 به هر طریقتی دست میزنه برای اینکه مردم رو در اون وادی در خود ماندن هم غرق بکنه.

 پس ما نیاز داریم به این آگاهی رسانی.

 هر کس در هر جایگاهی که هست باید این آگاهی رسانی رو انجام بده.

 حالا چه از طریق صدای بلند و فریادی که بقیه و تعداد بیشتری میشنوند چه در قالب کوچک تر در بین دو تا دوست و رفیق و.

 هر کسی در هر جایگاهی که هست باید این آگاهی رسانی رو انجام بده.

 آگاهی رسانی به مفهوم جنایات و ظلم هایی که جمهوری اسلامی در طول این سالیان با مردم انجام داده.

 جنایات بیشماری که باعث این خشم عمومی هم شده.

 پس ما نیاز داریم به این آگاهی رسانی.

 اما فرای این ما در راستای همین اتفاقاتی که داره می افته و این انقلابی که در پیش رو هست.

 و در نهایت این انقلابی که به پیروزی خواهد رسید و من بارها دربارش صحبت کردم.

 توی همین ویژه‌برنامه هم گفتم جمهوری اسلامی محکوم به یک انقلاب هست، محکوم به نابودی هست.

 ساختار وجودی جمهوری اسلامی خودش خودش رو مجبور به نابودی میکنه.

 هیچ عقل سلیمی نمیتونه قبول کنه که یک حکومت شیعی مشخص از دل یک دین مشخص، یک مذهب و یک فرقه مشخص بخواد بر جمعیت متکثر یک کشور حکومت بکنه.

 با آرا و عقاید مختلف این آرا و عقایدی که مدام در حال بازتولید است، مدام در حال پیدایش تازه است.

 یعنی شما امروز در باب قرون وسطی صحبت نمی کنید، در باب صدر اسلام صحبت نمی کنید که یک سری انسان دست و پا بسته ای باشند که هر چیزی که یک نفر میگه رو قبول بکنند و در همون وادی حرکت بکنند.

 امروز انسان ها مدام در حال بازنگری عقاید و باورهای خودشان هستند.

 مدام در حال بمبارانی از اطلاعات هستند.

 مدام دارن موضوعات جدید رو میشنون به موضوعات جدید با نگاه متفاوت نگاه می کنند.

 و این جمعیت متکثر نمی تونه زیر پرچم یک حماقتی به اسم جمهوری اسلامی قرار بگیره که افکارش رو از هزار و چهارصد سال پیش قرض کرده.

 اون هم یک افکار مشخص.

 از یک نگاه مشخص.

 از یک فرقه مشخص که حتی حاضر به قبول باورهای متفاوت در مذهب خودش هم نیست.

 حتی با فرقه های دیگری که در دل مذهب هم به وجود آمده نمی تواند سازش کند.

 حتی نمی تواند پرچمی را علم کند برای اینکه فقط شیعه و سنی بتونن توش زندگی کنن.

 نه تنها تمام مردم متکثر ایران که فقط شیعه و سنی بتونن زیر یک پرچم زندگی کنن.

 پس اینها محکوم بودن جمهوری اسلامی برای نابود شدن هست که درش شکی نیست.

 اما باید این چرخ حرکت کنه.

 باید این چرخه از بین رفتن جمهوری اسلامی در یک ریل درستی قرار بگیره که زمان کمتری ببره، هزینه کمتری داشته باشه و در نهایت به یک آینده درست و روشن ما رو برسونه.

 یعنی تلاشی که ما میکنیم در نهایت قرار باشه ما رو به یک آینده درستی برسونه.

 آینده ای که آرزوش رو داریم.

 آینده ای که باید براش تلاش بکنیم.

 در غیر این صورت جمهوری اسلامی محکوم به نابودی است.

 امروز نه دو روز دیگر، دو روز دیگر، نه یک سال دیگر فرقی نمی‌کند.

 در نهایت جمهوری اسلامی قدرت این را ندارد که بتواند یک کشور متکثر با این تعداد متفاوت از باورها را زیر یک پرچم قرار بده.

 برای زندگی اجتماعی این جمع متکثر از باورهای مختلف نیاز است که شما یک ساختاری را به وجود بیاورید که تحمل سازش و کنار آمدن با این افکار مختلف را داشته باشد و بتواند در قبال اینها بماند بر جای خودش.

 افکاری که به سادگی در هم شکسته می‌شود.

 ما اولین پله در برابرمان برای بیدار کردن این جمعیت و این جماعت خاکستری آگاهی‌رسانی است.

 پس ما نیاز داریم به آگاهی‌رسانی.

 اینکه این جمعیت خاکستری بیشتر و بیشتر به ذات پلید جمهوری اسلامی پی ببرند.

 اینکه بدانند جمهوری اسلامی در طول حیاتش باعث کشته شدن چه تعدادی از انسان های آزاده شده چه رفتارهای وحشتناکی را انجام دادند.

 اینها عواملی است برای بیدار شدن جماعت خاموش.

 پس ما یک نیاز داریم به این آگاهی رسانی.

 این آگاهی رسانی تنها و تنها نمی خواهد خلاصه به این موضوع مشخصی بشه که شما مثلا در باب ظلم هایی که جمهوری اسلامی به آزادگان کرده بشینه قاعدتا تمامی موضوعات رو می تونه در بر بگیره.

 مباحث اقتصادی، مباحث فرهنگی، فشارهای مختلفی که بر اقشار مختلف جامعه به وجود آورده، ناکارآمدی هایی که کرده که این اتفاقات در طول این سالیان افتاده اما باید بیشتر و بیشتر دامن گیر بشه.

 یعنی باید تبدیل به یک اصل زیستن عادی مردم بشه.

 این آگاهی رسوندن.

 یعنی ما وقتی مواجه میشیم خب گفتم چندین بار هم درباره اش صحبت کردم.

 ما یک قطار انقلابی داریم که از روز ابتدایی وجودیت جمهوری اسلامی شکل گرفته.

 این قطار یک تعدادی رو در خودش جا داده.

 در همون ابتدا و طی مرور زمان تعداد بیشتری واردش شدند.

 ما باید به یک مرحله ای برسیم که همه مردم سوار به این قطار بشن.

 یعنی به جایی برسیم که این آگاهی رسانی از دل خود مردم شکل بگیره نه فقط از یک جایگاه مشخص.

 حالا قرار هست که خود مردم هم این آگاهی رسانی رو داشته باشن، با همدیگه مطرح بکنن و اصولا صحبت معمول اونها هم تبدیل به همین موضوعات بشه.

 اونجاست که ما بیشتر و بیشتر چهره ی انقلابی به خودمون میگیریم و اون جاییست که ما از زندگی روتین و عادی خودمون دور بشیم.

 هر چقدر از این زندگی عادی دورتر بشیم بیشتر و بیشتر به اون معنای انقلاب نزدیک میشیم.

 اونجایی که هر کسی وظیفه خودش این آگاهی رسوندن بدونه تا این قشر خاکستری بیدار بشه و به این تحولات بپیونده.

 این آگاهی رسانی هم گفتیم در باب تمام موضوعات باید باشه و مختص به یک موضوع خاص مثل آزارهایی که آزادگان در طول این زیست جمهوری اسلامی دیدند هم نشد.

 در باب موضوعات مختلف فساد بی حد و حصری که در جمهوری اسلامی وجود دارد و ناکارآمدی هایی که وجود دارد، کارهای مختلفی که جمهوری اسلامی در طول این سالیان کرده اما باید تبدیل به این حرکت آگاهی رسانی تبدیل به یک منش زیستن انسان ها بشود.

 یعنی ایرانی ها به این مرحله برسند که باید خودشان به خودشان آگاهی بدهند و این آگاهی را بیشتر و بیشتر هم گسترش بدهند که لازمه اصلی این بیدار شدن است.

 خب قاعدتا کسی که حالا این اخبار رو میشنوه حالا زندگیش عوض میشه.

 همه ما در کنار خودمان همچین آدم هایی را دیدیم.

 کسانی که اصلا هیچ شناخت درستی نسبت به جمهوری اسلامی نداشتند.

 خیلی از کسان هستند که هیچ وقت در باب قتل های زنجیره ای نشنیدند.

 اینکه جمهوری اسلامی وحشی خوی وحشی صفت حتی یک بچه نه ساله را هم در کنار پدرش تکه تکه کرده و کشته.

 حالا شما مواجه میشید با این حکومت وحشی خوی.

 و حالا با مردمی که اون قشر خاکستری رو تشکیل دادند.

 اما خیلی هاشون هیچ آگاهی درستی نسبت به جنایاتی که جمهوری اسلامی کرده ندارن.

 و قاعدتا اون انسانی که این اخبار رو بشنوه رویه زندگیش تغییر میکنه و ما باید به دنبال روزی باشیم که از هر انسان آزاده ای رو پدید بیاریم.

 پس این یکی از اون نکات مهم و اساسی هست.

 اما فرای این آگاهی رسانی ما باید تزریق امید هم داشته باشیم.

 ما باید امید رو در بین مردم بیدار بکنیم.

 امید به فردایی روشن.

 امید به روزی که ما میتونیم زندگی که خودمون آرزو داریم رو بکنیم.

 زندگی ای که ما برای این زیسته در بند جمهوری اسلامی باشه.

 و ما نیاز داریم به این پراکندن امید.

 این امیدی که در دل تک تک ما جرقه بزنه و ما رو به یک فردای روشنی برسونه.

 یکی از موضوعاتی که به شدت قابل فکر و تأمل هست اینه که بعضی ها رو می شنویم که دارن در باب این سوال صحبت میکنن که کسانی که به خیابون میان چیزی برای از دست دادن ندارن.

 این بزرگترین اشتباه هست.

 صرف این جمله به نفع جمهوری اسلامیست.

 کسانی که در خیابان هستند دنیایی برای بدست آوردن دارند.

 یک دنیای بی حد و حصر برای بدست آوردن.

 نه از اینکه چیزی برای از دست دادن نداشته باشن.

 اتفاقا آرزو رسیدن به آرزوهاست.

 این فریاد، این آزادگی برای رسیدن به آرزوهاست.

 برای خواستن هاست.

 برای داشتن هاست.

 نه برای اینکه ما چیزی برای از دست دادن نداریم.

 چون که غذا نداریم بخوریم.

 پس میایم خودمونو میکشیم.

 این تفکر مسموم و احمقانه شهادت در بین مسلمون ها نباید ترویج بشه در بین افکار ما در راه آزادی.

 قاعدتا ما باید تفکر تازه ای رو بنا بکنیم که در اون در پی جستن آرزوهامون باشیم و برای به دست آوردنش تلاش بکنیم نه برای از دست دادن.

 و این اون جاست.

 اون نقطه ایست که ما باید امید رو نشر بدیم در بین اقشار مختلف جامعه بذر امید رو بکاریم که بدون جمهوری اسلامی چقدر دنیا برای ما زیباتر خواهد شد.

 چقدر آزادانه زندگی خواهیم کرد.

 هر کدوم از ما در دلمون در دنیامون آرزوهای بیشماری داریم.

 تمام ما از آرزوهامون دور شدیم.

 بدون آرزو زندگی میکنیم.

 به خاطر وجود جمهوری اسلامی و بدون وجود جمهوری اسلامی به آرزوهامون خواهیم رسید.

 فردایی که جمهوری اسلامی نباشه همه به آرزوهاشون میتونن برسن.

 ما باید فردایی رو تصور کنیم که همه در پی آرزوهای خودشون باشن.

 کسی که دوست داره دنیا رو تغییر بده دوست داره ارزش های تازه ای رو در میون بذاره.

 کسی که دوس داره قوانین احمقانه رو تغییر بده دوس داره در برابر اعدام و اعدام نشدن انسان ها تلاش بکنه.

 در راستای رسیدن به گیاهخواری تلاش بکنه در راستای آزار ندیدن دیگران تلاش بکنه، در راستای بهبود محیط زیست تلاش بکنه.

 میتونه به آرزوهاش برسه.

 فردایی که جمهوری اسلامی وجود نداشته باشه که در برابر تمام آرزوها ایستاده برای مرگ به وجود اومده و در راستای مرگ حرکت میکنه و ما نباید دنباله‌روی شعارهای احمقانه جمهوری اسلامی و افکار احمقانه اسلامی باشیم.

 قرار نیست ما در آرزوی شهادت باشیم.

 ما برای زندگی تلاش میکنیم.

 ما برای جانمون تلاش می‌کنیم.

 آره، بدون شک از جونمون می‌گذریم.

 تو شکی نیست.

 جونی که باارزش‌ترین هستی ماست در زندگی را هم فدا می‌کنیم.

 اما در آرزوی این نیستیم که جونمون رو از دست بدیم.

 در آرزوی این هستیم که جونی داشته باشیم تا زندگی بکنیم.

 تا بهتر زندگی بکنیم تا به دست بیاریم.

 پس ما برای به دست آوردن تلاش می‌کنیم نه برای از دست دادن دنیایی برای به دست آوردن. داریم.

 عشق سرشار در وجودمون هست.

 ما می‌خوایم با این عشق زندگی کنیم.

 می‌خوایم در کنار کسی که عاشقش هستیم زندگی کنیم و دست در دستش باشیم.

 در خیابان‌های کشوری قدم بزنیم که بتوانیم به دور از وحشت وحشی خویان آزادانه نفس بکشیم.

 پس ما یک دنیای بزرگی در برابر برای به دست آوردن داریم نه برای از دست دادن.

 و این امیدیه که باید تزریق بشه بین مردم.

 این اون نقطه ایست که ما باید مردم رو براش بیدار کنیم.

 قشر خاکستری رو به اون فردای روشن امید بدیم و این امید هستش که سیل بی شماری رو هم وارد این چرخه ی انقلاب خواهد کرد.

 پس تغییر شعارهایی مثل شهادت در آرزوی شهادت بودن و یا اینکه ما چیزی برای از دست ندادن.

 ما چیزی برای از دست دادن نداریم و به خیابان می آییم.

 باید تغییر بکنه جای اون رو دنیایی از خواسته ها بگیره.

 دنیایی از آرزوها بگیره.

 احترام به جان ها، این احترام به جان خودمون که باارزش ترین جوهره ی هستی مون هست باشه.

 پس ما نیاز به این تزریق امید داریم.

 فرا این مهم ترین موضوع ایجاد هدف است.

 ما باید هدف مشخصی داشته باشیم.

 در تمام اتفاقات زندگی خودمان باید هدفی مشخص کنیم.

 من در قسمت های آتی بیشتر در باب این موضوعات صحبت خواهم کرد.

 اما در همین قسمت هم به اختصار باید در باب هدف و ایمان هم صحبت کنم.

 به اختصار باید بدانیم که ما برای تمام رفتارهای عادی زندگیمان نیاز به هدف داریم.

 شما برای اینکه بخواهید یک کار ساده توی زندگی روزمره تان هم انجام بدهید نیاز به یک هدف مشخص دارید.

 شما باید یک هدفی را مشخص بکنید تا آب بخورید.

 باید هدفتان آب خوردن باشه تا بلند شید و برید آب بخورید.

 پس برای رسیدن به آرزوهامون هم باید یک هدف مشخصی داشته باشیم.

 هدفی به مفهوم ایران آزاد.

 ایران آزادی که تعریف مشخصی داره نه ایران آزادی که در توهمات ما هست نه ایران آزادی که هر کسی بخواهد در ذهن و خیالش تصویر کنه اون تصویر ساخته در خیال ها باید بیان بشه.

 اون آرزوی در دل ها باید بیان بشه و اون آرزو در برابر دیدگان همه نقش بگیره تا یک هدف مشخص برای رسیدن در برابر ما باشه.

 پس ما نیاز به یک هدف مشخص داریم.

 هدف تنها نابودی جمهوری اسلامی نیست.

 هدف ساختن ایران آزاده. هدف ساختن.

 رسیدن به ایرانی.

 و در نهایت آزادی است.

 در نهایت صلح در نهایت برابری است.

 در نهایت احترام به جان هاست و در نهایت آزادی است.

 ما باید این هدف مشخص رو تزریق بکنیم.

 باید این هدف در بین دل تمام اقشار شکل بگیره که برای یک هدف مشخصی در خیابان باشن نه فقط برای از بین بردن جمهوری اسلامی.

 جمهوری اسلامی از بین خواهد رفت به واسطه اینکه در برابر آرزوهای ماست، به واسطه اینکه در برابر خواسته های ماست، به خاطر این که در برابر هدف ما قرار گرفته.

 من بارها در باب این موضوع صحبت کردم.

 من آرزوی مشخصی دارم، آرمان مشخصی دارم، ایمان مشخصی دارم که براش حاضرم از جونم هم بگذرم.

 من ضد اسلام نیستم.

 اسلام در برابر منه.

 اسلام در برابر آرزوها و آرمان من ایستاده نه من در برابر اسلام.

 اگر من نقد اسلام کردم در طول زندگیم به واسطه ای نیست که در برابرم ایستادگی کرده.

 اگر من از جان پنداری گفتم، اگر از گیاهخواری گفتم یک نگاه اسلامی دگم احمقانه ای بوده که در برابر تو بگه خدایی هست که حیوانات رو ساخته برای لذت بردن انسان ها.

 انسان اشرف مخلوقات است و این اون نقطه ای است که تلاقی به وجود میاره.

 بین باورهای من و اسلام و ما در برابر هم قرار میگیریم.

 پس ما باید هدف مشخصی داشته باشیم و در برابر هدف مشخص ما جمهوری اسلامی ایستاده.

 هدف جمهوری اسلامی نیست.

 نابود، نابود کردن و از بین بردنش.

 هدف یک آرزوی مشخص زندگی در آزادی و برابری است.

 و حالا یک جمهوری اسلامی در برابر ما هست که نمیذاره تا ما به اون آرزو و هدف مشخص برسیم.

 و حالا این جمهوری اسلامی محکوم به نابودی است چرا که در برابر آرزوها و هدف و امیال ما ایستاده.

 پس ما برای این بیداری عمومی نیاز به آگاهی رسانی داریم.

 آگاهی رسانی که تبدیل به روتین زندگی مردم عادی بشه که حالا در باب جنایات و ظلم های بی کران جمهوری اسلامی، ناکارآمدی ها، فساد و تمام دستاوردهای منفی ای که جمهوری اسلامی در این چهل و سه سال داشته با هم صحبت کنند، با هم در میان بگذارند تا این قشر خاکستری بیدار شود.

 فرای آن ما باید یک هدف مشخصی داشته باشیم هدفی ماورای نابود شدن جمهوری اسلامی، هدفی برای به دست آوردن.

 ما داریم در باب کسانی صحبت می‌کنیم که به خیابان نمی‌روند چون چیزی برای از دست دادن ندارند.

 به خیابان می روند چون دنیایی برای به دست آوردن دارند.

 هدف های بیشمار در برابرشان هست.

 آنها می خواهند به آزادی ای که در ذهنشان پروراندند برسند، به آرزوهایی که دارند برسند، ایرانی را بسازند دور از این نگاه های آلوده.

 و اگر دارند در برابر جمهوری اسلامی می جنگند به واسطه این است که جمهوری اسلامی در برابر آرزوها و هدف های آنهاست و حالا با داشتن این آرزو این هدف می توانیم امید را در دل مردم بیشتر و بیشتر بکاریم و می توانیم با نشر این امید این قشر خاکستری رو بیدار و بیدارتر بکنه.

 ما باید یک ایمان راسخ رو به وجود بیاریم.

 تنها راه حل در برابر تمام حکومت ها.

 تمام قدرت ها.

 وجود داشتن یک ایمان هست.

 شما با قدرت ایمان هستش که می تونید جهان رو دگرگون بکنید.

 انقلاب به پا بکنید.

 تمام انقلاب های تاریخ رو نگاه بکنید.

 به تمام انقلاب هایی که در طول تاریخ اتفاق افتاده نگاه بکنید.

 فارغ از قدرت ایمان، هیچ انقلابی به کرسی نشسته.

 اگر مردم در فرانسه انقلاب کبیر فرانسه رو نقش دادن به واسطه این بود که ایمانشان آن روز حقوق بشر بود، آزادی و برابری بود.

 این تبدیل به یک ایمان مشخص برای اون مردم شده بود که حالا حاضر بودن در راه رسیدن به اون ایمان مشخص حتی از جونشون هم بگذرن.

 اگر مردم در روسیه شوروی انقلاب کردند، به واسطه داشتن یک ایمانی به اسم مارکسیسم بود.

 اما این ایمان وجود داشت و آنها را به این انقلاب سوق داد و حتی اگر جمهوری اسلامی هم تونست انقلابی در ایران بکنه به واسطه همون ایمان بود و ما نیازمند این ایمان هستیم.

 در باب این مبحث ایمان بیشتر صحبت می کنم.

 در قسمت های گذشته هم در بابش صحبت کردم.

 در کتابم هم به شدت در باب این ایمان صحبت شده اما این تخم لقی که شکسته شده در دهان تک تک انسان ها در سراسر جهان برای نفی ایمان تنها و تنها به واسطه خاموش کردن و ساکت کردن مردم در سراسر جهان.

 این دور شدن از ایمان فقط به واسطه خاموش کردن انسان هاست برای انقلاب نکردن.

 حالا من ویژه برنامه ای هم داشتم که می خواستم پیرامون حکومت های غربی.

 صحبت بکنم که حالا اونو در آینده منتشر خواهم کرد و یه مقداری دور شد دیگه.

 همون ویژه برنامه هایی که پیرامون شناخت اسلام بود حمله اسلام بود.

 چندین ویژه برنامه مختلف بود که ضبط کرده بودم و حالا همشون منتشر خواهند شد.

 اما به بعد از این ویژه برنامه انقلاب ایران.

 در اونجا هم صحبت های کاملی رو پیرامون این ایمان کرده بودم که شما مواجه هستید با حکومت های مختلفی که در غرب امروز قدرت رو دارن و این ریشه ای که ما دور شدیم از این که بخوایم ایمان داشته باشیم و به نوعی ایمان رو تبدیل به یک ضد ارزش کردند برای این هستش که مردم در خاموشی باشند ولی ما نیاز به یک ایمان مشخص داریم.

 ایمان موضوعی ماورایی نیست.

 ایمان موضوعی مرتبط با الهیات و ادیان نیست.

 ایمان تجمیع این آرزوهاست.

 آرزوهای در کنار هم تبدیل به یک ایمان میشن و این ایمان قوه محرکه ای است برای تغییر برای انقلاب.

 شما باید هدف مشخصی داشته باشید برای اینکه بخواین در راهش حتی از جونتون هم بگذرید.

 و ما نیازمند داشتن ایمان هستیم.

 ایمانی برای تغییر.

 و باید این ایمان به وجود بیاد.

 این هدف، این آرزوها باید ما رو به یک ایمان مستحکمی برسونه.

 چیزی که در این سالیان دراز سعی در خاموش کردنش بودن تمامی حکومت های جهان.

 چرا که مطمئنا تنها قدرتی که میتونه انسان ها رو به وادی بیاره برای تغییر و دگرگونی و انقلاب همین قدرت ایمان هست.

 هیچ قدرت دیگه ای نمیتونه انسان ها رو تا این حد در کنار هم قرار بده.

 ما نیاز به یک ایمان مشخص داریم.

 این ایمان می تونه حقوق بشر باشه، دموکراسی باشه یا هر کدوم از عناوین مختلف.

 اما نیاز هست که تبدیل به یک ایمان بشه.

 میشه ماورا اینکه من از ایمان خودم، از باور خودم بارها و بارها در آثارم صحبت کردم.

 اما ما نیاز به یک ایمان داریم.

 یعنی ماورای اینکه ما بخواهیم نگاه بکنیم به اینکه در جهان پیرامونمون چی در حال گذشتن هست، ما نیاز به یک قوه محرکه ای به اسم ایمان داریم برای اینکه این قشر خاکستری به کنار ما بیایند و از دل این قشر خاکستری و آزادگانی که هستند ما بتوانیم ارتشی برای آزاد شدنمون بسازیم.

 منظور ارتشی است که با جان در برابر ظالمان ایستادگی میکنه.

 از جانش میگذره برای اینکه به اون هدف و آرمان و ایمان خودش برسه و ما نیازمند این آرمان و ایمان هستیم.

 پس برای بیدار کردن این قشر خاکستری ماورای اینها ما باید ایمانی را داشته باشیم تا در راستای اون حرکت کنیم.

 این ایمان باید تبدیل به یک اصل عمومی بشه در کنار.

 در بین همه مردم.

 و اون وقت هستش که این قدرت اینقدر ماورایی خواهد رفت که هر ناممکنی رو ممکن بکنه.

 وقتی صحبت از ایمان به میان میاد.

 شاید برای خیلی ها اینقدر این موضوع ضد ارزش تعریف شده باشه.

 اینقدر در دنیای مدرن غرق شده باشند که تعبیر و تفسیر ایمان و ایدئولوژی مصادف است با انسانی دور مانده مرتجع.

 اما این حقیقتی است که تنها راهی است برای پیروز شدن.

 انقلاب نیازمند ایمان است.

 دگرگونی نیازمند یک ایمان است و این ایمان یک موضوع ماورایی و غیر قابل دست یافتن نیست.

 تجمیع آرزوهای ما تبدیل به ایمان و هدف میشه.

 ما آرزویی داریم که این آرزوها رو در کنار هم به یک هدف مشخصی میرسونیم و در نهایت این هدف قرار هست که ایمان ما بشه.

 ایمانی که ما براش حاضریم.

 حتی از جونمون هم بگذریم تا بهش برسیم.

 و اونجاست که این قوه محرکه ساخته میشه.

 پس وقتی صحبت از آرزو می کنیم.

 وقتی صحبت از یک دنیای بیکرانی می کنیم که برای به دست آوردن در برابر ما هست.

 اینها قرار است در نهایت ما را به یک ایمان مشخص برسونه.

 پس ما نیاز داریم به آرزو کردن.

 به ترسیم و تصویر آرزوهامون.

 ما نیاز داریم از آرزوهامون صحبت بکنیم.

 دنیای پیش رومون رو بسازیم، تصویر بکنیم تا به واسطه ساختن این آرزوها قشر بیشتری وارد این جریان بشه.

 این آرزوها در کنار هم یک هدف مشخصی بسازه.

 این هدف مشخص تبدیل به یک ایمان مشخص در دلها بشه و باعث اون بیداری جمعی و عمومی بشه تا در نهایت ما رو به یک انقلاب مشخص برسونه.

 ما نیاز به آرزو کردن داریم.

 نیاز داریم تا بلندبلند آرزوهامون رو با دیگران مطرح کنیم و هدف غایی ما رسیدن به اون آرزوهاست.

 رسیدن به اون هدف مشخص است نه نابود کردن جمهوری اسلامی.

 جمهوری اسلامی در برابر آرزوهای ما قرار گرفته.

 این انقلاب باید انقلابی در راه ایجاد کردن باشه.

 انقلابی در راه به وجود آوردن باشه.

 قرار نیست انسان ها هر سال انقلاب کنن.

 قرار نیست ما در طول 100 سال سه بار انقلاب بکنیم، کودتا بشه، جنبش ها و خیزش های مختلف اتفاق بیفته و این تعداد بیشمار از آزادگان و مردمان زیر گلوله و شکنجه از بین برن.

 ما قرار هست یک آرزوی مشخصی بسازیم و برای اون در راستای اون و ایمان به اون حرکت بکنیم و یک بار برای همیشه جهانی بسازیم که همه بتونن توش آرزو بکنن.

 پس ما نیاز داریم به این ایمان.

 و باید دنیایی که در برابرمان هست رو هر روز تصویر بکنیم و هر روز از آرزوهامون بگیم.

 و اینها اون نکاتی است که باعث بیدار شدن اون قشر خاکستری میشه.

 ما باید هر روز موتور محرکه انقلاب رو روشن و روشن تر بکنیم.

 آرزویی که از همون آرزوهای کوچک در دل ها شروع میشه.

 اینکه شما وقتی با یک کسی صحبت میکنید یک آرزویی داره، آرزوش به سادگی این هست که بتونه آزادانه با عشقش در خیابان راه بره.

 این آرزوی ساده ای است که جمهوری اسلامی در برابرش تا دندان مسلح ایستاده حتی حاضر بخاطرش آدم بکشه.

 یک آرزو است.

 این آرزو در کنار هزاران آرزوی دیگه یک هدف غایی میسازه.

 اون هدف غایی یک ایمان بزرگ رو خواهد ساخت و آن ایمان بزرگ قرار است به نوعی ماشین محرک و موتور محرکه این انقلاب بشود برای تغییر.

 و حالا جمهوری اسلامی وجود دارد که در برابر این دگرگونی و انقلاب ایستادگی کرده، انقلابی که قرار است در دل مردم شکل بگیرد.

 انقلابی که قرار است فرهنگ و نوع زیست آنها را تغییر بدهد و بعد آن انقلاب جریان پیدا می کند، به حرکت می افتد.

 با هیچ چیزی قابل ایستادن نیست.

 انقلاب تفکرها وقتی اتفاق بیفتد، جمهوری اسلامی که هیچ، تمام دولت های دنیا هم در کنار هم نمی توانند در برابرش ایستادگی بکنند و ما نیاز داریم که این تغییر به وجود بیاید.

 پس ما برای بیدار کردن عمومی نیاز به موضوعات مختلفی از قبیل آگاهی رسانی داریم، تزریق امید داریم، ساختن آرزو داریم، رسیدن به یک هدف داریم و در نهایت رسیدن به یک ایمان مستحکم داریم.

 اینها در کنار هم مطمئن باشید که می تونه قشر خاکستری رو بیدار کنه و حالا وقتی اون انقلاب در دل مردم شکل بگیره، در زمینه سیاست هم چهره خودش رو به دست میاره و ما نیاز به این تغییر و دگرگونی داریم.

 برای رسیدن به تغییر و دگرگونی سیاسی و جمهوری اسلامی هم تنها سدی است در برابر ما برای رسیدن ما به آرزوهامون.

 و در نهایت هم باید در باب این بیداری عمومی صحبت کرد و گفت که تنها راه حل برای رسیدن ما به آزادی همین بیداری عمومی است.

 همین قشر خاکستری است که امروز در کنار ایستاده و حاضر نیست از جان بگذره و حاضر نیست به خیابان بیاید.

 حاضر نیست تلاشی در راه این انقلاب بکنه.

 چرا که یکی از ستون ها که نارضایتی از جمهوری اسلامی است رو در دل پرورانده اما آرزویی در برابرش نیست.

 اما دنیایی از به دست آوردن در برابرش نیست.

 ایمان واحدی در برابرش نیست که به خاطرش حاضر باشد هزینه کند.

 تنها و تنها از جمهوری اسلامی بدش می‌آید اما حاضر نیست هزینه‌ای بکند.

 کسی به خاطر ابراز نفرت خودش حاضر نیست هزینه بکند.

 کسی به خاطر انتقام گرفتن حاضر نیست از جونش بگذره.

 اما برای به دست آوردن آرزوها و فرداها هر کسی حاضره از جون خودش هم بگذره.

 این که میگم کسی حاضر نیست به خاطر انتقام از جون خودش بگذره منظور اون جمعیت بزرگ مردم ایران هست.

 یعنی همه مردم ایران. چرا؟

 قاعدتا کسی که فرزندش رو ازش گرفته اند برادرش رو کشتن، خواهرش رو کشتن و هزاران داغ.

 جمهوری اسلامی به مردم زده شاید حاضر باشه از جون خودش بگذره اما این نمیتونه تبدیل به یک ایمان جمعی بشه که همه به واسطه انتقام به خیابون بیان و تنها خواسته شون از بین رفتن جمهوری. اسلامی باشد.

 پس ما نیاز داریم به بلند گفتن آرزوهامون تا این آرزوهای در کنار هم یک هدف غایی رو بسازه.

 این هدف غایی مبدل به یک ایمان مستحکم بشه و این ایمان مستحکم در نهایت ما رو به یک انقلاب شکوهمندی برسونه، یک انقلاب بزرگی برسونه که اون انقلاب آزاد شدن و زندگی برابر تمام جان ها در ایران باشه و ما نیاز داریم به این راه حل.

 روزی که مردم ایران در خیابان ها میلیونی به خیابان بیایند.

 تمام خواسته هایی که امروز مردم ایران به دنبالش هستند تحقق پیدا می کنه.

 اگر از این می نالند که چرا فلان شخصیت سیاستمدار مثلا آمریکایی صحبت کرد و نکرد، تمام اون ها به صحبت میان.

 همه شون باید صحبت بکنند.

 اون سیل خروشان تک تک دوستان جمهوری اسلامی رو هم به صدا در خواهد آورد.

 جمهوری اسلامی دیگه در کار نخواهد بود.

 تمام تصاویری که در ذهن دارند، تمام خواسته ها شکل خواهد گرفت.

 اما روزی که مردم میلیونی به خیابان بیایند.

 روزی که ما بتونیم این قشر خاکستری رو بیدار کنیم برای رسیدن به آرزو.

 برای داشتن اون هدف غایی.

 با داشتن ایمانی مستحکم در دلهاشون به خیابون میان.

 روزی که میلیونی انسان در خیابان باشه، جمهوری اسلامی نخواهد بود.

 جمهوری اسلامی وجود نخواهد داشت.

 سرکوب گرانی که امروز در دستشون باتوم میگیرن و با تفنگ مردم رو میزنند در اون روز جرات نفس کشیدن هم نخواهند داشت.

 حتی نزدیک شدن نخواهند داشت.

 تمام کسانی که امروز زیر سیطره و ابای خونی خامنه ای و دار و دسته اش قرار گرفته اند.

 مطمئن باشید همشون بر می گردند به دامن مردم.

 اما این نیازمند اون بیداری عمومی هست که حالا سعی می کنیم تو قسمت های بعدی هم بیشتر در باب این موضوع صحبت بکنیم و راهکارهای مشخص تری هم داشته باشیم.

 خیلی بیشتر میشه در باب این موضوعات صحبت کرد.

 در قسمت های آتی هم سعی می کنم باز هم در باب موضوعات دیگه صحبت کنم و این لزوم بیدار کردن عمومی رو بیشتر دربارش صحبت بکنیم.

 این آگاهی رسانی، این امید، این هدف، این ایمان، این موضوعات که در کنار هم باعث این انقلاب و پیروزی این انقلاب میشه.

 انقلابی که در جریان هست از سال پنجاه و هفت در برابر جمهوری اسلامی انقلابی در جریان هست و حال ما باید کاری بکنیم که هزینه ها کمتر بشه، زمان رسیدن نزدیک تر بشه و آینده روشن رو هم داشته باشیم.